Psyche
alle pijlers
Kind iets over zelfverkozen dood uitleggen na sterfgeval?
zondag 4 februari 2018 om 20:28
Lastig verhaal, en ook heel droevig. In onze hele nabije omgeving is iemand overleden die al langer in de knoop zat, en waarvan het vermoeden sterk is dat het geen ongeluk was. Komende week zullen we de begrafenis hebben.
Nu is dit voor het getroffen gezin al heel droevig, en weet ik helemaal niet hoe "open" hier over gesproken gaat worden. Er zijn kinderen achtergebleven in de middelbare school leeftijd. Als mensen ervaring hebben met hoe hier op begrafenissen mee om is gegaan, zou ik het fijn vinden om daar meer over te horen.
Nu heb ik los van mijn zorgen om goed met deze mensen om te gaan, ook het punt dat wij een zoon hebben van bijna 8. Dat is heel jong voor zulke grote problemen. Maar aan de andere kant; hij zal een van de jongsten zijn uit nabije kring, en ik weet dus niet of mensen subtiel genoeg zijn om het onderwerp niet aan te snijden als wij er bij staan. Dus hoe veel laten we hem uiteindelijk weten? Je wilt geen pijnlijke situatie dat hij het er op een ongelukkig moment "te luchtig" over heeft, maar het is ook raar om een soort toneelstuk te houden waarbij hij de enige is die het niet weet...
Mijn zoon heeft in een onbeladen situatie wel eens uitgelegd gekregen dat er mensen zij die zo ongelukkig zijn, omdat ze een soort ziekte in hun hoofd hebben, dat ze echt het allerliefste dood willen om van het nare gevoel af te zijn.
Zouden jullie iets uitleggen, en in welke bewoording, of waarom bewust kiezen om dat niet te doen? Kan ik op de begrafenis verwachten dat er in toespraken naar gerefereerd gaat worden (ik weet niet hoe "open" hiermee om gegaan wordt tegenwoordig).
We zullen ook wel polsen bij degene die alles moet regelen wat er ongeveer te verwachten is, maar het is ook fijn om hier vast zelf over na de denken, met jullie hulp.
Nu is dit voor het getroffen gezin al heel droevig, en weet ik helemaal niet hoe "open" hier over gesproken gaat worden. Er zijn kinderen achtergebleven in de middelbare school leeftijd. Als mensen ervaring hebben met hoe hier op begrafenissen mee om is gegaan, zou ik het fijn vinden om daar meer over te horen.
Nu heb ik los van mijn zorgen om goed met deze mensen om te gaan, ook het punt dat wij een zoon hebben van bijna 8. Dat is heel jong voor zulke grote problemen. Maar aan de andere kant; hij zal een van de jongsten zijn uit nabije kring, en ik weet dus niet of mensen subtiel genoeg zijn om het onderwerp niet aan te snijden als wij er bij staan. Dus hoe veel laten we hem uiteindelijk weten? Je wilt geen pijnlijke situatie dat hij het er op een ongelukkig moment "te luchtig" over heeft, maar het is ook raar om een soort toneelstuk te houden waarbij hij de enige is die het niet weet...
Mijn zoon heeft in een onbeladen situatie wel eens uitgelegd gekregen dat er mensen zij die zo ongelukkig zijn, omdat ze een soort ziekte in hun hoofd hebben, dat ze echt het allerliefste dood willen om van het nare gevoel af te zijn.
Zouden jullie iets uitleggen, en in welke bewoording, of waarom bewust kiezen om dat niet te doen? Kan ik op de begrafenis verwachten dat er in toespraken naar gerefereerd gaat worden (ik weet niet hoe "open" hiermee om gegaan wordt tegenwoordig).
We zullen ook wel polsen bij degene die alles moet regelen wat er ongeveer te verwachten is, maar het is ook fijn om hier vast zelf over na de denken, met jullie hulp.
zondag 4 februari 2018 om 21:04
Er zit nog een hele wereld tussen "Piet had een longontsteking" en "Piet heeft zichzelf voor de trein gegooid en ze hebben hem van de rails geschraapt. " Het klinkt nu wat lelijker dan ik bedoel, sorry. Ik was een extreem gevoelig kind en ik had niets gekund met het echte verhaal, al is dat achteraf praten. Nogmaals, ik zou nooit liegen tegen een kind, maar ik weet niet of ik alles zou vertellen.
zondag 4 februari 2018 om 21:08
Omzichtigheid hoeft niet. Speculeren over iets waar nog geen zekerheid over bestaat is een ander uiterste. Houd het gewoon bij de feiten en vul aan/leg uit zodra dat aan de orde komt.
zondag 4 februari 2018 om 21:13
Als het niet duidelijk is of die persoon zelf een einde aan zijn leven heeft gemaakt of niet, dan zeg je natuurlijk niks. Logisch.Nummer*Zoveel schreef: ↑04-02-2018 21:08Omzichtigheid hoeft niet. Speculeren over iets waar nog geen zekerheid over bestaat is een ander uiterste. Houd het gewoon bij de feiten en vul aan/leg uit zodra dat aan de orde komt.
Maar als het wel duidelijk is, dan zou ik zeker niet liegen en op zijn eigen niveau vertellen wat er is gebeurd.
zondag 4 februari 2018 om 21:18
Laatst was er bij RTL late night een heel item over zelfdoding. Daar zei een psychiater dat het niet ging om een einde aan het leven, maar een einde aan het lijden.
Als je zoontje toevallig de Harry Potter films al heeft gezien of de boeken heeft gelezen, kun je uitleggen dat die persoon een dementor (depressie) of een boeman (angst) in zijn hoofd had. Of beiden, afhankelijk van de situatie. En dat die persoon niet meer wist hoe hij/zij van die dementor/boeman af kon komen. En dat volgens die persoon de enige manier was om zelf niet meer te leven.
Ik zou even informeren of en hoe het op de uitvaart vermeld wordt. Zo niet, kies dan je eigen tijd en moment. Zo wel, bespreek het dan in woorden die hij begrijpt.
De dood hoort bij het leven. En in mijn optiek ook de zelfverkozen dood.
Als je zoontje toevallig de Harry Potter films al heeft gezien of de boeken heeft gelezen, kun je uitleggen dat die persoon een dementor (depressie) of een boeman (angst) in zijn hoofd had. Of beiden, afhankelijk van de situatie. En dat die persoon niet meer wist hoe hij/zij van die dementor/boeman af kon komen. En dat volgens die persoon de enige manier was om zelf niet meer te leven.
Ik zou even informeren of en hoe het op de uitvaart vermeld wordt. Zo niet, kies dan je eigen tijd en moment. Zo wel, bespreek het dan in woorden die hij begrijpt.
De dood hoort bij het leven. En in mijn optiek ook de zelfverkozen dood.
zondag 4 februari 2018 om 21:18
Dat begrijp ik goed. Daarom zei ik ook al dat het aan het kind ligt.vrouwjagersma schreef: ↑04-02-2018 21:04Er zit nog een hele wereld tussen "Piet had een longontsteking" en "Piet heeft zichzelf voor de trein gegooid en ze hebben hem van de rails geschraapt. " Het klinkt nu wat lelijker dan ik bedoel, sorry. Ik was een extreem gevoelig kind en ik had niets gekund met het echte verhaal, al is dat achteraf praten. Nogmaals, ik zou nooit liegen tegen een kind, maar ik weet niet of ik alles zou vertellen.
Dat kunnen wij natuurlijk niet inschatten voor TO.
zondag 4 februari 2018 om 21:21
Piet had een longontsteking vs Piet heeft ervoor gekozen om niet verder te leven (zonder details hoe en wat), was dat wel een optie geweest?vrouwjagersma schreef: ↑04-02-2018 21:04Er zit nog een hele wereld tussen "Piet had een longontsteking" en "Piet heeft zichzelf voor de trein gegooid en ze hebben hem van de rails geschraapt. " Het klinkt nu wat lelijker dan ik bedoel, sorry. Ik was een extreem gevoelig kind en ik had niets gekund met het echte verhaal, al is dat achteraf praten. Nogmaals, ik zou nooit liegen tegen een kind, maar ik weet niet of ik alles zou vertellen.
zondag 4 februari 2018 om 21:22
Ten eerste gecondoleerd en wat naar dat de doodsoorzaak nog niet duidelijk is.
Maar waarom een kind van 8 meenemen naar een uitvaart? Als je hen/haar thuis laat, heb je ook geen onverwachte momenten en kun je het later uitleggen?..
Eenn buurman van mij heeft toen ik jonger was(jaar of 10) zichzelf van het leven beroofd. Ik mocht van mijn ouders niet mee naar de uitvaart.
Ik vind dat soort dingen ook niet echt iets waar je kinderen mee heen neemt. Tenzij het een echt close familie lid is of iets in de trant.
Maar waarom een kind van 8 meenemen naar een uitvaart? Als je hen/haar thuis laat, heb je ook geen onverwachte momenten en kun je het later uitleggen?..
Eenn buurman van mij heeft toen ik jonger was(jaar of 10) zichzelf van het leven beroofd. Ik mocht van mijn ouders niet mee naar de uitvaart.
Ik vind dat soort dingen ook niet echt iets waar je kinderen mee heen neemt. Tenzij het een echt close familie lid is of iets in de trant.
zondag 4 februari 2018 om 21:22
Voor mij is alles mogelijk, dat mag iedereen zelf bepalen. Dat laatste lijkt me prima, natuurlijk.Celaena_Aelin schreef: ↑04-02-2018 21:21Piet had een longontsteking vs Piet heeft ervoor gekozen om niet verder te leven (zonder details hoe en wat), was dat wel een optie geweest?
zondag 4 februari 2018 om 21:46
Mijn kind zat in groep 3 toen haar juf overleed door zelfdoding. Met de andere leerkracht hadden we afgesproken dat we dat vaag zouden houden naar de kinderen. Wel vertellen dat juf niet meer wilde leven, maar geen details. Twee weken later was het Sint Maarten en kwamen we bij een oude kennis van de juf aan de deur. Die vroeg hoe het met haar was, tettert een van de (oudere) kinderen over het tuinpad 'die is dood, voor de trein gesprongen'. Konden we ineens bijstand gaan verlenen aan die vrouw en de zes kleuters die we bij ons hadden.
Liever dus toch wat meer vertellen, mits je zeker weet hoe of wat.
Liever dus toch wat meer vertellen, mits je zeker weet hoe of wat.
maandag 5 februari 2018 om 09:58
Ik vind eigenlijk ook dat het kinderen het gaat niet om hun eigen vader.
Het op zo n een leeftijd niet moeten weten. Ook een beetje uit respect voor de persoon die het zo heeft gedaan. Uit bescherming.
Hierboven staat ook een triest verhaal van mensen die menen het wel even te zeggen. Zodat een kind in shock is. Dat vind ik echt triest.
Of ze geven hun goedbedoelde mening. Waar je als nabestaande niks mee opschiet.
Het op zo n een leeftijd niet moeten weten. Ook een beetje uit respect voor de persoon die het zo heeft gedaan. Uit bescherming.
Hierboven staat ook een triest verhaal van mensen die menen het wel even te zeggen. Zodat een kind in shock is. Dat vind ik echt triest.
Of ze geven hun goedbedoelde mening. Waar je als nabestaande niks mee opschiet.
maandag 5 februari 2018 om 11:38
Bedankt voor alle reacties. We overleggen sowieso met de kleine kring, en we overwegen nu toch om zoon thuis te laten, hoewel ik dat eerst eigenlijk niet tot de opties had gerekend omdat we er wel min of meer bij horen. We zullen (na overleg met de betrokkenen) ook vragen wat zoon zelf wil. Maar ook voor de tijd daarna blijft het een aandachtspunt.
Ik ben zelf voor redelijke openheid, en verwacht ook dat het op de begrafenis niet verzwegen wordt. Er zijn te veel gebeurtenissen die achteraf gezien op voorbereiding wijzen, en dat is een hele bagage voor het gezin. Maar onder andere het leeftijdsverschil tussen mijn zoon en alle andere mensen maakt het ingewikkeld; je wilt eigenlijk iedereen "ontzien". Ik denk dat mijn zoon het onderwerp wel kan begrijpen, maar als hij zijn hart er over wil luchten, en het dus verder vertelt, wordt het ingewikkeld.
Hij heeft zelf best wat afstand tot de betrokkene (zag diegene meer dan een jaar geleden voor het laatst en diegene bemoeide zich nooit zo met onze zoon), maar we ziet het gezin af en toe. Hij voelt zelf denk ik niet zo het gemis, maar we zoeken allemaal naar een houding en het raakt wel veel mensen om hem heen, dus dat is ook heel indrukwekkend.
Samengevat denk ik dat mijn (bijna) 8-jarige wel wat info aan kan, maar dat ik vooral moeite heb met hoe hij dat dan kan uiten en ventileren, zonder daarmee zaken bij anderen op te rakelen. Wat zijn nou goede "instructies"? Hem vertellen dat hij er over moet zwijgen tegen anderen maakt het toch nog een beladen taboe, en dat wil ik niet...
Een paar dillema's:
In mijn zoons klas zitten een kind met een vader die de komende jaren dood gaat, en een kind met een (dood?) zieke broer, die daar voor het eerst vorige week over verteld heeft. Dus om daar nu het onderwerp zelfverkozen dood naar binnen te slingeren, is niet zo tactisch.
Er zijn lijnen tussen mijn zoon zijn klas/school en de school van de (oudere) kinderen bij wie het gebeurd is. Als mijn zoon er over praat met anderen, moet dat de betrokken kinderen niet op een onverwachte manier voor de voeten gegooid worden.
Om eerlijk te zijn heeft mijn zoon net de diagnose autisme gekregen, wat lastig vast te stellen was omdat hij toch wel heel invoelend is; het is geen kille rain man ofzo. Ik heb die diagnose ook. Normaal kan je je wat ongelukkigheid in de communicatie permitteren, maar bij begrafenissen wordt het super ingewikkeld, en ik denk dat alle emoties van mensen om hem heel voor hem ook wel intens zullen zijn; ze signaleren is iets anders dan weten hoe je er mee om moet gaan.
Dat geldt al voor mijzelf... Ik heb de tijd genomen voor een uitgebreide kaart; dat werkt voor mij beter dan ter plekke improviseren.
Ik vind dat er op het forum wel eens flauw gedaan wordt als ik open ben over mijn diagnose, en het wordt ook vaak opgerakeld in discussies waar het niet terzake doet door forummers die me daarmee "diskwalificeren" als normale gesprekspartner. Daarom meldt ik het nu pas in tweede instantie. Ik ben in eerste instantie moeder, en betrokken omstander, en zoek oprecht naar handvatten. Daarbij maken de diagnoses wel duidelijk dat we hier nog wat concretere instructies kunnen gebruiken om mijn zoon te helpen hoe hier mee om te gaan, maar hij is niet achterlijk, en mensen zonder diagnose zouden het misschien wel even lastig vinden of even onhandig doen. Dus ga nou ook weer niet aan de haal met zo'n etiketje...
Ik ben zelf voor redelijke openheid, en verwacht ook dat het op de begrafenis niet verzwegen wordt. Er zijn te veel gebeurtenissen die achteraf gezien op voorbereiding wijzen, en dat is een hele bagage voor het gezin. Maar onder andere het leeftijdsverschil tussen mijn zoon en alle andere mensen maakt het ingewikkeld; je wilt eigenlijk iedereen "ontzien". Ik denk dat mijn zoon het onderwerp wel kan begrijpen, maar als hij zijn hart er over wil luchten, en het dus verder vertelt, wordt het ingewikkeld.
Hij heeft zelf best wat afstand tot de betrokkene (zag diegene meer dan een jaar geleden voor het laatst en diegene bemoeide zich nooit zo met onze zoon), maar we ziet het gezin af en toe. Hij voelt zelf denk ik niet zo het gemis, maar we zoeken allemaal naar een houding en het raakt wel veel mensen om hem heen, dus dat is ook heel indrukwekkend.
Samengevat denk ik dat mijn (bijna) 8-jarige wel wat info aan kan, maar dat ik vooral moeite heb met hoe hij dat dan kan uiten en ventileren, zonder daarmee zaken bij anderen op te rakelen. Wat zijn nou goede "instructies"? Hem vertellen dat hij er over moet zwijgen tegen anderen maakt het toch nog een beladen taboe, en dat wil ik niet...
Een paar dillema's:
In mijn zoons klas zitten een kind met een vader die de komende jaren dood gaat, en een kind met een (dood?) zieke broer, die daar voor het eerst vorige week over verteld heeft. Dus om daar nu het onderwerp zelfverkozen dood naar binnen te slingeren, is niet zo tactisch.
Er zijn lijnen tussen mijn zoon zijn klas/school en de school van de (oudere) kinderen bij wie het gebeurd is. Als mijn zoon er over praat met anderen, moet dat de betrokken kinderen niet op een onverwachte manier voor de voeten gegooid worden.
Om eerlijk te zijn heeft mijn zoon net de diagnose autisme gekregen, wat lastig vast te stellen was omdat hij toch wel heel invoelend is; het is geen kille rain man ofzo. Ik heb die diagnose ook. Normaal kan je je wat ongelukkigheid in de communicatie permitteren, maar bij begrafenissen wordt het super ingewikkeld, en ik denk dat alle emoties van mensen om hem heel voor hem ook wel intens zullen zijn; ze signaleren is iets anders dan weten hoe je er mee om moet gaan.
Dat geldt al voor mijzelf... Ik heb de tijd genomen voor een uitgebreide kaart; dat werkt voor mij beter dan ter plekke improviseren.
Ik vind dat er op het forum wel eens flauw gedaan wordt als ik open ben over mijn diagnose, en het wordt ook vaak opgerakeld in discussies waar het niet terzake doet door forummers die me daarmee "diskwalificeren" als normale gesprekspartner. Daarom meldt ik het nu pas in tweede instantie. Ik ben in eerste instantie moeder, en betrokken omstander, en zoek oprecht naar handvatten. Daarbij maken de diagnoses wel duidelijk dat we hier nog wat concretere instructies kunnen gebruiken om mijn zoon te helpen hoe hier mee om te gaan, maar hij is niet achterlijk, en mensen zonder diagnose zouden het misschien wel even lastig vinden of even onhandig doen. Dus ga nou ook weer niet aan de haal met zo'n etiketje...
maandag 5 februari 2018 om 12:14
Je zoon niet meenemen naar de uitvaart lijkt me een heel goede beslissing als ik lees dat je zoon eigenlijk nauwelijks een band met de overledene had.
En verder zou ik dan zeker even afwachten wat en hoe de informatie over het overlijden naar buiten komt er aan de hand daarvan beslissen wat jullie aan je zoon vertellen.
En verder zou ik dan zeker even afwachten wat en hoe de informatie over het overlijden naar buiten komt er aan de hand daarvan beslissen wat jullie aan je zoon vertellen.
maandag 5 februari 2018 om 12:16
Ik zou het ook op deze manier aanpakken, behalve dan de laatste regel. Zelf is er iets soortgelijks voorgevallen toen ik jong was, en dat is me toen wel verteld. Gevolg is nu dat ik mijn gehele jeugd gedacht heb dat je vooral niemand verdrietig moet maken, want anders..... Dat heeft me een behoorlijk trauma opgeleverd.Nummer*Zoveel schreef: ↑04-02-2018 20:51Ik zou het voor nu bij de nu bekende feiten houden. Persoon in kwestie is dus overleden door een ongeluk. Je kunt later altijd nog meer vertellen over de eventuele toedracht of aanleiding van dat ongeluk als daar aanleiding voor is. Mocht er op de uitvaart wel iets gezegd worden wat jouw kind oppikt, dan kun je altijd uitleggen dat de politie nog onderzoekt waarom het is gebeurd, omdat de overleden persoon de laatste tijd zo verdrietig was.
Nu doet de toon natuurlijk veel, maar ik zou het ook op een ongeluk houden. Als hij het dan toch ergens hoort zal hij vanzelf met vragen komen lijkt me.
maandag 5 februari 2018 om 12:19
Wel met het gezin van de overledenen... Maar goed; hij zal niet bezig zijn met zijn verlies een plekje geven, maar ontdekken hoe zoiets anderen raakt, en wat je wel of niet voor een ander kan betekenen. Dat is op zich ook een goede levenservaring.
Zijn aanwezigheid zal in ieder geval door niemand als storend ervaren worden, want we horen er dus zogezegd wel een beetje bij, maar we nemen de overweging mee om de uitvaart voor het gezin te laten als hen dat beter lijkt, en zoon op een andere manier te betrekken.
Heeft iemand daar trouwens tips voor: een kind helpen om medeleven naar deze mensen te tonen? Is het flauw als hij bijvoorbeeld een "verdrietige dromenvanger" voor ze mag knutselen ofzo?
anoniem_327275 wijzigde dit bericht op 14-02-2018 12:33
55.56% gewijzigd
maandag 5 februari 2018 om 12:22
De gezinsleden bedoel je?
Maar dan nog, hij is 8. Dan hoef je niet "verplicht" bij dit soort gelegenheden te zijn. Ik denk dat het prima is als jullie zonder hem, en dus ook in plaats van hem, gaan. Zo kun je bv zijn naam bij die van jullie in het condoleanceregister zetten.
Ik zou het anders vinden als de overledene zijn opa was bv. Dan zou ik een kind wel zeker meenemen, zodat hij zelf afscheid kan nemen. Dat is hier niet aan de orde.
maandag 5 februari 2018 om 12:26
Dat begrijp ik volledig, ik heb zelf ook de diagnose, en ondanks dat ik me vaak goed staande hou in sociaal contact zijn dit soort situaties lastig. De onduidelijkheid en onzekerheid zullen voor jullie beide lastig zijn. En hoe je daar op een goede manier mee omgaat in het contact met anderen mensen. Want wat het punt een beetje is, en dat is ook gelijk een lastige voor jullie denk ik, is dat er nou eenmaal geen regels voor zijn. Elke familie reageert anders en elk kind ook, dat maakt het voor ons als lezers lastig te bedenken wat je precies kan doen, je hebt al veel tips en adviezen gekregen zo te zien, maar uiteindelijk kan jij, als moeder, het beste inschatten wat je kind nodig heeft. Maar ik begrijp dat je een soort houvast wil hebben, dus ik snap je gedachtegang. Ik zit te denken wat ik zou doen...blijmetmij schreef: ↑05-02-2018 11:38Bedankt voor alle reacties. We overleggen sowieso met de kleine kring, en we overwegen nu toch om zoon thuis te laten, hoewel ik dat eerst eigenlijk niet tot de opties had gerekend omdat we er wel min of meer bij horen. We zullen (na overleg met de betrokkenen) ook vragen wat zoon zelf wil. Maar ook voor de tijd daarna blijft het een aandachtspunt.
Ik ben zelf voor redelijke openheid, en verwacht ook dat het op de begrafenis niet verzwegen wordt. Er zijn te veel gebeurtenissen die achteraf gezien op voorbereiding wijzen, en dat is een hele bagage voor het gezin. Maar onder andere het leeftijdsverschil tussen mijn zoon en alle andere mensen maakt het ingewikkeld; je wilt eigenlijk iedereen "ontzien". Ik denk dat mijn zoon het onderwerp wel kan begrijpen, maar als hij zijn hart er over wil luchten, en het dus verder vertelt, wordt het ingewikkeld.
Hij heeft zelf best wat afstand tot de betrokkene (zag diegene meer dan een jaar geleden voor het laatst en diegene bemoeide zich nooit zo met onze zoon), maar we ziet het gezin af en toe. Hij voelt zelf denk ik niet zo het gemis, maar we zoeken allemaal naar een houding en het raakt wel veel mensen om hem heen, dus dat is ook heel indrukwekkend.
Samengevat denk ik dat mijn (bijna) 8-jarige wel wat info aan kan, maar dat ik vooral moeite heb met hoe hij dat dan kan uiten en ventileren, zonder daarmee zaken bij anderen op te rakelen. Wat zijn nou goede "instructies"? Hem vertellen dat hij er over moet zwijgen tegen anderen maakt het toch nog een beladen taboe, en dat wil ik niet...
Een paar dillema's:
In mijn zoons klas zitten een kind met een vader die de komende jaren dood gaat, en een kind met een (dood?) zieke broer, die daar voor het eerst vorige week over verteld heeft. Dus om daar nu het onderwerp zelfverkozen dood naar binnen te slingeren, is niet zo tactisch.
Er zijn lijnen tussen mijn zoon zijn klas/school en de school van de (oudere) kinderen bij wie het gebeurd is. Als mijn zoon er over praat met anderen, moet dat de betrokken kinderen niet op een onverwachte manier voor de voeten gegooid worden.
Om eerlijk te zijn heeft mijn zoon net de diagnose autisme gekregen, wat lastig vast te stellen was omdat hij toch wel heel invoelend is; het is geen kille rain man ofzo. Ik heb die diagnose ook. Normaal kan je je wat ongelukkigheid in de communicatie permitteren, maar bij begrafenissen wordt het super ingewikkeld, en ik denk dat alle emoties van mensen om hem heel voor hem ook wel intens zullen zijn; ze signaleren is iets anders dan weten hoe je er mee om moet gaan.
Dat geldt al voor mijzelf... Ik heb de tijd genomen voor een uitgebreide kaart; dat werkt voor mij beter dan ter plekke improviseren.
Ik vind dat er op het forum wel eens flauw gedaan wordt als ik open ben over mijn diagnose, en het wordt ook vaak opgerakeld in discussies waar het niet terzake doet door forummers die me daarmee "diskwalificeren" als normale gesprekspartner. Daarom meldt ik het nu pas in tweede instantie. Ik ben in eerste instantie moeder, en betrokken omstander, en zoek oprecht naar handvatten. Daarbij maken de diagnoses wel duidelijk dat we hier nog wat concretere instructies kunnen gebruiken om mijn zoon te helpen hoe hier mee om te gaan, maar hij is niet achterlijk, en mensen zonder diagnose zouden het misschien wel even lastig vinden of even onhandig doen. Dus ga nou ook weer niet aan de haal met zo'n etiketje...
Ik zou als eerste overleggen met een aantal mensen die naar de begrafenis gaan om even te pijlen hoe zijn er in staan, en wat er eventueel word vertelt op de begrafenis zelf. Als je dit weet kan je beter beslissen of je zoon dit wel of niet aankan. En kan je eventueel besluiten hem thuis te laten. In dat laatste geval zou ik hem later pas vertellen over de zelfdoding, puur omdat je het zelf ook nog allemaal moet laten bezinken. Neem daar ook de tijd voor zou ik zeggen. Als hij niet meegaat kan je het een paar dagen na de begrafenis ook nog aan hem uitleggen en hou je het voor nu op 'overleden'. Verder begrijp ik de verschillende reacties op dit topic heel goed, er zijn verschillende goede mogelijkheden om deze situatie aan te pakken. Maar omdat jij en je zoon autistisch zijn is duidelijkeid wel heel belangrijk. Dus ik zou vooral niet een heel vaag verhaal ophangen tegen je zoon, daar raakt hij alleen maar van in de war kan ik me voorstellen.
Als ik voor mezelf spreek, ik had heel veel moeite met de zelfdoding van mijn 15 jarige vriendin/kennis destijds. Natuurlijk omdat dit sowieso verschrikkelijk is, maar ook omdat ik heel weinig informatie kreeg over hoe en wat en waarom, deels omdat er weinig bekend was, maar ook de dingen die er wel bekend waren, zijn niet naar mij (en vele andere) gecommuniceerd. En dat is natuurlijk begrijpelijk, maar wel lastig. Het bracht mij enorm veel onrust en ik had liever wel alles geweten wat er bekend was. Tot op de dag van vandaag is het voor mij nog steeds een raadsel, en denk er regelmatig aan. Dus kortom, ik zou wel degelijk rekening houden met het autisme en vind het ook helemaal niet raar dat je dit vermeld.
maandag 5 februari 2018 om 12:42
Dat lijkt me ook heel ingrijpend, en ik begrijp je behoeft aan informatie.Zonnebloem1996 schreef: ↑05-02-2018 12:26
Als ik voor mezelf spreek, ik had heel veel moeite met de zelfdoding van mijn 15 jarige vriendin/kennis destijds.
Fijn dat je meedenkt
.
maandag 5 februari 2018 om 12:50
Dat lijkt me waar, maar hoe ga je ermee om als je kind zijn ervaring gaat ventileren aan klasgenoten of ouders, of in een andere situatie die voor die mensen confronterend of pijnlijk kan zijn?vrouwjagersma schreef: ↑05-02-2018 12:26Alles is goed. Kinderen rouwen op hun eigen manier. Geen enkele nabestaande verwacht iets van een kind. Laat het uit hemzelf komen, er zijn geen regels.
anoniem_327275 wijzigde dit bericht op 14-02-2018 12:32
55.39% gewijzigd
maandag 5 februari 2018 om 12:59
N.a.v. mijn vorige bericht ben ik ook zo terughoudend om ieder persoonlijk detail te vermijden; zelf zou ik er best wel in meer details over willen praten, maar dat moet ik echt buiten het forum zoeken. Hier houdt ik het alleen bij opvoedtips.
Ik wil absoluut niet dat een van de kinderen, googelend op steekwoorden, bij mijn verhaal uit kan komen.
Ik wil absoluut niet dat een van de kinderen, googelend op steekwoorden, bij mijn verhaal uit kan komen.
