Psyche
alle pijlers
Meer mensen die graag op zichzelf zijn?
zaterdag 6 juni 2015 om 12:47
Hoi allemaal,
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
donderdag 31 december 2015 om 08:57
@Dollycat, wat goed zeg, dat je met je man hebt gepraat.
Mantelzorger zijn vraagt inderdaad enorm veel energie (mijn moeder zorgt voor haar man, bij haar zie ik het ook). Als je dan ook zelf nog ziek bent en sowieso al weinig of geen energie krijgt van (de meeste) andere mensen, lijkt me dat heel zwaar.
Wat betreft drie maanden helemaal niemand zien; dat lijkt me niks. Ik ben héél graag alleen, maar ben toch ook heel blij met mijn collega's, mijn moeder en een paar vriendinnen. Al is het alleen maar omdat ik me, als ik op mijn werk ben, zo heerlijk kan verheugen op de avond, omdat ik dan weer lekker alleen ben
Maar nu heb ik twee weken vakantie, en ik heb echt heel weinig mensen gezien. Ik voel me gewoon nooit eenzaam, echt nooit. Maar dat komt óók doordat ik weet dat de paar mensen om wie ik veel geef er wél zijn. Ik kán naar ze toegaan als ik dat wil, ik weet dat zij van mij houden. En dat heeft ieder mens nodig.
Denk ik.
Mantelzorger zijn vraagt inderdaad enorm veel energie (mijn moeder zorgt voor haar man, bij haar zie ik het ook). Als je dan ook zelf nog ziek bent en sowieso al weinig of geen energie krijgt van (de meeste) andere mensen, lijkt me dat heel zwaar.
Wat betreft drie maanden helemaal niemand zien; dat lijkt me niks. Ik ben héél graag alleen, maar ben toch ook heel blij met mijn collega's, mijn moeder en een paar vriendinnen. Al is het alleen maar omdat ik me, als ik op mijn werk ben, zo heerlijk kan verheugen op de avond, omdat ik dan weer lekker alleen ben
Maar nu heb ik twee weken vakantie, en ik heb echt heel weinig mensen gezien. Ik voel me gewoon nooit eenzaam, echt nooit. Maar dat komt óók doordat ik weet dat de paar mensen om wie ik veel geef er wél zijn. Ik kán naar ze toegaan als ik dat wil, ik weet dat zij van mij houden. En dat heeft ieder mens nodig.
Denk ik.
You don't have to fit into the format
donderdag 31 december 2015 om 10:02
Ja Lotte 35, zo denk ik er ook over. Ik zie de mensen die me het meest dierbaar zijn regelmatig en zou niet zonder ze willen en kunnen. Ik vind het daarentegen daarna gewoon heerlijk om alleen te zijn. Ik voel me ook niet eenzaam als ik even een tijdje weinig mensen zie. Ik laad ervan op.
Het zal inderdaad op het moment wel even vluchtgedrag zijn. Als het me even teveel wordt, dan denk ik, 'waar is dat onbewoonde eiland waar ik in een hangmat kan hangen???' Nu met dat vuurwerk sowieso , het is hier al losgebarsten.
Mantelzorgen is zwaar ja, maar ik doe het met heel veel liefde. Mijn eigen lijf werkt helaas niet altijd mee, maar ook daar heb ik inmiddels redelijk vrede mee. Wel is dit gewoon prioriteit voor mij, ik steek hier mijn energie in. Ik ga dan niet op verplichte visites of me omringen met energiezuigers. Eerder deed ik dit wel veel, ten koste van mezelf. Nu probeer ik het af en toe, voor mijn man. Omdat ik hem ook tegemoet wil komen. Hij begrijpt me meer na ons gesprek. Nu hopen dat dat zo blijft.
Het zal inderdaad op het moment wel even vluchtgedrag zijn. Als het me even teveel wordt, dan denk ik, 'waar is dat onbewoonde eiland waar ik in een hangmat kan hangen???' Nu met dat vuurwerk sowieso , het is hier al losgebarsten.
Mantelzorgen is zwaar ja, maar ik doe het met heel veel liefde. Mijn eigen lijf werkt helaas niet altijd mee, maar ook daar heb ik inmiddels redelijk vrede mee. Wel is dit gewoon prioriteit voor mij, ik steek hier mijn energie in. Ik ga dan niet op verplichte visites of me omringen met energiezuigers. Eerder deed ik dit wel veel, ten koste van mezelf. Nu probeer ik het af en toe, voor mijn man. Omdat ik hem ook tegemoet wil komen. Hij begrijpt me meer na ons gesprek. Nu hopen dat dat zo blijft.
donderdag 31 december 2015 om 10:10
quote:Hoezitdit schreef op 31 december 2015 @ 07:49:
[...]
Goed dat je met hem gepraat hebt en dat hij het nu eindelijk een beetje begrijpt.
Loop jij zo langzamerhand op je tandvlees? Ik vind het niet zo gek, hoor, dat je niet meer kunt. Hoe slechter ik mij voel, hoe meer ik mij terugtrek. Het lijkt mij heel vermoeiend als je partner je dan ook nog laat voelen 'dat er iets mis met je is', wat natuurlijk niet zo is.
Zijn jullie al lang bij elkaar?Ja, wij zijn al heel lang bij elkaar. Er is veel veranderd de laatste jaren in onze situatie en onze relatie. Ik ben bewust voor mezelf gaan kiezen, juist omdat ik zo lang op mijn tandvlees liep. En inderdaad, ook ik trek me meer terug als ik me slechter voel. Het is gewoon moeilijk om een middenweg te vinden als je zo verschillend in elkaar zit. We willen het allebei wel en nu ziet hij het ook beter in. Dat het geen onwil is van mij, maar onmacht. Hij begrijpt nu dat het echt niet fijn is om steeds het gevoel te krijgen dat er iets mis met je is. Ik heb er lang over gedaan om te accepteren dat ik ben zoals ik ben en nu eenmaal geen mensenmens ben. Voelde me vroeger echt een soort vreemdeling. Als puber was het helemaal zwaar. Op dit punt in mijn leven wil ik er gewoon vrede mee kunnen hebben dat ik niet zoals de meesten ben. En hij probeert dat nu te begrijpen.
[...]
Goed dat je met hem gepraat hebt en dat hij het nu eindelijk een beetje begrijpt.
Loop jij zo langzamerhand op je tandvlees? Ik vind het niet zo gek, hoor, dat je niet meer kunt. Hoe slechter ik mij voel, hoe meer ik mij terugtrek. Het lijkt mij heel vermoeiend als je partner je dan ook nog laat voelen 'dat er iets mis met je is', wat natuurlijk niet zo is.
Zijn jullie al lang bij elkaar?Ja, wij zijn al heel lang bij elkaar. Er is veel veranderd de laatste jaren in onze situatie en onze relatie. Ik ben bewust voor mezelf gaan kiezen, juist omdat ik zo lang op mijn tandvlees liep. En inderdaad, ook ik trek me meer terug als ik me slechter voel. Het is gewoon moeilijk om een middenweg te vinden als je zo verschillend in elkaar zit. We willen het allebei wel en nu ziet hij het ook beter in. Dat het geen onwil is van mij, maar onmacht. Hij begrijpt nu dat het echt niet fijn is om steeds het gevoel te krijgen dat er iets mis met je is. Ik heb er lang over gedaan om te accepteren dat ik ben zoals ik ben en nu eenmaal geen mensenmens ben. Voelde me vroeger echt een soort vreemdeling. Als puber was het helemaal zwaar. Op dit punt in mijn leven wil ik er gewoon vrede mee kunnen hebben dat ik niet zoals de meesten ben. En hij probeert dat nu te begrijpen.
donderdag 31 december 2015 om 10:19
quote:Stormkraft schreef op 31 december 2015 @ 01:12:
[...]
Dat dat in een gedachte-moment aantrekkelijk klinkt kan ik nog in komen (al vind ik 3 maanden dan lang, maar zeg, 2 weken, zou wel in me op kunnen komen)
In jouw huidige situatie snap ik wel dat je naar dit topic en zulke gedachten toe getrokken wordt. Hoop echt voor jou dat je man het idd eindelijk begrepen heeft, en dat het een positieve verandering inluidt. Want in feite is het een vlucht-gedachte die je hebt, en die komen voort uit onvrede met de huidige situatie (kan zowel voor externe als interne factoren gelden. Bijv niet blij met relatie of juist met je lijf of met je eigen gewoontes. Of allemaal tegelijk)
Dus als je bewust bent van die vluchtgedachten kun je daar als je wilt mee aan de slag. Wat zit er precies achter? Wat kan ik veranderen? Wat kan ik accepteren?
En dan is een beperkte vlucht, bijv jezelf helemaal verzuipen in een goed boek oid een iets minder drastisch alternatief voor het robinsonnen.
Daarop voortbordurend;
zijn jullie weleens van die mensen tegengekomen die helemaal verslaafd zijn aan (alleen) reizen? Die niet meer kunnen aarden en maar blijven mijmeren over de reizen in het verleden, ondertussen de volgende alweer plannend. Ook dat is een vorm van vluchten. Een hele lastige, lijkt me dat.
Ik ben ze weleens tegengekomen in het verleden en vroeger, toen ik een jaar of 18 of 20 was, keek ik er enorm tegenop.
Nu in de 30 is dat veranderen naar toch een soort meewarigheid. Kan er niet zo goed mee omgaan, tenzij diegene het zelf doorheeft dat dit aan de hand is, en daar eerlijk over is.
Maar als ze het niet doorhebben zie ik een wandelende vakantiebrochure met een dikke
Plaat beton voor de kop.
Dat even terzijde.
Ik snap wat je schrijft over vluchten. Ik ben me hier bewust van, heb daar ook lange tijd aan gewerkt. Ik accepteer mezelf juist zoals ik ben en heb vrede met de beperkingen die ik heb nu. Ik merk alleen dat andere mensen daar heel veel moeite mee hebben en die kunnen niet wennen aan de nieuwe situatie. Ze blijven het op zichzelf projecteren, terwijl het niets met hen te maken heeft. Ik doe gewoon nu waar ik gelukkig van word en richt me op de dingen die voor mij belangrijk zijn. Alleen kunnen en willen zijn is daar een groot onderdeel van. Dat valt niet bij iedereen in goede aarde.
Over die continue reizende mensen: ik ben wel eens dit soort mensen tegengekomen vroeger. Ik zie het niet als verslaafd zijn, maar meer als een manier van leven. Floortje Dessing beschrijft dat wel eens in haar programma's, zij kan ook niet te lang in Nederland zijn, het reizen zit in haar bloed. Zolang iemand doet waar hij of zij gelukkig van wordt, tja, ik bewonder dat alleen maar.
[...]
Dat dat in een gedachte-moment aantrekkelijk klinkt kan ik nog in komen (al vind ik 3 maanden dan lang, maar zeg, 2 weken, zou wel in me op kunnen komen)
In jouw huidige situatie snap ik wel dat je naar dit topic en zulke gedachten toe getrokken wordt. Hoop echt voor jou dat je man het idd eindelijk begrepen heeft, en dat het een positieve verandering inluidt. Want in feite is het een vlucht-gedachte die je hebt, en die komen voort uit onvrede met de huidige situatie (kan zowel voor externe als interne factoren gelden. Bijv niet blij met relatie of juist met je lijf of met je eigen gewoontes. Of allemaal tegelijk)
Dus als je bewust bent van die vluchtgedachten kun je daar als je wilt mee aan de slag. Wat zit er precies achter? Wat kan ik veranderen? Wat kan ik accepteren?
En dan is een beperkte vlucht, bijv jezelf helemaal verzuipen in een goed boek oid een iets minder drastisch alternatief voor het robinsonnen.
Daarop voortbordurend;
zijn jullie weleens van die mensen tegengekomen die helemaal verslaafd zijn aan (alleen) reizen? Die niet meer kunnen aarden en maar blijven mijmeren over de reizen in het verleden, ondertussen de volgende alweer plannend. Ook dat is een vorm van vluchten. Een hele lastige, lijkt me dat.
Ik ben ze weleens tegengekomen in het verleden en vroeger, toen ik een jaar of 18 of 20 was, keek ik er enorm tegenop.
Nu in de 30 is dat veranderen naar toch een soort meewarigheid. Kan er niet zo goed mee omgaan, tenzij diegene het zelf doorheeft dat dit aan de hand is, en daar eerlijk over is.
Maar als ze het niet doorhebben zie ik een wandelende vakantiebrochure met een dikke
Plaat beton voor de kop.
Dat even terzijde.
Ik snap wat je schrijft over vluchten. Ik ben me hier bewust van, heb daar ook lange tijd aan gewerkt. Ik accepteer mezelf juist zoals ik ben en heb vrede met de beperkingen die ik heb nu. Ik merk alleen dat andere mensen daar heel veel moeite mee hebben en die kunnen niet wennen aan de nieuwe situatie. Ze blijven het op zichzelf projecteren, terwijl het niets met hen te maken heeft. Ik doe gewoon nu waar ik gelukkig van word en richt me op de dingen die voor mij belangrijk zijn. Alleen kunnen en willen zijn is daar een groot onderdeel van. Dat valt niet bij iedereen in goede aarde.
Over die continue reizende mensen: ik ben wel eens dit soort mensen tegengekomen vroeger. Ik zie het niet als verslaafd zijn, maar meer als een manier van leven. Floortje Dessing beschrijft dat wel eens in haar programma's, zij kan ook niet te lang in Nederland zijn, het reizen zit in haar bloed. Zolang iemand doet waar hij of zij gelukkig van wordt, tja, ik bewonder dat alleen maar.
donderdag 31 december 2015 om 11:23
quote:Hoezitdit schreef op 31 december 2015 @ 07:45:
zijn jullie weleens van die mensen tegengekomen die helemaal verslaafd zijn aan (alleen) reizen? Die niet meer kunnen aarden en maar blijven mijmeren over de reizen in het verleden, ondertussen de volgende alweer plannend. Ook dat is een vorm van vluchten. Een hele lastige, lijkt me dat.
Ik ben ze weleens tegengekomen in het verleden en vroeger, toen ik een jaar of 18 of 20 was, keek ik er enorm tegenop.
Nu in de 30 is dat veranderen naar toch een soort meewarigheid. Kan er niet zo goed mee omgaan, tenzij diegene het zelf doorheeft dat dit aan de hand is, en daar eerlijk over is.
Maar als ze het niet doorhebben zie ik een wandelende vakantiebrochure met een dikke
Plaat beton voor de kop.
Ik vind je hierin wel wat kort door de bocht en ik merk dat je veel projecteert. Dus nee, ik herken dit niet. Mensen hebben gewoon verschillende behoeftes en sommigen komen nooit van huis en sommigen mogen ontzettend graag reizen. Ook ik mag graag reizen, maar ik zie dat niet als vluchten. Als ik meer geld had, zou ik meer reizen. Gelukkig houd mijn partner er ook van, dat is wel zo makkelijk.
Waarom kan je niet met 'deze' mensen omgaan? Of is het iets van jaloezie, dat je heel diep in je hart wel vaker wilt reizen?
Goede vraag.
Ik denk niet dat het jaloezie is. Eerder een gevoel van, dat niet kunnen aarden een tekortkoming is denk ik. En ja er zit veel
Projectie in die post van mij idd. Bij enkele mensen heb ik gedacht te merken dat het voortdurend vluchten was wat ze deden en dat trek ik erg slecht in contact. Of dat nu reizen is of werken of drank / drugs waar ze in vluchten. Misschien trek ik dat slecht omdat het ook een valkuil is die ik bij mezelf herken. En ik daaraan werk om er niet in te trappen.
Ja, zoiets zal het wel zijn.
zijn jullie weleens van die mensen tegengekomen die helemaal verslaafd zijn aan (alleen) reizen? Die niet meer kunnen aarden en maar blijven mijmeren over de reizen in het verleden, ondertussen de volgende alweer plannend. Ook dat is een vorm van vluchten. Een hele lastige, lijkt me dat.
Ik ben ze weleens tegengekomen in het verleden en vroeger, toen ik een jaar of 18 of 20 was, keek ik er enorm tegenop.
Nu in de 30 is dat veranderen naar toch een soort meewarigheid. Kan er niet zo goed mee omgaan, tenzij diegene het zelf doorheeft dat dit aan de hand is, en daar eerlijk over is.
Maar als ze het niet doorhebben zie ik een wandelende vakantiebrochure met een dikke
Plaat beton voor de kop.
Ik vind je hierin wel wat kort door de bocht en ik merk dat je veel projecteert. Dus nee, ik herken dit niet. Mensen hebben gewoon verschillende behoeftes en sommigen komen nooit van huis en sommigen mogen ontzettend graag reizen. Ook ik mag graag reizen, maar ik zie dat niet als vluchten. Als ik meer geld had, zou ik meer reizen. Gelukkig houd mijn partner er ook van, dat is wel zo makkelijk.
Waarom kan je niet met 'deze' mensen omgaan? Of is het iets van jaloezie, dat je heel diep in je hart wel vaker wilt reizen?
Goede vraag.
Ik denk niet dat het jaloezie is. Eerder een gevoel van, dat niet kunnen aarden een tekortkoming is denk ik. En ja er zit veel
Projectie in die post van mij idd. Bij enkele mensen heb ik gedacht te merken dat het voortdurend vluchten was wat ze deden en dat trek ik erg slecht in contact. Of dat nu reizen is of werken of drank / drugs waar ze in vluchten. Misschien trek ik dat slecht omdat het ook een valkuil is die ik bij mezelf herken. En ik daaraan werk om er niet in te trappen.
Ja, zoiets zal het wel zijn.
donderdag 31 december 2015 om 12:28
Ik ben absoluut geen reizigerstype. Vroeger wel in een aantal landen geweest, maar de laatste 10 jaar ben ik niet meer buiten de Benelux geweest. Mijn laatste vakantie was naar Centerparcs 3 jaar geleden. Aan de ene kant vind ik het soms jammer dat ik nergens kom, maar het vreet zoveel energie. Het inpakken, meermaals checken of ik alles wel heb, de spullen bergen in de hotelkamer of het huisje. Andere mensen, ander eten en alles smaakt anders in het buitenland. Na hooguit 10 dagen ben ik dat beu, dan wil ik weer het vertrouwde. En thuis weer alles uitpakken. Het enige wat me trekt is een warm klimaat, blauwe zee en de natuur. De reizen die ik vroeger had waren stuk voor stuk mooi, maar ik kwam er altijd vermoeid van terug in plaats van uitgerust.
De dag dat ik dan weer thuiskwam voelde altijd raar. De lucht die er dan hangt, net of je niet echt thuis bent.
De dag dat ik dan weer thuiskwam voelde altijd raar. De lucht die er dan hangt, net of je niet echt thuis bent.
donderdag 31 december 2015 om 15:45
Hallo iedereen,
Ik herken veel van wat iedereen hier schrijft, ik vind het ook heerlijk om alleen te zijn...kan ook weekenden doorbrengen in mn uppie maar zou zeker geen 3 maanden alleen kunnen doorbrengen, daarvoor geef ik toch te veel om mn familie en vrienden om ze zo lang te missen...
Is er iemand die oudejaarsavond alleen doorbrengt? Ikke !!!!
Ik herken veel van wat iedereen hier schrijft, ik vind het ook heerlijk om alleen te zijn...kan ook weekenden doorbrengen in mn uppie maar zou zeker geen 3 maanden alleen kunnen doorbrengen, daarvoor geef ik toch te veel om mn familie en vrienden om ze zo lang te missen...
Is er iemand die oudejaarsavond alleen doorbrengt? Ikke !!!!
donderdag 31 december 2015 om 16:13
@Leentje71: Jazeker ik vier ook oud en nieuw alleen! Nou ja, vieren is een groot woord. Ik ga zometeen zuurkool maken en een linzensoepje. Ik ben snifverkouden dus waarschijnlijk vroeg naar bed. Ik vier oud en nieuw eigenlijk al jaren niet echt meer. Vorig jaar voor het eerst dat ik alleen thuis ben gebleven en dat is me zeer goed bevallen 
Daarna nog in mijn uppie de stad in geweest en geeindigd bij een foute man (hahaha herinnert iemand zicht het topic nog?) Voorheen ging ik wel eens naar vrienden met NYE maar vond het meestal echt verplichte gezelligheid. Ik ben net zo lief alleen thuis. En voor mij persoonlijk heeft oud en nieuw niet echt waarde. Als ik moet werken moet ik werken, als ik vrij ben is het leuk om op stap te gaan zoals op een normale vrijdag/of zaterdagavond. Maar goed: vanavond zit ik dus alleen thuis. En nee ik voel me dan echt niet eenzaam of zo. Lekker relaxen. Vorig jaar was er een topic voor mensen die oud en nieuw alleen vierden. Was toen echt heel gezellig. In mijn omgeving merk ik dat mensen het maar wat raar vinden. Onzin, al die feestdagen is gewoon wat je er zelf van vindt. En ik merk dat de maatschappij je allerlei dingen oplegt. Je hoort met feestdagen samen te zijn, je hoort een druk sociaal leven te hebben etc. Ondertussen hoor ik mensen klagen dat ze het zo druk hebben of geen zin hebben in de feestdagen of andere verplichte dingen zoals verjaardagen etc. Oké ik ben misschien behoorlijk anders dan gemiddeld met mijn einzelgangerigheid, maar ik weet zeker dat meer mensen meer tijd voor zichzelf zouden willllen, maar dit niet doen omdat ze doen wat de maatschappij zgn van hen verwacht.
Wat betreft reizen: ik hou ook van reizen. Ik ben meerdere keren in mijn eentje voor langere tijd naar het buitenland geweest. En dat is me erg goed bevallen. En heel toevallig vertrek ik volgende week ook voor een verre vakantie (in mijn eentje uiteraard)
Daarna nog in mijn uppie de stad in geweest en geeindigd bij een foute man (hahaha herinnert iemand zicht het topic nog?) Voorheen ging ik wel eens naar vrienden met NYE maar vond het meestal echt verplichte gezelligheid. Ik ben net zo lief alleen thuis. En voor mij persoonlijk heeft oud en nieuw niet echt waarde. Als ik moet werken moet ik werken, als ik vrij ben is het leuk om op stap te gaan zoals op een normale vrijdag/of zaterdagavond. Maar goed: vanavond zit ik dus alleen thuis. En nee ik voel me dan echt niet eenzaam of zo. Lekker relaxen. Vorig jaar was er een topic voor mensen die oud en nieuw alleen vierden. Was toen echt heel gezellig. In mijn omgeving merk ik dat mensen het maar wat raar vinden. Onzin, al die feestdagen is gewoon wat je er zelf van vindt. En ik merk dat de maatschappij je allerlei dingen oplegt. Je hoort met feestdagen samen te zijn, je hoort een druk sociaal leven te hebben etc. Ondertussen hoor ik mensen klagen dat ze het zo druk hebben of geen zin hebben in de feestdagen of andere verplichte dingen zoals verjaardagen etc. Oké ik ben misschien behoorlijk anders dan gemiddeld met mijn einzelgangerigheid, maar ik weet zeker dat meer mensen meer tijd voor zichzelf zouden willllen, maar dit niet doen omdat ze doen wat de maatschappij zgn van hen verwacht.Wat betreft reizen: ik hou ook van reizen. Ik ben meerdere keren in mijn eentje voor langere tijd naar het buitenland geweest. En dat is me erg goed bevallen. En heel toevallig vertrek ik volgende week ook voor een verre vakantie (in mijn eentje uiteraard)
donderdag 31 december 2015 om 16:27
Mmm lekker mick87 zuurkool.
Wat ik trouwens zei over "drie maanden geen mensen" bedoelde ik niet zozeer letterlijk. Dat kan praktisch gezien ook niet.
Tegenwoordig, als iemand vriendin met me wil worden, heb ik als "eis" in gedachte; maak je me aan het lachen, amuseer je me. En dat kom ik helaas zelden tegen.
Wat ik trouwens zei over "drie maanden geen mensen" bedoelde ik niet zozeer letterlijk. Dat kan praktisch gezien ook niet.
Tegenwoordig, als iemand vriendin met me wil worden, heb ik als "eis" in gedachte; maak je me aan het lachen, amuseer je me. En dat kom ik helaas zelden tegen.
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
donderdag 31 december 2015 om 16:45
Leentje ik heb je even een PB gestuurd over mijn vakantiebestemming, omdat ik anders misschien wel erg herkenbaar word op dit forum
Zuurkool rules! Erg lekker, goedkoop en gezond.
Kopjekoffie: ik vind ook zelden mensen echt leuk genoeg om er veel tijd mee door te brengen. Ik heb drie goede vriendinnen. En een paar kennissen. Maar daar loop ik de deur niet bij plat. Als ik ze zie is het gezellig, maar ik hoef ze echt niet wekelijks te zien. En de meeste dingen doe ik het liefst alleen, zoals shoppen, stappen en op vakantie gaan. Ik vind sociale dingen wel leuk, als het maar niet te vaak is en als ik maar naar mijn eigen huis kan als ik het wil. Dagjes weg zijn dus niet echt mijn ding
Zuurkool rules! Erg lekker, goedkoop en gezond.
Kopjekoffie: ik vind ook zelden mensen echt leuk genoeg om er veel tijd mee door te brengen. Ik heb drie goede vriendinnen. En een paar kennissen. Maar daar loop ik de deur niet bij plat. Als ik ze zie is het gezellig, maar ik hoef ze echt niet wekelijks te zien. En de meeste dingen doe ik het liefst alleen, zoals shoppen, stappen en op vakantie gaan. Ik vind sociale dingen wel leuk, als het maar niet te vaak is en als ik maar naar mijn eigen huis kan als ik het wil. Dagjes weg zijn dus niet echt mijn ding
donderdag 31 december 2015 om 17:51
Over echte loners. Ik denk dat er wel degelijk mensen bestaan die daar echt voor kiezen. Er zijn overal mensen voor. Maar het lijkt me dat het meestal door teleurstelling in mensen komt. Geen aansluiting (meer) kunnen vinden. Tenminste, in mijn geval is dat zo. Ik ging altijd graag zwemmen in de zomer. Tot mijn 17e ging ik altijd met vriendinnen. We wilden allemaal nog zwemmen en van de duikplank. De jaren daarna gingen ze er nog wel heen, maar om leuke jongens te spotten. Ook de gesprekken gingen over niks anders dan jongens. Als we ergens anders bij elkaar waren, was het alleen maar wat hangen en praten. Doodsaai vond ik het. Ik wilde nog hetzelfde als daarvoor en toen ging ik steeds vaker alleen. Dan kan ik doen wat ik wilde. En toen zij een paar jaar later allemaal een relatie kregen, ging ik ook meestal alleen dingen doen. Ze lieten ook uit zichzelf niks meer horen. Ik vond ze saai geworden. We zaten niet meer op dezelfde golflengte.
Dagjes weg vind ik af en toe juist leuk. Ik slaap ook het liefst in mijn eigen bed.
Dagjes weg vind ik af en toe juist leuk. Ik slaap ook het liefst in mijn eigen bed.
donderdag 31 december 2015 om 17:59
Hallo!
Hier aan de rode kool en hachee....Ook alleen met oud en nieuw.
Bewust....overal om mij heen zijn stellen met kinderen of druk datende vriendinnen. Zie mij niet gelukkig zijn om daar tussen te zitten. Vind het thuis ook wel prima alleen vinden mensen dat schijnbaar raar of sneu...
Ik reis heel veel en soms merk ik dat ik geen aansluiting meer heb met thuis heb. Het niet meer kunnen
aarden is wel iets waar ik soms bang voor ben. Ben 31, en wat nou als ik niet in het plaatje pas van huisje boompje, mannetje kindje...wat nou als ik gewoon blijf reizen. het is inderdaad een manier van leven. Wellicht kan ik niet alles hebben maar wel veel
Hier aan de rode kool en hachee....Ook alleen met oud en nieuw.
Bewust....overal om mij heen zijn stellen met kinderen of druk datende vriendinnen. Zie mij niet gelukkig zijn om daar tussen te zitten. Vind het thuis ook wel prima alleen vinden mensen dat schijnbaar raar of sneu...
Ik reis heel veel en soms merk ik dat ik geen aansluiting meer heb met thuis heb. Het niet meer kunnen
aarden is wel iets waar ik soms bang voor ben. Ben 31, en wat nou als ik niet in het plaatje pas van huisje boompje, mannetje kindje...wat nou als ik gewoon blijf reizen. het is inderdaad een manier van leven. Wellicht kan ik niet alles hebben maar wel veel
