Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 4
maandag 9 november 2009 om 23:27
gun jezelf het verdriet en laat weten dat het klote gaat.
gun jezelf mensen die je steunen en die er voor je willen zijn.
gun jezelf dat jij nu even belangrijk bent omdat jij verdriet hebt.
gun jezelf dat jij door je problemen een beter mens wordt maar niet meteen.
gun jezelf de tijd om te rouwen, te verwerken en te gaan inzien hoe je je leven weer oppakt.
gun jezelf jezelf.
en gun jezelf je fouten.
gun jezelf je tekortkomingen.
gun jezelf dat je mens bent en niet altijd perfect bent.
gun jezelf dat je het moeilijk hebt.
en gun jezelf dat je er ook weer uitkomt maar wel op je eigen tijd en op je eigen manier.
niet zoals je denkt dat het hoort.
het hoort zoals jij het doet.
het is jouw verdriet en jij gaat daarmee om zoals jij daarmee omgaat.
Geloof in jezelf!
*tekst heb ik eerlijk gejat.. *
gun jezelf mensen die je steunen en die er voor je willen zijn.
gun jezelf dat jij nu even belangrijk bent omdat jij verdriet hebt.
gun jezelf dat jij door je problemen een beter mens wordt maar niet meteen.
gun jezelf de tijd om te rouwen, te verwerken en te gaan inzien hoe je je leven weer oppakt.
gun jezelf jezelf.
en gun jezelf je fouten.
gun jezelf je tekortkomingen.
gun jezelf dat je mens bent en niet altijd perfect bent.
gun jezelf dat je het moeilijk hebt.
en gun jezelf dat je er ook weer uitkomt maar wel op je eigen tijd en op je eigen manier.
niet zoals je denkt dat het hoort.
het hoort zoals jij het doet.
het is jouw verdriet en jij gaat daarmee om zoals jij daarmee omgaat.
Geloof in jezelf!
*tekst heb ik eerlijk gejat.. *
vrijdag 19 februari 2010 om 19:14
Ah, das rot Ster, dat je dat allemaal al zo lang vantevoren geregeld moet hebben...
Dat vind ik dan weer het enige voordeel van ons vakantiesysteem: je hoeft het nooit te plannen, en je kan er duidelijk naartoe leven.
En je hoeft ook nooit te twijfelen of je een vrije dag op zal nemen of niet, want die heb ik gewoon niet haha.
Heerlijk ouderwets, gewoon vakantie, en anders niet.
Wel vrije dagen, maar altijd moeilijk om ze op te nemen lijkt me echt een ramp. Dan moet je ineens zelf gaan plannen enzo.
En ja, ik probeer het echt wel toe te laten, maar dat voelt soort vanheftiger dan het afhouden. Al dat voelen, daar kan ik maar niet goed aan wennen.
Het is fantastisch, dat ik mn diagnose kwijt raak, maar mèn, ik vind omgaan met het leven wel lastiger mèt voelen dan toen ik alles nog lekker opsplitste en wegmaakte.
schrijf wel veel he, afgelopen dagen...
Hoe is het met jou?
Dat vind ik dan weer het enige voordeel van ons vakantiesysteem: je hoeft het nooit te plannen, en je kan er duidelijk naartoe leven.
En je hoeft ook nooit te twijfelen of je een vrije dag op zal nemen of niet, want die heb ik gewoon niet haha.
Heerlijk ouderwets, gewoon vakantie, en anders niet.
Wel vrije dagen, maar altijd moeilijk om ze op te nemen lijkt me echt een ramp. Dan moet je ineens zelf gaan plannen enzo.
En ja, ik probeer het echt wel toe te laten, maar dat voelt soort vanheftiger dan het afhouden. Al dat voelen, daar kan ik maar niet goed aan wennen.
Het is fantastisch, dat ik mn diagnose kwijt raak, maar mèn, ik vind omgaan met het leven wel lastiger mèt voelen dan toen ik alles nog lekker opsplitste en wegmaakte.
schrijf wel veel he, afgelopen dagen...
Hoe is het met jou?
vrijdag 19 februari 2010 om 19:23
EV, ja zo herkenbaar, dat nog steeds bang om weggestuurd te worden.
Zij keek daar al vrij snel doorheen, dus we hebben het daar wel heel veel over gehad, zo eng, om 'onze band' dan te bespreken.
Maar uiteindelijk vertrouw ik haar nu wèl compleet geloof ik.
Wat heerlijk dat jij dat ook met jou therapeute kan oefenen.
Want zo heel lang ken je haar toch nog niet?
He, ik vind het zo fijn dat je zoveel dingen eerlijk deelt hier.
Geeft me echt vaak een gevoel van herkenning, maar ook bijzonder dat je het wilt delen hier met ons.
Ik vind dat echt fijn, dankjewel!
Zij keek daar al vrij snel doorheen, dus we hebben het daar wel heel veel over gehad, zo eng, om 'onze band' dan te bespreken.
Maar uiteindelijk vertrouw ik haar nu wèl compleet geloof ik.
Wat heerlijk dat jij dat ook met jou therapeute kan oefenen.
Want zo heel lang ken je haar toch nog niet?
He, ik vind het zo fijn dat je zoveel dingen eerlijk deelt hier.
Geeft me echt vaak een gevoel van herkenning, maar ook bijzonder dat je het wilt delen hier met ons.
Ik vind dat echt fijn, dankjewel!
vrijdag 19 februari 2010 om 19:46
quote:Wurmpje schreef op 19 februari 2010 @ 19:14:
Het is fantastisch, dat ik mn diagnose kwijt raak, maar mèn, ik vind omgaan met het leven wel lastiger mèt voelen dan toen ik alles nog lekker opsplitste en wegmaakte.
Hierover even... want ik ontdek nu dus, dat ik niet alleen die hele kleine EV 'heb', die nu echt dichterbij aan het komen is, maar ook een iets grotere EV, etc, en juist die hele kleine, daar ben ik nu mee bezig en dat geeft zoveel overweldigend gevoel, zeg maar.
Oei, wat vaag.
Ik vind het nog allemaal heel vreemd, al dat voelen. Want eerst was ik gewoon lange tijd zombie-achtig, alleen een omhulsel of zoiets, dat 'functioneerde'. Ik vind het leven nu ook moeilijker, maar ook beter. Dat wel. Ik wil dat alles weer één wordt en heel soms voel ik daar een glimp van en dat wil ik méér.
Juist leuk dat je zoveel schrijft.
Het is fantastisch, dat ik mn diagnose kwijt raak, maar mèn, ik vind omgaan met het leven wel lastiger mèt voelen dan toen ik alles nog lekker opsplitste en wegmaakte.
Hierover even... want ik ontdek nu dus, dat ik niet alleen die hele kleine EV 'heb', die nu echt dichterbij aan het komen is, maar ook een iets grotere EV, etc, en juist die hele kleine, daar ben ik nu mee bezig en dat geeft zoveel overweldigend gevoel, zeg maar.
Oei, wat vaag.
Ik vind het nog allemaal heel vreemd, al dat voelen. Want eerst was ik gewoon lange tijd zombie-achtig, alleen een omhulsel of zoiets, dat 'functioneerde'. Ik vind het leven nu ook moeilijker, maar ook beter. Dat wel. Ik wil dat alles weer één wordt en heel soms voel ik daar een glimp van en dat wil ik méér.
Juist leuk dat je zoveel schrijft.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 19 februari 2010 om 19:59
Therapeute ken ik nu 13 maanden. Niet zo lang dus.
Poehhhh.. ik moet even juichen. Nieuws over mijn bundel. Ik heb erover in mijn eigen topic geschreven. Ben blij!! En ik ga dadelijk aan EM de cover laten zien, ik kan er niet mee wachten tot het er vrijdag werkelijk is, gedrukt en wel.
Poehhhh.. ik moet even juichen. Nieuws over mijn bundel. Ik heb erover in mijn eigen topic geschreven. Ben blij!! En ik ga dadelijk aan EM de cover laten zien, ik kan er niet mee wachten tot het er vrijdag werkelijk is, gedrukt en wel.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 19 februari 2010 om 21:32
Meen je dat echt Wurm? Dat steeds wakker worden in een andere wereld, steeds die muur? De angst om weer te splitsen. En tuurlijk, doodeng om eerst te voelen. Al die emoties, je weet gewoon niet wat je ermee moet.
Maar moeilijker? Neuh.. Ik denk eerder dat het ongewennig is. Oefening baart kunst.
Jeej EV!!! Wat fijn. Heb het gelezen!
Maar moeilijker? Neuh.. Ik denk eerder dat het ongewennig is. Oefening baart kunst.
Jeej EV!!! Wat fijn. Heb het gelezen!
vrijdag 19 februari 2010 om 23:46
@EV:
Ja, dat functioneren dat ging gewoon veel makkelijker!
Doen wat men verwacht, zonder er zelf al te veel over te voelen.
En ja, het is zo ook rijker. Al is het maar omdat ik nu ook steun kan voelen, kan vragen. Mooie dingen voelen. Maar tot nu toe zijn die voor mij wel heel erg verwarrend.
@ Ster:
Ik zeg niet dat ik terugwil, ik wil namelijk verder, uiteindelijk beter worden.
Maar dit, zo nog niet goed om kunnen gaan met alle overweldigende dingen die bij voelen horen, alle verwarring en onrust die het oproept...
Waarschijnlijk heel raar, maar mijn oude manier was voor mij wel heel veilig. Ik kende het, en natuurlijk is tijd kwijt zijn klote, maar ik wist wat het was, hoe ik het kan camoufleren...
Dit nieuwe maakt dingen zo ontzettend veel ingewikkelder dan uitzoeken waar je nu bent, of waar je je fiets gelaten hebt.
Nu is contact met mijn ouders een grote poel van verwarring en gemixte emoties. Grote behoefte aan bevestiging, vroeger kon ik dan echt blij zijn met aandacht van ze. De nare dingen splitste ik af en waren er niet.
En was het naar, dan waren het op dat moment niet dezelfde mensen waar ik ook zo naar verlangde. Die bestonden niet, kende ik niet.
Het was duidelijk.
Nu, nu doet het zò zeer omdat ik behoefte heb om het zwanger zijn met mn moeder te delen. Behoefte heb aan bevestiging dat ik er mag zijn. Maar ik haat mezelf daarom, omdat ik weet wie ze zijn, wat ze deden.
Ik wil ze haten daarom, maar wordt gek van schuldgevoel bij het idee eraan.
Dat soort dillemma's kende ik niet.
Trouw was makkelijker, en 'goed' zijn ook.
Misschien wordt het wel makkelijker, mettertijd. Als ik hieraan wen, als het net zo vertrouwd wordt als dingen niet weten..
Maar momenteel is het angstig.
De gevoelens overweldigend, veel dingen verscheurend en verwarrend, en ik moet ineens gaan zorgen voor behoeftes die ik eigenlijk niet ken, nooit gehad heb.
Wat het 'netjes functioneren' bemoeilijkt.
Nee, dat opgesplitste is niet 'prettig' of 'makkelijk'.
Je maakt de helft van je leven niet bewust mee, en bovendien is het gewoon gevaarlijk.
Maar men, wat vind ik het nog steeds een ontzettend angstig idee om het ooit helemaal 'alleen' te moeten gaan redden.
Zèlf te moeten vragen/regelen waar ik behoefte aan heb, zelf grenzen aangeven, en zelf nare dingen meemaken en voelen.
Om het nog maar niet te hebben over de enorme angst om straks alle pijn en verdriet van vroeger te moeten dragen in mijn eentje, alle beelden, herinneringen, geluiden, alles.
Met alles wat ik nu weet heb ik het eigenlijk meoilijk genoeg. Het is genoeg om mee te dealen.
Nog steeds heb ik herbelevingen (of nachtmerries) die ik ontzettend heftig ervaar, waarvan bepaalde emoties me blijven naspoken, maar waar ik na 5 minuten niet meer bijkan. Als een droom, het vervliegt.
En net als bij een hele levendige nachtmerrie vind ik dat een stuk makkelijker dan dat het er nog is als ik mijn ogen open doe.
Ik weet gewoon niet of ik dat allemaal in mijn eentje kan dragen.
Wil dragen.
Pff. Sorrie.
Ik weet ook niet zo goed wat ik wil met dit verhaal.
Peuter kent mijn angst hierin, daarom is verdere integratie en traumaverwerking enzo tot nu toe ook gestopt.
Omdat ze het een belangrijke keuze vind of ik dat ooit wil gaan doen of niet.
En eigenlijk ben ik daar wel heel blij om.
Eerst hier maar eens doorheen, aan wennen, etc.
Als ik mijn diagnose straks kwijt ben is dat onwennig, maar ben ik daar al heel blij mee. Het betekent dat het mijn leven niet meer overheerst, dat ik er zo mee heb leren omgaan dat het niet meer opvallend beperkend is.
Niet mijn idee van 'beter', sterker nog, ik voel me soms best genaaid dat ik nog zoveel ellende voel en heb, maar omdat ik niet meer flip en redelijk keurig functioneer, ik de diagnose kwijtraak en dus 'beter' zou zijn.
Beter my ass!
Beter is een droom. Maar een utopische waarvan ik niet goed weet of ik de weg erheen wel wil gaan doen.
Traumaverwerking, integratie. Nog zoveel meer shit erbij om te gaan verteren.
In klinische taal ben ik nu bijna 'beter'.
Dingen zijn heftig en soms zwaar, maar ik kan er ook beter mee omgaan. Beter is een utopie.
Er zal nooit een beter zijn waarin het verdriet en de pijn weg zijn, en ik 'normaal' en zorgeloos ben.
Wel kom ik in de buurt van een leven waarin ik beter met het verdriet en de pijn om kan gaan, en zorgen en spanningen kan opvangen. Voor mezelf kan zorgen, juist door aan te geven wat wel en niet gaat.
Een hele andere 'beter' dan die waar ik nog steeds van droom.
Maar ik geloof dat ik me erbij neer begin te leggen dat sommige dromen ècht bedrog zijn.
Blijkbaar riep het veel op Ster, sorrie voro het lange verhaal..
Ik twijfel ook of ik t hier moet plaatsen, gezien het zò ontzettend heftig voelt en is voor me.
Kan zijn dat ik het morgen weer wis..
Ja, dat functioneren dat ging gewoon veel makkelijker!
Doen wat men verwacht, zonder er zelf al te veel over te voelen.
En ja, het is zo ook rijker. Al is het maar omdat ik nu ook steun kan voelen, kan vragen. Mooie dingen voelen. Maar tot nu toe zijn die voor mij wel heel erg verwarrend.
@ Ster:
Ik zeg niet dat ik terugwil, ik wil namelijk verder, uiteindelijk beter worden.
Maar dit, zo nog niet goed om kunnen gaan met alle overweldigende dingen die bij voelen horen, alle verwarring en onrust die het oproept...
Waarschijnlijk heel raar, maar mijn oude manier was voor mij wel heel veilig. Ik kende het, en natuurlijk is tijd kwijt zijn klote, maar ik wist wat het was, hoe ik het kan camoufleren...
Dit nieuwe maakt dingen zo ontzettend veel ingewikkelder dan uitzoeken waar je nu bent, of waar je je fiets gelaten hebt.
Nu is contact met mijn ouders een grote poel van verwarring en gemixte emoties. Grote behoefte aan bevestiging, vroeger kon ik dan echt blij zijn met aandacht van ze. De nare dingen splitste ik af en waren er niet.
En was het naar, dan waren het op dat moment niet dezelfde mensen waar ik ook zo naar verlangde. Die bestonden niet, kende ik niet.
Het was duidelijk.
Nu, nu doet het zò zeer omdat ik behoefte heb om het zwanger zijn met mn moeder te delen. Behoefte heb aan bevestiging dat ik er mag zijn. Maar ik haat mezelf daarom, omdat ik weet wie ze zijn, wat ze deden.
Ik wil ze haten daarom, maar wordt gek van schuldgevoel bij het idee eraan.
Dat soort dillemma's kende ik niet.
Trouw was makkelijker, en 'goed' zijn ook.
Misschien wordt het wel makkelijker, mettertijd. Als ik hieraan wen, als het net zo vertrouwd wordt als dingen niet weten..
Maar momenteel is het angstig.
De gevoelens overweldigend, veel dingen verscheurend en verwarrend, en ik moet ineens gaan zorgen voor behoeftes die ik eigenlijk niet ken, nooit gehad heb.
Wat het 'netjes functioneren' bemoeilijkt.
Nee, dat opgesplitste is niet 'prettig' of 'makkelijk'.
Je maakt de helft van je leven niet bewust mee, en bovendien is het gewoon gevaarlijk.
Maar men, wat vind ik het nog steeds een ontzettend angstig idee om het ooit helemaal 'alleen' te moeten gaan redden.
Zèlf te moeten vragen/regelen waar ik behoefte aan heb, zelf grenzen aangeven, en zelf nare dingen meemaken en voelen.
Om het nog maar niet te hebben over de enorme angst om straks alle pijn en verdriet van vroeger te moeten dragen in mijn eentje, alle beelden, herinneringen, geluiden, alles.
Met alles wat ik nu weet heb ik het eigenlijk meoilijk genoeg. Het is genoeg om mee te dealen.
Nog steeds heb ik herbelevingen (of nachtmerries) die ik ontzettend heftig ervaar, waarvan bepaalde emoties me blijven naspoken, maar waar ik na 5 minuten niet meer bijkan. Als een droom, het vervliegt.
En net als bij een hele levendige nachtmerrie vind ik dat een stuk makkelijker dan dat het er nog is als ik mijn ogen open doe.
Ik weet gewoon niet of ik dat allemaal in mijn eentje kan dragen.
Wil dragen.
Pff. Sorrie.
Ik weet ook niet zo goed wat ik wil met dit verhaal.
Peuter kent mijn angst hierin, daarom is verdere integratie en traumaverwerking enzo tot nu toe ook gestopt.
Omdat ze het een belangrijke keuze vind of ik dat ooit wil gaan doen of niet.
En eigenlijk ben ik daar wel heel blij om.
Eerst hier maar eens doorheen, aan wennen, etc.
Als ik mijn diagnose straks kwijt ben is dat onwennig, maar ben ik daar al heel blij mee. Het betekent dat het mijn leven niet meer overheerst, dat ik er zo mee heb leren omgaan dat het niet meer opvallend beperkend is.
Niet mijn idee van 'beter', sterker nog, ik voel me soms best genaaid dat ik nog zoveel ellende voel en heb, maar omdat ik niet meer flip en redelijk keurig functioneer, ik de diagnose kwijtraak en dus 'beter' zou zijn.
Beter my ass!
Beter is een droom. Maar een utopische waarvan ik niet goed weet of ik de weg erheen wel wil gaan doen.
Traumaverwerking, integratie. Nog zoveel meer shit erbij om te gaan verteren.
In klinische taal ben ik nu bijna 'beter'.
Dingen zijn heftig en soms zwaar, maar ik kan er ook beter mee omgaan. Beter is een utopie.
Er zal nooit een beter zijn waarin het verdriet en de pijn weg zijn, en ik 'normaal' en zorgeloos ben.
Wel kom ik in de buurt van een leven waarin ik beter met het verdriet en de pijn om kan gaan, en zorgen en spanningen kan opvangen. Voor mezelf kan zorgen, juist door aan te geven wat wel en niet gaat.
Een hele andere 'beter' dan die waar ik nog steeds van droom.
Maar ik geloof dat ik me erbij neer begin te leggen dat sommige dromen ècht bedrog zijn.
Blijkbaar riep het veel op Ster, sorrie voro het lange verhaal..
Ik twijfel ook of ik t hier moet plaatsen, gezien het zò ontzettend heftig voelt en is voor me.
Kan zijn dat ik het morgen weer wis..
vrijdag 19 februari 2010 om 23:50
ps.
Angst om te switchen (denk dat je dat bedoeld met splitsen?), dat is heel andere angst. Dat is 'als ik maar niet genant deed' 'als mensen maar niet merkten dat..' angst.
En eigenlijk alleen van toepassing op de kleintjes, die na jaren streng toespreken nu braafjes alleen nog bij Wurman of hèle vertrouwde mensen eruit piepen.
Met de andere delen weet ik dat mensen het niet echt zien. Hoogstens mij wisselvallig vinden.
En men, wat kan het een opluchting zijn als de dagen waar je tegenop ziet ineens om zijn.
(maar, niet romantiseren, het zorgt idd voor een groot op-je-tenen-lopen gehalte. Bijv. als je straks mag bevallen en dan nìèt mag switchen.)
Angst om te switchen (denk dat je dat bedoeld met splitsen?), dat is heel andere angst. Dat is 'als ik maar niet genant deed' 'als mensen maar niet merkten dat..' angst.
En eigenlijk alleen van toepassing op de kleintjes, die na jaren streng toespreken nu braafjes alleen nog bij Wurman of hèle vertrouwde mensen eruit piepen.
Met de andere delen weet ik dat mensen het niet echt zien. Hoogstens mij wisselvallig vinden.
En men, wat kan het een opluchting zijn als de dagen waar je tegenop ziet ineens om zijn.
(maar, niet romantiseren, het zorgt idd voor een groot op-je-tenen-lopen gehalte. Bijv. als je straks mag bevallen en dan nìèt mag switchen.)
zaterdag 20 februari 2010 om 01:06
Wurm, over dat zélf gaan vragen als je steun nodig hebt; de stukjes die dat nu verbrokkeld doen verdwijnen niet maar gaan op in het geheel. Niks verdwijnt, de vaardigheden blijven. Het leven blijft veel meer in het heden, en er komt ruimte om keuzes te maken voor de toekomst. Een lang proces. Moeizaam. Maar helaas is leven nu eenmaal moeizaam. Gelukkig wel met heel veel gouden randjes en mooie mensen om je heen. Dat je die verzameld hebt, daar mag je zo ongelofelijk trots op zijn!
hanke321 wijzigde dit bericht op 20-02-2010 14:04
Reden: privacy
Reden: privacy
% gewijzigd
zaterdag 20 februari 2010 om 10:45
Lieve Wurm, het roept veel op, wat je schrijft. Onrust, verdriet, herkenning, wat al niet meer. En ook dat wat jij zegt, Hanke. Het alsmaar doorgaan, doorgaan, over alle grenzen heen. Dat heb ik zo lang gedaan. En ik kan nog steeds niet in alle eerlijkheid zeggen dat dat voorbij is.
Ik voel nog heel weinig veiligheid. Eigenlijk alleen bij mijn therapeute, en dan nog niet eens 100%. Sinds ze 'mij' zag, voelde ik ergens in de verte iets van 'er is iemand die net genoeg om mij geeft om mij werkelijk, echt werkelijk te zien en te willen leren kennen'. Dat alles dus wat ik heel ver weggemaakt heb. En ik vind het doodeng. Thuis voelt het ook helemaal niet goed, omdat heden en verleden heel erg door elkaar heen lopen. De eerste jaren met EM was het veel gemakkelijker, zeg maar. We hebben vannacht tot over drieën zitten ruziën (ik weet even geen andere term), omdat ik er zo helemaal niet tegen kan als ik... ach laat ook even maar, ik wil het gevoel niet weer helemaal oproepen door het uit te spreken. Het is nog niet eens helemaal weg.
Ik voel nog heel weinig veiligheid. Eigenlijk alleen bij mijn therapeute, en dan nog niet eens 100%. Sinds ze 'mij' zag, voelde ik ergens in de verte iets van 'er is iemand die net genoeg om mij geeft om mij werkelijk, echt werkelijk te zien en te willen leren kennen'. Dat alles dus wat ik heel ver weggemaakt heb. En ik vind het doodeng. Thuis voelt het ook helemaal niet goed, omdat heden en verleden heel erg door elkaar heen lopen. De eerste jaren met EM was het veel gemakkelijker, zeg maar. We hebben vannacht tot over drieën zitten ruziën (ik weet even geen andere term), omdat ik er zo helemaal niet tegen kan als ik... ach laat ook even maar, ik wil het gevoel niet weer helemaal oproepen door het uit te spreken. Het is nog niet eens helemaal weg.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 20 februari 2010 om 11:18
Dapper dat je het eruit hebt gegooid Wurm. Kijk maar of je het laat staan.
Het is ook niet dat ik je niet begrijp, wilde gewoon vragen hoe jij dit ziet. Bedankt voor je lange antwoord.
Je zegt dat je er niet aan moet denken om straks alle pijn en verdriet alleen te dragen, maar dat doe je nu toch ook? Wat is dan het verschil met straks? Of bedoel je, als je straks meer voelt?
Wat een tering klote zooi. Die schuldgevoelens t.o.v je ouders/moeder herken ik heel goed. Het idee al dat je iets lelijks denkt over ze. Brrrr.
Nou, ik hoop dat je er ooit klaar voor bent. Gelukkig heb je een hele goede therapeut.
En echt beter. Nee, dat geloof ik niet. Maar wees eens eerlijk, wat is nou echt gelukkig/beter/goed in dit leven? Het is moeilijk.
En mijn hoop, mijn troost is dat ik weet dat dit niet het échte leven is. En dat maakt het allemaal verdraagzaam.
Anders zou ik gillend gek worden en in paniek raken.
Sterkte met al je worstelingen, je depressie. Je word moeder, e bent bezig met verwerking en herbelevingen die nooit weggaan. Moeilijk hoor.
Ik weet niet zo goed wat meer te zeggen. Sorry als ik je triggerde.
Succes met je weg hierin. Jij geeft aan wat teveel is.
Het is ook niet dat ik je niet begrijp, wilde gewoon vragen hoe jij dit ziet. Bedankt voor je lange antwoord.
Je zegt dat je er niet aan moet denken om straks alle pijn en verdriet alleen te dragen, maar dat doe je nu toch ook? Wat is dan het verschil met straks? Of bedoel je, als je straks meer voelt?
Wat een tering klote zooi. Die schuldgevoelens t.o.v je ouders/moeder herken ik heel goed. Het idee al dat je iets lelijks denkt over ze. Brrrr.
Nou, ik hoop dat je er ooit klaar voor bent. Gelukkig heb je een hele goede therapeut.
En echt beter. Nee, dat geloof ik niet. Maar wees eens eerlijk, wat is nou echt gelukkig/beter/goed in dit leven? Het is moeilijk.
En mijn hoop, mijn troost is dat ik weet dat dit niet het échte leven is. En dat maakt het allemaal verdraagzaam.
Anders zou ik gillend gek worden en in paniek raken.
Sterkte met al je worstelingen, je depressie. Je word moeder, e bent bezig met verwerking en herbelevingen die nooit weggaan. Moeilijk hoor.
Ik weet niet zo goed wat meer te zeggen. Sorry als ik je triggerde.
Succes met je weg hierin. Jij geeft aan wat teveel is.
zaterdag 20 februari 2010 om 12:09
Ik geloof in God. En dat Zijn zoon Jezus Christus voor ons is gestorven. Hij heeft alle pijn en schuld al op zich genomen. Wij hoeven nooit meer zo erg te lijden.
Jezus zegt dat wie in Hem geloven ook echt eeuwig leven zullen hebben. Zonder pijn en verdriet. Dat Hij de weg, de waarheid en het leven is.
Ik hou me daaraan vast en dat maakt het allemaal minder zwaar. Als een opluchting.
En nee, dat betekent niet dat het leven dan makkelijker is. Maar wel verdraagzamer.
En ik weet dat ik gedragen wordt. Dat ik nooit alleen ben.
Jezus zegt dat wie in Hem geloven ook echt eeuwig leven zullen hebben. Zonder pijn en verdriet. Dat Hij de weg, de waarheid en het leven is.
Ik hou me daaraan vast en dat maakt het allemaal minder zwaar. Als een opluchting.
En nee, dat betekent niet dat het leven dan makkelijker is. Maar wel verdraagzamer.
En ik weet dat ik gedragen wordt. Dat ik nooit alleen ben.
anoniem_73098 wijzigde dit bericht op 20-02-2010 12:11
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
zaterdag 20 februari 2010 om 12:21
Maar daar heb je nu toch niets aan, want je lijdt toch?
Kijk je uit naar straks, ooit 'een eeuwig leven'?
En zit je het dan uit totdat het zover is?
Ik bedoel deze vragen oprecht hoor, ik hoop dat je het niet verkeerd opvat.
Ik zou willen dat ik dat laatste ook geloofde. Gedragen worden, nooit alleen zijn. Maar dat geloof ik niet, en voel ik niet.
Kijk je uit naar straks, ooit 'een eeuwig leven'?
En zit je het dan uit totdat het zover is?
Ik bedoel deze vragen oprecht hoor, ik hoop dat je het niet verkeerd opvat.
Ik zou willen dat ik dat laatste ook geloofde. Gedragen worden, nooit alleen zijn. Maar dat geloof ik niet, en voel ik niet.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 20 februari 2010 om 12:59
Daar heb ik nu iets aan in de zin dat ik gedragen wordt, ik zoek vaak naar antwoorden en troost in de bijbel. Het is mijn leidraad zeg maar.
En nee, dat betekent niet dat ik nu niet lijdt. Maar het betekent wel dat er verlossing is, een leven hier na. En dat voelt zo bevrijdend.
Jammer dat je het niet voelt, maar het is niet zo dat er opeens een golf van vreugde oid over me heen kwam. Ik ben me er gaandeweg meer in gaan verdiepen en merk nu dat God bezig is in mijn leven, in heel veel opzichten.
Vat je vragen helemaal niet verkeerd op hoor. Het is ook niet mijn bedoeling om iemand iets op te dringen, sorrie als dat zo overkomt.
Ik kan me voorstellen dat het heel frustrerend is om te horen. Pff ja hoor. Een God. Gaaaan we weer. Ik moet het toch echt zelf zien te redden hoor in dit leven.
Zoiets.
Maar het mooie is, je hoeft het dus niet zelf te redden.
En nee, dat betekent niet dat ik nu niet lijdt. Maar het betekent wel dat er verlossing is, een leven hier na. En dat voelt zo bevrijdend.
Jammer dat je het niet voelt, maar het is niet zo dat er opeens een golf van vreugde oid over me heen kwam. Ik ben me er gaandeweg meer in gaan verdiepen en merk nu dat God bezig is in mijn leven, in heel veel opzichten.
Vat je vragen helemaal niet verkeerd op hoor. Het is ook niet mijn bedoeling om iemand iets op te dringen, sorrie als dat zo overkomt.
Ik kan me voorstellen dat het heel frustrerend is om te horen. Pff ja hoor. Een God. Gaaaan we weer. Ik moet het toch echt zelf zien te redden hoor in dit leven.
Zoiets.
Maar het mooie is, je hoeft het dus niet zelf te redden.
zaterdag 20 februari 2010 om 13:01
Ik vind het mooi dat je dat zo voelt Ster.
En ik kan me goed voorstellen dat dit jou kracht geeft, alles minder uitzichtloos maakt.
Persoonlijk blijf ik mooi hopen dat de dood een soort van eeuwige slaap is. Dat lijkt me nou zo rete-fijn! Gewoon omdat dat me geruststelt, dat ik dan niets meer hoef, alles klaar is. altijd rust.
Een hemel, en echt geluk enzo, dat lijkt me ook echt supermooi.
Ik kan er alleen geen langdurig beeld bij vormen.. Op een of andere manier associeer ik dat dan toch weer met 'leven' en 'gedoe'. Daarom jaagt het me angst aan. Raar he?
Wat had je trouwens gewist Ster?
Ik ben juist altijd benieuwd naar je bijdragen. Hoezo niets zinnigs?
Wie heeft het nou over zinnig.
Ik lul de helft van mn tijd uit mn nek, maar hee, EV wordt er blij van.
Zinnig wordt bepaald door wat de lezer zoekt.
Ha, en die lezer, dat zijn wij. Dus.
Plaats es terug!
En ik kan me goed voorstellen dat dit jou kracht geeft, alles minder uitzichtloos maakt.
Persoonlijk blijf ik mooi hopen dat de dood een soort van eeuwige slaap is. Dat lijkt me nou zo rete-fijn! Gewoon omdat dat me geruststelt, dat ik dan niets meer hoef, alles klaar is. altijd rust.
Een hemel, en echt geluk enzo, dat lijkt me ook echt supermooi.
Ik kan er alleen geen langdurig beeld bij vormen.. Op een of andere manier associeer ik dat dan toch weer met 'leven' en 'gedoe'. Daarom jaagt het me angst aan. Raar he?
Wat had je trouwens gewist Ster?
Ik ben juist altijd benieuwd naar je bijdragen. Hoezo niets zinnigs?
Wie heeft het nou over zinnig.
Ik lul de helft van mn tijd uit mn nek, maar hee, EV wordt er blij van.
Zinnig wordt bepaald door wat de lezer zoekt.
Ha, en die lezer, dat zijn wij. Dus.
Plaats es terug!
zaterdag 20 februari 2010 om 13:03
zaterdag 20 februari 2010 om 13:07
Wurm, lekker ding
Kan me voorstellen dat je het fijn vindt, eeuwige rust. Maar ik ben er niet zeker van dat het echt eeuwige rust is en het jaagt mij dus doodsangsten aan. Eeuwige rust. Hierna niks meer, helemaal niks? De mensen waarvan je houdt nooit meer zien?
Brr.
O nee het was heel stom en een dooddoener. Vooral naar EV toe.
Maar ik had ooit eens gehoord van mijn psycholoog dat als je wat ouder wordt, richtig 30 dat je dan minder last hebt van erge depressieve gevoelens. Omdat je dan meer een eigen persoon bent geworden, zekerder van jezelf bent.
En dat de borderline trekjes dan minder worden. Schijnt...
Kan me voorstellen dat je het fijn vindt, eeuwige rust. Maar ik ben er niet zeker van dat het echt eeuwige rust is en het jaagt mij dus doodsangsten aan. Eeuwige rust. Hierna niks meer, helemaal niks? De mensen waarvan je houdt nooit meer zien?
Brr.
O nee het was heel stom en een dooddoener. Vooral naar EV toe.
Maar ik had ooit eens gehoord van mijn psycholoog dat als je wat ouder wordt, richtig 30 dat je dan minder last hebt van erge depressieve gevoelens. Omdat je dan meer een eigen persoon bent geworden, zekerder van jezelf bent.
En dat de borderline trekjes dan minder worden. Schijnt...
