Psyche
alle pijlers
Machteloos tegenover depressie partner
maandag 19 juni 2017 om 20:40
Er zijn hier veel topics over depressie. Maar in mijn eigen struggle met de depressie van mijn (inmiddels ex)partner merk ik dat er weinig wordt geschreven over/door partners. Ik merk dat zijn depressie ook een behoorlijke impact op mijn leven heeft gehad en merk dat ik (achteraf gezien) behoefte aan had gehad om mijn machteloosheid te delen met mensen.
Vandaar deze topic.
Waar ik tegenaan liep:
- weinig erkenning krijgen (dit heeft mij enorm onzeker gemaakt.... heb altijd heel erg het idee gehad dat het aan mij lag dat dingen niet goed gingen. Nu achteraf zegt hij dat hij niet weet of hij echt wel gelukkig was met mij, terwijl hij dit in onze relatie meermaals wel heeft benoemd en iedereen in z'n omgeving zag hem opbloeien... Ik voel me zo gekwetst hierdoor....)
- gebrek aan wederkerigheid (ik heb ook wel eens een knuffel nodig....)
- niet meer alles kunnen zeggen (ik ben vrij recht voor z'n raap, en ik had het gevoel dat ik niet meer kon zeggen wat er op mijn hart lag, in de angst dat hij het negatief opvatte)
- niet serieus genomen voelen (ik heb hem zo vaak gezegd dat het niet goed met hem ging, hij ontkende altijd en vond dat alles goed ging...)
Ik heb er zelf niks meer aan, maar wellicht dat herkenning van anderen mensen die nu in situatie zitten goeddoet. Tips hoe om te gaan met de situatie bijvoorbeeld. Ik had er destijds veel aan gehad in ieder geval.
Edit: hij is diegene die onze relatie beëindigd heeft ("want het gevoel is weg"), ik wilde dit samen met hem aangaan.
Vandaar deze topic.
Waar ik tegenaan liep:
- weinig erkenning krijgen (dit heeft mij enorm onzeker gemaakt.... heb altijd heel erg het idee gehad dat het aan mij lag dat dingen niet goed gingen. Nu achteraf zegt hij dat hij niet weet of hij echt wel gelukkig was met mij, terwijl hij dit in onze relatie meermaals wel heeft benoemd en iedereen in z'n omgeving zag hem opbloeien... Ik voel me zo gekwetst hierdoor....)
- gebrek aan wederkerigheid (ik heb ook wel eens een knuffel nodig....)
- niet meer alles kunnen zeggen (ik ben vrij recht voor z'n raap, en ik had het gevoel dat ik niet meer kon zeggen wat er op mijn hart lag, in de angst dat hij het negatief opvatte)
- niet serieus genomen voelen (ik heb hem zo vaak gezegd dat het niet goed met hem ging, hij ontkende altijd en vond dat alles goed ging...)
Ik heb er zelf niks meer aan, maar wellicht dat herkenning van anderen mensen die nu in situatie zitten goeddoet. Tips hoe om te gaan met de situatie bijvoorbeeld. Ik had er destijds veel aan gehad in ieder geval.
Edit: hij is diegene die onze relatie beëindigd heeft ("want het gevoel is weg"), ik wilde dit samen met hem aangaan.
anoniem_72754 wijzigde dit bericht op 19-06-2017 20:53
18.83% gewijzigd
maandag 19 juni 2017 om 20:45
Rare reactie. Lijkt me heel gezond en normaal om te verwerken achteraf.
maandag 19 juni 2017 om 20:49
Wel als je er zelf aan onder doorgaat. Je kan iemand die je naar beneden haalt niet redden. Wat blijft er dan van jezelf over?attribuutje schreef: ↑19-06-2017 20:48Lijkt mij anders best een dubbele trap na, je laat een depressieve partner toch niet in de steek, zoiets doorsta je samen en hopelijk gaat daarna alles weer goed. Dit is TO helaas niet gegund geweest.
maandag 19 juni 2017 om 20:49
Onzin. To beschrijft dat het veel met haar gedaan heeft. Mag je best herbeleven om te verwerken. Ook en juist de slachtoffergevoelens.
maandag 19 juni 2017 om 20:51
Vaak als je iets ernstigs meemaakt merk je pas achteraf hoe heftig het was.tampontouwtje schreef: ↑19-06-2017 20:49Wel als je er zelf aan onder doorgaat. Je kan iemand die je naar beneden haalt niet redden. Wat blijft er dan van jezelf over?
maandag 19 juni 2017 om 20:52
Wat pijn doet is niet wat een ander je heeft aangedaan, maar dat je het zelf al die jaren hebt laten gebeuren. Begrijpen waarom je zo over je eigen grenzen ging heb je veel meer aan.
maandag 19 juni 2017 om 20:52
En dit is precies waarom ik deze topic wilde openen: omdat de mensen met depressie vaak de 'slachtoffers' zijn, maar diegenen die ermee moeten leven geen aandacht krijgen.
Heeft niks met slachtofferrol te maken.
maandag 19 juni 2017 om 20:56
maandag 19 juni 2017 om 20:56
maandag 19 juni 2017 om 20:58
Mijn ex is ook depressief, al jaren, chronisch. Prima man maar wat een zegen dat hij mijn ex is.
Ik vond het samenleven met een depressief persoon zeer leerzaam, het heeft me enorm op eigen benen leren staan en de zorg leren dragen voor mezelf, mijn kinderen en een dood paard. Ondertussen ben ik een jaar of 5 alleen nu en hij kampt nog steeds met zijn depressieve zelf. Heel sneu maar goddank niet meer mijn zorg.
Ik deel je gevoelens van niet gezien e.d. niet, ik weet namelijk zeker dat men mij wel degelijk zag en men vond het ook bewonderenswaardig dat ik elke keer het geduld bij elkaar wist te schrapen om goed te reageren als hij met een hoofd als een oorwurm aan tafel zat omdat hij niet wist wat hij op zijn brood wilde. Als hij huilend thuiskwam uit de gamma omdat hij geen keuze kon maken uit 20 potjes witte verf, als hij dag en nacht omruilde om zo weinig mogelijk in de buurt van mij en onze kinderen te zijn. Ik tel nu mijn zegeningen, ik ben een grote meid op eigen benen.
Ik ben benieuwd waar je precies naar op zoek bent, wat je wilt horen. En ik ben benieuwd waar je gevoel van machteloosheid en (toch ook) minderwaardigheid uit voorkomt.
Ik vond het samenleven met een depressief persoon zeer leerzaam, het heeft me enorm op eigen benen leren staan en de zorg leren dragen voor mezelf, mijn kinderen en een dood paard. Ondertussen ben ik een jaar of 5 alleen nu en hij kampt nog steeds met zijn depressieve zelf. Heel sneu maar goddank niet meer mijn zorg.
Ik deel je gevoelens van niet gezien e.d. niet, ik weet namelijk zeker dat men mij wel degelijk zag en men vond het ook bewonderenswaardig dat ik elke keer het geduld bij elkaar wist te schrapen om goed te reageren als hij met een hoofd als een oorwurm aan tafel zat omdat hij niet wist wat hij op zijn brood wilde. Als hij huilend thuiskwam uit de gamma omdat hij geen keuze kon maken uit 20 potjes witte verf, als hij dag en nacht omruilde om zo weinig mogelijk in de buurt van mij en onze kinderen te zijn. Ik tel nu mijn zegeningen, ik ben een grote meid op eigen benen.
Ik ben benieuwd waar je precies naar op zoek bent, wat je wilt horen. En ik ben benieuwd waar je gevoel van machteloosheid en (toch ook) minderwaardigheid uit voorkomt.
.
maandag 19 juni 2017 om 21:15
Wij waren elkaar behoorlijk zat, attribuutje, hij kon het leven met de kinderen en mij eigenlijk niet aan, wilde zich opsluiten in zijn bubbel van gedachtenkronkels en wij stoorden hem daar steeds in. En ik was de totaal inactieve, sombere energiezuiger zat. Begrijp me goed, ik neem hem niks kwalijk, hij is niet bij machte zichzelf boven zijn gemoed te plaatsen, hij is ziek, dat zie ik heel goed maar dat wil niet zeggen dat ik hem niet he-le-maal zat was.
En nu hebben we een prima exen relatie.
Ik heb niet het idee dat TO nu lijdt onder de breuk, ik lees eerder dat ze moeite heeft met het ooit partner van een depressief persoon zijn. Onzeker, gekwetst... ben benieuwd waar dat uit voortkomt.
En nu hebben we een prima exen relatie.
Ik heb niet het idee dat TO nu lijdt onder de breuk, ik lees eerder dat ze moeite heeft met het ooit partner van een depressief persoon zijn. Onzeker, gekwetst... ben benieuwd waar dat uit voortkomt.
.
maandag 19 juni 2017 om 21:26
Dit dus.attribuutje schreef: ↑19-06-2017 20:48Lijkt mij anders best een dubbele trap na, je laat een depressieve partner toch niet in de steek, zoiets doorsta je samen en hopelijk gaat daarna alles weer goed. Dit is TO helaas niet gegund geweest.
Maar ook dat je merkt dat iemand niet gelukkig is, het gevoel wegduwt dat het aan jou ligt, en achteraf hoort dat iemand met jou niet gelukkig was.
Terwijl je zelf stoer je onzekerheid maar wegslikt om de ander te helpen.
maandag 19 juni 2017 om 21:44
Precies dit.Het-groepje schreef: ↑19-06-2017 21:26Dit dus.
Maar ook dat je merkt dat iemand niet gelukkig is, het gevoel wegduwt dat het aan jou ligt, en achteraf hoort dat iemand met jou niet gelukkig was.
Terwijl je zelf stoer je onzekerheid maar wegslikt om de ander te helpen.
Overigens ben ik inmiddels ook blij dat de relatie over is.
Ondanks dat ik zwaar over mijn grenzen ging hield ik zielsveel van hem en wist hoe leuk hij was als het wel goed met hem ging. Daarom heb ik hem zelf nooit willen laten vallen.
En ik zit absoluut niet meer vast in die gevoelens die ik in openingspost schrijf. Het is hoe ik het toen onbewust beleefde.
Heb deze topic gestart omdat ik er zelf heel veel aan had gehad als ik soortgelijk verhaal van iemand anders had gelezen destijds.
maandag 19 juni 2017 om 22:58
Lijkt me best zuur want je wou goed voor hem zijn. Het klinkt of hij je niet in zijn wereld toeliet; misschien verergerde je zijn depressie wel omdat je zijn foute karaktertrekken versterkte er wou hij daarom alleen verder. Daar kon jij niets aan doen, hoe goed je het ook bedoelde.Edit: hij is diegene die onze relatie beëindigd heeft ("want het gevoel is weg"), ik wilde dit samen met hem aangaan.
Wel jammer dat hij verder geen toelichting heeft gegeven dan dat zijn gevoel weg was.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 19 juni 2017 om 23:12
Ik lees wel herkenning in je tekst.
Mijn partner heeft 1,5 jaar geleden de stempels zware depressie en PTSS gekregen. Daarvoor waren we al ruim een jaar aan het sukkelen.
Echter wij hebben 2 kinderen en toen ik merkte dat zij er door benadeeld werden (ze moesten stil zijn in huis e.d.) heb ik aan de bel getrokken en dan ook gelijk flink; of hulp of je (of ik) gaat ergens anders wonen.
Dagelijks leven draait gewoon door ondanks dat partner aan zichzelf werkt (therapie/emdr e.d.) dus ik herken wel het gevoel van wegcijferen en dat is mij nu meer dan waard geweest.
Gaat nu goed, maar als een vriendin mij die dingen had vertelt die ik je kan vertellen dan had ik ook het advies gegeven van weggaan.
Mijn partner heeft 1,5 jaar geleden de stempels zware depressie en PTSS gekregen. Daarvoor waren we al ruim een jaar aan het sukkelen.
Echter wij hebben 2 kinderen en toen ik merkte dat zij er door benadeeld werden (ze moesten stil zijn in huis e.d.) heb ik aan de bel getrokken en dan ook gelijk flink; of hulp of je (of ik) gaat ergens anders wonen.
Dagelijks leven draait gewoon door ondanks dat partner aan zichzelf werkt (therapie/emdr e.d.) dus ik herken wel het gevoel van wegcijferen en dat is mij nu meer dan waard geweest.
Gaat nu goed, maar als een vriendin mij die dingen had vertelt die ik je kan vertellen dan had ik ook het advies gegeven van weggaan.
Not my circus, not my monkeys
