Psyche
alle pijlers
Jongen of meisje?
woensdag 4 september 2019 om 23:08
Misschien is dit vreemd, maar hee, het is 2019, dus alles kan.
Uhm, hoe zal ik beginnen?
Mijn naam is Ruben, ben geboren begin 1998.
Sinds een jaartje ben ik steeds meer aan mezelf gaan twijfelen en stel ik me de vraag "wie ben ik?" ook over en over..
Tegenwoordig hoor je vanalles over seksualiteiten en verkeerde lichamen, maar ik kom er maar niet uit.
Ben een jongen, ook zo geboren, maar weet eigenlijk niet wat ik nu wil.
Heb me nooit oncomfortabel gevoeld in m'n lichaam en viel ook alleen op meisjes, maar sindskort speelt er vanalles waardoor ik mezelf heel onzeker ga voelen.
Ik voel me dus steeds meer een meisje en twijfel ook over m'n seksualiteit.
Dat ik op meisjes val, staat vast, maar begin jongens ook steeds meer te 'waarderen'.
Uhm, ik weet echt niet goed hoe ik dit moet brengen.
Het punt is dat ik me steeds meer een meisje ga voelen qua gevoelens. Maar vind het (zo ver ik weet) wel gewoon prima in een jongenslichaam.
Ik weet niet goed wat ik hiermee moet. Hoop eigenlijk dat iemand me hiermee kan helpen. Stel gerust vragen. Ik beantwoord ze graag, want weet niet hoe ik het hier zo moet neerzetten.
Sorry voor de vage berichtgeving en alvast bedankt..
Ruben
Uhm, hoe zal ik beginnen?
Mijn naam is Ruben, ben geboren begin 1998.
Sinds een jaartje ben ik steeds meer aan mezelf gaan twijfelen en stel ik me de vraag "wie ben ik?" ook over en over..
Tegenwoordig hoor je vanalles over seksualiteiten en verkeerde lichamen, maar ik kom er maar niet uit.
Ben een jongen, ook zo geboren, maar weet eigenlijk niet wat ik nu wil.
Heb me nooit oncomfortabel gevoeld in m'n lichaam en viel ook alleen op meisjes, maar sindskort speelt er vanalles waardoor ik mezelf heel onzeker ga voelen.
Ik voel me dus steeds meer een meisje en twijfel ook over m'n seksualiteit.
Dat ik op meisjes val, staat vast, maar begin jongens ook steeds meer te 'waarderen'.
Uhm, ik weet echt niet goed hoe ik dit moet brengen.
Het punt is dat ik me steeds meer een meisje ga voelen qua gevoelens. Maar vind het (zo ver ik weet) wel gewoon prima in een jongenslichaam.
Ik weet niet goed wat ik hiermee moet. Hoop eigenlijk dat iemand me hiermee kan helpen. Stel gerust vragen. Ik beantwoord ze graag, want weet niet hoe ik het hier zo moet neerzetten.
Sorry voor de vage berichtgeving en alvast bedankt..
Ruben
woensdag 4 september 2019 om 23:40
Hoi Ruben,
Wat bedoel je precies met dat je je steeds meer een meisje voelt? Gaat het om eigenschappen die je in jezelf herkent en met vrouwen identificeert, of je (mogelijke) gevoelens voor mannen? Of meer een lichamelijk iets ?(zou je bv borsten willen hebben?)
Ik denk dat als je tevreden bent met je lichaam, je er al voor 99% bent
Je hoeft je geest/persoonlijkheid/ziel verder niet in te kaderen richting geslacht, je bent zoals je bent, namelijk jij. Je identiteit (wie ben ik, waar sta ik voor, waar ben ik goed in en waar niet in) vormt zich meer en meer naar mate de tijd vordert.
Zoiets?
Mijn stiefdochter worstelt met genderidentiteit. Ik probeer haar voor te houden dat ze zich nergens op hoeft vast te leggen. Ze.het.hij is goed zoals ze.het.hij is
Wat bedoel je precies met dat je je steeds meer een meisje voelt? Gaat het om eigenschappen die je in jezelf herkent en met vrouwen identificeert, of je (mogelijke) gevoelens voor mannen? Of meer een lichamelijk iets ?(zou je bv borsten willen hebben?)
Ik denk dat als je tevreden bent met je lichaam, je er al voor 99% bent
Je hoeft je geest/persoonlijkheid/ziel verder niet in te kaderen richting geslacht, je bent zoals je bent, namelijk jij. Je identiteit (wie ben ik, waar sta ik voor, waar ben ik goed in en waar niet in) vormt zich meer en meer naar mate de tijd vordert.Zoiets?
Mijn stiefdochter worstelt met genderidentiteit. Ik probeer haar voor te houden dat ze zich nergens op hoeft vast te leggen. Ze.het.hij is goed zoals ze.het.hij is
zalmsnipper wijzigde dit bericht op 04-09-2019 23:42
3.56% gewijzigd
woensdag 4 september 2019 om 23:56
Hij is begin 1998 geboren, dus 21.
donderdag 5 september 2019 om 01:45
Om eerlijk te zijn, heb ik geen idee. Het is niet lichamelijk, maar echt innerlijk, al zou ik het niet erg vinden als ik een vrouwenlichaam had I guess..
Hoe ik het moet uitleggen, weet ik niet, maar de laatste tijd vreet het me een beetje op vanbinnen. De manier hoe ik de gemiddelde jongen zich zie gedragen in het openbaar, is niet hoe ik mezelf zie, in tegenstelling tot hoe meiden zich gedragen. Heb ook altijd beter kunnen opschieten met meiden over het algemeen, al heb ik wel 2 echte vrienden die jongens zijn. Dat enigszins 'stoere' van een jongen heb ik totaal niet in me zitten..
Allemaal heel vaag, maar ik kan het echt niet beter uitleggen.
Verder qua seksualiteit staat vast dat ik me aangetrokken voel tot meisjes en daar ook 100% zeker de voorkeur aan geef, maar ik jongens 'steeds minder erg vind' tot een bepaalde grens. Die grens wordt getrokken bij het denken aan seks.
Heb ook nog geen echte ervaring daarmee (zowel jongens als meisjes), waardoor het ook moeilijk wordt om er betrouwbaar over te praten.
Heb in m'n leven 2 relaties gehad van een jaar en van 4 maanden. Hierbij kwamen wel seksuele dingen kijken als het voorspel, maar niet 'het echte werk', om het zo maar even te noemen.
Wat ook zo is, is dat ik het lastig vind om überhaupt relaties aan te gaan. Laatst heb ik dan een paar dates gehad met een meisje, maar wanneer het zeg maar gaat ontwikkelen richting een relatie, haak ik af. Ga de negatieve dingen zien van alles, voel me niet meer fijn en verbreek het contact in de zin van een relatie aangaan qua koppel. Wat dit betekent.. geen idee.. er is in principe niks mis met haar.
Altijd wanneer ik iemand leuk vind, haak ik af op het moment dat het serieus begint te worden (soms ook op mijn eigen gevoel, terwijl dat in werkelijkheid niet zo is).
Mijn droom is om later gewoon een gezin te hebben, met 2 kinderen (Luna (m) en Solaris (m)). En daarnaast een leuke baan met een aantal goeie vrienden en een goeie band met familie.
Het standaard huisje, boompje, beestje in principe.
Waarom kan het nu niet gewoon 'normaal', zoals dat bij iedereen (wat ik zie) lijkt te gaan.
Waarom is het juist bij mij zo moeilijk? Het voelt gewoon alsof je de enige bent die buiten de boot valt, al zijn er 1000en die met dezelfde/soortgelijke problemen kampen. Het voelt gewoon alleen..
Hoe ik het moet uitleggen, weet ik niet, maar de laatste tijd vreet het me een beetje op vanbinnen. De manier hoe ik de gemiddelde jongen zich zie gedragen in het openbaar, is niet hoe ik mezelf zie, in tegenstelling tot hoe meiden zich gedragen. Heb ook altijd beter kunnen opschieten met meiden over het algemeen, al heb ik wel 2 echte vrienden die jongens zijn. Dat enigszins 'stoere' van een jongen heb ik totaal niet in me zitten..
Allemaal heel vaag, maar ik kan het echt niet beter uitleggen.
Verder qua seksualiteit staat vast dat ik me aangetrokken voel tot meisjes en daar ook 100% zeker de voorkeur aan geef, maar ik jongens 'steeds minder erg vind' tot een bepaalde grens. Die grens wordt getrokken bij het denken aan seks.
Heb ook nog geen echte ervaring daarmee (zowel jongens als meisjes), waardoor het ook moeilijk wordt om er betrouwbaar over te praten.
Heb in m'n leven 2 relaties gehad van een jaar en van 4 maanden. Hierbij kwamen wel seksuele dingen kijken als het voorspel, maar niet 'het echte werk', om het zo maar even te noemen.
Wat ook zo is, is dat ik het lastig vind om überhaupt relaties aan te gaan. Laatst heb ik dan een paar dates gehad met een meisje, maar wanneer het zeg maar gaat ontwikkelen richting een relatie, haak ik af. Ga de negatieve dingen zien van alles, voel me niet meer fijn en verbreek het contact in de zin van een relatie aangaan qua koppel. Wat dit betekent.. geen idee.. er is in principe niks mis met haar.
Altijd wanneer ik iemand leuk vind, haak ik af op het moment dat het serieus begint te worden (soms ook op mijn eigen gevoel, terwijl dat in werkelijkheid niet zo is).
Mijn droom is om later gewoon een gezin te hebben, met 2 kinderen (Luna (m) en Solaris (m)). En daarnaast een leuke baan met een aantal goeie vrienden en een goeie band met familie.
Het standaard huisje, boompje, beestje in principe.
Waarom kan het nu niet gewoon 'normaal', zoals dat bij iedereen (wat ik zie) lijkt te gaan.
Waarom is het juist bij mij zo moeilijk? Het voelt gewoon alsof je de enige bent die buiten de boot valt, al zijn er 1000en die met dezelfde/soortgelijke problemen kampen. Het voelt gewoon alleen..
donderdag 5 september 2019 om 05:04
Hoi,
Ik kan me voorstellen dat het heel verwarrend voor je is.
En ook dat je je wel eenzaam zult voelen.
Heb je gezien wat Pergamon had geschreven? Genderfluid en non-binary.
Misschien kun je je ergens vinden in die termen.
Ik begrijp dat het verwarring kan brengen.
Ik kan me ook voorstellen dat het je veel zal kunnen gaan geven op de langere termijn.
Geven in de zin van kwaliteiten. Omdat je best een all-round persoon bent.
Je zult veel begrijpen van mensen en ook invoelen.
Ik geloof zeker dat jij een normaal leven kan leiden in de zin van huisje,boompje,beestje.
Misschien kan het je helpen om gelijkgestemden te zoeken om mee te delen, ervaringen uit te wisselen etc.
Zodat je ook de gelijkenissen kunt gaan ervaren ipv alleen de verschillen die je nu ervaart die tussen jou en anderen in de wereld instaan.
Ik kan me voorstellen dat het heel verwarrend voor je is.
En ook dat je je wel eenzaam zult voelen.
Heb je gezien wat Pergamon had geschreven? Genderfluid en non-binary.
Misschien kun je je ergens vinden in die termen.
Ik begrijp dat het verwarring kan brengen.
Ik kan me ook voorstellen dat het je veel zal kunnen gaan geven op de langere termijn.
Geven in de zin van kwaliteiten. Omdat je best een all-round persoon bent.
Je zult veel begrijpen van mensen en ook invoelen.
Ik geloof zeker dat jij een normaal leven kan leiden in de zin van huisje,boompje,beestje.
Misschien kan het je helpen om gelijkgestemden te zoeken om mee te delen, ervaringen uit te wisselen etc.
Zodat je ook de gelijkenissen kunt gaan ervaren ipv alleen de verschillen die je nu ervaart die tussen jou en anderen in de wereld instaan.
donderdag 5 september 2019 om 07:56
Als ik het goed begrijp stel je eigenlijk dat je vindt dat je veel vrouwelijk eigenschappen hebt, maar geen probeem hebt met je lichaam.
Je bent nu 21, uit de pubertijd, en misschien ook wel klaar om ideeeen over welke eigenschappen een man en welke eigenschappen een vrouw zou moeten hebben achter je te laten. Er zijn vrouwen met veel eigenschappen die we als mannelijk zouden betitelen, er zijn mannen met veel eigenschappen die we als vrouwelijk zouden betitelen. Dat is niet erg, dat is allemaal prima.
Je bent nu 21, uit de pubertijd, en misschien ook wel klaar om ideeeen over welke eigenschappen een man en welke eigenschappen een vrouw zou moeten hebben achter je te laten. Er zijn vrouwen met veel eigenschappen die we als mannelijk zouden betitelen, er zijn mannen met veel eigenschappen die we als vrouwelijk zouden betitelen. Dat is niet erg, dat is allemaal prima.
donderdag 5 september 2019 om 08:12
Is het een idee om eens met een psycholoog te gaan praten? Puur om je hart eens te luchten en te kijken of hij/zij iets voor je kan betekenen in het rangschikken van allerlei gedachten in je hoofd.
Ik herken iemand uit mijn omgeving in jouw verhaal. Fysiek een man, en ook getrouwd met een vrouw. Ze hebben kinderen. Huisje, boompje, beestje. Deze man voelt zich sommige dagen ook sterk een vrouw, maar kan dat volgens mij niet goed een naam geven. Ik zie hem regelmatig met gelakte kunstnagels of hakken of een leuke haarband. En soms ook niet. Hij zit op ballet, samen met zijn vrouw. Mensen vragen hem volgens mij vaak genoeg 'wat hij nou eigenlijk is'. Maar hij is gewoon X, zonder enig label. Vind ik erg mooi!
Misschien is het voor jou nu vooral verwarrend omdat je niet goed weet wat je voelt. Ik lees ook de behoefte aan een label, net als waar mensen naar zoeken bij X in mijn verhaal. 'Wat ben ik nu eigenlijk?' Ik zou het fijn voor je vinden als je dat gewoon lekker rustig kan ontdekken zonder jezelf daarin iets te verplichten of zonder je in een hokje te laten duwen, door jezelf of door anderen.
Ik herken iemand uit mijn omgeving in jouw verhaal. Fysiek een man, en ook getrouwd met een vrouw. Ze hebben kinderen. Huisje, boompje, beestje. Deze man voelt zich sommige dagen ook sterk een vrouw, maar kan dat volgens mij niet goed een naam geven. Ik zie hem regelmatig met gelakte kunstnagels of hakken of een leuke haarband. En soms ook niet. Hij zit op ballet, samen met zijn vrouw. Mensen vragen hem volgens mij vaak genoeg 'wat hij nou eigenlijk is'. Maar hij is gewoon X, zonder enig label. Vind ik erg mooi!
Misschien is het voor jou nu vooral verwarrend omdat je niet goed weet wat je voelt. Ik lees ook de behoefte aan een label, net als waar mensen naar zoeken bij X in mijn verhaal. 'Wat ben ik nu eigenlijk?' Ik zou het fijn voor je vinden als je dat gewoon lekker rustig kan ontdekken zonder jezelf daarin iets te verplichten of zonder je in een hokje te laten duwen, door jezelf of door anderen.
donderdag 5 september 2019 om 09:02
Ik weet niet hoe het is om "me een meisje te voelen" want ik heb nooit een ander geslacht gehad. Ik weet ook niet hoe het leven als een man zou zijn en ik ervaar in mijn huidige status geen nadelen. Tutten en mezelf opmaken heb ik altijd eerder een klus gevonden dan dat ik er dan vrouwelijke gevoelens bij kreeg.
Ik denk dus dat ik je niet snap en niets voor je kan doen.
Ik denk dus dat ik je niet snap en niets voor je kan doen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 5 september 2019 om 09:12
Je schrijft dat je je steeds meer een meisje gaat voelen qua gevoelens.
Wat bedoel je daarmee?
Heb je niet een bepaald beeld in je hoofd van hoe je denkt dat een man en een vrouw moet zijn? Misschien is het tijd om dat beeld los te laten en te accepteren dat die gevoelens ook prima zijn als man. Aangezien je schrijft je wel thuis te voelen in je lichaam. Ik vraag me dan af of het dan niet meer gaat om het beeld in je hoofd, van hoe een man zich zou moeten gedragen. Omdat je ook schrijft dat je niet stoer bent. Er zijn zoveel mannen niet stoer.
Ik vind het juist jammer dat je het label 'meisje' plakt op gevoeligheid. Waarom kan dat niet ook bij een man horen?
Dus ja...mijn vraag aan jou is eigenljk of het niet meer gaat om een worsteling met rollenpatronen in je hoofd. Ben je op een bepaalde manier opgevoed hoe je als jongen zou moeten zijn?
Wat bedoel je daarmee?
Heb je niet een bepaald beeld in je hoofd van hoe je denkt dat een man en een vrouw moet zijn? Misschien is het tijd om dat beeld los te laten en te accepteren dat die gevoelens ook prima zijn als man. Aangezien je schrijft je wel thuis te voelen in je lichaam. Ik vraag me dan af of het dan niet meer gaat om het beeld in je hoofd, van hoe een man zich zou moeten gedragen. Omdat je ook schrijft dat je niet stoer bent. Er zijn zoveel mannen niet stoer.
Ik vind het juist jammer dat je het label 'meisje' plakt op gevoeligheid. Waarom kan dat niet ook bij een man horen?
Dus ja...mijn vraag aan jou is eigenljk of het niet meer gaat om een worsteling met rollenpatronen in je hoofd. Ben je op een bepaalde manier opgevoed hoe je als jongen zou moeten zijn?
donderdag 5 september 2019 om 09:20
Travestieten, al dan niet voor de humor (wat veel andere mensen ook reuze humoristisch vinden), zien het essentieel vrouwelijke vooral in hoge hakken, laag uitgesneden kleding, een hoog gevoelig overdreven sentimenteel toontje, en een overdadige hooggetoupeerde pruik. Omdat ik dat erg oppervlakkig en onrealistisch vind, irriteert me dat.
Iedereen mag van mij zo gevoelig zijn als hij zelf wil; dagelijks in huilen uitbarsten omdat ze per ongeluk op een mier zijn gaan staan e.d., maar zo'n verkleedspel wat je opgedrongen wordt om aan te zien, dat wil ik niet zien.
Iedereen mag van mij zo gevoelig zijn als hij zelf wil; dagelijks in huilen uitbarsten omdat ze per ongeluk op een mier zijn gaan staan e.d., maar zo'n verkleedspel wat je opgedrongen wordt om aan te zien, dat wil ik niet zien.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 5 september 2019 om 09:26
retrostar schreef: ↑05-09-2019 09:20Travestieten, al dan niet voor de humor (wat veel andere mensen ook reuze humoristisch vinden), zien het essentieel vrouwelijke vooral in hoge hakken, laag uitgesneden kleding, een hoog gevoelig overdreven sentimenteel toontje, en een overdadige hooggetoupeerde pruik. Omdat ik dat erg oppervlakkig en onrealistisch vind, irriteert me dat.
Iedereen mag van mij zo gevoelig zijn als hij zelf wil; dagelijks in huilen uitbarsten omdat ze per ongeluk op een mier zijn gaan staan e.d., maar zo'n verkleedspel wat je opgedrongen wordt om aan te zien, dat wil ik niet zien.
Huh? Maar travestie is toch echt wezenlijk anders dan gender-fluid, non-binary of trans? Daar zit echt geen schijntje "verkleedpartij" bij hoor.
donderdag 5 september 2019 om 09:33
Die zullen er ook zijn. Maar ook dan vraag ik me af wat ze als het essentieel-vrouwelijke zien. In hun hoofd moeten ze een bepaald idee daarover hebben.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 5 september 2019 om 09:41
Het is moeilijk, dat snap ik. Maar raar ben je absoluut niet en buiten de boot vallen hoeft natuurlijk ook niet.RubenSiyika schreef: ↑05-09-2019 01:45Om eerlijk te zijn, heb ik geen idee. Het is niet lichamelijk, maar echt innerlijk, al zou ik het niet erg vinden als ik een vrouwenlichaam had I guess..
Hoe ik het moet uitleggen, weet ik niet, maar de laatste tijd vreet het me een beetje op vanbinnen. De manier hoe ik de gemiddelde jongen zich zie gedragen in het openbaar, is niet hoe ik mezelf zie, in tegenstelling tot hoe meiden zich gedragen. Heb ook altijd beter kunnen opschieten met meiden over het algemeen, al heb ik wel 2 echte vrienden die jongens zijn. Dat enigszins 'stoere' van een jongen heb ik totaal niet in me zitten..
Allemaal heel vaag, maar ik kan het echt niet beter uitleggen.
Verder qua seksualiteit staat vast dat ik me aangetrokken voel tot meisjes en daar ook 100% zeker de voorkeur aan geef, maar ik jongens 'steeds minder erg vind' tot een bepaalde grens. Die grens wordt getrokken bij het denken aan seks.
Heb ook nog geen echte ervaring daarmee (zowel jongens als meisjes), waardoor het ook moeilijk wordt om er betrouwbaar over te praten.
Heb in m'n leven 2 relaties gehad van een jaar en van 4 maanden. Hierbij kwamen wel seksuele dingen kijken als het voorspel, maar niet 'het echte werk', om het zo maar even te noemen.
Wat ook zo is, is dat ik het lastig vind om überhaupt relaties aan te gaan. Laatst heb ik dan een paar dates gehad met een meisje, maar wanneer het zeg maar gaat ontwikkelen richting een relatie, haak ik af. Ga de negatieve dingen zien van alles, voel me niet meer fijn en verbreek het contact in de zin van een relatie aangaan qua koppel. Wat dit betekent.. geen idee.. er is in principe niks mis met haar.
Altijd wanneer ik iemand leuk vind, haak ik af op het moment dat het serieus begint te worden (soms ook op mijn eigen gevoel, terwijl dat in werkelijkheid niet zo is).
Mijn droom is om later gewoon een gezin te hebben, met 2 kinderen (Luna (m) en Solaris (m)). En daarnaast een leuke baan met een aantal goeie vrienden en een goeie band met familie.
Het standaard huisje, boompje, beestje in principe.
Waarom kan het nu niet gewoon 'normaal', zoals dat bij iedereen (wat ik zie) lijkt te gaan.
Waarom is het juist bij mij zo moeilijk? Het voelt gewoon alsof je de enige bent die buiten de boot valt, al zijn er 1000en die met dezelfde/soortgelijke problemen kampen. Het voelt gewoon alleen..
Je bent wie je bent, met heel veel gedachtes en gevoelens. Jij mag zelf kiezen of je daar iets mee doet en wat je er mee doet.
Ik vermoed dat jouw toekomstbeeld van huisje boompje beestje gewoon prima in vervulling kan gaan, ondanks alle gevoelens die jij nu hebt...
Ik snap dat het je misschien angstig maakt of je teleur doet stellen, maar echt, Je bent normaler dan je denkt
