Psyche
alle pijlers
Je schuldig voelen na een scheiding
donderdag 15 juli 2010 om 21:03
Na een pijnlijke tijd en veel wikken en wegen heb ik een paar weken terug besloten de knoop door te hakken en bij mijn man weg te gaan.
Zijn manier van leven en gedrag staat inmiddels lijn recht tegenover dat van mij en onze vele ruzies hebben zijn weerslag zo gehad dat ik zo niet verder kon.
Omdat mijn ex even niet werkt en het vakantie is is onze zoon deels bij mij en deels bij zijn vader.
Onze zoon is heel boos en heel verdrietig en dat breekt mijn hart. Ik heb iemand ontmoet waar ik heel verliefd op ben en geniet daar van , maar voel me ook erg rot als ik plezier maak terwijl mijn zoon bij zijn vader is. Alsof ik een ontaarde moeder ben die niks om haar kind geeft.
Ik weet 100 % zeker dat dit de juiste keuze is , maar oh dat schuldgevoel......
Is dit een gevoel wat ooit nog over gaat???
Zijn manier van leven en gedrag staat inmiddels lijn recht tegenover dat van mij en onze vele ruzies hebben zijn weerslag zo gehad dat ik zo niet verder kon.
Omdat mijn ex even niet werkt en het vakantie is is onze zoon deels bij mij en deels bij zijn vader.
Onze zoon is heel boos en heel verdrietig en dat breekt mijn hart. Ik heb iemand ontmoet waar ik heel verliefd op ben en geniet daar van , maar voel me ook erg rot als ik plezier maak terwijl mijn zoon bij zijn vader is. Alsof ik een ontaarde moeder ben die niks om haar kind geeft.
Ik weet 100 % zeker dat dit de juiste keuze is , maar oh dat schuldgevoel......
Is dit een gevoel wat ooit nog over gaat???
donderdag 15 juli 2010 om 21:19
donderdag 15 juli 2010 om 21:23
Natuurlijk voelt dit nu rot: het is verdomme ook niet niks, zo'n ingrijpende beslissing nemen die zoveel impact heeft op anderen. Uiteraard voel je je daar bezwaard bij, volkomen normaal.
Maar... ook een gevoel dat je "uit moet zitten" en moet doorstaan, want met de tijd gaat het over (of over? 't slijt). Je mag best het heft in eigen handen nemen, hoeveel pijn dat ook doet...
Sterkte! En wanneer jij een gelukkiger mens bent straal je dat uit en uiteindelijk zal je zoon (hoe oud is ie?) dat ook ervaren. Kan lang, heel lang duren, maar heus, het slijt...
Maar... ook een gevoel dat je "uit moet zitten" en moet doorstaan, want met de tijd gaat het over (of over? 't slijt). Je mag best het heft in eigen handen nemen, hoeveel pijn dat ook doet...
Sterkte! En wanneer jij een gelukkiger mens bent straal je dat uit en uiteindelijk zal je zoon (hoe oud is ie?) dat ook ervaren. Kan lang, heel lang duren, maar heus, het slijt...
donderdag 15 juli 2010 om 22:28
Ja, ik voel me ook heel schuldig. Totaal niet realistisch, want ik voel me zelfs schuldig richting mijn kinderen dat hun vader ze nu zo vaak op cruciale momenten in de kou laat staan en hun belangen op nummer 2487 zet.
Ik weet niet of het nog over gaat. Ik weet wel dat ik mijn kinderen rust en stabiliteit wil bieden en dat ik dat het beste kan garanderen als ik zelf geen pogingen tot nieuwe relaties onderneem. Ik ben dan ook al een behoorlijk poosje alleen.
Ik weet niet of het nog over gaat. Ik weet wel dat ik mijn kinderen rust en stabiliteit wil bieden en dat ik dat het beste kan garanderen als ik zelf geen pogingen tot nieuwe relaties onderneem. Ik ben dan ook al een behoorlijk poosje alleen.
donderdag 15 juli 2010 om 23:45
En tja, het kan ook nog k*ttiger gaan worden ook...
Hier net zoonlief (16 jaar) op bezoek gehad, en dat was niet fijn. Al die jaren, vanaf dat ie 6 was, heb ik alles, echt àlles voor 'm gedaan en wat doet ie? Hij gaat op z'n 14e bij z'n vader wonen en kotst me uit. En heus, vader is fouter dan vaut (heeft me besodemietert bij het leven) en had totaal niks over voor z'n kinderen toen ze nog jong waren, maar nu? Nu is paps de hippe vader waar àlles kan en mag en weg is ie...
Dat doet pijn, heel erg veel pijn...
En je kunt niks anders doen dan slikken, hier even uithuilen en weer doorgaan, want tja, wat kan je het jong kwalijk nemen? Niks in feite, maar ik doe het wel! Ik wil 'm op z'n flikker geven, 'm opvoeden en al dat soort dingen, maar het keert zich uiteindelijk alleen maar tegen je...
Nee, het is moeilijk en doet pijn en dat zal zo blijven... Bouw maar alvast aan je schildje, je zult het nodig hebben...
(en ja, ik ben nu overstuur en tot op het bot gekrengt...)
Hier net zoonlief (16 jaar) op bezoek gehad, en dat was niet fijn. Al die jaren, vanaf dat ie 6 was, heb ik alles, echt àlles voor 'm gedaan en wat doet ie? Hij gaat op z'n 14e bij z'n vader wonen en kotst me uit. En heus, vader is fouter dan vaut (heeft me besodemietert bij het leven) en had totaal niks over voor z'n kinderen toen ze nog jong waren, maar nu? Nu is paps de hippe vader waar àlles kan en mag en weg is ie...
Dat doet pijn, heel erg veel pijn...
En je kunt niks anders doen dan slikken, hier even uithuilen en weer doorgaan, want tja, wat kan je het jong kwalijk nemen? Niks in feite, maar ik doe het wel! Ik wil 'm op z'n flikker geven, 'm opvoeden en al dat soort dingen, maar het keert zich uiteindelijk alleen maar tegen je...
Nee, het is moeilijk en doet pijn en dat zal zo blijven... Bouw maar alvast aan je schildje, je zult het nodig hebben...
(en ja, ik ben nu overstuur en tot op het bot gekrengt...)
vrijdag 16 juli 2010 om 00:00
Hmm...
Mijn persoonlijk ervaring.
Het schuldgevoel gaat niet over. O ja het is er soms gewoon op de achtergrond,niet voelbaar. Maar komt met tijden weer keihard aan. Ik heb ze niet kunnen geven waar een kind recht op heeft en dat is een eeuwig pijnlijk besef
Sterkte met alles.
Djaza
Het valt voor een kind op die leeftijd ook niet mee, verwarrende emotie's, het daar halen wat op dit moment het beste uit komt.
En dat laatste kan nog wel 10 keer veranderen..
Mijn persoonlijk ervaring.
Het schuldgevoel gaat niet over. O ja het is er soms gewoon op de achtergrond,niet voelbaar. Maar komt met tijden weer keihard aan. Ik heb ze niet kunnen geven waar een kind recht op heeft en dat is een eeuwig pijnlijk besef
Sterkte met alles.
Djaza
Het valt voor een kind op die leeftijd ook niet mee, verwarrende emotie's, het daar halen wat op dit moment het beste uit komt.
En dat laatste kan nog wel 10 keer veranderen..
vrijdag 16 juli 2010 om 00:01
Jee, Djaza, wat een nachtmerrie
Wat lief dat je zegt 'want tja, wat kan je het jong kwalijk nemen?', en wat knap dat je dat zo kunt zien. Ik denk dat je inderdaad gelijk hebt. En ik vrees (ook voor mezelf) dat jongens uiteindelijk zo'n grote behoefte hebben aan hun mannelijke rolmodel dat je als moeder relatief makkelijk de kans loopt op een scenario als dit. Moeilijk waarschijnlijk om nu al te zien, maar wat je hem hebt gegeven in zijn jonge jaren, en de manier waarop je nu respect hebt voor zijn keuzes geven hem de basis waarop hij de rest van zijn leven kan bouwen. Balen voor jou, maar wel iets waar je waarschijnlijk heel trots op kunt en mag zijn.
Kruip lekker onder de wol meid, de wereld wordt er vanavond niet gezelliger op.
Wat lief dat je zegt 'want tja, wat kan je het jong kwalijk nemen?', en wat knap dat je dat zo kunt zien. Ik denk dat je inderdaad gelijk hebt. En ik vrees (ook voor mezelf) dat jongens uiteindelijk zo'n grote behoefte hebben aan hun mannelijke rolmodel dat je als moeder relatief makkelijk de kans loopt op een scenario als dit. Moeilijk waarschijnlijk om nu al te zien, maar wat je hem hebt gegeven in zijn jonge jaren, en de manier waarop je nu respect hebt voor zijn keuzes geven hem de basis waarop hij de rest van zijn leven kan bouwen. Balen voor jou, maar wel iets waar je waarschijnlijk heel trots op kunt en mag zijn.
Kruip lekker onder de wol meid, de wereld wordt er vanavond niet gezelliger op.
vrijdag 16 juli 2010 om 00:42
Wat lief van jullie!
Het is zo klote allemaal en zo onfair en zo moeilijk om die oprechte emoties te bedwingen en met verstand te denken... Toen de kids klein waren heb ik fulltime voor ze gezorgd, m'n werk aangepast, m'n liefdesleven op een laag pitje gezet, alles... en dan dit...
Maar inderdaad, het blijft m'n menneke en ik hou zielsveel van 'm! Zo veel zelfs, dat ik 'm af en toe een kaakslag wil geven en frontaal hoeken om tot 'm door te dringen... maarja, da werkt nie wel...
Jullie zijn lief en ik ga nu naar bed... m'n accu is leeg van de laptop...
Iry, jij ook een knuf, je hebt het niet makkelijk! (en de rest vast ook niet, maar Iry's verhaal "leest zo lekker weg"... en dat bedoel ik goed, want je schrijft zo veel en herkenbaar enzo...).
Kus!
vrijdag 16 juli 2010 om 01:45
soms is je schuldgevoel terecht, als je bijvoorbeeld diep in je hart weet dat je niet alles hebt gedaan om je huwelijk te redden. Soms is je schuldgevoel onterecht omdat jij er alles aan gedaan hebt om het huwelijk te laten slagen. IN het eerste geval moet je e.e.a rechttrekken in het tweede geval kan je je schuldgevoel loslaten.
vrijdag 16 juli 2010 om 01:45
vrijdag 16 juli 2010 om 05:13
Djaza,
Mijn dochter heeft ook een periode gehad waar ze worstelde met haar plekje te vinden.
Ook zij kwam eens met diezelfde klap in mijn gezicht een tijd bij haar vader te willen wonen.
Voor mij even niet te bevatten, gezien de langdurige moeizame band die ze met haar vader had, en ik binnen ons huwelijk haar erg heb moeten beschermen tegen het onvoorspelbare gedrag van haar vader.
Toch heb ik mij er snel bij neergelegd en bedacht dat ze het verdiende dit nu recht te kunnen trekken met hem. Dat ze voor deze stap koos was daarom wellicht juist goed voor het herstellen van iets wat zo moeizaam was. Loslaten van mijn kant was juist liefde om haar dat te gunnen, al deed dat even flink pijn.En dat vergde van mijn kant mijn gevoel niet op de eerste plaats te zetten.
Haar keuze heeft trouwens maar even geduurd, zo bleek dat ze daar uiteindelijk tegen hetzelfde ongenoegen aanliep. Want alleen maar "leuk" is nu eenmaal makkelijker in een x aantal dagen dan wanneer het voor een groter deel zorgen gaat worden.
laat het tijdelijk los en laat het ervaren.
Ben het eens met Meds, hoewel loslaten van je schuldgevoel niet zo makkelijk is in de praktijk al kan je jezelf recht in de spiegel aankijken.
Mijn dochter heeft ook een periode gehad waar ze worstelde met haar plekje te vinden.
Ook zij kwam eens met diezelfde klap in mijn gezicht een tijd bij haar vader te willen wonen.
Voor mij even niet te bevatten, gezien de langdurige moeizame band die ze met haar vader had, en ik binnen ons huwelijk haar erg heb moeten beschermen tegen het onvoorspelbare gedrag van haar vader.
Toch heb ik mij er snel bij neergelegd en bedacht dat ze het verdiende dit nu recht te kunnen trekken met hem. Dat ze voor deze stap koos was daarom wellicht juist goed voor het herstellen van iets wat zo moeizaam was. Loslaten van mijn kant was juist liefde om haar dat te gunnen, al deed dat even flink pijn.En dat vergde van mijn kant mijn gevoel niet op de eerste plaats te zetten.
Haar keuze heeft trouwens maar even geduurd, zo bleek dat ze daar uiteindelijk tegen hetzelfde ongenoegen aanliep. Want alleen maar "leuk" is nu eenmaal makkelijker in een x aantal dagen dan wanneer het voor een groter deel zorgen gaat worden.
laat het tijdelijk los en laat het ervaren.
Ben het eens met Meds, hoewel loslaten van je schuldgevoel niet zo makkelijk is in de praktijk al kan je jezelf recht in de spiegel aankijken.
vrijdag 16 juli 2010 om 05:21
quote:iry schreef op 16 juli 2010 @ 05:13:
Djaza,
Mijn dochter heeft ook een periode gehad waar ze worstelde met haar plekje te vinden.
Ook zij kwam eens met diezelfde klap in mijn gezicht een tijd bij haar vader te willen wonen.
Voor mij even niet te bevatten, gezien de langdurige moeizame band die ze met haar vader had, en ik binnen ons huwelijk haar erg heb moeten beschermen tegen het onvoorspelbare gedrag van haar vader.
Toch heb ik mij er snel bij neergelegd en bedacht dat ze het verdiende dit nu recht te kunnen trekken met hem. Dat ze voor deze stap koos was daarom wellicht juist goed voor het herstellen van iets wat zo moeizaam was. Loslaten van mijn kant was juist liefde om haar dat te gunnen, al deed dat even flink pijn.En dat vergde van mijn kant mijn gevoel niet op de eerste plaats te zetten.Haar keuze heeft trouwens maar even geduurd, zo bleek dat ze daar uiteindelijk tegen hetzelfde ongenoegen aanliep. Want alleen maar "leuk" is nu eenmaal makkelijker in een x aantal dagen dan wanneer het voor een groter deel zorgen gaat worden.
laat het tijdelijk los en laat het ervaren.
Ben het eens met Meds, hoewel loslaten van je schuldgevoel niet zo makkelijk is in de praktijk al kan je jezelf recht in de spiegel aankijken.
Wat een wijsheid, Iri!
Super dat je het zo bekijkt, want het gaat natuurlijk om meer dan je eigen gekwetste gevoelens.
Hopelijk is jouw tekst een leer voor anderen.
Djaza,
Mijn dochter heeft ook een periode gehad waar ze worstelde met haar plekje te vinden.
Ook zij kwam eens met diezelfde klap in mijn gezicht een tijd bij haar vader te willen wonen.
Voor mij even niet te bevatten, gezien de langdurige moeizame band die ze met haar vader had, en ik binnen ons huwelijk haar erg heb moeten beschermen tegen het onvoorspelbare gedrag van haar vader.
Toch heb ik mij er snel bij neergelegd en bedacht dat ze het verdiende dit nu recht te kunnen trekken met hem. Dat ze voor deze stap koos was daarom wellicht juist goed voor het herstellen van iets wat zo moeizaam was. Loslaten van mijn kant was juist liefde om haar dat te gunnen, al deed dat even flink pijn.En dat vergde van mijn kant mijn gevoel niet op de eerste plaats te zetten.Haar keuze heeft trouwens maar even geduurd, zo bleek dat ze daar uiteindelijk tegen hetzelfde ongenoegen aanliep. Want alleen maar "leuk" is nu eenmaal makkelijker in een x aantal dagen dan wanneer het voor een groter deel zorgen gaat worden.
laat het tijdelijk los en laat het ervaren.
Ben het eens met Meds, hoewel loslaten van je schuldgevoel niet zo makkelijk is in de praktijk al kan je jezelf recht in de spiegel aankijken.
Wat een wijsheid, Iri!
Super dat je het zo bekijkt, want het gaat natuurlijk om meer dan je eigen gekwetste gevoelens.
Hopelijk is jouw tekst een leer voor anderen.
vrijdag 16 juli 2010 om 08:58
quote:iry schreef op 16 juli 2010 @ 00:00:
...Ik heb ze niet kunnen geven waar een kind recht op heeft en dat is een eeuwig pijnlijk besef ...
De situatie rondom je dochter ken ik niet, maar ik herken wel je insteek dat het aan jòu ligt. Ook ik betrok alles, ècht alles op mezelf. Bij het feit dat Ex me jarenlang bedrogen had overheerste voor mij het gevoel: "hoe heb ik zo stom kunnen zijn, hoe heb ik dat niet gezien, wat ben ik een suffe stomme muts zeg!"
M'n (lieve lieve) psych van toendertijd heeft me echter heel duidelijk voorgehouden: het zegt meer over hèm dan over mij!
Wat ik wil zeggen: soms moet je overleven in situaties waar je niet voor gekozen hebt en volgens mij ontstaan situaties alleen in combinatie met andere levende wezens.
...Ik heb ze niet kunnen geven waar een kind recht op heeft en dat is een eeuwig pijnlijk besef ...
De situatie rondom je dochter ken ik niet, maar ik herken wel je insteek dat het aan jòu ligt. Ook ik betrok alles, ècht alles op mezelf. Bij het feit dat Ex me jarenlang bedrogen had overheerste voor mij het gevoel: "hoe heb ik zo stom kunnen zijn, hoe heb ik dat niet gezien, wat ben ik een suffe stomme muts zeg!"
M'n (lieve lieve) psych van toendertijd heeft me echter heel duidelijk voorgehouden: het zegt meer over hèm dan over mij!
Wat ik wil zeggen: soms moet je overleven in situaties waar je niet voor gekozen hebt en volgens mij ontstaan situaties alleen in combinatie met andere levende wezens.
vrijdag 16 juli 2010 om 09:04
quote:twinkeling schreef op 16 juli 2010 @ 00:01:
Jee, Djaza, wat een nachtmerrie
Wat lief dat je zegt 'want tja, wat kan je het jong kwalijk nemen?', en wat knap dat je dat zo kunt zien. Ik denk dat je inderdaad gelijk hebt. En ik vrees (ook voor mezelf) dat jongens uiteindelijk zo'n grote behoefte hebben aan hun mannelijke rolmodel dat je als moeder relatief makkelijk de kans loopt op een scenario als dit. Moeilijk waarschijnlijk om nu al te zien, maar wat je hem hebt gegeven in zijn jonge jaren, en de manier waarop je nu respect hebt voor zijn keuzes geven hem de basis waarop hij de rest van zijn leven kan bouwen. Balen voor jou, maar wel iets waar je waarschijnlijk heel trots op kunt en mag zijn.
Kruip lekker onder de wol meid, de wereld wordt er vanavond niet gezelliger op.
En dàt is inderdaad het enige wat me overeind houdt in de woelige jungle van advocaten, rechtzaken en smerige moddersmijterij: ondanks alles handel ik alleen en uitsluitend in het belang van m'n kids en dàt telt!
Maar fijn dat je het nog eens opmerkt en neerpent... soms vergeet ik 't...
Jee, Djaza, wat een nachtmerrie
Wat lief dat je zegt 'want tja, wat kan je het jong kwalijk nemen?', en wat knap dat je dat zo kunt zien. Ik denk dat je inderdaad gelijk hebt. En ik vrees (ook voor mezelf) dat jongens uiteindelijk zo'n grote behoefte hebben aan hun mannelijke rolmodel dat je als moeder relatief makkelijk de kans loopt op een scenario als dit. Moeilijk waarschijnlijk om nu al te zien, maar wat je hem hebt gegeven in zijn jonge jaren, en de manier waarop je nu respect hebt voor zijn keuzes geven hem de basis waarop hij de rest van zijn leven kan bouwen. Balen voor jou, maar wel iets waar je waarschijnlijk heel trots op kunt en mag zijn.
Kruip lekker onder de wol meid, de wereld wordt er vanavond niet gezelliger op.
En dàt is inderdaad het enige wat me overeind houdt in de woelige jungle van advocaten, rechtzaken en smerige moddersmijterij: ondanks alles handel ik alleen en uitsluitend in het belang van m'n kids en dàt telt!
Maar fijn dat je het nog eens opmerkt en neerpent... soms vergeet ik 't...
vrijdag 16 juli 2010 om 09:06
vrijdag 16 juli 2010 om 09:08
quote:iry schreef op 16 juli 2010 @ 05:13:
Djaza,
Mijn dochter heeft ook een periode gehad waar ze worstelde met haar plekje te vinden.
Ook zij kwam eens met diezelfde klap in mijn gezicht een tijd bij haar vader te willen wonen.
Voor mij even niet te bevatten, gezien de langdurige moeizame band die ze met haar vader had, en ik binnen ons huwelijk haar erg heb moeten beschermen tegen het onvoorspelbare gedrag van haar vader.
Toch heb ik mij er snel bij neergelegd en bedacht dat ze het verdiende dit nu recht te kunnen trekken met hem. Dat ze voor deze stap koos was daarom wellicht juist goed voor het herstellen van iets wat zo moeizaam was. Loslaten van mijn kant was juist liefde om haar dat te gunnen, al deed dat even flink pijn.En dat vergde van mijn kant mijn gevoel niet op de eerste plaats te zetten.
Haar keuze heeft trouwens maar even geduurd, zo bleek dat ze daar uiteindelijk tegen hetzelfde ongenoegen aanliep. Want alleen maar "leuk" is nu eenmaal makkelijker in een x aantal dagen dan wanneer het voor een groter deel zorgen gaat worden.
laat het tijdelijk los en laat het ervaren.
Ben het eens met Meds, hoewel loslaten van je schuldgevoel niet zo makkelijk is in de praktijk al kan je jezelf recht in de spiegel aankijken.En Iry, je woont in Brabant hè? Ik ga uitkijken naar een vrouw met WIJSHEID in grote letters op haar voorhoofd: dank voor je heldere uiteenzetting van zo'n rotsituatie. Het helpt me.
Djaza,
Mijn dochter heeft ook een periode gehad waar ze worstelde met haar plekje te vinden.
Ook zij kwam eens met diezelfde klap in mijn gezicht een tijd bij haar vader te willen wonen.
Voor mij even niet te bevatten, gezien de langdurige moeizame band die ze met haar vader had, en ik binnen ons huwelijk haar erg heb moeten beschermen tegen het onvoorspelbare gedrag van haar vader.
Toch heb ik mij er snel bij neergelegd en bedacht dat ze het verdiende dit nu recht te kunnen trekken met hem. Dat ze voor deze stap koos was daarom wellicht juist goed voor het herstellen van iets wat zo moeizaam was. Loslaten van mijn kant was juist liefde om haar dat te gunnen, al deed dat even flink pijn.En dat vergde van mijn kant mijn gevoel niet op de eerste plaats te zetten.
Haar keuze heeft trouwens maar even geduurd, zo bleek dat ze daar uiteindelijk tegen hetzelfde ongenoegen aanliep. Want alleen maar "leuk" is nu eenmaal makkelijker in een x aantal dagen dan wanneer het voor een groter deel zorgen gaat worden.
laat het tijdelijk los en laat het ervaren.
Ben het eens met Meds, hoewel loslaten van je schuldgevoel niet zo makkelijk is in de praktijk al kan je jezelf recht in de spiegel aankijken.En Iry, je woont in Brabant hè? Ik ga uitkijken naar een vrouw met WIJSHEID in grote letters op haar voorhoofd: dank voor je heldere uiteenzetting van zo'n rotsituatie. Het helpt me.
vrijdag 16 juli 2010 om 10:57
och djaza ik voel met je mee. Ook ik weet wat het is om je kind zo een stuk te moeten loslaten.
Mijn kind heb ik ook in mijn eentje opgevoed en hij is erg leuk geworden afgestudeerd leuke baan en hij ging in al die jaren af en toe bij zijn vader langs (dus niet slapen etc). Verleden jaar kwam zijn vader met voorstel hij kon zijn vaders huisje huren (huis waar ikzelf 18 jaar gewoond hebt) tegen laag huurbedrag ik bedoel hoe mooi wil je het hebben. En nu dus situatie dat ik naar mijn zoon ga op visite in mijn eigen oude huis en ik zit er met mijn tenen tegen elkaar aangekrult en zweet over mijn rug. Vader komt alle dagen langs voor klusjes etc. Ik vind het vreselijk maarja kind is blij oh wat zal ik er allemaal niet oor over hebben dat het anders was. En ja wat doe je voor je kind af en toe huisje schoonmaken nou ik hoef niet uit te leggen wat dat me kost ik geloof dat ik onderhand wel een boek kan schrijven over mijn laatste 20 jaren van mijn leven. Wat maakt een mens toch ongelooflijke situaties mee maar je gaat gewoon weer door en ik geloof dat uiteindelijk alles wel weer goed gaat komen heb wel een heel goede band met mijn kind en daar komt niemand aan.
Mijn kind heb ik ook in mijn eentje opgevoed en hij is erg leuk geworden afgestudeerd leuke baan en hij ging in al die jaren af en toe bij zijn vader langs (dus niet slapen etc). Verleden jaar kwam zijn vader met voorstel hij kon zijn vaders huisje huren (huis waar ikzelf 18 jaar gewoond hebt) tegen laag huurbedrag ik bedoel hoe mooi wil je het hebben. En nu dus situatie dat ik naar mijn zoon ga op visite in mijn eigen oude huis en ik zit er met mijn tenen tegen elkaar aangekrult en zweet over mijn rug. Vader komt alle dagen langs voor klusjes etc. Ik vind het vreselijk maarja kind is blij oh wat zal ik er allemaal niet oor over hebben dat het anders was. En ja wat doe je voor je kind af en toe huisje schoonmaken nou ik hoef niet uit te leggen wat dat me kost ik geloof dat ik onderhand wel een boek kan schrijven over mijn laatste 20 jaren van mijn leven. Wat maakt een mens toch ongelooflijke situaties mee maar je gaat gewoon weer door en ik geloof dat uiteindelijk alles wel weer goed gaat komen heb wel een heel goede band met mijn kind en daar komt niemand aan.
zondag 18 juli 2010 om 10:53
quote:twinkeling schreef op 16 juli 2010 @ 00:01:
Jee, Djaza, wat een nachtmerrie
Wat lief dat je zegt 'want tja, wat kan je het jong kwalijk nemen?', en wat knap dat je dat zo kunt zien. Ik denk dat je inderdaad gelijk hebt. En ik vrees (ook voor mezelf) dat jongens uiteindelijk zo'n grote behoefte hebben aan hun mannelijke rolmodel dat je als moeder relatief makkelijk de kans loopt op een scenario als dit. Moeilijk waarschijnlijk om nu al te zien, maar wat je hem hebt gegeven in zijn jonge jaren, en de manier waarop je nu respect hebt voor zijn keuzes geven hem de basis waarop hij de rest van zijn leven kan bouwen. Balen voor jou, maar wel iets waar je waarschijnlijk heel trots op kunt en mag zijn.
Kruip lekker onder de wol meid, de wereld wordt er vanavond niet gezelliger op.
Dit zinnetje houdt me nu al dagen bezig: ik hèb totààl geen respect voor zijn keuzes, hoewel ik begrijp dat ze gemaakt zijn uit onmacht, onwetendheid, onder invloed van een vader die mij zwart wil maken. Maar respect voor zijn keuzes? Nope, hullemol niet!
Maar ik vergeef 'm alles, hij kan tot in den treure "terug komen". Ben ik dan hypocriet? Want nogmaals, ik lieg, ik huichel, ik overleef om hem toch maar te kunnen blijven zien...
(Zojuist het topic van Elmervrouw gelezen... brak m'n hart...)
Jee, Djaza, wat een nachtmerrie
Wat lief dat je zegt 'want tja, wat kan je het jong kwalijk nemen?', en wat knap dat je dat zo kunt zien. Ik denk dat je inderdaad gelijk hebt. En ik vrees (ook voor mezelf) dat jongens uiteindelijk zo'n grote behoefte hebben aan hun mannelijke rolmodel dat je als moeder relatief makkelijk de kans loopt op een scenario als dit. Moeilijk waarschijnlijk om nu al te zien, maar wat je hem hebt gegeven in zijn jonge jaren, en de manier waarop je nu respect hebt voor zijn keuzes geven hem de basis waarop hij de rest van zijn leven kan bouwen. Balen voor jou, maar wel iets waar je waarschijnlijk heel trots op kunt en mag zijn.
Kruip lekker onder de wol meid, de wereld wordt er vanavond niet gezelliger op.
Dit zinnetje houdt me nu al dagen bezig: ik hèb totààl geen respect voor zijn keuzes, hoewel ik begrijp dat ze gemaakt zijn uit onmacht, onwetendheid, onder invloed van een vader die mij zwart wil maken. Maar respect voor zijn keuzes? Nope, hullemol niet!
Maar ik vergeef 'm alles, hij kan tot in den treure "terug komen". Ben ik dan hypocriet? Want nogmaals, ik lieg, ik huichel, ik overleef om hem toch maar te kunnen blijven zien...
(Zojuist het topic van Elmervrouw gelezen... brak m'n hart...)
zondag 18 juli 2010 om 17:20
Waarop baseer je je (oh zo strenge) waarheid dat je géén respect zou hebben voor zijn keuzes?
Je kijk naar hem, echt naar hem, ziet zijn worsteling en verwijt hem (daardoor) niets.
Je laat hem gaan, legt hem geen strobreed in de weg, verbijt je eigen verdriet en laat je deur wágenwijd openstaan.
Je maakt je zorgen over waar hij zich instort maar bent je erg bewust dat hij de situatie nog niet kan overzien zoals jij dat kan, en houdt geen millimeter minder van hem.
Dat is wat ik zie in je postings. Wat moet iemand in jouw optiek laten zien voordat hij/zij respect heeft voor een ander?
Je kijk naar hem, echt naar hem, ziet zijn worsteling en verwijt hem (daardoor) niets.
Je laat hem gaan, legt hem geen strobreed in de weg, verbijt je eigen verdriet en laat je deur wágenwijd openstaan.
Je maakt je zorgen over waar hij zich instort maar bent je erg bewust dat hij de situatie nog niet kan overzien zoals jij dat kan, en houdt geen millimeter minder van hem.
Dat is wat ik zie in je postings. Wat moet iemand in jouw optiek laten zien voordat hij/zij respect heeft voor een ander?
