Psyche
alle pijlers
letterlijk lamgeslagen
zaterdag 7 november 2009 om 11:11
Ik heb een tweede nick aangemaakt ivm de herkenbaarheid.
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen met mijn verhaal dus als het enigszins rommelig overkomt..excuses daarvoor.
Begin mei dit jaar werd mijn vader ziek. Nou ja ziek, hij had een buikgriepje en hield hier een vreemd kuchje aan over. Na een week of twee is hij met dit hoestje naar de huisarts gegaan. Niets aan de hand volgens de huisarts ( op zich logisch gedacht, mijn vader was kerngezond, sportte, rookte niet, had geen hartklachten, dronk niet, werkte nog gewoon, jong, dus niets aan de hand)
Een aantal dagen na het doktersbezoek zat hij ineens onder de bulten. Echt forse zwellingen die na 24 uur weer verdwenen. Allergie dachten ze, en weer is mijn vader naar de huisarts gegaan. Deze vroeg naar zijn eetpatroon waar niets vreemds aan te ontdekken was en stuurde hem door naar de allergie-polie.
Hier een paar testjes gedaan en hier kwam niets uit, gelukkig...niet allergisch. Het kuchje bleef en ook viel mijn vader wat af. Weer naar de dokter die maar een longfoto bestelde.
Naar het ziekenhuis voor de longfoto, niets op te zien. Wel wat vage plekken ( een difuus beeld....jaja) dus voor de zekerheid een longfilmpje.
Longfilmpje gemaakt ( het is inmiddels half juni) en hieruit komt dat mijn vader misschien tbc heeft, of dat er een longontsteking is geweest in het verleden.
Eind juni word er gezegd door de longarts dat het niets is om je druk om te maken, en al zeker geen kanker. Mijn vader heeft gelijk bij het maken van de longfoto zijn zorgen geuit maar dit werd weggewimpeld, niks aan het handje hoor meneer.
Geen medicatie gezien er niets ernstigs te vinden was in de longen. Wel blijft het kuchje en valt hij steeds meer af. Er word besloten om dan maar voor alle zekerheid een punctie te doen in de hals lympfeklier, meer omdat mijn ouders hierover blijven zeuren. Eigenlijk overbodig maar vooruit dan maar.
De punctie is half juli gedaan en eind uli mogen ze naar het ziekenhuis voor de uitslag. Hartstikke foute boel. Er zijn kankercellen gevonden in zijn klier, en dit betekend in zijn geval dus dat er uitzaaingen zijn gezien het feit dat de kankercellen niet ontstaan zijn in de klier maar elders vandaan komen. Waar vandaan weet men dan niet,
We zijn door mijn vader op de hoogte gebracht en zijn diezelfde avond uiteraard gelijk langs gegaan. Geen drama hoor zei mijn vader ( we hadden zelf echt al een vermoeden dat het kanker was gezien het feit dat hij zo af bleef vallen, 18 kilo in 6 weken)
Afijn, een onderzoekstraject moet worden gestart. De klier zal op half augustus worden weggenomen, onderzocht en ook moet hij meerdere scans ondergaan.
Op de dag na de diagnose belt mijn moeder me op vanaf haar werk. Of ik even bij mijn vader kan gaan kijken want hij is heel erg aan het huilen ( huilen???!!! mijn vader van de geen drama??)
Ik ben naar mijn vader toe gegaan en de man was doodsbang, terecht natuurlijk. Huisarts gebeld of ze kon komen om iets voor te schrijven om zijn paniek tegen te gaan., Vond ze eigenlijk onzin maar na even aandringen komt ze toch.
Ze luistert naar het verhaal en onderzoekt mijn vader. Ze vind het verstandiger om naar het ziekenhuis te gaan, dan ben je immers sneller aan de beurt voor onderzoeken. Intussen ben ik het ziekenhuis aan het bellen om de afspraak voor de punctie naar voren te verplaatsen. Vonden ze onzin, waarop ik heb geroepen dat als het zo door ging mijn vader er niet eens meer zal zijn voor de uitslag als deze pas eind augustus zou komen.
Met een hoop pijn en moeite heb ik de punctie naar voren kunnen halen en kon mijn vader de volgende dag dan de punctie krijgen.
Mijn vader is intussen nog in gesprek met de huisarts en deze benadrukt nogmaals dat ze liever heeft dat mijn vader zich laat opnemen. Hier heeft hij geen zin in, hij zegt ik heb nog tijd genoeg zometeen om daar te liggen, ik ga niet.
Snap ik. Ik ga naar huis en nog geen uur later belt mijn moeder weer. Of we toch naar het ziekenhuis kunnen, ze heeft op mijn vader ingepraat en deze heeft zich laten overhalen om te gaan.
Hij is opgenomen, en de dag er na mogen we naar de longafdeling, daar ligt ie. Daar krijgen we te horen dat mijn vader daar niet hoort aangezien er niets mis is met zijn longen. Hij word verkast naar oncologie.
Daar krijgen we s'avonds te horen dat hij uit voorzorg naar de IC gaat omdat zijn zuurstofgehalte in het bloed wel aan de lage kant is.
De volgende dag bezoeken we hem op de IC. Hij is heel goed aanspreekbaar maar zo bang. Een stomme zuster vraagt hem zomaar uit het niets of hij wel behandeld wil worden. Waarvoor dan??? Men weet nog steeds niet ( kan ook niet, er zitten pas twee dagen tussen de diagnose en de opname op de IC) waar de hoofdtumor zich bevind, dus kunnen ze ook niet behandelen.
Op zaterdag 1 augustus zitten we in de wachtkamer, ze gaan mijn vader even helpen om meer zuurstof in het bloed te krijgen door hem tijdelijk aan de beademing te leggen. De man heeft immers al drie dagen niet geslapen en is doodsbang.
In de verte komt iemand aangehold en ik weet dat het voor ons is.
We worden geroepen dat het niet goed gaat. In het kwartier dat volgt is er een stukje van mij gestorven in het ziekenhuis. Mijn vader, die een week hiervoor nog aan het werk was, en twee weken ervoor nog een halve marathon liep is gestikt op het ziekenhuisbed. We hebben alles gezien. We hebben overal bij gestaan. We hebben hem moeten laten gaan.
Hoe is het in godesnaam mogelijk vraag ik me nog iedere dag af. Ik heb een heleboel details weggelaten om het verhaal niet al te lang te maken. Vanaf het moment dat we bij het bed aankwamen waar mijn vader lag ( hij leefde nog toen we bij hem aangehold kwamen) is er een knop omgegaan in mijn hoofd. Ik voel niks meer. Totaal lamgeslagen en leeg.
Ik ga wel door. Werk gewoon door. Zorg voor mijn moeder. Zorg voor mijn kinderen. Zorg voor het huishouden etc. Ik zit te wachten tot het verdriet komt. Die klap komt echt wel, is ons vertelt, maar nu nog even niet. Ik heb geen traan gelaten, nog steeds niet. Ben totaal mezelf niet meer. Ben ook al wel bij een psychologe geweest die geconstateerd heeft dat wij ( ik, moeders, en zusjes) ptss hebben, en een zwaar verstoorde rouwverwerking ( welke verwerking dan....)
Ik heb maar besloten om mijn verhaal hier te doen, wellicht komt er dan iets los waar ik wat mee kan want ik weet dat het zo niet lang goed kan gaan. Ik weet dat als ik ga huilen dat ik niet meer stoppen kan. Ik weet dat als ik laat voelen waarvan ik weet dat het in mijn hoofd zit, dat ik breek. Ik weet dat ik het niet kan doseren maar misschien kan ik het op deze manier langzaam aan echt laten worden.
Het is toch een lang verhaal geworden, mijn excuses hiervoor. Het valt simpelweg niet kort samen te vatten.
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen met mijn verhaal dus als het enigszins rommelig overkomt..excuses daarvoor.
Begin mei dit jaar werd mijn vader ziek. Nou ja ziek, hij had een buikgriepje en hield hier een vreemd kuchje aan over. Na een week of twee is hij met dit hoestje naar de huisarts gegaan. Niets aan de hand volgens de huisarts ( op zich logisch gedacht, mijn vader was kerngezond, sportte, rookte niet, had geen hartklachten, dronk niet, werkte nog gewoon, jong, dus niets aan de hand)
Een aantal dagen na het doktersbezoek zat hij ineens onder de bulten. Echt forse zwellingen die na 24 uur weer verdwenen. Allergie dachten ze, en weer is mijn vader naar de huisarts gegaan. Deze vroeg naar zijn eetpatroon waar niets vreemds aan te ontdekken was en stuurde hem door naar de allergie-polie.
Hier een paar testjes gedaan en hier kwam niets uit, gelukkig...niet allergisch. Het kuchje bleef en ook viel mijn vader wat af. Weer naar de dokter die maar een longfoto bestelde.
Naar het ziekenhuis voor de longfoto, niets op te zien. Wel wat vage plekken ( een difuus beeld....jaja) dus voor de zekerheid een longfilmpje.
Longfilmpje gemaakt ( het is inmiddels half juni) en hieruit komt dat mijn vader misschien tbc heeft, of dat er een longontsteking is geweest in het verleden.
Eind juni word er gezegd door de longarts dat het niets is om je druk om te maken, en al zeker geen kanker. Mijn vader heeft gelijk bij het maken van de longfoto zijn zorgen geuit maar dit werd weggewimpeld, niks aan het handje hoor meneer.
Geen medicatie gezien er niets ernstigs te vinden was in de longen. Wel blijft het kuchje en valt hij steeds meer af. Er word besloten om dan maar voor alle zekerheid een punctie te doen in de hals lympfeklier, meer omdat mijn ouders hierover blijven zeuren. Eigenlijk overbodig maar vooruit dan maar.
De punctie is half juli gedaan en eind uli mogen ze naar het ziekenhuis voor de uitslag. Hartstikke foute boel. Er zijn kankercellen gevonden in zijn klier, en dit betekend in zijn geval dus dat er uitzaaingen zijn gezien het feit dat de kankercellen niet ontstaan zijn in de klier maar elders vandaan komen. Waar vandaan weet men dan niet,
We zijn door mijn vader op de hoogte gebracht en zijn diezelfde avond uiteraard gelijk langs gegaan. Geen drama hoor zei mijn vader ( we hadden zelf echt al een vermoeden dat het kanker was gezien het feit dat hij zo af bleef vallen, 18 kilo in 6 weken)
Afijn, een onderzoekstraject moet worden gestart. De klier zal op half augustus worden weggenomen, onderzocht en ook moet hij meerdere scans ondergaan.
Op de dag na de diagnose belt mijn moeder me op vanaf haar werk. Of ik even bij mijn vader kan gaan kijken want hij is heel erg aan het huilen ( huilen???!!! mijn vader van de geen drama??)
Ik ben naar mijn vader toe gegaan en de man was doodsbang, terecht natuurlijk. Huisarts gebeld of ze kon komen om iets voor te schrijven om zijn paniek tegen te gaan., Vond ze eigenlijk onzin maar na even aandringen komt ze toch.
Ze luistert naar het verhaal en onderzoekt mijn vader. Ze vind het verstandiger om naar het ziekenhuis te gaan, dan ben je immers sneller aan de beurt voor onderzoeken. Intussen ben ik het ziekenhuis aan het bellen om de afspraak voor de punctie naar voren te verplaatsen. Vonden ze onzin, waarop ik heb geroepen dat als het zo door ging mijn vader er niet eens meer zal zijn voor de uitslag als deze pas eind augustus zou komen.
Met een hoop pijn en moeite heb ik de punctie naar voren kunnen halen en kon mijn vader de volgende dag dan de punctie krijgen.
Mijn vader is intussen nog in gesprek met de huisarts en deze benadrukt nogmaals dat ze liever heeft dat mijn vader zich laat opnemen. Hier heeft hij geen zin in, hij zegt ik heb nog tijd genoeg zometeen om daar te liggen, ik ga niet.
Snap ik. Ik ga naar huis en nog geen uur later belt mijn moeder weer. Of we toch naar het ziekenhuis kunnen, ze heeft op mijn vader ingepraat en deze heeft zich laten overhalen om te gaan.
Hij is opgenomen, en de dag er na mogen we naar de longafdeling, daar ligt ie. Daar krijgen we te horen dat mijn vader daar niet hoort aangezien er niets mis is met zijn longen. Hij word verkast naar oncologie.
Daar krijgen we s'avonds te horen dat hij uit voorzorg naar de IC gaat omdat zijn zuurstofgehalte in het bloed wel aan de lage kant is.
De volgende dag bezoeken we hem op de IC. Hij is heel goed aanspreekbaar maar zo bang. Een stomme zuster vraagt hem zomaar uit het niets of hij wel behandeld wil worden. Waarvoor dan??? Men weet nog steeds niet ( kan ook niet, er zitten pas twee dagen tussen de diagnose en de opname op de IC) waar de hoofdtumor zich bevind, dus kunnen ze ook niet behandelen.
Op zaterdag 1 augustus zitten we in de wachtkamer, ze gaan mijn vader even helpen om meer zuurstof in het bloed te krijgen door hem tijdelijk aan de beademing te leggen. De man heeft immers al drie dagen niet geslapen en is doodsbang.
In de verte komt iemand aangehold en ik weet dat het voor ons is.
We worden geroepen dat het niet goed gaat. In het kwartier dat volgt is er een stukje van mij gestorven in het ziekenhuis. Mijn vader, die een week hiervoor nog aan het werk was, en twee weken ervoor nog een halve marathon liep is gestikt op het ziekenhuisbed. We hebben alles gezien. We hebben overal bij gestaan. We hebben hem moeten laten gaan.
Hoe is het in godesnaam mogelijk vraag ik me nog iedere dag af. Ik heb een heleboel details weggelaten om het verhaal niet al te lang te maken. Vanaf het moment dat we bij het bed aankwamen waar mijn vader lag ( hij leefde nog toen we bij hem aangehold kwamen) is er een knop omgegaan in mijn hoofd. Ik voel niks meer. Totaal lamgeslagen en leeg.
Ik ga wel door. Werk gewoon door. Zorg voor mijn moeder. Zorg voor mijn kinderen. Zorg voor het huishouden etc. Ik zit te wachten tot het verdriet komt. Die klap komt echt wel, is ons vertelt, maar nu nog even niet. Ik heb geen traan gelaten, nog steeds niet. Ben totaal mezelf niet meer. Ben ook al wel bij een psychologe geweest die geconstateerd heeft dat wij ( ik, moeders, en zusjes) ptss hebben, en een zwaar verstoorde rouwverwerking ( welke verwerking dan....)
Ik heb maar besloten om mijn verhaal hier te doen, wellicht komt er dan iets los waar ik wat mee kan want ik weet dat het zo niet lang goed kan gaan. Ik weet dat als ik ga huilen dat ik niet meer stoppen kan. Ik weet dat als ik laat voelen waarvan ik weet dat het in mijn hoofd zit, dat ik breek. Ik weet dat ik het niet kan doseren maar misschien kan ik het op deze manier langzaam aan echt laten worden.
Het is toch een lang verhaal geworden, mijn excuses hiervoor. Het valt simpelweg niet kort samen te vatten.
zaterdag 7 november 2009 om 11:19
Wat ontzettend heftig...ik kan er niet veel op zeggen, behalve dat ik je heel erg veel sterkte wil wensen.
Mijn man was bij het overlijden van zijn moeder; ook zij is gestikt/verdronken in het vocht in/achter haar longen en het was heel erg heftig. Toch heeft hij het goed kunnen verwerken; hij heeft 1 week extreem veel gehuild en toen was het klaar (en werd ons dochtertje geboren, dus dat was weer de andere kant van het spectrum). Ik denk dat het al heel veel zou helpen als je je verdriet toe zou kunnen laten (ook al ben je bang dat het je dan overweldigt). En als het verdriet nog niet loskomt; accepteren dat je enorm gat in je hart hebt en niet teveel van jezelf eisen.
Veel sterkte nogmaals!!
Mijn man was bij het overlijden van zijn moeder; ook zij is gestikt/verdronken in het vocht in/achter haar longen en het was heel erg heftig. Toch heeft hij het goed kunnen verwerken; hij heeft 1 week extreem veel gehuild en toen was het klaar (en werd ons dochtertje geboren, dus dat was weer de andere kant van het spectrum). Ik denk dat het al heel veel zou helpen als je je verdriet toe zou kunnen laten (ook al ben je bang dat het je dan overweldigt). En als het verdriet nog niet loskomt; accepteren dat je enorm gat in je hart hebt en niet teveel van jezelf eisen.
Veel sterkte nogmaals!!
zaterdag 7 november 2009 om 11:24
Wat moet dit voor jullie een moeilijke en verdrietige tijd zijn.
Ik wil je heel veel sterkte wensen, rouwverwerking doet ieder op zijn/haar manier en tempo.
Wees niet bang om je te laten gaan, de emoties die je in je hebt moeten ergens heen,
en misschien heb je het gevoel dat je de grip op jezelf kwijt raakt als je breekt, toch kan het goed zijn om je emoties te laten gaan.
Wij, mensen, hebben die emoties niet voor niks, hoe moeilijk het ook is en hoeveel pijn het ook doet, uiteindelijk zul je je beter voelen als je je verdriet kunt uiten.
Dat hoeft niet in een keer, neem de tijd, maar probeer het niet weg te stoppen.
Misschien is het goed om eens ergens heen te gaan waar je rust hebt, geen kinderen om voor te zorgen alleen te zijn met jezelf en je verdriet.
Ik wens je heel veel sterkte
Ik wil je heel veel sterkte wensen, rouwverwerking doet ieder op zijn/haar manier en tempo.
Wees niet bang om je te laten gaan, de emoties die je in je hebt moeten ergens heen,
en misschien heb je het gevoel dat je de grip op jezelf kwijt raakt als je breekt, toch kan het goed zijn om je emoties te laten gaan.
Wij, mensen, hebben die emoties niet voor niks, hoe moeilijk het ook is en hoeveel pijn het ook doet, uiteindelijk zul je je beter voelen als je je verdriet kunt uiten.
Dat hoeft niet in een keer, neem de tijd, maar probeer het niet weg te stoppen.
Misschien is het goed om eens ergens heen te gaan waar je rust hebt, geen kinderen om voor te zorgen alleen te zijn met jezelf en je verdriet.
Ik wens je heel veel sterkte
zaterdag 7 november 2009 om 11:24
Volgens mij spelen er trouwens twee dingen. Je hebt eigenlijk geen idee wat er medisch gezien nu allemaal gebeurd is en waardoor zijn plotselinge dood veroorzaakt is. Pas als je dat op een rijtje hebt, kun je aan vers twee beginnen; de rouwverwerking. Kun je met de behandelend arts(en) praten, om zo duidelijkheid te krijgen?
zaterdag 7 november 2009 om 11:24
Wow, dit is wel erg aangrijpend allemaal!!!
Jullie hebben heel veel meegemaakt in zeer korte tijd.
Het is natuurlijk nog maar kort geleden gebeurt, je hoort vaak dat de klap in de loop van het eerste jaar komt, op zich hoeft het niet te komen maar als jij jezelf niet bent lijkt het me logisch dat er wel wat moet gebeuren om weer een beetje de "oude" jij terug te krijgen.
Misschien is het een idee om het hele verhaal voor jezelf wel heel gedetailleerd op te schrijven? En er zijn ook therapeuten gespecialiseerd in het begeleiden van rouwverwerking.
Hoop dat hier schrijven je een klein beetje op weg helpt.
Ik wens jou en je familie heel veel sterkte toe met alles weer op de rit te krijgen en het verlies uiteindelijk een plekje te kunnen geven.
Jullie hebben heel veel meegemaakt in zeer korte tijd.
Het is natuurlijk nog maar kort geleden gebeurt, je hoort vaak dat de klap in de loop van het eerste jaar komt, op zich hoeft het niet te komen maar als jij jezelf niet bent lijkt het me logisch dat er wel wat moet gebeuren om weer een beetje de "oude" jij terug te krijgen.
Misschien is het een idee om het hele verhaal voor jezelf wel heel gedetailleerd op te schrijven? En er zijn ook therapeuten gespecialiseerd in het begeleiden van rouwverwerking.
Hoop dat hier schrijven je een klein beetje op weg helpt.
Ik wens jou en je familie heel veel sterkte toe met alles weer op de rit te krijgen en het verlies uiteindelijk een plekje te kunnen geven.
zaterdag 7 november 2009 om 11:27
Wat een nachtmerrie. Afschuwelijk voor jullie allemaal.
Misschien is dit te groot voor je om meteen te gaan voelen. Ik kan me zo voorstellen dat je er niet aan kunt, omdat het zo onwerkelijk is. Klinkt ook door in je posting, een soort (terechte!) boosheid. Verder voel je je misschien heel erg verantwoordelijk voor je moeder en je eigen gezin, waardoor je je eigen gevoelens opzij zet om hen bij te staan. Heel mooi en prijzenswaardig, maar neem alsjeblieft ook tijd voor jouw gevoel. Goed dat je hulp hebt, ik hoop dat je daar bij je gevoel kunt komen.
Heel veel sterkte...
Misschien is dit te groot voor je om meteen te gaan voelen. Ik kan me zo voorstellen dat je er niet aan kunt, omdat het zo onwerkelijk is. Klinkt ook door in je posting, een soort (terechte!) boosheid. Verder voel je je misschien heel erg verantwoordelijk voor je moeder en je eigen gezin, waardoor je je eigen gevoelens opzij zet om hen bij te staan. Heel mooi en prijzenswaardig, maar neem alsjeblieft ook tijd voor jouw gevoel. Goed dat je hulp hebt, ik hoop dat je daar bij je gevoel kunt komen.
Heel veel sterkte...
zaterdag 7 november 2009 om 11:28
Bedankt voor jullie hartverwarmende reacties. We weten inmiddels wel wat er aan de hand is geweest. Hij had een zeer agressieve vorm van kanker ( adenocarcinoom in de maagwand). De tumor is begonnen in de achterwand van de maag. Heeft zich vervolgens in razend tempo uitgezaaid naar de lympfeklieren rond de aorta achter de maag. Hieruit zijn kleine cellen in de bloedbaan terechtgekomen en aangekomen aan de buitenkant van de longen.
De tumorcellen zijn vervolgens klem komen te zitten in de haarvaatjes om de longen heen en hier zijn tromboten op ontstaan. Hierdoor zijn alle haarvaatjes dicht komen te zitten en kon hij geen zuurstof meer opnemen in het bloed. Er was geen redden meer aan geweest. Hij is 2 en een halve maand ziek geweest, en niet langer, zo agressief was het.
We hebben 10 minuten na het overlijden van mijn vader de vraag gekregen of we een obductie toestonden omdat de artsen ook voor een raadsel stonden hoe het zo fout heeft kunnen gaan. Hier hebben we mee ingestemd en deze uitslag hebben we vorige week gekregen.
De tumorcellen zijn vervolgens klem komen te zitten in de haarvaatjes om de longen heen en hier zijn tromboten op ontstaan. Hierdoor zijn alle haarvaatjes dicht komen te zitten en kon hij geen zuurstof meer opnemen in het bloed. Er was geen redden meer aan geweest. Hij is 2 en een halve maand ziek geweest, en niet langer, zo agressief was het.
We hebben 10 minuten na het overlijden van mijn vader de vraag gekregen of we een obductie toestonden omdat de artsen ook voor een raadsel stonden hoe het zo fout heeft kunnen gaan. Hier hebben we mee ingestemd en deze uitslag hebben we vorige week gekregen.
zaterdag 7 november 2009 om 11:44
Therapie heb ik geprobeerd maar misschien is het daar nog te vroeg voor. De peut in kwestie bleef op haar klokje kijken tijdens mijn verhaal en zette een kookwekker neer. Bijzonder storend ( maar dat kan ook aan mij liggen, alles stoort me tegenwoordig bijzonder).
Ze had als plan dat ik elke dag een uur op de bank moest gaan zitten in m'n eentje en dan moest denken "verdriet...kom maar!
Ten eerste heb ik helemaal nooit 1 uur dat ik hier alleen ben, kinderen, partner, full time baan etc, en ten tweede vond ik het wat giechelig om zo te gaan zitten ( zal ook weer aan mijn gemoedstoestand liggen).
Medicijnen heb ik ook over nagedacht. Er zijn natuurlijk legio medicijnen te krijgen tegen depressie etc, maar daar zit hem nu net de kneep. Ik voel helemaal niks. Niks geen scherpe kantjes, gewoon een groot gapend gat waar ik in zit.
Ik weet niet hoe ik het het beste uit kan leggen maar het is net alsof dit niet mijn verhaal is. Ik heb mezelf zien staan naast mijn vader toen ie ging. Ik heb gezien hoe ik mijn zusjes aan het troosten was, mijn moeder aan het troosten was en zelf geen traan liet. Ik zag hoe ik mijn vaders hand pakte, net alsof het een foute film was. Echt heel bizar hoe je hersenen dan werken.
Als je me dit van te voren had verteld dan had ik geantwoord dat ik zoiets never nooit zou kunnen. Als ik het van anderen hoor voel ik met ze mee, voel ik verdriet om hun verdriet maar ik ben er niet, snap je?
Ze had als plan dat ik elke dag een uur op de bank moest gaan zitten in m'n eentje en dan moest denken "verdriet...kom maar!
Ten eerste heb ik helemaal nooit 1 uur dat ik hier alleen ben, kinderen, partner, full time baan etc, en ten tweede vond ik het wat giechelig om zo te gaan zitten ( zal ook weer aan mijn gemoedstoestand liggen).
Medicijnen heb ik ook over nagedacht. Er zijn natuurlijk legio medicijnen te krijgen tegen depressie etc, maar daar zit hem nu net de kneep. Ik voel helemaal niks. Niks geen scherpe kantjes, gewoon een groot gapend gat waar ik in zit.
Ik weet niet hoe ik het het beste uit kan leggen maar het is net alsof dit niet mijn verhaal is. Ik heb mezelf zien staan naast mijn vader toen ie ging. Ik heb gezien hoe ik mijn zusjes aan het troosten was, mijn moeder aan het troosten was en zelf geen traan liet. Ik zag hoe ik mijn vaders hand pakte, net alsof het een foute film was. Echt heel bizar hoe je hersenen dan werken.
Als je me dit van te voren had verteld dan had ik geantwoord dat ik zoiets never nooit zou kunnen. Als ik het van anderen hoor voel ik met ze mee, voel ik verdriet om hun verdriet maar ik ben er niet, snap je?
zaterdag 7 november 2009 om 11:47
ik denk dat je niet over kan geven aan verdriet omdat alles veel te snel is gegaan, en stel dat je overgeeft aan verdriet dan heb je daar geen tijd voor , de zorg voor je gezin, je werk, de zorg voor je moeder, zaken die geregeld moeten worden
ik vind het niet zo raar dat je nu nog in de fase gapend gat en verbijstering verkeert
mja ik ben geen psycholoog.
ik vind het niet zo raar dat je nu nog in de fase gapend gat en verbijstering verkeert
mja ik ben geen psycholoog.
zaterdag 7 november 2009 om 11:47
zaterdag 7 november 2009 om 11:51
Ik praat er thuis heel veel over met mijn kinderen. Zij hebben oprecht verdriet zoals het hoort. We hebben het er regelmatig over, ze hebben foto's en verhalen en ik geef ze die ruimte ook. Ik troost ze en vind het afschuwelijk dat ze zo'n verdriet hebben.
Mijn partner beleeft het compleet anders. Hij is er niet bij geweest en heeft dus een normaal rouwproces. Dit wil zeggen dat hij het heel erg vind maar anders dan ik. Hij zit er niet mee bot gezegd.
Bij mijn moeder thuis is het een heel ander verhaal. Er word alleen gesproken over haar verdriet en gemis, maar zodra wij er over beginnen word het afgekapt. Ze kan het ook niet aan.
Mijn partner beleeft het compleet anders. Hij is er niet bij geweest en heeft dus een normaal rouwproces. Dit wil zeggen dat hij het heel erg vind maar anders dan ik. Hij zit er niet mee bot gezegd.
Bij mijn moeder thuis is het een heel ander verhaal. Er word alleen gesproken over haar verdriet en gemis, maar zodra wij er over beginnen word het afgekapt. Ze kan het ook niet aan.
zaterdag 7 november 2009 om 11:57
Wat een verschrikkelijk verhaal naam123. Helaas heb ik ook mijn vader zien stikken en het beeld heeft me lang achtervolgd. Ben snel daarna in therapie gegaan en had, helaas, ook een peut die hier helemaal niet mee wist om te gaan. Ze vond het eigenlijk raar dat ik soms zo moest huilen. Ben daar na ongeveer 10 sessies weg gegaan met veel onverwerkt verdriet. Een aantal jaar geleden kreeg ik extreme paniekaanvallen kon niet meer slikken en had het gevoel dat ik stikte. Toen naar de huisarts gegaan en die stuurde me naar iemand die ook gespecialiseerd is in rouwverwerking. Ik heb daar, 4 jaar na het overlijden, zo gehuild, boos geweest etc.. Het heeft mij erg geholpen toen. Ik zou je aanraden bij die psychologe weg te gaan. Een kookwekker zetten is echt NIET normaal, ze moet zich schamen zelfs! Verder wil ik je heel veel sterkte wensen.
zaterdag 7 november 2009 om 11:59
Lieve, lieve naam123... Allereerst: gecondoleerd met het overlijden van je vader
Zoals ik het begrijp zit de schrik dat het zo snel ging, en het bijwonen van het overlijden van je vader, de rouwverwerking (begrijpelijk!) behoorlijk in de weg.
Er is PTSS geconstateerd geef je aan. Mijn advies: vraag aan je therapeute of zij ervaring heeft met EMDR-therapie en overleg of dat iets voor je kan zijn. Als ondersteuning van de rouwverwerking, of eigenlijk om de rouwverwerking mogelijk te maken.
EMDR is niet eng, maar kan op een snelle manier helpen de schokkende herinneringen op de juiste manier "op te bergen" in je hoofd. De herinneringen blijven, maar omdat er "orde" in der herinneringen is, springen ze je niet te pas en te onpas in je nek zeg maar. EMDR kan wel eventjes heel heftig zijn, maar de meeste mensen hebben er heel snel baat bij. Het is ook specifiek gericht op en ontwikkeld voor PTSS.
Meer informatie kun je vinden op www.emdr.nl
Veel sterkte toegewenst
Zoals ik het begrijp zit de schrik dat het zo snel ging, en het bijwonen van het overlijden van je vader, de rouwverwerking (begrijpelijk!) behoorlijk in de weg.
Er is PTSS geconstateerd geef je aan. Mijn advies: vraag aan je therapeute of zij ervaring heeft met EMDR-therapie en overleg of dat iets voor je kan zijn. Als ondersteuning van de rouwverwerking, of eigenlijk om de rouwverwerking mogelijk te maken.
EMDR is niet eng, maar kan op een snelle manier helpen de schokkende herinneringen op de juiste manier "op te bergen" in je hoofd. De herinneringen blijven, maar omdat er "orde" in der herinneringen is, springen ze je niet te pas en te onpas in je nek zeg maar. EMDR kan wel eventjes heel heftig zijn, maar de meeste mensen hebben er heel snel baat bij. Het is ook specifiek gericht op en ontwikkeld voor PTSS.
Meer informatie kun je vinden op www.emdr.nl
Veel sterkte toegewenst
Iets anders
zaterdag 7 november 2009 om 12:00
Oh Naam wat een hel, wat verschrikkelijk. Nog gecondoleerd. Wat andere ook al aangaven, je hebt zoveel te regelen en voor te zorgen, er is nog helemaal geen ruimte voor jouw verdriet.
Je schreef dat er ptss is geconstateerd. Ik ben daar ooit een keer bij het AMC in Amsterdam voor behandeld. Daar hebben/hadden ze een nieuwe behandelmethode. Als je eraan toe bent om het verdriet te verwerken, misschien kan je dan met het AMC contact opnemen. Om die behandeling te mogen volgen daar is wel een vrij strenge selectie voor. Dus ik kan uiteraard niet van hieraf zien of je ervoor in aanmerking zou kunnen komen.
Heel veel sterkte .
Je schreef dat er ptss is geconstateerd. Ik ben daar ooit een keer bij het AMC in Amsterdam voor behandeld. Daar hebben/hadden ze een nieuwe behandelmethode. Als je eraan toe bent om het verdriet te verwerken, misschien kan je dan met het AMC contact opnemen. Om die behandeling te mogen volgen daar is wel een vrij strenge selectie voor. Dus ik kan uiteraard niet van hieraf zien of je ervoor in aanmerking zou kunnen komen.
Heel veel sterkte .
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zaterdag 7 november 2009 om 12:01
zaterdag 7 november 2009 om 12:02
Lastig, iedereen gaat natuurlijk anders om met verdriet. Voel je je vervelend als je man zo reageert? Het gaat wel om jouw vader, en hij was er dan misschien niet bij, maar het is vreselijk de manier waarop jouw vader is overleden.
En dan heb je bij je moeder ook de ruimte niet, en voor je kinderen wil je er zijn... waar blijf jij in dit verhaal?
Het lijkt mij erger helemaal niets te voelen dan de hele dag kapot te zijn van verdriet.
Misschien een rare tip, maar ga ergens in de duinen, of bos, een plek waar je alleen bent, heel hard schreeuwen. Gewoon keihard brullen! Alle woede eruit, misschien komt er dan ook stukje verdriet los.
En dan heb je bij je moeder ook de ruimte niet, en voor je kinderen wil je er zijn... waar blijf jij in dit verhaal?
Het lijkt mij erger helemaal niets te voelen dan de hele dag kapot te zijn van verdriet.
Misschien een rare tip, maar ga ergens in de duinen, of bos, een plek waar je alleen bent, heel hard schreeuwen. Gewoon keihard brullen! Alle woede eruit, misschien komt er dan ook stukje verdriet los.
zaterdag 7 november 2009 om 12:05
Naam, wat een heftig verhaal. En die leegte waar je in zit, is voor mij heel herkenbaar. Mijn vader is ook zeer snel overleden, al was er bij hem wel al een voorgeschiedenis wat hartlijden betreft. Maar op dinsdagavond voelde hij zich slecht, vroeg naar bed gegaan, 's nachts werd mijn moeder wakker omdat hij zwaar ademend op de rand van het bed zat, hij kon geen woord meer uitbrengen. Ambu gebeld, ondertussen is mijn vader onderuit gegaan. In het ziekenhuis bleek zijn hart nog nauwelijks te werken en hij had een knoeperd van een ontsteking waar ze de oorzaak niet van konden vinden en dus ook niet de juiste antibiotica. Ze hebben verschillende geprobeerd, maar zonder effect. Hij heeft drie dagen koorts boven de 40 graden gehad, onder natte dekens gelegen en een blazer erop om hem maar af te laten koelen. Erge was ook nog dat hij tijdens de opname twee keer gereanimeerd is terwijl hij altijd heeft gezegd (na zijn twee hartinfarcten) dat hij niet gereanimeerd wilde worden. Op zaterdag is hij overleden. Hij is niet meer aanspreekbaar geweest, alleen één keer tijdens de verzorging was hij wakker geworden, vroeg nota bene aan de verplegers hoe AZ gespeeld had . Dat is het laatste wat hij gezegd heeft, van deze zin was hij zo kapot dat hij weer weggezakt is. Achteraf erg grappig, maar mijn moeder had hem graag nog even willen vertellen hoe veel ze van hem houdt...
En daarna was die leegte er. Er waren geen fouten gemaakt (behalve de reanimaties), maar ik voelde niks. Gezin en werk, het ging allemaal gewoon door. Wat je zegt, net alsof het allemaal een ander gebeurd was. Voelde me ook schuldig omdat iedereen met me meevoelde, alleen voelden ze niet met me mee omdat ik niks voelde. Was helemaal niet verdrietig ofzo ook. Heel bizar. En het gekke bij mij is, iedereen voorspelde dat ik op een gegeven moment wel zou instorten, maar dat is niet gebeurd, terwijl ik dat wel verwachtte. Ik was lamgeslagen, maar langzamerhand kwam het gevoel weer terug zonder dat ik instortte. Heb het jaar nadat hij overleden was wel een rotzomer gehad, veel huilen en aan mijn vader denken, maar ingestort ben ik niet. Net alsof het andersom liep, in plaats van dat de scherpe kantjes eraf gingen zoals je vaak hoort, werden ze bij mij wat scherper, voelde ik meer het verlies. Pas een jaar na zijn overlijden kwam het gevoel. Raar, omdat iedereen dacht dat ik er al overheen was.
Voor ons gezin was dat jaar zo wie zo raar, want twee maanden na mijn vader is ook mijn schoonvader overleden. En een week voor mijn vader overleed zijn oudste zus, en een week ná zijn overlijden overleed zijn op-een-na oudste zus. Binnen twee maanden en een week hadden we dus vier begrafenissen/crematies. Het was werkelijk een té slechte film, als het op tv was geweest had ik weggezapt, zo ongeloofwaardig . Maar we zijn er heelhuids doorheen gekomen, veel met elkaar gepraat, zowel met mijn man als met mijn moeder en broer. Zij herkenden mijn gevoel niet, mijn broer is echt zwaar overspannen geweest door alle overlijdens. Mijn moeder heeft zich er wonderwel doorheen geslagen, al heeft die ook zo'n rotzomer gehad het jaar nadat mijn vader overleden was. Maar die is weer prima op de rit, al mist ze mijn vader ontzettend.
En daarna was die leegte er. Er waren geen fouten gemaakt (behalve de reanimaties), maar ik voelde niks. Gezin en werk, het ging allemaal gewoon door. Wat je zegt, net alsof het allemaal een ander gebeurd was. Voelde me ook schuldig omdat iedereen met me meevoelde, alleen voelden ze niet met me mee omdat ik niks voelde. Was helemaal niet verdrietig ofzo ook. Heel bizar. En het gekke bij mij is, iedereen voorspelde dat ik op een gegeven moment wel zou instorten, maar dat is niet gebeurd, terwijl ik dat wel verwachtte. Ik was lamgeslagen, maar langzamerhand kwam het gevoel weer terug zonder dat ik instortte. Heb het jaar nadat hij overleden was wel een rotzomer gehad, veel huilen en aan mijn vader denken, maar ingestort ben ik niet. Net alsof het andersom liep, in plaats van dat de scherpe kantjes eraf gingen zoals je vaak hoort, werden ze bij mij wat scherper, voelde ik meer het verlies. Pas een jaar na zijn overlijden kwam het gevoel. Raar, omdat iedereen dacht dat ik er al overheen was.
Voor ons gezin was dat jaar zo wie zo raar, want twee maanden na mijn vader is ook mijn schoonvader overleden. En een week voor mijn vader overleed zijn oudste zus, en een week ná zijn overlijden overleed zijn op-een-na oudste zus. Binnen twee maanden en een week hadden we dus vier begrafenissen/crematies. Het was werkelijk een té slechte film, als het op tv was geweest had ik weggezapt, zo ongeloofwaardig . Maar we zijn er heelhuids doorheen gekomen, veel met elkaar gepraat, zowel met mijn man als met mijn moeder en broer. Zij herkenden mijn gevoel niet, mijn broer is echt zwaar overspannen geweest door alle overlijdens. Mijn moeder heeft zich er wonderwel doorheen geslagen, al heeft die ook zo'n rotzomer gehad het jaar nadat mijn vader overleden was. Maar die is weer prima op de rit, al mist ze mijn vader ontzettend.
Om een kort verhaal lang te maken...
zaterdag 7 november 2009 om 12:34
Het overlijden van je vader is nog zo kort geleden. Toen mijn moeder overleed duurde het echt een jaar voordat ikzelf iets van rouw merkte. Inmiddels is ze alweer 9 jaar geleden overleden, Pas sinds een jaar of 2 voel ik me sterker en jank ik minder snel om haar. Maar het verdriet blijft en ik vind dat prima. Deze tijd van het jaar vooel ik het altijd ergere dan de rest van het jaar. Maar het mag er zijn, het hoort bij mij.
Rouwen doet echt iedereen op zijn eigen manier en het komt zoals het komt. Laat je niets aanpraten door je omgeving. Accepteer voor jezelf dat het gaat zoals het nu gaat. Het nu niet voelen e.d., er komt vast een dag dat dat wel komt. Dat kan best komen als je uit die roes komt. Je vader is tenslotte nog maar 3 maanden geleden overleden.
Rouwen doet echt iedereen op zijn eigen manier en het komt zoals het komt. Laat je niets aanpraten door je omgeving. Accepteer voor jezelf dat het gaat zoals het nu gaat. Het nu niet voelen e.d., er komt vast een dag dat dat wel komt. Dat kan best komen als je uit die roes komt. Je vader is tenslotte nog maar 3 maanden geleden overleden.
zaterdag 7 november 2009 om 13:20
quote:naam123 schreef op 07 november 2009 @ 11:44:
Therapie heb ik geprobeerd maar misschien is het daar nog te vroeg voor. De peut in kwestie bleef op haar klokje kijken tijdens mijn verhaal en zette een kookwekker neer. Bijzonder storend ( maar dat kan ook aan mij liggen, alles stoort me tegenwoordig bijzonder).
Ze had als plan dat ik elke dag een uur op de bank moest gaan zitten in m'n eentje en dan moest denken "verdriet...kom maar!
Ten eerste heb ik helemaal nooit 1 uur dat ik hier alleen ben, kinderen, partner, full time baan etc, en ten tweede vond ik het wat giechelig om zo te gaan zitten ( zal ook weer aan mijn gemoedstoestand liggen).
Medicijnen heb ik ook over nagedacht. Er zijn natuurlijk legio medicijnen te krijgen tegen depressie etc, maar daar zit hem nu net de kneep. Ik voel helemaal niks. Niks geen scherpe kantjes, gewoon een groot gapend gat waar ik in zit.
Ik weet niet hoe ik het het beste uit kan leggen maar het is net alsof dit niet mijn verhaal is. Ik heb mezelf zien staan naast mijn vader toen ie ging. Ik heb gezien hoe ik mijn zusjes aan het troosten was, mijn moeder aan het troosten was en zelf geen traan liet. Ik zag hoe ik mijn vaders hand pakte, net alsof het een foute film was. Echt heel bizar hoe je hersenen dan werken.
Als je me dit van te voren had verteld dan had ik geantwoord dat ik zoiets never nooit zou kunnen. Als ik het van anderen hoor voel ik met ze mee, voel ik verdriet om hun verdriet maar ik ben er niet, snap je?
In principe kun je alles zeggen in therapie toch? Ook dat je dat storend vindt van die kookwekker, dat is het ook! Maar ja het is de peut zijn werk en hij/zij is aan tijd gebonden, helaas, maar storend is het zeker!! Spreek uit eigen ervaring.
Als je geen uurtje voor je zelf vrij kunt maken, vind ik wel verontrustend, je moet echt tijd voor jezelf creeeren anders loop je geheid tegen een burnout of depressie op.
Iedereen reageert anders op zulke dingen. Jij slaat dus totaal lam, voelt je leeg en gevoelloos. Je zult allerlei fases doorgaan, ontkenning, woede, berusting etc.
Therapie heb ik geprobeerd maar misschien is het daar nog te vroeg voor. De peut in kwestie bleef op haar klokje kijken tijdens mijn verhaal en zette een kookwekker neer. Bijzonder storend ( maar dat kan ook aan mij liggen, alles stoort me tegenwoordig bijzonder).
Ze had als plan dat ik elke dag een uur op de bank moest gaan zitten in m'n eentje en dan moest denken "verdriet...kom maar!
Ten eerste heb ik helemaal nooit 1 uur dat ik hier alleen ben, kinderen, partner, full time baan etc, en ten tweede vond ik het wat giechelig om zo te gaan zitten ( zal ook weer aan mijn gemoedstoestand liggen).
Medicijnen heb ik ook over nagedacht. Er zijn natuurlijk legio medicijnen te krijgen tegen depressie etc, maar daar zit hem nu net de kneep. Ik voel helemaal niks. Niks geen scherpe kantjes, gewoon een groot gapend gat waar ik in zit.
Ik weet niet hoe ik het het beste uit kan leggen maar het is net alsof dit niet mijn verhaal is. Ik heb mezelf zien staan naast mijn vader toen ie ging. Ik heb gezien hoe ik mijn zusjes aan het troosten was, mijn moeder aan het troosten was en zelf geen traan liet. Ik zag hoe ik mijn vaders hand pakte, net alsof het een foute film was. Echt heel bizar hoe je hersenen dan werken.
Als je me dit van te voren had verteld dan had ik geantwoord dat ik zoiets never nooit zou kunnen. Als ik het van anderen hoor voel ik met ze mee, voel ik verdriet om hun verdriet maar ik ben er niet, snap je?
In principe kun je alles zeggen in therapie toch? Ook dat je dat storend vindt van die kookwekker, dat is het ook! Maar ja het is de peut zijn werk en hij/zij is aan tijd gebonden, helaas, maar storend is het zeker!! Spreek uit eigen ervaring.
Als je geen uurtje voor je zelf vrij kunt maken, vind ik wel verontrustend, je moet echt tijd voor jezelf creeeren anders loop je geheid tegen een burnout of depressie op.
Iedereen reageert anders op zulke dingen. Jij slaat dus totaal lam, voelt je leeg en gevoelloos. Je zult allerlei fases doorgaan, ontkenning, woede, berusting etc.
zaterdag 7 november 2009 om 13:24
Jee weten jullie al wat er nu aan de hand was met je vader? Het is ongelofelijk frustrerend als je niet weet waaraan iemand overleden is, je blijft je afvragen wie er fouten heeft gemaakt en hoe dit voorkomen had kunnen worden.
Wat me opvalt in het verhaal is dat jullie heel pro-actief zijn geweest. Maar helaas heeft dat niet geholpen
Wat me opvalt in het verhaal is dat jullie heel pro-actief zijn geweest. Maar helaas heeft dat niet geholpen
