Psyche
alle pijlers
Kind van een alcoholist
dinsdag 10 oktober 2017 om 16:50
Met enige regelmaat komen topics voorbij van vrouwen die te maken hebben met drankproblemen van hun partner. Vaak zijn er kinderen in het spel en in dat geval wordt er (fel) gereageerd door personen die als kind deze situatie hebben meegemaakt met een verslaafde vader of moeder.
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
vrijdag 13 oktober 2017 om 14:42
Wauw, en ik denk meteen: mensen die altijd strooien met 'het is toch je moeder, ze bedoelt het goed' LEES dit eens. Lees eens wat voor soorten moeders er in de echte wereld bestaanHavertjehier schreef: ↑13-10-2017 14:19Mijn moeder had die leraar verteld dat hij zo onbetrouwbaar als de neten was en zij ook niet wist waar hij die avond was.
vrijdag 13 oktober 2017 om 14:53
tja, wellicht had ik het nog erger gevonden als ik inderdaad de enige was zonder cadeautje (want mijn vader was er inderdaad 'niet aan toegekomen')Havertjehier schreef: ↑13-10-2017 14:19Isabelles, dat is inderdaad het andere uiterste. Lief dat je een beetje geholpen werd door je omgeving trouwens. Maar dat dat gevoelig ligt kan ik me voorstellen. En die cadeutjesactie is dan net even te confronterend.
Ik had eigenlijk nooit problemen op school, ik was net het andere uiterste, braaf kind, altijd aanwezig, altijd huiswerk gemaakt, deed nooit iets raars. Ik denk dat je op die leeftijd maar twee kanten uit kunt, ofwel je wordt letterlijk het braafste meisje van de klas en je zorgt voor degene die drinkt ofwel je ontspoort en denkt 'f..k it'. Eigenlijk is het allebei een slecht idee.
vrijdag 13 oktober 2017 om 15:52
Ik voelde me vooral ook im de steek gelaten door bv de buren en familie die wisten duidelijk wat er asn de hand was maar staken geen poot uit . Vooral de familie van mijn vader neem ik dat kwalijk die wisten het precies want thuis was hij ook al zo . Mijn moeder probeerde te redden wat er te redden was en probeerde ons zoveel mogelijk te beschermen maar werd bv door tantes et keihard op afgerekend dat het huis niet altijd op orde was . Nou als dat het ergste geweest was .
Een vriendin wist het en die moeder was altijd super lief voor me en ik mocht er vaak komen . Was even een veilige haven .
Een vriendin wist het en die moeder was altijd super lief voor me en ik mocht er vaak komen . Was even een veilige haven .
vrijdag 13 oktober 2017 om 16:40
vrijdag 13 oktober 2017 om 17:08
Heel herkenbaar. En ook ik was het braafste meisje uit de klas.
Ik heb (zelfs nu) geen idee wie het wist. Veel moeten het geweten hebben.
Ik was soms 3 maanden weg uit mijn klas (gevlucht) en ik kan me niet herinneren dat dat 'als vreemd' werd gezien. Ik ging weer zitten achter mijn tafeltje, en dat was het. Geen leraar die mij ooit iets gevraagd heeft. Geen leraar die ik ooit iets verteld heb.
Dat moet toch vragen hebben opgeroepen...
Hulp was in die tijd erg moeilijk te krijgen, dat merkte ik wel aan mijn moeder. Maar heb er nooit bij stil gestaan dat men misschien op school of zo iets voor me had kunnen doen.
Er was één leraar, daar kreeg ik (alleen ik) weleens een dropje van. Lang heb ik gedacht (als kind) dat hij dat deed omdat hij wist dat er iets was. En geloof me, die stomme dropjes, ik huilde erom. Omdat iemand 'lief' was voor mij. Omdat ik me even speciaal en bijzonder voelde.
If accidentally read, induce vomiting.
vrijdag 13 oktober 2017 om 17:12
Ik snap dat wel Sarcastaballcoach, dat van dat dropje. 
AliM, ik weet eigenlijk niet hoe dat precies zit. Sommige mensen schijnen verslavingsgevoelig te zijn. Ik weet het niet. Misschien kan dat, ik kan me ook andere oorzaken voorstellen: niet het goede voorbeeld gehad, niet weten hoe je normaal met drank om moet gaan, datgene doen wat je van kinds af aan kent. Ik weet het niet.
Ik ben er voor mezelf niet bang voor, ik wil daarvoor te graag dingen onder controle blijven houden. En als je aangeschoten raakt verlies je die controle. En die behoefte is altijd nog sterker geweest dan drank.
Ik vind het wel erg moeilijk om op een beetje een normale manier om te gaan met als mijn man drinkt. Hij drinkt af en toe wat en houdt rekening met mij. Maar toch vind ik dat erg moeilijk, ik ben altijd bang dat hij niet stopt met drinken. Ook al geeft hij daar geen aanleiding toe. Eigenlijk vertrouw ik hem dus daarin niet en dat vind ik erg. Terwijl het zo'n lieverd is
Ik drink zelf af en toe ook een wijntje. Maar ik vertrouw mezelf dus wel. Ik vind dat best erg.
De hele stad mag hier dronken in de goot liggen, dat interesseert me echt niet. Maar mijn man is een ander verhaal, dat raakt meteen mijn kern, mijn basisgevoel van veiligheid.
Hoe doen jullie dat? Als jullie partners dus wel eens wat drinkt? Wat vind je daar van? En hoe ga je daar mee om? Ik wil dat oprecht graag weten, want ik vind dit dus erg moeilijk! Ik hoop daar wat anders mee om te leren gaan.
AliM, ik weet eigenlijk niet hoe dat precies zit. Sommige mensen schijnen verslavingsgevoelig te zijn. Ik weet het niet. Misschien kan dat, ik kan me ook andere oorzaken voorstellen: niet het goede voorbeeld gehad, niet weten hoe je normaal met drank om moet gaan, datgene doen wat je van kinds af aan kent. Ik weet het niet.
Ik ben er voor mezelf niet bang voor, ik wil daarvoor te graag dingen onder controle blijven houden. En als je aangeschoten raakt verlies je die controle. En die behoefte is altijd nog sterker geweest dan drank.
Ik vind het wel erg moeilijk om op een beetje een normale manier om te gaan met als mijn man drinkt. Hij drinkt af en toe wat en houdt rekening met mij. Maar toch vind ik dat erg moeilijk, ik ben altijd bang dat hij niet stopt met drinken. Ook al geeft hij daar geen aanleiding toe. Eigenlijk vertrouw ik hem dus daarin niet en dat vind ik erg. Terwijl het zo'n lieverd is
Ik drink zelf af en toe ook een wijntje. Maar ik vertrouw mezelf dus wel. Ik vind dat best erg.
De hele stad mag hier dronken in de goot liggen, dat interesseert me echt niet. Maar mijn man is een ander verhaal, dat raakt meteen mijn kern, mijn basisgevoel van veiligheid.
Hoe doen jullie dat? Als jullie partners dus wel eens wat drinkt? Wat vind je daar van? En hoe ga je daar mee om? Ik wil dat oprecht graag weten, want ik vind dit dus erg moeilijk! Ik hoop daar wat anders mee om te leren gaan.
vrijdag 13 oktober 2017 om 17:16
Iemand schreef dat ze bovenaan de trap zat.
Was ook eentje die binnenkwam. Hoe vaak ik niet op mijn hurken bovenaan de trap zat, heel stil, met tranen over de wangen. Ik wilde zo graag mijn moeder helpen, maar ik kon niets uithalen. Mijn moeder heeft me altijd op het hart gedrukt, stil te zijn en geen aandacht op mij te vestigen als het 'zover' was. (meestal avond).
Weet je wat ik er trouwens ook aan over gehouden heb: ik kan het niet uitstaan als ik kinderen zie die niet luisteren. Heel naar van mij. Weet ik.
Maar luisteren was bij ons van levensbelang. Als mijn moeder zei: ga naar boven --> weg was ik! Ik wist dat ik geen seconde moest treuzelen, voor mijn eigen veiligheid. Klim hier overheen, verstop je daarachter, snel, kom, ga ......
Ik raak dat niet kwijt.
Was ook eentje die binnenkwam. Hoe vaak ik niet op mijn hurken bovenaan de trap zat, heel stil, met tranen over de wangen. Ik wilde zo graag mijn moeder helpen, maar ik kon niets uithalen. Mijn moeder heeft me altijd op het hart gedrukt, stil te zijn en geen aandacht op mij te vestigen als het 'zover' was. (meestal avond).
Weet je wat ik er trouwens ook aan over gehouden heb: ik kan het niet uitstaan als ik kinderen zie die niet luisteren. Heel naar van mij. Weet ik.
Maar luisteren was bij ons van levensbelang. Als mijn moeder zei: ga naar boven --> weg was ik! Ik wist dat ik geen seconde moest treuzelen, voor mijn eigen veiligheid. Klim hier overheen, verstop je daarachter, snel, kom, ga ......
Ik raak dat niet kwijt.
If accidentally read, induce vomiting.
vrijdag 13 oktober 2017 om 17:24
Ik heb hetzelfde als jij, Havertje. Ik drink wel alcohol. Niet vaak, maar feestjes, vakantie. (heb weinig feestjes, lol).
En ook ik vertrouw mijzelf volledig, omdat mijn angst voor controleverlies heel groot is, dus ik drink niet veel.
Lijkt me vreselijk om niet meer te weten wat ik gedaan heb. Zal me dus ook niet gebeuren.
Bij partners was ik er wel heel alert op. Wordt er niet te veel gedronken, merk ik veranderingen in zijn gedrag als hij drinkt... Waren altijd matige drinkers, niks excessiefs.
Ben ik ergens waar dronken mensen zijn: Yuck.
Ben je een collega en heb ik gezien dat je je hebt laten gaan (vaak op een vervelende manier, personeelsfeest/borrel) bekijk ik je vanaf dat moment met heel andere ogen. En dat is niet gunstig voor die persoon. Ik kan dan koel worden. Héél koel.
En ook ik vertrouw mijzelf volledig, omdat mijn angst voor controleverlies heel groot is, dus ik drink niet veel.
Lijkt me vreselijk om niet meer te weten wat ik gedaan heb. Zal me dus ook niet gebeuren.
Bij partners was ik er wel heel alert op. Wordt er niet te veel gedronken, merk ik veranderingen in zijn gedrag als hij drinkt... Waren altijd matige drinkers, niks excessiefs.
Ben ik ergens waar dronken mensen zijn: Yuck.
Ben je een collega en heb ik gezien dat je je hebt laten gaan (vaak op een vervelende manier, personeelsfeest/borrel) bekijk ik je vanaf dat moment met heel andere ogen. En dat is niet gunstig voor die persoon. Ik kan dan koel worden. Héél koel.
If accidentally read, induce vomiting.
vrijdag 13 oktober 2017 om 17:35
Dit is ook een van de redenen dat ik geen kinderen heb. Mijn vader was vroeger altijd weg (werkte voor een internationale organisatie met standplaatsen overal ter wereld). En wij werden van hot naar haar gesleept. Geparkeerd bij oma's, tantes dan weer internaat/kostscholen. Dan was moeders weer terug uit zo'n kliniek waren we weer 2 maanden thuis, tot mijn moeder het allemaal weer niet aankon. ik heb nauwelijks kunnen zien hoe het er bij normale gezinnen aan toe ging.
Ik heb ook niet het gevoel dat ik "uit huis" ben gegaan. Er was geen thuis.
Ik heb ook niet het gevoel dat ik "uit huis" ben gegaan. Er was geen thuis.
vrijdag 13 oktober 2017 om 19:23
Ik drink niets. Tijdens onze studie hebben we eens contact gehad met iemand met een achtergrond in verslavingsonderzoek/erfelijkheid. Die heeft ons, gezien onze familiegeschiedenis, op het hart gedrukt nooit te gaan drinken. Toen ik 15, 16 was deed ik het wel. Dat mocht ook, er werd zelfs in huis gehaald wat ik lekker vond (dat zou ik voor mijn kinderen nooit doen, maar goed, het was natuurlijk een alcoholvriendelijke omgeving). Ik was ook erg goed in drinken, ik kon na meer dan een halve fles wodka nog steeds een zinnig gesprek voeren en recht lopen. Alcoholisme speelt in onze familie al generaties, dat is een van de zegeningen van het veengebied.
Mijn man is een uiterst matige drinker. Anders had ik ook niet getrouwd met hem kunnen zijn. Hij kan echt genieten van één glas luxe bier op een of andere zaterdagavond en daarna bronwater drinken.
Jullie verhalen zijn echt heel verdrietig. Ik heb het dan nog heel redelijk gehad.
Mijn man is een uiterst matige drinker. Anders had ik ook niet getrouwd met hem kunnen zijn. Hij kan echt genieten van één glas luxe bier op een of andere zaterdagavond en daarna bronwater drinken.
Jullie verhalen zijn echt heel verdrietig. Ik heb het dan nog heel redelijk gehad.
vrijdag 13 oktober 2017 om 20:04
Doet me gewoon pijn om te lezenAliM schreef: ↑13-10-2017 17:35Dit is ook een van de redenen dat ik geen kinderen heb. Mijn vader was vroeger altijd weg (werkte voor een internationale organisatie met standplaatsen overal ter wereld). En wij werden van hot naar haar gesleept. Geparkeerd bij oma's, tantes dan weer internaat/kostscholen. Dan was moeders weer terug uit zo'n kliniek waren we weer 2 maanden thuis, tot mijn moeder het allemaal weer niet aankon. ik heb nauwelijks kunnen zien hoe het er bij normale gezinnen aan toe ging.
Ik heb ook niet het gevoel dat ik "uit huis" ben gegaan. Er was geen thuis.
Het gevoel van 'geen thuis' lijkt mij vreselijk. Heb je nu wel een thuis voor jezelf gecreëerd? Ik hoop op ja.)
Ik heb ook gekozen (al heel jong), denk een jaar of 7 à 8)om geen kinderen te krijgen.
Ik zag het verdriet en de vreselijke zorgen die mijn moeder had.
Eigenlijk besloot ik dit: mijn leven leven zou heel anders worden. En op alle fronten is dat gelukkig ook zo.))
Kinderen vond ik zo een grote verantwoordelijkheid, die wilde ik niet op mij nemen.
Geen seconde spijt van gehad, hoor. Echt.
Maar ik realiseer me wel, had ik een andere kindertijd gehad, had ik nu een gezin.
If accidentally read, induce vomiting.
vrijdag 13 oktober 2017 om 20:17
Misschien heeft het er ook mee te maken hoe je vader in dronken toestand was? Kan het zijn dat jouw vader geen kwade dronk had?Theres75 schreef: ↑11-10-2017 21:18Mijn vader was ook alcoholist en inmiddels aan de gevolgen daarvan overleden. Ik mis hem nog steeds waanzinnig. Mijn vader was een hele lieve man, die mij heeft geleerd wat liefde is. Dat herken ik niet zo in de verhalen van anderen. Misschien raar, of laat ik iets niet toe ofzo. Ik had het vroeger al, toen ik nog klein was en hij teveel dronk. Een intens gevoel van medelijden met hem. Zo'n trotse, lieve en begaafde man, die dan met zo'n vernederend iets zat opgescheept. Het dronken zijn, dom doen, niet meer weten wat je hebt gedaan. Nu hij dood is, heb ik dat gevoel nog steeds. Dat hij voortijdig is weg gestuurd van het feestje wat het leven is, waar hij nog zo graag wilde blijven.
Herkennnen anderen deze gevoelens van medelijden hebben met je verslaafde ouder?
Mijn vader was eigenlijk meestal in goede doen door de drank. Tja tot de kater, dan waren dingen hem snel teveel (licht, geluid etc.) Maar ik herken het medelijden hebben wel een beetje. Al wisselt het bij mij. Aan de ene kant denk ik dat het zijn eigen verantwoordelijkheid was, maar aan de andere kant lukte het hem voorheen niet om ermee te stoppen. Het zat ook in de familie, hij heeft het weer van zijn vader. Nu voel ik zowel boosheid als medelijden, over wat de drank met zijn gezondheid gedaan heeft.
vrijdag 13 oktober 2017 om 20:30
Als ik het zo lees dan zat jouw vader in een heel moeilijke positie. Heel triest dat hij zich tot drank wendde als een soort van zelf-therapie. Zeker omdat jullie hem juist zo nodig hadden.thankyouforthedays schreef: ↑11-10-2017 14:31Lief van je.
Herkenbaar wat je zegt over de liefde tonen. Ik denk ook dat hij het echt zo voelde en meende, maar ik vond het zo erg dat hij de drank daarvoor nodig had. Nu ik zelf volwassen ben begrijp ik het beter, er was in onze familie al zoveel leed geschied dat hij het moeilijk vond om open te zijn over zijn emoties. Ook wilde hij vaak praten met ons over onze moeder als hij drank op had, waarschijnlijk omdat hij er dan pas de moed voor had. Ik vond dat juist verschrikkelijk omdat ik dan het gevoel had dat ik maar op de momenten dat hij er genoeg verdoofd voor was, ineens mijn ziel op tafel moest gooien. Mijn vader functioneerde ook perfect ondanks het bier (beste in zijn vak op WO-niveau, baas van het bedrijf).
Wat ontzettend fijn dat je nog mag meemaken dat je vader eraan werkt. En dat de ziekenhuisopname een omslag heeft betekend in plaats van het einde. De schade is wel heel naar, maar ik kan me voorstellen dat je deze tijd ter harte neemt om te zien dat hij uiteindelijk wél heeft gevochten om jullie op 1 te zetten ipv de verslaving.
Het leven zonder ouders is inderdaad niet makkelijk. Nog voor mijn 20e stond ik er alleen voor. Ook mijn vader nog een jaar verzorgd, door chemo's en afschuwelijke pijnen heengesleept, zorgend voor mijn kleine 12jarige zusje. Hij heeft nog meerdere malen gezegd dat zijn kanker niet door alcohol kwam.
Dank je, ik ben zeker trots. Helaas heeft mijn vader onlangs kanker gehad (slokdarm, ik vermoed door alcohol) en heeft hij veel restklachten en een ‘kapotte’ rug. Ik ben best bang dat de kanker weer terugkomt, volgende week weten we daar meer over. Ik had hem een veel betere ‘oudere’ dag gegund, dat stemt me triest.
Wat vreselijk dat jouw vader ook zoveel pijn geleden heeft en de rollen voor jou toen omgekeerd waren.
Eigenlijk heb je geen obezorgde jeugd gehad. Heb je dat eigenlijk later nog ‘ingehaald’? Ik kan me wel voorstellen dat de band met jouw zusje hierdoor juist sterk/speciaal is?
vrijdag 13 oktober 2017 om 20:36
Sarcastabasketbal: ik vond het altijd heerlijk als mijn vader aan de coke zat. Werd hij weer nuchter van en ook een soort van gezellig. Dan konden we soms praten over dingen die ons bezig hielden etc.
Katalina: volgens mij zei jij het dat andere mensen ervan schrikken nu maar dat je het best makkelijk verteld. Dat heb ik ook, het was gewoon zo. En ik ben ook in een buurt opgegroeid waar bij iedereen wel iets was, dus het wordt dan ook steeds normaler natuurlijk.
En zelfs qua drank heb ik ook geen rem, en dan ook echt letterlijk geen rem en ik kan zo enorm veel drinken ( vast de genen van mijn vader) dus 1 wijntje worden bij mij 3 flessen en dan tussendoor nog shotjes tequila. Ik drink dus wel gewoon, ongeveer 2 a 3 keer per jaar en verder heb ik er ook geen behoefte aan. Ben ook niet verslavingsgevoelig. Heb zelf bijna elke drugs gedaan die er bestaan en alleen coke herhaalt maar sinds ik kinderen heb doe ik dat niet meer en ook dat was 2 a 3 keer per jaar. Wat wel eng was dat was de periode dat ik kanker had, ik was constant in paniek en kreeg daar oxazepam voor en ik ben er nu wel achter dat ik pammetjes heerlijk vind. Zou ze elke dag wel willen slikken en dan de hele dag door. Daarom doe ik dat nu ook niet meer want dat was iets wat ik zo lekker vond dat ik er misbruik van begon te maken ( ipv 3 per dag 6 per dag).
En wat een bizarre dingen maak je toch mee met een verslaafde he. De vader van een vriendin is ook alchohol verslaafd. Weet nog dat ik daar een keer ging eten. Ze hadden 2 banken staan, een hele kleine 2 zits en echt een hele grote 4 zits bank. Haar vader zat op de 4 zits en wij zaten met zijn allen op de 2zits gepropt want niemand mocht naast hem zitten voor het geval hij zou gaan meppen. Hij dacht ook dat ik 1 van zijn dochters was, zo lazarus dat hij het verschil niet eens meer zag.
En qua vrijheid/desinteresse thuis, bij mij had onze moeder echt veel interesse in ons alleen gaf ze ons liever vrijheid ( vanaf 13 jaar al geen tijd meer om thuis te komen bijv) omdat thuisblijven of voor half 2 snachts thuiskomen gewoon echt ellende zou betekenen.
En qua zelf het foute pad op gaan, wij zijn met 7 kinderen en kunnen allemaal enorm veel drinken en ik en een andere broer gaan ook altijd over onze grenzen heen, een andere broer is weer zwaar verslaafd aan cocaïne geweest en verder zijn we allemaal toch wel redelijk goed terecht gekomen. We hebben allemaal een vaste baan of een eigen bedrijf, bijna allemaal hebben we kinderen, allemaal een leuk huis dus dat is wel heel erg fijn.
Katalina: volgens mij zei jij het dat andere mensen ervan schrikken nu maar dat je het best makkelijk verteld. Dat heb ik ook, het was gewoon zo. En ik ben ook in een buurt opgegroeid waar bij iedereen wel iets was, dus het wordt dan ook steeds normaler natuurlijk.
En zelfs qua drank heb ik ook geen rem, en dan ook echt letterlijk geen rem en ik kan zo enorm veel drinken ( vast de genen van mijn vader) dus 1 wijntje worden bij mij 3 flessen en dan tussendoor nog shotjes tequila. Ik drink dus wel gewoon, ongeveer 2 a 3 keer per jaar en verder heb ik er ook geen behoefte aan. Ben ook niet verslavingsgevoelig. Heb zelf bijna elke drugs gedaan die er bestaan en alleen coke herhaalt maar sinds ik kinderen heb doe ik dat niet meer en ook dat was 2 a 3 keer per jaar. Wat wel eng was dat was de periode dat ik kanker had, ik was constant in paniek en kreeg daar oxazepam voor en ik ben er nu wel achter dat ik pammetjes heerlijk vind. Zou ze elke dag wel willen slikken en dan de hele dag door. Daarom doe ik dat nu ook niet meer want dat was iets wat ik zo lekker vond dat ik er misbruik van begon te maken ( ipv 3 per dag 6 per dag).
En wat een bizarre dingen maak je toch mee met een verslaafde he. De vader van een vriendin is ook alchohol verslaafd. Weet nog dat ik daar een keer ging eten. Ze hadden 2 banken staan, een hele kleine 2 zits en echt een hele grote 4 zits bank. Haar vader zat op de 4 zits en wij zaten met zijn allen op de 2zits gepropt want niemand mocht naast hem zitten voor het geval hij zou gaan meppen. Hij dacht ook dat ik 1 van zijn dochters was, zo lazarus dat hij het verschil niet eens meer zag.
En qua vrijheid/desinteresse thuis, bij mij had onze moeder echt veel interesse in ons alleen gaf ze ons liever vrijheid ( vanaf 13 jaar al geen tijd meer om thuis te komen bijv) omdat thuisblijven of voor half 2 snachts thuiskomen gewoon echt ellende zou betekenen.
En qua zelf het foute pad op gaan, wij zijn met 7 kinderen en kunnen allemaal enorm veel drinken en ik en een andere broer gaan ook altijd over onze grenzen heen, een andere broer is weer zwaar verslaafd aan cocaïne geweest en verder zijn we allemaal toch wel redelijk goed terecht gekomen. We hebben allemaal een vaste baan of een eigen bedrijf, bijna allemaal hebben we kinderen, allemaal een leuk huis dus dat is wel heel erg fijn.
vrijdag 13 oktober 2017 om 20:42
vrijdag 13 oktober 2017 om 20:43
Mijn man drinkt wel eens en ik heb daar geen problemen mee. Hij wordt ook niet vervelend en heeft ook geen slechte dronk alleen ben ik dan echt enorm moeilijk als de kinderen er zijn. Er mag van mij echt geen alchohol worden gedronken waar hun bij zijn behalve als we bijvoorbeeld Koningsdag in de stad zijn. Ook zullen we nooit dronken worden waar de kinderen bij zijn.Havertjehier schreef: ↑13-10-2017 17:12Ik snap dat wel Sarcastaballcoach, dat van dat dropje.
AliM, ik weet eigenlijk niet hoe dat precies zit. Sommige mensen schijnen verslavingsgevoelig te zijn. Ik weet het niet. Misschien kan dat, ik kan me ook andere oorzaken voorstellen: niet het goede voorbeeld gehad, niet weten hoe je normaal met drank om moet gaan, datgene doen wat je van kinds af aan kent. Ik weet het niet.
Ik ben er voor mezelf niet bang voor, ik wil daarvoor te graag dingen onder controle blijven houden. En als je aangeschoten raakt verlies je die controle. En die behoefte is altijd nog sterker geweest dan drank.
Ik vind het wel erg moeilijk om op een beetje een normale manier om te gaan met als mijn man drinkt. Hij drinkt af en toe wat en houdt rekening met mij. Maar toch vind ik dat erg moeilijk, ik ben altijd bang dat hij niet stopt met drinken. Ook al geeft hij daar geen aanleiding toe. Eigenlijk vertrouw ik hem dus daarin niet en dat vind ik erg. Terwijl het zo'n lieverd is
Ik drink zelf af en toe ook een wijntje. Maar ik vertrouw mezelf dus wel. Ik vind dat best erg.
De hele stad mag hier dronken in de goot liggen, dat interesseert me echt niet. Maar mijn man is een ander verhaal, dat raakt meteen mijn kern, mijn basisgevoel van veiligheid.
Hoe doen jullie dat? Als jullie partners dus wel eens wat drinkt? Wat vind je daar van? En hoe ga je daar mee om? Ik wil dat oprecht graag weten, want ik vind dit dus erg moeilijk! Ik hoop daar wat anders mee om te leren gaan.
En dit is echt het meest vreemde aan mij; als mijn man drinkt vind ik hem zo lekker ruiken. Heerlijk die bierlucht en zware shag lucht net zoals mijn vader. Terwijl ik dus echt letterlijk geen enkele leuke herrinring aan mijn vader heb. Hij heeft mij nooit een knuffel gegeven, mij nooit echt ergens mij geholpen, nooit iets aardigs tegen mij gezegd maar als ik die lucht ruik dan ben ik terug in het verleden en stel ik mij een lieve vader voor maar hij was helemaal niet lief! Het meest aardige wat hij ooit heeft gezegd was dat ik een straatmadelief ben en dat betekend dat je een hoer bent.
vrijdag 13 oktober 2017 om 20:59
Oh pieps dat stukje vrijheid herken ik ook , ik moest echter wel zorgen dat ik weg was voor hij thuis kwam want anders begon het gezeik.
Ik kwam ook nooit voor vieren thuis na het stappen dan wist ik zeker dat hij sliep .
Zelf drink ik wel alcohol maar alleen op speciale gelegenheden en vakantie . Maar mensen net een kwade dronk vermijd ik als de pest .
Mijn vader had ook alleen een kwade dronk die werd Verbaal heel agressief , altijd en elke dag.
Ik kwam ook nooit voor vieren thuis na het stappen dan wist ik zeker dat hij sliep .
Zelf drink ik wel alcohol maar alleen op speciale gelegenheden en vakantie . Maar mensen net een kwade dronk vermijd ik als de pest .
Mijn vader had ook alleen een kwade dronk die werd Verbaal heel agressief , altijd en elke dag.
vrijdag 13 oktober 2017 om 21:03
Ik zie iedereen die drinkt tot dronkenschap als zwak. Heel zwart-wit, maar dat werkt voor mij het beste. Die mensen komen in het hokje "mensen waar ik niets mee wil verder"
Als student was dat weleens ongemakkelijk: iedereen had natuurlijk heel koddige verhalen van lekker drinken en losgaan en ik had natuurlijk heel andere associaties met drank. Grof gezegd; als je de kots van je ouder hebt moeten opdweilen als schoolgaand kind, dan is de lol er wel een beetje af. Gelukkig had/heb ik een suffe vriendengroep.
Als student was dat weleens ongemakkelijk: iedereen had natuurlijk heel koddige verhalen van lekker drinken en losgaan en ik had natuurlijk heel andere associaties met drank. Grof gezegd; als je de kots van je ouder hebt moeten opdweilen als schoolgaand kind, dan is de lol er wel een beetje af. Gelukkig had/heb ik een suffe vriendengroep.
vrijdag 13 oktober 2017 om 21:06
Echt he, mijn vader had ook altijd echt een kwade dronk. Soms leek het alsof het niet zo was zoals die keer dat ik ook een wijntje mocht drinken van hem, samen met mijn vader ook nog eens. Hij deed voor zijn doen echt heel erg aardig ( wat in de verste verte niet eens op normale vriendelijkheid leek maar goed) dus ik mijn eerste rode wijntje en goor dat ik het vond joh dus ik zei dat ik rode wijn niet zo lekker vond en nou die man heeft daar een drama over gemaakt want voor mietje was ik wel niet. Hele nachten over straat zwerven als een hoer ( ja joh als ik eerder thuis kom krijg ik klappen) maar niet eens wijn kunnen drinken.Simitçi schreef: ↑13-10-2017 20:59Oh pieps dat stukje vrijheid herken ik ook , ik moest echter wel zorgen dat ik weg was voor hij thuis kwam want anders begon het gezeik.
Ik kwam ook nooit voor vieren thuis na het stappen dan wist ik zeker dat hij sliep .
Zelf drink ik wel alcohol maar alleen op speciale gelegenheden en vakantie . Maar mensen net een kwade dronk vermijd ik als de pest .
Mijn vader had ook alleen een kwade dronk die werd Verbaal heel agressief , altijd en elke dag.
vrijdag 13 oktober 2017 om 21:09
De kots vond ik nooit zo heel erg maar als hij in z’n broek gescheten had gadverdamme daar kon ik echt niet tegen. Lag hij weer eens in z’n eigen stront op de grond en dan meestal met een blauw oog erbij, dan was hij weer naar de kroeg heweest. Meestal dronk hij thuis.vrouwjagersma schreef: ↑13-10-2017 21:03Ik zie iedereen die drinkt tot dronkenschap als zwak. Heel zwart-wit, maar dat werkt voor mij het beste. Die mensen komen in het hokje "mensen waar ik niets mee wil verder"
Als student was dat weleens ongemakkelijk: iedereen had natuurlijk heel koddige verhalen van lekker drinken en losgaan en ik had natuurlijk heel andere associaties met drank. Grof gezegd; als je de kots van je ouder hebt moeten opdweilen als schoolgaand kind, dan is de lol er wel een beetje af. Gelukkig had/heb ik een suffe vriendengroep.
vrijdag 13 oktober 2017 om 21:14
Oh mijn vader dronk alleen in de kroeg thuis bijna nooit, hij ging recht uit het werk de kroeg in op zaterdag en zondag was hij nuchter maar niet te pruimen hij had dan drank nodig heel soms verdween hij dan ook ineens.
Het gênants vond ik als hij vlakbij huis onderuit ging en niet meer overeind kon, ik haatte vroeger ook de zomer dan zag iedereen hem naar huis zwalken.
Het gênants vond ik als hij vlakbij huis onderuit ging en niet meer overeind kon, ik haatte vroeger ook de zomer dan zag iedereen hem naar huis zwalken.
vrijdag 13 oktober 2017 om 21:22
Lijkt mij ook ellende hoor, of ze nou in de kroeg zuipen of thuis beide is het echt niks gedaan maar aan de ene kant was ik wel blij dat mijn vader niet vaak de kroeg inging want elke keer dat hij wel ging werd hij door de politie thuisgebracht want dan had hij weer eens staan vechten en altijd pieste en poepte hij in zijn broek echt altijd gewoon. Of dan was hij weer gevallen en had z’n arm gebroken ( wat drama was want dan kon hij niet werken en was hij de hele dag thuis).Simitçi schreef: ↑13-10-2017 21:14Oh mijn vader dronk alleen in de kroeg thuis bijna nooit, hij ging recht uit het werk de kroeg in op zaterdag en zondag was hij nuchter maar niet te pruimen hij had dan drank nodig heel soms verdween hij dan ook ineens.
Het gênants vond ik als hij vlakbij huis onderuit ging en niet meer overeind kon, ik haatte vroeger ook de zomer dan zag iedereen hem naar huis zwalken.
Ook zoiets raars. 1 van de eerste keren dat mijn stiefvader bleef eten na de scheiding. Hij ging Chinees halen en vroeg wat ik wou, dus ik zeg wat bedoel je? Nou pieps wat jij wilt van de Chinees. En dat ik zo in de war was want ik snapte echt niet wat hij bedoelde en dat het een soort van val was waar ik ingelokt werd. Maar nee hij bedoelde gewoon echt wat ik wou. Zo vreemd was dat. Van mijn vader mocht je nooit kiezen maar altijd eten wat hij haalde. Vreemde gewaarwording was dat toen, dat was voor mij het teken dat de invloed van mijn vader echt diep zat.
