Kan iemand een narcist worden?

Hoi allemaal,

Ik heb al enkele topics hier over wat ik nu meemaak, en een depressie en angststoornis heb. Daar ga ik nu niet veel op in, dat doe ik wel in het depressietopic. Dat ik aan mezelf moet werken is iets apart, ben ik mee bezig.
Waar ik nu mee zit, is dat ik mij afvraag of je in een relatie gezeten kan hebben met een narcist, die het eigenlijk eerst totaal niet was. Ben benieuwd naar jullie mening.

Toen ik mijn ex net leerde kennen was hij erg lief, zacht en verder gewoon ''normaal'', tevreden met alles. Kwam best stabiel over. Ongeveer 1,5 jaar lang. Het ging uit omdat hij het niet voor mij was.
We probeerden het weer (met alle drama ondertussen). De tweede keer maakte hij mij juist onzeker. Deed altijd alsof ik gek was als ik achter dingen kwam, of iets vroeg. Eerder kwam ik (buiten de relatie) achter iets door op zijn telefoon te kijken. Dit vond hij niet fijn, maar goed, wel op een leugen betrapt. Dit had ik vergeven, maar de trust issues waren er vanaf toen en zouden we samen aan moeten werken.
Dit resulteerde in dat ik af en toe me afvroeg met wie hij sprak. Hij reageerde hier best aanvallend op dat hij niets verkeerd deed. Hij had zijn wachtwoord van zijn telefoon opeens veranderd, dat vond ik ook best erg in het stadium dat wij weer zouden werken aan de trust issues. Hij kon ook niet verklaren waarom hij dat juist nu deed, dacht er niet bij na zei hij.
In de laatste maand van onze relatie kwam ik erachter, weer via zijn telefoon (onderbuikgevoel) dat er iets was. Ik zag dat hij met een ander meisje wilde afspreken. Ik heb hem geconfronteerde en hij ontkende. Ik vroeg of ik dan even in zijn telefoon mocht kijken en het laten zien, en dat was nee absoluut niet. Na een uur gaf hij uiteindelijk toe, maar maakte er een ander verhaal van dan dat ik las.
Achteraf bleek dat hij in het begin van onze relatie alweer toenadering bij een ander zocht. Dit had ik niet door. Ik was wat wantrouwerig, maar had dat niet gedacht. Ik kan ook niet bedenken wat er toen was dat hij contact met een ander zocht.
In een naar telefoongesprek later is wat mij bijbleef dat hij zei ''je bent jaloers want je zult nooit meer iemand zoals mij vinden.'' Begon het bijna te geloven, soms nog steeds.
Hij was buiten dit om dus wel lief, al deed hij mij pijn hij deed nog steeds zijn best voor mij. Dat vond ik juist mooi, dat hij op een moment dat hij verdrietig was, juist lief voor mij deed en zich over mij ontfermde.
Maar achteraf twijfel ik dus over alles wat hij heeft gezegd. En vind het jammer dat er geen open communicatie was. En nee, ik kan er op geen enkele manier (helaas) meer met hem over praten, dus het blijft bij speculeren.

Ik werd ook aanhankelijk moet ik zeggen. Ik vergaf hem voor alles, al praatte ik er wel over. Ik dacht, ik heb ook een fout gemaakt door het een keer uit te maken. Is het dan een combi, dat je aanhankelijk wordt en een ander narcistische trekjes gaat vertonen? Ik had vaak het gevoel dat ik juist ''toxic'' was in de relatie door mijn aanhankelijkheid en mijn geluk laten afhangen van hem. Word je in de relatie dan minder aantrekkelijk en wordt de ander dan zo'n persoon door mijn gedrag?
Of maak ik nu te snel het label narcisme? Hij is verder namelijk niet egoistisch oid, of geen hoge dunk van zichzelf (in de relatie), of probeerde me niet te isoleren etc.

Ik probeer het voor mezelf te begrijpen, lees boeken / artikelen maar ik ben benieuwd naar ervaringen. Vooral omdat het de ''eerste'' relatie heel anders aan toe ging voor mijn idee. Vertrouwen, eerlijkheid waren nooit een issue. Maar goed, ik was toen ook niet erg (ongezond) aanhankelijk en wat meer zelfstandig. Ik schrik er van dat iemand heel anders kan zijn dan dat ik 1,5 jaar dacht. In de eerste relatie heb ik trouwens nooit in zijn telefoon gekeken, ook niets in mij die dacht om dat te doen.

Eigenlijk uiteindelijk wel, kan denk ik topic titel niet meer veranderen?
Ik maakte hem denk ik verantwoordelijk voor mijn geluk. Alles begon te draaien om onze relatie, het moest werken. Hij ging zich afzonderen van mij door de situatie, het gaf mij onzekerheid omdat hij er niet 100 % voor kon gaan. Ik ging meer aan hem hangen, vond dat al een afwijzing. Ik ging mezelf ook afzonderen van anderen, doordat ik hier zo mee bezig was. Ik vond het erg dat hij niet met mij wilde zijn en juist steeds de rust ging opzoeken. Tegelijkertijd zocht hij wel dagelijks contact, belde mij dagelijks. Ik kon het niet begrijpen dat hij mij niet wilde zien.

Dat is wel een beetje afhankelijkheid toch?

spell68 schreef: ↑

30-03-2021 23:24

Dat bedoelde ik. Hij trekt naar je toe juist, omdat hij ook niet stabiel is.

Maar ik spreek uit ervaring dat het ook regelmatig zo is dat die emotionele afhankelijkheid ontstaat, omdat er iets niet goed zit in je eigen leven. Ik heb het ook een keer meegemaakt en ik herkende het ook totaal niet, maar achteraf, na veel analyseren, vond ik het ook niet vreemd.

Wat betreft grenzen; dat is aan een ieder om ze te bepalen. Het is niet jouw verantwoordelijkheid om de grenzen van een ander te bewaken. Ik weet ook niet wat jouw grenzen zijn, maar dat ligt een beetje in je persoonlijkheid denk ik. Het is niets iets wat je volgens mij in een kader kunt schetsen. Het is iets gevoelsmatigs, niet rationeels, daarom werken assertiviteitscursussen ook maar zelden.

Mij heeft MBTI heel erg geholpen om te begrijpen hoe ik werk. Toen volgde de rest vanzelf.

Jij hebt bijvoorbeeld behoefte aan duidelijkheid, ik ook, maar ik denk dat het van mij vanuit een heel andere beleving komt. Zeg dan dat je rust nodig hebt en wel contact opneemt, wanneer je er klaar voor bent, dan kun jij bepalen of je daarmee akkoord gaat. Relaties, in welke vorm ook, blijven een vorm van onderhandelen, waarbij een ieder zijn belang/ grens verdedigt.

Bedankt voor het delen van je ervaring. Ik zal even onderzoek doen naar MBTI, heb het niet eerder gehoord.
Wat vond je achteraf niet vreemd? Dat je afhankelijk was of omdat er niet iets goed zat in je leven?

Dat was bij mij ook zeker het geval. De relatie begon op een moment dat er al wat aan de hand was met mijn leven, hij was op dat moment wel een ''stabiel'' persoon voor mij en daar heb ik mij toen eigenlijk in gestort. Misschien wilde ik daarom zo graag dat het zou werken. Een afwijzing kon / kan ik niet aan.

spell68 schreef: ↑

30-03-2021 23:55

Nou ja, het was in 2002 toen chatten nog in was en ik was net begonnen met werken net als mijn vrienden en tennissen wat ik veel deed, viel mede daardoor eigenlijk stil. Ik zat toen hele dagen thuis alleen te chatten. Toen kwam ik een vrouw tegen op het werk en, toen duidelijk werd dat ze me leuk vond, toen werd ik verliefd op haar en dat ging heel snel. Ze had ook een dochter en eigenlijk werd haar leven mijn leven. Daarbij ook nog gedoe met haar ex, waardoor het ook niet soepel ging, maar ik was bang haar kwijt te raken dus ik accepteerde dingen, die ik nu nooit meer zou accepteren. Daarnaast was ik zo bleu als de pest, dat helpt ook niet.

Toen het uit was, ben ik in een behoorlijk diep gat gezakt, maar het heeft me wel gevormd naar wie ik nu ben en een goed fundament in mijn leven gelegd en daar ben ik wel blij mee. Aan de andere kant heb ik ook geleerd dat ik onveilig gehecht ben en mijn ervaring zorgen er wel voor dat ik me eigenlijk niet meer open stel. Ondanks dat ik echt niet meer over mijn grenzen heen zal gaan, blijf ik angst houden dat ik weer zo snel emotioneel afhankelijk wordt. Daar ligt namelijk ook absoluut niet mijn sterke punt.

Maar ja, dat "erin storten" dat is wel het sleutelwoord denk ik. Aan de andere kant, ik kijk best veel "lang leve de liefde" en hoe berekenend het daar gaat, dat lijkt me ook niet te werken. Die balans is erg lastig.

Gaat het inmiddels wel beter in je leven?

Het valt mij op dat je zegt ''toen duidelijk werd dat ze me leuk vond werd ik verliefd op haar''. Was je misschien ook gefocust op dat een ander je wilde en jij daardoor de ander ook? Dat herken ik wel een beetje (als het zo is). Ik was niet echt bezig met wat ik wil, maar vooral gefocust op dat een ander mij wilde. Voor mijn gevoel voor het eerst dat iemand een relatie met mij zag zitten. Iemand die ik zelf ook wel leuk vond. Emoties vond ik lastig, relaties had ik niet eerder gehad, dus het gevoel zou vast nog wel komen. Voor nu was het leuk dat ik een relatie had met een leuke jongen. Hier moet ik ook op letten en aan werken, dat iemand echt een aanvulling wordt.

Begrijp ik goed dat je zegt dat je nu dus blij bent met een leven alleen en bang bent dat dit verstoord wordt met een partner? Heb je na de relatie van 2002 geen relatie gehad?

Erin storten komt best negatief over, alsof je je zelf verliest in een relatie. Dat is inderdaad niet de bedoeling. Maar wel dat je je zelf echt moet geven in een relatie, dus er 100 % voor gaan. Als de een er minder voor gaat dan een ander, is er al geen balans lijkt mij.

Het is bijna twee maanden geleden, voor mij best kort geleden. Dus tot nu toe gaat het niet echt beter. Ook omdat de therapie net weer is begonnen en alle oude dingen waar ik altijd mee heb gezeten maar niet heb geuit, nu ook naar boven komen. Het voelt allemaal nog erg eenzaam. En voor iemand die veel piekert is deze breuk erg slopend. Ik kijk uit naar betere tijden.
Dankjewel voor het vragen.

Ja, ik denk over je heen laten komen het best is. Ergens vind ik het jammer dat ik het nog een keer geprobeerd heb, na de eerste keer kwam ik er wel een stuk beter uit. Maar toen zat ik met het gevoel 'wat als'. Ik heb in ieder geval beseft geen (belangrijke) keuzes meer te maken als ik niet goed in mijn vel zit.

Ik vind het ook jammer dat iemand nu een naar beeld van mij heeft. Ik heb dat sowieso over hem door de leugens, maar achteraf confronteerde ik hem op een niet erg leuke manier waardoor hij mij ook niet meer een leuk persoon vindt. Dat vind ik ook best moeilijk. Ben iemand die dingen toch wel goed en mooi wil afsluiten. Ik had gewild dat hij aan mij nog een mooie herinnering zou hebben. Dat knaagt ook. Ik weet niet goed wat ik met dit gevoel moet doen.

Ik ben blij dat jij uiteindelijk op het punt bent dat je blij met jezelf bent. Wat was de reden dat je daarna toch in een relatie bent gestapt waar je geen gevoel in had? En wat bedoel je met geen verantwoordelijkheid in genomen?

Ik vind het eenzaam om over oude dingen te praten. Ik wil me niet eenzaam voelen. Heb mensen om mij heen die het wel begrijpen hoor en klaar voor me staan, maar toch. Ik voel me ook eenzaam omdat ik hem niet meer heb, terwijl ik hem niet meer wil.

Eerst piekerde ik over hoe alles gegaan zou zijn, of hij echt van me gehouden heeft etc. Nu gaat het piekeren vooral over hoe het inderdaad anders had kunnen lopen. Of het anders had kunnen gaan als hij wel eerlijk over zijn gevoelens tegen me had kunnen zijn, en lag het dan aan mij dat hij daar niet eerlijk over kon zijn. Gaf ik hem de ruimte niet. Ik denk van wel, maar toch. Dat overanalyseren maakt je gek. Vooral omdat je weet dat een ander allang door is gegaan met zijn leven en niet meer aan jou denkt. Maar goed, makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik heb methoden zoals een piekerstop geleerd, dat werkt even. En dan ga ik weer door. Kost ook tijd denk ik?

abracadabra schreef: ↑

03-04-2021 17:28

Weet je... het js je ex. En je bent er nog steeds mee bezig. Met alles lezen en opzoeken. Het doet er niet toe of hij een narcist of een psychopaat was of gewoon een eikel of dat jullie gewoon niet matchte. Het js uit. Hij is het verleden. Elke keer als je er aan denkt of je iets opzoekt ben je er weer mee bezig. En nu moet je daar geen tijd meer aan verspillen maar je focussen op je herstel. Kijk naar de toekomst in paats van het verleden.

Heb je zeker gelijk in. Maar voor iemand waar piekeren, angst, analyseren er altijd al in heeft gezeten zijn dit soort gebeurtenissen extra lastig. En zal misschien extra op ingezoomd worden. Wat ik zelf hartstikke vervelend zit en ook hulp voor zoek (voor piekeren in het algemeen). Maar zit nu nog middenin het proces en het herstel. Waardoor ik soms nog wel nog bezig ben met het verleden (helaas), omdat dingen ook weer 'omhoog' komen.

spell68 schreef: ↑

01-04-2021 21:43

Ah ja, dat is het voordeel van de dumper. Dan doet het toch altijd net wat minder pijn dan bij de dumpee.

Je haalt je natuurlijk wel wat moeilijkheden op de hals als je door een ander leuk gevonden wil worden. Dat betekent je altijd aanpassen aan de grillen van die ander. Dat kost veel energie.

Het is ook totaal zinloos, want "leuk vinden" is de perceptie van de ander. Je hebt daar nauwelijks invloed op. Ik ben zelf een ISTP in de Mbti en mijn ervaring is dat er bepaalde types zijn, die standaard niets met mij hebben. Andere types daar klikt het dan weer vrij makkelijk mee.

Daaruit heb ik geleerd dat wanneer mensen je mogen, je maar weinig verkeerd kunt doen en als ze je niet mogen, je maar weinig goed kunt doen. Daarom heb ik ook niks met ergens 100% voor gaan. in mijn beleving zou je er 0% voor moeten gaan. Het zou geen moeite of energie moeten kosten. Dat is ook mijn criterium. Als ik er voor moet gaan werken (en dat is een gevoel) dan haak ik af.

Ik snap ook dat het piekeren je gekt maakt. In mijn ervaring gebeurt dat, omdat je ergens kennis of data mist om het cirkeltje rond te maken. Toen ik eindelijk na een jaar een boek las, viel heel veel op zijn plek.

De enige manier dat tijd een oplossing is, is wanneer je vragen verdwijnen. Zolang dat niet gebeurt, zorgt alleen een antwoord daarvoor.

Daar heb ik de afgelopen 20 jaar een beetje mijn tijd aan besteed. Ik heb antwoorden gezocht op al mijn vragen. Die heb ik inmiddels en ik twijfel maar zelden en dat leeft erg prettig kan ik je zeggen.

Ik heb ook het idee dat assertiviteitstrainingen en piekerstopcursussen meer dienen als symptoombestrijding. Je moet echt anders gaan denken en doen, en soms gaat dat niet als het teveel af staat van wie je bent, dan is het een kwestie van accepteren en er mee om leren gaan.

Ik herken die eenzaamheid wel. Ik had het ook toen het uitging. Het is toch iets waar je doorheen moet. Veel praten helpt wel, maar het kan die eenzaamheid niet wegnemen. Het is iets chemisch wat weer hersteld moet worden, dat kost tijd. Geintje van de natuur zullen we maar zeggen.

Wat betreft die relatie; ik deed dat, omdat het op zich wel klikte, maar ik had er geen gevoel bij. Het was ook een soort van experiment om te kijken waar ik zelf stond en of ik beter in staat was de relatie te onderhouden.

Ik ben ook heel duidelijk geweest dat ik niet verliefd was, maar ik weet niet of je de quote kent van Bob Marley "The biggest coward of a man is to awaken the love of a woman without the intention of loving her"?
Dat was hier eigenlijk wel het geval. En daarom had ik het niet moeten doen.

Maar hoe dan ook. Jij bent alleen verantwoordelijk voor jezelf. En of hij van je gehouden heeft? Wie weet. Het enige wat telt, is of jij dat idee had. De rest is irrelevant, dat kun je niet beïnvloeden. Hoe meer je je op jezelf richt, hoe makkelijker dat wordt.

Ik hoop in ieder geval dat je weer snel lekker in je vel zit.

Inderdaad, ik liet mij teveel meeslepen door de eerste keer. Toen werd ik heel erg leuk gevonden juist en de tweede keer was hij opeens erg afstandelijk. De switch begreep ik niet helemaal. Maar goed, mensen / voorkeuren kunnen veranderen.

Ik denk inderdaad dat het bij mij heel erg in het systeem zit, dat piekeren. Maar ik loop er nu steeds meer tegenaan en het geeft mij vaak stress, dus zoek ik er nu hulp voor. Maar dan denk ik dat het er meer op komt op hoe je er mee moet omgaan. Voor nu weet ik dat nog niet zo goed. Dus hoop dat te leren.

Klopt, ik probeer vaak het cirkeltje rond te maken, je moet immers zelf het verhaal afmaken omdat je er geen afsluiting op gekregen hebt. Wat ik trouwens over het algemeen nog steeds bizar vind. Dat iemand anders van alles moet uitvogelen terwijl een ander je alle duidelijkheid kan geven maar weigert om te doen.. Nja, zegt weer veel over een ander. 20 jaar klinkt lang, maar fijn dat het uiteindelijk gelukt is. Mag ik vragen welk boek dat is?

Ja, de eenzaamheid kan je echt op momenten raken. Zelfs wat je zegt, zit ik met vriendinnen te praten, de knoop in de maag kan er dan toch zijn. Heel bizar en geen fijn gevoel. Tijd ja, die hoor ik vaker.

Ik ken de quote inderdaad, die gebruikte iemand anders bij een topic waar ik mijn situatie beschreef . Het fijne aan jou is, dat je wel eerlijk bent geweest tegenover de ander uiteindelijk waarom je er niets meer in zag (hoop ik)?

Ik probeer steeds meer op mezelf te richten. Therapie is een begin, nu ook aan het zoeken naar een meditatiecursus. Dus ik probeer het allemaal wel. Gefocust op hem ben ik helaas ook nog steeds wel, toch het stukje controle.

bia-pia schreef: ↑

04-04-2021 18:15

Mijn ex riep ook regelmatig dat ik nooit meer zo iemand als hem zou krijgen.
Gelukkig heeft hij daarin gelijk gekregen.

Ja, dat was ook het eerste wat ik zei . Maar als je dat tegen iemand met onzekerheid zegt, dan heb je heel soms een moment dat je hem bijna gelijk wil geven vanwege de mooie kanten die hij zeker ook had. Maar goed, je zou eigenlijk ook niet iemand willen die zoiets kan zeggen. Al was het waar.

Ik zit vaak nog wel met wat de reden is. Heb je geleerd om daarmee om te gaan, of is dat hoe dat altijd gaat bij jou? Juist de reden is hetgeen wat mij laat piekeren. Dat heeft denk ik met een stukje acceptatie te maken, dat ik dat lastig vind. En loslaten.

Wat bedoel je met dat je je eigen grens bent over gegaan? En als dat wel zo is, hoe ga je dan verder?

Hmm ja, ik merk dat ik het bij vrienden toch iets makkelijker vind zonder antwoorden. Maar nog wel jammer. Bij emotionele betrokkenheid vind ik het juist belangrijk dat ik het wel weet. Maar dat heeft denk ik te maken met het eerste wat ik schreef, dan kan ik lang piekeren over wat wel / niet. Dat doe ik iets minder als ik de antwoorden wel weet. Dat NIVEA toepassen lukt mij (nog) niet. Vind het soms frustrerend, denken aan een ander terwijl die ander allang niet meer aan je denkt.

Klopt, daar komt het wel op neer. Uiteindelijk heeft het met hen te maken, niet met mij / jou. Ik snap het ook wel als ik erover lees, alleen het toepassen in praktijk. Dat vergt wel oefening. Zoals je zelf al aangeeft.

Kan niet wachten tot hij / de pijn etc. niet meer de eerste gedachte is waar ik mee opsta. Dankjewel voor het boek, en alle andere tips, ik ga er naar kijken.