letterlijk lamgeslagen

Ik heb een tweede nick aangemaakt ivm de herkenbaarheid.



Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen met mijn verhaal dus als het enigszins rommelig overkomt..excuses daarvoor.



Begin mei dit jaar werd mijn vader ziek. Nou ja ziek, hij had een buikgriepje en hield hier een vreemd kuchje aan over. Na een week of twee is hij met dit hoestje naar de huisarts gegaan. Niets aan de hand volgens de huisarts ( op zich logisch gedacht, mijn vader was kerngezond, sportte, rookte niet, had geen hartklachten, dronk niet, werkte nog gewoon, jong, dus niets aan de hand)



Een aantal dagen na het doktersbezoek zat hij ineens onder de bulten. Echt forse zwellingen die na 24 uur weer verdwenen. Allergie dachten ze, en weer is mijn vader naar de huisarts gegaan. Deze vroeg naar zijn eetpatroon waar niets vreemds aan te ontdekken was en stuurde hem door naar de allergie-polie.



Hier een paar testjes gedaan en hier kwam niets uit, gelukkig...niet allergisch. Het kuchje bleef en ook viel mijn vader wat af. Weer naar de dokter die maar een longfoto bestelde.



Naar het ziekenhuis voor de longfoto, niets op te zien. Wel wat vage plekken ( een difuus beeld....jaja) dus voor de zekerheid een longfilmpje.



Longfilmpje gemaakt ( het is inmiddels half juni) en hieruit komt dat mijn vader misschien tbc heeft, of dat er een longontsteking is geweest in het verleden.

Eind juni word er gezegd door de longarts dat het niets is om je druk om te maken, en al zeker geen kanker. Mijn vader heeft gelijk bij het maken van de longfoto zijn zorgen geuit maar dit werd weggewimpeld, niks aan het handje hoor meneer.



Geen medicatie gezien er niets ernstigs te vinden was in de longen. Wel blijft het kuchje en valt hij steeds meer af. Er word besloten om dan maar voor alle zekerheid een punctie te doen in de hals lympfeklier, meer omdat mijn ouders hierover blijven zeuren. Eigenlijk overbodig maar vooruit dan maar.



De punctie is half juli gedaan en eind uli mogen ze naar het ziekenhuis voor de uitslag. Hartstikke foute boel. Er zijn kankercellen gevonden in zijn klier, en dit betekend in zijn geval dus dat er uitzaaingen zijn gezien het feit dat de kankercellen niet ontstaan zijn in de klier maar elders vandaan komen. Waar vandaan weet men dan niet,



We zijn door mijn vader op de hoogte gebracht en zijn diezelfde avond uiteraard gelijk langs gegaan. Geen drama hoor zei mijn vader ( we hadden zelf echt al een vermoeden dat het kanker was gezien het feit dat hij zo af bleef vallen, 18 kilo in 6 weken)



Afijn, een onderzoekstraject moet worden gestart. De klier zal op half augustus worden weggenomen, onderzocht en ook moet hij meerdere scans ondergaan.



Op de dag na de diagnose belt mijn moeder me op vanaf haar werk. Of ik even bij mijn vader kan gaan kijken want hij is heel erg aan het huilen ( huilen???!!! mijn vader van de geen drama??)



Ik ben naar mijn vader toe gegaan en de man was doodsbang, terecht natuurlijk. Huisarts gebeld of ze kon komen om iets voor te schrijven om zijn paniek tegen te gaan., Vond ze eigenlijk onzin maar na even aandringen komt ze toch.



Ze luistert naar het verhaal en onderzoekt mijn vader. Ze vind het verstandiger om naar het ziekenhuis te gaan, dan ben je immers sneller aan de beurt voor onderzoeken. Intussen ben ik het ziekenhuis aan het bellen om de afspraak voor de punctie naar voren te verplaatsen. Vonden ze onzin, waarop ik heb geroepen dat als het zo door ging mijn vader er niet eens meer zal zijn voor de uitslag als deze pas eind augustus zou komen.



Met een hoop pijn en moeite heb ik de punctie naar voren kunnen halen en kon mijn vader de volgende dag dan de punctie krijgen.



Mijn vader is intussen nog in gesprek met de huisarts en deze benadrukt nogmaals dat ze liever heeft dat mijn vader zich laat opnemen. Hier heeft hij geen zin in, hij zegt ik heb nog tijd genoeg zometeen om daar te liggen, ik ga niet.



Snap ik. Ik ga naar huis en nog geen uur later belt mijn moeder weer. Of we toch naar het ziekenhuis kunnen, ze heeft op mijn vader ingepraat en deze heeft zich laten overhalen om te gaan.



Hij is opgenomen, en de dag er na mogen we naar de longafdeling, daar ligt ie. Daar krijgen we te horen dat mijn vader daar niet hoort aangezien er niets mis is met zijn longen. Hij word verkast naar oncologie.



Daar krijgen we s'avonds te horen dat hij uit voorzorg naar de IC gaat omdat zijn zuurstofgehalte in het bloed wel aan de lage kant is.



De volgende dag bezoeken we hem op de IC. Hij is heel goed aanspreekbaar maar zo bang. Een stomme zuster vraagt hem zomaar uit het niets of hij wel behandeld wil worden. Waarvoor dan??? Men weet nog steeds niet ( kan ook niet, er zitten pas twee dagen tussen de diagnose en de opname op de IC) waar de hoofdtumor zich bevind, dus kunnen ze ook niet behandelen.



Op zaterdag 1 augustus zitten we in de wachtkamer, ze gaan mijn vader even helpen om meer zuurstof in het bloed te krijgen door hem tijdelijk aan de beademing te leggen. De man heeft immers al drie dagen niet geslapen en is doodsbang.



In de verte komt iemand aangehold en ik weet dat het voor ons is.

We worden geroepen dat het niet goed gaat. In het kwartier dat volgt is er een stukje van mij gestorven in het ziekenhuis. Mijn vader, die een week hiervoor nog aan het werk was, en twee weken ervoor nog een halve marathon liep is gestikt op het ziekenhuisbed. We hebben alles gezien. We hebben overal bij gestaan. We hebben hem moeten laten gaan.



Hoe is het in godesnaam mogelijk vraag ik me nog iedere dag af. Ik heb een heleboel details weggelaten om het verhaal niet al te lang te maken. Vanaf het moment dat we bij het bed aankwamen waar mijn vader lag ( hij leefde nog toen we bij hem aangehold kwamen) is er een knop omgegaan in mijn hoofd. Ik voel niks meer. Totaal lamgeslagen en leeg.



Ik ga wel door. Werk gewoon door. Zorg voor mijn moeder. Zorg voor mijn kinderen. Zorg voor het huishouden etc. Ik zit te wachten tot het verdriet komt. Die klap komt echt wel, is ons vertelt, maar nu nog even niet. Ik heb geen traan gelaten, nog steeds niet. Ben totaal mezelf niet meer. Ben ook al wel bij een psychologe geweest die geconstateerd heeft dat wij ( ik, moeders, en zusjes) ptss hebben, en een zwaar verstoorde rouwverwerking ( welke verwerking dan....)



Ik heb maar besloten om mijn verhaal hier te doen, wellicht komt er dan iets los waar ik wat mee kan want ik weet dat het zo niet lang goed kan gaan. Ik weet dat als ik ga huilen dat ik niet meer stoppen kan. Ik weet dat als ik laat voelen waarvan ik weet dat het in mijn hoofd zit, dat ik breek. Ik weet dat ik het niet kan doseren maar misschien kan ik het op deze manier langzaam aan echt laten worden.



Het is toch een lang verhaal geworden, mijn excuses hiervoor. Het valt simpelweg niet kort samen te vatten.