Psyche
alle pijlers
Meer mensen die graag op zichzelf zijn?
zaterdag 6 juni 2015 om 12:47
Hoi allemaal,
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
zondag 9 augustus 2015 om 23:21
quote:Lotte35 schreef op 09 augustus 2015 @ 21:15:
[...]
Dit is voor mij ook heel herkenbaar.
Ik ben zó op mezelf, dat ik het zelfs moeilijk vind om mensen in mijn huis te ontvangen.
Er zijn wel wat mensen met wie ik heel soms afspreek (gewoon, omdat ze heel vertrouwd zijn), maar dan ga ik liever naar hen toe. Dan kan ik tenminste zelf bepalen wanneer ik weer wegga. Terwijl ik een heel leuk, schoon en gezellig huisje heb, maar ik voel me gewoon mezelf niet als er anderen zijn. Ik realiseer me dat dit best extreem is, maar bij mij zit er ook meer achter het 'einzelgänger zijn' (ASS).
Maar als ik dan bij iemand op visite ben, ben ik het éigenlijk na een half uur al zat....
Ik heb ook ASS en loop altijd te stressen dat ik nog zoveel moet doen voor er iemand komt. Mijn tafel opruimen, stofzuigen (soms alleen vegen als ik weinig tijd heb), met een doekje over de wc gaan. Helemaal opgeruimd is het bij mij nooit.
Feestjes hoeven van mij ook niet. Zeker eetfeestjes. Dan kun je niet zelf bepalen wanneer je gaat eten. Alleen als het mijn feest of dat van mijn ouders is. Een familielid van mij doet als er een viering is of met Kerstmis uitgebreide etentjes. Ze eten dan ook zo laat. Gerust om 21:00 het hoofdgerecht. Dat trek ik amper en word daar chagrijnig van. Ook omdat ik de enige in mijn leeftijdscategorie ben in die familie. Ik ga er niet meer naartoe, ook nu er strubbelingen zijn.
Kerstmis en Oud en Nieuw vind ik ook vermoeiend tegenwoordig. Te kort op elkaar en een groot deel van de dag met anderen zijn. Vind het maar vermoeiend, terwijl het vorig jaar toch een klein clubje was. Het lijkt wel of ik zulke dingen steeds minder goed verdraag. Als kind keek ik naar zulke avonden enorm uit. Maar dat associeerde ik met lang opblijven.
Het saaiste feestje waar ik ben geweest was op mijn 15e. Het was een Chinees buffet, wat ik heel graag lust en op mijn verzoek gingen we erheen. Maar eenmaal aangekomen had ik direct spijt. Ik had daar niemand om mee te praten en viel letterlijk in slaap om 22:00.
[...]
Dit is voor mij ook heel herkenbaar.
Ik ben zó op mezelf, dat ik het zelfs moeilijk vind om mensen in mijn huis te ontvangen.
Er zijn wel wat mensen met wie ik heel soms afspreek (gewoon, omdat ze heel vertrouwd zijn), maar dan ga ik liever naar hen toe. Dan kan ik tenminste zelf bepalen wanneer ik weer wegga. Terwijl ik een heel leuk, schoon en gezellig huisje heb, maar ik voel me gewoon mezelf niet als er anderen zijn. Ik realiseer me dat dit best extreem is, maar bij mij zit er ook meer achter het 'einzelgänger zijn' (ASS).
Maar als ik dan bij iemand op visite ben, ben ik het éigenlijk na een half uur al zat....
Ik heb ook ASS en loop altijd te stressen dat ik nog zoveel moet doen voor er iemand komt. Mijn tafel opruimen, stofzuigen (soms alleen vegen als ik weinig tijd heb), met een doekje over de wc gaan. Helemaal opgeruimd is het bij mij nooit.
Feestjes hoeven van mij ook niet. Zeker eetfeestjes. Dan kun je niet zelf bepalen wanneer je gaat eten. Alleen als het mijn feest of dat van mijn ouders is. Een familielid van mij doet als er een viering is of met Kerstmis uitgebreide etentjes. Ze eten dan ook zo laat. Gerust om 21:00 het hoofdgerecht. Dat trek ik amper en word daar chagrijnig van. Ook omdat ik de enige in mijn leeftijdscategorie ben in die familie. Ik ga er niet meer naartoe, ook nu er strubbelingen zijn.
Kerstmis en Oud en Nieuw vind ik ook vermoeiend tegenwoordig. Te kort op elkaar en een groot deel van de dag met anderen zijn. Vind het maar vermoeiend, terwijl het vorig jaar toch een klein clubje was. Het lijkt wel of ik zulke dingen steeds minder goed verdraag. Als kind keek ik naar zulke avonden enorm uit. Maar dat associeerde ik met lang opblijven.
Het saaiste feestje waar ik ben geweest was op mijn 15e. Het was een Chinees buffet, wat ik heel graag lust en op mijn verzoek gingen we erheen. Maar eenmaal aangekomen had ik direct spijt. Ik had daar niemand om mee te praten en viel letterlijk in slaap om 22:00.
maandag 10 augustus 2015 om 00:46
Ik ben heeeeel graag op mezelf en heb veel tijd nodig om op te laden. Aangezien ik in een fase van mijn leven zit met een drukke baan en kleine kinderen plan ik nu zo weinig mogelijk sociale contacten in in mijn vrije tijd. Ik vind het heerlijk als mijn man met de kinderen de hort op is in het weekend en ik mijn eigen gang kan gaan. Toen ik alleen woonde sprak ik veel meer af, evenzo toen ik een solitaire baan had. Ik ben niet zozeer een einzelgänger maar ik kan maar beperkt sociaal contact aan. Als ik veel mensen op mijn werk heb gesproken ben ik 's avonds gewoon uitgepraat.
Verder veel herkenbare dingen hier. Verjaardagen vind ik verschrikkelijk. Winkelen deed ik zelfs als puber al alleen. Ik heb nooit aan teamsporten of andere groepshobby's gedaan, heb ook een hekel aan groepen. Al mijn hobby's doe ik in mijn eentje en liefst zonder dat er iemand bij in de buurt is. Alleen reizen vind ik heerlijk. Ik krijg niet graag bezoek, als ik dan toch moet afspreken dan maar bij iemand thuis of liefst zelfs in een kroeg/op een terras. Ik wil altijd weg kunnen. Als ik lang van tevoren afspreek dan krijg ik het toenemend benauwd naarmate de datum nadert.
Maar in sociale situaties handhaaf ik me prima. De meeste mensen ervaren mij als behoorlijk extravert (ik ben introvert). Ik kom heel sociaal over en ben dat deels ook wel, heb ook vrienden, zelfs een vriendengroepje. Maar hoe gezellig ook, nadien ben ik uitgeput en moet ik opladen. Er kunnen dan weken voorbijgaan voordat ik weer eens met iemand afspreek. Ik neem ook zelden of nooit het initiatief tot een afspraak. Als anderen dat niet zouden doen dan was ik echt een sociale kluizenaar geworden. Ik verveel me nooit alleen.
Verder veel herkenbare dingen hier. Verjaardagen vind ik verschrikkelijk. Winkelen deed ik zelfs als puber al alleen. Ik heb nooit aan teamsporten of andere groepshobby's gedaan, heb ook een hekel aan groepen. Al mijn hobby's doe ik in mijn eentje en liefst zonder dat er iemand bij in de buurt is. Alleen reizen vind ik heerlijk. Ik krijg niet graag bezoek, als ik dan toch moet afspreken dan maar bij iemand thuis of liefst zelfs in een kroeg/op een terras. Ik wil altijd weg kunnen. Als ik lang van tevoren afspreek dan krijg ik het toenemend benauwd naarmate de datum nadert.
Maar in sociale situaties handhaaf ik me prima. De meeste mensen ervaren mij als behoorlijk extravert (ik ben introvert). Ik kom heel sociaal over en ben dat deels ook wel, heb ook vrienden, zelfs een vriendengroepje. Maar hoe gezellig ook, nadien ben ik uitgeput en moet ik opladen. Er kunnen dan weken voorbijgaan voordat ik weer eens met iemand afspreek. Ik neem ook zelden of nooit het initiatief tot een afspraak. Als anderen dat niet zouden doen dan was ik echt een sociale kluizenaar geworden. Ik verveel me nooit alleen.
maandag 10 augustus 2015 om 06:29
Ik word ook gezien als extravert als ik mezelf in 'n groep moet begeven. En als ik alleen op reis ben zie ik er blijkbaar makkelijk benaderbaar uit want ik heb dan ook vaak aanspraak. Behoefte om met mensen die ik tijdens een of andere activiteit/excursie tegenkom later nog te gaan stappen heb ik niet, maar 'n keer samen eten behoort wel tot de mogelijkheden.
Zat in Montana 4 dagen op 'n ranch met een paar Amerikaanse vrouwen die na hun ranchbezoek nog naar Yellowstone zouden gaan. Zij hadden er niets geboekt dus wisten nog niet waar ze zouden overnachten en ze vertrokken een dag voor dat ik richting Yellowstone zou gaan. We smsten wel, maar in het immens grote park (honderden kilometers) zelf hadden we geen bereik. Toch grappig dat de eerste dag dat ik in het park was, we elkaar tegen de avond ergens tegen 't lijf liepen. We zijn gelijk samen wat gaan eten en we hebben nog steeds contact via facebook (en ik heb er 3 logeeradressen bij in Wisconsin, Tennessee en Florida)
Zat in Montana 4 dagen op 'n ranch met een paar Amerikaanse vrouwen die na hun ranchbezoek nog naar Yellowstone zouden gaan. Zij hadden er niets geboekt dus wisten nog niet waar ze zouden overnachten en ze vertrokken een dag voor dat ik richting Yellowstone zou gaan. We smsten wel, maar in het immens grote park (honderden kilometers) zelf hadden we geen bereik. Toch grappig dat de eerste dag dat ik in het park was, we elkaar tegen de avond ergens tegen 't lijf liepen. We zijn gelijk samen wat gaan eten en we hebben nog steeds contact via facebook (en ik heb er 3 logeeradressen bij in Wisconsin, Tennessee en Florida)
Shoot first, ask questions later!
maandag 10 augustus 2015 om 07:27
quote:mindmantra schreef op 09 augustus 2015 @ 20:03:
Hier ook een "loner".
Geen relatie en en er ook geen behoefte aan; vrienden heb ik zeker maar spreek max. 2 keer per week af. Ik ga graag alleen op pad: alleen op vakantie, alleen nieuwe plaatsen ontdekken, alleen uit (feest, festival of concert), alleen uit eten, you name it! Ik vind het heeeeerlijk!
Wauw... jij bent echt een goede Loner! Uit eten en vakantie zou ik wel eng vinden..
Teach me
Ik winkelde ook al alleen vanaf de puberteid. Heb ik wel eens opmerkingen over gehadvan 'gezellig in je eentje' . Heb die opmerking nooit begrepen. Best gezellig hoor maar alleen is toch fijner.
Hier ook een "loner".
Geen relatie en en er ook geen behoefte aan; vrienden heb ik zeker maar spreek max. 2 keer per week af. Ik ga graag alleen op pad: alleen op vakantie, alleen nieuwe plaatsen ontdekken, alleen uit (feest, festival of concert), alleen uit eten, you name it! Ik vind het heeeeerlijk!
Wauw... jij bent echt een goede Loner! Uit eten en vakantie zou ik wel eng vinden..
Teach me
Ik winkelde ook al alleen vanaf de puberteid. Heb ik wel eens opmerkingen over gehadvan 'gezellig in je eentje' . Heb die opmerking nooit begrepen. Best gezellig hoor maar alleen is toch fijner.
maandag 10 augustus 2015 om 07:47
quote:polydox schreef op 09 augustus 2015 @ 21:19:
Ik ga ook eerlijk gezegd liever bij mensen langs dan dat ik ze thuis ontvang. Dan kan ik zelf bepalen hoe lang ik blijf. Maar ik moet zeggen dat ik het dan vaak wel gezellig vind. Ik hou overigens helemaal niet van onverwacht bezoek.Ik ook niet. Ben je net lekker met iets bezig, wordt je geacht om alles uit je handen te laten vallen en moet je ook nog gezellig en sociaal doen. Gelukkig gebeurt het niet vaak.
Ik ga ook eerlijk gezegd liever bij mensen langs dan dat ik ze thuis ontvang. Dan kan ik zelf bepalen hoe lang ik blijf. Maar ik moet zeggen dat ik het dan vaak wel gezellig vind. Ik hou overigens helemaal niet van onverwacht bezoek.Ik ook niet. Ben je net lekker met iets bezig, wordt je geacht om alles uit je handen te laten vallen en moet je ook nog gezellig en sociaal doen. Gelukkig gebeurt het niet vaak.
maandag 10 augustus 2015 om 07:54
Winkelen vind ik ook veel fijner alleen. En al helemaal als het kleding betreft. Heb er 't geduld niet voor te moeten wachten als iemand besluit uitgebreid vanalles te gaan passen. Kleding koop ik zelf ook liefst online omdat ik het voor mezelf ook niet leuk vind om elke keer uit en aan te moeten kleden in kleine pashokjes met onflatterend licht en spiegels.
Shoot first, ask questions later!
maandag 10 augustus 2015 om 08:33
quote:redbuIIetje schreef op 10 augustus 2015 @ 07:54:
Winkelen vind ik ook veel fijner alleen. En al helemaal als het kleding betreft. Heb er 't geduld niet voor te moeten wachten als iemand besluit uitgebreid vanalles te gaan passen. Kleding koop ik zelf ook liefst online omdat ik het voor mezelf ook niet leuk vind om elke keer uit en aan te moeten kleden in kleine pashokjes met onflatterend licht en spiegels.
Dat kan heel vermoeiend zijn met iemand anders. Vooral als het iemand is die je constant wil helpen, door je continue te vragen of je dit mooi vindt. Zodat je voor de 500e x moet zeggen dat het je smaak niet is.
Als ik alleen ga winkelen kan ik net zoveel tijd aan iets besteden als ik zelf wil, en hoef ik mij niet opgejaagd te voelen. Heerlijk!
Winkelen vind ik ook veel fijner alleen. En al helemaal als het kleding betreft. Heb er 't geduld niet voor te moeten wachten als iemand besluit uitgebreid vanalles te gaan passen. Kleding koop ik zelf ook liefst online omdat ik het voor mezelf ook niet leuk vind om elke keer uit en aan te moeten kleden in kleine pashokjes met onflatterend licht en spiegels.
Dat kan heel vermoeiend zijn met iemand anders. Vooral als het iemand is die je constant wil helpen, door je continue te vragen of je dit mooi vindt. Zodat je voor de 500e x moet zeggen dat het je smaak niet is.
Als ik alleen ga winkelen kan ik net zoveel tijd aan iets besteden als ik zelf wil, en hoef ik mij niet opgejaagd te voelen. Heerlijk!
maandag 10 augustus 2015 om 09:03
Met veel in je eentje doen is helemaal niks mis, dan ben je misschien introvert en dat zijn best veel mensen, alleen vallen ze niet op omdat ze dingen doen zonder anderen erbij. Lees bijvoorbeeld het boek over introverten van Susan Cain. Ik heb ook geen relatie en een heel bescheiden sociaal leven. Vroeger dacht ik ook dat dat 'hartstikke fout' was. Vooral toen ik een relatie hebben leuk vond, maar erg stressvol want altijd maar je best doen op je werk en als je naar je vriend gaat, weinig tijd voor jezelf, enz. Nu weet ik dat ik van dingen buiten de deur doen geen energie krijg, dus breng ik de weekenden vooral thuis door en kan ik er maandag weer tegenaan:-)
respecteer de overtuigingen van een ander
maandag 10 augustus 2015 om 10:51
quote:Vergeetmenietje1980 schreef op 10 augustus 2015 @ 10:08:
Toch merk ik erg in mijn omgeving dat het niet gewaardeerd wordt dat je introvert bent
Hoe merk je dat?
Zeggen ze dan tegen je dat je stil bent?
Ik heb die ervaring niet echt, moet ik zeggen.
Ik merk juist dat mensen zo met zichzelf bezig zijn, dat ze helemaal niet doorhebben dat ik me op de achtergrond houd. Wat ik helemaal niet erg vind hoor, wat mij betreft is het prima zo.
Toch merk ik erg in mijn omgeving dat het niet gewaardeerd wordt dat je introvert bent
Hoe merk je dat?
Zeggen ze dan tegen je dat je stil bent?
Ik heb die ervaring niet echt, moet ik zeggen.
Ik merk juist dat mensen zo met zichzelf bezig zijn, dat ze helemaal niet doorhebben dat ik me op de achtergrond houd. Wat ik helemaal niet erg vind hoor, wat mij betreft is het prima zo.
You don't have to fit into the format
maandag 10 augustus 2015 om 10:59
Nou ja niet gewaardeerd, ik denk (althans dat is mijn ervaring) en heb het idee
dat sommige mensen het vooral lastig vinden als je niet open bent over bepaalde dingen.
Daar had ik gister met een vriendin nog een kleine issue over.
Ze vond het lastig dat ik bepaalde dingen niet gewoon verteld had, en ik snap dat ze dat lastig vindt.
Ik kan als ik iemand vertrouw best open zijn, maar niet over alles. Dat gaat gewoon niet.
Heeft overigens als ik heel eerlijk ben vooral te maken met angst voor oordelen van andere mensen..
dat sommige mensen het vooral lastig vinden als je niet open bent over bepaalde dingen.
Daar had ik gister met een vriendin nog een kleine issue over.
Ze vond het lastig dat ik bepaalde dingen niet gewoon verteld had, en ik snap dat ze dat lastig vindt.
Ik kan als ik iemand vertrouw best open zijn, maar niet over alles. Dat gaat gewoon niet.
Heeft overigens als ik heel eerlijk ben vooral te maken met angst voor oordelen van andere mensen..
maandag 10 augustus 2015 om 11:10
Ik vraag me af hoe sommige mensen het volhouden om nooit zonder partner ergens heen te gaan. Altijd alles samen doen. Het idee alleen al benauwt me. Ik sprak eens met een bezette vriendin af om te gaan zwemmen. Haar vriend moest werken. Toen we samen in de auto zaten, appte haar vriend opeens dat ie thuis was. Ze had zich steeds af te vragen hoe dat nou moest. "ojee nou is ie alleen vanmiddag. Hoe doet ie dat nou met eten?" Onze afspraak was verder leuk, maar dat vroeg ze er steeds tussen door. Hij, hij, hij. Om gek van te worden.
Met een single vriendin afspreken is toch een stuk makkelijker.
Winkelen doe ik ook wel alleen, maar helaas woon ik in een regio waar geen grote steden zijn en niet echt leuke winkels. Hier in de buurt ken ik de weg en ga dan alleen. Als ik al eens naar de Randstand ga, is het wel met iemand erbij. Ik ben een enorme chaoot en verdwaal makkelijk op onbekende plekken. Treinverkeer is hier helaas niet. Ik ga wel eens met de trein, maar dan moet je eerst een heel stuk met de bus. Het voordeel is wel dat ik niet hoef te stressen met parkeren. Kan echt niet parkeren als er nog auto's achter me rijden. Zeker als ze ongeduldig zijn.
Met een single vriendin afspreken is toch een stuk makkelijker.
Winkelen doe ik ook wel alleen, maar helaas woon ik in een regio waar geen grote steden zijn en niet echt leuke winkels. Hier in de buurt ken ik de weg en ga dan alleen. Als ik al eens naar de Randstand ga, is het wel met iemand erbij. Ik ben een enorme chaoot en verdwaal makkelijk op onbekende plekken. Treinverkeer is hier helaas niet. Ik ga wel eens met de trein, maar dan moet je eerst een heel stuk met de bus. Het voordeel is wel dat ik niet hoef te stressen met parkeren. Kan echt niet parkeren als er nog auto's achter me rijden. Zeker als ze ongeduldig zijn.
maandag 10 augustus 2015 om 11:13
quote:hondenmens schreef op 10 augustus 2015 @ 11:10:
Ik vraag me af hoe sommige mensen het volhouden om nooit zonder partner ergens heen te gaan. Altijd alles samen doen. Het idee alleen al benauwt me. Ik sprak eens met een bezette vriendin af om te gaan zwemmen. Haar vriend moest werken. Toen we samen in de auto zaten, appte haar vriend opeens dat ie thuis was. Ze had zich steeds af te vragen hoe dat nou moest. "ojee nou is ie alleen vanmiddag. Hoe doet ie dat nou met eten?" Onze afspraak was verder leuk, maar dat vroeg ze er steeds tussen door. Hij, hij, hij. Om gek van te worden.
Met een single vriendin afspreken is toch een stuk makkelijker.Ongelooflijk, net alsof ze het over 'n peuter heeft die de tent sloopt als je er niet bij bent. Een volwassen vent kan prima voor z'n eigen natje en droogje zorgen. Al gaat ie naar de snackbar.
Ik vraag me af hoe sommige mensen het volhouden om nooit zonder partner ergens heen te gaan. Altijd alles samen doen. Het idee alleen al benauwt me. Ik sprak eens met een bezette vriendin af om te gaan zwemmen. Haar vriend moest werken. Toen we samen in de auto zaten, appte haar vriend opeens dat ie thuis was. Ze had zich steeds af te vragen hoe dat nou moest. "ojee nou is ie alleen vanmiddag. Hoe doet ie dat nou met eten?" Onze afspraak was verder leuk, maar dat vroeg ze er steeds tussen door. Hij, hij, hij. Om gek van te worden.
Met een single vriendin afspreken is toch een stuk makkelijker.Ongelooflijk, net alsof ze het over 'n peuter heeft die de tent sloopt als je er niet bij bent. Een volwassen vent kan prima voor z'n eigen natje en droogje zorgen. Al gaat ie naar de snackbar.
Shoot first, ask questions later!
maandag 10 augustus 2015 om 11:16
Ja dat vraag ik me ook wel eens af.
Je hoort soms van die stelletjes die in 20 jaar nog nooit
een nacht of dag zonder mekaar zijn geweest.
Dat zou mij aardig benauwen.
is die gast van jouw vriendin 8 jaar of zo?
Ajb zeg...
Alleen wonen is trouwens niet altijd leuk,
soms is het onhandig en niet leuk... maar in mijn geval
heb ik er ipv veel stress met mijn ex vooral rust voor teruggekregen.
Samenwonen zal best voordelen hebben maar doen waar je zin in hebt
ipv altijd rekening moeten houden met een ander is niet altijd feest.
(zeker al dat omgekeerd wat minder gebeurt, rekening houden...)
Je hoort soms van die stelletjes die in 20 jaar nog nooit
een nacht of dag zonder mekaar zijn geweest.
Dat zou mij aardig benauwen.
is die gast van jouw vriendin 8 jaar of zo?
Ajb zeg...
Alleen wonen is trouwens niet altijd leuk,
soms is het onhandig en niet leuk... maar in mijn geval
heb ik er ipv veel stress met mijn ex vooral rust voor teruggekregen.
Samenwonen zal best voordelen hebben maar doen waar je zin in hebt
ipv altijd rekening moeten houden met een ander is niet altijd feest.
(zeker al dat omgekeerd wat minder gebeurt, rekening houden...)
maandag 10 augustus 2015 om 11:19
quote:hondenmens schreef op 10 augustus 2015 @ 11:10:
Ik vraag me af hoe sommige mensen het volhouden om nooit zonder partner ergens heen te gaan. Altijd alles samen doen. Het idee alleen al benauwt me. Ik sprak eens met een bezette vriendin af om te gaan zwemmen. Haar vriend moest werken. Toen we samen in de auto zaten, appte haar vriend opeens dat ie thuis was. Ze had zich steeds af te vragen hoe dat nou moest. "ojee nou is ie alleen vanmiddag. Hoe doet ie dat nou met eten?" Onze afspraak was verder leuk, maar dat vroeg ze er steeds tussen door. Hij, hij, hij. Om gek van te worden.
Met een single vriendin afspreken is toch een stuk makkelijker.Haha, ze lijkt mijn ouders wel. Die zijn nog wel van de oude stempel waar de vrouw voor de man zorgt. Als mijn vriend alleen thuis is (of nog erger: alleen moet eten ) vragen ze altijd of ik niet op tijd weg moet "want je vriend komt zo thuis". En als ik bij mijn ouders eet krijg ik altijd een bakje eten mee "voor die arme jongen die anders geen eten heeft". Alsof hij verhongert zonder mij Die "arme jongen" is trouwens 44 en kan prima voor zichzelf zorgen.
Ik vraag me af hoe sommige mensen het volhouden om nooit zonder partner ergens heen te gaan. Altijd alles samen doen. Het idee alleen al benauwt me. Ik sprak eens met een bezette vriendin af om te gaan zwemmen. Haar vriend moest werken. Toen we samen in de auto zaten, appte haar vriend opeens dat ie thuis was. Ze had zich steeds af te vragen hoe dat nou moest. "ojee nou is ie alleen vanmiddag. Hoe doet ie dat nou met eten?" Onze afspraak was verder leuk, maar dat vroeg ze er steeds tussen door. Hij, hij, hij. Om gek van te worden.
Met een single vriendin afspreken is toch een stuk makkelijker.Haha, ze lijkt mijn ouders wel. Die zijn nog wel van de oude stempel waar de vrouw voor de man zorgt. Als mijn vriend alleen thuis is (of nog erger: alleen moet eten ) vragen ze altijd of ik niet op tijd weg moet "want je vriend komt zo thuis". En als ik bij mijn ouders eet krijg ik altijd een bakje eten mee "voor die arme jongen die anders geen eten heeft". Alsof hij verhongert zonder mij Die "arme jongen" is trouwens 44 en kan prima voor zichzelf zorgen.
maandag 10 augustus 2015 om 11:31
quote:Vergeetmenietje1980 schreef op 10 augustus 2015 @ 10:08:
Toch merk ik erg in mijn omgeving dat het niet gewaardeerd wordt dat je introvert bent en ik dus soms mij anders voor moet doen dan ik ben. Druk en veel praten en lachen. En als ik dan thuis kom ben ik bekaf.
Ik snap wat je bedoelt. Extraverten zitten heel anders in elkaar en zien het feit dat je alleen wilt zijn zo ongeveer als een persoonlijke afwijzing. Ik heb een introverte docent geinterviewd die zijn leerlingen coachte, maar toen hij op studiereis een aparte slaapkamer wilde werd hij voor gek verklaard. Daar kan ik nou erg boos om worden, want hij deed enorm zijn best voor zijn leerlingen maar moest 's nachtskunnen opladen na al dat coachen.
Als je je telkens aan hen gaat aanpassen ben je na een half uur al bekaf, dat zou ik niet doen. Ik ben meestal mijn superstille zelf, hoewel ik soms over mezelf denk: zeg nou toch iets, je lijkt wel een kamerplant!! Degenen die je beter leert kennen snappen op een gegeven moment heus wel dat jij ok bent maar niet de hele tijd de gangmaker wilt zijn.
Toch merk ik erg in mijn omgeving dat het niet gewaardeerd wordt dat je introvert bent en ik dus soms mij anders voor moet doen dan ik ben. Druk en veel praten en lachen. En als ik dan thuis kom ben ik bekaf.
Ik snap wat je bedoelt. Extraverten zitten heel anders in elkaar en zien het feit dat je alleen wilt zijn zo ongeveer als een persoonlijke afwijzing. Ik heb een introverte docent geinterviewd die zijn leerlingen coachte, maar toen hij op studiereis een aparte slaapkamer wilde werd hij voor gek verklaard. Daar kan ik nou erg boos om worden, want hij deed enorm zijn best voor zijn leerlingen maar moest 's nachtskunnen opladen na al dat coachen.
Als je je telkens aan hen gaat aanpassen ben je na een half uur al bekaf, dat zou ik niet doen. Ik ben meestal mijn superstille zelf, hoewel ik soms over mezelf denk: zeg nou toch iets, je lijkt wel een kamerplant!! Degenen die je beter leert kennen snappen op een gegeven moment heus wel dat jij ok bent maar niet de hele tijd de gangmaker wilt zijn.
respecteer de overtuigingen van een ander
maandag 10 augustus 2015 om 12:34
Mijn schoonfamilie snapt het ook niet, die rennen elk vrij moment van hot naar her, zijn overal te laat, lijken alleen in groepen te functioneren, noem maar op. Prima voor hen hoor, maar ze respecteren mij en mijn man niet in onze behoefte aan oplaadtijd, laten duidelijk merken dat ze het niet normaal vinden (letterlijk gezegd) en hebben zelfs eens geïnformeerd of we er niet voor in therapie moeten. Voor alle duidelijkheid: we functioneren maatschappelijk gezien prima, zijn tevreden met onszelf en de kinderen doen het goed/zitten lekker in hun vel. Echt het inlevingsvermogen van een houten deur.
maandag 10 augustus 2015 om 12:53
quote:Pink-Ink schreef op 10 augustus 2015 @ 12:34:
Mijn schoonfamilie snapt het ook niet, die rennen elk vrij moment van hot naar her, zijn overal te laat, lijken alleen in groepen te functioneren, noem maar op. Prima voor hen hoor, maar ze respecteren mij en mijn man niet in onze behoefte aan oplaadtijd, laten duidelijk merken dat ze het niet normaal vinden (letterlijk gezegd) en hebben zelfs eens geïnformeerd of we er niet voor in therapie moeten. Voor alle duidelijkheid: we functioneren maatschappelijk gezien prima, zijn tevreden met onszelf en de kinderen doen het goed/zitten lekker in hun vel. Echt het inlevingsvermogen van een houten deur.Wat erg zeg. Wat rot dat ze jullie niet accepteren zoals jullie zijn. Zelf zit ik nu een beetje op het punt dat ik gewoon niet meer naar sociale dingen ga waar ik niks uit haal. Dat betekent dat ik alleen af en toe (1x per 1 a 2 weken) naar iets of iemand toe ga. Ik vind dat prima. Mijn familie heeft mij ook altijd vreemd gevonden omdat ik liever met m'n neus in een lekker boek zat of ging werken of iets anders aan het doen was in plaats van sociaal zijn met anderen. Doordat ik de laatste tijd maar weinig met vrienden en familie afspreek, ben ik bang dat bepaalde vriendschappen over gaan zijn... ik ben daar een beetje bang voor (waarom weet ik niet precies) maar heb ook zoiets dat men mij maar moet nemen zoals ik ben. Ik heb vrienden die ik maar een paar keer per jaar zie. Gaat al jaren prima maar anderen willen toch meer aandacht (familie ook trouwens) maar daar heb ik helemaal geen behoefte aan.
Mijn schoonfamilie snapt het ook niet, die rennen elk vrij moment van hot naar her, zijn overal te laat, lijken alleen in groepen te functioneren, noem maar op. Prima voor hen hoor, maar ze respecteren mij en mijn man niet in onze behoefte aan oplaadtijd, laten duidelijk merken dat ze het niet normaal vinden (letterlijk gezegd) en hebben zelfs eens geïnformeerd of we er niet voor in therapie moeten. Voor alle duidelijkheid: we functioneren maatschappelijk gezien prima, zijn tevreden met onszelf en de kinderen doen het goed/zitten lekker in hun vel. Echt het inlevingsvermogen van een houten deur.Wat erg zeg. Wat rot dat ze jullie niet accepteren zoals jullie zijn. Zelf zit ik nu een beetje op het punt dat ik gewoon niet meer naar sociale dingen ga waar ik niks uit haal. Dat betekent dat ik alleen af en toe (1x per 1 a 2 weken) naar iets of iemand toe ga. Ik vind dat prima. Mijn familie heeft mij ook altijd vreemd gevonden omdat ik liever met m'n neus in een lekker boek zat of ging werken of iets anders aan het doen was in plaats van sociaal zijn met anderen. Doordat ik de laatste tijd maar weinig met vrienden en familie afspreek, ben ik bang dat bepaalde vriendschappen over gaan zijn... ik ben daar een beetje bang voor (waarom weet ik niet precies) maar heb ook zoiets dat men mij maar moet nemen zoals ik ben. Ik heb vrienden die ik maar een paar keer per jaar zie. Gaat al jaren prima maar anderen willen toch meer aandacht (familie ook trouwens) maar daar heb ik helemaal geen behoefte aan.
maandag 10 augustus 2015 om 12:56
Volgende maand heb ik ook weer wat verjaardagen in de familie... ik denk dat ik af ga zeggen maar vind het vervelend als men dat persoonlijk opneemt. Zelf kan ik er geen traan om laten of iemand wel/niet naar een gelegenheid komt of wel/niet wil afspreken. Komt iemand niet, prima. Dat ligt dan aan de zin/tijd van die persoon, niet aan mij. Maar niet iedereen denkt zo. Dus af en toe (vroeger heel vaak) ga ik dan toch maar... want je moet toch iets over hebben voor een ander. Maar dat kost me zoveel energie en soms kan ik het niet eens opbrengen daar met een vrolijk gezicht te zitten. Soms denk ik dat er echt iets mis is met me, maar goed, dit topic laat zien dat er wel meer mensen zijn die niet met de kudde meelopen.
maandag 10 augustus 2015 om 13:40
Ik vier mijn verjaardag nooit en vind het echt moeilijk voorstelbaar dat anderen er wel iets aan vinden. Ik heb het dan over kringverjaardagen waar je met iemands oma, buren en weet ik veel wie een middag of avond over koetjes en kalfjes geacht wordt te praten. Daar ga ik zo weinig mogelijk (lees: alleen ouders en schoonouders) naartoe.
maandag 10 augustus 2015 om 13:46
quote:Lotte35 schreef op 10 augustus 2015 @ 10:51:
[...]
Hoe merk je dat?
Zeggen ze dan tegen je dat je stil bent?
Ik heb die ervaring niet echt, moet ik zeggen.
Ik merk juist dat mensen zo met zichzelf bezig zijn, dat ze helemaal niet doorhebben dat ik me op de achtergrond houd. Wat ik helemaal niet erg vind hoor, wat mij betreft is het prima zo.
Inderdaad, krijg ik te horen dat ik stil ben en bij een ex-baan zei een collega dat ze een tip had voor mij. Ik moest meer open zijn. Ik voelde mij namelijk niet geroepen naar die collega om over mijn privé leven te praten en toen ik een keer met haar lunchte en dus
naast de koetjes en kalfjes had ze het over een bepaalde plaats waarop ik zei dat ik daar ook wel eens was geweest met mijn vriend (toen nog niet getrouwd, net een paar maanden aan het daten) Ze zei later dat ze verbaasd was want ze wist niet eens dat ik een vriend had. En toen kwam dus dé tip.
Als jonge stagiaire zat ik bij een bedrijf tussen allemaal dames van rond de 30 die alleen maar over hun kinderen praatten. Ik had nog geen kinderen en er ook geen reet verstand van. Plus het boeide mij totáál niet. Kreeg ik commentaar dat ik niet mee praatte.
Ik kan heus wel een eind weg kleppen hoor. Ik werk in de psychiatrie dus dan zal je wel moeten. En dat vind ik ook helemaal geen moeite. Maar als ik terug naar huis rij en thuis kom moet ik wel eerst even bij komen. Even tijd voor mijzelf. En door commentaar oa van ex collega's in het verleden klets ik ook overal mee, ook als het mij niet boeit. En ik merk dat dat een stuk meer wordt gewaardeerd.
[...]
Hoe merk je dat?
Zeggen ze dan tegen je dat je stil bent?
Ik heb die ervaring niet echt, moet ik zeggen.
Ik merk juist dat mensen zo met zichzelf bezig zijn, dat ze helemaal niet doorhebben dat ik me op de achtergrond houd. Wat ik helemaal niet erg vind hoor, wat mij betreft is het prima zo.
Inderdaad, krijg ik te horen dat ik stil ben en bij een ex-baan zei een collega dat ze een tip had voor mij. Ik moest meer open zijn. Ik voelde mij namelijk niet geroepen naar die collega om over mijn privé leven te praten en toen ik een keer met haar lunchte en dus
naast de koetjes en kalfjes had ze het over een bepaalde plaats waarop ik zei dat ik daar ook wel eens was geweest met mijn vriend (toen nog niet getrouwd, net een paar maanden aan het daten) Ze zei later dat ze verbaasd was want ze wist niet eens dat ik een vriend had. En toen kwam dus dé tip.
Als jonge stagiaire zat ik bij een bedrijf tussen allemaal dames van rond de 30 die alleen maar over hun kinderen praatten. Ik had nog geen kinderen en er ook geen reet verstand van. Plus het boeide mij totáál niet. Kreeg ik commentaar dat ik niet mee praatte.
Ik kan heus wel een eind weg kleppen hoor. Ik werk in de psychiatrie dus dan zal je wel moeten. En dat vind ik ook helemaal geen moeite. Maar als ik terug naar huis rij en thuis kom moet ik wel eerst even bij komen. Even tijd voor mijzelf. En door commentaar oa van ex collega's in het verleden klets ik ook overal mee, ook als het mij niet boeit. En ik merk dat dat een stuk meer wordt gewaardeerd.
maandag 10 augustus 2015 om 13:52
quote:Nomad schreef op 10 augustus 2015 @ 12:56:
Soms denk ik dat er echt iets mis is met me, maar goed, dit topic laat zien dat er wel meer mensen zijn die niet met de kudde meelopen.Ik heb nooit gedacht dat er iets mis met me is. Ik verbaas me juist over het gedrag van anderen, die ik hoor klagen dat ze het eigenlijk te druk hebben of dat ze toch echt geen zin hebben in die verjaardag/dat familiedagje/etentje met collega's. Dan denk ik echt: ga dan niet!!
Soms denk ik dat er echt iets mis is met me, maar goed, dit topic laat zien dat er wel meer mensen zijn die niet met de kudde meelopen.Ik heb nooit gedacht dat er iets mis met me is. Ik verbaas me juist over het gedrag van anderen, die ik hoor klagen dat ze het eigenlijk te druk hebben of dat ze toch echt geen zin hebben in die verjaardag/dat familiedagje/etentje met collega's. Dan denk ik echt: ga dan niet!!
maandag 10 augustus 2015 om 13:53
quote:Nomad schreef op 10 augustus 2015 @ 12:56:
Volgende maand heb ik ook weer wat verjaardagen in de familie... ik denk dat ik af ga zeggen maar vind het vervelend als men dat persoonlijk opneemt. Zelf kan ik er geen traan om laten of iemand wel/niet naar een gelegenheid komt of wel/niet wil afspreken. Komt iemand niet, prima. Dat ligt dan aan de zin/tijd van die persoon, niet aan mij. Maar niet iedereen denkt zo. Dus af en toe (vroeger heel vaak) ga ik dan toch maar... want je moet toch iets over hebben voor een ander. Maar dat kost me zoveel energie en soms kan ik het niet eens opbrengen daar met een vrolijk gezicht te zitten. Soms denk ik dat er echt iets mis is met me, maar goed, dit topic laat zien dat er wel meer mensen zijn die niet met de kudde meelopen.
Mijn vriend en ik hadden gister een gesprek over verjaardagen, er zit er weer 1 aan te komen, zucht. We gaan meestal wat eerder zodat we tijd hebben om rustig met de jarige bij te praten en we vertrekken ook als eerste zodat we voldoende tijd hebben om thuis bij te tanken. Mijn vriend verdwijnt dan gelijk naar boven en ik ga mijn eigen ding doen. Niet gaan is geen optie, het gaat om naaste familieleden, alle andere verjaardagen doen we sowieso al niet aan, incl. die van onszelf. De vraag is wel welke toegevoegde waarde onze aanwezigheid heeft, volgens mij straalt het ervan af dat we liever thuis zijn.
Wij hebben ook jarenlang gedacht dat er iets mis met ons was, dat we contactgestoord zijn, etc.. Jaren geleden heb ik gelezen dat de één energie uit andere mensen haalt en de ander uit zichzelf. Dat simpele zinnetje was echt een eyeopener, het is de kern van ons 'probleem'. We zitten nu in een soort van acceptatieproces, niet alleen het accepteren dat het goed is zoals wij zijn, maar ook het accepteren dat het goed is zoals andere mensen zijn. Dat laatste vind ik net wat lastiger.
Volgende maand heb ik ook weer wat verjaardagen in de familie... ik denk dat ik af ga zeggen maar vind het vervelend als men dat persoonlijk opneemt. Zelf kan ik er geen traan om laten of iemand wel/niet naar een gelegenheid komt of wel/niet wil afspreken. Komt iemand niet, prima. Dat ligt dan aan de zin/tijd van die persoon, niet aan mij. Maar niet iedereen denkt zo. Dus af en toe (vroeger heel vaak) ga ik dan toch maar... want je moet toch iets over hebben voor een ander. Maar dat kost me zoveel energie en soms kan ik het niet eens opbrengen daar met een vrolijk gezicht te zitten. Soms denk ik dat er echt iets mis is met me, maar goed, dit topic laat zien dat er wel meer mensen zijn die niet met de kudde meelopen.
Mijn vriend en ik hadden gister een gesprek over verjaardagen, er zit er weer 1 aan te komen, zucht. We gaan meestal wat eerder zodat we tijd hebben om rustig met de jarige bij te praten en we vertrekken ook als eerste zodat we voldoende tijd hebben om thuis bij te tanken. Mijn vriend verdwijnt dan gelijk naar boven en ik ga mijn eigen ding doen. Niet gaan is geen optie, het gaat om naaste familieleden, alle andere verjaardagen doen we sowieso al niet aan, incl. die van onszelf. De vraag is wel welke toegevoegde waarde onze aanwezigheid heeft, volgens mij straalt het ervan af dat we liever thuis zijn.
Wij hebben ook jarenlang gedacht dat er iets mis met ons was, dat we contactgestoord zijn, etc.. Jaren geleden heb ik gelezen dat de één energie uit andere mensen haalt en de ander uit zichzelf. Dat simpele zinnetje was echt een eyeopener, het is de kern van ons 'probleem'. We zitten nu in een soort van acceptatieproces, niet alleen het accepteren dat het goed is zoals wij zijn, maar ook het accepteren dat het goed is zoals andere mensen zijn. Dat laatste vind ik net wat lastiger.
