Psyche
alle pijlers
Jong en antidepressiva
maandag 2 oktober 2017 om 20:01
Dit hoort eigenlijk ook een beetje onder gezondheid. Naar aanleiding van mijn andere topic psyche/wat-hielp-jou-uit-je-depressie/l ... #p27617670 ben ik benieuwd of hier jonge mensen zijn met een depressie en of je wel/niet antidepressiva slikt en hoe je tot dat besluit bent gekomen?
Mijn verhaal: Ik ben 23 en nu 2 jaar aan het worstelen met recidiverende depressies. Ik heb net een intensief traject van driekwart jaar afgerond bij de psycholoog. Het gaat nu wel iets beter maar ben er absoluut nog niet. Ik lees op het topic wel veel over antidepressiva en krijg ook wel vaak de vraag waarom ik geen ad slik. Zowel mijn huisarts en psycholoog zijn er best wel op tegen, aangezien als je op jonge leeftijd begint ermee het kan zorgen voor hart- en vaatziekten en het de klachten ook flink erger kan maken tot suïcide aan toe.
Ik ben daarom wel benieuwd hoe mensen hier daar tegenaan kijken! Alle ervaringen zijn welkom!
Mijn verhaal: Ik ben 23 en nu 2 jaar aan het worstelen met recidiverende depressies. Ik heb net een intensief traject van driekwart jaar afgerond bij de psycholoog. Het gaat nu wel iets beter maar ben er absoluut nog niet. Ik lees op het topic wel veel over antidepressiva en krijg ook wel vaak de vraag waarom ik geen ad slik. Zowel mijn huisarts en psycholoog zijn er best wel op tegen, aangezien als je op jonge leeftijd begint ermee het kan zorgen voor hart- en vaatziekten en het de klachten ook flink erger kan maken tot suïcide aan toe.
Ik ben daarom wel benieuwd hoe mensen hier daar tegenaan kijken! Alle ervaringen zijn welkom!
maandag 2 oktober 2017 om 22:30
Waarom zouden alle andere opties uitgeprobeerd moeten worden voordat er medicatie wordt voorgeschreven?
Eerst jarenlang onnodig lijden om de een of andere vage reden dat pillen niet horen?
TO is al 2 jaar depressief en toont weinig vooruitgang. Gewoon sneu dat medicatie haar dan afgeraden wordt, omdat het op eigen kracht moet.
Dat typische calvinistische denken.
Tegen een hartpatiënt zeg je toch ook niet dat hij de bètablokkers pas mag slikken als eerst al het andere is geprobeerd?
Eerst jarenlang onnodig lijden om de een of andere vage reden dat pillen niet horen?
TO is al 2 jaar depressief en toont weinig vooruitgang. Gewoon sneu dat medicatie haar dan afgeraden wordt, omdat het op eigen kracht moet.
Dat typische calvinistische denken.
Tegen een hartpatiënt zeg je toch ook niet dat hij de bètablokkers pas mag slikken als eerst al het andere is geprobeerd?
maandag 2 oktober 2017 om 22:33
Ik wel, bij een goede vriend van mij vind ik dat ze hem maar gewoon een pilletje hebben gegeven op het moment dat ze hem echte hulp hadden moeten bieden in de vorm van therapie en begeleiding.hiltje schreef: ↑02-10-2017 22:18Ik heb nog nooit bij een ander gedacht: die heeft te snel AD voorgeschreven gekregen. Die is er nml niet erg genoeg aan toe. Of die zou eerst een half jaar moeten praten. Wie ben ik om dat te oordelen.
Ken wel diverse mensen die het voorgeschreven kregen en er of niet aan begonnen, of er al snel mee stopten en die zich er niet prettig bij voelden en die op een andere manier hun weg volgden. Dat kan. Dat is persoonlijk.
Dat hele algemene verwijt dat AD's te snel werden voorgeschreven dateert ook al weer van minstens 10 jaar terug.
En het is waar dat de exacte werking van AD's, dus hoe het precies in de hersenen werkt, niet volledig bekend is. En dat elk middel bij elk mens weer anders werkt zowel mbt de werking als de bijwerkingen, zodat van te voren moeilijk te voorspellen is welk middel het beste voorgeschreven kan worden.
Daar staat tegenover dat de eerste AD's al stammen uit de jaren 50 en dat de meest voorgeschreven middelen ook al weer zeker 30 jaar meegaan en dat heel veel mensen ze slikken. Er is dus erg veel ervaring met AD's en er zijn veel onderzoeken naar gedaan.
Mijn puur persoonlijke ervaring is dat het voor mij geen paardenmiddel is. Het werkt heel goed en ik heb geen bijwerkingen (meer) en over gezondheidsschade op de langere termijn heb ik dus nog nooit wat gelezen/gehoord.
En dat kreeg hij niet.
Een andere, kennis dit maal, kreeg veel medicatie, maar verder geen begeleiding en hij heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd.
Dus in mijn ervaring en beleving maakt ons zorgsysteem zich er soms wat al te gemakkelijk vanaf met een pilletje waar mensen echte therapie hadden moeten krijgen.
maandag 2 oktober 2017 om 22:40
Mijn ouders zijn heel erg tegen lenen en dat hebben ze er bij mij van kleins af aan ingepeperd, dus ik vind schulden zelf ook verschrikkelijk. Dus daarom dat ik die baan toch aangenomen heb ondanks dat ik het eigenlijk niet wilde. Het werk is ook best leuk hoor maar inderdaad teveel vind ik zelf. Mijn ouders zeggen dat iedereen toch moet werken voor zijn geld en ik denk eigenlijk dat ze me een beetje verwend vinden. Ze hebben er zelf ook hard voor moeten werken natuurlijk. Mijn vader heeft ook altijd gestudeerd naast zijn werk. Maar ik denk niet dat zij inzien hoe zwaar die studie is eigenlijk.redbulletje schreef: ↑02-10-2017 22:29Maar beseffen ze dan niet dat jij dat gewoon niet trekt? Juist nu je nog thuis woont en geen vaste lasten hebt zouden je ouders je moeten ontlasten door je niet te pushen om te werken, maar je energie op je studie én je rust te richten!
Ik vertelde vanavond verdrietig dat het me niet was gelukt mijn verslag op tijd in te leveren en het enige wat ze zeiden was een teleurgestelde "oh". Wat ik daarmee moet weet ik ook niet
maandag 2 oktober 2017 om 22:43
Omdat psychiaters op basis van trial and error medicatie voorschrijven.MoirenPhae schreef: ↑02-10-2017 22:30Waarom zouden alle andere opties uitgeprobeerd moeten worden voordat er medicatie wordt voorgeschreven?
Eerst jarenlang onnodig lijden om de een of andere vage reden dat pillen niet horen?
TO is al 2 jaar depressief en toont weinig vooruitgang. Gewoon sneu dat medicatie haar dan afgeraden wordt, omdat het op eigen kracht moet.
Dat typische calvinistische denken.
Tegen een hartpatiënt zeg je toch ook niet dat hij de bètablokkers pas mag slikken als eerst al het andere is geprobeerd?
Dat hebben ze bij mij gedaan en met veel anderen die ik in diectijd heb leren kennen.
Misschien dat ze over een aantal jaar er beter in zijn, als ze wél precies weten wat ze doen, maar dat is nu nog niet.
Dus daarom zal ik er niet zo veel vertrouwen in kunnen hebben als dat sommige anderen hier misschien wel hebben.
Maar ik dus niet.
Dus vanuit mijn persoonlijke ervaring raad ik aan om eerst alle andere opties af te gaan en als dat allemaal niet helpt, dan moet het maar met medicijnen.
En dat is dus niet hetzelfde als bij diabetes, waar je het eerder over had, maar die vergelijking gaat niet op, want dan weten ze zeker dat ze insuline moeten gebruiken.
maandag 2 oktober 2017 om 22:45
Dit vind ik zelf inderdaad ook hartstikke frustrerend. Weet je wat het is, ik heb 's ochtends geen moeite om mijn bed uit te komen... ik slaap juist amper dat is een groter probleem... je "ziet" het niet aan mij als je me niet kent. Het heeft me een jaar geduurd voordat ik eindelijk werd doorverwezen naar een psycholoog na heel lang zeuren... pas toen ik van de opleiding afgetrapt werd omdat ze vonden dat zij geen revalidatieinstelling waren (woorden van de school) kreeg ik een doorverwijzing naar de psycholoog. Daar heb ik zeker wel vooruitgang mee geboekt, maar nu zijn mijn behandelingen afgelopen maar ben ik nog steeds depressief? En van de psycholoog moet ik het nu op eigen houtje doen, terug bij af dus eigenlijk.MoirenPhae schreef: ↑02-10-2017 22:30TO is al 2 jaar depressief en toont weinig vooruitgang. Gewoon sneu dat medicatie haar dan afgeraden wordt, omdat het op eigen kracht moet.
Dat typische calvinistische denken.
Tegen een hartpatiënt zeg je toch ook niet dat hij de bètablokkers pas mag slikken als eerst al het andere is geprobeerd?
maandag 2 oktober 2017 om 22:46
maandag 2 oktober 2017 om 22:47
Zeggen je ouders ook telkens dingen als: wij hebben er hard voor moeten werken en: voor niks gaat de zon op?Jempo schreef: ↑02-10-2017 22:40Mijn ouders zijn heel erg tegen lenen en dat hebben ze er bij mij van kleins af aan ingepeperd, dus ik vind schulden zelf ook verschrikkelijk. Dus daarom dat ik die baan toch aangenomen heb ondanks dat ik het eigenlijk niet wilde. Het werk is ook best leuk hoor maar inderdaad teveel vind ik zelf. Mijn ouders zeggen dat iedereen toch moet werken voor zijn geld en ik denk eigenlijk dat ze me een beetje verwend vinden. Ze hebben er zelf ook hard voor moeten werken natuurlijk. Mijn vader heeft ook altijd gestudeerd naast zijn werk. Maar ik denk niet dat zij inzien hoe zwaar die studie is eigenlijk.
Ik vertelde vanavond verdrietig dat het me niet was gelukt mijn verslag op tijd in te leveren en het enige wat ze zeiden was een teleurgestelde "oh". Wat ik daarmee moet weet ik ook niet
En als ze jou het gevoel geven dat je verwend bent dan kan dat ook best deprimerend werken.
Misschien zijn je ouders eigenlijk best een beetje streng voor je?
Misschien helpt het je om daar af en toe bij stil te staan, zodat je je niet zo schuldig hoeft te voelen.
Want schuldgevoelens zijn echte depressie veroorzakers.
maandag 2 oktober 2017 om 22:48
Andere huisarts die je wél serieus neemt.Jempo schreef: ↑02-10-2017 22:45Dit vind ik zelf inderdaad ook hartstikke frustrerend. Weet je wat het is, ik heb 's ochtends geen moeite om mijn bed uit te komen... ik slaap juist amper dat is een groter probleem... je "ziet" het niet aan mij als je me niet kent. Het heeft me een jaar geduurd voordat ik eindelijk werd doorverwezen naar een psycholoog na heel lang zeuren... pas toen ik van de opleiding afgetrapt werd omdat ze vonden dat zij geen revalidatieinstelling waren (woorden van de school) kreeg ik een doorverwijzing naar de psycholoog. Daar heb ik zeker wel vooruitgang mee geboekt, maar nu zijn mijn behandelingen afgelopen maar ben ik nog steeds depressief? En van de psycholoog moet ik het nu op eigen houtje doen, terug bij af dus eigenlijk.
En een verwijzing voor een psychiater.
Waarom je leven lang met blote voeten over gebroken glas lopen?
maandag 2 oktober 2017 om 22:49
Het is ook mijn persoonlijke mening, vanuit mijn ervaring.MoirenPhae schreef: ↑02-10-2017 22:46Wat maakt het nou uit als je er ook medicatie bij probeert? Ik heb 4 jaar lang van alles geprobeerd en nu de perfecte combinatie gevonden. Wat was het een hel geweest als ik de rest van mijn leven door had moeten brengen zoals ik tot 2 jaar geleden deed.
Wat is er zo erg aan trial and error?
Jij mag gewoon nog steeds de jouwe hebben.
maandag 2 oktober 2017 om 22:50
shisha schreef: ↑02-10-2017 22:33Ik wel, bij een goede vriend van mij vind ik dat ze hem maar gewoon een pilletje hebben gegeven op het moment dat ze hem echte hulp hadden moeten bieden in de vorm van therapie en begeleiding.
En dat kreeg hij niet.
Een andere, kennis dit maal, kreeg veel medicatie, maar verder geen begeleiding en hij heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd.
Dus in mijn ervaring en beleving maakt ons zorgsysteem zich er soms wat al te gemakkelijk vanaf met een pilletje waar mensen echte therapie hadden moeten krijgen.
Ja maar wacht: dan kregen ze op zich niet te snel medicatie, maar werd er naast de medicatie onvoldoende begeleiding geboden.
Gelukkig heb ik die ervaring niet. Elke keer dat ik (opnieuw) aan de medicatie ging kreeg ik daar ook psychologische begeleiding bij. De laatste keer ook naar een goede psychiater gestuurd en toen ik daar maar eens in de twee weken therapie kreeg, wilde de huisarts me de eerste tijd ook elke week zien (en dan dubbel consult).
maandag 2 oktober 2017 om 22:53
Ja daar heb je wel een punt. En dat zijn inderdaad zinnen die ze vaak zeggen haha.shisha schreef: ↑02-10-2017 22:47Zeggen je ouders ook telkens dingen als: wij hebben er hard voor moeten werken en: voor niks gaat de zon op?
En als ze jou het gevoel geven dat je verwend bent dan kan dat ook best deprimerend werken.
Misschien zijn je ouders eigenlijk best een beetje streng voor je?
Misschien helpt het je om daar af en toe bij stil te staan, zodat je je niet zo schuldig hoeft te voelen.
Want schuldgevoelens zijn echte depressie veroorzakers.
Ze bedoelen het ook wel goed hoor. Ik denk ook niet dat ze me verwend vinden maar ze zijn gewoon heel erg bang dat ik op mijn 23e thuis kom te zitten en nooit meer het huis uit ga of dat ik juist alleen nog maar leuke dingen ga doen en nooit aan het werk ga.
Ze vinden ook gewoon dat je niets moet doen waar je geen geld voor hebt. Dus als je geen geld hebt om te studeren dan moet je niet gaan studeren. Als ik zeg dat zowat elke begin-twintiger studeert op een lening dan zeggen zij dat ik toch geen meeloper ben en dat als pietje in de sloot springt dat ik er toch ook niet achteraan ga. Terwijl ik een bijzondere studie doe (ben de enige student!) en het best een wonder is dat ik hiervoor ben toegelaten, dus zeker probeer ik niet te doen zoals elke andere studenten. Ik heb er ook niet voor niets voor gekozen om hier bij mijn ouders in the middle of nowhere te blijven wonen zodat ik geld kan besparen.
Ik denk wel dat mijn ouders te streng zijn of zich in elk geval niet kunnen verplaatsen in mij. 'Daar kan ik ook niet zoveel veranderen, want hun huis hun regels. En ik zou het ook verschrikkelijk vinden als ik op mezelf moet en mezelf daarmee flink in de schulden moet steken.
maandag 2 oktober 2017 om 22:54
Ik vind jouw ouders ook star en streng als ik het zo lees. Ze stellen hoge eisen. Die stel je hoogstwaarschijnlijk ook aan jezelf. Kan behoorlijk van invloed zijn op een depressie.
Niet willen lenen is leuk en aardig maar in de tijd van jouw ouders kon dat nog. Nu niet meer. Lenen moet je voorkomen. Behalve voor een huis of voor een opleiding.
Ik hoop dat je binnen niet al te lange tijd ook op jezelf kunt gaan wonen (al of niet met lening). Daar heb je de leeftijd voor en uitvinden wat je eigen normen en waarden zijn, je eigen beslissingen nemen en op je eigen tempo leven en dus ook loskomen van je ouders heeft mij destijds ook erg goed gedaan.
Niet willen lenen is leuk en aardig maar in de tijd van jouw ouders kon dat nog. Nu niet meer. Lenen moet je voorkomen. Behalve voor een huis of voor een opleiding.
Ik hoop dat je binnen niet al te lange tijd ook op jezelf kunt gaan wonen (al of niet met lening). Daar heb je de leeftijd voor en uitvinden wat je eigen normen en waarden zijn, je eigen beslissingen nemen en op je eigen tempo leven en dus ook loskomen van je ouders heeft mij destijds ook erg goed gedaan.
maandag 2 oktober 2017 om 22:56
Wij kennen elkaar van vroeger toch, hebben elkaar ook een keer ontmoet? Of vergis ik me?MoirenPhae schreef: ↑02-10-2017 22:46Wat maakt het nou uit als je er ook medicatie bij probeert? Ik heb 4 jaar lang van alles geprobeerd en nu de perfecte combinatie gevonden. Wat was het een hel geweest als ik de rest van mijn leven door had moeten brengen zoals ik tot 2 jaar geleden deed.
Wat is er zo erg aan trial and error?
Wat geweldig dat je dan nu wel de goede combinatie hebt gevonden, want jij hebt lang moeten vechten. En ik las ook al dat je een vriend hebt. Top!
maandag 2 oktober 2017 om 22:59
Maar waarom wordt er dan niet 'n nieuw traject gestart? Mijn eerste traject was ook afgelopen zonder resultaat, maar bij het tweede traject zijn ze me gaan onderzoeken op ASS en dat bleek voor mij de oorzaak. Als ze daar niet achter waren gekomen was het voor mij ook bij door blijven modderen gebleven.Jempo schreef: ↑02-10-2017 22:45Dit vind ik zelf inderdaad ook hartstikke frustrerend. Weet je wat het is, ik heb 's ochtends geen moeite om mijn bed uit te komen... ik slaap juist amper dat is een groter probleem... je "ziet" het niet aan mij als je me niet kent. Het heeft me een jaar geduurd voordat ik eindelijk werd doorverwezen naar een psycholoog na heel lang zeuren... pas toen ik van de opleiding afgetrapt werd omdat ze vonden dat zij geen revalidatieinstelling waren (woorden van de school) kreeg ik een doorverwijzing naar de psycholoog. Daar heb ik zeker wel vooruitgang mee geboekt, maar nu zijn mijn behandelingen afgelopen maar ben ik nog steeds depressief? En van de psycholoog moet ik het nu op eigen houtje doen, terug bij af dus eigenlijk.
maandag 2 oktober 2017 om 22:59
Ja klopt!
Ik ben heel blij met de goede combinatie. Het is soms nog hard werken en het blijft mijn kwetsbare plek, vooral als ik overbelast word.
De vriend was niet gepland, maar hij is te leuk om niet te houden
Wat fijn dat jij meer balans hebt.
maandag 2 oktober 2017 om 23:06
Dankjewel Hiltje. Ik reageer wel op sociale huurwoningen (sta ook al sinds dat het kan ingeschreven). Ik zit nu ongeveer op plek 30, dus zit wel verbetering in, maar zal nog wel een jaartje duren. Kamers zijn hier enorm schaars en duur (500-600 euro per maand). Als ik zou stoppen met werken zou dat sowieso schaars worden, omdat ik maar max. 1000 euro per maand kan lenen.
Ik denk dat er op dit moment drie opties zijn:
1. Ik kijk het nog even aan. Ik ben net een maandje begonnen met werken en een week met studie, dus misschien heb ik gewoon even tijd nodig.
2. Ik stop met werken en ga die fulltime studie doen. Nadeel = grote studieschuld. En een slechte eerste referentie, want mijn eerste baan, ook nog eens een goede hbo-functie bij een groot goed aangeschreven bedrijf.
3. Ik stop met studie en blijf werken. Ga dan een jaar geld verdienen, dan volgend jaar studeren met het geld dat ik verdient heb. Nadeel is dat ik dan helemaal uit het studentenleven ben en opnieuw in de studieflow moet, en dan ineens een jaar thuis moet zitten (want thuisstudie) wat ik dan vast niet meer gewend ben. Ook zal ik nog lang thuis moeten blijven wonen.
Ik vind het allemaal verschrikkelijk, ik ga nu eerst maar een proberen of ik wat kan slapen. Moet morgen en overmorgen van 08.00 tot 18.00 uur werken, zal zwaar worden.
Ik denk dat er op dit moment drie opties zijn:
1. Ik kijk het nog even aan. Ik ben net een maandje begonnen met werken en een week met studie, dus misschien heb ik gewoon even tijd nodig.
2. Ik stop met werken en ga die fulltime studie doen. Nadeel = grote studieschuld. En een slechte eerste referentie, want mijn eerste baan, ook nog eens een goede hbo-functie bij een groot goed aangeschreven bedrijf.
3. Ik stop met studie en blijf werken. Ga dan een jaar geld verdienen, dan volgend jaar studeren met het geld dat ik verdient heb. Nadeel is dat ik dan helemaal uit het studentenleven ben en opnieuw in de studieflow moet, en dan ineens een jaar thuis moet zitten (want thuisstudie) wat ik dan vast niet meer gewend ben. Ook zal ik nog lang thuis moeten blijven wonen.
Ik vind het allemaal verschrikkelijk, ik ga nu eerst maar een proberen of ik wat kan slapen. Moet morgen en overmorgen van 08.00 tot 18.00 uur werken, zal zwaar worden.
maandag 2 oktober 2017 om 23:09
Ik zou me eerst 'ns ziek melden, uit rusten, een nieuw behandeltraject starten bij de psych (eentje die wél open staat voor AD en eentje die meer onderzoek doet naar waar jouw depressie vandaan komt) Dat werken voorlopig helemaal laten zitten en de energie die je nog beschikbaar hebt in die studie steken. Je ouders moeten maar meer voor jou bijdragen ipv hun kind op zo'n jonge leeftijd al met 'n fikse burnout te laten aanmodderen.
maandag 2 oktober 2017 om 23:09
Ik ga het vragen of ze een nieuw traject kunnen starten. Ik weet niet of dat qua verzekering kan (mijn behandelingen waren tevens "op"), maar misschien uit een ander potje. Zo'n onderzoek lijkt me ook wel wat trouwens, hoewel ik zeker weten geen ASS heb, misschien wel iets anders? Stel je voor, heb ik al die tijd inderdaad enorm zitten knokken en aanmodderen.redbulletje schreef: ↑02-10-2017 22:59Maar waarom wordt er dan niet 'n nieuw traject gestart? Mijn eerste traject was ook afgelopen zonder resultaat, maar bij het tweede traject zijn ze me gaan onderzoeken op ASS en dat bleek voor mij de oorzaak. Als ze daar niet achter waren gekomen was het voor mij ook bij door blijven modderen gebleven.
maandag 2 oktober 2017 om 23:10
Wat leuk zeg!MoirenPhae schreef: ↑02-10-2017 22:59Ja klopt!
Ik ben heel blij met de goede combinatie. Het is soms nog hard werken en het blijft mijn kwetsbare plek, vooral als ik overbelast word.
De vriend was niet gepland, maar hij is te leuk om niet te houden
Wat fijn dat jij meer balans hebt.
maandag 2 oktober 2017 om 23:11
Ben je onder behandeling bij een ggz instelling of particulier?Jempo schreef: ↑02-10-2017 23:09Ik ga het vragen of ze een nieuw traject kunnen starten. Ik weet niet of dat qua verzekering kan (mijn behandelingen waren tevens "op"), maar misschien uit een ander potje. Zo'n onderzoek lijkt me ook wel wat trouwens, hoewel ik zeker weten geen ASS heb, misschien wel iets anders? Stel je voor, heb ik al die tijd inderdaad enorm zitten knokken en aanmodderen.
Heb je arrangement basis of intensief?
maandag 2 oktober 2017 om 23:11
Je weet nooit of het niet uit zichzelf over was gegaan na verloop van tijd, dus herstel misschien enkel een gevolg was van placebo-effect...maar dan nu met bijwerkingen van de medicatie.MoirenPhae schreef: ↑02-10-2017 22:51Maar wat vind je er erg aan dan. Dat is mij nog steeds niet duidelijk.
En misschien wordt de kern helemaal niet aangepakt en vindt dus geen volledig herstel plaats waar dat wel had kunnen gebeuren.
En het kan een lang proces zijn van trial andere error...en ik heb mensen gezien die er door verkeerde medicatie ernstig aan toe waren, niet goed meer konden zien en praten.
Maar nogmaals, als het voor jou werkt dan werkt het.
Ik ben achteraf erg blij dat ik volledig ben hersteld zonder medicatie en dat ik dus niet elke dag een pilletje hoef te slikken.
En ze wilden mij aan de medicatie hebben, steeds sterkere, maar achteraf was dat dus helemaal niet nodig.
En ik heb echt erg diep gezeten.
Maar vanaf het moment dat ik ermee stopte omdat ik merkte dat de psychiaters ook maar dan weer dit, dan weet dat uitprobeerden, ben ik juist gaan herstellen.
Zelf beslissingen nemen en de regie overnemen werkt erg bekrachtigend en kan goed zijn voor de geest en het herstel.
In mijn geval wel.
Ik kwam erachter dat ik bepaalde denkwijzen en gedragingen moest aanpassen en ik kwam erachter wat ik miste in mijn leven en accepteerde mij zoals ik ben.
Mijn verhaal is anders dan het jouwe en misschien hoopgevend voor sommigen, net zoals jouw verhaal dat kan zijn voor anderen.
maandag 2 oktober 2017 om 23:12
Mijn psych vertelde dat toen mijn eerste behandelingen 'op' waren ze gewoon 'n ander traject konden starten met 'n ander onderzoek als uitgangspunt. Dit nieuwe traject blijft een vol jaar geldig en dus kosteloos voor mij.Jempo schreef: ↑02-10-2017 23:09Ik ga het vragen of ze een nieuw traject kunnen starten. Ik weet niet of dat qua verzekering kan (mijn behandelingen waren tevens "op"), maar misschien uit een ander potje. Zo'n onderzoek lijkt me ook wel wat trouwens, hoewel ik zeker weten geen ASS heb, misschien wel iets anders? Stel je voor, heb ik al die tijd inderdaad enorm zitten knokken en aanmodderen.
maandag 2 oktober 2017 om 23:12
Oei ik weet niet of ik dat zou durven, ziek melden. Ik ben wel in staat om te werken opzich. Ik ga morgenochtend eerst maar eens de psych mailen.redbulletje schreef: ↑02-10-2017 23:09Ik zou me eerst 'ns ziek melden, uit rusten, een nieuw behandeltraject starten bij de psych (eentje die wél open staat voor AD en eentje die meer onderzoek doet naar waar jouw depressie vandaan komt) Dat werken voorlopig helemaal laten zitten en de energie die je nog beschikbaar hebt in die studie steken. Je ouders moeten maar meer voor jou bijdragen ipv hun kind op zo'n jonge leeftijd al met 'n fikse burnout te laten aanmodderen.
