Je kind overleven en verder..

Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!



4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.



De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.



En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.

Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.

Het was gezellig. We hebben, bewust, niet echt gesproken over de afgelopen maanden en de situatie waar we in zitten. Gefocust op de toekomst. We zijn gaan eten en hebben besproken wat we van elkaar verwachten komende week. Man wil deze week bij ons zijn, meedraaien in het gezin en kijken of hij dat (langzaamaan evt) weer aan zou kunnen (en of we dat beiden willen). Verder hebben we het vooral gehad over de kinderen. Hoe het met ze is, wat zij graag zouden zien en hoe we de komende week in kunnen vullen. Daarna naar de film gegaan en ook dat was gezellig.



Nu ben ik aan mijn scriptie aan het werk en hij is trainen. Ik heb ook aangegeven wel ruimte nodig te hebben. Ik kan niet zomaar ineens er weer vol inspringen, dat trek ik (nog) niet.



Het is wel fijn om ergens een beginnetje te hebben gemaakt en om ook van hem te horen dat ook hij graag wil dat we uitzoeken hoe we als gezin de toekomst kunnen inrichten. Ik hoop ook dat we er voor de kinderen ook een fijne, leuke week van kunnen gaan maken. Dat ook dat maar een opening mag worden naar weer echt een gezin zijn.

Vandaag komt dochter ook terug van het logeren. Gelukkig, ik heb haar erg gemist. Prima als die meiden dit in de zomervakantie nog een keer willen maar dan komen ze maar hierheen!



Verder ben ik een beetje verdrietig door de berichten op het forum over het overlijden van MV. Veel te jong en wat ik dan eigenlijk nog het ergste vind ze had nog een moeder. Op een bepaalde manier is dat tegenwoordig het eerste wat ik denk als iemand jong overlijdt: als hij of zij maar geen ouders meer had (en het allerliefst ook geen jonge kinderen uiteraard). Het is voor iedereen vreselijk om iemand jong te verliezen, maar ouders en jonge kinderen die hun moeder verliezen raken me enorm.



Ik ga zo met zoonlief en man een stukje fietsen. Zoon heeft gisteren een 'nieuwe' fiets gekregen die gaan we even uitproberen. Bal mee en even spelen in het park en dan op de terugweg even boodschappen doen voor de lunch. Dan komt daarna dochter ook weer thuis gelukkig.

Dat dochter (en zelfs zoon, wat voor hem een dubbele overwinning is) hun werken leventje durft te leiden vind ik ook een heel goed teken. Hoopgevend ook. Het voelt als een stukje bewijs dat ik het met de kinderen wil goed aanpak, dat ze zich vrij genoeg voelen.



Dat is ook heel erg stoer Snoesje! En best knap ja, teveel vrijheid voor pubers ????.



Dat gevoel als je je kinderen weer thuis bent is zeker onbetaalbaar reisa!



Deze week is man er al de hele week. Hij houdt het redelijk goed vol, is een paar keer een uurtje of twee weggegaan om even rust om zich heen te hebben, maar het gaat. Ik ben ook twee keer een stuk gaan lopen in even adem te halen. Het kost me veel energie. Ook heb ik geprobeerd het gesprek aan te gaan met man, maar dat lukt niet echt. Ik voel me dan toch wel weer heel alleen staan. Man wil ook zoveel mogelijk thuis blijven met af en toe een nacht of een paar nachten bij z'n vader of een brief en ik weet het gewoon nog niet zo goed.

Man vind inderdaad dat hij al meer dan genoeg 'in gesprek' is. En dat begrijp ik ook wel, maar hij heeft geen idee wat er bij mij speelt en hoe ik me voel. Nou ja het is lastig. Relatietherapie ziet hij helemaal niet zitten, hij moet al teveel vindt hij. Ik heb nu gevraagd of hij erover na wil denken om de volgende keer dat ik een afspraak heb me te gaan, dat hij in ieder geval een idee krijgt waar ik mee bezig ben.

Joyhickey

Dat stukje uit je ziel dat mist is erg herkenbaar. Mijn jongste zoontje is al de hele dag en beetje hyper omdat hij morgen eindelijk zijn zo goed verstopte moederdagcadeautje mag geven. Heerlijk om het mannetje zo bij te zien, maar ik loop ook wel met een knop in mijn maag. Ik voel me op dat soort momenten toch een beetje extra geamputeerd