Jong en antidepressiva

Dit hoort eigenlijk ook een beetje onder gezondheid. Naar aanleiding van mijn andere topic psyche/wat-hielp-jou-uit-je-depressie/l ... #p27617670 ben ik benieuwd of hier jonge mensen zijn met een depressie en of je wel/niet antidepressiva slikt en hoe je tot dat besluit bent gekomen?

Mijn verhaal: Ik ben 23 en nu 2 jaar aan het worstelen met recidiverende depressies. Ik heb net een intensief traject van driekwart jaar afgerond bij de psycholoog. Het gaat nu wel iets beter maar ben er absoluut nog niet. Ik lees op het topic wel veel over antidepressiva en krijg ook wel vaak de vraag waarom ik geen ad slik. Zowel mijn huisarts en psycholoog zijn er best wel op tegen, aangezien als je op jonge leeftijd begint ermee het kan zorgen voor hart- en vaatziekten en het de klachten ook flink erger kan maken tot suïcide aan toe.

Ik ben daarom wel benieuwd hoe mensen hier daar tegenaan kijken! Alle ervaringen zijn welkom!

Stella89 schreef: ↑

09-11-2017 19:19

Ik bedoelde meer of je denkt dat antidepressiva je zou kunnen helpen?

Oh zo! Tja hoe weet je dat van jezelf... geen idee, kon ik dat maar met zekerheid zeggen. Mijn huisarts en psycholoog vinden het niet nodig en verwachten dat het dan alleen maar slechter gaat, eigenlijk vanuit hen beiden uitgesloten. Mijn depressie belemmert mij niet extreem, ik werk, studeer en heb een sociaal leven, wel op een lager pitje dan vroeger. Toch ben ik al een aantal jaren niet gelukkig zonder dat daar echt een specifieke aanleiding toe is.

@FloorFlawless Wat fijn dat het jou zo helpt!!! Als je suicidaal was ben je ook wel flink depressief geweest Ik ga gelukkig niet achteruit maar wel vooruit, hoewel het écht langzaam gaat.

Ik heb de griep gehad, behoorlijk ziek geweest en nog steeds niet fit (flinke koortslip, verkouden etc.). M'n weerstand is echt zo laag, komt ook door stress natuurlijk... ik probeer wel echt om stress te verminderen, maar ik ben gewoon continu gestresst! En daar frustreer ik me dan weer over, vicieuze cirkel...

Ik heb vanochtend telefonisch gesprek gehad met de psycholoog. Situatie uitgelegd. Zij zegt: Wees niet te streng voor jezelf, je gaat vooruit. Antidepressiva vond ze eigenlijk niet eens een optie, ben van ernstige depressie naar matige depressie gegaan. Ik mag wel meer tijd plannen om leuke dingen te doen. Ik moet toegeven, ik kom er gewoon niet aan toe in alle drukte. Ik ben ook echt zo moe steeds, kan wel 12 uur per dag slapen als ik zou willen, maar dat doe ik niet natuurlijk.

Psycholoog gaat de ontslagbrief voor me schrijven. Ze heeft me tijdens het behandeltraject heeft veel oefeningen en strategieën meegegeven die ik probeer toe te passen. Ze zegt ga daar gewoon mee aan de slag, neem je tijd ervoor.

Ik voel me nu echt uitgeput, moest ook wel huilen, dat luchtte op. Misschien heb ik inderdaad wat meer tijd nodig voor mezelf en wat sociale dingen.

Ik ga nu even een half uurtje een powernap doen, dan yoga en daarna aan de slag met m'n administratie, want morgen en overmorgen weer werken.

Ja Floor dat is een wijze les.
Heb besloten dat ik (nog) niet op kamers ga, ik werd zo ongelukkig van het zoeken en het kost ook nog eens veel geld (20 euro per twee weken voor kamernet). Die tijd en geld ga ik opsparen om leuke dingen te doen. Zo ga ik woensdag met de trein naar een vriendin. Echt zin in!

Edit: Daarnaast voelt het ook wel prettig dat ik dan zonder studieschuld m'n studie kan afmaken. Het is natuurlijk niet ideaal, maar ik heb wel het gevoel dat het goed is zo.

Er is nu familie op bezoek en ik neem de tijd even voor ze. Dat voelt heel fijn.
Normaal zou ik nu zitten studeren boven. Vannacht moet ik werken. Ik ben morgen dan toch niet vooruit te branden, dus kan ik morgen wel lekker met m'n laptopje op de bank wat literatuur lezen. Vroeger wilde ik dan goed uitgerust zijn zodat ik er echt serieus mee bezig kan, maar ik probeer nu minder kritisch te zijn op mezelf.

Ik ben uiteindelijk deze week toch gestopt met de studie. Ik haalde deadlines steeds niet en eigenlijk was ik gewoon veel en veel te druk. Ik heb een nieuwe baan die veel van me vergt, 't is een chaos daar en kost me veel eigen tijd. Ik was en ben erg vermoeid steeds en kon gewoon niet aan studeren toe, heb ook niet genoeg rust in mijn hoofd voor het studeerwerk.

De opdrachten die ik al heb afgerond mag ik gelukkig laten staan en verder afronden als het beter gaat.

Ik voel me vanavond echt even belabberd. Heb het gevoel dat alles mislukt en dat ik totaal niet vooruit kom. Vriendinnen wonen inmiddels allemaal op zichzelf, hebben leuke relaties, interessante studies en banen en gaan vooruit in hun leven: samenwonen, een mooie vakantie. Dat zit er voor mij niet in momenteel, ik weet dat ik het moet loslaten en moet gaan leren accepteren dat het is wat het is, en dat ik niet moet vergelijken, maar oh wat moeilijk