Psyche
alle pijlers
Loslaten, hoe doe je dat (verwachting tov vader)?
donderdag 1 juli 2021 om 16:28
Ik heb een hele moeizame band met mijn vader, altijd al gehad. Ben door hem ook snel het huis uit gegaan, terwijl ik wel de leukste en liefste moeder van de wereld had. Ik heb met mijn moeder altijd een hele goede band gehad en voor haar kwam ik ook vaak bij hen thuis. Nu is mijn moeder al een aantal jaar dood en ze heeft me voor haar dood gevraagd om een beetje op mijn vader te letten. Dat doe ik dus. Maar het probleem is dat de relatie mij zo veel energie kost en me niks oplevert. Het lijkt ook alleen maar eenrichtingsverkeer te zijn.
De grootste pijnpunten zijn:
- geen enkele interesse in mij of mijn gezin
- geen leuke opa (niet betrokken, taalt niet naar de kinderen, als ze iets tegen hem zeggen negeert hij ze zowat)
- hij is alcoholist
- hij rookt en ik heb snel last van mijn luchtwegen. Na een bezoek aan hem ben ik een week ziek maar dat vindt hij gezeik en hij weigert dus rekening met mij te houden
- heel materialistisch voor zichzelf, koopt alles wat los en vast zit maar naar mij/mijn kinderen toe heel erg gierig
- hij kan heel onaardig doen, zelfs boos, tegen mij
- hij bedankt nooit als ik hem een cadeau geef of iets voor hem regel. Na een ziekenhuisopname heeft hij hier 3 dagen gelogeerd, ik heb alles voor hem gedaan, hem overal naartoe gereden, voor hem gezorgd etc en er kan geen bedankje vanaf
- hij denkt niet aan belangrijke data (trouwdag, speciale dingen met de kinderen etc)
- hij is de enige die verdriet heeft want hij heeft zijn vrouw verloren. Dat ik mijn moeder heel erg mis, dat kan er bij hem niet in. Hij, en hij alleen, is zielig
- hij neemt nooit contact op. Appt of belt niet en komt niet langs. Vraagt ook niet of ik langskom. Ik moet dus altijd alles vragen
- steunt me niet bij hele lastige dingen (suïcidale zoon, zat thuis van school, en mijn vader wist dit maar heeft nooit iets gevraagd ofzo)
- ik weet niet of hij eigenlijk wel iets om me geeft
- hij verwijt me dat ik niks voor hem en mijn moeder heb gedaan toen zij ziek werd en overleed. Ik ben 3 jaar lang mantelzorger geweest, anderhalve dag per week deed ik daar alles (opruimen, wandelen met mijn moeder, haar verzorgen, kleding uitzoeken, de crematie regelen, noem het maar op)
- familielid vertelde me vandaag dat hij zegt dat ik bijna niet langskom of bel. Ik bel en app en kom langs en vraag hem om langs te komen. Dit ziet hij blijkbaar niet.
Vandaag zei een familielid tegen me dat hij geen vader is, dat hij ook nooit een vader is geweest toen ik klein was. Mijn moeder deed alles met ons, hij sliep altijd tot in de middag zijn roes uit en moest dan bijkomen. Hij werkte trouwens wel gewoon, dit was in de weekenden en vakanties. Mijn familielid noemde hem een narcist.
Kortom, geen goede relatie…. En iedereen zegt dat ik het los moet laten, dat ik geen verwachtingen van hem moet hebben en moet stoppen om moeite voor hem te doen. Maar hoe doe ik dat? En hoe ga ik om met het feit dat ik, naast mijn moeder, eigenlijk ook mijn vader niet heb. Hoe zorg ik ervoor dat ik niet toch teleurgesteld ben als hij weer eens niet aardig is of iets belangrijks vergeet? Hoe leg ik mijn kinderen uit dat opa niet naar ze omkijkt, dat ze niks voor hun rapport krijgen etc.
Ik ben dan wel volwassen, ik zou toch nog zo graag wel een ouderfiguur hebben waar ik zo af en toe mee kan praten of iets aan kan vragen. Ik mis dat heel erg. Ook omdat we verder aan familie bar weinig hebben. Schoonfamilie woont in een ver buitenland of is te druk met zichzelf. Broertje richt zich vooral op de familie van zijn vrouw.
Dus hoe doe je dat, loslaten? Tips zijn meer dan welkom!
De grootste pijnpunten zijn:
- geen enkele interesse in mij of mijn gezin
- geen leuke opa (niet betrokken, taalt niet naar de kinderen, als ze iets tegen hem zeggen negeert hij ze zowat)
- hij is alcoholist
- hij rookt en ik heb snel last van mijn luchtwegen. Na een bezoek aan hem ben ik een week ziek maar dat vindt hij gezeik en hij weigert dus rekening met mij te houden
- heel materialistisch voor zichzelf, koopt alles wat los en vast zit maar naar mij/mijn kinderen toe heel erg gierig
- hij kan heel onaardig doen, zelfs boos, tegen mij
- hij bedankt nooit als ik hem een cadeau geef of iets voor hem regel. Na een ziekenhuisopname heeft hij hier 3 dagen gelogeerd, ik heb alles voor hem gedaan, hem overal naartoe gereden, voor hem gezorgd etc en er kan geen bedankje vanaf
- hij denkt niet aan belangrijke data (trouwdag, speciale dingen met de kinderen etc)
- hij is de enige die verdriet heeft want hij heeft zijn vrouw verloren. Dat ik mijn moeder heel erg mis, dat kan er bij hem niet in. Hij, en hij alleen, is zielig
- hij neemt nooit contact op. Appt of belt niet en komt niet langs. Vraagt ook niet of ik langskom. Ik moet dus altijd alles vragen
- steunt me niet bij hele lastige dingen (suïcidale zoon, zat thuis van school, en mijn vader wist dit maar heeft nooit iets gevraagd ofzo)
- ik weet niet of hij eigenlijk wel iets om me geeft
- hij verwijt me dat ik niks voor hem en mijn moeder heb gedaan toen zij ziek werd en overleed. Ik ben 3 jaar lang mantelzorger geweest, anderhalve dag per week deed ik daar alles (opruimen, wandelen met mijn moeder, haar verzorgen, kleding uitzoeken, de crematie regelen, noem het maar op)
- familielid vertelde me vandaag dat hij zegt dat ik bijna niet langskom of bel. Ik bel en app en kom langs en vraag hem om langs te komen. Dit ziet hij blijkbaar niet.
Vandaag zei een familielid tegen me dat hij geen vader is, dat hij ook nooit een vader is geweest toen ik klein was. Mijn moeder deed alles met ons, hij sliep altijd tot in de middag zijn roes uit en moest dan bijkomen. Hij werkte trouwens wel gewoon, dit was in de weekenden en vakanties. Mijn familielid noemde hem een narcist.
Kortom, geen goede relatie…. En iedereen zegt dat ik het los moet laten, dat ik geen verwachtingen van hem moet hebben en moet stoppen om moeite voor hem te doen. Maar hoe doe ik dat? En hoe ga ik om met het feit dat ik, naast mijn moeder, eigenlijk ook mijn vader niet heb. Hoe zorg ik ervoor dat ik niet toch teleurgesteld ben als hij weer eens niet aardig is of iets belangrijks vergeet? Hoe leg ik mijn kinderen uit dat opa niet naar ze omkijkt, dat ze niks voor hun rapport krijgen etc.
Ik ben dan wel volwassen, ik zou toch nog zo graag wel een ouderfiguur hebben waar ik zo af en toe mee kan praten of iets aan kan vragen. Ik mis dat heel erg. Ook omdat we verder aan familie bar weinig hebben. Schoonfamilie woont in een ver buitenland of is te druk met zichzelf. Broertje richt zich vooral op de familie van zijn vrouw.
Dus hoe doe je dat, loslaten? Tips zijn meer dan welkom!
donderdag 1 juli 2021 om 16:35
Ik weet niet hoe je dat doet, loslaten. Ik vraag me af of het kan. Het is en blijft heel pijnlijk dat je vader niet in je geïnteresseerd is.
Wat wel zou kunnen, denk ik, is dat je jezelf wat beter beschermt tegen hem. Duidelijke grenzen en kaders. Wat kun en wil je nog geven? En waar ligt voor jou de grens?
Wat wel zou kunnen, denk ik, is dat je jezelf wat beter beschermt tegen hem. Duidelijke grenzen en kaders. Wat kun en wil je nog geven? En waar ligt voor jou de grens?
donderdag 1 juli 2021 om 16:43
TO, als je je realiseert dat je bepaalde verwachtingen hebt ten opzichte van je vader, ben je zelf degene die geraakt wordt. Geen verwachtingen= minder gekwetst.
Als het lukt om een stapje terug te doen in het contact hebben en minder verwachtingen te hebben. Als hij nooit een vaderfiguur is geweest, probeer het dan gewoon als “een figuur” te zien. Een inmiddels (?) oud figuur die met je moeder samen jouw heeft gekregen maar niet mee heeft opgevoed, en altijd met andere dingen bezig was, en nu nov steeds is. Ik vind het verdrietig voor je, dat je nu het gevoel hebt dat je niemand meer om ouderlijk advies kan vragen. Veel sterkte, neem wat meer afstand. Het zit er gewoon echt niet meer in.
Als het lukt om een stapje terug te doen in het contact hebben en minder verwachtingen te hebben. Als hij nooit een vaderfiguur is geweest, probeer het dan gewoon als “een figuur” te zien. Een inmiddels (?) oud figuur die met je moeder samen jouw heeft gekregen maar niet mee heeft opgevoed, en altijd met andere dingen bezig was, en nu nov steeds is. Ik vind het verdrietig voor je, dat je nu het gevoel hebt dat je niemand meer om ouderlijk advies kan vragen. Veel sterkte, neem wat meer afstand. Het zit er gewoon echt niet meer in.
donderdag 1 juli 2021 om 16:44
donderdag 1 juli 2021 om 17:03
Wat moeilijk!
Eerlijk gezegd denk ik dat het niet reëel is om niets van je vader te verwachten.
Dat is een typisch geval van verschil tussen gevoel en verstand.
Het kan je wel helpen om heel bewust (met je verstand) geen verwachtingen meer te hebben. Er energie in steken dat dat je doel is.
Jezelf iedere keer uit te leggen dat je vader een 'vader' is waar je geen verwachtingen bij kunt hebben om de redenen die je beschreef.
Daarnaast zou het helpend kunnen zijn om je verdriet hierom te voelen en te erkennen. Om ruimte te geven aan de rouw die hierbij hoort.
En om je iedere keer opnieuw bewust te zijn dat je blijft hopen, verwachten. Dat dat niet gek is maar logisch. Dat zijn de momenten waarop je steeds weer aan jezelf uitlegt dat je de hoop begrijpt maar dat die niet reëel is omdat je vader geen vader-materiaal is.
Dat is heel pijnlijk om te beseffen en ik kan me goed voorstellen dat het te groot, te overspoelend is. Het is echt niet raar of overdreven om hier hulp bij de vragen van een psychotherapeut.
Pas als je dit een beetje afgerond hebt (het verdriet hierover je niet meer overspoelt), dan komt er ruimte om te kijken wat je wel voor je vader zou kunnen betekenen. Mogelijk moet je daarvoor eerst door een berg boosheid heen. Geeft niks! Is terecht en mag!
Houd jezelf voor dat de belofte aan je moeder je nu klem zet. Daar kun je pas iets mee als je hebt gerouwd om de vader die je nodig had en niet had.
Sterkte!
Eerlijk gezegd denk ik dat het niet reëel is om niets van je vader te verwachten.
Dat is een typisch geval van verschil tussen gevoel en verstand.
Het kan je wel helpen om heel bewust (met je verstand) geen verwachtingen meer te hebben. Er energie in steken dat dat je doel is.
Jezelf iedere keer uit te leggen dat je vader een 'vader' is waar je geen verwachtingen bij kunt hebben om de redenen die je beschreef.
Daarnaast zou het helpend kunnen zijn om je verdriet hierom te voelen en te erkennen. Om ruimte te geven aan de rouw die hierbij hoort.
En om je iedere keer opnieuw bewust te zijn dat je blijft hopen, verwachten. Dat dat niet gek is maar logisch. Dat zijn de momenten waarop je steeds weer aan jezelf uitlegt dat je de hoop begrijpt maar dat die niet reëel is omdat je vader geen vader-materiaal is.
Dat is heel pijnlijk om te beseffen en ik kan me goed voorstellen dat het te groot, te overspoelend is. Het is echt niet raar of overdreven om hier hulp bij de vragen van een psychotherapeut.
Pas als je dit een beetje afgerond hebt (het verdriet hierover je niet meer overspoelt), dan komt er ruimte om te kijken wat je wel voor je vader zou kunnen betekenen. Mogelijk moet je daarvoor eerst door een berg boosheid heen. Geeft niks! Is terecht en mag!
Houd jezelf voor dat de belofte aan je moeder je nu klem zet. Daar kun je pas iets mee als je hebt gerouwd om de vader die je nodig had en niet had.
Sterkte!
donderdag 1 juli 2021 om 17:07
het geeft hem te denken; uit die vraag spreekt dat het niet duidelijk te constateren is uit zijn gedrag.
Hoe hij ook reageert (vermoedelijk in de trant van: wat een onzin); je hoeft niet onmiddellijk te reageren maar je kan er over nadenken en hij ook.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 1 juli 2021 om 17:08
Hij is alcoholist.
Je gaat nooit van hem krijgen wat jij wil. Hoe langer je je tegen dat feit blijft verzetten, hoe meer pijn je hebt.
Als je je verwachtingen van hem helemaal loslaat is dat een verlies, want je laat de hoop los dat er ooit nog iets gaat veranderen. Maar dat is ijdele hoop, je klampt je vast aan een illusie.
Laat dat los en vraag je af: wat wil en kan ik nog geven, zonder dat ik er iets voor terug krijg. Dat doe je, niet meer. Dat is misschien wel verdrietig een tijdje, maar geeft je ook een stuk meer ruimte om positieve energie binnen te halen met fijne mensen.
Je gaat nooit van hem krijgen wat jij wil. Hoe langer je je tegen dat feit blijft verzetten, hoe meer pijn je hebt.
Als je je verwachtingen van hem helemaal loslaat is dat een verlies, want je laat de hoop los dat er ooit nog iets gaat veranderen. Maar dat is ijdele hoop, je klampt je vast aan een illusie.
Laat dat los en vraag je af: wat wil en kan ik nog geven, zonder dat ik er iets voor terug krijg. Dat doe je, niet meer. Dat is misschien wel verdrietig een tijdje, maar geeft je ook een stuk meer ruimte om positieve energie binnen te halen met fijne mensen.
donderdag 1 juli 2021 om 17:20
Loslaten is beseffen dat je geen vader hebt en zo te lezen nooit hebt gehad. Je blijft nu zoeken naar die vader in deze man. Die vader is er niet. Daar mag je verdriet om hebben, om rouwen. Stel dat niet uit door hem te blijven verwijten, dat heeft geen zin, hij is verslaafd, hij kan het jou niet geven. Ik lees dat jij steeds beter je best gaat doen en dan teleurgesteld bent dat hij dat niet ziet. Je weet dat hij het niet ziet, nooit gaat doen. Als je dat beseft. Dan kan je jouw verdriet daarom toe laten.
donderdag 1 juli 2021 om 17:50
Klinkt als mijn vader. Die heb ik achtergelaten toen ik zelf kinderen kreeg, want vanaf dat moment was ik te druk daarmee om me nog om hem te bekommeren, hij kostte alleen maar bérgen energie. Negatieve energie. Ik heb toen al om een vaderfiguur gerouwd, al veel eerder zelfs, heb ik gerouwd om de vader die ik nooit heb gehad. Hij ging zo’n 15 jaar later dood en dat heeft mij niet geraakt, voor mij was hij al heel lang “overleden” als vader. Ik ben ook niet naar de uitvaart geweest. Zijn eigen moeder en zus ook niet.
vrijdag 2 juli 2021 om 07:12
Even reactie op jullie:
Ik heb geen hulp hierbij maar dit overweeg ik wel.
Een gesprek aangaan met mijn vader heb ik in de laatste jaren wel geprobeerd maar is niet mogelijk. Boos is zijn enige reactie en ik krijg ook geen eerlijke antwoorden.
Mijn verwachtingen bijstellen dat is wat ik moet doen maar wat me nog niet lukt. Verstandelijk weet ik dat ik niks aan hem heb. Gevoelsmatig heb ik daar toch nog steeds wel behoefte aan.
Ik heb geen hulp hierbij maar dit overweeg ik wel.
Een gesprek aangaan met mijn vader heb ik in de laatste jaren wel geprobeerd maar is niet mogelijk. Boos is zijn enige reactie en ik krijg ook geen eerlijke antwoorden.
Mijn verwachtingen bijstellen dat is wat ik moet doen maar wat me nog niet lukt. Verstandelijk weet ik dat ik niks aan hem heb. Gevoelsmatig heb ik daar toch nog steeds wel behoefte aan.
vrijdag 2 juli 2021 om 08:48
Het is heel logisch en normaal dat je behoefte hebt aan een vader. Dat je daarnaar blijft verlangen, ook al weet je verstandelijk dat je het niet zult krijgen, is ook heel normaal. Het blijft pijnlijk dat die band er niet is.
Een therapeut kan je helpen bij dat proces, al zal het pijnlijke gevoel nooit weggaan. Je had zo graag een fijne band met je vader gehad, dat is een heel groot gemis.
Een therapeut kan je helpen bij dat proces, al zal het pijnlijke gevoel nooit weggaan. Je had zo graag een fijne band met je vader gehad, dat is een heel groot gemis.
vrijdag 2 juli 2021 om 19:45
Heel begrijpelijk dat je een ouderfiguur mist en het moeilijk kan loslaten. Maar je vader doet je alleen maar verdriet. Hij is er nooit voor je geweest. Dat gaat waarschijnlijk niet veranderen. Ik zou het contact op een laag pitje zetten en niet meer proberen beter je best te doen voor hem. Maar meer investeren in mensen die je wel fijn vind en eventueel hulp zoeken bij dit rouwproces. Het is rouwen om iets wat je nooit hebt gehad.
Ik ga nu 14 jaar niet meer met mijn vader om. Vroeger had ik 2 fijne ouders. Ze zijn op mijn 21e gescheiden. Hij had een ander. Ik ging bij mijn moeder wonen, hij ging samen wonen. Sindsdien kijkt hij niet meer naar me om, toont geen interesse uit zichzelf. We chatten sporadisch, nooit van zijn kant. Hij heeft ook geld van mij achtergehouden. Dat laatste hadden we nooit achter hem gezocht. De vader op wie ik kon bouwen bleek niet te vertrouwen. Hij heeft 6 jaar geleden gezegd weer contact te willen. Toen ik hem confronteerde met verwijten van vroeger kreeg ik wel een excuus. Dat is toch iets. Hij zei ook moeilijk gezeten te hebben met zijn huis, financieel. Ik zei wel voor contact open te staan, maar niet weten of het net als voorheen wordt. Volgens hem kon dat nog komen Maar de afspraak is nog niet geweest. Hij doet er verder niks mee. Dan denk ik dat het niet uit zijn hart komt. Misschien maar beter ook. Want kan ik hem ooit nog vertrouwen? Mijn moeder en oom denken dat het hem alleen om geld te doen is. Ik kan het lastig inschatten en doe er daarom ook niks mee.
Ik ga nu 14 jaar niet meer met mijn vader om. Vroeger had ik 2 fijne ouders. Ze zijn op mijn 21e gescheiden. Hij had een ander. Ik ging bij mijn moeder wonen, hij ging samen wonen. Sindsdien kijkt hij niet meer naar me om, toont geen interesse uit zichzelf. We chatten sporadisch, nooit van zijn kant. Hij heeft ook geld van mij achtergehouden. Dat laatste hadden we nooit achter hem gezocht. De vader op wie ik kon bouwen bleek niet te vertrouwen. Hij heeft 6 jaar geleden gezegd weer contact te willen. Toen ik hem confronteerde met verwijten van vroeger kreeg ik wel een excuus. Dat is toch iets. Hij zei ook moeilijk gezeten te hebben met zijn huis, financieel. Ik zei wel voor contact open te staan, maar niet weten of het net als voorheen wordt. Volgens hem kon dat nog komen Maar de afspraak is nog niet geweest. Hij doet er verder niks mee. Dan denk ik dat het niet uit zijn hart komt. Misschien maar beter ook. Want kan ik hem ooit nog vertrouwen? Mijn moeder en oom denken dat het hem alleen om geld te doen is. Ik kan het lastig inschatten en doe er daarom ook niks mee.
