Psyche
alle pijlers
Kind van een alcoholist
dinsdag 10 oktober 2017 om 16:50
Met enige regelmaat komen topics voorbij van vrouwen die te maken hebben met drankproblemen van hun partner. Vaak zijn er kinderen in het spel en in dat geval wordt er (fel) gereageerd door personen die als kind deze situatie hebben meegemaakt met een verslaafde vader of moeder.
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
vrijdag 13 oktober 2017 om 21:47
Yup, hier ook , was zo wantrouwig als de pest. Als ze aardig gaan doen moet je pas echt uitkijken)
Ik ben blij dat ik toch wel aardig wat van die ideeën achter me heb kunnen laten.
Ik schreef eerder:
Weet je wat ik er trouwens ook aan over gehouden heb: ik kan het niet uitstaan als ik kinderen zie die niet luisteren. Heel naar van mij. Weet ik.
Maar luisteren was bij ons van levensbelang. Als mijn moeder zei: ga naar boven --> weg was ik! Ik wist dat ik geen seconde moest treuzelen, voor mijn eigen veiligheid. Klim hier overheen, verstop je daarachter, snel, kom, ga ......
Ik raak dat niet kwijt.
Herkennen jullie dat soort (wereldvreemde) maar oh zo aanwezige gedachtes/oordelen ook? Niet per se mijn voorbeeld, maar iets soortgelijks?
Ik ben blij dat ik toch wel aardig wat van die ideeën achter me heb kunnen laten.
Ik schreef eerder:
Weet je wat ik er trouwens ook aan over gehouden heb: ik kan het niet uitstaan als ik kinderen zie die niet luisteren. Heel naar van mij. Weet ik.
Maar luisteren was bij ons van levensbelang. Als mijn moeder zei: ga naar boven --> weg was ik! Ik wist dat ik geen seconde moest treuzelen, voor mijn eigen veiligheid. Klim hier overheen, verstop je daarachter, snel, kom, ga ......
Ik raak dat niet kwijt.
Herkennen jullie dat soort (wereldvreemde) maar oh zo aanwezige gedachtes/oordelen ook? Niet per se mijn voorbeeld, maar iets soortgelijks?
If accidentally read, induce vomiting.
vrijdag 13 oktober 2017 om 21:52
Ik heb heel lang allerlei vaste gedachtes gehad over waar mijn huishouden aan moest voldoen om "normaal" te zijn. Ik heb bijvoorbeeld gigantische voorraden in huis, omdat de kasten thuis niet vol waren. Ik heb heel veel shampoo, omdat ik vroeger mijn haar regelmatig met afwasmiddel moest wassen.Sarcastaballcoach schreef: ↑13-10-2017 21:47
Herkennen jullie dat soort (wereldvreemde) maar oh zo aanwezige gedachtes/oordelen ook? Niet per se mijn voorbeeld, maar iets soortgelijks?
En ik let altijd op iemands pupillen en als ik ze te speldenknopperig vind, dan denk ik altijd aan alcoholverslaving.
vrijdag 13 oktober 2017 om 22:04
Wel gedachtes hoe mijn gezin moest worden mijn kinderen hoeven nooit te twijfelen aan mijn liefde voor ze.vrouwjagersma schreef: ↑13-10-2017 21:52Ik heb heel lang allerlei vaste gedachtes gehad over waar mijn huishouden aan moest voldoen om "normaal" te zijn. Ik heb bijvoorbeeld gigantische voorraden in huis, omdat de kasten thuis niet vol waren. Ik heb heel veel shampoo, omdat ik vroeger mijn haar regelmatig met afwasmiddel moest wassen.
En ik let altijd op iemands pupillen en als ik ze te speldenknopperig vind, dan denk ik altijd aan alcoholverslaving.
anoniem_353291 wijzigde dit bericht op 13-10-2017 22:15
0.41% gewijzigd
vrijdag 13 oktober 2017 om 22:07
Ik krijg er de kriebels van als mijn kinderen gillen, dan hoor ik gelijk de stem van mijn vader in mijn hoofd ( “Truus zorg dat die kinderen nou echt kappen” en Truus is dan mijn moeder). En er zijn bepaalde woorden waar ik bijna van over m’n nek ga zodra ik die hoor zoals ouwehoeren en kankeren dat zei mijn vader namelijk altijd. En heb een diepgewortelde haat aan rijke mensen, dat is er echt ingestampt door mijn vader niet dat die mensen iets misdaan hebben maar zo ben ik opgevoed.
vrijdag 13 oktober 2017 om 22:43
Ik vind het nog steeds raar als mijn man zegt dat hij zin heeft om iets met het gezin te doen, belangstelling toont voor de kinderen en aan hen vraagt wat ze vinden of hoe het op school ging. De automatsiche verwachting dat ik niet goed genoeg ben of kinderen er iets toe doen zit er ingestempeld.
Ik kan slecht tegen het geluid van blikken bier die open worden getrokken of doppen die van bierflesjes worden gewipt.
Als we een uitnodiging krijgen voor een feest is mijn eerste reactie paniek (dat was vroeger altijd aanleiding tot gedonder en gevaar).
Ik heb ongezonde bewijsdrang, wil onbewust steeds bewijzen dat ik wel goed genoeg ben. Daardoor lever ik perfekt werk maar kost het me veel te veel energie door alle voorbereiding.
O en ik kan ontzettend slecht tegen een gespannen sfeer. Ik ben erg goed als de pleuris dan uitbreekt, overzie alles, weet wat ik en anderen moeten doen en breng rust. Maar die spanning voorafgaande aan de pleuris vind ik vreselijk.
Ik kan slecht tegen het geluid van blikken bier die open worden getrokken of doppen die van bierflesjes worden gewipt.
Als we een uitnodiging krijgen voor een feest is mijn eerste reactie paniek (dat was vroeger altijd aanleiding tot gedonder en gevaar).
Ik heb ongezonde bewijsdrang, wil onbewust steeds bewijzen dat ik wel goed genoeg ben. Daardoor lever ik perfekt werk maar kost het me veel te veel energie door alle voorbereiding.
O en ik kan ontzettend slecht tegen een gespannen sfeer. Ik ben erg goed als de pleuris dan uitbreekt, overzie alles, weet wat ik en anderen moeten doen en breng rust. Maar die spanning voorafgaande aan de pleuris vind ik vreselijk.
vrijdag 13 oktober 2017 om 22:50
Ik heb een heel fijn huis, waar ik me prettig in voel. Maar daar mensen te laten komen vind ik lastig. Ik spreek altijd buiten de deur af, af en toe komen er natuurlijk wel mensen eten of logeren en dat vind ik altijd wel gezellig, maar ook een soort van lastig. Heel dubbel. Soort van territorium-gevoel ofzo. Heb ook altijd een vaag gevoel van angst dat ik op mijn werk een keer doorzien word, dat ze denken dat ik een soort van toneelspel aan het opvoeren ben.Sarcastaballcoach schreef: ↑13-10-2017 20:04Doet me gewoon pijn om te lezen
Het gevoel van 'geen thuis' lijkt mij vreselijk. Heb je nu wel een thuis voor jezelf gecreëerd? Ik hoop op ja.)
Ik heb ook gekozen (al heel jong), denk een jaar of 7 à 8)om geen kinderen te krijgen.
Ik zag het verdriet en de vreselijke zorgen die mijn moeder had.
Eigenlijk besloot ik dit: mijn leven leven zou heel anders worden. En op alle fronten is dat gelukkig ook zo.))
Kinderen vond ik zo een grote verantwoordelijkheid, die wilde ik niet op mij nemen.
Geen seconde spijt van gehad, hoor. Echt.
Maar ik realiseer me wel, had ik een andere kindertijd gehad, had ik nu een gezin.
vrijdag 13 oktober 2017 om 23:35
Saracastaballcoach:
Ja... als er een flinke fout wordt gemaakt op t werk. En die persoon trekt dan zn schouders op, meldt t ff en gaat weer verder? Dan gaan er mega alarmbellen af. Ik kreeg klappen waar een toenmalig werknemer van mijn vader bijstond voor een kleine fout. En thuis ging t gescheld en geduw dan verder. (Ik heb een tijd lang voor mijn vader gewerkt) En hier worden dan grote fouten gemaakt en er wordt amper aandacht aan besteed. (In mijn ogen dan)
Bij t horen van zo'n fout, voel ik de angst letterlijk in mijn lijf.
En idd, heb ook moeite met als mijn kinderen knoeien. Of opzettelijk met eten gooien. Dat moest ik vroeger niet wagen... dan kon ik dagen niet zitten van de tikken op mn billen. Dus als mijn kids met eten gooien, voel ik een soort boosheid opkomen. Een soort gevoel van machteloosheid... ik loop dan vaak de kamer ff uit. Mn man maakt er dan een spelletje van met de kids zodat t aan tafel weer gezellig is.
Ja... als er een flinke fout wordt gemaakt op t werk. En die persoon trekt dan zn schouders op, meldt t ff en gaat weer verder? Dan gaan er mega alarmbellen af. Ik kreeg klappen waar een toenmalig werknemer van mijn vader bijstond voor een kleine fout. En thuis ging t gescheld en geduw dan verder. (Ik heb een tijd lang voor mijn vader gewerkt) En hier worden dan grote fouten gemaakt en er wordt amper aandacht aan besteed. (In mijn ogen dan)
Bij t horen van zo'n fout, voel ik de angst letterlijk in mijn lijf.
En idd, heb ook moeite met als mijn kinderen knoeien. Of opzettelijk met eten gooien. Dat moest ik vroeger niet wagen... dan kon ik dagen niet zitten van de tikken op mn billen. Dus als mijn kids met eten gooien, voel ik een soort boosheid opkomen. Een soort gevoel van machteloosheid... ik loop dan vaak de kamer ff uit. Mn man maakt er dan een spelletje van met de kids zodat t aan tafel weer gezellig is.
zaterdag 14 oktober 2017 om 06:02
Ik ga confrontaties uit de weg, overgehouden aan de ruzies die m'n ouders hadden toen ik in de pubertijd was, want m'n vader bleek vreemd te gaan met de overbuurvrouw, ook nog eens. Gewoon ruzies waar wij bij waren, letterlijk over onze hoofden. M'n broer ging zich bezatten als uitlaatklep, ik koos de kant van m'n moeder en werd dus een partij in de ruzies. Het moet nu wel heel erg zijn wil ik kwaad worden op iemand en nog erger wil ik er ook echt iets van zeggen.
Ik kan ook niet voor mezelf opkomen, maar o wee als je aan iemand komt waar ik om geef. Dan komt er wel een soort van oerwoede naar boven.
Moet er niet aan denken om een relatie te hebben, want die gaan toch stuk. En aan kinderen heb ik nooit behoefte gehad dus die zijn er ook niet gekomen. Overigens heeft m'n moeder een keer in m'n gezicht gezegd dat ze had gewild dat ze nooit kinderen had gekregen. En bedankt ma.
Ik kan ook niet voor mezelf opkomen, maar o wee als je aan iemand komt waar ik om geef. Dan komt er wel een soort van oerwoede naar boven.
Moet er niet aan denken om een relatie te hebben, want die gaan toch stuk. En aan kinderen heb ik nooit behoefte gehad dus die zijn er ook niet gekomen. Overigens heeft m'n moeder een keer in m'n gezicht gezegd dat ze had gewild dat ze nooit kinderen had gekregen. En bedankt ma.
zaterdag 14 oktober 2017 om 06:44
Heel confronterend vind ik dit topic en ik weet me even niet zo goed raad met mezelf.
Mijn vader was geen dagelijkse alcoholist, maar een om-de-dag-of-twee-dagen-alcoholist. Hij dronk altijd 's avonds laat in zijn eentje. Meestal twee, soms drie flessen rode wijn op een avond.
Als klein meisje wist ik al hoe laat het was als ik hem een fles hoorde ontkurken. De dag daarna zou hij niet te harden zijn. boos worden om kleine dingen en me het gevoel geven dat ik een waardeloos stuk vreten was. Mijn vader met een kater was niet leuk. Mijn vader was ook niet leuk als hij dronken was. (hij werd dan nogal gemeen en hard)
Mijn vader vond en vind ik vooral zielig. Mijn moeder is juist degene met wie ik moeite heb. Zij zorgde ervoor dat mijn vader ongestoord kon drinken (onder het mom "hij krijgt altijd goede ideeen voor de zaak als hij een wijntje neemt"), ze bagatelliseerde het ("ach, laat die man toch!") en heeft mijns inziens zijn gedrag in stand gehouden.
Mijn vader dronk omdat hij een moeilijke jeugd heeft gehad en niet heeft mogen doen wat hij eigenlijk wilde (onder andere heeft hij rechten gestudeerd, terwijl hij liever klassieke talen had gedaan). Mijn vader was slachtoffer van de beste, maar harde bedoelingen van mijn opa.
Het is moeilijk voor me om te zeggen dat ik een kind van een alcoholist ben, terwijl ik dondersgoed weet dat het me beschadigd heeft. Het geluid van een wijnfles die ontkurkt wordt, het geluid van een pijp die leeggeklopt wordt in een asbak: ik kan er niet tegen en word boos. Ook word ik boos als mijn man meer dan drie bier drinkt, terwijl dat een uitzondering is. Ik wil gewoon niet dat hij dronken wordt en hou hem met argusogen in de gaten, terwijl ik weet dat hij zelden dronken wordt. Zodra ik hem een glaasje zie nemen word ik alert en boos vanuit misschien wel machteloosheid. Ik uit mijn verdriet dan op hem en gelukkig weet hij dat, anders zou hij me allang aan de kant hebben gezet denk ik.
Ik ben heel goed in situaties inschatten en mijn voelsprieten staan altijd aan. Mijn vader is al een aantal jaar dood (kanker als gevolg van alcoholmisbruik), maar toch sta ik aan. Ik doe er alles aan om mijn kinderen een fijne jeugd te geven en zet mijn man soms buitenspel, omdat ik me niet voor kan stellen dat hij interesse heeft in de kinderen. Het suffe is dat hij een ontzettend betrokken vader is die veel doet met en voor de kinderen! En toch projecteer ik mijn ervaringen op hem. Gelukkig snapt hij me.
Mijn vaders alcoholgebruik en bijbehorend gedrag heeft me beschadigd. Ik heb het idee dat ik waardeloos ben en kan bijvoorbeeld een fulltimewerkweek niet aan. Ergens in mij zit een sterke, onafhankelijke vrouw. Heel diep van binnen. Misschien moet ik haar maar eens gaan zoeken.
Ik haat het dat mijn vader zo ongelukkig was en dat ik hem niet gelukkig heb kunnen maken. Ik haat het dat mijn moeder zijn gedrag goed praatte en mij daar voor mijn gevoel mee in de steek liet. En toch... pappa is nu vijf jaar dood en ik mis hem. Ontzettend.
En nu ga ik in alle rust een potje janken tot de kinderen wakker worden. Dit topic durfde ik maar niet te openen, maar ik ben op een vreemde manier blij te lezen dat ik niet de enige ben met een alcoholistische ouder. Het besef dat mijn vaders bacchanale festijnen meer met hebben gedaan dan goed voor me is doet pijn. Heel veel pijn en die pijn heb ik altijd onder het tapijt gemoffeld. Net als wat mijn moeder heeft gedaan.
Heel veel sterkte voor een ieder die hiermee te maken heeft.
Mijn vader was geen dagelijkse alcoholist, maar een om-de-dag-of-twee-dagen-alcoholist. Hij dronk altijd 's avonds laat in zijn eentje. Meestal twee, soms drie flessen rode wijn op een avond.
Als klein meisje wist ik al hoe laat het was als ik hem een fles hoorde ontkurken. De dag daarna zou hij niet te harden zijn. boos worden om kleine dingen en me het gevoel geven dat ik een waardeloos stuk vreten was. Mijn vader met een kater was niet leuk. Mijn vader was ook niet leuk als hij dronken was. (hij werd dan nogal gemeen en hard)
Mijn vader vond en vind ik vooral zielig. Mijn moeder is juist degene met wie ik moeite heb. Zij zorgde ervoor dat mijn vader ongestoord kon drinken (onder het mom "hij krijgt altijd goede ideeen voor de zaak als hij een wijntje neemt"), ze bagatelliseerde het ("ach, laat die man toch!") en heeft mijns inziens zijn gedrag in stand gehouden.
Mijn vader dronk omdat hij een moeilijke jeugd heeft gehad en niet heeft mogen doen wat hij eigenlijk wilde (onder andere heeft hij rechten gestudeerd, terwijl hij liever klassieke talen had gedaan). Mijn vader was slachtoffer van de beste, maar harde bedoelingen van mijn opa.
Het is moeilijk voor me om te zeggen dat ik een kind van een alcoholist ben, terwijl ik dondersgoed weet dat het me beschadigd heeft. Het geluid van een wijnfles die ontkurkt wordt, het geluid van een pijp die leeggeklopt wordt in een asbak: ik kan er niet tegen en word boos. Ook word ik boos als mijn man meer dan drie bier drinkt, terwijl dat een uitzondering is. Ik wil gewoon niet dat hij dronken wordt en hou hem met argusogen in de gaten, terwijl ik weet dat hij zelden dronken wordt. Zodra ik hem een glaasje zie nemen word ik alert en boos vanuit misschien wel machteloosheid. Ik uit mijn verdriet dan op hem en gelukkig weet hij dat, anders zou hij me allang aan de kant hebben gezet denk ik.
Ik ben heel goed in situaties inschatten en mijn voelsprieten staan altijd aan. Mijn vader is al een aantal jaar dood (kanker als gevolg van alcoholmisbruik), maar toch sta ik aan. Ik doe er alles aan om mijn kinderen een fijne jeugd te geven en zet mijn man soms buitenspel, omdat ik me niet voor kan stellen dat hij interesse heeft in de kinderen. Het suffe is dat hij een ontzettend betrokken vader is die veel doet met en voor de kinderen! En toch projecteer ik mijn ervaringen op hem. Gelukkig snapt hij me.
Mijn vaders alcoholgebruik en bijbehorend gedrag heeft me beschadigd. Ik heb het idee dat ik waardeloos ben en kan bijvoorbeeld een fulltimewerkweek niet aan. Ergens in mij zit een sterke, onafhankelijke vrouw. Heel diep van binnen. Misschien moet ik haar maar eens gaan zoeken.
Ik haat het dat mijn vader zo ongelukkig was en dat ik hem niet gelukkig heb kunnen maken. Ik haat het dat mijn moeder zijn gedrag goed praatte en mij daar voor mijn gevoel mee in de steek liet. En toch... pappa is nu vijf jaar dood en ik mis hem. Ontzettend.
En nu ga ik in alle rust een potje janken tot de kinderen wakker worden. Dit topic durfde ik maar niet te openen, maar ik ben op een vreemde manier blij te lezen dat ik niet de enige ben met een alcoholistische ouder. Het besef dat mijn vaders bacchanale festijnen meer met hebben gedaan dan goed voor me is doet pijn. Heel veel pijn en die pijn heb ik altijd onder het tapijt gemoffeld. Net als wat mijn moeder heeft gedaan.
Heel veel sterkte voor een ieder die hiermee te maken heeft.
zaterdag 14 oktober 2017 om 06:47
Wat een heftige verhalen allemaal. Ook ik ben een kind van een alcoholist.
Mijn vader begint om 10uur met zijn eerste biertje en dit gaat heel de dag vervolgens door. Wanneer hij dronken was werden wij mishandeld. Zowel geestelijk als lichamelijk. Er werden woorden uitgekraamd dat ik nooit geboren had mogen worden dat ik nooit kinderen mag krijgen en dat ik maar beter dood kan gaan want mijn leven stelt toch niets voor.
Wanneer vader ons weer uit huis had gezet in de stroomde regen (8jaar) en mijn moeder alles weer geregeld had qua haar werk kwam vader weerr dat mijn zusje en ik.daar ingeschreven stonden en we terug moesten deed ze dit niet werd dit haar dood.
Mijn moeder heeft toen der tijd jeugdzorg ingeschakeld. Als hun langs kwamen bij mijn vader kreeg ik van te voren regels , deed ik dit niet kon ik daarna een week niet meer op mijn kont zitten.
Toen ik ouder werd en het geslaan en gescheld met het jaar erger werd heb ik in 4 jaar tijd, 5 aangiftes gedaan, mijn moeder 3, mijn zusje 2 zijn ouders 2. Raad eens politie heeft er NOOIT wat aan gedaan.
Ik ben nog jong (24) en mijn verleden beïnvloed me heel erg in hoe ik leef en hoe ik naar andere mensen kijk en vooral hoe ik naar mezelf kijk. Alsof ik er niet toe doe en niet belangrijk ben.
Mijn zusje is inmiddels bevallen en op de 1 of andere manier gaat het geestelijk verder en is hij achter haar nummer gekomen. Met een appje wat ben ik blij dat jij mijn moeder niet bent en je had beter voor altijd onvruchtbaar kunnen blijven je zoontje verdiend een betere moeder.
Pff ik kan inmiddels wel een groot boek schrijven over wat er allemaal is gebeurd misschien gaat gebeuren wie weet?
Ik start over 2 week met EMDR... ik hoop dat dit wat gaat helpen! Iemand ervaring met emdr?
Liefs,
Angela
Mijn vader begint om 10uur met zijn eerste biertje en dit gaat heel de dag vervolgens door. Wanneer hij dronken was werden wij mishandeld. Zowel geestelijk als lichamelijk. Er werden woorden uitgekraamd dat ik nooit geboren had mogen worden dat ik nooit kinderen mag krijgen en dat ik maar beter dood kan gaan want mijn leven stelt toch niets voor.
Wanneer vader ons weer uit huis had gezet in de stroomde regen (8jaar) en mijn moeder alles weer geregeld had qua haar werk kwam vader weerr dat mijn zusje en ik.daar ingeschreven stonden en we terug moesten deed ze dit niet werd dit haar dood.
Mijn moeder heeft toen der tijd jeugdzorg ingeschakeld. Als hun langs kwamen bij mijn vader kreeg ik van te voren regels , deed ik dit niet kon ik daarna een week niet meer op mijn kont zitten.
Toen ik ouder werd en het geslaan en gescheld met het jaar erger werd heb ik in 4 jaar tijd, 5 aangiftes gedaan, mijn moeder 3, mijn zusje 2 zijn ouders 2. Raad eens politie heeft er NOOIT wat aan gedaan.
Ik ben nog jong (24) en mijn verleden beïnvloed me heel erg in hoe ik leef en hoe ik naar andere mensen kijk en vooral hoe ik naar mezelf kijk. Alsof ik er niet toe doe en niet belangrijk ben.
Mijn zusje is inmiddels bevallen en op de 1 of andere manier gaat het geestelijk verder en is hij achter haar nummer gekomen. Met een appje wat ben ik blij dat jij mijn moeder niet bent en je had beter voor altijd onvruchtbaar kunnen blijven je zoontje verdiend een betere moeder.
Pff ik kan inmiddels wel een groot boek schrijven over wat er allemaal is gebeurd misschien gaat gebeuren wie weet?
Ik start over 2 week met EMDR... ik hoop dat dit wat gaat helpen! Iemand ervaring met emdr?
Liefs,
Angela
zaterdag 14 oktober 2017 om 07:18
Ja ik heb emdr gedaan. Super geholpen.
Wel belangrijk dat je er open voor staat en zorg dat je na de sessies kan rusten. Ik had dan oppas zodat ik eventjes kon slapen, want was echt kapot.
Na een paar sessies merkte ik al dat de heftige emotie van een te verwerken onderwerp wegzakte. Je vergeet niet de gebeurtenis, maar je neemt de heftige emotie weg (boos, bang, verdriet).
Ik moest een vinger volgen... aanrakingen of op basis van geluid werd ik zeer ongemakkelijk van. Succes! Hoop dat t net zo goed helpt als bij mij!
Wel belangrijk dat je er open voor staat en zorg dat je na de sessies kan rusten. Ik had dan oppas zodat ik eventjes kon slapen, want was echt kapot.
Na een paar sessies merkte ik al dat de heftige emotie van een te verwerken onderwerp wegzakte. Je vergeet niet de gebeurtenis, maar je neemt de heftige emotie weg (boos, bang, verdriet).
Ik moest een vinger volgen... aanrakingen of op basis van geluid werd ik zeer ongemakkelijk van. Succes! Hoop dat t net zo goed helpt als bij mij!
zaterdag 14 oktober 2017 om 07:54
Wat een verschrikkelijke verhalen en wat erg dat die basis zo onveilig was. En wat erg ook dat sommigen dat dan toch relativeren (hier in dit topic of in het dagelijks leven) omdat het bij anderen nóg erger was of anders erg. Wat zou ik iedereen toch een veilige jeugd met lieve betrouwbare ouders gunnen zeg, als dat toch eens kon...
Go green, fuck a vegetarian
zaterdag 14 oktober 2017 om 08:20
Ik pik er een paar herkenbare dingen uit.Mejuffrouwmuis schreef: ↑14-10-2017 06:44Heel confronterend vind ik dit topic en ik weet me even niet zo goed raad met mezelf.
Mijn vader dronk omdat hij een moeilijke jeugd heeft gehad en niet heeft mogen doen wat hij eigenlijk wilde (onder andere heeft hij rechten gestudeerd, terwijl hij liever klassieke talen had gedaan). Mijn vader was slachtoffer van de beste, maar harde bedoelingen van mijn opa.
Mijn vaders alcoholgebruik en bijbehorend gedrag heeft me beschadigd. Ik heb het idee dat ik waardeloos ben en kan bijvoorbeeld een fulltimewerkweek niet aan. Ergens in mij zit een sterke, onafhankelijke vrouw. Heel diep van binnen. Misschien moet ik haar maar eens gaan zoeken.
Ik haat het dat mijn vader zo ongelukkig was en dat ik hem niet gelukkig heb kunnen maken.
Mijn vader dronk ook vanwege het ongelukkig zijn en zijn keiharde jeugd , toch voelt het als tekort schieten dat wij hem niet gelukkig maakten en hij niet kon stoppen met drinken.
Terwijl dat onze taak niet was .
En daardoor voel ik me waardeloos . Ook bij mij is een full-timeweek teveel altijd parttime gewerkt omdat ik het niet voor elkaar krijg een full-timebaan en kinderen. En dan voel ik me extra waardeloos want het halve forum kan het wel en wil niet financieel afhankelijk zijn en dat ben ik dus wel
Zelfs langdurige emdr sessies hebben me niet van dat waardeloos voelen af geholpen .
zaterdag 14 oktober 2017 om 08:23
Meerdere mensen noemen hier het gevoel te hebben altijd aan te staan, altijd overzicht te hebben. Wat ik heb lijkt het meest op hyperalertheid. Ik praat niet graag in vage termen, maar ik voel in ruimtes bijna altijd als er een verstoring van de sfeer is, als er iets afwijkt, als er "gevaar" dreigt. In mijn werk is dit overigens een heel prettige eigenschap, maar het is ongelooflijk vermoeiend.
Ik ben ook extreem sfeergevoelig en voel me altijd verplicht andere mensen te entertainen als ze nukkig zijn. Dat probeer ik langzamerhand los te laten, want dan begin ik echt dwaas te ratelen. Maar goed, als kind heb je natuurlijk altijd de hele trukendoos uit de kast gehaald om te voorkomen dat er gedronken werd.
Ik ben ook extreem sfeergevoelig en voel me altijd verplicht andere mensen te entertainen als ze nukkig zijn. Dat probeer ik langzamerhand los te laten, want dan begin ik echt dwaas te ratelen. Maar goed, als kind heb je natuurlijk altijd de hele trukendoos uit de kast gehaald om te voorkomen dat er gedronken werd.
zaterdag 14 oktober 2017 om 08:41
Oj ja vrouw jagersma heel gevoelig voor sfeer en proberen de boel "gezellig" te houden en daardoor kakelen als een kip zonder kop af en toe.
Dat proberen te voorkomen dat hij dronk herken ik ook, als er iets belangrijks in de familie was fietste ik naar zijn werk om hem daar op te halen dan ging hij niet naar de kroeg, maar was uiteraard wel pissig op mij want ik verpestte dan zijn kans op drank.
Dat proberen te voorkomen dat hij dronk herken ik ook, als er iets belangrijks in de familie was fietste ik naar zijn werk om hem daar op te halen dan ging hij niet naar de kroeg, maar was uiteraard wel pissig op mij want ik verpestte dan zijn kans op drank.
zaterdag 14 oktober 2017 om 11:20
Mijn vader en moeder dronken allebei. Mijn jongste broertje werd verslaafd geboren, en we moesten allen ons mond houden tegen de dokter die niets begreep van wat er aan de hand was met mijn broertje.
Was echt een nare tijd.
Heb zelf ook met alcohol en drugs geworsteld, sinds de geboorte van mijn zoon had ik iets om voor te leven, hij is het beste wat mij overkomen is, en sinds ik zelf moeder ben begrijp ik hoe belangrijk een goede hechting, geborgenheid en veiligheid is.
Was echt een nare tijd.
Heb zelf ook met alcohol en drugs geworsteld, sinds de geboorte van mijn zoon had ik iets om voor te leven, hij is het beste wat mij overkomen is, en sinds ik zelf moeder ben begrijp ik hoe belangrijk een goede hechting, geborgenheid en veiligheid is.
zaterdag 14 oktober 2017 om 11:26
Ik kan ook niet echt een fulltime werkweek aan, maar ik heb dat nooit gekoppeld aan het alcoholisme van mijn vader eigenlijk. Ik vind het ook helemaal niet zo erg. En ik heb niet eens kinderen!
Ik vind het jammer dat jullie je daar "minder" door voelen. Lijkt me toch echt niet nodig!
Mmm ik zit nu te denken, de een is belastbaarder dan de ander, misschien is wat van mijn belastbaarheid al in mijn jeugd opgebruikt?
Ik vind het jammer dat jullie je daar "minder" door voelen. Lijkt me toch echt niet nodig!
Mmm ik zit nu te denken, de een is belastbaarder dan de ander, misschien is wat van mijn belastbaarheid al in mijn jeugd opgebruikt?
zaterdag 14 oktober 2017 om 11:33
Hier hetzelfde. Ik weet dat het mijn taak niet was om hem gelukkig te maken, maar het voelde anders.Simitçi schreef: ↑14-10-2017 08:20Ik pik er een paar herkenbare dingen uit.
Mijn vader dronk ook vanwege het ongelukkig zijn en zijn keiharde jeugd , toch voelt het als tekort schieten dat wij hem niet gelukkig maakten en hij niet kon stoppen met drinken.
Terwijl dat onze taak niet was .
En daardoor voel ik me waardeloos . Ook bij mij is een full-timeweek teveel altijd parttime gewerkt omdat ik het niet voor elkaar krijg een full-timebaan en kinderen. En dan voel ik me extra waardeloos want het halve forum kan het wel en wil niet financieel afhankelijk zijn en dat ben ik dus wel
Zelfs langdurige emdr sessies hebben me niet van dat waardeloos voelen af geholpen .
Ook ik ben financieel afhankelijk en dat vind ik soms ruk. Waarom kan ik niet gewoon 36 uur werken en kinderen hebben? Mijn man is daar overigens heel lief in: hij vindt dat hij net zo afhankelijk is van mij als ik van hem, maar dan op het gebied van het gezin draaiende houden en de kinderen van RT naar hockey naar musical naar muziek en ballet brengen. (onze kinderen hebben nogal veel hobby's.)
VrouwJagersma, ik heb hetzelfde wat betreft sfeer aanvoelen en nukkig mensen blij willen maken. Ook ik ga ratelen als een kip zonder kop, want stel je voor dat een ander zich niet fijn voelt! Ontzettend irritant vind ik dat van mezelf.
zaterdag 14 oktober 2017 om 11:42
Zo herkenbaar dit, dit was ook de reden waarom ik geen kinderen wilde, bang dat ik hetzelfde als mijn moeder zou worden. Was zo bang in het begin toen mijn zoon net geboren was.thankyouforthedays schreef: ↑11-10-2017 23:03Ik herken niet het medelijden, neem het hem wel kwalijk dat hij zijn probleem niet heeft aangepakt, en dat het hem fataal is geworden terwijl we hem nog zo hard nodig hadden. Maar herken wel het missen. Ik mis hem elke dag, enorm. Hij was er namelijk ondanks alle narigheid wel onvoorwaardelijk voor ons, zonder hem waren wij alledrie al op heel jonge leeftijd gestorven door mijn moeders ziektebeeld (ik ga niet uitweiden, maar denk aan scenario's als Ruben en Julian). En ik mis het hebben van een ouder. Ik voel me soms zo enorm verloren zonder iemand die je onvoorwaardelijk steunt. En ik mis een voorbeeld. Mijn ouders hebben allebei zulke gruwelijke fouten gemaakt, en ik ben elke dag bang dat ik ook zo zal worden. Ik wil dolgraag kinderen, maar vind het doodeng omdat ik bang ben dat ik ze ook zo genadeloos in de steek laat als mijn ouders hebben gedaan.
Maar het is gelukkig allemaal goed gekomen, misschien ik weet het eigenlijk wel zeker ben ik te overbeschermend.
zaterdag 14 oktober 2017 om 11:46
Zo herkenbaar dit, en daardoor begon ik mij nog eenzamer te voelen...Havertjehier schreef: ↑12-10-2017 12:00Hoe rottig ik het ook vind wat anderen van jullie hebben meegemaakt, het is goed voor mij om te lezen en te weten dat je inderdaad er niet alleen in bent. De verhalen zijn schrijnend en zeer verschillend maar de sporen die het nalaat komen wel min of meer overeen.
Bij ons werd alles verzwegen en niemand wist het. Ik wist ook echt niet wat ik er dan mee moest. Ik verzweeg het dus ook en werd erg goed in me goedhouden van buiten terwijl ik van binnen zo ellendig en alleen voelde. Sociaal wenselijk als de neten.
Ik begon het pas door te krijgen dat er iets goed mis was toen ik meer bij een vriendinnetje ging spelen. Ik schrok me rot van die vader in dat gezin: hij praatte! met zijn kinderen en keek! ze daarbij aan! Hij dronk ook gewoon thee! Hij had oprechte belangstelling in zijn kinderen en vroeg zelfs aan mij hoe het op school was! En de moeder was gezellig aan het bekvechten/plagen met haar man zonder dat er ruzie van kwam! Ik wist echt niet wat ik meemaakte als ik bij anderen thuis was. Ik was meer niet dan wel thuis en als ik dan weer thuis was vroeg mijn moeder met tranen in haar ogen waarom ik nooit thuis was en wat zij dan fout deed.
Geen vreselijk zichtbare dingen thuis, zoals bij sommige van jullie. Meer onderhuids en ongrijpbaar en altijd die vreselijke spanning thuis. Brrr.
Trouwens, Izzy, dat is inderdaad pure verwaarlozing + ontkenning van jou als kind. Schandalig.
zaterdag 14 oktober 2017 om 12:02
Voor wat het waard is: ik heb juist weer een lichte bewondering voor mensen die werk én kinderen weten te combineren. Of het nou fulltime of parttime werk is. Zelf werk ik door gezondheidsklachten niet fulltime, maar ik vraag me oprecht af of ik daarnaast nog genoeg energie voor het opvoeden van kinderen over zou houden.Simitçi schreef: ↑14-10-2017 08:20Ik pik er een paar herkenbare dingen uit.
Mijn vader dronk ook vanwege het ongelukkig zijn en zijn keiharde jeugd , toch voelt het als tekort schieten dat wij hem niet gelukkig maakten en hij niet kon stoppen met drinken.
Terwijl dat onze taak niet was .
En daardoor voel ik me waardeloos . Ook bij mij is een full-timeweek teveel altijd parttime gewerkt omdat ik het niet voor elkaar krijg een full-timebaan en kinderen. En dan voel ik me extra waardeloos want het halve forum kan het wel en wil niet financieel afhankelijk zijn en dat ben ik dus wel
Zelfs langdurige emdr sessies hebben me niet van dat waardeloos voelen af geholpen .
Ik denk dat iets beseffen de eerste stap is, maar dat het ook echt zo ervaren veel lastiger is. Zo ben ik bijvoorbeeld in mijn jeugd door mijn moeder regelmatig als ‘lui’ bestempeld. Ze bedoelde het vast niet kwaad, maar toch heeft het soms nog invloed op me.
Laatst heb ik een lijst gemaakt met punten waarom ik trots op mezelf was. En dat was toch best een lange lijst geworden. Voelde een beetje vreemd aan om mezelf op m’n borst te kloppen, maar waarom ook niet. Misschien ook iets voor jullie om te proberen?
@vrouwjagersma: het gevoelig zijn voor de stemmingen van anderen herken ik zeker. En het altijd ‘aan staan’ herken ik van mijn man die in een onveilige omgeving is opgegroeid.
zaterdag 14 oktober 2017 om 23:09
Fijn je weer te lezen man.
Weet je, er is een tijd en een plaats voor alles. Vorige keer was gewoon jouw tijd nog niet. Je stelde je kwetsbaar op en dat liet het balletje rollen. Als je iets eenmaal hardop gezegd heb, is het in ene écht zogezegd. Mega confrontererend en doodeng. Dan kun je 2 dingen doen; diep inademen en doen alsof het nooit is gezegd of diep inademen, reflecteren en voorzichtig verder gaan waar je gebleven bent. Je koos voor het 2e. Dat gaat je echt verder helpen, echt waar.
