Je kind overleven en verder..

Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!



4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.



De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.



En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.

Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.

Ik denk niet dat ik voorlopig langs durf te gaan. Het raakt me best wel, maar ik wilde ze ook toch feliciteren.

Dank jullie. Hun oudste is een jochie waar mijn zoontje ook weleens mee buitenspeelt, ik vind het belangrijk om dat goed aan te pakken voor hem. Het kost me moeite maar ik zie ook hun blijdschap.



Ik ga douchen en proberen naar bed te gaan. Zoon krijgt zijn beste vriendje te logeren dit weekend. Hartstikke leuk voor hen, maar het kost wel veel extra energie.

Ik ga morgen eerst wat lekkers met ze maken (heb een berg appels, dus ik denk appelflappen of appeltaart), 's middags misschien een rondje bowlen en 's avonds gaan we een wedstrijd kijken. Gezellig, maar druk en veel mensen. Ik vind het moeilijk om het toe te geven, maar mijn angsten beperken me best wel in dit soort dingen. Ik doe het wel voor de kinderen, maar het kost me veel.

Zoonlief heeft zijn beste vriendje (zoontje van mijn vriendin) te logeren het weekend. Het is heel gezellig, maar ik loop op mijn tenen. Ik heb al cupcakes met de mannetjes gebakken, straks gaan we eten bij de burgerking en daarna (vanavond) naar een wedstrijd kijken. De jongens zijn nu op de xbox aan het spelen, kan ik even rustig alleen zijn, want hoe lief en gezellig ze ook zijn ik kan gewoon minder hebben dan ik zou willen.

Dochter is nu naar de zaal, er was een wedstrijd bij de vereniging afgelast en omdat de zaal al gehuurd was mochten de leden vrij komen spelen. Dat hoef je geen twee keer te zeggen bij d'r dus die is naar de vereniging. Ze gaat straks wel mee eten en naar de wedstrijd.

Gisteren er een leuke dag van gemaakt met de kinderen. Eerst met zoon's vriendje erbij allerlei bordspellen gespeeld en daarna met elkaar gekookt. Vandaag hebben de kinderen zitten knutselen terwijl ik geprobeerd heb aan mijn scriptie te werken.



En dat is eigenlijk geen antwoord op hoe gaat het, maar ik weet de woorden niet zo goed te vinden. Ik ben heel erg zenuwachtig voor de afspraak met de haptonoom morgen. De spanning en het verdriet zitten heel erg hoog. Ik vind het altijd heerlijk als de kinderen vakantie hebben, maar heb er nu moeite mee, de ruimte voor mezelf ontbreekt.

Ik ben heel bang dat het nog meer losmaakt. Het is nodig en ik moet ergens een ingang vinden om hulp te krijgen bij het verwerken. Dat zie ik echt wel, maar ik ben zo bang voor alles wat er naar boven komt.

Mijn grens aangeven.. Ik weet echt niet hoe, ik weet zelfs niet of ik mijn grens wel aanvoel.

Mijn vriendin gaat mee morgen een daar ben ik haar heel dankbaar voor, want het idee alleen te gaan benauwd me. Dan durf ik niet denk ik. Tegelijk maak ik me ook zorgen, ik wil haar niet laten schrikken. Ik ben zo bang voor mijn eigen reacties, schaam me zo ontzettend ook. Ik wil niet dat m'n vriendin er last van krijgt of dat ik haar afschrik of mij heel stom gaat vinden. Ook hierin weet ik eigenlijk niet zo goed waar mijn grens ligt. Ik durf niet alleen te gaan, maar vind het idee dat ze meegaat ook heel eng.

Het letten aanvoelen van mijn grenzen en ze leren aangeven is inderdaad een van de vragen waarmee ik naar de haptonoom wil. Dat en mijn lijf leren voelen, pijn leren duiden.

Ik ben vanmorgen voor het eerst bij de haptonoom geweest. Heel fijn mens eigenlijk, maar ze kwam zo ontzettend binnen. Meteen. Na de sessie ging het eigenlijk wel. Ik ben nog een poosje bij mijn vriendin gebleven en dat ging wel. Eenmaal thuis moest ik weer mee in het ritme, me met de kinderen bemoeien, met ze spelen, aandacht geven, gewoon zorgen voor eigenlijk. En het werd steeds moeilijker. Het is alsof de laatste restjes muur weggehakt zijn vanmorgen. Ik was zo vreselijk in paniek vanavond nadat ik de kinderen op bed had gelegd dat ik vriendin gevraagd heb ik haar mocht bellen. Ik wist eigenlijk niks meer uit te brengen, maar het niet alleen zijn hielp om niet helemaal de weg kwijt te raken. Uiteindelijk heb ik onder de douche zo zitten huilen. De allerergste paniek/angst/spanning is er nu wel af, maar wat voel ik me verloren en gebroken. Het doet zo enorm veel pijn