Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 4
maandag 9 november 2009 om 23:27
gun jezelf het verdriet en laat weten dat het klote gaat.
gun jezelf mensen die je steunen en die er voor je willen zijn.
gun jezelf dat jij nu even belangrijk bent omdat jij verdriet hebt.
gun jezelf dat jij door je problemen een beter mens wordt maar niet meteen.
gun jezelf de tijd om te rouwen, te verwerken en te gaan inzien hoe je je leven weer oppakt.
gun jezelf jezelf.
en gun jezelf je fouten.
gun jezelf je tekortkomingen.
gun jezelf dat je mens bent en niet altijd perfect bent.
gun jezelf dat je het moeilijk hebt.
en gun jezelf dat je er ook weer uitkomt maar wel op je eigen tijd en op je eigen manier.
niet zoals je denkt dat het hoort.
het hoort zoals jij het doet.
het is jouw verdriet en jij gaat daarmee om zoals jij daarmee omgaat.
Geloof in jezelf!
*tekst heb ik eerlijk gejat.. *
gun jezelf mensen die je steunen en die er voor je willen zijn.
gun jezelf dat jij nu even belangrijk bent omdat jij verdriet hebt.
gun jezelf dat jij door je problemen een beter mens wordt maar niet meteen.
gun jezelf de tijd om te rouwen, te verwerken en te gaan inzien hoe je je leven weer oppakt.
gun jezelf jezelf.
en gun jezelf je fouten.
gun jezelf je tekortkomingen.
gun jezelf dat je mens bent en niet altijd perfect bent.
gun jezelf dat je het moeilijk hebt.
en gun jezelf dat je er ook weer uitkomt maar wel op je eigen tijd en op je eigen manier.
niet zoals je denkt dat het hoort.
het hoort zoals jij het doet.
het is jouw verdriet en jij gaat daarmee om zoals jij daarmee omgaat.
Geloof in jezelf!
*tekst heb ik eerlijk gejat.. *
zaterdag 20 februari 2010 om 13:11
quote:Wurmpje schreef op 20 februari 2010 @ 13:07:
@ EV
Voor jou lijkt het me soms extra verwarrend allemaal.
Omdat je er nu pas achterkomt, na zo lang anders te hebben geleefd/gevoeld/gedaan.
Tnx voor t compliment!
~doet zij heel stoer, alsof ze niet hoeft te blozen enzo~
Ja dat bedoel ik...
Appeltje fijn weekend! Hoe was je BD?
Doe es schrijven als je wilt.
@ EV
Voor jou lijkt het me soms extra verwarrend allemaal.
Omdat je er nu pas achterkomt, na zo lang anders te hebben geleefd/gevoeld/gedaan.
Tnx voor t compliment!
~doet zij heel stoer, alsof ze niet hoeft te blozen enzo~
Ja dat bedoel ik...
Appeltje fijn weekend! Hoe was je BD?
Doe es schrijven als je wilt.
zaterdag 20 februari 2010 om 13:13
zaterdag 20 februari 2010 om 13:28
Ik moet moeite doen om uit mijn woorden te komen, dus als het er wat brokkelig uitkomt dan weten jullie waar het vandaan komt.
Mijn christen zijn gaat niet zozeer over de verlossing, het dogma dat Jezus de zonden van de mensheid heeft weggenomen. Ik weet niet of ik dat geloof omdat ik er niet van overtuigd ben dat we bij voorbaat verdoemd zouden zijn. Zo zondig ben ik niet, heb het beste met mezelf en de ander voor en dat ik brokken maak is heel vervelend, maar geen hel waard.
Wat ik wel geloof is dat bij God bekend is hoe het is om mens te zijn, hoe het is om te moeten lijden. Om je onveilig, verstoten, alleen gelaten, gepijnigd en verraden te voelen. Deze passietijd (aswoensdag is net geweest, nog een dag of 42 en dan is het Pasen) beleef ik vaak heel intensief. God is solidair aan mensen. Hij neemt het lijden niet weg, maar kan wel aanwezig zijn. Elders schreef ik over het grote welkom dat ik heb mogen ervaren, waardoor voor mij de keuzevrijheid kwam. Het is aan mij om het geloof dat de wereld voor mij een vijandige plek is, aan de kaak te stellen. Te toetsen aan het heden. En ik kom tot de conclusie dat ik het kwaad, de liefdeloosheid niet wil laten overwinnen. Niet laten slagen in de poging mij te vernietigen. Om mij heen zie ik God in mensen. Mooie mensen die er voor mij willen zijn. Die met veel geduld hebben gewacht tot ik daadwerkelijk op hen durf te vertrouwen. Die altijd in mij hebben gezien wie ik wezenlijk ben: een warm mens, die het waard is om van gehouden te worden.
Kennen jullie die reclamecampagne van de Sire: gebruiksaanwijzing hoe om te gaan met aardige mensen? Zelf was ik gisteren behoorlijk op dreef in aardig zijn, zo ben ik nu eenmaal Ik kreeg er door vreemde mensen veel complimentjes voor terug. Dan merk ik dat ik dat toch erg snel afwimpel of meteen denk ´wat wil je van me´. Terwijl als een ander mij zo zou bejegenen ik net zo als die vreemde mensen gereageerd zou hebben. ´Dank je wel, wat aardig van je.` `Wat ben je slim, wat kan jij dit goed´. Vind het moeilijk om stil te staan bij dat soort opmerkingen. Ik wil niet dat mijn ego afhangt van uiterlijkheden, van valse trots. Het gaat om zijn, niet om kunnen. Daar heb ik al zo lang grote fouten in gemaakt, dat wil ik niet meer. Maar ik merk dat ik te star word in dat soort dingen. Mijn mooie zijn uit zich ook in daden, in vaardigheden, in talenten. Het garandeert niet meer mijn bestaansrecht, daar ben ik wel vanaf. Maar het helemaal wegpoetsen is eigenlijk ook heel raar.
Wat een inzichten vandaag...
Mijn christen zijn gaat niet zozeer over de verlossing, het dogma dat Jezus de zonden van de mensheid heeft weggenomen. Ik weet niet of ik dat geloof omdat ik er niet van overtuigd ben dat we bij voorbaat verdoemd zouden zijn. Zo zondig ben ik niet, heb het beste met mezelf en de ander voor en dat ik brokken maak is heel vervelend, maar geen hel waard.
Wat ik wel geloof is dat bij God bekend is hoe het is om mens te zijn, hoe het is om te moeten lijden. Om je onveilig, verstoten, alleen gelaten, gepijnigd en verraden te voelen. Deze passietijd (aswoensdag is net geweest, nog een dag of 42 en dan is het Pasen) beleef ik vaak heel intensief. God is solidair aan mensen. Hij neemt het lijden niet weg, maar kan wel aanwezig zijn. Elders schreef ik over het grote welkom dat ik heb mogen ervaren, waardoor voor mij de keuzevrijheid kwam. Het is aan mij om het geloof dat de wereld voor mij een vijandige plek is, aan de kaak te stellen. Te toetsen aan het heden. En ik kom tot de conclusie dat ik het kwaad, de liefdeloosheid niet wil laten overwinnen. Niet laten slagen in de poging mij te vernietigen. Om mij heen zie ik God in mensen. Mooie mensen die er voor mij willen zijn. Die met veel geduld hebben gewacht tot ik daadwerkelijk op hen durf te vertrouwen. Die altijd in mij hebben gezien wie ik wezenlijk ben: een warm mens, die het waard is om van gehouden te worden.
Kennen jullie die reclamecampagne van de Sire: gebruiksaanwijzing hoe om te gaan met aardige mensen? Zelf was ik gisteren behoorlijk op dreef in aardig zijn, zo ben ik nu eenmaal Ik kreeg er door vreemde mensen veel complimentjes voor terug. Dan merk ik dat ik dat toch erg snel afwimpel of meteen denk ´wat wil je van me´. Terwijl als een ander mij zo zou bejegenen ik net zo als die vreemde mensen gereageerd zou hebben. ´Dank je wel, wat aardig van je.` `Wat ben je slim, wat kan jij dit goed´. Vind het moeilijk om stil te staan bij dat soort opmerkingen. Ik wil niet dat mijn ego afhangt van uiterlijkheden, van valse trots. Het gaat om zijn, niet om kunnen. Daar heb ik al zo lang grote fouten in gemaakt, dat wil ik niet meer. Maar ik merk dat ik te star word in dat soort dingen. Mijn mooie zijn uit zich ook in daden, in vaardigheden, in talenten. Het garandeert niet meer mijn bestaansrecht, daar ben ik wel vanaf. Maar het helemaal wegpoetsen is eigenlijk ook heel raar.
Wat een inzichten vandaag...
zaterdag 20 februari 2010 om 13:52
@ Saar: Mjammie! Tnx!
@ Lyn: Nou, maar, maar, maar... Okee...
Is het druk bij jou thuis, dat je afgeleid wordt?
@Hanke: Bijzonder om te lezen hoe iedereen geloven ervaart.
Ik vind het mooi om te zien hoe jij er je eigen dingen uitgehaald hebt, ik herken jou in wat je beschrijft. Het past bij je.
@de rest: liefs!
@ Lyn: Nou, maar, maar, maar... Okee...
Is het druk bij jou thuis, dat je afgeleid wordt?
@Hanke: Bijzonder om te lezen hoe iedereen geloven ervaart.
Ik vind het mooi om te zien hoe jij er je eigen dingen uitgehaald hebt, ik herken jou in wat je beschrijft. Het past bij je.
@de rest: liefs!
zaterdag 20 februari 2010 om 17:30
Eh Wurm, zei ik dat ik er blij van werd?
Even verder bijlezen, er is veel geschreven zeg. Gezellig!
Ik word ook blij van de gele tulpen die ik hier nu naast mijn scherm heb staan, in een glazen accubakje. Bracht EM mee. En dat terwijl ik zo boos en opstandig was, de hele dag al.
Even verder bijlezen, er is veel geschreven zeg. Gezellig!
Ik word ook blij van de gele tulpen die ik hier nu naast mijn scherm heb staan, in een glazen accubakje. Bracht EM mee. En dat terwijl ik zo boos en opstandig was, de hele dag al.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 20 februari 2010 om 18:14
Ik kan mij helemaal niets voorstellen bij een God die in mij of in individuen geïnteresseerd zou zijn, die zich persoonlijk met mij zou bezighouden, zou 'dragen', dat idee.
Wel geloof ik in 'iets' na dit leven; dat het niet afgelopen is. Jammer trouwens, want ik zou liever hebben dat het dan ook echt klaar is. Maar ik denk dat het bewustzijn blijft. Dat je lichaam dood is, maar dat je ziel, of bewustzijn, whatever, blijft bestaan. Ergens in mijn tienerjaren 'wist' ik gewoon dat ik er niet vanaf zou zijn, als ik eruit zou stappen. Als ik echt had gedacht dat het allemaal over en klaar zou zijn, zat ik hier nu al lang niet meer.
Maar georganiseerde religieën vind ik eng en beperkend. Al die regels. Alles wat een ander opgelegd wordt. Brrr. Ik heb er natuurlijk flink mee te maken gehad toen ik samenleefde met een moslim (vader van mijn kinderen). Zo benauwend en beperkend en dat werd alleen maar erger. Ik denk dat regels als hulpmiddelen bedoeld zijn, om mensen 'op het juiste pad' te houden. Maar als je echt vanuit je hart leeft, komt het niet in je op om bijv. te stelen of een dier te mishandelen. Dan doe je een ander niet aan wat je zelf ook niet zou willen.
Ik denk dat het uiteindelijk allemaal om liefde gaat. En dat dat begint bij jezelf. Alles opruimen wat in de weg staat om van jezelf te houden (dus in mijn geval de programmeringen van mijn ouders die ik zo lang heb geloofd). En dan heb je geen regels nodig om te weten wat je richting anderen kunt doen of niet doen, dan is het gewoon luisteren naar je hart.
Moet zeggen dat ik altijd wel heel benieuwd ben hoe anderen dat dan ervaren, zo'n God. Voel je je persoonlijk aangeraakt? Hoe is dat dan, je niet meer alleen voelen? Is het niet alleen maar whishful thinking? (niet beledigend bedoeld!)
Wel geloof ik in 'iets' na dit leven; dat het niet afgelopen is. Jammer trouwens, want ik zou liever hebben dat het dan ook echt klaar is. Maar ik denk dat het bewustzijn blijft. Dat je lichaam dood is, maar dat je ziel, of bewustzijn, whatever, blijft bestaan. Ergens in mijn tienerjaren 'wist' ik gewoon dat ik er niet vanaf zou zijn, als ik eruit zou stappen. Als ik echt had gedacht dat het allemaal over en klaar zou zijn, zat ik hier nu al lang niet meer.
Maar georganiseerde religieën vind ik eng en beperkend. Al die regels. Alles wat een ander opgelegd wordt. Brrr. Ik heb er natuurlijk flink mee te maken gehad toen ik samenleefde met een moslim (vader van mijn kinderen). Zo benauwend en beperkend en dat werd alleen maar erger. Ik denk dat regels als hulpmiddelen bedoeld zijn, om mensen 'op het juiste pad' te houden. Maar als je echt vanuit je hart leeft, komt het niet in je op om bijv. te stelen of een dier te mishandelen. Dan doe je een ander niet aan wat je zelf ook niet zou willen.
Ik denk dat het uiteindelijk allemaal om liefde gaat. En dat dat begint bij jezelf. Alles opruimen wat in de weg staat om van jezelf te houden (dus in mijn geval de programmeringen van mijn ouders die ik zo lang heb geloofd). En dan heb je geen regels nodig om te weten wat je richting anderen kunt doen of niet doen, dan is het gewoon luisteren naar je hart.
Moet zeggen dat ik altijd wel heel benieuwd ben hoe anderen dat dan ervaren, zo'n God. Voel je je persoonlijk aangeraakt? Hoe is dat dan, je niet meer alleen voelen? Is het niet alleen maar whishful thinking? (niet beledigend bedoeld!)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 20 februari 2010 om 18:55
quote:Elmervrouw schreef op 20 februari 2010 @ 18:14:
Ik kan mij helemaal niets voorstellen bij een God die in mij of in individuen geïnteresseerd zou zijn, die zich persoonlijk met mij zou bezighouden, zou 'dragen', dat idee.
Wel geloof ik in 'iets' na dit leven; dat het niet afgelopen is. Jammer trouwens, want ik zou liever hebben dat het dan ook echt klaar is. Maar ik denk dat het bewustzijn blijft. Dat je lichaam dood is, maar dat je ziel, of bewustzijn, whatever, blijft bestaan. Ergens in mijn tienerjaren 'wist' ik gewoon dat ik er niet vanaf zou zijn, als ik eruit zou stappen. Als ik echt had gedacht dat het allemaal over en klaar zou zijn, zat ik hier nu al lang niet meer.
Maar georganiseerde religieën vind ik eng en beperkend. Al die regels. Alles wat een ander opgelegd wordt. Brrr. Ik heb er natuurlijk flink mee te maken gehad toen ik samenleefde met een moslim (vader van mijn kinderen). Zo benauwend en beperkend en dat werd alleen maar erger. Ik denk dat regels als hulpmiddelen bedoeld zijn, om mensen 'op het juiste pad' te houden. Maar als je echt vanuit je hart leeft, komt het niet in je op om bijv. te stelen of een dier te mishandelen. Dan doe je een ander niet aan wat je zelf ook niet zou willen.
Ik denk dat het uiteindelijk allemaal om liefde gaat. En dat dat begint bij jezelf. Alles opruimen wat in de weg staat om van jezelf te houden (dus in mijn geval de programmeringen van mijn ouders die ik zo lang heb geloofd). En dan heb je geen regels nodig om te weten wat je richting anderen kunt doen of niet doen, dan is het gewoon luisteren naar je hart.
Moet zeggen dat ik altijd wel heel benieuwd ben hoe anderen dat dan ervaren, zo'n God. Voel je je persoonlijk aangeraakt? Hoe is dat dan, je niet meer alleen voelen? Is het niet alleen maar whishful thinking? (niet beledigend bedoeld!)
Dit doet me meer dan je denk ik kan beseffen.
Wat vind ik dit erg lieve EV..
Geloof je echt niet meer in een beetje rust en geluk? Onbezorgdheid?
En ik geloof zeker dat God bestaat. Er staat in de bijbel dat al je haren geteld zijn. Gemaakt naar Zijn evenbeeld.
Maar ik kan me voorstellen dat dit moeilijk is om te geloven als je nooit echt God hebt leren kennen.
Ik kan mij helemaal niets voorstellen bij een God die in mij of in individuen geïnteresseerd zou zijn, die zich persoonlijk met mij zou bezighouden, zou 'dragen', dat idee.
Wel geloof ik in 'iets' na dit leven; dat het niet afgelopen is. Jammer trouwens, want ik zou liever hebben dat het dan ook echt klaar is. Maar ik denk dat het bewustzijn blijft. Dat je lichaam dood is, maar dat je ziel, of bewustzijn, whatever, blijft bestaan. Ergens in mijn tienerjaren 'wist' ik gewoon dat ik er niet vanaf zou zijn, als ik eruit zou stappen. Als ik echt had gedacht dat het allemaal over en klaar zou zijn, zat ik hier nu al lang niet meer.
Maar georganiseerde religieën vind ik eng en beperkend. Al die regels. Alles wat een ander opgelegd wordt. Brrr. Ik heb er natuurlijk flink mee te maken gehad toen ik samenleefde met een moslim (vader van mijn kinderen). Zo benauwend en beperkend en dat werd alleen maar erger. Ik denk dat regels als hulpmiddelen bedoeld zijn, om mensen 'op het juiste pad' te houden. Maar als je echt vanuit je hart leeft, komt het niet in je op om bijv. te stelen of een dier te mishandelen. Dan doe je een ander niet aan wat je zelf ook niet zou willen.
Ik denk dat het uiteindelijk allemaal om liefde gaat. En dat dat begint bij jezelf. Alles opruimen wat in de weg staat om van jezelf te houden (dus in mijn geval de programmeringen van mijn ouders die ik zo lang heb geloofd). En dan heb je geen regels nodig om te weten wat je richting anderen kunt doen of niet doen, dan is het gewoon luisteren naar je hart.
Moet zeggen dat ik altijd wel heel benieuwd ben hoe anderen dat dan ervaren, zo'n God. Voel je je persoonlijk aangeraakt? Hoe is dat dan, je niet meer alleen voelen? Is het niet alleen maar whishful thinking? (niet beledigend bedoeld!)
Dit doet me meer dan je denk ik kan beseffen.
Wat vind ik dit erg lieve EV..
Geloof je echt niet meer in een beetje rust en geluk? Onbezorgdheid?
En ik geloof zeker dat God bestaat. Er staat in de bijbel dat al je haren geteld zijn. Gemaakt naar Zijn evenbeeld.
Maar ik kan me voorstellen dat dit moeilijk is om te geloven als je nooit echt God hebt leren kennen.
zaterdag 20 februari 2010 om 19:19
quote:Sterretjee schreef op 20 februari 2010 @ 18:55:
Geloof je echt niet meer in een beetje rust en geluk? Onbezorgdheid?Nee, sorry. Nu zit ik hier ook weer helemaal opgefokt en stijf van de spanning in heel mijn lijf omdat er net weer iets gebeurd is wat mij triggert. Ik word er gek van. Ik kan dit onderhand allemaal niet meer volhouden. Kutverleden.
Geloof je echt niet meer in een beetje rust en geluk? Onbezorgdheid?Nee, sorry. Nu zit ik hier ook weer helemaal opgefokt en stijf van de spanning in heel mijn lijf omdat er net weer iets gebeurd is wat mij triggert. Ik word er gek van. Ik kan dit onderhand allemaal niet meer volhouden. Kutverleden.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 21 februari 2010 om 11:51
zondag 21 februari 2010 om 20:14
O lieve Ster, dat was jij niet, dat was ikzelf ook gewoon door enthousiast mee te gaan in het onderwerp.
Ik ben de enige die had kunnen weten dat ik dat soms moeilijk vind, dus maak jezelf niet gek met onnodig schuldgevoel ofzo. Keej?
Vandaag hele leuke dag gehad. Redelijkl onverwachts eigenlijk.
Misschien dat ik er later nog wel meer over schrijf.
Hoe is het met de rest?
Ik ben de enige die had kunnen weten dat ik dat soms moeilijk vind, dus maak jezelf niet gek met onnodig schuldgevoel ofzo. Keej?
Vandaag hele leuke dag gehad. Redelijkl onverwachts eigenlijk.
Misschien dat ik er later nog wel meer over schrijf.
Hoe is het met de rest?
maandag 22 februari 2010 om 15:09
