Je kind overleven en verder..

Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!



4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.



De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.



En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.

Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.

Thx. Het is fijn dat jullie er zijn

Ik heb niets gepland staan. Zoon gaat vandaag op schoolreis dus morgen doen we in ieder geval een beetje rustig aan. En het weer schijnt een heel stuk minder te gaan worden het weekend, dus ik weet het niet zo goed nog.

Droog is absoluut belangrijker dan de temperatuur!

Het makkelijker naar buiten lopen, makkelijk een stuk kunnen gaan fietsen met de kinderen, beetje buiten met een bal spelen met ze, dat is fijn. De warmte helpt me ook letterlijk, ik heb het minder intens koud. Ik vind het zeker jammer dat de temperatuur omlaag gaat.



Dochter lijkt wel op me denk ik, we botsen genoeg in ieder geval



Verder is het wel een strijd inderdaad. Deze week veel dingen die aandacht hebben gevraagd en gaan vragen de komende tijd en waar ik me geen echte raad mee weet.

Het zijn niet echt taken, maar dingen waar ik iets mee moet. Ik heb een gesprek over mijn eigen hulpvraag en mogelijkheden voor hulpverlening gehad waarbij heel pijnlijk duidelijk werd dat de praktijkondersteuner en ik een andere taal spreken. Ik had aangekaart dat ik het heel erg zwaar ervaar momenteel en dat 1x in de paar weken een afspraak bij een haptonoom fijn is, maar niet genoeg om overeind te blijven. Dat begreep ze wel, maar ze kon niet echt iets betekenen daarin. Toen ik aangaf dat heel verveend te vinden en me ook wel een soort afgewezen te voelen en het ook niet te begrijpen omdat het voor mijn man wel allemaal heel snel in gang gezet kon worden. Toen kreeg ik als antwoord dat dat anders was, omdat hij zich in een crisissituatie bevond. En meteen daaraan de vraag of ik zelfmoord overwoog. Nee dus.. ik heb twee kinderen en (sorry als dit heel hard klinkt) ik zie zelfmoord als een luxe die ik niet meer heb omdat ik kinderen heb. Nou ja zolang je zelfmoord als een keuze ziet komt het wel goed was het antwoord. Ik kan hier niet zoveel mee, ik voel me behoorlijk met m'n rug tegen de muur staan, maar omdat ik dus niet overweeg om er dan maar een eind aan te maken is het acceptabel dat er gesproken wordt over een verwijzing naar gzz met een mogelijke wachttijd van maanden tot 1,5/2 jaar (en ik dacht dat dat niet kon, maar kom het helaas in de praktijk bij kinderen/jongeren ook tegen en heb het nagevraagd en hoewel intakes wel sneller kunnen is dit wel de verwachting voor echte behandeling). Nu heb ik wel de hoop dat de haptonoom iets heeft kunnen regelen bij een psychtherapeut waarmee ze veel samenwerkt, maar ik zit er gewoon mee en ik zit er ook gewoon behoorlijk doorheen.



Daarnaast is man steeds meer thuis, wat de kinderen erg fijn vinden maar waar ik best moeite mee heb. Vooral omdat ik deze week ontdekte dat hij wel degelijk nog altijd actieve zelfmoordgedachten heeft. Dat vind ik doodeng, maar ook, ik weet niet hoe ik erop moet reageren. Als ik er niet op reageer ziet hij bevestiging dat het mij toch niet uitmaakt of hij er wel of niet is. Als ik reageer en mijn zorg uit dan ben ik egoïstisch en denk ik alleen maar aan ons belang en heb ik geen oog voor zijn gevoel dat hij niet meer wil. Beide opmerkingen deze week naar mijn hoofd gekregen en ik weet het niet, wat moet ik nou zeggen tegen hem. Hij is maar weer een nachtje naar zijn vader



Dochter, de enige die overal wel doorheen lijkt te fietsen. Die een leuk leventje heeft, leuke dingen doet, uiterlijk goed in haar vel zit. Degene waar ik me het minst zorgen over maakte. Die kreeg gisteren te horen van de juf welke citoscore ze gehaald heeft op de eindcito en die past totaal niet bij haar. Ik ben blij dat ze al was aangenomen op de school van haar keuze en dat ze het advies niet meer naar beneden bij mogen stellen, maar het bezorgd me wel een extra steen op mijn maag. Twee jaar geleden heeft ze de eindcito ook gemaakt om te kijken hoe ver ze nu eigenlijk was en wat we haar nog gingen bieden op de basisschool. Toen scoorde ze al een hele mooie vwo-score en nu met twee jaar extra onderwijs niet meer. Ik maak me zorgen.

Nee het wedstrijdseizoen is gelukkig afgelopen. Hoe leuk ze het ook vinden en hoe ik ook kan genieten van mijn fanatieke kids op het veld het geeft meer rust om niet twee/drie wedstrijden af te moeten op zaterdagen.



Ik weet dat degenen die roepen het meestal niet doen, maar toch ben ik bang. Ook omdat hij er niet mee dreigt. Ik kwam er per toeval achter dat hij medicijnen opspaart en hij geeft aan er niet (meer) over te praten omdat niemand zich ervoor interesseert.

Zijn stemming is niet altijd zo geweest, maar het zijn wel uitspraken die er zijn sinds december zo'n beetje. En blijkbaar is hij als puber ook al eens zwaar depressief geweest (wat ik niet wist).



Over mij werd gezegd dat zolang ik blijf functioneren ik de tijd tot er echt hulp is wel doorkom. Voor de kinderen moet ik wel, want twee ouders die niet voor je kunnen zorgen is geen optie. Maar dit gevoel, de vermoeidheid, ik kom de tijd niet door ik overleef de tijd.



Ik maak me ook over de score op zichzelf geen zorgen. Ik geloof ook zeker dat ze het kan, daar ook geen zorgen over. Het is meer dat ik bang ben dat ze het toch een stuk moeilijker heeft met alles dan ze laat zien en dat vind ik zorgelijk.

Opa vind z'n kleinkinderen geweldig, maar het liefst met ons erbij. Daarbij gaat pa over een paar weken naar zijn tweede huis in Hongarije. Hij moet er naartoe helaas. Hij ziet er zelf ook tegenop en ik ook. Enorm, ik mis hem nu al zeg maar.



Man heeft dinsdag een afspraak bij zijn psychiater en ik heb hem gevraagd het alsjeblieft te bespreken. Ik heb wel de huisarts ingelicht dat ik dit ontdekt heb. Verder kan ik volgens mij niet zo heel veel. Ik maak me gewoon zorgen om hem. En om de kinderen. Nou ja om alles eigenlijk

Als ik ernaar vraag moet ik me er niet mee bemoeien, want dan ben ik een egoïstisch kreng dat heb begrip heeft voor zijn wanhoop als ik niks vraag kan hij met zo goed voor de trein stappen want het maakt zelfs mij niet uit. Wat ik ook die ik doe het toch niet goed en ik probeer me maar gewoon onzichtbaar te maken.



Ik heb het gevoel dat de praktijkondersteuner wel luistert, maar het niet echt hoort. En dat geldt niet alleen voor haar of ik ben gewoon echt niet in staat om duidelijk te zijn, dat is ook nog een reële optie.



Thx