Kan iemand een narcist worden?

Hoi allemaal,

Ik heb al enkele topics hier over wat ik nu meemaak, en een depressie en angststoornis heb. Daar ga ik nu niet veel op in, dat doe ik wel in het depressietopic. Dat ik aan mezelf moet werken is iets apart, ben ik mee bezig.
Waar ik nu mee zit, is dat ik mij afvraag of je in een relatie gezeten kan hebben met een narcist, die het eigenlijk eerst totaal niet was. Ben benieuwd naar jullie mening.

Toen ik mijn ex net leerde kennen was hij erg lief, zacht en verder gewoon ''normaal'', tevreden met alles. Kwam best stabiel over. Ongeveer 1,5 jaar lang. Het ging uit omdat hij het niet voor mij was.
We probeerden het weer (met alle drama ondertussen). De tweede keer maakte hij mij juist onzeker. Deed altijd alsof ik gek was als ik achter dingen kwam, of iets vroeg. Eerder kwam ik (buiten de relatie) achter iets door op zijn telefoon te kijken. Dit vond hij niet fijn, maar goed, wel op een leugen betrapt. Dit had ik vergeven, maar de trust issues waren er vanaf toen en zouden we samen aan moeten werken.
Dit resulteerde in dat ik af en toe me afvroeg met wie hij sprak. Hij reageerde hier best aanvallend op dat hij niets verkeerd deed. Hij had zijn wachtwoord van zijn telefoon opeens veranderd, dat vond ik ook best erg in het stadium dat wij weer zouden werken aan de trust issues. Hij kon ook niet verklaren waarom hij dat juist nu deed, dacht er niet bij na zei hij.
In de laatste maand van onze relatie kwam ik erachter, weer via zijn telefoon (onderbuikgevoel) dat er iets was. Ik zag dat hij met een ander meisje wilde afspreken. Ik heb hem geconfronteerde en hij ontkende. Ik vroeg of ik dan even in zijn telefoon mocht kijken en het laten zien, en dat was nee absoluut niet. Na een uur gaf hij uiteindelijk toe, maar maakte er een ander verhaal van dan dat ik las.
Achteraf bleek dat hij in het begin van onze relatie alweer toenadering bij een ander zocht. Dit had ik niet door. Ik was wat wantrouwerig, maar had dat niet gedacht. Ik kan ook niet bedenken wat er toen was dat hij contact met een ander zocht.
In een naar telefoongesprek later is wat mij bijbleef dat hij zei ''je bent jaloers want je zult nooit meer iemand zoals mij vinden.'' Begon het bijna te geloven, soms nog steeds.
Hij was buiten dit om dus wel lief, al deed hij mij pijn hij deed nog steeds zijn best voor mij. Dat vond ik juist mooi, dat hij op een moment dat hij verdrietig was, juist lief voor mij deed en zich over mij ontfermde.
Maar achteraf twijfel ik dus over alles wat hij heeft gezegd. En vind het jammer dat er geen open communicatie was. En nee, ik kan er op geen enkele manier (helaas) meer met hem over praten, dus het blijft bij speculeren.

Ik werd ook aanhankelijk moet ik zeggen. Ik vergaf hem voor alles, al praatte ik er wel over. Ik dacht, ik heb ook een fout gemaakt door het een keer uit te maken. Is het dan een combi, dat je aanhankelijk wordt en een ander narcistische trekjes gaat vertonen? Ik had vaak het gevoel dat ik juist ''toxic'' was in de relatie door mijn aanhankelijkheid en mijn geluk laten afhangen van hem. Word je in de relatie dan minder aantrekkelijk en wordt de ander dan zo'n persoon door mijn gedrag?
Of maak ik nu te snel het label narcisme? Hij is verder namelijk niet egoistisch oid, of geen hoge dunk van zichzelf (in de relatie), of probeerde me niet te isoleren etc.

Ik probeer het voor mezelf te begrijpen, lees boeken / artikelen maar ik ben benieuwd naar ervaringen. Vooral omdat het de ''eerste'' relatie heel anders aan toe ging voor mijn idee. Vertrouwen, eerlijkheid waren nooit een issue. Maar goed, ik was toen ook niet erg (ongezond) aanhankelijk en wat meer zelfstandig. Ik schrik er van dat iemand heel anders kan zijn dan dat ik 1,5 jaar dacht. In de eerste relatie heb ik trouwens nooit in zijn telefoon gekeken, ook niets in mij die dacht om dat te doen.

Hoi Makreel, ja dat zeker. Ik merk alleen dat ik probeer te ontrafelen met wat voor persoon ik was, misschien om signalen beter te herkennen. Maar goed, misschien moet ik daar ook niet teveel mee bezig zijn. Ik wilde het van me afschrijven.

diyer schreef: ↑

30-03-2021 13:31

Nee, dit was geen narcist. Jullie haalden gewoon niet het beste in elkaar naar boven. Jij claimde hem en hij vond dat onaantrekkelijk en ging zich als een eikel gedragen. Prima kans dat als jullie allebei weer een relatie krijgen, dit een evenwichtige liefdevolle relatie is. Jullie moeten het alleen niet bij elkaar zoeken.

Ja, je hebt denk ik gelijk. Ik denk dat ik daardoor teveel nog zit met wat als ik niet claimde, was hij zich dan niet zo gaan gedragen etc. Heb ik hem ''zo'' gemaakt. Maar goed.. uiteindelijk heb ik niet zoveel aan deze gedachten. Ik had alleen liever gewild dat het besproken werd, in plaats van het bij anderen te zoeken. Misschien kan ik dat niet verwachten voor iemand die niet committed was.
Ik moet oppassen dat dit mijn depressie niet versterkt.

diyer schreef: ↑

30-03-2021 13:50

So wie so pas een relatie beginnen als je zelf goed in je vel zit. Vanuit je eigen gekwetste ego kan het zijn dat je de verkeerde mannen zoekt. Ik geloof erin dat je de beste partners vindt als je in je kracht staat en een partner een aanvulling is op je leuke leven. Niet als die partner dat leuke leven moet gaan waarmaken. Daar trek je de verkeerde soort mee aan of de man is al snel klaar met je, want geen zin in drama en gedoe.

Dus focus lekker op jezelf. Relaties komen wel weer.

Ja, heb je gelijk in. Ik moet op mezelf focussen en dan ook echt (makkelijker gezegd dan gedaan). Maar misschien dat dit nog te vers is dat ik vaak aan het overanalyseren ben over alles en aan mezelf twijfel. Met alle gevolgen op mijn psychische welzijn. Psycholoog gaf ook aan dat het voor nu nog best normaal is want het is kort geleden, maar als ik hier te lang in zit dat dit proces echt heel lang kan duren. Icm met andere dingen.

Jullie hebben gelijk, hoef er ook geen label op te plakken. Ik ben er meer naar gaan zoeken omdat mensen om mij heen dat zeiden, dat dit lijkt op een narcistisch trekje. En daar dacht ik in eerste instantie totaal niet aan. Toen ik verder begon te zoeken eigenlijk ook niet helemaal. Maar de leugens en het mij laten denken dat ik gek ben, niet eerlijk zijn, dat deden me heel even twijfelen.
Ik moet zeker op mezelf focussen. Maar ik zat nog even in gedachten met dit punt, wilde ik van me afschrijven. Anders had het mijn gemoedstoestand nog erger gemaakt, jullie reacties laten me al wat ''beter'' voelen. Het piekeren, analyseren is iets wat ik al mijn hele leven doe en er nu veel last van heb. Dus, working on it.

makreel schreef: ↑

30-03-2021 15:47

Niet leuk Muis, sterkte daarmee.
Lekker even naar buiten, je kop in de zon, en niet nadenken over de motieven van die lul met vingers, is dat een idee?

Dankjewel! Merk als iets lang in je systeem heeft gezeten er niet zomaar meer uit kan. Ik ga zo even uitwaaien inclusief de lul en alle motieven hoop ik
Was trouwens verder niet mijn bedoeling om met vingers te wijzen, of ermee te bereiken hem lul te noemen. Je zit samen in een relatie, dus ergens heb ik ook verantwoordelijk natuurlijk.

Gisteren zei mijn trainer tijdens het sporten bij een oefening nog, je bent wel echt alles aan het overdenken he? Besef momentje dat het blijkbaar op alle vlakken terugkomt.

spell68 schreef: ↑

30-03-2021 17:46

In mijn ervaring hebben narcisten een radar voor mensen die emotioneel instabiel zijn en weinig eigenwaarde hebben. Dit komt vnl, omdat narcisten dat zelf ook zijn hebben.

Stabiele mensen hebben er over het algemeen geen last van, want die gooien bij de minste drama zo iemand uit hun leven. Maar op de een of andere manier, trekken die sowieso niet makkelijk narcisten aan. Dat klikt vaak meteen niet. Dus gebeurt er weinig.

Hmm, als ik zo terugkijk was ik inderdaad best emotioneel instabiel en niet veel eigenwaarde. Maar, hij was ook niet erg emotioneel stabiel. Maar resulteerde meer in afstand nemen en dus rondkijken naar anderen voor het geval hij alleen zou zijn.
Maar er nog wel zijn mentaal als dat ergens logisch klinkt en zo onzekerheid creëren.

Mensen om mij heen zeggen ook als ik mijn ''normale'' ik zou zijn, dus niet zo afhankelijk, had ik hem al de deur gewezen toen hij zo lang twijfelde en geen keus wilde maken. Dat denk ik zelf soms ook. Dus ben het met je eens dat mensen die wat stabieler zijn mensen zo uit hun leven kunnen gooien. Maar tegelijkertijd heb je dan ook de grens; moet je iemand meteen uit je leven gooien of nog even doorgaan? En dan kun je al snel een grens overgaan bij jezelf.

Grenzen aangeven blijft ook een ding. Ik ben ook iemand die er makkelijk overheen kan stappen als de ander zijn grenzen niet aangeeft. Of er vaag over doet. Ik heb duidelijkheid nodig. Voorbeeld ''ik heb rust nodig, kan weken duren, dagen, maanden, ik heb geen idee''. En dan niet verder definieren wat rust dan betekend. Geen contact? Wel contact? Waardoor ik onzeker word. Snap misschien dat je het oprecht niet weet. Terwijl ik ook had kunnen denken: jij doet zo vaag, neem vooral je rust, ik ben weg. En ik zie wel of je terugkomt, of juist niet eens die deur openhouden als ik sterk / stabiel genoeg zou zijn.

Mijn psycholoog zei trouwens ook vandaag, ben jij normaal ook zo afhankelijk? Toen was het antwoord nee, ik doe alles zelf. Altijd ook gedaan, juist slecht geweest in het delen van emoties. Die afhankelijkheid ontstond echt voor het eerst in de relatie, daarom schrok ik ook van mezelf.