Psyche
alle pijlers
Kind depressief maar weigert hulp
woensdag 5 februari 2025 om 19:29
Mijn dochter (16) is sinds een aantal maanden depressief. In december heeft zij een suicidepoging gedaan. Crisisdienst is toen ingeschakeld en doorverwezen naar ggz-jeugd. Op school aangepast programma (sommige vakken volgt ze niet meer, besloten dat ze eind dit schooljaar stopt met havo en overstapt naar mbo, omdat ze het niet meer trekt en al een keer is blijven zitten). Waar ze in eerste instantie nog wel naar school ging, gaat ze nu helemaal niet meer. Ze ligt in haar bed, komt er niet uit. Ze heeft een enorme angst voor mensen die boos op haar zijn (alle leraren zijn boos bv) en een enorme angst hoe andere mensen naar haar kijken.
Ze weigert eigenlijk alle hulp. Ze is, wonder boven wonder, mee gegaan naar intake ggz, maar morgen heeft ze haar eerste gesprek met de psycholoog en ze geeft nu alweer aan niet te willen gaan.
En ik weet het niet meer. Als zij niet gaat, krijgen wij als ouders ook geen hulp meer. Want ggz-jeugd. Dan worden we doorgestuurd naar de gemeente voor ondersteuning, waar de wachtlijst 9 maanden tot een jaar is.
Soms heb ik even verbinding. Dan praat ze, krijg ik mondjesmaat te horen wat er in haar omgaat. Maar vaker sluit ze zich af. Bij een beetje druk keert ze zich af. Luisteren naar wat helpt (je bed uit komen, ritme, bewegen ed) wil ze niet naar luisteren "want voor haar is het anders" en ze is "niet gek", dus weigert naar de ggz te gaan.
Als school teveel is, dan niet. Maar het niets willen doen om zich beter te voelen, in bed blijven liggen, weigeren een plan te maken: ik word er radeloos van en weet niet meer wat ik voor haar kan doen (als ik haar vraag wat ze nodig heeft krijg ik "weet ik niet"), of hoe ik moet reageren. Lief? Meelevend? Streng? Ik heb alles al geprobeerd...
Mochten jullie tips hebben: graag. En anders is het al fijn om even van me af te schrijven...
Ze weigert eigenlijk alle hulp. Ze is, wonder boven wonder, mee gegaan naar intake ggz, maar morgen heeft ze haar eerste gesprek met de psycholoog en ze geeft nu alweer aan niet te willen gaan.
En ik weet het niet meer. Als zij niet gaat, krijgen wij als ouders ook geen hulp meer. Want ggz-jeugd. Dan worden we doorgestuurd naar de gemeente voor ondersteuning, waar de wachtlijst 9 maanden tot een jaar is.
Soms heb ik even verbinding. Dan praat ze, krijg ik mondjesmaat te horen wat er in haar omgaat. Maar vaker sluit ze zich af. Bij een beetje druk keert ze zich af. Luisteren naar wat helpt (je bed uit komen, ritme, bewegen ed) wil ze niet naar luisteren "want voor haar is het anders" en ze is "niet gek", dus weigert naar de ggz te gaan.
Als school teveel is, dan niet. Maar het niets willen doen om zich beter te voelen, in bed blijven liggen, weigeren een plan te maken: ik word er radeloos van en weet niet meer wat ik voor haar kan doen (als ik haar vraag wat ze nodig heeft krijg ik "weet ik niet"), of hoe ik moet reageren. Lief? Meelevend? Streng? Ik heb alles al geprobeerd...
Mochten jullie tips hebben: graag. En anders is het al fijn om even van me af te schrijven...
donderdag 6 februari 2025 om 09:12
Heb zelf precies hetzelfde doorgemaakt als 16 jarige. Uiteindelijk gestopt met school, ik was nog leerplichtig, maar ze deden daar toen niets aan. Paar jaar rust genomen en (dag)therapie schematherapie bij ggz gevolgd. Op mijn 19de ging het wat beter. Toen alsnog havo diploma gehaald. Het waren bij mij waarschijnlijk de hormonen. Het is niet makkelijk, als ouder sta je compleet machteloos. Maar ze zal voor zichzelf een manier moeten vinden om ermee om te leren gaan.
Groetjes!
donderdag 6 februari 2025 om 09:15
Waarom zou je autisme niet geloven? Je laatste reactie met voorbeelden passen er wel zeer mooi onder. Autisme met meisjes heeft heeft een heel ander beeld dan met jongens. Zeker wanneer ze cognitief sterk zijn.
Lijkt me heel lastig thuis. In haar hoofd zit nu zoveel en ze krijgt het blijkbaar niet verteld. Of net niet en voelt ze zich verlamd. Er is niet één juiste oplossing en dat maakt het zo moeilijk
Mooi van je hoe je blijft zoeken!
Lijkt me heel lastig thuis. In haar hoofd zit nu zoveel en ze krijgt het blijkbaar niet verteld. Of net niet en voelt ze zich verlamd. Er is niet één juiste oplossing en dat maakt het zo moeilijk
Mooi van je hoe je blijft zoeken!
donderdag 6 februari 2025 om 09:16
Herkenbaar, TO, maar dan van de kant van dochter. Zeker na je laatste Posts.
Op die leeftijd heb ik gelijkaardig gedrag vertoond. Ben ook een jaar blijven zitten, veranderd van school met een vriendinnetje en heb in het 1e jaar niet kunnen aarden (er was zelfs pestgedrag). Het enige wat ik deed was na school in bed liggen, ik was totaal verlamd.
Als 16-jarige heb je natuurlijk geen idee hoe het met je ouders gaat, je bent niet in staat omdat je 1 tiener bent en 2 in een depressie geen ruimte hiervoor hebt, maar achteraf bekeken ben ik er zeker van dat ze kapotgingen.
Uiteindelijk heb ik mijn jaar overgedaan en kwam ik in een fijne klas terecht en is het toen wel goedgekomen, er was een duidelijke oorzaak (de klas) bij jouw dochter lijkt me dit minder het geval?
Nu zijn we +- 15 jaar later en heb ik helaas meermaals periodes van depressies gekend. Wanneer je dit ooit krijgt is de kans enorm groot dat je later opnieuw depressief wordt. Nu gaat het goed. Ik ben trouwens ook bezig met autismetesten maar nog geen diagnose.
Veel sterkte gewenst, dit moet ontzettend zwaar voor jou zijn…
Op die leeftijd heb ik gelijkaardig gedrag vertoond. Ben ook een jaar blijven zitten, veranderd van school met een vriendinnetje en heb in het 1e jaar niet kunnen aarden (er was zelfs pestgedrag). Het enige wat ik deed was na school in bed liggen, ik was totaal verlamd.
Als 16-jarige heb je natuurlijk geen idee hoe het met je ouders gaat, je bent niet in staat omdat je 1 tiener bent en 2 in een depressie geen ruimte hiervoor hebt, maar achteraf bekeken ben ik er zeker van dat ze kapotgingen.
Uiteindelijk heb ik mijn jaar overgedaan en kwam ik in een fijne klas terecht en is het toen wel goedgekomen, er was een duidelijke oorzaak (de klas) bij jouw dochter lijkt me dit minder het geval?
Nu zijn we +- 15 jaar later en heb ik helaas meermaals periodes van depressies gekend. Wanneer je dit ooit krijgt is de kans enorm groot dat je later opnieuw depressief wordt. Nu gaat het goed. Ik ben trouwens ook bezig met autismetesten maar nog geen diagnose.
Veel sterkte gewenst, dit moet ontzettend zwaar voor jou zijn…
Veritas vos liberabit
donderdag 6 februari 2025 om 09:33
Mijn zusje is op die leeftijd ook depressief geweest. Wat haar heeft geholpen is dat ze uit haar omgeving is gehaald. In ons geval ging ze bij mn moeder wonen aan de andere kant van NL. Maar dit is natuurlijk niet zomaar een optie. Mn moeder is meer thuis gebleven en mn zusje is naar speciaal onderwijs gegaan (vmbo-t). Ze deed vwo maar was van school gestuurd door stelselmatig spijbelen. Dat speciaal onderwijs is haar redding geweest geeft ze nog steeds aan (inmiddels zijn we ruim 20 jaar verder). Het speciaal onderwijs was kleinschalig en alle kinderen 'hadden iets'. Hierdoor was er zoveel onderling respect want je liet elkaar in hun waarde en kon zijn wie je was. Dus misschien zou dat nog een optie kunnen zijn voor jullie? Want zo'n mbo school is massaal en je verdwijnt er snel in. Je wordt een nummer en ik denk ook dat er meer risico ontstaat op dingen zoals drugs en loverboys.
Overigens bleek mn zusje ADD te hebben waar ze op die school ook achter kwam.
Overigens bleek mn zusje ADD te hebben waar ze op die school ook achter kwam.
zwembad84 wijzigde dit bericht op 06-02-2025 09:45
4.24% gewijzigd
donderdag 6 februari 2025 om 09:36
donderdag 6 februari 2025 om 10:11
Ik had het ook op die leeftijd, suicidaal en een jaar niet naar school geweest, alleen maar in bed gelegen.
Als ik je zo lees zit je er best wel bovenop met dingen bedenken voor haar, ik weet niet of jouw dochter dat verdraagt maar ik verdroeg het niet.
Ik snap het wel, als je vreest voor haar leven durf je haar niet los te laten, begrijpelijk. Het lijkt me ontzettend moeilijk en machteloos.
Vergeet alsnog niet, dat je altijd eerst je eigen zuurstofmasker moet opzetten. Help jezelf, voordat je de ander helpt. Kinderen hebben een eigen energie en veerkracht in zich, die uit henzelf moet komen. En in het overgrote deel van de gevallen van depressie gebeurt dat ook.
Ik kreeg het destijds niet bewust mee, maar mijn moeder kon emotioneel niet voor zichzelf zorgen en ipv echte verbinding, bestond onze band vooral uit wederzijds schuldgevoel. Over tekortschieten, niet genoeg zijn. Voor een kind kan zoiets onbewust wel meespelen. Ik ben dit pas vele jaren later gaan zien natuurlijk.
NIET om te zeggen dat het jouw schuld is!! Maar hoe beter mijn moeder leerde om emotioneel voor zichzelf te zorgen, hoe meer ruimte ik kreeg om mezelf te zijn, ook al was dat een depressieve zelf. Ik vind het onwijs knap en dapper van mijn moeder dat ze mij heeft durven los te laten en naar haar eigen pijn is gegaan. Haar worsteling moet enorm geweest zijn. Maar ze heeft me uiteindelijk vrij gelaten, ook al brak dat misschien haar hart, omdat ze moest erkennen dat ze nog met haar eigen trauma's worstelde. Dat zij ergens als moeder "gefaald" had, dat ze mij iets niet heeft kunnen geven.
Ik vind niet dat zij, of jij, letterlijk gefaald heeft. Maar als moeder ben jij ook maar een mens, je kan je kind niet altijd meer helpen op deze leeftijd. Soms ben jij helaas degene die het erger maakt.
Als ik je zo lees zit je er best wel bovenop met dingen bedenken voor haar, ik weet niet of jouw dochter dat verdraagt maar ik verdroeg het niet.
Ik snap het wel, als je vreest voor haar leven durf je haar niet los te laten, begrijpelijk. Het lijkt me ontzettend moeilijk en machteloos.
Vergeet alsnog niet, dat je altijd eerst je eigen zuurstofmasker moet opzetten. Help jezelf, voordat je de ander helpt. Kinderen hebben een eigen energie en veerkracht in zich, die uit henzelf moet komen. En in het overgrote deel van de gevallen van depressie gebeurt dat ook.
Ik kreeg het destijds niet bewust mee, maar mijn moeder kon emotioneel niet voor zichzelf zorgen en ipv echte verbinding, bestond onze band vooral uit wederzijds schuldgevoel. Over tekortschieten, niet genoeg zijn. Voor een kind kan zoiets onbewust wel meespelen. Ik ben dit pas vele jaren later gaan zien natuurlijk.
NIET om te zeggen dat het jouw schuld is!! Maar hoe beter mijn moeder leerde om emotioneel voor zichzelf te zorgen, hoe meer ruimte ik kreeg om mezelf te zijn, ook al was dat een depressieve zelf. Ik vind het onwijs knap en dapper van mijn moeder dat ze mij heeft durven los te laten en naar haar eigen pijn is gegaan. Haar worsteling moet enorm geweest zijn. Maar ze heeft me uiteindelijk vrij gelaten, ook al brak dat misschien haar hart, omdat ze moest erkennen dat ze nog met haar eigen trauma's worstelde. Dat zij ergens als moeder "gefaald" had, dat ze mij iets niet heeft kunnen geven.
Ik vind niet dat zij, of jij, letterlijk gefaald heeft. Maar als moeder ben jij ook maar een mens, je kan je kind niet altijd meer helpen op deze leeftijd. Soms ben jij helaas degene die het erger maakt.
donderdag 6 februari 2025 om 10:31
Ik snap dat je niet direct aan autisme denkt, omdat je zoon autistisch is. Bij meisjes uit zich dat alleen heel anders dan bij jongens. De dingen die jij omschrijft, hoe ze vastloopt in vriendengroepen, hoe ze reageert in ruzies, doen mij wel in die richting denken.
Misschien kun je de mentale hulp aan haar uitleggen in vergelijking met een arts die je helpt met fysieke problemen. Met een gebroken been ga je ook naar het ziekenhuis, in dit geval zit het issue in je hoofd en daar is weer andere hulp voor. Ik vind dat ze best veel inzicht laat zien, veel mensen met een depressie herkennen niet dat dit ook kan voelen als veilig, als de oude kapotte schoenen die pijn doen, maar die je toch niet weg wilt/durft te doen. Ik zou benadrukken dat je geen hoge verwachtingen hebt, dat het baby stapjes mogen zijn. Hopelijk kun je haar overtuigen om de hulp een kans te geven!
Misschien kun je de mentale hulp aan haar uitleggen in vergelijking met een arts die je helpt met fysieke problemen. Met een gebroken been ga je ook naar het ziekenhuis, in dit geval zit het issue in je hoofd en daar is weer andere hulp voor. Ik vind dat ze best veel inzicht laat zien, veel mensen met een depressie herkennen niet dat dit ook kan voelen als veilig, als de oude kapotte schoenen die pijn doen, maar die je toch niet weg wilt/durft te doen. Ik zou benadrukken dat je geen hoge verwachtingen hebt, dat het baby stapjes mogen zijn. Hopelijk kun je haar overtuigen om de hulp een kans te geven!
donderdag 6 februari 2025 om 10:37
donderdag 6 februari 2025 om 11:41
Ik heb zelf autisme en adhd en hoe to het beschrijft, zo voelde me ik exact toen ik op de middelbare zat.Wikkydorp schreef: ↑06-02-2025 09:15Waarom zou je autisme niet geloven? Je laatste reactie met voorbeelden passen er wel zeer mooi onder. Autisme met meisjes heeft heeft een heel ander beeld dan met jongens. Zeker wanneer ze cognitief sterk zijn.
Lijkt me heel lastig thuis. In haar hoofd zit nu zoveel en ze krijgt het blijkbaar niet verteld. Of net niet en voelt ze zich verlamd. Er is niet één juiste oplossing en dat maakt het zo moeilijk
Ik heb echt ellendige jaren op school gehad. Dus autisme zou best wel kunnen. Autisme uit zich niet altijd op dezelfde manier en is voor jongens en meiden vaak heel anders.
donderdag 6 februari 2025 om 11:50
Je legt (voor mij, in mijn proces) de vinger op de zere plek.bijtie schreef: ↑06-02-2025 10:11Ik had het ook op die leeftijd, suicidaal en een jaar niet naar school geweest, alleen maar in bed gelegen.
Als ik je zo lees zit je er best wel bovenop met dingen bedenken voor haar, ik weet niet of jouw dochter dat verdraagt maar ik verdroeg het niet.
Ik snap het wel, als je vreest voor haar leven durf je haar niet los te laten, begrijpelijk. Het lijkt me ontzettend moeilijk en machteloos.
Vergeet alsnog niet, dat je altijd eerst je eigen zuurstofmasker moet opzetten. Help jezelf, voordat je de ander helpt. Kinderen hebben een eigen energie en veerkracht in zich, die uit henzelf moet komen. En in het overgrote deel van de gevallen van depressie gebeurt dat ook.
Ik kreeg het destijds niet bewust mee, maar mijn moeder kon emotioneel niet voor zichzelf zorgen en ipv echte verbinding, bestond onze band vooral uit wederzijds schuldgevoel. Over tekortschieten, niet genoeg zijn. Voor een kind kan zoiets onbewust wel meespelen. Ik ben dit pas vele jaren later gaan zien natuurlijk.
NIET om te zeggen dat het jouw schuld is!! Maar hoe beter mijn moeder leerde om emotioneel voor zichzelf te zorgen, hoe meer ruimte ik kreeg om mezelf te zijn, ook al was dat een depressieve zelf. Ik vind het onwijs knap en dapper van mijn moeder dat ze mij heeft durven los te laten en naar haar eigen pijn is gegaan. Haar worsteling moet enorm geweest zijn. Maar ze heeft me uiteindelijk vrij gelaten, ook al brak dat misschien haar hart, omdat ze moest erkennen dat ze nog met haar eigen trauma's worstelde. Dat zij ergens als moeder "gefaald" had, dat ze mij iets niet heeft kunnen geven.
Ik vind niet dat zij, of jij, letterlijk gefaald heeft. Maar als moeder ben jij ook maar een mens, je kan je kind niet altijd meer helpen op deze leeftijd. Soms ben jij helaas degene die het erger maakt.
Ik heb zelf niet een hele fijne jeugd gehad. Afgelopen 3,5 jaar af en aan in therapie gezeten, vooral traumatherapie en emdr, om mijn eigen jeugd te verwerken. En ik ben als de dood dat ik het hetzelfde doe als mijn moeder. Of mijn vader.
Met mijn zoon heb ik een goede band. We lijken op elkaar, kunnen praten, afspraken maken.
Met mijn dochter geef ik al vanaf het begin van therapie aan dat ik de band moeilijk vind. Omdat ze me spiegelt, confronteert, en ik soms gewoonweg word getriggerd door mijn contact met haar.
Vanuit mij naar haar is geen irriratie. Wel angst dat ik het verkeerd doe. Vanuit haar naar mij is die er wel. Als ik het wil hebben over mijn eventuele rol in het gebeuren "trek ik het naar me toe". Terwijl dat niet is wat mijn intentie is, of wat ik bedoel. Wellicht komt dit omdat zij de schuld niet bij mij ziet, terwijl ik de schuld wel op mij neem.
Dus ik voel zeker schuld. Misschien wel buitenproportioneel. Ik gun haar een betere jeugd en een betere start in het leven dan mijzelf. En het doet zeer dat zij nu staat waar ze staat.
Ik heb toevallig vorige week naar de psych geappt dat ik haar los moet laten, haar haar eigen pad moet bewandelen. En moet accepteren dat ik haar mogelijk heb getraumatiseerd, ook als ik dat niet wilde en zo hard mijn best heb gedaan om dat te voorkomen.
Maar goed: dit is een post heel erg geschreven op mijn beleving. Waarbjj ik vooral moet ombuigen naar wat zij nodig heeft.
Haar loslaten, laten liggen, wat hier gesuggereerd word vind ik doodeng. Vooral vanwege haar suicidepoging. Het vertrouwen dat ze niet weer een poging doet is er nog niet, en niet zien dat zij vooruit wil helpt mij daar niet in ..
donderdag 6 februari 2025 om 11:52
Voor de suicidepoging was dit een van de therapieen waar ik naar aan het kijken was voor haar, omdat ze gek is met paarden.
Maar ondertussen zijn we de ggz-fuik in gelopen. Wie weet dat dit toch een goede optie is.
donderdag 6 februari 2025 om 12:35
Ik denk niet dat ze weigert, maar dat haar depressie af wil zien van hulp. Het is haar depressie die spreekt. En niet jouw dochter zelf.
Lijkt me ontzettend moeilijk trouwens, als er geen beweging in zit.
Mijn dochter is door een milde depressie gegaan, maar kon zelf inzien dat ze hulp nodig had en gaf heel duidelijk aan dat ze hulp nodig had en zich daar voor in wilde zetten, ondanks dat ze het liefst in bed bleef.
Ik denk dat wanneer je in een diepe depressie zit, het zo zwart is, dat je gewoon niet kunt en dat het geen onwil is. Geen enkele 16 jarige wil zich zo voelen.
Misschien kan ambulante begeleiding nog wat voor haar betekenen? Naar je ouders goede raad luisteren, hoe goed bedoeld ook, helpt hier ook niet.
Lijkt me ontzettend moeilijk trouwens, als er geen beweging in zit.
Mijn dochter is door een milde depressie gegaan, maar kon zelf inzien dat ze hulp nodig had en gaf heel duidelijk aan dat ze hulp nodig had en zich daar voor in wilde zetten, ondanks dat ze het liefst in bed bleef.
Ik denk dat wanneer je in een diepe depressie zit, het zo zwart is, dat je gewoon niet kunt en dat het geen onwil is. Geen enkele 16 jarige wil zich zo voelen.
Misschien kan ambulante begeleiding nog wat voor haar betekenen? Naar je ouders goede raad luisteren, hoe goed bedoeld ook, helpt hier ook niet.
donderdag 6 februari 2025 om 12:40
Je klinkt in je posts erg negatief over de GGZ, zou zij dit ook voelen? Zo te lezen is het probleem niet alleen iets van haar maar het hele systeem. Systeemtherapie zou daarbij erg helpend kunnen zijn. Voor dochter zal dit ook fijn zijn. Nu lijkt het of dat het allemaal aan haar ligt en voelt ze dat zo. Door samen jn therapie te gaan zal ze zien dat jij ook he best doet de situatie te veranderen en kunnen er dingen uitgesproken en besproken worden.
Misschien dat ze gemotiveerd is als jullie het samen doen.
Daarnaast is paarde therapie een hele goede optie, ook voor samen. Informeer bij je gemeente of zij een contract hebben met een paardentherapeut of dat ze dit eventueel via een PGB willen afgeven. Sommige gemeentes doen dit, dat scheelt enorm veel geld.
Let wel op dat je een paardentherapeut in de arm neemt en geen paardencoach, dat is een groot verschil.
donderdag 6 februari 2025 om 12:54
donderdag 6 februari 2025 om 13:01
Ook ik heb de vraag waarom je zelf zo stellig niet aan autisme denkt? Er zit een sterke genetische component aan, dus dat haar broer het ook heeft is juist een extra reden om het te vermoeden.
Verder heel veel sterkte. Ik ben jouw dochter geweest en God wat was dat naar. Ik lees uit je berichten dat je het graag goed voor haal wil doen, ook als later blijkt dat een andere aanpak misschien beter was geweest, zal je dochter dit hebben kunnen voelen en uiteindelijk waarderen. Sterkte TO!
Verder heel veel sterkte. Ik ben jouw dochter geweest en God wat was dat naar. Ik lees uit je berichten dat je het graag goed voor haal wil doen, ook als later blijkt dat een andere aanpak misschien beter was geweest, zal je dochter dit hebben kunnen voelen en uiteindelijk waarderen. Sterkte TO!
donderdag 6 februari 2025 om 13:02
Het is heel begrijpelijk.Lucy schreef: ↑06-02-2025 11:50Maar goed: dit is een post heel erg geschreven op mijn beleving. Waarbjj ik vooral moet ombuigen naar wat zij nodig heeft.
Haar loslaten, laten liggen, wat hier gesuggereerd word vind ik doodeng. Vooral vanwege haar suicidepoging. Het vertrouwen dat ze niet weer een poging doet is er nog niet, en niet zien dat zij vooruit wil helpt mij daar niet in ..
Dat het over jouw beleving gaat is denk ik juist goed, uiteindelijk hebben we als mens alleen maar onze eigen beleving. Hoe meer je met je aandacht daarbij kunt zijn, hoe meer je de ander vrij laat. Misschien kan je in kleine stapjes die controle een beetje los laten, door wat momenten voor jezelf in te plannen dat je echt iets met je aandacht bij jezelf doet? Misschien wordt het beloond door ook kleine stapjes bij je dochter.
Ik heb dezelfde problemen met loslaten maar dan met relaties, als het je kind is is dat allemaal natuurlijk nog veel en veel moeilijker. Zoals je zegt in de moeder-dochter relatie gebeurt heel veel, zo'n meisje spiegelt jou en drukt jou in een machteloze positie waarin je jouw "schuld" moet aanvaarden.
Die last heb je nu eenmaal te dragen als ouder. Dochters zijn daarin onverbiddelijk naar hun moeders, dat heb ik bij mezelf gezien. Ik heb haar compleet buiten mijn wereld gehouden. Al wil ook een kind ver gaan om zichzelf te buigen in de relatie, en loyaal te zijn, mijn boosheid en verdriet heeft zij nooit mogen zien van mij.
Maar weet je, dit is allemaal niet zo gek. Het komt in alle gezinnen voor, in meer of mindere mate. En jij hebt jezelf niet gemaakt, jij kon hier niets aan doen. Je mag jezelf vergeven.
donderdag 6 februari 2025 om 13:11
De angst van mijn moeder dat zij het fout doet, heb ik trouwens mijn hele leven ontvangen als kritiek. Ik dacht dat ze altijd boos op me was en dat ik haar teleurstelde.
Dat zag ik pas in toen ik voorbij de 30 was, dat ik al die tijd heb geleefd in angst voor mijn (beide) ouders. Terwijl zij al die tijd ook in angst leefden. Ze waren helemaal niet boos op mij, ze waren als de dood dat ze het fout deden. Ik was een gevoelig en intelligent meisje en zij voelden zich als mens totaal gefaald om mij te beschermen. En ik triggerde hen met mijn grote verdriet en eenzaamheid alleen maar meer. We waren een angstig zooitje bij elkaar.
Dat zag ik pas in toen ik voorbij de 30 was, dat ik al die tijd heb geleefd in angst voor mijn (beide) ouders. Terwijl zij al die tijd ook in angst leefden. Ze waren helemaal niet boos op mij, ze waren als de dood dat ze het fout deden. Ik was een gevoelig en intelligent meisje en zij voelden zich als mens totaal gefaald om mij te beschermen. En ik triggerde hen met mijn grote verdriet en eenzaamheid alleen maar meer. We waren een angstig zooitje bij elkaar.
donderdag 6 februari 2025 om 15:50
Bijtje, je bijdrages zijn fijn.
Man (ja, ik ben getrouwd dus papa is zeker aanwezig) is veilig gehecht, en leeft heel erg in het "hier en nu". Bij hem schopt ze wel, maar voelt ze zich ook veilig. Dat is heel fijn om te zien. Hij heeft mijn angst ook totaal niet. Natuurlijk neemt hij zichzelf mee, maar hij wordt niet getriggerd.
Maar ja: ik ben momenteel heel erg bezig met het stuk vergeving en mildheid naar mijzelf. Die vind ik lastig. Ik benadruk naar haar vaak dat ze goed is zoals ze is, dat ik trots op haar ben.
Meis is met heel veel angst in de auto gestapt net, maar weigerde naar binnen te gaan. Man is bij haar in de auto gebleven, ik naar binnen en de psycholoog is meegelopen naar de auto. Ze heeft heel eventjes met meis gepraat en afgesproken dat ze volgende week bij ons thuis komt om de drempel te verlagen.
Daarna heb ik nog een gesprek gehad met de psycholoog. Fijne vrouw. Afgesproken dat school voor nu niet hoeft, inzetten op 3 maaltijden per dag en ritme. Daarvoor pammetjes, om haar weer te laten slapen snachts en angst eruit te halen.
Erg blij dat ze bij ons thuis wil komen, helpt hopelijk in de spanning.
En verder ggz... ik heb het zelf altijd gemeden als de pest. Juist vanwege stempeldrang, medicatiedrang, doorschuiven. Vooroordelen misschien. Ik had zelf niet gekozen voor de reguliere ggz. Maar: deze psycholoog voelt heel fijn en kundig aan. En uiteindelijk gaat het altijd om de persoon die er tegenover je zit.
Geen idee of meis mijn "afkeer" voelt, heb het nooit benoemt en ben alleen maar positief erover naar haar. Dat er meteen 4 uitspraken werden ingepland (psych, medicatie bij verpleegkundige, intake diagnostiek, bloedonderzoek) vond ik wel heftig
En waarom geen autisme... psych liet net vallen dat ze denkt aan autistische burnout. Misschien zit ik dan wel fout. Maar ze is zó tegenovergesteld aan zoon. Ze houdt van verrassingen. Heeft veel vrienden. Is empatisch, invoelend, zeer sterk analytisch op gedrag. Ze is creatief, kijkt mensen aan, weet hoe ze via manipulatie haar zin kan krijgen. Ze heeft geen hyperfocus op een bepaald onderwerp.
En ja, ze is ook goudeerlijk en kan moeilijk omgaan als dingen niet gaan zoals ze in haar hoofd had. Wil de controle houden. Maar dat zijn niet alleen symptomen van bv autisme, maar ook bv van een hechtingsstoornis (welke bij mij is vastgesteld).
Man (ja, ik ben getrouwd dus papa is zeker aanwezig) is veilig gehecht, en leeft heel erg in het "hier en nu". Bij hem schopt ze wel, maar voelt ze zich ook veilig. Dat is heel fijn om te zien. Hij heeft mijn angst ook totaal niet. Natuurlijk neemt hij zichzelf mee, maar hij wordt niet getriggerd.
Maar ja: ik ben momenteel heel erg bezig met het stuk vergeving en mildheid naar mijzelf. Die vind ik lastig. Ik benadruk naar haar vaak dat ze goed is zoals ze is, dat ik trots op haar ben.
Meis is met heel veel angst in de auto gestapt net, maar weigerde naar binnen te gaan. Man is bij haar in de auto gebleven, ik naar binnen en de psycholoog is meegelopen naar de auto. Ze heeft heel eventjes met meis gepraat en afgesproken dat ze volgende week bij ons thuis komt om de drempel te verlagen.
Daarna heb ik nog een gesprek gehad met de psycholoog. Fijne vrouw. Afgesproken dat school voor nu niet hoeft, inzetten op 3 maaltijden per dag en ritme. Daarvoor pammetjes, om haar weer te laten slapen snachts en angst eruit te halen.
Erg blij dat ze bij ons thuis wil komen, helpt hopelijk in de spanning.
En verder ggz... ik heb het zelf altijd gemeden als de pest. Juist vanwege stempeldrang, medicatiedrang, doorschuiven. Vooroordelen misschien. Ik had zelf niet gekozen voor de reguliere ggz. Maar: deze psycholoog voelt heel fijn en kundig aan. En uiteindelijk gaat het altijd om de persoon die er tegenover je zit.
Geen idee of meis mijn "afkeer" voelt, heb het nooit benoemt en ben alleen maar positief erover naar haar. Dat er meteen 4 uitspraken werden ingepland (psych, medicatie bij verpleegkundige, intake diagnostiek, bloedonderzoek) vond ik wel heftig
En waarom geen autisme... psych liet net vallen dat ze denkt aan autistische burnout. Misschien zit ik dan wel fout. Maar ze is zó tegenovergesteld aan zoon. Ze houdt van verrassingen. Heeft veel vrienden. Is empatisch, invoelend, zeer sterk analytisch op gedrag. Ze is creatief, kijkt mensen aan, weet hoe ze via manipulatie haar zin kan krijgen. Ze heeft geen hyperfocus op een bepaald onderwerp.
En ja, ze is ook goudeerlijk en kan moeilijk omgaan als dingen niet gaan zoals ze in haar hoofd had. Wil de controle houden. Maar dat zijn niet alleen symptomen van bv autisme, maar ook bv van een hechtingsstoornis (welke bij mij is vastgesteld).
donderdag 6 februari 2025 om 16:07
Wat fijn dat ze een beetje willen meebewegen en volgende keer thuis komen. En wat goed dat ze toch de auto in is gestapt!
Je ziet nu dat het geen onwil is maar echt angst.
Autisme bij meisjes/vrouwen uit zich vaak anders dan bij jongens/mannen.
Bij vrouwen wordt het vaak later of helemaal niet gezien, mede doordat zij zich makkelijker kunnen aanpassen en kunnen doen wat er van hen verwacht wordt, met alle gevolgen van dien.
Zoals blablablabla97 al zei zit een genetisch component aan.
Wat je vaak ziet is dat kinderen een diagnose krijgen en later ouders zich hierin herkennen.
Je geeft aan dat het bij vanuit een hechtingsstoornis komt maar wellicht speelt er bij jou ook meer.
Je ziet nu dat het geen onwil is maar echt angst.
Autisme bij meisjes/vrouwen uit zich vaak anders dan bij jongens/mannen.
Bij vrouwen wordt het vaak later of helemaal niet gezien, mede doordat zij zich makkelijker kunnen aanpassen en kunnen doen wat er van hen verwacht wordt, met alle gevolgen van dien.
Zoals blablablabla97 al zei zit een genetisch component aan.
Wat je vaak ziet is dat kinderen een diagnose krijgen en later ouders zich hierin herkennen.
Je geeft aan dat het bij vanuit een hechtingsstoornis komt maar wellicht speelt er bij jou ook meer.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
