Psyche
alle pijlers
Meer mensen die graag op zichzelf zijn?
zaterdag 6 juni 2015 om 12:47
Hoi allemaal,
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
zondag 9 augustus 2015 om 13:07
quote:cerulli schreef op 09 augustus 2015 @ 10:08:
Ik voel me wel steeds meer een rare naarmate ik ouder word.
Ik merk juist dat het makkelijker voor mezelf wordt, nu ik wat ouder word.
Vroeger, toen ik nog niet geaccepteerd had dat ik 'best wel afweek van de massa', deed ik regelmatig dingen tegen mijn gevoel in. Alleen maar omdat ik dacht dat ze me anders raar zouden vinden. Met een vriendin mee, een paar dagen in de stacaravan van haar ouders. Ik heb toen letterlijk de uren afgeteld (en dat zijn er veel, als je vijf dagen gaat) tot ik weer naar huis mocht.
Ik ben nu eenenveertig, en ben nu veel beter in staat om te denken: 'Ik maak toch zeker zélf wel uit wat ik wil en niet wil, in MIJN leven?' Nou ja, vroeger dacht ik dat ook wel, maar nu vóel ik het ook echt zo. Ik was ook echt blij, toen ik veertig werd. Zag het als een soort psychologische grens. Vanaf dat moment had ik geen zin meer om 'te doen alsof'. Het voelt goed. Het enige wat ik jammer vind, is dat ik die grens niet tien jaar geleden al heb getrokken. Beter nog: twintig jaar geleden.
Maar ach, een mens is nooit te oud om dingen anders te gaan doen.
Ik voel me wel steeds meer een rare naarmate ik ouder word.
Ik merk juist dat het makkelijker voor mezelf wordt, nu ik wat ouder word.
Vroeger, toen ik nog niet geaccepteerd had dat ik 'best wel afweek van de massa', deed ik regelmatig dingen tegen mijn gevoel in. Alleen maar omdat ik dacht dat ze me anders raar zouden vinden. Met een vriendin mee, een paar dagen in de stacaravan van haar ouders. Ik heb toen letterlijk de uren afgeteld (en dat zijn er veel, als je vijf dagen gaat) tot ik weer naar huis mocht.
Ik ben nu eenenveertig, en ben nu veel beter in staat om te denken: 'Ik maak toch zeker zélf wel uit wat ik wil en niet wil, in MIJN leven?' Nou ja, vroeger dacht ik dat ook wel, maar nu vóel ik het ook echt zo. Ik was ook echt blij, toen ik veertig werd. Zag het als een soort psychologische grens. Vanaf dat moment had ik geen zin meer om 'te doen alsof'. Het voelt goed. Het enige wat ik jammer vind, is dat ik die grens niet tien jaar geleden al heb getrokken. Beter nog: twintig jaar geleden.
Maar ach, een mens is nooit te oud om dingen anders te gaan doen.
You don't have to fit into the format
zondag 9 augustus 2015 om 13:11
Ik ben nu 44 en heb nu pas het gevoel dat ik denk; ik moet toch gewoon doen wat IK leuk vind en wat IK wil...ben jaren ook meegegaan in de massa..wat normaal was, met vriendinnen op vakantie, met ex op vakantie...maar het was altijd maar aanpassen en discussies over de dingen te doen..ik wil nu gewoon doen wat IK wil en wat Ik leuk vind....wel spannend maar voelt ook bevrijdend..
zondag 9 augustus 2015 om 13:15
Dat had ik vroeger toen iedereen begon uit te gaan. Hoewel ik ook van discomuziek/dansen hield, vond ik 't dus echt helemaal niets om 's avonds pas om 22.30 of later weg te gaan. Dan wil ik niets meer, alleen nog op de bank hangen of naar bed. En van kroeghangen heb ik helemaal nooit iets begrepen. In 't gunstigste geval heb je een of andere ongemakkelijke barkruk en in 't slechtste geval moet je staan. En dan ook nog 'ns 's avonds laat. Doe mij maar 'n terrasje of loungetent met drank en hapjes op 'n normaal tijdstip van de dag.
Shoot first, ask questions later!
zondag 9 augustus 2015 om 13:20
Hahaha redbulltje, dat had ik vroeger net zo.....al vind ik dansen en disco muziek wel leuk (ja ik hou nu eenmaal van hele foute muziek) maar dan moet je wel op tijd weg kunnen, 8 uur ofzo en dan moet om 1 uur weer thuis, net zoals vroeger (in elk geval mijn vroeger haha) t moet niet al te druk zijn....hele avond aan een bar hangen heb ik nooit begrepen....
zondag 9 augustus 2015 om 13:35
Hier ook heel veel herkenning.
Weet niet of dit onder reclame maken valt (dat is niet mijn bedoeling) maar ik heb veel gehad aan het boek "Hoog sensitieve personen" van Elaine Aron. Dat gaat trouwens verder dan de voorbeelden die hier gegeven worden, maar misschien hebben enkelen van jullie er ook wat aan. Hier staat ook in dat inmiddels is bewezen dat bij ca 20% van de mensen de verwerking van prikkels via het zenuwstelsel en de hersenen (zowel fysiek als mentaal) anders loopt dan bij normale mensen. Je wordt ermee geboren en je komt er ook nooit meer vanaf. Het boek beschrijft veel voorbeelden en hoe je er mee om kunt gaan.
Ik heb altijd gedacht dat ik me aanstelde als ik bijvoorbeeld na een dagje winkelen met vriendinnen te moe was om óók nog met de hele groep uit eten te gaan. Nu doe ik dat gewoon niet meer. Ook het niet kunnen slapen met iemand in dezelfde ruimte herken ik. Veel tijd voor mezelf nodig en ik werd altijd "gek" van iedereen die wat van me "moest". Ik heb wel drie kinderen. Dat is af en toe best zwaar. Maar mijn man snapt het (heeft ook trekken) en neemt ze af en toe mee op pad zodat ik dan echt even wat voor mezelf kan doen.
Weet niet of dit onder reclame maken valt (dat is niet mijn bedoeling) maar ik heb veel gehad aan het boek "Hoog sensitieve personen" van Elaine Aron. Dat gaat trouwens verder dan de voorbeelden die hier gegeven worden, maar misschien hebben enkelen van jullie er ook wat aan. Hier staat ook in dat inmiddels is bewezen dat bij ca 20% van de mensen de verwerking van prikkels via het zenuwstelsel en de hersenen (zowel fysiek als mentaal) anders loopt dan bij normale mensen. Je wordt ermee geboren en je komt er ook nooit meer vanaf. Het boek beschrijft veel voorbeelden en hoe je er mee om kunt gaan.
Ik heb altijd gedacht dat ik me aanstelde als ik bijvoorbeeld na een dagje winkelen met vriendinnen te moe was om óók nog met de hele groep uit eten te gaan. Nu doe ik dat gewoon niet meer. Ook het niet kunnen slapen met iemand in dezelfde ruimte herken ik. Veel tijd voor mezelf nodig en ik werd altijd "gek" van iedereen die wat van me "moest". Ik heb wel drie kinderen. Dat is af en toe best zwaar. Maar mijn man snapt het (heeft ook trekken) en neemt ze af en toe mee op pad zodat ik dan echt even wat voor mezelf kan doen.
zondag 9 augustus 2015 om 13:37
quote:Lotte35 schreef op 09 augustus 2015 @ 13:07:
[...]
Ik merk juist dat het makkelijker voor mezelf wordt, nu ik wat ouder word.
Vroeger, toen ik nog niet geaccepteerd had dat ik 'best wel afweek van de massa', deed ik regelmatig dingen tegen mijn gevoel in. Alleen maar omdat ik dacht dat ze me anders raar zouden vinden. Met een vriendin mee, een paar dagen in de stacaravan van haar ouders. Ik heb toen letterlijk de uren afgeteld (en dat zijn er veel, als je vijf dagen gaat) tot ik weer naar huis mocht.
Ik ben nu eenenveertig, en ben nu veel beter in staat om te denken: 'Ik maak toch zeker zélf wel uit wat ik wil en niet wil, in MIJN leven?' Nou ja, vroeger dacht ik dat ook wel, maar nu vóel ik het ook echt zo. Ik was ook echt blij, toen ik veertig werd. Zag het als een soort psychologische grens. Vanaf dat moment had ik geen zin meer om 'te doen alsof'. Het voelt goed. Het enige wat ik jammer vind, is dat ik die grens niet tien jaar geleden al heb getrokken. Beter nog: twintig jaar geleden.
Maar ach, een mens is nooit te oud om dingen anders te gaan doen.
Ik ben zo'n 15 jaar jonger dan jij, dus wie weet sta ik er over een paar jaar ook zo in . Ik denk dat het komt doordat veel mensen van mijn leeftijd in de levensfase komen waarin ze aan kinderen beginnen en gaan settelen. Toen iedereen nog studeerde viel het minder op dat ik "anders" was.
Overigens bedenk ik me nu dat er ook wel kanten aan zitten waar ik trots op ben. Ik reis veel alleen en ik merk vaak dat anderen dat niet durven. Binnenkort ga ik weer en ik hoor doorlopend: "Hoe doe je dat? Vind je dat niet eng? En hoe weet je nou waar je naartoe moet op het station?" (Mijn antwoord: Koffer inpakken en gaan, nee, goed op de bordjes kijken). Ik vind alleen reizen niet alleen leuk om de redenen die redbulletje al noemde, het geeft ook een kick als je iets doet wat andere mensen niet durven. Niet dat ik het speciaal doe om anderen de ogen uit te steken maar voor de verandering is het wel leuk om als "stoer" gezien te worden
[...]
Ik merk juist dat het makkelijker voor mezelf wordt, nu ik wat ouder word.
Vroeger, toen ik nog niet geaccepteerd had dat ik 'best wel afweek van de massa', deed ik regelmatig dingen tegen mijn gevoel in. Alleen maar omdat ik dacht dat ze me anders raar zouden vinden. Met een vriendin mee, een paar dagen in de stacaravan van haar ouders. Ik heb toen letterlijk de uren afgeteld (en dat zijn er veel, als je vijf dagen gaat) tot ik weer naar huis mocht.
Ik ben nu eenenveertig, en ben nu veel beter in staat om te denken: 'Ik maak toch zeker zélf wel uit wat ik wil en niet wil, in MIJN leven?' Nou ja, vroeger dacht ik dat ook wel, maar nu vóel ik het ook echt zo. Ik was ook echt blij, toen ik veertig werd. Zag het als een soort psychologische grens. Vanaf dat moment had ik geen zin meer om 'te doen alsof'. Het voelt goed. Het enige wat ik jammer vind, is dat ik die grens niet tien jaar geleden al heb getrokken. Beter nog: twintig jaar geleden.
Maar ach, een mens is nooit te oud om dingen anders te gaan doen.
Ik ben zo'n 15 jaar jonger dan jij, dus wie weet sta ik er over een paar jaar ook zo in . Ik denk dat het komt doordat veel mensen van mijn leeftijd in de levensfase komen waarin ze aan kinderen beginnen en gaan settelen. Toen iedereen nog studeerde viel het minder op dat ik "anders" was.
Overigens bedenk ik me nu dat er ook wel kanten aan zitten waar ik trots op ben. Ik reis veel alleen en ik merk vaak dat anderen dat niet durven. Binnenkort ga ik weer en ik hoor doorlopend: "Hoe doe je dat? Vind je dat niet eng? En hoe weet je nou waar je naartoe moet op het station?" (Mijn antwoord: Koffer inpakken en gaan, nee, goed op de bordjes kijken). Ik vind alleen reizen niet alleen leuk om de redenen die redbulletje al noemde, het geeft ook een kick als je iets doet wat andere mensen niet durven. Niet dat ik het speciaal doe om anderen de ogen uit te steken maar voor de verandering is het wel leuk om als "stoer" gezien te worden
zondag 9 augustus 2015 om 13:48
Ja precies, mensen vinden het vaak heel interessant als je over je reizen verteld en hebben bewondering voor je dat je het alleen doet. En moeten teleurgesteld toegeven dat zij dat ook wel zouden willen, maar ja, de kinderen en de kosten he. Dus helemaal niet erg om anders te zijn en je eigen weg te kiezen. Vind het altijd behoorlijk sneu als ik lees dat iemand 'n schoolreunie bezoekt ofzo en daar hoort dat het merendeel zich al heeft gesetteld en kinderen heeft, dat ze zich dan zo'n buitenbeentje voelen. Zelf weet ik uit de praktijk dat die gesettelden vaak jaloerser op die buitenbeentjes zijn dan andersom.
Shoot first, ask questions later!
zondag 9 augustus 2015 om 13:57
Alleen reizen vind ik heerlijk!! Ik ben nu 40, maar toen ik 24 was heb ik dat een half jaar gedaan. Niemand snapte dat ik perse in mijn eentje wilde. Precies wat redbulletje zegt: met niemand rekening hoeven houden was geweldig!
Wat ik heel vervelend vind is dat ik aan een bepaalde vriendinnengroep steeds weer opnieuw moet uitleggen waarom ik niet meega op weekendjes weg en andere activiteiten. Het kwartje valt maar niet.
En als ik wel een keer meega, ben ik leeg gezogen aan het einde van de dag. Na het lezen van dit topic zie ik ineens heel helder dat ik dit echt niet meer wil en dat dat ook heel normaal is. Ik heb het contact geprobeerd te laten verwateren, maar steeds komt er weer een uitnodiging voor een gezamenlijke activiteit. Heb altijd het gevoel dat ik me bij hen moet verdedigen. Terwijl ik inmiddels genoeg vriendinnen heb die het wel snappen en me nemen zoals ik ben. Misschien tijd voor een hardere aanpak en mezelf uit de groepsapp verwijderen. Pfff, ik krijg het nu al benauwd....
Wat ik heel vervelend vind is dat ik aan een bepaalde vriendinnengroep steeds weer opnieuw moet uitleggen waarom ik niet meega op weekendjes weg en andere activiteiten. Het kwartje valt maar niet.
En als ik wel een keer meega, ben ik leeg gezogen aan het einde van de dag. Na het lezen van dit topic zie ik ineens heel helder dat ik dit echt niet meer wil en dat dat ook heel normaal is. Ik heb het contact geprobeerd te laten verwateren, maar steeds komt er weer een uitnodiging voor een gezamenlijke activiteit. Heb altijd het gevoel dat ik me bij hen moet verdedigen. Terwijl ik inmiddels genoeg vriendinnen heb die het wel snappen en me nemen zoals ik ben. Misschien tijd voor een hardere aanpak en mezelf uit de groepsapp verwijderen. Pfff, ik krijg het nu al benauwd....
zondag 9 augustus 2015 om 17:02
Herkenbaar allemaal. Cerulli: ik krijg ook vaak vragen mbt reizen. Dat jij dat durft etc. Ze snappen niet dat ik dat doe. . . .ik snap op mijn beurt de saaie levens van sommigen dan weer niet.
@swiss oh vreselijk die dingen met groepjes vriendinnen. Ik zeg ook vaak nee. Een vriendin van me had.het er over. Om nog eens een keer met.zijn allen op stap te gaan. Ik krijg het daar al van. Een keer per jaar vind ik meer dan genoeg.
Een goede vriendin van me is sinds een half jaar weer single. En ze ging er vanuit dat ze wel bij mij kon aansluiten. Nooit wilde ze stappen, maar.nu ineens weer wel. Ik ga echter al jaren alleen en heb er echt geen zin in. Zij vraagt regelmatig om te gaan. En om dingen te doen. Ik vond t prima zoals het was. Zij haar relatie en ik mijn eigen leventje. Ik hou er ook niet van als anderen te veel in mijn leven komen. Bij die vriendin is het kwartje nog niet helemaal gevallen geloof ik.
Mijn moeder is ook best op zichzelf. Ze zeiook wel eens dat ik als kind al erg op mezelf was.
@swiss oh vreselijk die dingen met groepjes vriendinnen. Ik zeg ook vaak nee. Een vriendin van me had.het er over. Om nog eens een keer met.zijn allen op stap te gaan. Ik krijg het daar al van. Een keer per jaar vind ik meer dan genoeg.
Een goede vriendin van me is sinds een half jaar weer single. En ze ging er vanuit dat ze wel bij mij kon aansluiten. Nooit wilde ze stappen, maar.nu ineens weer wel. Ik ga echter al jaren alleen en heb er echt geen zin in. Zij vraagt regelmatig om te gaan. En om dingen te doen. Ik vond t prima zoals het was. Zij haar relatie en ik mijn eigen leventje. Ik hou er ook niet van als anderen te veel in mijn leven komen. Bij die vriendin is het kwartje nog niet helemaal gevallen geloof ik.
Mijn moeder is ook best op zichzelf. Ze zeiook wel eens dat ik als kind al erg op mezelf was.
zondag 9 augustus 2015 om 17:18
Waar ik ook een pesthekel aan heb, is als er iemand met mij meerijdt in de auto.
Dat 'verplicht gezellig moeten kletsen'; vreselijk.
Pas hadden we een cursus van ons werk, en een collega vroeg of ze met mij mee kon rijden.
Natuurlijk zeg ik dan geen nee (al zou ik dat wel willen ), maar ik zag er meteen best wel tegenop.
Het zou een uur rijden zijn, waar moesten we het in vredesnaam over hebben?!
Uiteindelijk kwam ze een paar dagen voor de cursus vertellen dat ze toch op een andere datum ging, omdat ze verhinderd was.
Hoewel ik totaal niet 'aanrakerig' ben, kon ik haar wel zoenen
Dat 'verplicht gezellig moeten kletsen'; vreselijk.
Pas hadden we een cursus van ons werk, en een collega vroeg of ze met mij mee kon rijden.
Natuurlijk zeg ik dan geen nee (al zou ik dat wel willen ), maar ik zag er meteen best wel tegenop.
Het zou een uur rijden zijn, waar moesten we het in vredesnaam over hebben?!
Uiteindelijk kwam ze een paar dagen voor de cursus vertellen dat ze toch op een andere datum ging, omdat ze verhinderd was.
Hoewel ik totaal niet 'aanrakerig' ben, kon ik haar wel zoenen
You don't have to fit into the format
zondag 9 augustus 2015 om 17:22
Lotte, mooie afbeelding! Of liever gezegd mooie tekst.
He k*tteedek** ... een club waarin je samenkomt voor een stelletje kluizenaars dat kan natuurlijk niet..
He jammer... ik vond het wel een lollig idee...
Alhoewel als je graag op jezelf bent wil dat niet zeggen dat je dat altijd wil zijn/nooit mensen wil ontmoeten. Althans dat geldt voor mij..
He k*tteedek** ... een club waarin je samenkomt voor een stelletje kluizenaars dat kan natuurlijk niet..
He jammer... ik vond het wel een lollig idee...
Alhoewel als je graag op jezelf bent wil dat niet zeggen dat je dat altijd wil zijn/nooit mensen wil ontmoeten. Althans dat geldt voor mij..
zondag 9 augustus 2015 om 17:37
zondag 9 augustus 2015 om 17:56
Ik ben een einzelgänger, maar woon samen met mijn man en kinderen. En dat gaat prima hoor.
S'avonds als de kinderen op bed liggen ga ik lekker mijn eigen gang. Ik zit echt niet alle avonden met man op de bank. Meestal gaat hij savonds achter zijn pc, spellen spelen enzo. En ik doe ook iets voor mijzelf.
Dag in dag uit thuis zitten is niks voor mij, ik moet er wel even uit. Maar ik hoef niet zo nodig bij mensen op bezoek en ik heb er ook geen behoefte aan om alle dagen thuis bezoek te krijgen.
Ik moest wel heel erg wennen toen ik een relatie kreeg en man steeds bij mij thuis kwam. Ik woonde al een aantal jaar alleen en kon doen en laten wat ik wilde.
S'avonds als de kinderen op bed liggen ga ik lekker mijn eigen gang. Ik zit echt niet alle avonden met man op de bank. Meestal gaat hij savonds achter zijn pc, spellen spelen enzo. En ik doe ook iets voor mijzelf.
Dag in dag uit thuis zitten is niks voor mij, ik moet er wel even uit. Maar ik hoef niet zo nodig bij mensen op bezoek en ik heb er ook geen behoefte aan om alle dagen thuis bezoek te krijgen.
Ik moest wel heel erg wennen toen ik een relatie kreeg en man steeds bij mij thuis kwam. Ik woonde al een aantal jaar alleen en kon doen en laten wat ik wilde.
zondag 9 augustus 2015 om 18:13
Ik meld me ook aan Ik ben altijd al graag op mezelf geweest, ben enig kind en kan mezelf uitstekend alleen vermaken. Ik ben wel getrouwd, maar mijn man heeft een eigen bedrijf en is een type wat graag zijn eigen leven leidt. Aan de ene kant vind ik dat wel lekker omdat ik dan ook niks hoef en geen verplichtingen heb. Maar soms is er wel iets in mij, dat zich gekwetst voelt dat ik slechts in een klein deel van zijn leven een rol speel.
zondag 9 augustus 2015 om 18:39
quote:Lotte35 schreef op 09 augustus 2015 @ 17:42:
[...]
Ja, mooi hè?
Ja!
In mijn eentje op vakantie heb ik nog nooit gedaan. Ik ben sowieso niet zo'n vakantieganger.
Dit is overigens op lange termijn (zo oud ben ik nog niet, 33) wel iets wat ik een x zou willen doen want ik denk dat het wel goed voor me zou zijn.
[...]
Ja, mooi hè?
Ja!
In mijn eentje op vakantie heb ik nog nooit gedaan. Ik ben sowieso niet zo'n vakantieganger.
Dit is overigens op lange termijn (zo oud ben ik nog niet, 33) wel iets wat ik een x zou willen doen want ik denk dat het wel goed voor me zou zijn.
