Psyche
alle pijlers
Mantelzorgen ouder met dementie, Parkinson of andere ziekte
donderdag 17 oktober 2024 om 23:33
Ik zou in dit topic graag willen sparren en ervaringen uitwisselen met mensen die ook voor hun (oudere) ouder mantelzorgen. En dan vooral wanneer het mantelzorgen eigenlijk altijd al heeft bestaan bijvoorbeeld door een handicap van de ouder of psychiatrisch ziektebeeld of iets dergelijks. Het gaat mij daarbij vooral om het mentale gedeelte van de mantelzorg, wat minder om het praktische.
Het lijkt me fijn om van me af te schrijven en ook te lezen hoe anderen met dit soort dingen omgaan. Voel je ook welkom als je je op een andere manier hierin herkent. Ik heb geprobeerd het redelijk breed te formuleren.
Mijn eigen verhaal doe ik in een volgend bericht.
Het lijkt me fijn om van me af te schrijven en ook te lezen hoe anderen met dit soort dingen omgaan. Voel je ook welkom als je je op een andere manier hierin herkent. Ik heb geprobeerd het redelijk breed te formuleren.
Mijn eigen verhaal doe ik in een volgend bericht.
vrijdag 18 oktober 2024 om 07:36
Mijn moeder is de mantelzorger van mijn vader en het drukt heel zwaar op haar. Ze zit er mentaal echt wel doorheen, want ze is inmiddels bijna 74. Mijn vader heeft een zeer complexe medische geschiedenis (van stoma zorg tot peg sonde). Daarnaast krijgt hij dagelijks mensen over de vloer die mijn moeder ook ontlasten. Dit is dus niet “mijn” ervaring, maar wel die van mijn moeder. Mijn vader legt, ondanks dat hij niet kan spreken, toch een enorme claim op mijn moeder. Mantelzorg is zwaar in mijn optiek.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 18 oktober 2024 om 08:46
Mantelzorg kan zeker zwaar zijn Baggal. Zeker op de leeftijd van jouw moeder. Overigens: juist als hij niet kan spreken, kan de claim nog zwaarder zijn. Want dan raak je waarschijnlijk hyper-alert op iemands behoeften omdat hij het zelf niet kan zeggen.
Ik mantelzorg samen met een sibling voor mijn moeder die een flinke fysieke beperking heeft en inmiddels vergevorderde Parkinson. Daarnaast kampt ze al haar hele leven met depressies, achterdochtigheid en probeert ze kostte wat kost over alles in haar leven controle te houden. Dit laatste maakt dat ze het tot nu toe gered heeft in het leven (wat bewonderingswaardig is). Anderzijds heeft het mij al vanaf jongs af aan met de rug tegen de muur gezet. Omgaan met haar chronische somberheid, de mantelzorg niet efficiënt kunnen inrichten, alles op haar manier…
Nu de ouderdom toeneemt en ze vergevorderde Parkinson heeft, begint het me steeds zwaarder te worden. De afgelopen 2-3 jaar heb ik geleerd om me beter te begrenzen, meer op zijn beloop te laten, de verantwoordelijkheid meer te laten bij de wijkverpleging en huisarts en natuurlijk haarzelf. Maar inmiddels wordt het zelfstandig wonen steeds moeilijker en tast de Parkinson ook steeds meer van haar executieve functies aan. Ze begint ook geheugenproblemen te krijgen. Het op zijn beloop laten, lukt me de laatste tijd daarom niet meer zo goed.
Probleem is dat ik momenteel niet meer ont-stress. Dat lukte me eerder wel (na hier therapie voor gehad te hebben), maar het loopt weer op. Zou weer terug willen naar de staat-van-zijn waarbij ik weer meer kan loslaten en kan denken: ‘als zij x niet wil, dan niet, dan gaat het vanzelf wel een keer mis en wordt het dán wel opgelost’. Ik wil nu de hele tijd 'erger' voorkomen, wat natuurlijk niet lukt…
Ik mantelzorg samen met een sibling voor mijn moeder die een flinke fysieke beperking heeft en inmiddels vergevorderde Parkinson. Daarnaast kampt ze al haar hele leven met depressies, achterdochtigheid en probeert ze kostte wat kost over alles in haar leven controle te houden. Dit laatste maakt dat ze het tot nu toe gered heeft in het leven (wat bewonderingswaardig is). Anderzijds heeft het mij al vanaf jongs af aan met de rug tegen de muur gezet. Omgaan met haar chronische somberheid, de mantelzorg niet efficiënt kunnen inrichten, alles op haar manier…
Nu de ouderdom toeneemt en ze vergevorderde Parkinson heeft, begint het me steeds zwaarder te worden. De afgelopen 2-3 jaar heb ik geleerd om me beter te begrenzen, meer op zijn beloop te laten, de verantwoordelijkheid meer te laten bij de wijkverpleging en huisarts en natuurlijk haarzelf. Maar inmiddels wordt het zelfstandig wonen steeds moeilijker en tast de Parkinson ook steeds meer van haar executieve functies aan. Ze begint ook geheugenproblemen te krijgen. Het op zijn beloop laten, lukt me de laatste tijd daarom niet meer zo goed.
Probleem is dat ik momenteel niet meer ont-stress. Dat lukte me eerder wel (na hier therapie voor gehad te hebben), maar het loopt weer op. Zou weer terug willen naar de staat-van-zijn waarbij ik weer meer kan loslaten en kan denken: ‘als zij x niet wil, dan niet, dan gaat het vanzelf wel een keer mis en wordt het dán wel opgelost’. Ik wil nu de hele tijd 'erger' voorkomen, wat natuurlijk niet lukt…
vrijdag 18 oktober 2024 om 08:56
Wat lief en onbaatzuchtig, maar jeetje wat zwaar. Zeker met iemand die depressief en achterdochtig is. Ik herken wat je schrijft voor wat betreft het niet (meer) kunnen “ontstressen” - dat geldt ook voor mijn moeder. Die zit compleet in de zorg modus en komt daar ook niet meer los van. Daarnaast heeft ze wel buurt zorg en een eigen verpleegkundige. Mijn vader ligt nu in het ziekenhuis en ik had gehoopt dat zij er even “uit” komt, maar mijn vader legt toch een claim op haar.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 18 oktober 2024 om 09:03
Ik verzorg niet mijn ouder, maar ben al een aantal jaren zorgverlener aan mijn ernstig psychiatrische jongere broer. Er is een andere dynamiek tussen mij en mijn broer dan dat anderen met hun ouder zullen hebben, dus misschien is mijn inbreng niet helemaal passend. Als ik mee mag praten, zal ik wat meer erover vertellen.
vrijdag 18 oktober 2024 om 09:11
Wat zwaar TO, ik kan me niet eens voorstellen hoe dit voor je moet zijn al je hele leven.
Mijn vader had fysieke en psychische aandoeningen en ik heb al jong afstand van hem genomen. Hij zorgde niet voor zichzelf en kon geen hulp van anderen aannemen en is jong overleden. Daar voel ik me soms schuldig over. Maar ook een soort opluchting.
Een diepe buiging voor jou en andere mantelzorgers.
Mijn vader had fysieke en psychische aandoeningen en ik heb al jong afstand van hem genomen. Hij zorgde niet voor zichzelf en kon geen hulp van anderen aannemen en is jong overleden. Daar voel ik me soms schuldig over. Maar ook een soort opluchting.
Een diepe buiging voor jou en andere mantelzorgers.
vrijdag 18 oktober 2024 om 09:26
Dit is mijn mantra, zij wil niet, ik ga het niet voor haar oplossen, haar keuzes. In dit geval betreft het Alzheimer zonder langdurige ziektegeschiedenis vooraf. Maar al jaren voordat Alzheimer werd geconstateerd is gehamerd op de gevolgen van haar keuzes. Dus toen ze nog goed was en zag wat er met mensen in haar omgeving gebeurde. Nu moet ze met spoed opgenomen worden en komt ze op een plek waar ze niet wil zijn. En ja, dat vind ik verschrikkelijk voor haar, maar is wel een gevolg van eigen keuzes.
Ik besteed veel uit, maar woon ook ver weg. Ik regel wel veel, maar samen met thuiszorg en mantelzorg aan huis. Er is geen netwerk waar ze op terug kan vallen en geen kinderen in de buurt die geregeld langs kunnen komen.
Ik kom misschien hard over, maar dat ben ik niet. Zij wilde belangrijke zaken niet regelen, dan is dit het gevolg. Dan gaat de zorg niet zoals jij wilt, maar zoals het kan.
Ik kan mij voorstellen als je al veel langer mantelzorgt je er langzaam ingroeit en het nog veel moeilijker is je grenzen aan te geven.
vrijdag 18 oktober 2024 om 09:29
Wat heftig to....ik herken het wel. Ik ga niet teveel in details maar onze gezinsdynamiek heeft er onder geleden, mantelzorger heeft een ts gedaan ivm druk.
Ik ben gevlucht....ik heb egoïstisch voor mijzelf gekozen. Door dit zelfbehoud heb ik een leuk leven. Maar dat heeft wel om keuzes gevraagd. Ik heb letterlijk afstand genomen.
Ik ben gevlucht....ik heb egoïstisch voor mijzelf gekozen. Door dit zelfbehoud heb ik een leuk leven. Maar dat heeft wel om keuzes gevraagd. Ik heb letterlijk afstand genomen.
vrijdag 18 oktober 2024 om 09:35
Mantelzorg is mantelzorg toch dus lijkt mij welOscita schreef: ↑18-10-2024 09:03Ik verzorg niet mijn ouder, maar ben al een aantal jaren zorgverlener aan mijn ernstig psychiatrische jongere broer. Er is een andere dynamiek tussen mij en mijn broer dan dat anderen met hun ouder zullen hebben, dus misschien is mijn inbreng niet helemaal passend. Als ik mee mag praten, zal ik wat meer erover vertellen.
Momenteel mantelzorg ik voor mijn moeder. Niet heel zwaar voornamelijk boodschappen doen en de de tuin op orde houden. Mijn broer en zus doen weer andere dingen. Het huis netjes houden en koken lukt haar nog .
In het verleden mantelzorg verleent aan mijn schoonouders en mijn vader. Vader en schoonmoeder zijn inmiddels overleden.
Mantelzorg is vooral geestelijk erg zwaar vooral als de 'zieke' lelijk doet wat hij ook niet altijd kan helpen.
Het levert gewoon heel veel stress op.
Ik had elke zondag nek/ schouderklachten en hoofdpijn ( tussendoor ook nog een gescheurde schouderpees en frozen shoulder)als ik naar mijn vader in het verpleeghuis ging ( Alzheimer had hij) Ik had het zelf niet door totdat mijn man mij erop wees.
Hij heeft mij ontzettend gesteund die jaren waardoor ik het aankon.
Eigenlijk heb ik van 2016 tot 2022 al die tijd in meer of mindere mate onder spanning geleefd maar dat merkte ik pas nadat mijn vader overleed en de crematie was geweest toen was het net alsof er een zware deken can mij afviel.
Sterkte aan iedereen hier die mantelzorg geeft. Het is niet eenvoudig en ook vaak erg ondankbaar werk
Ik ben niet perfecd, wat is daar mis mee?
vrijdag 18 oktober 2024 om 09:54
Dit is denk ook de dynamiek die ontstaat in een lang huwelijk, met de belofte "in voor en tegenspoed". Terwijl jij en ander omstanders wel zien dat zij eigenlijk meer los moet laten en minder moet ingaan op de claim va je vader. Maar als je er zelf midden inzit zie je dat niet. Terwijl als je vader alleen had gewoond hij nu misschien wel (tijdelijk) in een verzorgingstehuis opgenomen zou worden.Baggal schreef: ↑18-10-2024 08:56Wat lief en onbaatzuchtig, maar jeetje wat zwaar. Zeker met iemand die depressief en achterdochtig is. Ik herken wat je schrijft voor wat betreft het niet (meer) kunnen “ontstressen” - dat geldt ook voor mijn moeder. Die zit compleet in de zorg modus en komt daar ook niet meer los van. Daarnaast heeft ze wel buurt zorg en een eigen verpleegkundige. Mijn vader ligt nu in het ziekenhuis en ik had gehoopt dat zij er even “uit” komt, maar mijn vader legt toch een claim op haar.
Moeilijk om als kind toe te zien hoe je moeder lijdt onder het gedrag van je vader.
vrijdag 18 oktober 2024 om 09:56
Ik denk dat dit goed naast elkaar kan bestaan. Als mijn vader zou komen te overlijden voor mijn moeder dan zou zij naast het verdriet ook opluchting ervaren. Dat heeft ze ook wel zo durven uitspreken naar mij toe. Komt bij dat ik hoop dat mijn moeder, als het zover is, nog een aantal jaar kan genieten en tijd heeft voor zichzelf.bijtie schreef: ↑18-10-2024 09:11Wat zwaar TO, ik kan me niet eens voorstellen hoe dit voor je moet zijn al je hele leven.
Mijn vader had fysieke en psychische aandoeningen en ik heb al jong afstand van hem genomen. Hij zorgde niet voor zichzelf en kon geen hulp van anderen aannemen en is jong overleden. Daar voel ik me soms schuldig over. Maar ook een soort opluchting.
Een diepe buiging voor jou en andere mantelzorgers.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 18 oktober 2024 om 10:03
Absoluut. Mijn vader zou ook niet alleen kunnen wonen. Hij heeft ook gespecialiseerde verpleegkundigen naast mijn moeder. Mijn moeder heeft zelf een medische achtergrond dus dat is handig. Alleen de claim die hij op haar legt. Als dochter vind ik dat moeilijk om te zien. Ik had mijn moeder uitgenodigd een lang weekend bij ons te komen (en dan mijn vader tijdelijk naar de Wijngaard in Bosch en Duin), maar daar is hij het niet mee eens; terwijl hij dat mijn moeder in mijn optiek moet gunnen, juist uit liefde. Ze is sinds 2018 niet meer bij ons geweest. Wij wonen in het buitenland, maar proberen wel 3-4 keer per jaar te komen.Dahlia74 schreef: ↑18-10-2024 09:54Dit is denk ook de dynamiek die ontstaat in een lang huwelijk, met de belofte "in voor en tegenspoed". Terwijl jij en ander omstanders wel zien dat zij eigenlijk meer los moet laten en minder moet ingaan op de claim va je vader. Maar als je er zelf midden inzit zie je dat niet. Terwijl als je vader alleen had gewoond hij nu misschien wel (tijdelijk) in een verzorgingstehuis opgenomen zou worden.
Moeilijk om als kind toe te zien hoe je moeder lijdt onder het gedrag van je vader.
Jouw moeder, is zij wel dankbaar en heeft ze enig besef wat jij en je sibling voor haar doen?
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 18 oktober 2024 om 10:03
Wees welkomOscita schreef: ↑18-10-2024 09:03Ik verzorg niet mijn ouder, maar ben al een aantal jaren zorgverlener aan mijn ernstig psychiatrische jongere broer. Er is een andere dynamiek tussen mij en mijn broer dan dat anderen met hun ouder zullen hebben, dus misschien is mijn inbreng niet helemaal passend. Als ik mee mag praten, zal ik wat meer erover vertellen.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 18 oktober 2024 om 10:24
Bij mij gaat het om mijn schoonmoeder, dat scheelt zeker in de relatie. De relatie tussen haar kinderen is heel complex. Die frustratie daarover heb ik echt losgelaten. Mijn man vindt het ook heel ingewikkeld, maar steunt mij altijd. Ik regel dus ook alles zonder overleg met de andere kinderen. Tegenover anderen is ze positief over mij, maar ja op andere dagen ben ik weer de boeman die achter haar geld aanzit
. Tja, Alzheimer. Het besef wat ik voor haar doe en hoeveel tijd mij dat kost, dat weet ze echt niet. Kan ik ook echt niet van haar verwachten. Ze zegt tegen iedereen dank je wel, maar dat is bij haar vooral aangeleerd gedrag.
vrijdag 18 oktober 2024 om 10:35
Heb ik het alleen maar over mezelf, sorry Baggal.
Het lijkt mij heel moeilijk om als kind te zien hoe je vader je moeder claimt. En je moeder dat ook laat gebeuren. Wat heftig dat ze zolang niet bij jullie geweest is.
Eigenlijk moeten zowel je vader als moeder eens over die streep getrokken worden om het wel te doen zoals jij voorstelt. Is er iemand die veel invloed heeft op je ouders? Ach, je zult al van alles hebben geprobeerd, als ze niet willen houdt het echt op.
Het lijkt mij heel moeilijk om als kind te zien hoe je vader je moeder claimt. En je moeder dat ook laat gebeuren. Wat heftig dat ze zolang niet bij jullie geweest is.
Eigenlijk moeten zowel je vader als moeder eens over die streep getrokken worden om het wel te doen zoals jij voorstelt. Is er iemand die veel invloed heeft op je ouders? Ach, je zult al van alles hebben geprobeerd, als ze niet willen houdt het echt op.
vrijdag 18 oktober 2024 om 10:37
Die achterdocht is echt heel zwaar. Mijn vader dacht dat mijn moeder al hun geld uitgaf en op 'de pof' kocht bij de Albert Heijn. Hij ontplofte al als mijn moeder een simpel puzzelboekjes kocht.Dahlia74 schreef: ↑18-10-2024 10:24Bij mij gaat het om mijn schoonmoeder, dat scheelt zeker in de relatie. De relatie tussen haar kinderen is heel complex. Die frustratie daarover heb ik echt losgelaten. Mijn man vindt het ook heel ingewikkeld, maar steunt mij altijd. Ik regel dus ook alles zonder overleg met de andere kinderen. Tegenover anderen is ze positief over mij, maar ja op andere dagen ben ik weer de boeman die achter haar geld aanzit
Ze zegt tegen iedereen dank je wel, maar dat is bij haar vooral aangeleerd gedrag.
Ik ben ook 'blij' dat mijn vader voor mijn moeder ging. Mijn moeder is zo ontzettend opgeknapt en ontstrest nu en geniet van de kleinste dingen nu die ruimte er voor haar weer is.
Ik ben niet perfecd, wat is daar mis mee?
vrijdag 18 oktober 2024 om 10:53
Goed jullie herkenbare verhalen te lezen over mantelzorg. Hier weinig complexe problematiek voorafgaand aan dementie, maar oei, wat was het mantelzorgen voor mijn moeder zwaar! Nu is mijn vader opgenomenen in een gesloten instelling en dat geeft toch een stukje rust. Lang niet alles is daarmee opgelost, zeker niet, maar het scheelt wel.
Mijn vader is ook heel achterdochtig ('ze stelen hier als raven, ik vertrouw niemand').
Mantelzorg is uitputtend, vooral emotioneel en uiteindelijk ook fysiek. Mijn moeder had allemaal medische klachten omdat er ontzettend beslag op haar werd gelegd. Nu mijn vader is opgenomen, gaat dat gelukkig weer een stuk beter.
De bedenkers van mantelzorg, deels als vervanging van professionele zorg, hebben het zelf waarschijnlijk nooit hoeven doen.
Omdat mijn moeder nog veel kan en ons niet wil belasten, houdt ze (te) veel bij ons weg. Dat verandert wel een klein beetje nu ze alleen woont, maar maakt ook dat ik/wij als gezin zelf nog weinig ervaren hoe zwaar mantelzorg is. Echt diep respect voor iedereen die daar dagelijks/wekelijks mee geconfronteerd wordt. 10 november is de dag van de mantelzorg (net opgezocht). https://www.mantelzorg.nl/campagne/dagvandemantelzorg/
Voel je alle dagen, en die dag net een beetje meer, gewaardeerd!
Wij gunnen mijn moeder nog zo veel mogelijk fijne jaren dus nemen haar bv. in de herfstvakantie mee voor een lang weekend weg. Dat kon een aantal jaren helemaal niet meer vanwege mijn vader, want altijd de zorg voor mijn vader....
Mijn vader is ook heel achterdochtig ('ze stelen hier als raven, ik vertrouw niemand').
Mantelzorg is uitputtend, vooral emotioneel en uiteindelijk ook fysiek. Mijn moeder had allemaal medische klachten omdat er ontzettend beslag op haar werd gelegd. Nu mijn vader is opgenomen, gaat dat gelukkig weer een stuk beter.
De bedenkers van mantelzorg, deels als vervanging van professionele zorg, hebben het zelf waarschijnlijk nooit hoeven doen.
Omdat mijn moeder nog veel kan en ons niet wil belasten, houdt ze (te) veel bij ons weg. Dat verandert wel een klein beetje nu ze alleen woont, maar maakt ook dat ik/wij als gezin zelf nog weinig ervaren hoe zwaar mantelzorg is. Echt diep respect voor iedereen die daar dagelijks/wekelijks mee geconfronteerd wordt. 10 november is de dag van de mantelzorg (net opgezocht). https://www.mantelzorg.nl/campagne/dagvandemantelzorg/
Voel je alle dagen, en die dag net een beetje meer, gewaardeerd!
Wij gunnen mijn moeder nog zo veel mogelijk fijne jaren dus nemen haar bv. in de herfstvakantie mee voor een lang weekend weg. Dat kon een aantal jaren helemaal niet meer vanwege mijn vader, want altijd de zorg voor mijn vader....
vrijdag 18 oktober 2024 om 11:03
Oscita schreef: ↑18-10-2024 09:03Ik verzorg niet mijn ouder, maar ben al een aantal jaren zorgverlener aan mijn ernstig psychiatrische jongere broer. Er is een andere dynamiek tussen mij en mijn broer dan dat anderen met hun ouder zullen hebben, dus misschien is mijn inbreng niet helemaal passend. Als ik mee mag praten, zal ik wat meer erover vertellen.
Jazeker, graag!
Ik denk dat je tegen vergelijkbare dingen aanloopt, en soms ook niet vergelijkbaar, maar dat is prima.
Voor niemand is de situatie helemaal gelijk, maar ervaringen uitwisselen, sparren of gewoon even spuien is altijd goed.
vrijdag 18 oktober 2024 om 11:06
Veel reacties al. Fijn.
En nu aan het werk en geen tijd om uitgebreid te reageren.
De reactie 'wat zwaar', daar sla ik op aan. Want ik ben het zó gewend dat ik dat dan 'overdreven' vind, maar waarschijnlijk zit ik er te diep in.
Je groeit inderdaad in zo'n situatie. Vraag me ook wel eens af hoe het zou zijn als ik eerder al (emotioneel) afstand had genomen. Daarvoor is het nu te laat vind ik, maar weer iets meer begrenzen is wel nodig.
Ik reageer later met wat meer.
En nu aan het werk en geen tijd om uitgebreid te reageren.
De reactie 'wat zwaar', daar sla ik op aan. Want ik ben het zó gewend dat ik dat dan 'overdreven' vind, maar waarschijnlijk zit ik er te diep in.
Je groeit inderdaad in zo'n situatie. Vraag me ook wel eens af hoe het zou zijn als ik eerder al (emotioneel) afstand had genomen. Daarvoor is het nu te laat vind ik, maar weer iets meer begrenzen is wel nodig.
Ik reageer later met wat meer.
vrijdag 18 oktober 2024 om 11:18
Meer begrenzen is echt heel belangrijk voor jezelf. Maar als de situatie lang bestaat en de zorg toeneemt is dat moeilijk. Ik weet niet of je ook dichtbij woont?
Ik denk dat het goed is om vaste momenten te plannen. En niet ad hoc gaat als er weer eens wat is. Mijn ervaring is dat dat meestal ook wel 2 dagen later opgepakt kan worden of dat het probleem dan helemaal niet meer aan de orde is.
En kijk wat professionals kunnen. Er blijkt veel meer te kunnen dan ik dacht, zeker met WLZ indicatie.
Zoek hulp voor jezelf, het is niet niets waarin je zit. Daarin mag je best ondersteuning zoeken. Is er een mantelzorgpunt in jouw woonplaats? Daar kunnen ze je ook helpen. Wees lief voor jezelf en voel je vooral niet schuldig.
Ik denk dat het goed is om vaste momenten te plannen. En niet ad hoc gaat als er weer eens wat is. Mijn ervaring is dat dat meestal ook wel 2 dagen later opgepakt kan worden of dat het probleem dan helemaal niet meer aan de orde is.
En kijk wat professionals kunnen. Er blijkt veel meer te kunnen dan ik dacht, zeker met WLZ indicatie.
Zoek hulp voor jezelf, het is niet niets waarin je zit. Daarin mag je best ondersteuning zoeken. Is er een mantelzorgpunt in jouw woonplaats? Daar kunnen ze je ook helpen. Wees lief voor jezelf en voel je vooral niet schuldig.
vrijdag 18 oktober 2024 om 11:39
Fijn te lezen dat anderen het ook niet makkelijk vinden. Mijn schoonmoeder is zojuist "verhuisd" naar een verzorgingshuis voor demente bejaarden. Ze was al een aantal jaren geleden aangemeld met verklaring van haar neuroloog en huisarts. De situatie thuis was niet meer vol te houden. Ze verstopte allerlei dingen, hield zichzelf al jaren niet schoon en deed eigenlijk niets meer. De laatste tijd kwam er wel elke dag een verpleegster en kon ze naar een dagopvang. Ik kon er beter tegen dan man en ik kreeg haar nog wel aan het lachen maar het viel me wel zwaar om elke dag de niet zo frisse rommel op te ruimen met plastic handschoenen aan en alle spullen die ze gedurende de nacht had verplaatst en verstopt weer op te sporen. De wc overstroomde geregeld en ze maakte ook deuren kapot, het werd te gevaarlijk. Man vindt het vreselijk dat ze nu in een verzorgingshuis is maar daar krijgt ze de juiste zorg en het is een mooi nieuw huis en ze heeft een mooie lichte hoekkamer en het personeel organiseert veel activiteiten. Ik denk dat het voor iedereen wennen is maar op den duur de enige oplossing.
vrijdag 18 oktober 2024 om 11:39
Oef… Zo’n opmerking over geld zou ik heel moeilijk vinden. Jammer dat het besef er verder niet is. En nee, je kan het haar niet aanrekenen, maar lastig is het zeker.Dahlia74 schreef: ↑18-10-2024 10:24Bij mij gaat het om mijn schoonmoeder, dat scheelt zeker in de relatie. De relatie tussen haar kinderen is heel complex. Die frustratie daarover heb ik echt losgelaten. Mijn man vindt het ook heel ingewikkeld, maar steunt mij altijd. Ik regel dus ook alles zonder overleg met de andere kinderen. Tegenover anderen is ze positief over mij, maar ja op andere dagen ben ik weer de boeman die achter haar geld aanzit
Ze zegt tegen iedereen dank je wel, maar dat is bij haar vooral aangeleerd gedrag.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 18 oktober 2024 om 11:46
Maar het is wel degelijk zwaar en dat mag ook weleens gezegd worden. Dat het onderdeel van je leven is wil niet zeggen dat het niet gezien of benoemd mag worden. En idd je groeit in de situatie, maar kijkend naar mijn ouders is het ook compleet scheef gegroeid. Dat heeft mijn moeder laten gebeuren en ze had paal en perk moeten stellen, en tegelijkertijd…Fuchsia67 schreef: ↑18-10-2024 11:06Veel reacties al. Fijn.
En nu aan het werk en geen tijd om uitgebreid te reageren.
De reactie 'wat zwaar', daar sla ik op aan. Want ik ben het zó gewend dat ik dat dan 'overdreven' vind, maar waarschijnlijk zit ik er te diep in.
Je groeit inderdaad in zo'n situatie. Vraag me ook wel eens af hoe het zou zijn als ik eerder al (emotioneel) afstand had genomen. Daarvoor is het nu te laat vind ik, maar weer iets meer begrenzen is wel nodig.
Ik reageer later met wat meer.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 18 oktober 2024 om 11:59
Ik heb het achter me, maar ben jarenlang mantelzorger geweest voor een alcoholverslaafde ouder en een dementerende schoonouder.
Beide zijn inmiddels overleden, maar het was in één woord: loeizwaar.
De dagelijkse zorg, het opruimen van vieze zaken, de continue verantwoordelijkheid, het vele moeizame bellen/mailen met instanties en zorgverleners ...
En dan de reacties en 'raadgevingen' van familieleden (ook broers en zussen) die er wat verder vanaf staan ... 'Dan doe je toch gewoon zus' en 'Dan zeg je toch gewoon zo' terwijl ze nauwelijks inzagen wat er speelde.
Dat maakte mij ook heel eenzaam, ik kon geen kant uit, moest minder uren gaan werken om alles rond te breien, ook met mijn eigen gezin met jonge kinderen, terwijl hun leven gewoon doordobberde.
Ja, toen ik een keer een weekje met vakantie ging en zij moesten inspringen, toen werd ik pas geloofd, toen werd pas goed duidelijk hoe ernstig het was!
Beide zijn inmiddels overleden, maar het was in één woord: loeizwaar.
De dagelijkse zorg, het opruimen van vieze zaken, de continue verantwoordelijkheid, het vele moeizame bellen/mailen met instanties en zorgverleners ...
En dan de reacties en 'raadgevingen' van familieleden (ook broers en zussen) die er wat verder vanaf staan ... 'Dan doe je toch gewoon zus' en 'Dan zeg je toch gewoon zo' terwijl ze nauwelijks inzagen wat er speelde.
Dat maakte mij ook heel eenzaam, ik kon geen kant uit, moest minder uren gaan werken om alles rond te breien, ook met mijn eigen gezin met jonge kinderen, terwijl hun leven gewoon doordobberde.
Ja, toen ik een keer een weekje met vakantie ging en zij moesten inspringen, toen werd ik pas geloofd, toen werd pas goed duidelijk hoe ernstig het was!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
