Je kind overleven en verder..

Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!



4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.



De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.



En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.

Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.

Ik weet het niet. De kinderen vinden het moeilijk dat het soms zo onduidelijk is of papa er wel of niet is, wel of niet komt. Ik ben bang om hem weg te sturen, bang dat hij dan keuzes maakt die hij niet terug kan draaien. Ik laat hem daarom gaan, probeer afstand te houden en mezelf niet te laten kennen.



Dat duidelijk zijn, ik heb het gevoel dat ik niet duidelijker kan zijn, maar het komt niet echt heel erg aan. Mensen geven me heel lief schouderkloptjes dat ik het goed doe en dat ik zo sterk ben voor de kinderen en er heus wel kom. Dat het weer beter zal gaan. Hoe ik duidelijk kan maken dat ik het lichtknopje niet kan vinden in deze ellendig lange tunnel?



Het is vandaag ook nog eens precies 9 maanden geleden dat mijn prachtige meisje geboren werd en dat ik haar los moest laten. Ik heb haar in de afgelopen 9 maanden in mijn nachtmerries telkens opnieuw zien sterven en ik loop al de hele dag met een enorme steen op mijn maag, een brok in mijn keel. De komende maanden sluiten dit vreselijke 'eerste jaar' af en ik voel me zo eenzaam en alleen. Niemand die m'n hand vasthoudt of die weet of begrijpt dat het ondraaglijk is haar te moeten missen. Het loslaten, telkens opnieuw, het doet pijn.

Dank jullie, dit topic (dit forum) betekent meer voor me dan ik kan beginnen uit te leggen

Dat versterkt het gemis ook zo. Ik mis mijn kleine meisje en daardoor mis ik mijn grote knul ook extra. Ik mis mijn man uit de tijd dat hij mijn maatje was en ons gezin, het gezin dat we hadden, het gezin dat we zouden moeten zijn. Alles voelt stuk en ik probeer wanhopig de brokstukken die er zijn aan elkaar te lijmen, maar telkens opnieuw valt het uit elkaar.



Over anderhalve week is mijn jongste zoon ouder dan mijn oudste mocht worden. Het voelt alsof we ingehaald worden door de tijd. Mijn oudste die dan voor altijd de jongste zal blijven. En mijn angst om mijn jongste zit heel diep, ik ben zo bang dat hem iets overkomt, in mijn hoofd is de leeftijd waarop de oudste overleed een soort magische grens. Bij dochter had ik dat al heel veel last van en nu, na ook nog het verliezen van mijn kleine meisje, is die angst enorm. Ik weet dat het geen realistische angst is, maar dat houdt het niet tegen.

Jij (/jullie) ook

We hebben een ontzettend onrustige nacht gehad. Zelf slaap ik rot met de nachtmerries, zoon was heel onrustig en midden in de nacht m'n schoonvader nog even aan de telefoon gehad die had het er even ook zo moeilijk mee. Ik ben eigenlijk nu nog steeds aan het opstarten. Zit aan mijn tweede koop thee en heb nog een soort mist in m'n hoofd.



Ik had vanmorgen een mailtje van de universiteit (zo'n automatisch gegenereerd ding) dat ik de laatste verplichte upload in het scriptietraject gisteren gemist heb. Ik was het totaal vergeten, nu moet ik dat ik nog van regelen voor vrijdag.



We hebben eigenlijk niet echt iets gedaan. Morgen hebben de kinderen nog een studiedag en dan ga ik nog met hen en de kinderen van mijn vriendin naar de film. Vandaag nog even proberen iets aan mijn scriptie te doen en het is rotweer hier, de kids hebben nergens zin in (zoon is ook heel moe van vannacht), dus het wordt een bankhangdagje in pyjama denk ik.

Voor schoonvader is het inderdaad ook echt heel erg zwaar. De zorg gaat twee kanten uit. Ik heb ook een knoop in mij n maag als ik eraan denk dat hij daar straks alleen zit. Het is gewoon voor niemand ok zo, maar we kunnen er niet heel veel aan veranderen helaas.



Ik heb er een rustige dag van gemaakt met de kinderen. Kippenpoten met patatjes en appelmoes gemaakt vanavond. En ik heb een stuk geschreven aan mijn scriptie. Hopelijk lukt het me om daar nog een slag in te slaan deze week, het gaat tergend langzaam allemaal. Ik krijg mijn hoofd er niet echt omheen. Heb zoveel moeite om mijn zinnen goed te formuleren. Moeite om het echt te begrijpen ook.