Psyche
alle pijlers
Langdurige vermoeidheid
vrijdag 2 oktober 2020 om 21:21
Ik wil toch even mijn hart luchten
Ik loop nu al 2 jaar met vermoeidheid en ik weet niet waar het vandaan komt.
En ik heb al van alles geprobeerd en al regelmatig naar de huisarts geweest. Vaak bloed geprikt en daar komt steeds niks uit.
Dan wordt je vaak doorverwezen naar een psycholoog, ook omdat Ik veel last heb van stemmingswisselingen. Dan wordt er gezegd dat ik stress heb, moet ontspannen en dan heb ik weer borderline. Al verschillende psychologen gezien en therapieën gehad. Ook CGT en noem maar op. Maar de vermoeidheid blijft, wat ik ook probeer.
Vorig jaar dacht ik, misschien moet ik afvallen om mij beter te voelen en gezonder eten. Ik was niet dik maar toch wel afgevallen en dat bijna tegen ondergewicht aan. Dat gevoel dat ik ergens controle over had, maar helaas heb ik niks een eetstoornis wat zich uit in, veel dingen niet durven eten, vooral gezond, angst om aan te komen en hele dag denken aan eten. En daar ben ik wel voor in behandeling.
Heb een tijd gehad dat ik dacht misschien moet ik mij meer ontspannen en niet druk maken maar ook dat helpt niet. En steeds wordt ik doorgestuurd naar van alles.
Mijn symptomen in het kort:
- ik ben al 2 jaar moe en deze vermoeidheid heb ik nooit eerder zo gehad en daardoor herken ik mijzelf niet meer
- naast deze vermoeidheid veel last van mijn spieren, voornamelijk onder in de rug, en nek en schouderbladen. Op bepaalde punten als ik dat aanraak doet dat zeer. Wel fysio gehad maar heeft niet geholpen
- elke ochtend zo vroeg wakker en last van stijfheid
- vaak geen energie om iets te doen of kodt6het moeite
- dagen dat ik het gevoel heb dat mijn lichaam te moe is en dan opeens ook een soort grieperig gevoel heb. En dan echt mij uitgeput voel
Soms te moe om in slaap te vallen
- soms heb ik dagen dat alles veel energie kost maar soms ook dagen dat het iets beter lukt en een enkele dag dat ik soms veel energie heb
- door deze vermoeidheid heb ik veel last van stemmingswisselingen en kan ik minder genieten en voel ik mij emotioneel
- ik merk wel juist het nu kouder wordt meer kast van mijn spieren heb en zelfs lang lopen al pijnlijk is. Gisteren in de regen gefietst. Op het laatst had ik pijm in mijn handen en knokkels er boven op dat bij bewegen het hoorde kraakte
- regelmatig buikpijn en darmklachten en /of steken in mijn buik ofbuikpijn wat meestal maar 10 minuten duurt
En echt ik probeer van alles. Probeer wel mijn dingen te doen, veel bewegen, ontspannen, vroeg slapen maar niks helpt. En vaak heb ik al geen zin om iets te doen of onder de mensen te zijn maar ik blijf dat wel doen. En zelfs ben ik nu op een moment gekomen dat ik graag wil daten, maar ook daar kan ik echt niet energie voor opbrengen. Ik werk gelukkig nog wel, maar soms kost dat moeite, ook omdat Ik overal heen moet op de fiets. Werk bij mensen thuis. Ben dan wel 2 dagen in de week vrij maar heb ik dan echt nodig om bij te komen. Ik heb mij 1 keer ziekgemeld omdat ik echt te moe was om te werken terwijl ik mij bijna nooit ziekmeld...
En door die vermoeidheid voel ik mij vaak prikkelbaar en geïrriteerd en ook weinig zin om af te spreken. Maar ondanks dat doe ik dat wel.
Ik ben nu 32 jaar en altijd maar denken van je bent nog jong, je kan niet moe zijn
Maat ik merk nu ecbt dat het er meer en meer er in sluipt soms zo erg dat ik mij depressief voel....en toch wil ik weten waar de vermoeidheid vandaan komt...
Hoe dan ook, maandag ga ik weer de huisarts bellen om dat ik dit geen pretje vindt en alles al heb geprobeerd
Hebben jullie nog enige tips?
Ik loop nu al 2 jaar met vermoeidheid en ik weet niet waar het vandaan komt.
En ik heb al van alles geprobeerd en al regelmatig naar de huisarts geweest. Vaak bloed geprikt en daar komt steeds niks uit.
Dan wordt je vaak doorverwezen naar een psycholoog, ook omdat Ik veel last heb van stemmingswisselingen. Dan wordt er gezegd dat ik stress heb, moet ontspannen en dan heb ik weer borderline. Al verschillende psychologen gezien en therapieën gehad. Ook CGT en noem maar op. Maar de vermoeidheid blijft, wat ik ook probeer.
Vorig jaar dacht ik, misschien moet ik afvallen om mij beter te voelen en gezonder eten. Ik was niet dik maar toch wel afgevallen en dat bijna tegen ondergewicht aan. Dat gevoel dat ik ergens controle over had, maar helaas heb ik niks een eetstoornis wat zich uit in, veel dingen niet durven eten, vooral gezond, angst om aan te komen en hele dag denken aan eten. En daar ben ik wel voor in behandeling.
Heb een tijd gehad dat ik dacht misschien moet ik mij meer ontspannen en niet druk maken maar ook dat helpt niet. En steeds wordt ik doorgestuurd naar van alles.
Mijn symptomen in het kort:
- ik ben al 2 jaar moe en deze vermoeidheid heb ik nooit eerder zo gehad en daardoor herken ik mijzelf niet meer
- naast deze vermoeidheid veel last van mijn spieren, voornamelijk onder in de rug, en nek en schouderbladen. Op bepaalde punten als ik dat aanraak doet dat zeer. Wel fysio gehad maar heeft niet geholpen
- elke ochtend zo vroeg wakker en last van stijfheid
- vaak geen energie om iets te doen of kodt6het moeite
- dagen dat ik het gevoel heb dat mijn lichaam te moe is en dan opeens ook een soort grieperig gevoel heb. En dan echt mij uitgeput voel
Soms te moe om in slaap te vallen
- soms heb ik dagen dat alles veel energie kost maar soms ook dagen dat het iets beter lukt en een enkele dag dat ik soms veel energie heb
- door deze vermoeidheid heb ik veel last van stemmingswisselingen en kan ik minder genieten en voel ik mij emotioneel
- ik merk wel juist het nu kouder wordt meer kast van mijn spieren heb en zelfs lang lopen al pijnlijk is. Gisteren in de regen gefietst. Op het laatst had ik pijm in mijn handen en knokkels er boven op dat bij bewegen het hoorde kraakte
- regelmatig buikpijn en darmklachten en /of steken in mijn buik ofbuikpijn wat meestal maar 10 minuten duurt
En echt ik probeer van alles. Probeer wel mijn dingen te doen, veel bewegen, ontspannen, vroeg slapen maar niks helpt. En vaak heb ik al geen zin om iets te doen of onder de mensen te zijn maar ik blijf dat wel doen. En zelfs ben ik nu op een moment gekomen dat ik graag wil daten, maar ook daar kan ik echt niet energie voor opbrengen. Ik werk gelukkig nog wel, maar soms kost dat moeite, ook omdat Ik overal heen moet op de fiets. Werk bij mensen thuis. Ben dan wel 2 dagen in de week vrij maar heb ik dan echt nodig om bij te komen. Ik heb mij 1 keer ziekgemeld omdat ik echt te moe was om te werken terwijl ik mij bijna nooit ziekmeld...
En door die vermoeidheid voel ik mij vaak prikkelbaar en geïrriteerd en ook weinig zin om af te spreken. Maar ondanks dat doe ik dat wel.
Ik ben nu 32 jaar en altijd maar denken van je bent nog jong, je kan niet moe zijn
Maat ik merk nu ecbt dat het er meer en meer er in sluipt soms zo erg dat ik mij depressief voel....en toch wil ik weten waar de vermoeidheid vandaan komt...
Hoe dan ook, maandag ga ik weer de huisarts bellen om dat ik dit geen pretje vindt en alles al heb geprobeerd
Hebben jullie nog enige tips?
zaterdag 3 oktober 2020 om 07:39
Ik heb je geloept to en je hebt al lang psychische klachten en een eetstoornis. Stress en een eetstoornis hebben invloed op hoe je organen werken, wat je opneemt aan eten, hoe je ontgift. Dikke kans dat je al jaren roofbouw pleegt op je lichaam.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 3 oktober 2020 om 07:47
Klopt het, dat je tussen de regels schrijft dat je én een angststoornis en een eetstoornis hebt en dat de arts denkt dat je een depressie had - maar je de Ad na een maand gestopt hebt?
Heb je daar hulp bij (gehad)? Want ben je je bewust dat heel veel denken, malen en angstig zijn ook heel veel energie kost? En een van de symptomen van een depressie kan vermoeidheid zijn.
Dus heel bot, hoewel een screening van je bloed nuttig is - omdat je dan zeker weer dat er niets mis is, of je specifiek kunt gaan aanvullen- is er best wel een kans dat er niets uitkomt.
En dan zou je met je psychische klachten aan de gang kunnen gaan. Vraag of er begeleiding kan zijn om om te gaan met je vermoeidheid. (Klinkt wat vaag, maar jezelf de ene dag uit putten en dan de andere dag alleen maar uit te puffen is veel vermoeiender dan door te kiezen voor heel veel ritme, rust en regelmaat) en overleg eens of er therapie is die je misschien nog verder helpt.
(Ps. Ik weet als geen ander dat dit niet is wat je wil horen. Het liefste wil je een diagnose, een pil en klaar. Maar toch- de oplossing om aan je stoornissen en je depressie te werken is vaak de moeilijkste, maar wel eentje die echt helpt. Zeker als je daarbij hulp krijgt om de hoeveelheid energie die je hebt beter te verdelen.)
Heb je daar hulp bij (gehad)? Want ben je je bewust dat heel veel denken, malen en angstig zijn ook heel veel energie kost? En een van de symptomen van een depressie kan vermoeidheid zijn.
Dus heel bot, hoewel een screening van je bloed nuttig is - omdat je dan zeker weer dat er niets mis is, of je specifiek kunt gaan aanvullen- is er best wel een kans dat er niets uitkomt.
En dan zou je met je psychische klachten aan de gang kunnen gaan. Vraag of er begeleiding kan zijn om om te gaan met je vermoeidheid. (Klinkt wat vaag, maar jezelf de ene dag uit putten en dan de andere dag alleen maar uit te puffen is veel vermoeiender dan door te kiezen voor heel veel ritme, rust en regelmaat) en overleg eens of er therapie is die je misschien nog verder helpt.
(Ps. Ik weet als geen ander dat dit niet is wat je wil horen. Het liefste wil je een diagnose, een pil en klaar. Maar toch- de oplossing om aan je stoornissen en je depressie te werken is vaak de moeilijkste, maar wel eentje die echt helpt. Zeker als je daarbij hulp krijgt om de hoeveelheid energie die je hebt beter te verdelen.)
zaterdag 3 oktober 2020 om 07:48
Ik bleek coeliakie te hebben. En mijn buikklachten vond ik zo normaal dat ik ze niet eens als eerste klacht noemde, dat was zo gewoon voor mij.Mugske schreef: ↑02-10-2020 22:47Huisarts zei tegen mij : dat hebben veel jongvolwassen vrouwen. Tja, dat zal maar verandert niks aan de klachten.
Daarna zei ze ik kan je verwijzing geven naar de internist maar die doet dezelfde bloedonderzoeken. Dus ik heb die verwijzing wel gevraagd. Internist deed andere bloedonderzoeken (want daar moest ik nuchter voor zijn en die van de huisarts niet).
Bleek vitamine b12 terkort te zijn in mijn geval.
Internist is een goede start om lichamelijke oorzaak te vinden of dingen uit te sluiten.
zaterdag 3 oktober 2020 om 07:50
Ik heb geen ondergewicht nu. En ben nu wel in behandeling en moet zeggen ik eet nu wel iets beter maar verschilt per dag.
Maar mijn vermoeidheid had ik ook al voor mijn eetstoornis. Ooit ben ik 25 kilo afgevallen en toen ik wat zwaarder was was ik ook steeds moe en toen ik was afgevallen voelde ik mij veel beter.
En nu dacht ik vorig jaar weer misschien gewoon wat afvallen, krijg ik vast meer energie en het begin voelde ik mij daar hoop goed door Maar de vermoeidheid blijft..
zaterdag 3 oktober 2020 om 07:51
Ben nog maar 32.. dus overgangsklachten denk ik nietviva-amber schreef: ↑03-10-2020 05:05Hoe oud ben?
Het kunnen namelijk ook beginnende overgangsklachten zijn.
ME en CVS kun je nooit uitsluiten als aandoening. Er is nog geen oorzaak gevonden van deze aandoeningen en je kan het niet testen. Het is meer dat wanneer alle andere zaken zijn uitgesloten wordt gedacht aan CVS.
zaterdag 3 oktober 2020 om 08:35
Eten is meer dan een middel om aan te komen of af te vallen.taccowoman schreef: ↑03-10-2020 07:50Ik heb geen ondergewicht nu. En ben nu wel in behandeling en moet zeggen ik eet nu wel iets beter maar verschilt per dag.
Maar mijn vermoeidheid had ik ook al voor mijn eetstoornis. Ooit ben ik 25 kilo afgevallen en toen ik wat zwaarder was was ik ook steeds moe en toen ik was afgevallen voelde ik mij veel beter.
En nu dacht ik vorig jaar weer misschien gewoon wat afvallen, krijg ik vast meer energie en het begin voelde ik mij daar hoop goed door Maar de vermoeidheid blijft..
In een gezond dieet zitten voedingsstoffen, vezels, vitaminen en mineralen die je lichaam nodig heeft om goed te functioneren
zaterdag 3 oktober 2020 om 23:59
Ik herken het wel.
Een paar jaar geleden was ik ook zo moe. Meerdere keren bij de huisarts geweest voor bloedonderzoek. Één keer was b12 aan de lage kant.
Uiteindelijk gestopt met de pil, dat merkte ik meteen. Ik kreeg net dat beetje meer energie om het iets dragelijker te maken. Bijv. van de bushalte naar huis lopen kostte al moeite, niet normaal voor iemand van begin 30.
Later ging het toch weer slechter. Weer bloed laten prikken, maar alles was toen goed. Toen heb ik een doorverwijzing naar de psycholoog gevraagd. Daar adviseerden ze me om een slaaponderzoek te laten doen om slaapapneu te kunnen uitsluiten. Dat heb ik gedaan en mijn slapen kon niet de oorzaak zijn.
Nu ben ik bij de psycholoog en ik denk dat het toch vooral psychisch is. Angst, piekeren en perfectionisme vragen veel energie.
Vermoeidheid kan zoveel oorzaken hebben, dat maakt het ook zo lastig om de oorzaak te vinden. Nog een keer naar de huisarts kan nooit kwaad. Misschien toch een doorverwijzing vragen voor uitgebreider bloedonderzoek?
Een paar jaar geleden was ik ook zo moe. Meerdere keren bij de huisarts geweest voor bloedonderzoek. Één keer was b12 aan de lage kant.
Uiteindelijk gestopt met de pil, dat merkte ik meteen. Ik kreeg net dat beetje meer energie om het iets dragelijker te maken. Bijv. van de bushalte naar huis lopen kostte al moeite, niet normaal voor iemand van begin 30.
Later ging het toch weer slechter. Weer bloed laten prikken, maar alles was toen goed. Toen heb ik een doorverwijzing naar de psycholoog gevraagd. Daar adviseerden ze me om een slaaponderzoek te laten doen om slaapapneu te kunnen uitsluiten. Dat heb ik gedaan en mijn slapen kon niet de oorzaak zijn.
Nu ben ik bij de psycholoog en ik denk dat het toch vooral psychisch is. Angst, piekeren en perfectionisme vragen veel energie.
Vermoeidheid kan zoveel oorzaken hebben, dat maakt het ook zo lastig om de oorzaak te vinden. Nog een keer naar de huisarts kan nooit kwaad. Misschien toch een doorverwijzing vragen voor uitgebreider bloedonderzoek?
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
maandag 5 oktober 2020 om 13:16
Dan lees je je punten waar je tegen aan loopt uit je openingspost toch gewoon voor? Daar heb je ze netjes op een rij gezet.taccowoman schreef: ↑05-10-2020 09:37Heb de huisarts gebeld. Vanmiddag wordt ik telefonisch gebeld door de huisarts omdat ze wat terughoudender zijn ivm corona laten ze bijna niemand op het spreekuur komen.
Telefonisch kan ik mij al moeilijk verwoorden...
Sterkte, je moe voelen is k**
(ken het gevoel helaas, heb reuma met bijbehorende zware medicatie en voel me daarom altijd moe. Eerste symptomen kwamen toen ik 26 was, onlangs mijn 10jarig jubileum gevierd).
groenebroek wijzigde dit bericht op 05-10-2020 13:17
6.63% gewijzigd
maandag 5 oktober 2020 om 15:19
Gezien de andere zaken die je beschrijft zou het eigenlijk vreemd zijn als je geen last van vermoeidheid zou hebben.
Hier hetzelfde, chronisch vermoeid geweest, angststoornis, chronische hyperventilatie, geen grenzen bewaken. Zo na je 30e begint dat behoorlijk te tellen en raak je mentaal en fysiek uitgeput.
Huisartsen zien continu dit soort klachten. Dus als medische oorzaken zijn uitgesloten kan je wellicht beter kijken wat je zelf zou kunnen doen om je leven meer in balans te krijgen. Het vraagt om een integrale aanpak en zover is het met onze verzekerde (geestelijke) gezondheidszorg helaas nog niet.
Mijn tip is om de focus van extern (hulpverlening) naar interne krachtbronnen te verplaatsen. Wat heb je nodig om de dag door te komen, hoe kan je energie gaan opbouwen. Niets forceren en jezelf behandelen zoals je ieder andere patiënt in herstel zou behandelen. Bouw ook rust en ontspanning in, want psychische belasting en chronische stress vragen véél energie en rust om te herstellen. Maak bijvoorbeeld een lijst met activiteiten waarvan je ontspannen wordt, bijvoorbeeld dagelijks een wandeling maken of een spelletje doen of wat dan ook.
Maak je ook een realistische voorstelling van de persoon die je graag wil zijn. Welke activiteiten wil je weer kunnen doen?
Met mij gaat het nu beter na jaren aan mezelf werken, dingen uit het verleden verwerken en allerlei factoren in mijn leven die energie slurpten aangepast te hebben. Dit is denk ik niet iets waarin je concessies kan doen. Maar je mag best doelen stellen, een mens is continu in verandering dus je kan ergens naartoe werken.
Ik help ook beroepsmatig mensen met herstel en reintegratie en dan kijken we tegenwoordig eigenlijk niet meer naar klachten en diagnoses, enkel naar doelen en dagelijkse activiteiten die je kan opbouwen ondanks de klachten. Dan zie je dat er toch heel veel mogelijk is om meer balans en kwaliteit van leven te ervaren.
Hier hetzelfde, chronisch vermoeid geweest, angststoornis, chronische hyperventilatie, geen grenzen bewaken. Zo na je 30e begint dat behoorlijk te tellen en raak je mentaal en fysiek uitgeput.
Huisartsen zien continu dit soort klachten. Dus als medische oorzaken zijn uitgesloten kan je wellicht beter kijken wat je zelf zou kunnen doen om je leven meer in balans te krijgen. Het vraagt om een integrale aanpak en zover is het met onze verzekerde (geestelijke) gezondheidszorg helaas nog niet.
Mijn tip is om de focus van extern (hulpverlening) naar interne krachtbronnen te verplaatsen. Wat heb je nodig om de dag door te komen, hoe kan je energie gaan opbouwen. Niets forceren en jezelf behandelen zoals je ieder andere patiënt in herstel zou behandelen. Bouw ook rust en ontspanning in, want psychische belasting en chronische stress vragen véél energie en rust om te herstellen. Maak bijvoorbeeld een lijst met activiteiten waarvan je ontspannen wordt, bijvoorbeeld dagelijks een wandeling maken of een spelletje doen of wat dan ook.
Maak je ook een realistische voorstelling van de persoon die je graag wil zijn. Welke activiteiten wil je weer kunnen doen?
Met mij gaat het nu beter na jaren aan mezelf werken, dingen uit het verleden verwerken en allerlei factoren in mijn leven die energie slurpten aangepast te hebben. Dit is denk ik niet iets waarin je concessies kan doen. Maar je mag best doelen stellen, een mens is continu in verandering dus je kan ergens naartoe werken.
Ik help ook beroepsmatig mensen met herstel en reintegratie en dan kijken we tegenwoordig eigenlijk niet meer naar klachten en diagnoses, enkel naar doelen en dagelijkse activiteiten die je kan opbouwen ondanks de klachten. Dan zie je dat er toch heel veel mogelijk is om meer balans en kwaliteit van leven te ervaren.
donderdag 8 oktober 2020 om 20:19
Nou ik zou worden teruggebeld. Helaas niks. Later weer gebeld. Ze zouden overleggen nog niks gehoord... morgen er maar weer achteraangroenebroek schreef: ↑08-10-2020 11:38En TO, hoe gaat het nu met je?
Ben je verder gekomen na het gesprek met je huisarts?
Morgen moet ik sws weer naar mijn diëtiste voor mijn eetstoornis en is ook integratief therapeut.. maar bij de instelling waar ik eerst zat voor psychologische hulp... heeft toen gezegd, toen de behandeling stoppte dat mocht het weer slechter gaan er binnen een jaar weer terecht kom en na een jaar weer opnieuw verwijzing moet aanvragen
vrijdag 16 oktober 2020 om 05:56
Ik krijg binnenkort schema therapie.
Bij de diëtiste waar ik bij loop is ook gespecialiseerd in de psychologische kant en volgt daarnaast een opleiding
Bij haar krijg ik een begin van schema therapie ter overbrugging van waar ik de behandeling krijg.
Soms vind ik het best lastig. Ik wil zo graag kunnen praten over mijn gevoelens, vertellen waar ik mee zit en mij kunnen uiten. Maar ipv krop ik alles op en ja vaak komt dat tot een uitbarst en voel ik mij zo slecht. En dan gebeurt er weer wat en daar reageer ik fel op.
Dat mijn emoties mij teveel worden en dan vaak aan de dood denk of denk wat nou als ik er niet meer zal zijn? Zullen ze mij dan missen? En dan juist val ik weer terug in mijn eetstoornis. Dan eet ik minder en denk ik moet afvallen of dat stukje controle.
Totdat ik ma een paar dagen weer rustiger wordt en juist dan weer helder kan denk en en dan ook denk nu wat meer eten lief zijn voor jezelf etc
Dit komt voort uit mijn verleden. Thuis nooit echt die liefde en aandacht gehad. Mocht nooit over mijn gevoelens praten want dan was ik zwak. Kreeg nooit waardering of krijg te horen van dat lukt jouw toch niet. Of als ik emotioneel was, was ik zielig. En ja daarom vind ik het moeilijk om mijn gevoelens te uiten.
Maar vaak loop ik daar weer tegen aan in het leven. Dat ik of ergens gewoon die aandacht en liefde zoek of ook gewoon dir waardering wil hebben. Ben nu bijna 33, maar ik denk dan ik kan nu toch gewoon verder met mijn leven? Dat is het verleden maar toch loop ik er weer tegen aan of voel ik mij onzeker
Bij de diëtiste waar ik bij loop is ook gespecialiseerd in de psychologische kant en volgt daarnaast een opleiding
Bij haar krijg ik een begin van schema therapie ter overbrugging van waar ik de behandeling krijg.
Soms vind ik het best lastig. Ik wil zo graag kunnen praten over mijn gevoelens, vertellen waar ik mee zit en mij kunnen uiten. Maar ipv krop ik alles op en ja vaak komt dat tot een uitbarst en voel ik mij zo slecht. En dan gebeurt er weer wat en daar reageer ik fel op.
Dat mijn emoties mij teveel worden en dan vaak aan de dood denk of denk wat nou als ik er niet meer zal zijn? Zullen ze mij dan missen? En dan juist val ik weer terug in mijn eetstoornis. Dan eet ik minder en denk ik moet afvallen of dat stukje controle.
Totdat ik ma een paar dagen weer rustiger wordt en juist dan weer helder kan denk en en dan ook denk nu wat meer eten lief zijn voor jezelf etc
Dit komt voort uit mijn verleden. Thuis nooit echt die liefde en aandacht gehad. Mocht nooit over mijn gevoelens praten want dan was ik zwak. Kreeg nooit waardering of krijg te horen van dat lukt jouw toch niet. Of als ik emotioneel was, was ik zielig. En ja daarom vind ik het moeilijk om mijn gevoelens te uiten.
Maar vaak loop ik daar weer tegen aan in het leven. Dat ik of ergens gewoon die aandacht en liefde zoek of ook gewoon dir waardering wil hebben. Ben nu bijna 33, maar ik denk dan ik kan nu toch gewoon verder met mijn leven? Dat is het verleden maar toch loop ik er weer tegen aan of voel ik mij onzeker
