Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 4
maandag 9 november 2009 om 23:27
gun jezelf het verdriet en laat weten dat het klote gaat.
gun jezelf mensen die je steunen en die er voor je willen zijn.
gun jezelf dat jij nu even belangrijk bent omdat jij verdriet hebt.
gun jezelf dat jij door je problemen een beter mens wordt maar niet meteen.
gun jezelf de tijd om te rouwen, te verwerken en te gaan inzien hoe je je leven weer oppakt.
gun jezelf jezelf.
en gun jezelf je fouten.
gun jezelf je tekortkomingen.
gun jezelf dat je mens bent en niet altijd perfect bent.
gun jezelf dat je het moeilijk hebt.
en gun jezelf dat je er ook weer uitkomt maar wel op je eigen tijd en op je eigen manier.
niet zoals je denkt dat het hoort.
het hoort zoals jij het doet.
het is jouw verdriet en jij gaat daarmee om zoals jij daarmee omgaat.
Geloof in jezelf!
*tekst heb ik eerlijk gejat.. *
gun jezelf mensen die je steunen en die er voor je willen zijn.
gun jezelf dat jij nu even belangrijk bent omdat jij verdriet hebt.
gun jezelf dat jij door je problemen een beter mens wordt maar niet meteen.
gun jezelf de tijd om te rouwen, te verwerken en te gaan inzien hoe je je leven weer oppakt.
gun jezelf jezelf.
en gun jezelf je fouten.
gun jezelf je tekortkomingen.
gun jezelf dat je mens bent en niet altijd perfect bent.
gun jezelf dat je het moeilijk hebt.
en gun jezelf dat je er ook weer uitkomt maar wel op je eigen tijd en op je eigen manier.
niet zoals je denkt dat het hoort.
het hoort zoals jij het doet.
het is jouw verdriet en jij gaat daarmee om zoals jij daarmee omgaat.
Geloof in jezelf!
*tekst heb ik eerlijk gejat.. *
woensdag 17 februari 2010 om 19:18
Al met al is de foto dus wel aangekomen met de post maar toch afgekeurd... Balen zeg EV. Heb je al ideeen voor wat dan?
Raar is dat hé Appel, dat je je juist in die belangrijke tienerjaren niet gekend hebt gevoeld. Omdat dat wat je wezenlijk jou maakt in allerlei laatjes verborgen lag.
Net als bij Lynn was mijn gezin heel gesloten. Ik weet nu dat een aangetrouwde tante heeft geprobeerd e.e.a. aan te kaarten maar daarna was ze niet meer welkom
Raar is dat hé Appel, dat je je juist in die belangrijke tienerjaren niet gekend hebt gevoeld. Omdat dat wat je wezenlijk jou maakt in allerlei laatjes verborgen lag.
Net als bij Lynn was mijn gezin heel gesloten. Ik weet nu dat een aangetrouwde tante heeft geprobeerd e.e.a. aan te kaarten maar daarna was ze niet meer welkom
woensdag 17 februari 2010 om 19:47
Ik kwam bij toeval op dit topic terecht en breek eventjes in.
Lief appeltje, het feit dat die flapdrol zijn hoofd wegdraaide zegt mij dat hij dus niet zo zelfverzekerd is anders was hij je wel aan blijven kijken.
Ik vind het heel erg knap van je dat je kalm en zonder (op straat) gigantisch in paniek te raken door bent gelopen.
Dat je de bibbers had is normaal, maar je hebt deze confrontatie doorstaan en wat je zelf zegt: je staat erboven!!
Dat bewijst wel degelijk dat je gegroeid en sterk bent hoor meid!!
voor jou lieverd.
Lief appeltje, het feit dat die flapdrol zijn hoofd wegdraaide zegt mij dat hij dus niet zo zelfverzekerd is anders was hij je wel aan blijven kijken.
Ik vind het heel erg knap van je dat je kalm en zonder (op straat) gigantisch in paniek te raken door bent gelopen.
Dat je de bibbers had is normaal, maar je hebt deze confrontatie doorstaan en wat je zelf zegt: je staat erboven!!
Dat bewijst wel degelijk dat je gegroeid en sterk bent hoor meid!!
voor jou lieverd.
woensdag 17 februari 2010 om 19:57
Lynne, wat lief dat je naar mij vraagt.
Ik vergeet jullie zeker niet al schrijf ik hier even niet veel, maar het is fijn om te lezen dat hier ook nog aan mij gedacht wordt
Het gaat niet zo heel goed, ik ploeter nog steeds met mijn medicatie.
Al doen deze wel wat het belooft, mijn eetbuien voor een groot deel wegnemen.
Maar de prijs is hoog, de psychische last daarvan had ik niet goed ingeschat.
Er gebeurt veel aan stemmen, spanning en herbelevingen.
Toch sta ik nog steeds achter de keuze, want ook dat gaat zijn weg wel vinden en mijn gezondheid had echt hoge prioriteit.
Slapen gaat vreselijk slecht dus ben constant oververmoeid en ook daardoor niet echt heel stabiel.
Nou ja... ik zou er nog veel meer over kunnen schrijven, maar misschien nog maar even niet zoveel ruimte innemen.
Bovendien, ik zou niet weten waar ik moet beginnen.
Positief is wel dat ik in ieder geval ergens aan ben begonnen en dat geeft weer moed.
Lieverds, ik denk aan jullie
Ik vergeet jullie zeker niet al schrijf ik hier even niet veel, maar het is fijn om te lezen dat hier ook nog aan mij gedacht wordt
Het gaat niet zo heel goed, ik ploeter nog steeds met mijn medicatie.
Al doen deze wel wat het belooft, mijn eetbuien voor een groot deel wegnemen.
Maar de prijs is hoog, de psychische last daarvan had ik niet goed ingeschat.
Er gebeurt veel aan stemmen, spanning en herbelevingen.
Toch sta ik nog steeds achter de keuze, want ook dat gaat zijn weg wel vinden en mijn gezondheid had echt hoge prioriteit.
Slapen gaat vreselijk slecht dus ben constant oververmoeid en ook daardoor niet echt heel stabiel.
Nou ja... ik zou er nog veel meer over kunnen schrijven, maar misschien nog maar even niet zoveel ruimte innemen.
Bovendien, ik zou niet weten waar ik moet beginnen.
Positief is wel dat ik in ieder geval ergens aan ben begonnen en dat geeft weer moed.
Lieverds, ik denk aan jullie
woensdag 17 februari 2010 om 20:17
Ik kan het ook niet begrijpen, dat niemand ooit iets heeft gemerkt. Was altijd op school, op de kleuterschool al, extreem verlegen, durfde mijn mond niet open te doen. Om maar iets te noemen.
Oh bah, als ik daar nog aan denk...
ik ben zo alleen geweest, zo ontzettend alleen en zo lang.
En nu kan ik dat voelen, zoals de afgelopen twee weken, en dat is echt zo afschuwelijk.
Nu gewoon volgende week weer EMDR. Zij zei vandaag al dat ik ook nu wel weer heftige reacties kon verwachten. Er gebeurt veel. Lijf reageert flink. We gebruikten hetzelfde beeld van de eerste keer, maar nu kwam er veel meer naar boven.
Wurm, nog even aan jou: voel je niet schuldig over de kinderen die je misschien niet ziet. Je kunt niet alles zien! En die ene die je wél ziet, dat maakt voor diegene al zoveel verschil. Je weet zelf hoe het voelt om gezien te worden, echt gezien. En hoe het voelt om niet gezien te worden.
Zo dadelijk op de bank met mijn dekentje, lekker knus. En morgen komt de klusman. Een grote kledingkast maken. Ik zie er wel tegenop. De hele dag niet vrij in mijn huis. Het is een heel aardige man, maar dat vind ik wel moeilijk.
Oh bah, als ik daar nog aan denk...
ik ben zo alleen geweest, zo ontzettend alleen en zo lang.
En nu kan ik dat voelen, zoals de afgelopen twee weken, en dat is echt zo afschuwelijk.
Nu gewoon volgende week weer EMDR. Zij zei vandaag al dat ik ook nu wel weer heftige reacties kon verwachten. Er gebeurt veel. Lijf reageert flink. We gebruikten hetzelfde beeld van de eerste keer, maar nu kwam er veel meer naar boven.
Wurm, nog even aan jou: voel je niet schuldig over de kinderen die je misschien niet ziet. Je kunt niet alles zien! En die ene die je wél ziet, dat maakt voor diegene al zoveel verschil. Je weet zelf hoe het voelt om gezien te worden, echt gezien. En hoe het voelt om niet gezien te worden.
Zo dadelijk op de bank met mijn dekentje, lekker knus. En morgen komt de klusman. Een grote kledingkast maken. Ik zie er wel tegenop. De hele dag niet vrij in mijn huis. Het is een heel aardige man, maar dat vind ik wel moeilijk.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 17 februari 2010 om 22:00
Tnx Ev, zo probeer ik ook te denken.. Maar toch voelt het alsof ik 100 kleine mijzelfjes ontzettend in de steek laat. Ik weet dat ze ergens moeten zijn, maar ik zie ze niet.
Hele dag klusjesman is idd vervelend. Doe je toch niet je eigen ding, ik loop dan echt continue op mn tenen om maar niet te laten zien hoe lui/slecht weet ik het wat ik allemaal ben, en dan ook nog -hoe lief ie ook is- hem in de gaten houden, want anders krijg ik de zenuwen. Blegh.
Iry, wat dapper dat je er zo instaat met je medicatie. Want weten dat je gezondheid prioriteit heeft, en deze ook echt prioriteit geven zijn twee hele verschillende dingen. Sterkte met je zware strijd nu, en fijn dat je hier weer even schreef!!!
Ik had net bij de yoga echt bizarre ervaring.
Voor het eerst in jàren lukte het om echt mn ogen dicht te doen en even dingen los te laten. Het super-alerte zakte iets, en uiteindelijk was ik zelfs echt ontspannen (merkte dat mn ademhaling zwaarder werd enzo).
Ik merkte het vooral doordat de tranen begonnen te stromen. Zoveel spanning afgelopen tijd, dit gebeurd er dus blijkbaar als het lukt dat los te laten.
Sjeez, al die gevoelens.
Dus maar meteen weer gestopt met ontspannen, en lekker mn ogen weer open gedaan. Sjeez-tering.
Schrok me kapot van mezelf.
En had net nog mailtje van Peuter in mn postvak.
Nieuw behandelplan enzo, en mn oude doelen die ik even moet evalueren.
Stond ook haar evaluatie in over het laatste kwartaal.
Heb echt even zitten janken, zo positief was die.
Over veel eigen verantwoordelijkheid, grote stappen ondanks heftige gevoelens, flinke vooruitgang en dat dat allemaal een grote prestatie was.
Pfff. Ben blij dat ie in mn mail kwam, want live had ikd it slecht getrokken geloof ik...
Hele dag klusjesman is idd vervelend. Doe je toch niet je eigen ding, ik loop dan echt continue op mn tenen om maar niet te laten zien hoe lui/slecht weet ik het wat ik allemaal ben, en dan ook nog -hoe lief ie ook is- hem in de gaten houden, want anders krijg ik de zenuwen. Blegh.
Iry, wat dapper dat je er zo instaat met je medicatie. Want weten dat je gezondheid prioriteit heeft, en deze ook echt prioriteit geven zijn twee hele verschillende dingen. Sterkte met je zware strijd nu, en fijn dat je hier weer even schreef!!!
Ik had net bij de yoga echt bizarre ervaring.
Voor het eerst in jàren lukte het om echt mn ogen dicht te doen en even dingen los te laten. Het super-alerte zakte iets, en uiteindelijk was ik zelfs echt ontspannen (merkte dat mn ademhaling zwaarder werd enzo).
Ik merkte het vooral doordat de tranen begonnen te stromen. Zoveel spanning afgelopen tijd, dit gebeurd er dus blijkbaar als het lukt dat los te laten.
Sjeez, al die gevoelens.
Dus maar meteen weer gestopt met ontspannen, en lekker mn ogen weer open gedaan. Sjeez-tering.
Schrok me kapot van mezelf.
En had net nog mailtje van Peuter in mn postvak.
Nieuw behandelplan enzo, en mn oude doelen die ik even moet evalueren.
Stond ook haar evaluatie in over het laatste kwartaal.
Heb echt even zitten janken, zo positief was die.
Over veel eigen verantwoordelijkheid, grote stappen ondanks heftige gevoelens, flinke vooruitgang en dat dat allemaal een grote prestatie was.
Pfff. Ben blij dat ie in mn mail kwam, want live had ikd it slecht getrokken geloof ik...
woensdag 17 februari 2010 om 22:08
EV, dat verlegen zijn had ik ook. Het liefst onzichtbaar willen zijn. Niet bij vriendinnetjes, maar in de klas. Ook op de middelbare school. Geen aandacht vragen want ik was toch niet de moeite waard? Dat was wat ik meekreeg, onveiligheid. Zo onvoorstelbaar al die jaren.
Het verlegen zijn is nu meer onzekerheid. Het me minder voelen. Dat blijft moeilijk voor mij.
Ik hoop dat je een rustige avond hebt en dat er morgen een mooie kast staat.
Iry, fijn je hier weer even te lezen. Het is zwaar waar je doorheen gaat. Ik hoop dat het je iets oplevert en dat je eens, eens een bevredigend eet-én slaappatroon hebt.
Sterkte
En voor Hanke een dikke pluim, sporten en afvallen, knap!
Het verlegen zijn is nu meer onzekerheid. Het me minder voelen. Dat blijft moeilijk voor mij.
Ik hoop dat je een rustige avond hebt en dat er morgen een mooie kast staat.
Iry, fijn je hier weer even te lezen. Het is zwaar waar je doorheen gaat. Ik hoop dat het je iets oplevert en dat je eens, eens een bevredigend eet-én slaappatroon hebt.
Sterkte
En voor Hanke een dikke pluim, sporten en afvallen, knap!
donderdag 18 februari 2010 om 08:14
Even goedemorgen roepen. Hij komt zo.
Ik vraag me af wat ik de hele dag ga doen. De computer staat hier in de kamer naast de kamer waar hij de kast gaat maken, en de materialen liggen hier. Dus echt rustig kan ik hier ook niet zitten. Wie kan even een laptop brengen?
Fijne dag allemaal. Tot later!
Ik vraag me af wat ik de hele dag ga doen. De computer staat hier in de kamer naast de kamer waar hij de kast gaat maken, en de materialen liggen hier. Dus echt rustig kan ik hier ook niet zitten. Wie kan even een laptop brengen?
Fijne dag allemaal. Tot later!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 18 februari 2010 om 11:23
Goeiemorgen!
Ja lastig he EV. Met een boek op de bank de hele dag is ook zo wat..
Kan je vandaag geen nieuw crea/kook/tuin project starten ofzo waar je lekker mee bezig kan zijn?
Een drie meter hoge taart bakken, een zestien gangen diner voor EM voorbereiden, of een tuinhuisje gaan bouwen ofzo?
(foto's inplakken ofzo kan natuurlijk ook gewoon )
Dan ben je ook bezig, gaat de tijd sneller, en wordt je misschien nog door opgeslokt ook...
En anders, vriendin op de koffie vragen?
Ja lastig he EV. Met een boek op de bank de hele dag is ook zo wat..
Kan je vandaag geen nieuw crea/kook/tuin project starten ofzo waar je lekker mee bezig kan zijn?
Een drie meter hoge taart bakken, een zestien gangen diner voor EM voorbereiden, of een tuinhuisje gaan bouwen ofzo?
(foto's inplakken ofzo kan natuurlijk ook gewoon )
Dan ben je ook bezig, gaat de tijd sneller, en wordt je misschien nog door opgeslokt ook...
En anders, vriendin op de koffie vragen?
donderdag 18 februari 2010 om 14:32
Het is dus allemaal anders gelopen.
Hij is al weg, nadat we anderhalf uur (!) koffie hebben zitten drinken en uitgebreid gekletst hebben over héél interessante dingen.
De achterwand van de kast was niet geleverd.
En iets anders was beschadigd. Dus ook niet goed.
Hij ging aan het bellen en verwacht volgende week (een keer) verder te gaan.
Zie je wel, ik moet gewoon niet van tevoren vanalles zitten gaan bedenken! Het loopt in het leven toch altijd anders dan je bedenkt. Kan niet anders zeggen dan dat dit alles erg inspirerend was en me ook aan het denken heeft gezet over wat ik allemaal aan het doen ben en nog wil gaan doen (qua werk).
Resultaat van vandaag tot dusver: uitgepakte kastdelen en hond uitgelaten. En een inspirerend gesprek.
Er zijn weleens mindere dagen..
Hij is al weg, nadat we anderhalf uur (!) koffie hebben zitten drinken en uitgebreid gekletst hebben over héél interessante dingen.
De achterwand van de kast was niet geleverd.
En iets anders was beschadigd. Dus ook niet goed.
Hij ging aan het bellen en verwacht volgende week (een keer) verder te gaan.
Zie je wel, ik moet gewoon niet van tevoren vanalles zitten gaan bedenken! Het loopt in het leven toch altijd anders dan je bedenkt. Kan niet anders zeggen dan dat dit alles erg inspirerend was en me ook aan het denken heeft gezet over wat ik allemaal aan het doen ben en nog wil gaan doen (qua werk).
Resultaat van vandaag tot dusver: uitgepakte kastdelen en hond uitgelaten. En een inspirerend gesprek.
Er zijn weleens mindere dagen..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 18 februari 2010 om 16:55
Klinkt als een meevaller wat betreft die man. Wel balen dat je nou nog een week moet wachten op je mooie kast!
Ik ben echt moeier dan moe na het werk vanmiddag. Had wel de tegenwoordigheid van geest om het eten al klaar te zetten, dus hoef straks alleen nog maar t vuur aan te zetten en de boel te garen. JeeJ.
Want meer was ik ook ècht niet van plan vanavond.
Ik ben echt moeier dan moe na het werk vanmiddag. Had wel de tegenwoordigheid van geest om het eten al klaar te zetten, dus hoef straks alleen nog maar t vuur aan te zetten en de boel te garen. JeeJ.
Want meer was ik ook ècht niet van plan vanavond.
vrijdag 19 februari 2010 om 13:01
Zo he, wat een dag tot nu toe al.
Vanochtend met verse tegenzin en tranen richting werk.
Daar goede humeur opgezet, stagiaire aan de slag gezet, kwamen er maar geen kinderen...
100 collega's gebeld, zegt 101 'O, maar we hebben vrij vandaag. Hebben ze dat niet doorgegeven?' Ehm, nee dus!
Gelukkig had ik dus een stagiaire en kon ik daarom niet in een huilend hoopje veranderen, dus zijn we maar grappend aan het opruimen geslagen. Half 9 was ik dus weer thuis...
Toen belde vrij direct mn 'pleegmams' om te zeggen dat ons avondje uit en bijkletsen niet door kon gaan. Natuurlijk...
Dat had ik eigenlijk kunnen weten. Ze is lief, maar chaoot, en verzet altijd alles 100 keer.
En het geeft niet, maar toch ook wel. Ik snap het, maar het is toch altijd weer een hele grote auw.
Daarna maar thuis gaan doen wat ik al 2 weken uitstel: mijn oude behandeldoelen evalueren. Naar en moeilijk klusje vind ik dat altijd. Hoewel ik het al fijner vind om het lekker thuis en schrijvend te kunnen doen, dan daar stotterend en zoekend naar de goede formulering.
Net dus de boel gemaild, en toen ik opstond om een colaatje te pakken (jawel, 2 of 3 per dag mag nog best!) voelde ik gewoon ineens hoe ontzettend gespannen mijn schouders waren.
Dus. Ik dacht even bij jullie uiten.
Even bewust mn spanning loslaten en spuien.
Nu zometeen naar therapie, en daarna vakantie!!!
Hoewel, dat had ik dus eignelijk officieel gistermiddag al...
Hoe is het met iedereen verder?
Vanochtend met verse tegenzin en tranen richting werk.
Daar goede humeur opgezet, stagiaire aan de slag gezet, kwamen er maar geen kinderen...
100 collega's gebeld, zegt 101 'O, maar we hebben vrij vandaag. Hebben ze dat niet doorgegeven?' Ehm, nee dus!
Gelukkig had ik dus een stagiaire en kon ik daarom niet in een huilend hoopje veranderen, dus zijn we maar grappend aan het opruimen geslagen. Half 9 was ik dus weer thuis...
Toen belde vrij direct mn 'pleegmams' om te zeggen dat ons avondje uit en bijkletsen niet door kon gaan. Natuurlijk...
Dat had ik eigenlijk kunnen weten. Ze is lief, maar chaoot, en verzet altijd alles 100 keer.
En het geeft niet, maar toch ook wel. Ik snap het, maar het is toch altijd weer een hele grote auw.
Daarna maar thuis gaan doen wat ik al 2 weken uitstel: mijn oude behandeldoelen evalueren. Naar en moeilijk klusje vind ik dat altijd. Hoewel ik het al fijner vind om het lekker thuis en schrijvend te kunnen doen, dan daar stotterend en zoekend naar de goede formulering.
Net dus de boel gemaild, en toen ik opstond om een colaatje te pakken (jawel, 2 of 3 per dag mag nog best!) voelde ik gewoon ineens hoe ontzettend gespannen mijn schouders waren.
Dus. Ik dacht even bij jullie uiten.
Even bewust mn spanning loslaten en spuien.
Nu zometeen naar therapie, en daarna vakantie!!!
Hoewel, dat had ik dus eignelijk officieel gistermiddag al...
Hoe is het met iedereen verder?
vrijdag 19 februari 2010 om 13:18
Ik heb sinds een uur ook vakantie! Lekker chaotisch was het op het werk vandaag, zoals dat soms gaat. Wat dat betreft is het maar goed dat we met genoeg juffen (vakkrachten en vrijwilligers) rondlopen. De sfeer was goed, 1 kindje was voor het laatst, de moeder heel attent. Het gebak is met veel genoegen verorberd en danst rond in mijn buik. Ik kreeg ook nog chocolade eitjes mee naar huis. Dat wordt sporten straks...
Het meehelpen bij een vriendin op donderdag met haar 2 kindjes gaat goed, er begint een band te komen met de kids en mij. Dat maakt mij zielsgelukkig. De vriendin en haar oudste kindje heb ik door omstandigheden een tijd heel weinig gezien. Hoe moe die vriendin nu ook is met 2 energieslurpende ukkies, ze is zoveel gelukkiger dan toen de oudste net geboren was. Ik merk dat we weer op 1 lijn zitten, dat ik haar kinderen goed aanvoel. Een hoop woorden om te vertellen dat er weer écht contact is, en dat ik gister stilletjes wat traantjes van geluk heb geplengd.
Wurm, bij spanning: adem in, adem uit. Niet te hard zuchten, want met die buik van jou gaan mensen opeens heel bezorgd kijken!
EV, ik zat gisteren te bedenken dat wij elkaar al bijna 2 jaar online kennen, zo lang als ik internet heb eigenlijk. Je eerste boek heb ik gereserveerd bij de bieb. Die kan ik dus op korte termijn lezen. Hoe heet het 2e boek van je? Bij bol punt com kon ik er niet achter komen. Ik ben benieuwd wat je gedachten zijn over werk e.d.
Het meehelpen bij een vriendin op donderdag met haar 2 kindjes gaat goed, er begint een band te komen met de kids en mij. Dat maakt mij zielsgelukkig. De vriendin en haar oudste kindje heb ik door omstandigheden een tijd heel weinig gezien. Hoe moe die vriendin nu ook is met 2 energieslurpende ukkies, ze is zoveel gelukkiger dan toen de oudste net geboren was. Ik merk dat we weer op 1 lijn zitten, dat ik haar kinderen goed aanvoel. Een hoop woorden om te vertellen dat er weer écht contact is, en dat ik gister stilletjes wat traantjes van geluk heb geplengd.
Wurm, bij spanning: adem in, adem uit. Niet te hard zuchten, want met die buik van jou gaan mensen opeens heel bezorgd kijken!
EV, ik zat gisteren te bedenken dat wij elkaar al bijna 2 jaar online kennen, zo lang als ik internet heb eigenlijk. Je eerste boek heb ik gereserveerd bij de bieb. Die kan ik dus op korte termijn lezen. Hoe heet het 2e boek van je? Bij bol punt com kon ik er niet achter komen. Ik ben benieuwd wat je gedachten zijn over werk e.d.
vrijdag 19 februari 2010 om 17:29
Ik zou zeggen: doen!
Opnemen die vrije dagen, en vakantie vieren.
Hanke, wat heerlijk toch al die pukkies om je heen...
Wij waren vandaag even bij een kinderdagverblijf voor Wurmini, en ik werd er helemaal vrolijk van.
Als het contact met de mama's en je collega's dan ook nog goed is lijkt het me een opwekkende baan.
Maar wel hard werken.. Pfffff.
KDV waar we vanmiddag waren voelde voor ons trouwens een heel stuk beter dan degene waar we vorige keer gingen kijken.
We vonden het allebei net een kantoorruimte waar wat spul aan de kant geschoven was toen. Kaal, en wit, met hout.
En er zaten drie jonge meiden op zo'n houten stoel ons vrij ongeinteresseerd aan te kijken, terwijl er peuters rondkropen op de (kale) vloer.
Die van vandaag was veel afgeleefder, maar de muren hadden vrolijke kleurtjes, overal hingen kinderwerkjes, stond speelgoed. De juffies waren met de kinderen bezig als we naar binnen keken, en we werden enthousiast ontvangen door een jong meisje dat dingen voor ons bij elkaar ging zoeken enz.
Dat ik dacht: ja! Dat wil ik voor Wurmini!
Fuck de keurig schone wanden en het klinische speelgoed. Mijn kind mag groot worden in gezellige wanorde, met veel aandacht en kleur. Liever pikzwart weer mee naar huis omdat het lekker gespeeld heeft, dan brandschoon maar verveeld.
Aldus dit verhaal over eigenlijk niets.
Heb vandaag echt enorme veren in m n reet gekregen bij therapie, en wist eigenlijk echt niet goed waar ik het zoeken moest. Soms lijkt het net of ze er ècht om geeft, om mij, om het gedoe rondom zwangerschap en bevalling.
Het maakt me verward. Blij met die signalen, met dat ze om me geeft, maar ook achterdochtig of het echt zo is, en waarom...
En dat ik er eigenlijk niets mee kan.
Ergens wil ik het uitschreeuwen: ze is trots op me. Iemand die ik belangrijk vind is trots op me. Iemand die me ècht kent, is nog steeds trots op me.
Maar toen ze het zei kon ik eigenlijk alleen zwijgen, stug kijken en wachten tot ze verder zou gaan met het verhaal.
Het is zo raar.
Fouten te maken, maar toch goed genoeg te zijn om trots op te zijn. Verre van perfect zijn, maar het toch goed doen.
Mezelf zo te laten zien, en niet 'slecht' bevonden worden.
Laten we het maar op hormonen houden, dat ik al de halve middag zit te janken.
Opnemen die vrije dagen, en vakantie vieren.
Hanke, wat heerlijk toch al die pukkies om je heen...
Wij waren vandaag even bij een kinderdagverblijf voor Wurmini, en ik werd er helemaal vrolijk van.
Als het contact met de mama's en je collega's dan ook nog goed is lijkt het me een opwekkende baan.
Maar wel hard werken.. Pfffff.
KDV waar we vanmiddag waren voelde voor ons trouwens een heel stuk beter dan degene waar we vorige keer gingen kijken.
We vonden het allebei net een kantoorruimte waar wat spul aan de kant geschoven was toen. Kaal, en wit, met hout.
En er zaten drie jonge meiden op zo'n houten stoel ons vrij ongeinteresseerd aan te kijken, terwijl er peuters rondkropen op de (kale) vloer.
Die van vandaag was veel afgeleefder, maar de muren hadden vrolijke kleurtjes, overal hingen kinderwerkjes, stond speelgoed. De juffies waren met de kinderen bezig als we naar binnen keken, en we werden enthousiast ontvangen door een jong meisje dat dingen voor ons bij elkaar ging zoeken enz.
Dat ik dacht: ja! Dat wil ik voor Wurmini!
Fuck de keurig schone wanden en het klinische speelgoed. Mijn kind mag groot worden in gezellige wanorde, met veel aandacht en kleur. Liever pikzwart weer mee naar huis omdat het lekker gespeeld heeft, dan brandschoon maar verveeld.
Aldus dit verhaal over eigenlijk niets.
Heb vandaag echt enorme veren in m n reet gekregen bij therapie, en wist eigenlijk echt niet goed waar ik het zoeken moest. Soms lijkt het net of ze er ècht om geeft, om mij, om het gedoe rondom zwangerschap en bevalling.
Het maakt me verward. Blij met die signalen, met dat ze om me geeft, maar ook achterdochtig of het echt zo is, en waarom...
En dat ik er eigenlijk niets mee kan.
Ergens wil ik het uitschreeuwen: ze is trots op me. Iemand die ik belangrijk vind is trots op me. Iemand die me ècht kent, is nog steeds trots op me.
Maar toen ze het zei kon ik eigenlijk alleen zwijgen, stug kijken en wachten tot ze verder zou gaan met het verhaal.
Het is zo raar.
Fouten te maken, maar toch goed genoeg te zijn om trots op te zijn. Verre van perfect zijn, maar het toch goed doen.
Mezelf zo te laten zien, en niet 'slecht' bevonden worden.
Laten we het maar op hormonen houden, dat ik al de halve middag zit te janken.
vrijdag 19 februari 2010 om 17:44
Ah Wurm, zo herkenbaar is dat. Zo verwarrend. Mijn therapeute kan ook zo menselijk doen. Trots op me zijn. En ze vindt dat ze dat eigenlijk niet mag zeggen, maar ze zegt het toch, en ze zegt het met gevoel. En ze heeft nog nooit iets gezien van me wat ze gek vond, etc. en toch ben ik nog steeds ontzettend bang dat ze me ineens gaat afwijzen of weg stuurt of wat dan ook.. dat heb ik zelfs gezegd de laatste keer. Helemaal het bange kind dat gewoon niet kan geloven dat je er gewoon mag zijn, met al dat gejank en al die angst en alles. Heel, heel, heel vreemd.
En ik snap je KDV-verhaal helemaal. Ik zou ook gaan voor de sfeer. Heb zelf trouwens, voordat ik kinderen kreeg, als leidster gewerkt in de kinderopvang. Ik vond het idd hard werken. Zou er nu niet meer aan moeten denken, eerlijk gezegd.
Voor de vakantiegangers: fijne vakantie!
En ik snap je KDV-verhaal helemaal. Ik zou ook gaan voor de sfeer. Heb zelf trouwens, voordat ik kinderen kreeg, als leidster gewerkt in de kinderopvang. Ik vond het idd hard werken. Zou er nu niet meer aan moeten denken, eerlijk gezegd.
Voor de vakantiegangers: fijne vakantie!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 19 februari 2010 om 18:04
Wurmpie, was dat maar zo makkelijk. Wij moesten onze vakantiedagen allemaal voor 1 december 2009 al ingeleverd hebben en een vrije dag opnemen gaat ook heel moeilijk of het moet maanden van tevoren.
In de zorg is dat net allemaal iets anders geregeld.
Mens, laat het toe! Geniet! Ontzeg je toch niet zoveel. Ze is trots op je! En ze kent je heel goed dus weet waar ze over praat.
Lieverd, heb je het zwaar? Vind het zo rot om te lezen. Fijn dat je nog wel je lichtpuntjes hebt.
EV
In de zorg is dat net allemaal iets anders geregeld.
Mens, laat het toe! Geniet! Ontzeg je toch niet zoveel. Ze is trots op je! En ze kent je heel goed dus weet waar ze over praat.
Lieverd, heb je het zwaar? Vind het zo rot om te lezen. Fijn dat je nog wel je lichtpuntjes hebt.
EV
