Psyche
alle pijlers
Lotgenoten angststoornis (obessief, gegeneraliseerd)
donderdag 25 januari 2018 om 10:26
Hoi allemaal,
Ik ben al zolang ik mij kan herinneren een angstig persoon. Ook ben ik zeer precies en altijd op mijn hoede. De angst zit ahw in mijn persoonlijkheid verankerd.
Ik heb een lastige jeugd achter de rug met emotionele verwaarlozing door ouders. Ook een behoorlijk traject al doorlopen binnen diverse GGZ instanties.
Het begon al vroeg in mijn jeugd met een bultje in mijn lies, waar ik mij erg zorgen over maakte. Ik bleef maar kijken en voelen. Werd er niet rustig van. Naar de dokter geweest uiteindelijk, bleek niks bijzonders. Toch niet gerustgesteld. De angst hierom is uiteindelijk weggeëbd. Vervolgens kreeg ik een beugel en raakte ik geobsedeerd door mijn gebit. Dat is na jaren overgewaaid. Toen werd het weer iets nieuws. En zo gaat de lijst door en door.
Momenteel is er een verbouwing geweest en ben ik geobsedeerd door een luik dat niet goed dicht is gemaakt. Ben bang dat er muizen ed door komen. Blijf maar kijken, inschattingen maken etc etc. Ik ben constant angstig, kan het niet laten rusten en het kost veel van mijn tijd. Gaat ook ten koste van mijn gezin (dochtertje 5 en man). Van mijn studie en andere zaken.
Ik kan er gewoon niet mee ophouden. Het lijkt een soort drugs, waar mijn brein verslaafd is aan zorgen maken en controleren. Als het ene probleem opgelost is dan dient zich een nieuw probleem aan.
Ik ben niet zozeer opzoek naar tips, maar meer naar lotgenoten. Of er mensen zijn die zich hierin herkennen.
Als ik het lees denk ik ook waar maak je je druk om, maar voor mij zijn de zaken waar ik me zorgen om maak echt. Ik weet dat ik me buiten proportie zorgen maak, maar mijn gevoel zegt wat anders.
Ik ben al zolang ik mij kan herinneren een angstig persoon. Ook ben ik zeer precies en altijd op mijn hoede. De angst zit ahw in mijn persoonlijkheid verankerd.
Ik heb een lastige jeugd achter de rug met emotionele verwaarlozing door ouders. Ook een behoorlijk traject al doorlopen binnen diverse GGZ instanties.
Het begon al vroeg in mijn jeugd met een bultje in mijn lies, waar ik mij erg zorgen over maakte. Ik bleef maar kijken en voelen. Werd er niet rustig van. Naar de dokter geweest uiteindelijk, bleek niks bijzonders. Toch niet gerustgesteld. De angst hierom is uiteindelijk weggeëbd. Vervolgens kreeg ik een beugel en raakte ik geobsedeerd door mijn gebit. Dat is na jaren overgewaaid. Toen werd het weer iets nieuws. En zo gaat de lijst door en door.
Momenteel is er een verbouwing geweest en ben ik geobsedeerd door een luik dat niet goed dicht is gemaakt. Ben bang dat er muizen ed door komen. Blijf maar kijken, inschattingen maken etc etc. Ik ben constant angstig, kan het niet laten rusten en het kost veel van mijn tijd. Gaat ook ten koste van mijn gezin (dochtertje 5 en man). Van mijn studie en andere zaken.
Ik kan er gewoon niet mee ophouden. Het lijkt een soort drugs, waar mijn brein verslaafd is aan zorgen maken en controleren. Als het ene probleem opgelost is dan dient zich een nieuw probleem aan.
Ik ben niet zozeer opzoek naar tips, maar meer naar lotgenoten. Of er mensen zijn die zich hierin herkennen.
Als ik het lees denk ik ook waar maak je je druk om, maar voor mij zijn de zaken waar ik me zorgen om maak echt. Ik weet dat ik me buiten proportie zorgen maak, maar mijn gevoel zegt wat anders.
donderdag 25 januari 2018 om 10:52
donderdag 25 januari 2018 om 11:00
Klinkt een beetje raar, maar het is een beetje vanuit de instelling 'gedeelde smart, is halve smart'. Ik voel me vaak alleen en onbegrepen. Maar ik ben vast niet de enige op de wereld die hier last van heeft.
donderdag 25 januari 2018 om 11:22
Sterkte meid!
Ik heb ook een angststoornis gehad, en in die tijd heb ik ook echt veel aan lotgenoten(forum) gehad. Niet eens per se angsthazen, maar gewoon, psychisch leed in het algemeen. Je voelt je niet alleen, en omdat er zovelen zijn als jij, maakt het ook dat jezelf beter kan accepteren. Dat was voor mij wel een van de sleutels naar herstel. OK, ik ben een gekkie, nou ja, get over it. Angst hoort er voor mij soms een beetje bij, dan ga ik wel gewoon hyperventilerend naar de supermarkt, dood ga je er niet van (haha, dat had ik ook pas na een tijd door hoor!)
Zo ben ik er, met behulp van AD, en sport en psycholoog en niet vermijden, vanaf gekomen.
Ik moet wel zeggen, ik ben ook dochter van een angstige moeder met obsessieve neigingen, en dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik hoop dat je je dochter zoveel mogelijk er buiten kan laten, en de hulp aangrijpt die er is. Heb je al AD geprobeerd? Can work wonders!
Ik heb ook een angststoornis gehad, en in die tijd heb ik ook echt veel aan lotgenoten(forum) gehad. Niet eens per se angsthazen, maar gewoon, psychisch leed in het algemeen. Je voelt je niet alleen, en omdat er zovelen zijn als jij, maakt het ook dat jezelf beter kan accepteren. Dat was voor mij wel een van de sleutels naar herstel. OK, ik ben een gekkie, nou ja, get over it. Angst hoort er voor mij soms een beetje bij, dan ga ik wel gewoon hyperventilerend naar de supermarkt, dood ga je er niet van (haha, dat had ik ook pas na een tijd door hoor!)
Zo ben ik er, met behulp van AD, en sport en psycholoog en niet vermijden, vanaf gekomen.
Ik moet wel zeggen, ik ben ook dochter van een angstige moeder met obsessieve neigingen, en dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik hoop dat je je dochter zoveel mogelijk er buiten kan laten, en de hulp aangrijpt die er is. Heb je al AD geprobeerd? Can work wonders!
donderdag 25 januari 2018 om 11:24
Ik ben het hier wel mee eens. Ik begrijp je gevoel heel goed hoor, je wil mensen om je heen die je begrijpen, vaak begrijpen mensen die geen angststoornis hebben je toch niet echt, ook al doen ze hun best. Maar mijn ervaring is ook dat je elkaar gaat opstoken, onbewust. Jaren geleden toen ik vooral last had van mijn overgeeffobie was ik op een forum hiervoor. Aan de ene kant fijn, herkenning maar tegelijkertijd versterk je elkaars angst. Die waarschuwt voor een griepgolf, de ander deelt vermijdingstips etc. Uiteindelijk werkt dat heel erg averechts.
Ik denk echt dat je beter af bent met een goede, individuele therapie, niet zomaar een huppeltje van ggz maar iemand die echt ervaring heeft met mensen met een angststoornis.
donderdag 25 januari 2018 om 11:27
Helaas eens met GinnyJones en Snowkitty. Ik heb zelf dan weliswaar geen angststoornis, maar iets anders, en ik begrijp de behoefte aan lotgenotencontact enorm. Maar mijn ervaring is dat je elkaar ook naar beneden trekt met lotgenotencontact. Op de momenten dat het dan wél even wat beter met je gaat, wordt je er ook constant aan herinnert dat het weer slechter kan gaan. Anderen kunnen je wijzen op vervelende dingen van je aandoening waar je zelf nog niet zo bij had stilgestaan... Enz, enz.
donderdag 25 januari 2018 om 11:33
Nou, mijn ervaring met lotgenotencontact is helemaal niet zo hoor. Juist erg steunend bij kleine overwinningen, en gewoon kletsen over dagdaaglijkse dingen met af en toe een verwijzing naar De Problemen. Op dit forum lopen ook wel een paar van die topics. Dat is echt niet alleen kommer en kwel.
Ik heb ook eens meegesport met een rengroep voor depressieven. Nou, lachen gieren brullen, ik was verbaasd! Behalve een korte intro 'hee ik heb een angststoornis/ ben manisch depressief' etc, ging het daar helemaal niet over.
Ik heb ook eens meegesport met een rengroep voor depressieven. Nou, lachen gieren brullen, ik was verbaasd! Behalve een korte intro 'hee ik heb een angststoornis/ ben manisch depressief' etc, ging het daar helemaal niet over.
donderdag 25 januari 2018 om 11:36
Ik heb zowel individuele als groepstherapie gehad. Bij grote GGZ instellingen als vrijgevestigde psychologen.
Ik ben het ermee eens dat het kan dat je elkaar in een soort angstspiraal kan meetrekken. Zoals in het vb van overgeeffobie.
Het gaat mij dan ook niet om een specifieke fobie, maar persoonlijkheidstrekken.
Ik ben het ermee eens dat het kan dat je elkaar in een soort angstspiraal kan meetrekken. Zoals in het vb van overgeeffobie.
Het gaat mij dan ook niet om een specifieke fobie, maar persoonlijkheidstrekken.
donderdag 25 januari 2018 om 11:44
Ad zit ik aan.tigri schreef: ↑25-01-2018 11:22Sterkte meid!
Ik heb ook een angststoornis gehad, en in die tijd heb ik ook echt veel aan lotgenoten(forum) gehad. Niet eens per se angsthazen, maar gewoon, psychisch leed in het algemeen. Je voelt je niet alleen, en omdat er zovelen zijn als jij, maakt het ook dat jezelf beter kan accepteren. Dat was voor mij wel een van de sleutels naar herstel. OK, ik ben een gekkie, nou ja, get over it. Angst hoort er voor mij soms een beetje bij, dan ga ik wel gewoon hyperventilerend naar de supermarkt, dood ga je er niet van (haha, dat had ik ook pas na een tijd door hoor!)
Zo ben ik er, met behulp van AD, en sport en psycholoog en niet vermijden, vanaf gekomen.
Ik moet wel zeggen, ik ben ook dochter van een angstige moeder met obsessieve neigingen, en dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik hoop dat je je dochter zoveel mogelijk er buiten kan laten, en de hulp aangrijpt die er is. Heb je al AD geprobeerd? Can work wonders!
Ook ik ga hyperventilerend overal naartoe, haha.
Lastig te lezen over je moeder. Mijn dochter krijgt er helaas (te) veel van mee. Zowel genetisch als mijn gedrag. Ik zie bij haar ook dat ze erg precies is, angstig en dat vastigheid voor haar erg van belang is. Ik wil dat uiteraard niet, maar kan t moeilijk verbergen. Ik grijp in ieder geval elke hulp aan die ik kan krijgen. En dat doe ik voor mezelf, maar nog meer voor haar. Het is verder een hele lieve, leuke en slimme meid. Ik en mijn man creëren samen een veilige omgeving voor haar, waar ze overal over mag praten met ons. Heel anders dan bij mij vroeger thuis.
Ik heb het ook niet van een vreemde helaas. Vooral voor mijn vader was niets goed genoeg.
donderdag 25 januari 2018 om 11:57
Goed te horen dat je er zulke positieve ervaring mee hebt. Je hoeft inderdaad niet alleen maar over de drama te hebben. Maar het idee dat anderen het ook lastig hebben op dat vlak is soms gewoon een soort geruststelling. En ik vind t ook wel leuk om samen te kunnen lachen om in mijn geval vreemde angstgedachten/gedragingen. Mijn humor ben ik gelukkig nog niet kwijt.tigri schreef: ↑25-01-2018 11:33Nou, mijn ervaring met lotgenotencontact is helemaal niet zo hoor. Juist erg steunend bij kleine overwinningen, en gewoon kletsen over dagdaaglijkse dingen met af en toe een verwijzing naar De Problemen. Op dit forum lopen ook wel een paar van die topics. Dat is echt niet alleen kommer en kwel.
Ik heb ook eens meegesport met een rengroep voor depressieven. Nou, lachen gieren brullen, ik was verbaasd! Behalve een korte intro 'hee ik heb een angststoornis/ ben manisch depressief' etc, ging het daar helemaal niet over.
donderdag 25 januari 2018 om 12:01
Nou het klinkt alsof je er iig van bewust bent en zoekt naar oplossingen, dat is al een heel verschil met mijn moeder! Als je haar lekker laat ontwikkelen, de teugels niet té strak houdt (overal angstige opmerkingen over maakt, wat er allemaal niet mis kan gaan, haar behoeden voor alles of niks is goed genoeg) groeit er vast een sterke vrouw uit je kleine meisje. Het klinkt alsof je ook echt een team vormt met je man, super!
Ik kan me herinneren dat ik op mijn tiende ofzo eens in een soort angstobsessie zat, dat ik dacht dat ik misschien wel lesbisch was. Ik was er onwijs depri over, wilde ook niet meer naar school eigenlijk. Op een gegeven moment heb ik het omfloerst gezegd tegen mijn moeder, die antwoordde: nou, dan neem je toch gewoon later een leuke vriendin, ook prima toch?
Dat is echt de fijnste herinnering aan mijn moeder. De boodschap mee te krijgen: het is goed zoals het is/ alles komt goed. Het was een unicum
Als ik een kind had, zou ik vaak dat soort dingen zeggen. MIsschien ga je het zelf ook wel geloven als je het zegt!
Wel best dapper dat je een kind hebt gekregen. Ik durf het geloof ik niet zo goed. Die verantwoordelijkheid. Met de opvoeding die ik gehad heb en mijn angstige neigingen. Gelukkig vind ik dieren minstens zo leuk
Ik kan me herinneren dat ik op mijn tiende ofzo eens in een soort angstobsessie zat, dat ik dacht dat ik misschien wel lesbisch was. Ik was er onwijs depri over, wilde ook niet meer naar school eigenlijk. Op een gegeven moment heb ik het omfloerst gezegd tegen mijn moeder, die antwoordde: nou, dan neem je toch gewoon later een leuke vriendin, ook prima toch?
Dat is echt de fijnste herinnering aan mijn moeder. De boodschap mee te krijgen: het is goed zoals het is/ alles komt goed. Het was een unicum
Als ik een kind had, zou ik vaak dat soort dingen zeggen. MIsschien ga je het zelf ook wel geloven als je het zegt!
Wel best dapper dat je een kind hebt gekregen. Ik durf het geloof ik niet zo goed. Die verantwoordelijkheid. Met de opvoeding die ik gehad heb en mijn angstige neigingen. Gelukkig vind ik dieren minstens zo leuk
donderdag 25 januari 2018 om 12:16
Voordat we een kind kregen had ik uiteraard wel last van mijn klachten. Maar het was nog allemaal net te behappen (studie, baan, getrouwd etc.). Na de geboorte van onze dochter is het 'misgegaan' met mij. Ik was ook altijd bang dat het niet kon met mijn 'baggage'. Maar uiteindelijk had ik t gevoel dat ik er klaar voor was. De zwangerschap was al een hele uitdaging met obsessieve gedachten en mijn sterke verantwoordelijkheidsgevoel en ook nog ernstig lichamelijke klachten. Na de bevalling ontspoorde het oi van lichamelijke klachten, hormonen, mijn persoonlijkheid. Ik had dit iig niet zien aankomen. En je weet t ook niet, omdat het bij iedereen anders uitpakt. En ik denk dat ik anders ook wel ontspoord was op een later moment.tigri schreef: ↑25-01-2018 12:01Nou het klinkt alsof je er iig van bewust bent en zoekt naar oplossingen, dat is al een heel verschil met mijn moeder! Als je haar lekker laat ontwikkelen, de teugels niet té strak houdt (overal angstige opmerkingen over maakt, wat er allemaal niet mis kan gaan, haar behoeden voor alles of niks is goed genoeg) groeit er vast een sterke vrouw uit je kleine meisje. Het klinkt alsof je ook echt een team vormt met je man, super!
Ik kan me herinneren dat ik op mijn tiende ofzo eens in een soort angstobsessie zat, dat ik dacht dat ik misschien wel lesbisch was. Ik was er onwijs depri over, wilde ook niet meer naar school eigenlijk. Op een gegeven moment heb ik het omfloerst gezegd tegen mijn moeder, die antwoordde: nou, dan neem je toch gewoon later een leuke vriendin, ook prima toch?
Dat is echt de fijnste herinnering aan mijn moeder. De boodschap mee te krijgen: het is goed zoals het is/ alles komt goed. Het was een unicum
Als ik een kind had, zou ik vaak dat soort dingen zeggen. MIsschien ga je het zelf ook wel geloven als je het zegt!
Wel best dapper dat je een kind hebt gekregen. Ik durf het geloof ik niet zo goed. Die verantwoordelijkheid. Met de opvoeding die ik gehad heb en mijn angstige neigingen. Gelukkig vind ik dieren minstens zo leuk
En dieren vind ik ook heel leuk
Anyhow, ook de 'bang' zijn dat ik lesbisch was gehad. Ook al is dat nooit afgekeurd bij mij thuis. En zou ik het ook geen probleem vinden als mijn dochter gevoelens heeft voor vrouwen.
Die opmerking van je moeder, echt top. Heerlijk he, hoe een opmerking van je moeder toch zo bevrijdend kan werken. Ik hoop nog vele bevrijdende opmerkingen te kunnen maken naar mijn dochter.
donderdag 25 januari 2018 om 16:11
Ben trouwens wel benieuwd welk forum je destijds volgde.tigri schreef: ↑25-01-2018 11:22Sterkte meid!
Ik heb ook een angststoornis gehad, en in die tijd heb ik ook echt veel aan lotgenoten(forum) gehad. Niet eens per se angsthazen, maar gewoon, psychisch leed in het algemeen. Je voelt je niet alleen, en omdat er zovelen zijn als jij, maakt het ook dat jezelf beter kan accepteren. Dat was voor mij wel een van de sleutels naar herstel. OK, ik ben een gekkie, nou ja, get over it. Angst hoort er voor mij soms een beetje bij, dan ga ik wel gewoon hyperventilerend naar de supermarkt, dood ga je er niet van (haha, dat had ik ook pas na een tijd door hoor!)
Zo ben ik er, met behulp van AD, en sport en psycholoog en niet vermijden, vanaf gekomen.
Ik moet wel zeggen, ik ben ook dochter van een angstige moeder met obsessieve neigingen, en dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik hoop dat je je dochter zoveel mogelijk er buiten kan laten, en de hulp aangrijpt die er is. Heb je al AD geprobeerd? Can work wonders!
donderdag 25 januari 2018 om 20:32
Dat forum was Keerpunt, maar tegenwoordig is daar niet veel activiteit meer.
Wel typisch zo die fases die je noemde van verschillende obsessies en angsten, ik heb dat vooral in mijn jeugd ook gehad! Zo had ik een keer IT gekeken, op veel te jonge leeftijd, 10 ofzo. Ik heb daar echt jaaaaaren nog een wc angst voor gehad ,bang dat die clown eruit zou komen als ik doortrekte. Snel doorspoelen met de deksel dicht en wegwezen! Echt nog tot mijn 14e ofzo. Bepaalde rituelen, want anders... En dan weer bang dat mijn hart er mee zou ophouden. Dan weer een zenuwtik, dan weer een andere, dan weer een andere. En op een gegeven moment ben je er opeens weer vanaf. Maar It kijk ik voor de zekerheid toch maar nooit meer.
Maar moet wel zeggen dat de meeste van mijn vrienden wel wat geks hebben, en eigenlijk zijn dat de leukste mensen ook! Behalve mijn vriend, die is niet normaal meer zo normaal. Waarschijnlijk gaat het daarom juist zo lang al zo goed, we balansen elkaar mooi.
Overigens, hoewel ik niet echt meer een angststoornis heb, ben ik toch ook geklapt met een burnout een paar jaar terug. Vooralsnog psychisch heel behoorlijk, maar fysiek niet opgeknapt. Ook patroon van mezelf overvragen, geen gevoel van veiligheid en altijd 'aan' staan. Maar ook enthousiasme en bravoure en 60-urige werkweek met veel stress, t is een hele mix van dingen... en op een gegeven moment ben je de rand over.
Zijn er wel dingen die je helpen? Ik vind in de natuur zijn bijvoorbeeld heel fijn, ontstaat er wat meer overgave aan het universum ofzo, meewaaien met de dingen. Reizen, dieren, sporten, neurotisch op iets praktisch focussen: breien ofzo. Heb jij die dingen ook wel?
Wel typisch zo die fases die je noemde van verschillende obsessies en angsten, ik heb dat vooral in mijn jeugd ook gehad! Zo had ik een keer IT gekeken, op veel te jonge leeftijd, 10 ofzo. Ik heb daar echt jaaaaaren nog een wc angst voor gehad ,bang dat die clown eruit zou komen als ik doortrekte. Snel doorspoelen met de deksel dicht en wegwezen! Echt nog tot mijn 14e ofzo. Bepaalde rituelen, want anders... En dan weer bang dat mijn hart er mee zou ophouden. Dan weer een zenuwtik, dan weer een andere, dan weer een andere. En op een gegeven moment ben je er opeens weer vanaf. Maar It kijk ik voor de zekerheid toch maar nooit meer.
Maar moet wel zeggen dat de meeste van mijn vrienden wel wat geks hebben, en eigenlijk zijn dat de leukste mensen ook! Behalve mijn vriend, die is niet normaal meer zo normaal. Waarschijnlijk gaat het daarom juist zo lang al zo goed, we balansen elkaar mooi.
Overigens, hoewel ik niet echt meer een angststoornis heb, ben ik toch ook geklapt met een burnout een paar jaar terug. Vooralsnog psychisch heel behoorlijk, maar fysiek niet opgeknapt. Ook patroon van mezelf overvragen, geen gevoel van veiligheid en altijd 'aan' staan. Maar ook enthousiasme en bravoure en 60-urige werkweek met veel stress, t is een hele mix van dingen... en op een gegeven moment ben je de rand over.
Zijn er wel dingen die je helpen? Ik vind in de natuur zijn bijvoorbeeld heel fijn, ontstaat er wat meer overgave aan het universum ofzo, meewaaien met de dingen. Reizen, dieren, sporten, neurotisch op iets praktisch focussen: breien ofzo. Heb jij die dingen ook wel?
vrijdag 26 januari 2018 om 09:08
Ben ik het totaal niet mee eens. Lotgenotencontact kan enorm prettig en rustgevend zijn.
vrijdag 26 januari 2018 om 09:20
Tigri, ik herken dat, dat je op een gegeven moment over de rand bent. Dat was bij mij de bevalling de trigger (ook getrouwd dat jaar, 30 geworden, en behoorlijke carrière stappen gemaakt).
Wat is er met jou fysiek? En hoe gaat het nu psychisch?
Dingen die ik leuk vind weet ik nooit zo goed. Ik heb nl ook een kapot bekken, kapotte buikspieren en dystrofie aan mijn voet. Dus echt weer sporten zit er niet in. Dat vind ik wel echt kut. Dat je die stress hormonen niet kwijt kunt.
Ik heb erg last de drang dingen steeds weer te checken. Ik probeer het niet te doen, maar sta dan zo op scherp(mega angstig en onrustig) dat ik wel moet. De afleiding is er niet echt. Ik kan wel proberen te lezen, maar dat is niet echt iets Afleidends. Bakken doe ik ook graag, maar kan niet lang staan. Dus ja beetje rotte samenloop van omstandigheden zullen we maar zeggen.
Wat is er met jou fysiek? En hoe gaat het nu psychisch?
Dingen die ik leuk vind weet ik nooit zo goed. Ik heb nl ook een kapot bekken, kapotte buikspieren en dystrofie aan mijn voet. Dus echt weer sporten zit er niet in. Dat vind ik wel echt kut. Dat je die stress hormonen niet kwijt kunt.
Ik heb erg last de drang dingen steeds weer te checken. Ik probeer het niet te doen, maar sta dan zo op scherp(mega angstig en onrustig) dat ik wel moet. De afleiding is er niet echt. Ik kan wel proberen te lezen, maar dat is niet echt iets Afleidends. Bakken doe ik ook graag, maar kan niet lang staan. Dus ja beetje rotte samenloop van omstandigheden zullen we maar zeggen.
vrijdag 26 januari 2018 om 09:28
Hee,
Ik heb zelf o.a. een gegeneraliseerde angststoornis (psychisch ben ik op het moment nogal een puinzooi). Ik ga hierdoor dus ook niet naar school. Sta nog wel ingeschreven, maar er is besloten dat ik volgend jaar 5H weer ga volgen en mij dit jaar helemaal focus op therapie. Ik doe namelijk een deeltijdbehandeling voor angst en depressie. Ik heb veel aan de groepstherapie voor mijn gevoel.
Mijn angststoornis uit zich heel erg in piekeren waardoor ik tijdens de daadwerkelijke situatie een paniekaanval krijg. Hierdoor vermijd ik heel veel situaties. Denk aan dingen zoals school en bepaalde plekken.
Zelf zit ik op een ander lotgenotenforum en dat helpt mij behoorlijk.
Ik heb zelf o.a. een gegeneraliseerde angststoornis (psychisch ben ik op het moment nogal een puinzooi). Ik ga hierdoor dus ook niet naar school. Sta nog wel ingeschreven, maar er is besloten dat ik volgend jaar 5H weer ga volgen en mij dit jaar helemaal focus op therapie. Ik doe namelijk een deeltijdbehandeling voor angst en depressie. Ik heb veel aan de groepstherapie voor mijn gevoel.
Mijn angststoornis uit zich heel erg in piekeren waardoor ik tijdens de daadwerkelijke situatie een paniekaanval krijg. Hierdoor vermijd ik heel veel situaties. Denk aan dingen zoals school en bepaalde plekken.
Zelf zit ik op een ander lotgenotenforum en dat helpt mij behoorlijk.
vrijdag 26 januari 2018 om 10:10
Aan de ene kant rot dat je daar zo jong al zo heftig mee geconfronteerd wordt, aan de andere kant wel goed dat je er snel met een intensieve behandeling mee aan de slag kunt.Iemand358 schreef: ↑26-01-2018 09:28Hee,
Ik heb zelf o.a. een gegeneraliseerde angststoornis (psychisch ben ik op het moment nogal een puinzooi). Ik ga hierdoor dus ook niet naar school. Sta nog wel ingeschreven, maar er is besloten dat ik volgend jaar 5H weer ga volgen en mij dit jaar helemaal focus op therapie. Ik doe namelijk een deeltijdbehandeling voor angst en depressie. Ik heb veel aan de groepstherapie voor mijn gevoel.
Mijn angststoornis uit zich heel erg in piekeren waardoor ik tijdens de daadwerkelijke situatie een paniekaanval krijg. Hierdoor vermijd ik heel veel situaties. Denk aan dingen zoals school en bepaalde plekken.
Zelf zit ik op een ander lotgenotenforum en dat helpt mij behoorlijk.
Fijn dat lotgenotenforum je zo helpt.
vrijdag 26 januari 2018 om 10:21
@Potterhead, nou ja, ik ben met die burnout psychisch en fysiek inelkaar gestort, en aanvankelijk klom ik weer op met activiteiten en conditie opbouwen, maar toen toch te snel gegaan, toen nog wat stressvolle toestanden en een heftige griep en kon ik bijna niks meer. in: niet lang staan, lopen of zelfs zitten. Het is echt een bizarre situatie wel, en ook wel een beetje een trauma. Maar inmiddels gaat het ietsje beter, doe niet veel, maar wel alleen dingen die ik heel graag wil, en ben ik behoorlijk blij. Ik heb er wel talent voor om toch manieren te vinden om me te ontwikkelen en nuttig te maken- heb een thuisstudie gedaan, heb een online breiwinkeltje, doe PR en etiting voor vrienden... maar wel vanaf de bank! Hopelijk komt het nog goed, we zullen het zien.
Ik hou ook erg van koken, heb een hoge klapkruk van Ikea, tip! Oh superbalen dat je niet kan sporten, ik weet al te goed hoe het voelt. Zou een beetje zwemmen gaan of ook te heftig? Is ook wel meditatief. Misschien moet je ook aan de brei! Kan je wel werken?
Lijkt me heel vermoeiend om alles steeds te moeten controleren zeg. Ook smetvrees en dat soort dingen? Of dat alles op een bepaalde plek moet enzo? Ben je daar de hele dag mee bezig?
@iemand, sterkte hee! Goed dat je zo hard aan jezelf aan het werk bent, hopelijk heb je er de rest van je leven profijt van.
Ik hou ook erg van koken, heb een hoge klapkruk van Ikea, tip! Oh superbalen dat je niet kan sporten, ik weet al te goed hoe het voelt. Zou een beetje zwemmen gaan of ook te heftig? Is ook wel meditatief. Misschien moet je ook aan de brei! Kan je wel werken?
Lijkt me heel vermoeiend om alles steeds te moeten controleren zeg. Ook smetvrees en dat soort dingen? Of dat alles op een bepaalde plek moet enzo? Ben je daar de hele dag mee bezig?
@iemand, sterkte hee! Goed dat je zo hard aan jezelf aan het werk bent, hopelijk heb je er de rest van je leven profijt van.
vrijdag 26 januari 2018 om 10:43
@tigri, nee geen smetvrees of zaken moeten rechtleggen ed. Mijn obsessies gaan over dingen die realistisch zijn, maar dan met een overdreven angstreactie erop. Bv wat als het draadje achter mijn tanden loslaat. Dan moet ik er steeds aan voelen of alles nog goed zit. Of bv wij hebben tapijtkevertjes in huis. Soms een gaatje in kleding etc. Ik ben dan binnen 10 min (google) expert. Helemaal id stress, ga doemdenken. Er moeten allerlei maatregelen worden getroffen, bla, bla, bla. En alles maar checken, terwijl ik daar fysiek helemaal niet toe in staat ben.
Jeetje heftige burnout heb je gekregen, maar je bent erg vindingrijk hoor ik al. Heb idd ook een hoge kruk vd Ikea staan, maar blijft lastig.
Werken lukt mij niet zowel fysiek als psychisch niet (ik was psycholoog, haha, de ironie). Goed dat jij nog zo kunt werken. Ik doe ook een thuisstudie. Vind het zo moeilijk om me er op te concentreren. Maar goed af en toe lees ik wat.
Verder kijk ik veel films en series. O ja zwemmen kan niet ivm voet en teennagel (waardoor ik dystrofie heb gekregen). Vind ik wel jammer, want zwemmen vind ik erg leuk.
Jeetje heftige burnout heb je gekregen, maar je bent erg vindingrijk hoor ik al. Heb idd ook een hoge kruk vd Ikea staan, maar blijft lastig.
Werken lukt mij niet zowel fysiek als psychisch niet (ik was psycholoog, haha, de ironie). Goed dat jij nog zo kunt werken. Ik doe ook een thuisstudie. Vind het zo moeilijk om me er op te concentreren. Maar goed af en toe lees ik wat.
Verder kijk ik veel films en series. O ja zwemmen kan niet ivm voet en teennagel (waardoor ik dystrofie heb gekregen). Vind ik wel jammer, want zwemmen vind ik erg leuk.
vrijdag 26 januari 2018 om 11:05
Ja dat draadje achter je tanden. Wat moet daar uberhaubt mee?? Ik heb al 20 jaar geen orthodontist gezien. Is het voor eeuwig? Je kan het gewoon weer vast laten lijmen hoor. Maar jaja, dat weet je ook vast wel natuurlijk.
Het lijkt me allemaal te herleiden tot een gemis van basisveiligheid, dat heb ik ook, nooit het gevoel dat het ECHT OK is en je echt kan ontspannen. Altijd aan. Terwijl, in sommige dingen ben ik weer heel ontspannen, veel problemen komen heel triviaal op me over, misschien juist omdat ik echte angsten en leed heb gekend. Kan ook heel onbesuisd me storten in dingen. Ook juist om mijn angsten te snel af te zijn.
Grappig dat je psycholoog bent! Je zal je wel goed in kunnen leven. Lastig he, als je thuis zit, zoveel tijd om je druk te maken!
Het lijkt me allemaal te herleiden tot een gemis van basisveiligheid, dat heb ik ook, nooit het gevoel dat het ECHT OK is en je echt kan ontspannen. Altijd aan. Terwijl, in sommige dingen ben ik weer heel ontspannen, veel problemen komen heel triviaal op me over, misschien juist omdat ik echte angsten en leed heb gekend. Kan ook heel onbesuisd me storten in dingen. Ook juist om mijn angsten te snel af te zijn.
Grappig dat je psycholoog bent! Je zal je wel goed in kunnen leven. Lastig he, als je thuis zit, zoveel tijd om je druk te maken!
