Psyche
alle pijlers
Klagend familielid
maandag 16 december 2019 om 19:55
Een familielid van mij klaagt al jaren over haar leven, kinderen, ex, werk enz. Na haar scheiding is zij weer bij haar ouders gaan inwonen met haar kinderen en woont daar inmiddels nu al jaren. Het grootste gedeelte van die tijd heeft zij geen inkomen gehad maar nu een parttime baan. Nooit kostgeld betaald en maakt ook geen aanstalten om op zichzelf te gaan maar klaagt wel steeds over haar ouders die zich overal mee bemoeien, het werk dat zij af en toe eens heeft, haar kinderen die zich niet gedragen zoals zij wil enz enz.
Eigenlijk elke keer dat wij elkaar spreken moet ik dit aanhoren en eigenlijk wordt er nooit gevraagd hoe het met mij gaat. Zij doet niks om haar situatie te verbeteren, alles draait om haar en haar kinderen en iedereen moet medelijden hebben. Ik trap er elke keer weer in en luister naar haar gezeik en gezanik. Dit is eigenlijk zo gegroeid omdat ik in het begin oprecht met haar te doen had maar nu voel ik meer en meer minachting voor haar.
Ik ben hier klaar mee en wil dit duidelijk maken. Eigenlijk heb ik helemaal niet zo een zin meer in iemand die zeurt maar niks doet om een beter leven te krijgen.
Ben wel verplicht met degene Kerst te vieren want ik ga niet wegblijven bij mijn andere familieleden omdat zij er ook is.
Hoe kan ik dit het beste aanpakken?
Eigenlijk elke keer dat wij elkaar spreken moet ik dit aanhoren en eigenlijk wordt er nooit gevraagd hoe het met mij gaat. Zij doet niks om haar situatie te verbeteren, alles draait om haar en haar kinderen en iedereen moet medelijden hebben. Ik trap er elke keer weer in en luister naar haar gezeik en gezanik. Dit is eigenlijk zo gegroeid omdat ik in het begin oprecht met haar te doen had maar nu voel ik meer en meer minachting voor haar.
Ik ben hier klaar mee en wil dit duidelijk maken. Eigenlijk heb ik helemaal niet zo een zin meer in iemand die zeurt maar niks doet om een beter leven te krijgen.
Ben wel verplicht met degene Kerst te vieren want ik ga niet wegblijven bij mijn andere familieleden omdat zij er ook is.
Hoe kan ik dit het beste aanpakken?
woensdag 18 december 2019 om 17:08
Kijk, eerlijk is eerlijk, in jouw situatie heb je er gewoon niks mee te maken. Die ouders van je familielid kunnen haar er ook uitzetten, dan moet ze wel iets van haar leven maken.
Ik denk maar zo; Haar leven is waarschijnlijk nog veel ellendiger dan die anderhalf uur dat jij haar aan moet horen. Ze zit continue met zichzelf opgescheept. Je kunt natuurlijk altijd een melding doen bij Veilig Thuis als je denkt dat dat nodig is, of eens om de tafel gaan met de ouders van het betreffende familielid en vragen of het wel goed gaat met de kinderen, aangezien het niet goed lijkt te gaan met hun moeder.
De vraag is of jij nog contact met haar wil, en zo ja, op welke voorwaarden. Het klinkt alsof een gesprek met haar aangaan niet gaat helpen. Als ze zelf niet kan inzien dat het leven een stuk leuker kan zijn, gaat het jou niet lukken haar ervan te overtuigen en zal ze het overgrote deel misschien zelfs als kritiek opvatten. Vooral omdat je in je openingspost vooral heel veroordelend overkomt (wat ook wel begrijpelijk is hoor). Soms heb je gewoon zeikerds, maar misschien is je familielid wel depressief door al het gedoe na de scheiding, zie jij het als 'lui' dat ze niet weer op zichzelf woont en een baan vasthoudt, maar lukt het haar gewoon niet.
Maar nogmaals, dat is haar verantwoordelijkheid, niet de jouwe. Als je wel in contact met haar wil/moet blijven ivm de andere familie is het misschien de moeite waard nog één keer het gesprek aan te gaan, en dan niet vanuit de stelling 'Zeik niet zo', maar vanuit de vraag 'Wat kunnen we doen om je leven te verbeteren'?
Laat dan ook weten dat je je zorgen maakt om haar en voornamelijk haar kinderen, dat je graag zou willen zien dat ze wat gelukkiger is, maar dat er voor jou wel eens grens is bereikt mbt haar problemen. Ook gezien de relatie erg eenzijdig is geworden en er geen ruimte meer is voor jouw verhalen. Dat je haar waardeert als familielid en hoopt dat ze hulp zoekt haar leven weer op de rit te krijgen, maar dat als ze niets doet aan de situatie (en dan niet GET A JOB, maar ga eens met de huisarts/poh/psycholoog praten over je problemen en hoe je dit kan verbeteren), jij niet voor eeuwig de praatpaal kan zijn.
Oftewel, open het gesprek vanuit empathie en begrip ipv veroordeling, maar stel een duidelijke grens mbt jouw persoonlijke aandeel in de toekomst.
Ik denk maar zo; Haar leven is waarschijnlijk nog veel ellendiger dan die anderhalf uur dat jij haar aan moet horen. Ze zit continue met zichzelf opgescheept. Je kunt natuurlijk altijd een melding doen bij Veilig Thuis als je denkt dat dat nodig is, of eens om de tafel gaan met de ouders van het betreffende familielid en vragen of het wel goed gaat met de kinderen, aangezien het niet goed lijkt te gaan met hun moeder.
De vraag is of jij nog contact met haar wil, en zo ja, op welke voorwaarden. Het klinkt alsof een gesprek met haar aangaan niet gaat helpen. Als ze zelf niet kan inzien dat het leven een stuk leuker kan zijn, gaat het jou niet lukken haar ervan te overtuigen en zal ze het overgrote deel misschien zelfs als kritiek opvatten. Vooral omdat je in je openingspost vooral heel veroordelend overkomt (wat ook wel begrijpelijk is hoor). Soms heb je gewoon zeikerds, maar misschien is je familielid wel depressief door al het gedoe na de scheiding, zie jij het als 'lui' dat ze niet weer op zichzelf woont en een baan vasthoudt, maar lukt het haar gewoon niet.
Maar nogmaals, dat is haar verantwoordelijkheid, niet de jouwe. Als je wel in contact met haar wil/moet blijven ivm de andere familie is het misschien de moeite waard nog één keer het gesprek aan te gaan, en dan niet vanuit de stelling 'Zeik niet zo', maar vanuit de vraag 'Wat kunnen we doen om je leven te verbeteren'?
Laat dan ook weten dat je je zorgen maakt om haar en voornamelijk haar kinderen, dat je graag zou willen zien dat ze wat gelukkiger is, maar dat er voor jou wel eens grens is bereikt mbt haar problemen. Ook gezien de relatie erg eenzijdig is geworden en er geen ruimte meer is voor jouw verhalen. Dat je haar waardeert als familielid en hoopt dat ze hulp zoekt haar leven weer op de rit te krijgen, maar dat als ze niets doet aan de situatie (en dan niet GET A JOB, maar ga eens met de huisarts/poh/psycholoog praten over je problemen en hoe je dit kan verbeteren), jij niet voor eeuwig de praatpaal kan zijn.
Oftewel, open het gesprek vanuit empathie en begrip ipv veroordeling, maar stel een duidelijke grens mbt jouw persoonlijke aandeel in de toekomst.
woensdag 18 december 2019 om 17:10
Dank jeblijmetmij schreef: ↑18-12-2019 15:46Ik moet toegeven dat jouw manier mensen veel meer in hun waarde laat dan mijn suggesties. En daar krijg je ze vast beter mee in beweging. Je bent een fijne collega, zo te lezen.
woensdag 18 december 2019 om 18:34
De gesprekken die ik voer zijn continu vanuit empathie van mijn kant, ik heb overal begrip voor, vind het vervelend en probeer mee te denken. Maar op een gegeven moment ben ik er klaar mee, vooral wanneer zij zelf nogal aanmatigende en nare opmerkingen maakt over haar kinderen die zich dus raar gedragen door de lelijke dingen die zij roept tegen ze, zich steeds in een slachtoffer rol wentelt en dan van die twee kleintjes schijnbaar wil horen hoe zielig ze is, dat gaat mij toch echt te ver.
Ook het gebrek aan zelfreflectie en het doen van bepaalde uitspraken waar de kinderen bij zijn maar dan zeggen dat ze deze doet juist vanwege het gedrag van de kinderen vind ik echt not done.
De ouders maken zich zorgen maar werken steeds mee om haar te ontlasten, geld te geven en te lenen, spullen voor de kinderen te kopen etc. omdat ze het zielig vinden en niet weten wat ze kunnen doen en moeten doen.
Ook het gebrek aan zelfreflectie en het doen van bepaalde uitspraken waar de kinderen bij zijn maar dan zeggen dat ze deze doet juist vanwege het gedrag van de kinderen vind ik echt not done.
De ouders maken zich zorgen maar werken steeds mee om haar te ontlasten, geld te geven en te lenen, spullen voor de kinderen te kopen etc. omdat ze het zielig vinden en niet weten wat ze kunnen doen en moeten doen.
woensdag 18 december 2019 om 18:39
Als ze de kinderen uitscheld dan zou ik sowieso meteen een melding maken bij Veilig Thuis. Als het echt schadelijk is voor de kinderen en je familielid werkt niet mee, maar je krijgt de ouders misschien wel zo ver, dan kan er misschien bemoeizorg komen.
En één keer duidelijk je grens aangeven en daarna die als een bloedhond bewaken. Dus als ze naast je gaat zitten en begint gewoon zeggen: Ik wil het niet horen.
Misschien kun je samen met de ouders praten over het inschakelen van veilig thuis. Ze maken zich zorgen maar zo te horen weten ze zich geen raad met de situatie waardoor ze alles maar gewoon toestaan en zelfs mogelijk maken (door financieel bij te dragen). Dat gaat hun dochter niet helpen, en hun kleinkinderen al helemaal niet.
En één keer duidelijk je grens aangeven en daarna die als een bloedhond bewaken. Dus als ze naast je gaat zitten en begint gewoon zeggen: Ik wil het niet horen.
Misschien kun je samen met de ouders praten over het inschakelen van veilig thuis. Ze maken zich zorgen maar zo te horen weten ze zich geen raad met de situatie waardoor ze alles maar gewoon toestaan en zelfs mogelijk maken (door financieel bij te dragen). Dat gaat hun dochter niet helpen, en hun kleinkinderen al helemaal niet.
woensdag 18 december 2019 om 18:51
Ik heb zelf al vaker situaties gehad waarin iemand maar over hetzelfde onderwerp bleef klagen tot het punt dat ik het op een gegeven moment gewoon ook helemaal zat was. Ik heb dat eigenlijk net als jij altijd veel te lang door laten gaan.
Maar op een gegeven moment heb ik dan steeds iets gezegd in de trant van: oké, ik snap dat dit een vervelende situatie is maar ik kan er ook verder niet zo veel meer mee. Ik heb je mijn advies al vaker gegeven, je hóeft het niet op te volgen maar steeds weer ditzelfde gesprek voeren maakt niet dat ik dan ineens op een dag wél beter advies voor je heb. Dus ik zie niet zo goed het nut ervan in het hier steeds over te hebben. Het lost niks op zo.
Ja, en dan vonden die mensen ook wel weer dat ik ergens een punt had. Zullen ze wel niet heel leuk gevonden hebben om te horen maar ook weer niet extreem beledigd.
Maar op een gegeven moment heb ik dan steeds iets gezegd in de trant van: oké, ik snap dat dit een vervelende situatie is maar ik kan er ook verder niet zo veel meer mee. Ik heb je mijn advies al vaker gegeven, je hóeft het niet op te volgen maar steeds weer ditzelfde gesprek voeren maakt niet dat ik dan ineens op een dag wél beter advies voor je heb. Dus ik zie niet zo goed het nut ervan in het hier steeds over te hebben. Het lost niks op zo.
Ja, en dan vonden die mensen ook wel weer dat ik ergens een punt had. Zullen ze wel niet heel leuk gevonden hebben om te horen maar ook weer niet extreem beledigd.
