Kwetsbaarheid en onzekerheid.

06-07-2010 16:45 12 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ik weet niet of er iemand is die dit herkend, maar ik ben door privë- omstandigheden de afgelopen jaren al mijn vrienden kwijt geraakt.

Die vrienden hebben mij eerst de indruk gegeven dat ze het aankonden en me tot steun waren, maar omdat de gevolgen erg heftig zijn, hebben ze allemaal 1 voor 1 afgehaakt.

Ik kan heel goed begrijpen, dat ze het niet aankunnen en ik ben er verdrietig om geweest, maar ik heb er nu vrede mee, dat het zo gelopen is, want ik wil hun allesbehalve belasten.

Er zijn zelfs mensen geweest, die me in eerste instantie hebben opgevangen en die me later onderuit hebben gehaald.

Dit heeft tot gevolg gehad dat ik nu, nadat ik verhuisd ben, geen vrienden meer over heb, waar ik op terug kan vallen. Ook durf ik me nauwelijks meer open te stellen om nieuwe contacten te zoeken en te maken.

Ik merk dat een muur om me heen optrek, terwijl ik eerst met zoveel zelfvertouwen op mensen afstapte. Ik ben gewoon bang om opnieuw gekwetst te worden.

Klein voorbeeldje, ik ben nu zelfs al onzeker, als ik bij mijn nieuwe dierenarts ben, ik weet me met mijn houding geen raad, omdat mijn vorige dierenarts me eerst gesteund heeft en later onderuit gehaald heeft.

Mijn vertrouwen is beschadigd, terwijl ik eerst zo doortastend en met zelfvertrouwen op mensen afstapte.

Wie heeft dit ook meegemaakt? Wie herkent dit?

Wie heeft tips? Hoe kan ik hier mee leren omgaan, zonder dat het me nog verder belemmert?
Alle reacties Link kopieren
Even voor mijn beeld: hoe heeft de dierenarts je onderuit gehaald?
Ik denk dat je er goed aan doet hier hulp voor te zoeken. Zo vanuit je tekst lijkt het alsof jij niet de juiste verwachtingen van mensen hebt, jezelf aanhankelijk kan opstellen waardoor anderen eigenlijk niet anders kunnen dan je teleurstellen. Zoals je laat blijken, weet je dat ook van jezelf.



Ik denk niet dat je dit in je eentje af kan en zou hulp zoeken bij een psycholoog als ik jou was.



Mensen kunnen jou hooguit tot steun zijn. Echter denk ik dat je teveel van ze verwacht dan ze ooit kunnen geven. Daarmee heb je een 100% score van teleurstellingen.
Alle reacties Link kopieren
Ik wil even reageren.

Het is niet zo dat ik niet weet wat ik van mensen en vrienden om me heen kan verwachten.

Er is iets ergs gebeurt binnen onze familie, wat mijn vrienden uiteindelijk niet aankonden. Mijn hartsvriendin, die mij in midden in die crisis tot steun is geweest, heb ik na 2 jaar laten gaan, omdat ik zag en voelde dat zij het niet meer aankon.

Wat zij voor mij gedaan heeft is onbetaalbaar.

Ik ben haar dit jaar tegengekomen bij een bouwmarkt en ze was erg blij om me te zien. We hebben samen koffie gedronken en bijgepraat.

Heel gezellig en ik vind het fijn dat het goed met haar gaat en dat ze oma is geworden.



Het feit dat ik me er bewust van ben, dat ik een muur om me heen trek, betekent juist dat ik hiermee om wil leren gaan.

Ik wil die onzekerheid los kunnen laten en mijn zelfvertouwen terug vinden.

Ik heb hele goede hulp gehad bij het verwerken van die tragische traumatische gebeurtenis en ik ben bezig om een uitlaadklep te vinden bij een hulpverlener, zodat mijn toekomstige vrienden hier niet mee belast zullen worden.

Datgene wat er gebeurt is, zal nooit echt verleden tijd worden, omdat het heel diep en heftig heeft ingegrepen in ons leven en ook, omdat er kinderen bij betrokken zijn, die ik opvang.

En daar heb ik dus een uitlaadklep voor nodig.
Alle reacties Link kopieren
Ik wil niet lullig doen, maar hoe bedoel je het dat de dierenarts (die er is om je dier te helpen) jou tot steun is geweest?



Was jij vroeger heel open? En wat zit je zo dwars dat anderen dat niet aankunnen. Heb je met vrienden ook nog leuke momenten gehad, of ging het alleen om de ellende die je meemaakte? Etc etc..



Best veel vragen, maar misschien helpen je antwoorden wel om in te zien waar het mis gaat. Als iedereen je laat vallen, dan werkt de methode van steun vragen dus niet. Ook al heb je die hard nodig.



Ik lees ook dat je kinderen opvangt, maar kun je die verantwoordelijkheid nu wel aan? Niet lullig bedoelt overigens.
Alle reacties Link kopieren
quote:Madhe schreef op 06 juli 2010 @ 21:22:

Ik wil niet lullig doen, maar hoe bedoel je het dat de dierenarts (die er is om je dier te helpen) jou tot steun is geweest?



Was jij vroeger heel open? En wat zit je zo dwars dat anderen dat niet aankunnen. Heb je met vrienden ook nog leuke momenten gehad, of ging het alleen om de ellende die je meemaakte? Etc etc..



Best veel vragen, maar misschien helpen je antwoorden wel om in te zien waar het mis gaat. Als iedereen je laat vallen, dan werkt de methode van steun vragen dus niet. Ook al heb je die hard nodig.



Ik lees ook dat je kinderen opvangt, maar kun je die verantwoordelijkheid nu wel aan? Niet lullig bedoelt overigens.





Ik krijg de indruk, dat je te snel conclusies trekt.

De oorzaak, dat ik die vrienden kwijt ben geraakt, ligt niet aan mij, maar aan die gebeurtenis die zo ingrijpend is geweest binnen onze familie.

Ik ben allang blij dat SBS6 er geen lucht van heeft gekregen.

Wat er precies gebeurt is, dat hou ik liever privé, omdat niemand hier iets mee op schiet om dit te weten.



De vrienden, die in mijn leven zijn geweest, konden altijd bij mij terecht, als er iets was. Ik heb met hun ups en dows meegemaakt en we hebben elkaar door dik en dun gesteund.

ik weet heel goed waar het mis is gegaan en ik heb ze zeker niet geclaimd.

De kinderen kan ik prima opvangen, daar hoef je je geen zorgen om te maken.



Waar het mij dus om gaat, dat ik mensen vind, die dit herkennen en door omstandigheden ook in vergelijkbare situatie zijn terecht gekomen.
Alle reacties Link kopieren
Ik krijg, net als anderen, ook wel de indruk dat je wellicht te veel van mensen verwacht of, in ieder geval, hebt verwacht. Dat je dan ook gauw teleurgesteld bent, zeker als ik je voorbeeld les van het steunen en later onderuit halen door de dierenarts.



Probeer ook naar je eigen aandeel te kijken hierin.



Veel mensen, als het te heftig wordt, trekken zich terug uit zelfbescherming. Als je dan heel kwetsbaar bent, komt dat extra hard aan.
Alle reacties Link kopieren
Ik trek geen conclusies, ik probeer duidelijkheid te krijgen.



Dat omdat ik me niet kan voorstellen dat anderen je 'zomaar' laten vallen. Daar zit nooit een zomaar achter, maar een reactie op een actie.. dát kan doorslaggevend zijn.



Dus.. hoe was jouw reactie op die actie, waar anderen je om hebben laten vallen?



Misschien dat dat inzicht je verder kan helpen?
Alle reacties Link kopieren
Het enigste wat een antwoord op jullie vragen en een stuk helderheid geeft, is precies te vertellen, wat er nou gebeurt is binnen onze familie en daar wil ik het dus niet over hebben.



Dat mijn vrienden het niet aankonden, omdat zoals Leergierig zegt het te heftig is geworden, daar heb ik alle begrip voor. Zij hoeven mijn leven niet te leven en dat is maar goed ook.

Ik heb hele fijne herinneringen aan die tijd, dat ze in mijn leven zijn geweest en ik kijk niet met nare gevoelens terug.

Ik ben degene geweest, die ervoor gekozen heeft om afstand in te bouwen, omdat ik zag dat het beter voor hun was.

Zij hebben mij niet laten vallen en dat heb ik ook niet gezegd.

Ik heb ook niet altijd steun bij ze gevraagd, maar die gebeurtenis is zo ingrijpend, dat de wetenschap ervan hun al teveel is geworden en dat kan ik hun niet kwalijk nemen, want die omstandigheden zijn verre van normaal.



Ik ben blij met jullie reacties, maar ik zoek mensen die mijn situatie herkennen.

Ik heb heel helder hoe het zo gekomen is, dat mijn vrienden het niet aankonden.
Alle reacties Link kopieren
Ik denk Florence, dat je toch teveel in de slachtofferrol hangt.



Of je nu een moordenaar, verkrachter, geweldpleger, pedofiel, incestpleger, verslaafde wat dan ook in je familie hebt. Dat is niet jouw verantwoordelijkheid. Als je ze maar niet in je huis/leven toe laat als je dit weet. Dus ik vraag me af in hoeverre dit voor anderen te belastend kan zijn, mits jij het niet te belastend/overheersend hebt gemaakt.



Zonder details, waar ik overigens alle respect voor heb als je ze niet wenst te plaatsen, denk ik niet dat je iemand gaat vinden die helemaal met je meeleeft.



Jij hebt een nare ervaring. Jij moet verder ipv hier in te blijven hangen. Ik denk dat je daar veel en veel meer aan hebt.
Alle reacties Link kopieren
quote:Madhe schreef op 07 juli 2010 @ 01:22:

Ik denk Florence, dat je toch teveel in de slachtofferrol hangt.



Of je nu een moordenaar, verkrachter, geweldpleger, pedofiel, incestpleger, verslaafde wat dan ook in je familie hebt. Dat is niet jouw verantwoordelijkheid. Als je ze maar niet in je huis/leven toe laat als je dit weet. Dus ik vraag me af in hoeverre dit voor anderen te belastend kan zijn, mits jij het niet te belastend/overheersend hebt gemaakt.



Zonder details, waar ik overigens alle respect voor heb als je ze niet wenst te plaatsen, denk ik niet dat je iemand gaat vinden die helemaal met je meeleeft.



Jij hebt een nare ervaring. Jij moet verder ipv hier in te blijven hangen. Ik denk dat je daar veel en veel meer aan hebt.





Ik begrijp je reactie. Ik wil je wel vertellen, wat er precies is gebeurt, maar dan zou ik je een bericht moeten sturen.

Klopt hetdat je via dit forum geen privéberichten kan versturen?

Ik heb dat niet kunnen vinden. Jij bent al iets langer op dit forum. Weet jij misschien of dit kan en hoe ik dat moet doen?
Hey Florence S

Pff.. wat moet jij je eenzaam voelen dan!! Herken niks in je verhaal en heb ook geen tips. Maar mensen die je eerste steunen/ opvangen en je later onderuithalen zijn toch geen vrienden, ook nooit geweest. Die wil je toch niet in je leven hebben?! Het enige dat ik kan zeggen is sterkte!!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven