Leren loslaten in burnout

Ik zit in een burnout thuis. Het heeft even geduurd voordat ik dat voor mezelf kon toegeven.
Nu kom ik langzaamaan steeds meer dingen tegen in mijn karakter die ik lastig vind om om te buigen. Maar het zit me in de weg.
Vanochtend had onze pup de kerstboom omgegooid en ben ik 6.15 uur uit bed gegaan om het op te ruimen. Ik voelde me daarna niet zo lekker en vroeg om half 8 aan mijn vriend of hij de honden wilde uitlaten (in het weekend doen we het normaal samen). Zuchtend werd er ingestemd. De honden worden normaal gesproken 7.30 a 8 uur uitgelaten. Onze pup heeft dat ook nodig (veel energie, gaat klieren). Maar mijn vriend gaat zitten met zijn telefoon en doet rustig aan. Ik vraag nog om 8.15 uur of hij gaat en het antwoord is "ik bereid me mentaal voor". Uiteindelijk gaat hij 9 uur met de honden op pad.
Ik zit sindsdien met een lijf dat pijn doet en stijf van de stress staat.
Op mijn werk is het niet anders. Ik ben het type van " meteen aanpakken en pas rusten als het werk gedaan is". Maar soms kan ik iets niet uitvoeren voordat een collega (meestal leidinggevende) mij heeft voorzien van bepaalde informatie. Onze organisatie is traag (is aangepast aan gemeente snelheid ). Na 3 weken vraag ik dan nog eens of er al antwoord is. Vaak zijn ze dan vergeten aan me terug te koppelen en krijg ik dan alsnog antwoord. Maar ik heb wel 3 weken die opdracht al boven mijn hoofd hangen die ik niet kan uitvoeren.
Mijn ex werkt 60 uur in de week en heeft weinig tijd voor onze kinderen. En 80 procent van mijn berichten (ik app alleen maar het noodzakelijke) leest hij niet of leest hij een schuift hij op de lange baan om te antwoorden. Vervolgens hoor ik nooit meer wat. Telefoontjes worden meestal niet opgenomen. Maar ik heb hem met sommige beslissingen wel nodig. Na jaren lang trekken aan een dood paard doe ik maar zoveel mogelijk zelf (zonder overleg).
Maar eigenlijk geldt dat voor alles in mijn leven. Afspraken met mijn gezin die niet nageleefd worden, collega's die dingen niet oppakken, ex waar ik niets van hoor. Ik kan het niet loslaten en doe dus alles zelf, om maar de klus los te kunnen laten.

Met uiteindelijk een burnout tot gevolg. En niemand om mij heen is zelfstandig. Want ik pak alles op. Ik weet gewoon niet hoe ik het anders moet doen.
Ik wil niet lang tegen een vies huis aan kijken en wachten tot een ander het doet. Ik wil niet lang moeten wachten tot een beslissing genomen wordt betreft de kinderen. Ik wil niet eeuwig wachten met een opdracht op mijn werk boven mijn hoofd die ik niet kan uitwerken.
Ik laat niet los en ik ben zo moe. Mijn lijf doet zoveel pijn. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen om te veranderen.