Je kind overleven en verder..

Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!



4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.



De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.



En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.

Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.

Mijn bachelorscriptie, officieel zou dit, op het laatste vak na, het einde van de bachelor moeten zijn, maar dat ga ik niet halen. Ik schrijf nu de scriptie en ga het laatste vak proberen en dan heb ik nog 3 vakken openstaan die ik volgens jaar nog moet doen.



Ik hoop ook zo op een rustige nacht, ik ben zo ontzettend moe

Nee dat snap ik inderdaad Snoesje dat het vaak niet leuk is voor de omgeving. Ik moet eerlijk zeggen dat ik geloof dat ik het de afgelopen 3 jaar redelijk sociaal heb weten te houden. Ik studeer vaak 's avonds laat als iedereen al slaapt of onderweg vanaf werk of nou ja op alle momenten dat zo min mogelijk anderen er last van hebben. Verjaardagen overslaan enz doe ik weinig tot niet, dat waardeert man niet en ik wil er geen ruzie over. En ik leer relatief gewoon ook op de uni makkelijk. Er zijn veel vakken die ik in een keer gehaald heb met de colleges volgen en dan even twee dagen knallen voor het tentamen. Met meer tijd erin steken had ik ongetwijfeld hogere cijfers kunnen halen (nu een 7.3 gemiddeld), maar de tijd ontbrak vaak. Ik moet volgend jaar mijn bachelor gaan afronden en dan wil ik toch echt nog een masterjaar doen. Ik wil nu gewoon echt een goed diploma halen. Ook met het idee dat ik daarmee, indien nodig, mijn gezin veel beter zelf kan onderhouden.



De bank is dan toch ook een optie of vindt je man dat niet ok? Luidruchtig snurken is niet fijn als je ernaast moet blijven liggen.

Dat maakt het ook absoluut lastiger. Ik ben altijd ontzettend blij met de spellingcontrole al haalt die er niet alle fouten uit.



Ik ga een poging tot slapen doen, telefoon uit en proberen in elk geval tot 6 uur in bed te blijven liggen. Morgen een lange dag voor de boeg en ik vind het fijn als niet alles op de automatische piloot gaat.



Truste en

Ik heb wel een meelezer gelukkig. Anders zou mijn schrijfwerk er denk ik niet doorheen komen.



Dank je cesium

Ik mocht vanmorgen naar de haptotherapeute Smolla.



Het is me gelukt aan te geven dat ik man er maar een beperkte tijd bij wilde hebben. Ook bij de therapeute werd goed duidelijk hoe diep hij in zijn eigen depressieve wereld zit en dat hij eigenlijk geen oog of ruimte voor mijn welzijn heeft. Ze heeft hem met klem verzocht mijn grenzen te respecteren, maar of dat aankomt?

Dat is ook waar we mee verder gegaan zijn, mijn grenzen leren aanvoelen en nee mogen zeggen. Het kwam erg heel dichtbij en ze raakte zowel aan mijn verleden als ook aan het stuk dat ik niet aan durf te geven hoezeer ik de kinderen mis. Heel heftig wel.



Ik ben ook ontzettend verdrietig al de hele middag. Het zien hoezeer ik er op dit moment voor man niet toe doe en mijn onmacht in het aangeven van mijn gevoel laten zo duidelijk voelen dat ik alleen op een eiland sta. Zo voel ik het ook, heel eenzaam.



Gelukkig heeft ze wel met een psychologe kunnen regelen dat ik daar terecht kan binnenkort. Waarschijnlijk, net als de volgende afspraak bij de haptotherapeute, over een week of drie pas. Dat duurt nog onwijs lang (in mijn gevoel), maar het is beter dan de maandenlange wachttijd waar de praktijkondersteuner mee aankwam.

De therapeute gaf nadat man weg was ook aan dat ze best schrok van zijn houding. Dat ik mijn grens moet gaan aanvoelen en naar man toen ook moet gaan leren aangeven, omdat hij er nu aan alle kanten overheen gaat.



Ik ben vanmorgen na de therapie naar de begraafplaats geweest. Even bij mijn mannetje langs, daar kan ik mijn emotie nog een klein beetje uitten.

Man mag niet in pa's huis als hij weg is. Dagbesteding weet ik niet, maar dat zou wel een optie zijn om hem niet continu op onze huid te hebben. Dat ga ik navragen, dank je wel!

Hij wil niet vrijwillig opgenomen worden, hij is niet gek (zijn woorden). Volgende week hebben we samen een afspraak met man's begeleidster, dan wel ik wel vragen naar mogelijkheden voor als pa weg is en er geen mogelijkheid is om rust te creëren, want juist de periode dat pa weg is is de tijd waar ik bang voor ben. De periode van de zwangerschap en het misgaan van de zwangerschap vorig jaar, dat vind ik echt zo moeilijk.

Hij heeft zelf niets gezegd maar pa heeft het wel verteld. Man verdedigde zich dat het handig is om voorraad te hebben, dat hij dat kan verdelen over thuis, pa en in zijn tas zodat hij nooit zonder zit (maar daar heb je geen vier extra doosjes voor nodig en dan ga je niet naar verschillende apotheken). De psychiater heeft hem de opdracht meegegeven de medicijnen in te gaan leveren, maar tot nu toe weigert hij en inmiddels kan ik ze niet meer vinden, dus waar ie ze nu gelaten heeft weet ik niet. Ik wordt er zo doodmoe van om hem zo in de gaten te moeten houden. Ik wil de energie die ik heb voor m'n kinderen gebruiken. Dat doe ik ook zoveel mogelijk, maar ik merk dat ik man niet goed los kan laten.