Psyche
alle pijlers
Meer mensen die graag op zichzelf zijn?
zaterdag 6 juni 2015 om 12:47
Hoi allemaal,
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
maandag 10 augustus 2015 om 13:59
quote:Pink-Ink schreef op 10 augustus 2015 @ 13:40:
Ik vier mijn verjaardag nooit en vind het echt moeilijk voorstelbaar dat anderen er wel iets aan vinden. Ik heb het dan over kringverjaardagen waar je met iemands oma, buren en weet ik veel wie een middag of avond over koetjes en kalfjes geacht wordt te praten. Daar ga ik zo weinig mogelijk (lees: alleen ouders en schoonouders) naartoe.Ik vier mijn verjaardag precies hoe ik wil. Soms doe ik helemaal niks en soms ga ik een dag iets leuks doen. Traditionele kringverjaardagen bestaan niet in mijn omgeving. De verjaardagen waar ik voor uitgenodigd wordt zijn meestal redelijk dynamisch en er is meestal ook avondeten. Tegenwoordig ga ik zelden. Helemaal als het kinderverjaardagen zijn. Heb zelf (nog, misschien nooit) geen kinderen en vind zo'n kinderverjaardag geen snars aan.
Ik vier mijn verjaardag nooit en vind het echt moeilijk voorstelbaar dat anderen er wel iets aan vinden. Ik heb het dan over kringverjaardagen waar je met iemands oma, buren en weet ik veel wie een middag of avond over koetjes en kalfjes geacht wordt te praten. Daar ga ik zo weinig mogelijk (lees: alleen ouders en schoonouders) naartoe.Ik vier mijn verjaardag precies hoe ik wil. Soms doe ik helemaal niks en soms ga ik een dag iets leuks doen. Traditionele kringverjaardagen bestaan niet in mijn omgeving. De verjaardagen waar ik voor uitgenodigd wordt zijn meestal redelijk dynamisch en er is meestal ook avondeten. Tegenwoordig ga ik zelden. Helemaal als het kinderverjaardagen zijn. Heb zelf (nog, misschien nooit) geen kinderen en vind zo'n kinderverjaardag geen snars aan.
maandag 10 augustus 2015 om 14:02
quote:ninon schreef op 10 augustus 2015 @ 13:53:
[...]
Mijn vriend en ik hadden gister een gesprek over verjaardagen, er zit er weer 1 aan te komen, zucht. We gaan meestal wat eerder zodat we tijd hebben om rustig met de jarige bij te praten en we vertrekken ook als eerste zodat we voldoende tijd hebben om thuis bij te tanken. Mijn vriend verdwijnt dan gelijk naar boven en ik ga mijn eigen ding doen. Niet gaan is geen optie, het gaat om naaste familieleden, alle andere verjaardagen doen we sowieso al niet aan, incl. die van onszelf. De vraag is wel welke toegevoegde waarde onze aanwezigheid heeft, volgens mij straalt het ervan af dat we liever thuis zijn.
Wij hebben ook jarenlang gedacht dat er iets mis met ons was, dat we contactgestoord zijn, etc.. Jaren geleden heb ik gelezen dat de één energie uit andere mensen haalt en de ander uit zichzelf. Dat simpele zinnetje was echt een eyeopener, het is de kern van ons 'probleem'. We zitten nu in een soort van acceptatieproces, niet alleen het accepteren dat het goed is zoals wij zijn, maar ook het accepteren dat het goed is zoals andere mensen zijn. Dat laatste vind ik net wat lastiger.Ik vind het juist lastiger te accepteren hoe ik ben. Ben een beetje bang dat ik niemand meer over hou... ik ben ook een beetje een pleaser... maar goed, ik zet mijn huidige strategie van weinig sociaal contact gewoon door en als het goed is hou ik dan alleen nog maar sociale contacten over die me accepteren zoals ik ben
[...]
Mijn vriend en ik hadden gister een gesprek over verjaardagen, er zit er weer 1 aan te komen, zucht. We gaan meestal wat eerder zodat we tijd hebben om rustig met de jarige bij te praten en we vertrekken ook als eerste zodat we voldoende tijd hebben om thuis bij te tanken. Mijn vriend verdwijnt dan gelijk naar boven en ik ga mijn eigen ding doen. Niet gaan is geen optie, het gaat om naaste familieleden, alle andere verjaardagen doen we sowieso al niet aan, incl. die van onszelf. De vraag is wel welke toegevoegde waarde onze aanwezigheid heeft, volgens mij straalt het ervan af dat we liever thuis zijn.
Wij hebben ook jarenlang gedacht dat er iets mis met ons was, dat we contactgestoord zijn, etc.. Jaren geleden heb ik gelezen dat de één energie uit andere mensen haalt en de ander uit zichzelf. Dat simpele zinnetje was echt een eyeopener, het is de kern van ons 'probleem'. We zitten nu in een soort van acceptatieproces, niet alleen het accepteren dat het goed is zoals wij zijn, maar ook het accepteren dat het goed is zoals andere mensen zijn. Dat laatste vind ik net wat lastiger.Ik vind het juist lastiger te accepteren hoe ik ben. Ben een beetje bang dat ik niemand meer over hou... ik ben ook een beetje een pleaser... maar goed, ik zet mijn huidige strategie van weinig sociaal contact gewoon door en als het goed is hou ik dan alleen nog maar sociale contacten over die me accepteren zoals ik ben
maandag 10 augustus 2015 om 14:07
Ik heb dus wel twee kinderen en hun verjaardagen vieren we uitbundig. Mijn man is daar goed in, maar voor mij zijn het uitputtingsslagen. Ik kijk er achteraf altijd wel heel positief op terug, omdat de kinderen er zo van genieten. Maar het zijn dan wel kínderfeestjes met kindergasten. De opa's en oma's komen rond de verjaardag langs maar verder nodig ik geen volwassenen uit. Ik ga zelf ook nooit naar kinderverjaardagen-voor-volwassenen.
maandag 10 augustus 2015 om 14:08
maandag 10 augustus 2015 om 15:05
quote:Nomad schreef op 10 augustus 2015 @ 14:02:
[...]
Ik vind het juist lastiger te accepteren hoe ik ben. Ben een beetje bang dat ik niemand meer over hou... ik ben ook een beetje een pleaser... maar goed, ik zet mijn huidige strategie van weinig sociaal contact gewoon door en als het goed is hou ik dan alleen nog maar sociale contacten over die me accepteren zoals ik ben Ik ben niet zo bang dat ik niemand meer overhou, juist omdat ik zo graag alleen ben. Ik heb genoeg aan de paar vriend(inn)en die ik heb. Die zijn ook al heel lang in mijn leven en van hen krijg ik wel energie. Ik zie ze maar een paar keer per jaar en dat is prima. We bellen regelmatig, maar dan wordt er een belafspraak gemaakt, ik moet me daar geestelijk op voorbereiden. Mensen waar ik geen energie van krijg, verdwijnen vaak als vanzelf uit mijn leven, behalve natuurlijk familie en dat is bij ons nogal een issue.
[...]
Ik vind het juist lastiger te accepteren hoe ik ben. Ben een beetje bang dat ik niemand meer over hou... ik ben ook een beetje een pleaser... maar goed, ik zet mijn huidige strategie van weinig sociaal contact gewoon door en als het goed is hou ik dan alleen nog maar sociale contacten over die me accepteren zoals ik ben Ik ben niet zo bang dat ik niemand meer overhou, juist omdat ik zo graag alleen ben. Ik heb genoeg aan de paar vriend(inn)en die ik heb. Die zijn ook al heel lang in mijn leven en van hen krijg ik wel energie. Ik zie ze maar een paar keer per jaar en dat is prima. We bellen regelmatig, maar dan wordt er een belafspraak gemaakt, ik moet me daar geestelijk op voorbereiden. Mensen waar ik geen energie van krijg, verdwijnen vaak als vanzelf uit mijn leven, behalve natuurlijk familie en dat is bij ons nogal een issue.
maandag 10 augustus 2015 om 15:31
Herkenbaar Ninon.
Familie is inderdaad een dingetje, hier dus met de schoonfamilie. Mijn eigen familie zien we (nog) minder maar dat is van alle kanten geen probleem. Als we elkaar zien is het heel gezellig maar het gebeurt echt wel dat ik mijn naaste familie twee maanden niet zie. Er wordt dan in de tussentijd wel gebeld, gemaild en gefacebookt.
Over mijn schoonfamilie heb ik me eerder wel druk gemaakt maar ik heb dat al lang geleden losgelaten. Ze zijn zoals ze zijn en ik heb niet de illusie dat ik ze kan veranderen. Ik kies dus zelf wanneer ik aan hun activiteiten meedoe, want dat kan ik wel zelf sturen. 't Is wel geven en nemen hoor, ik doe echt weleens dingen puur om hen een plezier te doen, of omdat ik denk dat man en kinderen het leuk vinden dat ik meega etc. Ik ben niet helemaal inflexibel of zo.
Familie is inderdaad een dingetje, hier dus met de schoonfamilie. Mijn eigen familie zien we (nog) minder maar dat is van alle kanten geen probleem. Als we elkaar zien is het heel gezellig maar het gebeurt echt wel dat ik mijn naaste familie twee maanden niet zie. Er wordt dan in de tussentijd wel gebeld, gemaild en gefacebookt.
Over mijn schoonfamilie heb ik me eerder wel druk gemaakt maar ik heb dat al lang geleden losgelaten. Ze zijn zoals ze zijn en ik heb niet de illusie dat ik ze kan veranderen. Ik kies dus zelf wanneer ik aan hun activiteiten meedoe, want dat kan ik wel zelf sturen. 't Is wel geven en nemen hoor, ik doe echt weleens dingen puur om hen een plezier te doen, of omdat ik denk dat man en kinderen het leuk vinden dat ik meega etc. Ik ben niet helemaal inflexibel of zo.
maandag 10 augustus 2015 om 15:52
quote:Pigwidgeon_ schreef op 06 juni 2015 @ 14:27:
Ik ben ook graag op mezelf en heb een vriend. Hij is de enige die ik 24/7 om me heen kan hebben zonder het vervelend te vinden of dat het me energie kost. Voordat ik hem kende was ik ook graag alleen en had dat ook nodig om op te laden. Bij hem is dat niet nodig maar bij alle andere mensen (zelfs familie en vrienden) heb ik af en toe een pauze nodig.
Herkenbaar. Laatst voor het eerst 1 hele week samen geweest met vriend (weekje vakantie, we wonen niet samen) en dat ging prima, vond het echt heeerlijk. En het feit dat er geen internet was vond ik eigenlijk ook wel fijn, nóg meer tijd voor elkaar. Maar mijn vriend is zelf ook een bankhanger buiten zijn werk en hobby om, dus wat dat betreft hóeven we ook niet iets te ondernemen om het fijn te hebben met elkaar. En dat vind ik heerlijk, dat niks hoeft en alles mag.
Bij vriendinnen en familie is dat anders. Als er een vriendin blijft slapen is het tegenwoordig zelfs zo dat ik de avond gewoon prima en gezellig vind, maar zodra we opstaan heb ik al een beknellend gevoel. Aan de ene kant vind ik het dan saai als ze vroeg weggaat, aan de andere kant zou ik me de hele dag vervelen als ze bleef. Ik verveel mij dan toch liever in mijn eentje, dan kan ik nog doen waar ik zin in heb. Jezelf samen met een vriendin vervelen geeft toch een beetje een "ik moet haar entertainen" gevoel. Dat er dus iets moet gebeuren omdat het anders gewoon saai is .
Ik heb mede door dit topic geleerd dat ik dus introvert ben . Grappig, toen ik 16 was haalde ik juist mijn energie uit heel veel afspreken en ondernemen.
Ik ben ook graag op mezelf en heb een vriend. Hij is de enige die ik 24/7 om me heen kan hebben zonder het vervelend te vinden of dat het me energie kost. Voordat ik hem kende was ik ook graag alleen en had dat ook nodig om op te laden. Bij hem is dat niet nodig maar bij alle andere mensen (zelfs familie en vrienden) heb ik af en toe een pauze nodig.
Herkenbaar. Laatst voor het eerst 1 hele week samen geweest met vriend (weekje vakantie, we wonen niet samen) en dat ging prima, vond het echt heeerlijk. En het feit dat er geen internet was vond ik eigenlijk ook wel fijn, nóg meer tijd voor elkaar. Maar mijn vriend is zelf ook een bankhanger buiten zijn werk en hobby om, dus wat dat betreft hóeven we ook niet iets te ondernemen om het fijn te hebben met elkaar. En dat vind ik heerlijk, dat niks hoeft en alles mag.
Bij vriendinnen en familie is dat anders. Als er een vriendin blijft slapen is het tegenwoordig zelfs zo dat ik de avond gewoon prima en gezellig vind, maar zodra we opstaan heb ik al een beknellend gevoel. Aan de ene kant vind ik het dan saai als ze vroeg weggaat, aan de andere kant zou ik me de hele dag vervelen als ze bleef. Ik verveel mij dan toch liever in mijn eentje, dan kan ik nog doen waar ik zin in heb. Jezelf samen met een vriendin vervelen geeft toch een beetje een "ik moet haar entertainen" gevoel. Dat er dus iets moet gebeuren omdat het anders gewoon saai is .
Ik heb mede door dit topic geleerd dat ik dus introvert ben . Grappig, toen ik 16 was haalde ik juist mijn energie uit heel veel afspreken en ondernemen.
maandag 10 augustus 2015 om 15:54
quote:Nomad schreef op 10 augustus 2015 @ 14:02:
[...]
Ik vind het juist lastiger te accepteren hoe ik ben. Ben een beetje bang dat ik niemand meer over hou... ik ben ook een beetje een pleaser... maar goed, ik zet mijn huidige strategie van weinig sociaal contact gewoon door en als het goed is hou ik dan alleen nog maar sociale contacten over die me accepteren zoals ik ben Dit herken ik ook wel een beetje. Soms toch lastig, maar laten we er maar vanuit gaan dat extraverte mensen weer hun eigen probleempjes hebben met het extravert zijn .
[...]
Ik vind het juist lastiger te accepteren hoe ik ben. Ben een beetje bang dat ik niemand meer over hou... ik ben ook een beetje een pleaser... maar goed, ik zet mijn huidige strategie van weinig sociaal contact gewoon door en als het goed is hou ik dan alleen nog maar sociale contacten over die me accepteren zoals ik ben Dit herken ik ook wel een beetje. Soms toch lastig, maar laten we er maar vanuit gaan dat extraverte mensen weer hun eigen probleempjes hebben met het extravert zijn .
maandag 10 augustus 2015 om 16:46
quote:Pink-Ink schreef op 10 augustus 2015 @ 15:31:
Herkenbaar Ninon.
Familie is inderdaad een dingetje, hier dus met de schoonfamilie. Mijn eigen familie zien we (nog) minder maar dat is van alle kanten geen probleem. Als we elkaar zien is het heel gezellig maar het gebeurt echt wel dat ik mijn naaste familie twee maanden niet zie. Er wordt dan in de tussentijd wel gebeld, gemaild en gefacebookt.
Over mijn schoonfamilie heb ik me eerder wel druk gemaakt maar ik heb dat al lang geleden losgelaten. Ze zijn zoals ze zijn en ik heb niet de illusie dat ik ze kan veranderen. Ik kies dus zelf wanneer ik aan hun activiteiten meedoe, want dat kan ik wel zelf sturen. 't Is wel geven en nemen hoor, ik doe echt weleens dingen puur om hen een plezier te doen, of omdat ik denk dat man en kinderen het leuk vinden dat ik meega etc. Ik ben niet helemaal inflexibel of zo.Ja, wij hebben dat voornamelijk met mijn schoonmoeder. Ze heeft graag mensen om zich heen en heeft ons in het verleden erg geclaimd. Tot grote ergernis van mijn vriend en mij en veel ruzies. Nu zij veel andere mensen in haar leven heeft en ons minder nodig heeft, zie ik pas dat zij die mensen ook gewoon nodig heeft om normaal te kunnen functioneren, net zoals wij onze ruimte nodig hebben. Hoewel het claimgedrag niet nodig was en echt veel te ver ging, blonken wij ook niet uit in wederzijds begrip. Het is inderdaad geven en nemen. Je kan niet verwachten dat mensen zich compleet aan jou aanpassen net zoals ze van ons niet kunnen verwachten dat wij ons compleet aan hen aanpassen. Het blijft een dingetje inderdaad
Herkenbaar Ninon.
Familie is inderdaad een dingetje, hier dus met de schoonfamilie. Mijn eigen familie zien we (nog) minder maar dat is van alle kanten geen probleem. Als we elkaar zien is het heel gezellig maar het gebeurt echt wel dat ik mijn naaste familie twee maanden niet zie. Er wordt dan in de tussentijd wel gebeld, gemaild en gefacebookt.
Over mijn schoonfamilie heb ik me eerder wel druk gemaakt maar ik heb dat al lang geleden losgelaten. Ze zijn zoals ze zijn en ik heb niet de illusie dat ik ze kan veranderen. Ik kies dus zelf wanneer ik aan hun activiteiten meedoe, want dat kan ik wel zelf sturen. 't Is wel geven en nemen hoor, ik doe echt weleens dingen puur om hen een plezier te doen, of omdat ik denk dat man en kinderen het leuk vinden dat ik meega etc. Ik ben niet helemaal inflexibel of zo.Ja, wij hebben dat voornamelijk met mijn schoonmoeder. Ze heeft graag mensen om zich heen en heeft ons in het verleden erg geclaimd. Tot grote ergernis van mijn vriend en mij en veel ruzies. Nu zij veel andere mensen in haar leven heeft en ons minder nodig heeft, zie ik pas dat zij die mensen ook gewoon nodig heeft om normaal te kunnen functioneren, net zoals wij onze ruimte nodig hebben. Hoewel het claimgedrag niet nodig was en echt veel te ver ging, blonken wij ook niet uit in wederzijds begrip. Het is inderdaad geven en nemen. Je kan niet verwachten dat mensen zich compleet aan jou aanpassen net zoals ze van ons niet kunnen verwachten dat wij ons compleet aan hen aanpassen. Het blijft een dingetje inderdaad
maandag 10 augustus 2015 om 17:21
Waar ik ook nooit iets van heb gesnapt zijn hangjongeren. De hele avond met een groep bij elkaar staan of zitten ouwehoeren. Wat is daar zo leuk aan? Ik deed er nooit aan mee, ging liever een stukkie fietsen. Ook in mijn eentje, want ik had niemand die dat leuk vond.
Ook op het strand bv. wilde ik ook altijd iets te doen hebben. Tot ver in mijn tienertijd stond ik nog gewoon krabben te vissen, haaientanden zoeken of speelde in de golven. Ergens voelde ik me ook afwijkend. Want ja, meiden van die leeftijd doen dat niet meer. Die lagen te zonnen of jongens te spotten. Daar kon ik me niet mee vermaken.
Nu ga ik er alleen 's avonds soms nog heen met mijn honden. Met bal of speeltjes gooien. Geweldig om te zien hoe ze erachteraan rennen.
Ook op het strand bv. wilde ik ook altijd iets te doen hebben. Tot ver in mijn tienertijd stond ik nog gewoon krabben te vissen, haaientanden zoeken of speelde in de golven. Ergens voelde ik me ook afwijkend. Want ja, meiden van die leeftijd doen dat niet meer. Die lagen te zonnen of jongens te spotten. Daar kon ik me niet mee vermaken.
Nu ga ik er alleen 's avonds soms nog heen met mijn honden. Met bal of speeltjes gooien. Geweldig om te zien hoe ze erachteraan rennen.
maandag 10 augustus 2015 om 17:25
quote:hondenmens schreef op 10 augustus 2015 @ 17:21:
Waar ik ook nooit iets van heb gesnapt zijn hangjongeren. De hele avond met een groep bij elkaar staan of zitten ouwehoeren. Wat is daar zo leuk aan? Ik deed er nooit aan mee, ging liever een stukkie fietsen. Ook in mijn eentje, want ik had niemand die dat leuk vond.
Ook op het strand bv. wilde ik ook altijd iets te doen hebben. Tot ver in mijn tienertijd stond ik nog gewoon krabben te vissen, haaientanden zoeken of speelde in de golven. Ergens voelde ik me ook afwijkend. Want ja, meiden van die leeftijd doen dat niet meer. Maar het was gewoon mijn ding.Ik vond het heerlijk om uren te staan kletsen met een paar goede vrienden. Dat deed ik regelmatig (1 a 2 x per week denk ik) tot ik een jaar of 15 was. Stil zitten op het strand is ook niet aan mij besteed. Dat doe ik nooit.
Waar ik ook nooit iets van heb gesnapt zijn hangjongeren. De hele avond met een groep bij elkaar staan of zitten ouwehoeren. Wat is daar zo leuk aan? Ik deed er nooit aan mee, ging liever een stukkie fietsen. Ook in mijn eentje, want ik had niemand die dat leuk vond.
Ook op het strand bv. wilde ik ook altijd iets te doen hebben. Tot ver in mijn tienertijd stond ik nog gewoon krabben te vissen, haaientanden zoeken of speelde in de golven. Ergens voelde ik me ook afwijkend. Want ja, meiden van die leeftijd doen dat niet meer. Maar het was gewoon mijn ding.Ik vond het heerlijk om uren te staan kletsen met een paar goede vrienden. Dat deed ik regelmatig (1 a 2 x per week denk ik) tot ik een jaar of 15 was. Stil zitten op het strand is ook niet aan mij besteed. Dat doe ik nooit.
maandag 10 augustus 2015 om 17:30
quote:Pink-Ink schreef op 10 augustus 2015 @ 12:34:
Mijn schoonfamilie snapt het ook niet, die rennen elk vrij moment van hot naar her, zijn overal te laat, lijken alleen in groepen te functioneren, noem maar op. Prima voor hen hoor, maar ze respecteren mij en mijn man niet in onze behoefte aan oplaadtijd, laten duidelijk merken dat ze het niet normaal vinden (letterlijk gezegd) en hebben zelfs eens geïnformeerd of we er niet voor in therapie moeten. Voor alle duidelijkheid: we functioneren maatschappelijk gezien prima, zijn tevreden met onszelf en de kinderen doen het goed/zitten lekker in hun vel. Echt het inlevingsvermogen van een houten deur.
Wat naar voor jullie. Hoe is dat voor je man? Als hij zijn hele leven al gezeur krijgt...
Er is vast een van de schoonfamilie binnenkort jarig, dat weet ik een leuk cadeautje. Dit.
Dit zal ze leren.
Mijn schoonfamilie snapt het ook niet, die rennen elk vrij moment van hot naar her, zijn overal te laat, lijken alleen in groepen te functioneren, noem maar op. Prima voor hen hoor, maar ze respecteren mij en mijn man niet in onze behoefte aan oplaadtijd, laten duidelijk merken dat ze het niet normaal vinden (letterlijk gezegd) en hebben zelfs eens geïnformeerd of we er niet voor in therapie moeten. Voor alle duidelijkheid: we functioneren maatschappelijk gezien prima, zijn tevreden met onszelf en de kinderen doen het goed/zitten lekker in hun vel. Echt het inlevingsvermogen van een houten deur.
Wat naar voor jullie. Hoe is dat voor je man? Als hij zijn hele leven al gezeur krijgt...
Er is vast een van de schoonfamilie binnenkort jarig, dat weet ik een leuk cadeautje. Dit.
Dit zal ze leren.
maandag 10 augustus 2015 om 18:30
quote:Hoezitdit schreef op 10 augustus 2015 @ 18:24:
Weet je wat ik ook zo vervelend vindt? Dat je gelijk na het werk visite krijgt. Ik zorg dat er wat tijd tussen zit, maar sommigen komen te vroeg of zitten al te wachten. En ik wil zó graag even wat tijd voor mijzelf.
Aangeven dat je pas om 18 uur thuis bent (omdat je nog zus of zo moet doen) ipv de 16 uur dat je daadwerkelijk thuis bent?
Dan kun je nog 2 uurtjes chillen.
Weet je wat ik ook zo vervelend vindt? Dat je gelijk na het werk visite krijgt. Ik zorg dat er wat tijd tussen zit, maar sommigen komen te vroeg of zitten al te wachten. En ik wil zó graag even wat tijd voor mijzelf.
Aangeven dat je pas om 18 uur thuis bent (omdat je nog zus of zo moet doen) ipv de 16 uur dat je daadwerkelijk thuis bent?
Dan kun je nog 2 uurtjes chillen.
Shoot first, ask questions later!
maandag 10 augustus 2015 om 18:38
quote:redbuIIetje schreef op 10 augustus 2015 @ 18:30:
[...]
Aangeven dat je pas om 18 uur thuis bent (omdat je nog zus of zo moet doen) ipv de 16 uur dat je daadwerkelijk thuis bent?
Dan kun je nog 2 uurtjes chillen.Ik zet er bewust tijd tussen, zo slim ben ik wel, maar als ik een nog latere tijd zeg wordt dat weer erg lastig met haar andere dingen.
[...]
Aangeven dat je pas om 18 uur thuis bent (omdat je nog zus of zo moet doen) ipv de 16 uur dat je daadwerkelijk thuis bent?
Dan kun je nog 2 uurtjes chillen.Ik zet er bewust tijd tussen, zo slim ben ik wel, maar als ik een nog latere tijd zeg wordt dat weer erg lastig met haar andere dingen.
maandag 10 augustus 2015 om 18:40
quote:Hoezitdit schreef op 10 augustus 2015 @ 17:30:
[...]
Wat naar voor jullie. Hoe is dat voor je man? Als hij zijn hele leven al gezeur krijgt...
Er is vast een van de schoonfamilie binnenkort jarig, dat weet ik een leuk cadeautje. Dit.
Dit zal ze leren. Haha, dat is het inderdaad wel, ze kennen of erkennen introvert gedrag gewoon niet. We hebben er ook weleens gesprekken over gehad (toen dus de opmerking over therapie viel) maar ze kunnen zich er niet in verplaatsen. Het is voor mij/ons echt een kwestie van goed grenzen aangeven en van opletten, want ze zijn ook nog van de overrompelingstactieken Als kind hobbelde mijn man gewoon mee met het gezin maar hij heeft een en ander wel als chaotisch ervaren. Hij snapt wel hoe ze in elkaar zitten maar af en toe ergert hij zich dood. Hij heeft trouwens wel meer behoefte aan sociaal contact dan ik, dus hij gaat regelmatig in zijn eentje/met de kinderen naar mensen toe.
[...]
Wat naar voor jullie. Hoe is dat voor je man? Als hij zijn hele leven al gezeur krijgt...
Er is vast een van de schoonfamilie binnenkort jarig, dat weet ik een leuk cadeautje. Dit.
Dit zal ze leren. Haha, dat is het inderdaad wel, ze kennen of erkennen introvert gedrag gewoon niet. We hebben er ook weleens gesprekken over gehad (toen dus de opmerking over therapie viel) maar ze kunnen zich er niet in verplaatsen. Het is voor mij/ons echt een kwestie van goed grenzen aangeven en van opletten, want ze zijn ook nog van de overrompelingstactieken Als kind hobbelde mijn man gewoon mee met het gezin maar hij heeft een en ander wel als chaotisch ervaren. Hij snapt wel hoe ze in elkaar zitten maar af en toe ergert hij zich dood. Hij heeft trouwens wel meer behoefte aan sociaal contact dan ik, dus hij gaat regelmatig in zijn eentje/met de kinderen naar mensen toe.
anoniem_242431 wijzigde dit bericht op 10-08-2015 18:50
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
% gewijzigd
woensdag 12 augustus 2015 om 12:51
Ik weet nog dat ik samen met mijn ouders over de vakanties napraatten. Mijn ouders zeiden dat het toch erg leuk geweest was. Waarop ik zei: "Ja dat wel, maar ik heb niet ECHT vakantie gehad. Tijd voor mezelf. Mijn eigen ding doen zoals thuis." Mijn ouders waren dan helemaal verbaasd. Ik vond de reizen die ik gemaakt heb zeker mooi, maar het kostte me zoveel energie. Alle indrukken, ander eten, steeds met anderen zijn (ook al zijn het je ouders). Dat wekt dan op den duur ergernis op bij me.
De laatste vakantie was een midweek Centerparcs met mijn moeder en stiefvader. Ik had er best zin in, maar op de terugweg naar huis werd ik steeds chagrijniger in mijn hoofd. Ik verlangde weer naar mijn eigen gerief. Toen ze thuis afzetten en even hielpen met uitladen, kon er bij mij nog net een bedankje en een knuffel af. Terwijl we het gewoon leuk hadden gehad. Ik reageerde een beetje kortaf, want ik was hen op dat moment beu. Dan zit ik gewoon aan mijn tax.
De laatste vakantie was een midweek Centerparcs met mijn moeder en stiefvader. Ik had er best zin in, maar op de terugweg naar huis werd ik steeds chagrijniger in mijn hoofd. Ik verlangde weer naar mijn eigen gerief. Toen ze thuis afzetten en even hielpen met uitladen, kon er bij mij nog net een bedankje en een knuffel af. Terwijl we het gewoon leuk hadden gehad. Ik reageerde een beetje kortaf, want ik was hen op dat moment beu. Dan zit ik gewoon aan mijn tax.
woensdag 12 augustus 2015 om 13:49
Dat herken ik wel, hondenmens.
Ik had dat als kind al.
Ik heb geen broers of zussen, en mocht vaak met familie mee op vakantie.
Ze dachten dat ze me daar een plezier mee deden, maar oh, wat vond ik het altijd zwaar.
Ik kwam dan opeens in een gezin terecht met drie kinderen. Dat trok ik dus echt niet.
Ook nog eens kinderen met heel andere interesses dan ik had. We stonden eens op een camping met een badmintonnet. De ganse dag moest er dus gebadmintond worden, of gevolleybald. Terwijl ik gewoon lekker met mijn (kleur)boek of puzzelboek bij de caravan wilde zitten. Ook moesten er allerlei routes worden gefietst, terwijl ik toen al allergisch was voor 'dingen moeten'.
Ik telde de dagen tot ik weer naar huis mocht.
Toen ik dertien was, heb ik eindelijk durven zeggen dat ik niet meer mee wilde.
Dat werd in eerste instantie niet goed ontvangen, mijn familie reageerde best beledigd.
Het is ook niet dat ze niet goed voor me zorgden hoor, maar het was voor mij gewoon too much!
Ik had dat als kind al.
Ik heb geen broers of zussen, en mocht vaak met familie mee op vakantie.
Ze dachten dat ze me daar een plezier mee deden, maar oh, wat vond ik het altijd zwaar.
Ik kwam dan opeens in een gezin terecht met drie kinderen. Dat trok ik dus echt niet.
Ook nog eens kinderen met heel andere interesses dan ik had. We stonden eens op een camping met een badmintonnet. De ganse dag moest er dus gebadmintond worden, of gevolleybald. Terwijl ik gewoon lekker met mijn (kleur)boek of puzzelboek bij de caravan wilde zitten. Ook moesten er allerlei routes worden gefietst, terwijl ik toen al allergisch was voor 'dingen moeten'.
Ik telde de dagen tot ik weer naar huis mocht.
Toen ik dertien was, heb ik eindelijk durven zeggen dat ik niet meer mee wilde.
Dat werd in eerste instantie niet goed ontvangen, mijn familie reageerde best beledigd.
Het is ook niet dat ze niet goed voor me zorgden hoor, maar het was voor mij gewoon too much!
You don't have to fit into the format
woensdag 12 augustus 2015 om 18:03
Ik heb ook een hekel aan teamuotjes. Ik ga eigenlijk nooit mee. Of dagje weg met vriendinnen: vreselijk. Met 1 vriendin vind ik prima, maar ik hou niet van groepen. Ik spreek liever een op een af.
een vriendin van me vroeg onlangs nog wat ik dan doe als ik een heel weekend alleen ben. Daar moest ik even over nadenken. Niet veel bijzonders eigenlijk. Maar ik verveel me nooit.
ik kan het meest mezelf zijn als ik alleen ben. Ik ben overigens geen grijze muis. En ben spontaan en open. Maar ik ben graag alleen thuis.
een vriendin van me vroeg onlangs nog wat ik dan doe als ik een heel weekend alleen ben. Daar moest ik even over nadenken. Niet veel bijzonders eigenlijk. Maar ik verveel me nooit.
ik kan het meest mezelf zijn als ik alleen ben. Ik ben overigens geen grijze muis. En ben spontaan en open. Maar ik ben graag alleen thuis.
woensdag 12 augustus 2015 om 18:06
quote:hondenmens schreef op 12 augustus 2015 @ 12:51:
Ik weet nog dat ik samen met mijn ouders over de vakanties napraatten. Mijn ouders zeiden dat het toch erg leuk geweest was. Waarop ik zei: "Ja dat wel, maar ik heb niet ECHT vakantie gehad. Tijd voor mezelf. Mijn eigen ding doen zoals thuis." Mijn ouders waren dan helemaal verbaasd. Ik vond de reizen die ik gemaakt heb zeker mooi, maar het kostte me zoveel energie. Alle indrukken, ander eten, steeds met anderen zijn (ook al zijn het je ouders). Dat wekt dan op den duur ergernis op bij me.
Daarom ben ik blij dat ik altijd m'n eigen kamer kreeg tijdens vakanties. Dan heb je je eigen plekje waar je je weer op kunt laden.
Je leest hier heel vaak dat ouders kinderen op hun kamer laten slapen. Zouden die dan allemaal extraverte kinderen hebben die energie krijgen van dat 24/7 samen zijn? Of zouden hun introverte kinderen gewoon niets in te brengen hebben?
Ik weet nog dat ik samen met mijn ouders over de vakanties napraatten. Mijn ouders zeiden dat het toch erg leuk geweest was. Waarop ik zei: "Ja dat wel, maar ik heb niet ECHT vakantie gehad. Tijd voor mezelf. Mijn eigen ding doen zoals thuis." Mijn ouders waren dan helemaal verbaasd. Ik vond de reizen die ik gemaakt heb zeker mooi, maar het kostte me zoveel energie. Alle indrukken, ander eten, steeds met anderen zijn (ook al zijn het je ouders). Dat wekt dan op den duur ergernis op bij me.
Daarom ben ik blij dat ik altijd m'n eigen kamer kreeg tijdens vakanties. Dan heb je je eigen plekje waar je je weer op kunt laden.
Je leest hier heel vaak dat ouders kinderen op hun kamer laten slapen. Zouden die dan allemaal extraverte kinderen hebben die energie krijgen van dat 24/7 samen zijn? Of zouden hun introverte kinderen gewoon niets in te brengen hebben?
Shoot first, ask questions later!
woensdag 12 augustus 2015 om 19:56
quote:redbuIIetje schreef op 12 augustus 2015 @ 18:06:
[...]
Daarom ben ik blij dat ik altijd m'n eigen kamer kreeg tijdens vakanties. Dan heb je je eigen plekje waar je je weer op kunt laden.
Je leest hier heel vaak dat ouders kinderen op hun kamer laten slapen. Zouden die dan allemaal extraverte kinderen hebben die energie krijgen van dat 24/7 samen zijn? Of zouden hun introverte kinderen gewoon niets in te brengen hebben?Pas toen ik 15 was kreeg ik mijn eigen kamer. Had dat daarvoor nooit gemist, ondanks dat ik behoorlijk introvert ben.
[...]
Daarom ben ik blij dat ik altijd m'n eigen kamer kreeg tijdens vakanties. Dan heb je je eigen plekje waar je je weer op kunt laden.
Je leest hier heel vaak dat ouders kinderen op hun kamer laten slapen. Zouden die dan allemaal extraverte kinderen hebben die energie krijgen van dat 24/7 samen zijn? Of zouden hun introverte kinderen gewoon niets in te brengen hebben?Pas toen ik 15 was kreeg ik mijn eigen kamer. Had dat daarvoor nooit gemist, ondanks dat ik behoorlijk introvert ben.
woensdag 12 augustus 2015 om 20:40
quote:Nomad schreef op 12 augustus 2015 @ 19:56:
[...]
Pas toen ik 15 was kreeg ik mijn eigen kamer. Had dat daarvoor nooit gemist, ondanks dat ik behoorlijk introvert ben.Jee, dat had ik echt niet getrokken! Vanaf de eerste keer dat we op vakantie gingen kreeg ik al 'n eigen hotelkamer, toen was ik 3. Wel nog met tussendeur de eerste paar jaar en daarna kamers naast of tegenover elkaar.
[...]
Pas toen ik 15 was kreeg ik mijn eigen kamer. Had dat daarvoor nooit gemist, ondanks dat ik behoorlijk introvert ben.Jee, dat had ik echt niet getrokken! Vanaf de eerste keer dat we op vakantie gingen kreeg ik al 'n eigen hotelkamer, toen was ik 3. Wel nog met tussendeur de eerste paar jaar en daarna kamers naast of tegenover elkaar.
Shoot first, ask questions later!
woensdag 12 augustus 2015 om 21:05
quote:mick87 schreef op 12 augustus 2015 @ 18:03:
Maar ik ben graag alleen thuis.Ik ook. Toen ex en ik net ui elkaar waren heb ik wel reacties gehad a la 'maar dan ben je alleen'. Ja und? Ik vraag me echt af waarom dat zo'n taboe is... wat moet ik dan... bij iemand blijven waar ik me niet meer prettig bij voel?
Maar ik ben graag alleen thuis.Ik ook. Toen ex en ik net ui elkaar waren heb ik wel reacties gehad a la 'maar dan ben je alleen'. Ja und? Ik vraag me echt af waarom dat zo'n taboe is... wat moet ik dan... bij iemand blijven waar ik me niet meer prettig bij voel?
woensdag 12 augustus 2015 om 21:47
Ik had vandaag weer echt een misantropisch moment.
Ik studeer graag in de universiteitsbibliotheek omdat daar geen afleiding is. Nu tijdens de zomer is het helemaal heerlijk: er komt geen hond. Vanmorgen had ik me lekker geinstalleerd, twee rijen verderop zit iemand, verder is de computerzaal leeg.
Er komt een meisje binnen en waar gaat ze zitten? Juist. Naast mij. Grrr.... Ja natuurlijk is die computer vrij en mag je er zitten maar waarom juist hier terwijl er legio plekken zijn waar je niet naast mij zit? ROT OP!
Uiteindelijk ben ik zelf ergens anders gaan zitten. Maar waarom doen mensen dit toch? Ruik ik soms heel lekker zonder dat ik het doorheb?
Ik studeer graag in de universiteitsbibliotheek omdat daar geen afleiding is. Nu tijdens de zomer is het helemaal heerlijk: er komt geen hond. Vanmorgen had ik me lekker geinstalleerd, twee rijen verderop zit iemand, verder is de computerzaal leeg.
Er komt een meisje binnen en waar gaat ze zitten? Juist. Naast mij. Grrr.... Ja natuurlijk is die computer vrij en mag je er zitten maar waarom juist hier terwijl er legio plekken zijn waar je niet naast mij zit? ROT OP!
Uiteindelijk ben ik zelf ergens anders gaan zitten. Maar waarom doen mensen dit toch? Ruik ik soms heel lekker zonder dat ik het doorheb?
