Psyche
alle pijlers
Meer mensen die graag op zichzelf zijn?
zaterdag 6 juni 2015 om 12:47
Hoi allemaal,
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
maandag 7 december 2015 om 22:41
@Dollycat : ik heb vriendinnen die bijv vragen om over twee weken te gaan stappen. Ja uhm: weet ik veel. Ik heb echt geen zin om dat vast te leggen.
Gisteren had ik een vriendin aan de tel die vroeg of ik nog veel weg ben geweest de laatste tijd: nou uhm... nee. Wat ik dan allemaal doe? Gewoon bankhangen. Niks bijzonders. Ik merk dat mensen dat echt raar vinden. Ik vind hen pas raar
Gisteren had ik een vriendin aan de tel die vroeg of ik nog veel weg ben geweest de laatste tijd: nou uhm... nee. Wat ik dan allemaal doe? Gewoon bankhangen. Niks bijzonders. Ik merk dat mensen dat echt raar vinden. Ik vind hen pas raar
maandag 7 december 2015 om 23:19
Hebben ook dat je je snel ergert als je dingen niet naar je hand kunt zetten?
Ik heb dat bijv. als ik bij anderen ben en er iets tussenkomt. Zaterdag vierde ik Pakjesavond bij mij moeder en stiefvader. Verder heel leuk geweest hoor. Mijn oom en zijn vriendin waren er ook en we 's middags al met uitpakken. Maar stiefvader moest om 17:00 ook nog naar een wedstrijd van zijn kleindochter gaan kijken (15 jr). Dat wordt dan een dag van tevoren aan hem gevraagd. Ik snap dat hij daar als opa even naar toe wil. Maar ik vind het irritant dat het dan op een moment is dat ik daar ben. Dan moet je weer wachten tot hij terug is voor we verder kunnen. Het gaat niet zo om die cadeau's, maar je kunt ook niet aan het eten beginnen. Want je weet niet hoe lang het duurt. Gelukkig duurde het niet heel lang. Maar dit gebeurt wel meer. Vaak als we iets vieren of samen doen, heeft een van dochters hem wel nodig, waardoor dingen uitlopen. Ik blijf normaal doen, maar van binnen denk ik
Ik heb dat bijv. als ik bij anderen ben en er iets tussenkomt. Zaterdag vierde ik Pakjesavond bij mij moeder en stiefvader. Verder heel leuk geweest hoor. Mijn oom en zijn vriendin waren er ook en we 's middags al met uitpakken. Maar stiefvader moest om 17:00 ook nog naar een wedstrijd van zijn kleindochter gaan kijken (15 jr). Dat wordt dan een dag van tevoren aan hem gevraagd. Ik snap dat hij daar als opa even naar toe wil. Maar ik vind het irritant dat het dan op een moment is dat ik daar ben. Dan moet je weer wachten tot hij terug is voor we verder kunnen. Het gaat niet zo om die cadeau's, maar je kunt ook niet aan het eten beginnen. Want je weet niet hoe lang het duurt. Gelukkig duurde het niet heel lang. Maar dit gebeurt wel meer. Vaak als we iets vieren of samen doen, heeft een van dochters hem wel nodig, waardoor dingen uitlopen. Ik blijf normaal doen, maar van binnen denk ik
woensdag 30 december 2015 om 21:02
Even het topic omhoog
Mijn man kan er de laatste tijd maar niet over uit hoe verschillend wij toch zijn. Want hij krijgt zo'n energie van mensen om zich heen, continue op visites en met iedereen samen dingen doen. Ik dus totaal niet. Tja, ik ben eindelijk zover dat ik dat gewoon accepteer en voor mezelf kies.
Hij krijgt daar duidelijk steeds meer moeite mee. Ik heb al meerdere keren aangegeven dat hij zelf dingen kan doen met zijn vrienden of waar hij dan ook behoefte aan heeft, maar dat ik dat niet wil. Ik heb echt al mijn energie nodig, ik ben chronisch ziek en heb een zware zorgtaak. Dat komt grotendeels voor mijn rekening, dus ik vind niet dat ik ook nog eens de hele tijd op pad 'moet' omdat dat zo gezellig is. Hij gaat meerdere keren per week sporten, gaat regelmatig weg met vrienden en nog is het niet genoeg. Pffff.... ik weet het soms echt niet meer. Ik ben wie ik ben en ik ben graag thuis en alleen, waarom kan hij dat niet accepteren? Waarom daarin blijven hangen en maar benadrukken dat we daarin zo verschillend zijn?
Mijn man kan er de laatste tijd maar niet over uit hoe verschillend wij toch zijn. Want hij krijgt zo'n energie van mensen om zich heen, continue op visites en met iedereen samen dingen doen. Ik dus totaal niet. Tja, ik ben eindelijk zover dat ik dat gewoon accepteer en voor mezelf kies.
Hij krijgt daar duidelijk steeds meer moeite mee. Ik heb al meerdere keren aangegeven dat hij zelf dingen kan doen met zijn vrienden of waar hij dan ook behoefte aan heeft, maar dat ik dat niet wil. Ik heb echt al mijn energie nodig, ik ben chronisch ziek en heb een zware zorgtaak. Dat komt grotendeels voor mijn rekening, dus ik vind niet dat ik ook nog eens de hele tijd op pad 'moet' omdat dat zo gezellig is. Hij gaat meerdere keren per week sporten, gaat regelmatig weg met vrienden en nog is het niet genoeg. Pffff.... ik weet het soms echt niet meer. Ik ben wie ik ben en ik ben graag thuis en alleen, waarom kan hij dat niet accepteren? Waarom daarin blijven hangen en maar benadrukken dat we daarin zo verschillend zijn?
woensdag 30 december 2015 om 22:05
quote:Sweety2015 schreef op 30 december 2015 @ 21:40:
Relatie is water bij de wijn doen van beide kanten..
Dus hij blijft X thuis en jij gaat X mee..
Ik denk dat ze dat wel probeert en ook zou willen maar ze is chronisch ziek én moet voor
Iemand anders zorgen.
Soms is het wat het is. Ik snap wel dat het vervelend kan worden als iemand dat steeds maar benoemt; het kan je onzeker maken en gefrustreerd. Het kan overkomen alsof de ander je niet accepteert zoals je bent (of dat nu puur door karakter komt of door ongelukkige omstandigheden)
Ik zou er ook narrig van worden geloof ik.
Relatie is water bij de wijn doen van beide kanten..
Dus hij blijft X thuis en jij gaat X mee..
Ik denk dat ze dat wel probeert en ook zou willen maar ze is chronisch ziek én moet voor
Iemand anders zorgen.
Soms is het wat het is. Ik snap wel dat het vervelend kan worden als iemand dat steeds maar benoemt; het kan je onzeker maken en gefrustreerd. Het kan overkomen alsof de ander je niet accepteert zoals je bent (of dat nu puur door karakter komt of door ongelukkige omstandigheden)
Ik zou er ook narrig van worden geloof ik.
woensdag 30 december 2015 om 22:56
Veel mannen zouden blij zijn als ze de zegen van de partner kregen om veel op stap te zijn.
Zat vrouwen die zouden zeggen "Ga je alweer weg?"
Hij mag zich in z'n handjes knijpen.
Ik had trouwens bij de topictitel iets meer echte loners verwacht. Er zijn hier toch veel met partners en vrienden familie. Dat die contacten/verplichtingen niet altijd leuk zijn komt volgens mij niet omdat iemand graag op zichzelf is, maar omdat die contacten; verjaardagen enzo gewoon niet boeiend zijn.
Ik ben graag op mezelf en als ik 3 maanden geen mens zou zien, zou me dat niet storen. Telefoon wordt ook regelmatig uitgezet en een partner heb ik al helemaal geen zin in. Ik werk vanuit huis en heb voornamelijk werkgerelateerde sociale contacten.
Komt misschien ook een beetje door de leeftijd (46), ik heb het allemaal onderhand wel een keer gehoord en heb niet zo'n behoefte om te zelf te praten.
Zat vrouwen die zouden zeggen "Ga je alweer weg?"
Hij mag zich in z'n handjes knijpen.
Ik had trouwens bij de topictitel iets meer echte loners verwacht. Er zijn hier toch veel met partners en vrienden familie. Dat die contacten/verplichtingen niet altijd leuk zijn komt volgens mij niet omdat iemand graag op zichzelf is, maar omdat die contacten; verjaardagen enzo gewoon niet boeiend zijn.
Ik ben graag op mezelf en als ik 3 maanden geen mens zou zien, zou me dat niet storen. Telefoon wordt ook regelmatig uitgezet en een partner heb ik al helemaal geen zin in. Ik werk vanuit huis en heb voornamelijk werkgerelateerde sociale contacten.
Komt misschien ook een beetje door de leeftijd (46), ik heb het allemaal onderhand wel een keer gehoord en heb niet zo'n behoefte om te zelf te praten.
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
woensdag 30 december 2015 om 23:50
quote:Stormkraft schreef op 30 december 2015 @ 22:05:
[...]
Ik denk dat ze dat wel probeert en ook zou willen maar ze is chronisch ziek én moet voor
Iemand anders zorgen.
Soms is het wat het is. Ik snap wel dat het vervelend kan worden als iemand dat steeds maar benoemt; het kan je onzeker maken en gefrustreerd. Het kan overkomen alsof de ander je niet accepteert zoals je bent (of dat nu puur door karakter komt of door ongelukkige omstandigheden)
Ik zou er ook narrig van worden geloof ik.
Ja, dat voel ik inderdaad. Onzekerheid en frustratie. Ik voel me niet geaccepteerd zoals ik ben terwijl ik echt moeite doe om hem vrij te laten en te accepteren dat hij wel graag druk is/mensen om zich heen heeft. Ik probeer ook mensen uit te nodigen, water bij de wijn te doen voor hem. Maar zoals ik schreef, ik kan soms net mijn eigen hoofd boven water houden. Ziek zijn en mantelzorger zijn, dat is echt genoeg soms.
Ik heb het allemaal gezegd in een heel verdrietige bui vanavond. Hij begrijpt het nu voor het eerst geloof ik, dat ik me niet geaccepteerd voel. Hij heeft me beloofd om niet meer steeds te benadrukken hoe verschillend we zijn. We hebben het af en toe gewoon behoorlijk zwaar, door omstandigheden en met elkaar. We komen er wel uit hoop ik.
[...]
Ik denk dat ze dat wel probeert en ook zou willen maar ze is chronisch ziek én moet voor
Iemand anders zorgen.
Soms is het wat het is. Ik snap wel dat het vervelend kan worden als iemand dat steeds maar benoemt; het kan je onzeker maken en gefrustreerd. Het kan overkomen alsof de ander je niet accepteert zoals je bent (of dat nu puur door karakter komt of door ongelukkige omstandigheden)
Ik zou er ook narrig van worden geloof ik.
Ja, dat voel ik inderdaad. Onzekerheid en frustratie. Ik voel me niet geaccepteerd zoals ik ben terwijl ik echt moeite doe om hem vrij te laten en te accepteren dat hij wel graag druk is/mensen om zich heen heeft. Ik probeer ook mensen uit te nodigen, water bij de wijn te doen voor hem. Maar zoals ik schreef, ik kan soms net mijn eigen hoofd boven water houden. Ziek zijn en mantelzorger zijn, dat is echt genoeg soms.
Ik heb het allemaal gezegd in een heel verdrietige bui vanavond. Hij begrijpt het nu voor het eerst geloof ik, dat ik me niet geaccepteerd voel. Hij heeft me beloofd om niet meer steeds te benadrukken hoe verschillend we zijn. We hebben het af en toe gewoon behoorlijk zwaar, door omstandigheden en met elkaar. We komen er wel uit hoop ik.
woensdag 30 december 2015 om 23:52
quote:Lotte35 schreef op 30 december 2015 @ 22:30:
Ik ook.
En Dollycat verwacht niet eens dat haar man X keer thuisblijft, hij kan gewoon doen wat hij wil.
Lastig, Dollycat.Fijn dat jullie me begrijpen denk dat weinig mensen het snappen als ik zeg dat ik gewoon het liefste alleen in stilte ben...
Ik ook.
En Dollycat verwacht niet eens dat haar man X keer thuisblijft, hij kan gewoon doen wat hij wil.
Lastig, Dollycat.Fijn dat jullie me begrijpen denk dat weinig mensen het snappen als ik zeg dat ik gewoon het liefste alleen in stilte ben...
dollycat wijzigde dit bericht op 30-12-2015 23:53
Reden: smiley fout
Reden: smiley fout
% gewijzigd
woensdag 30 december 2015 om 23:59
quote:kopjekoffie70 schreef op 30 december 2015 @ 22:56:
Veel mannen zouden blij zijn als ze de zegen van de partner kregen om veel op stap te zijn.
Zat vrouwen die zouden zeggen "Ga je alweer weg?"
Hij mag zich in z'n handjes knijpen.
Ik had trouwens bij de topictitel iets meer echte loners verwacht. Er zijn hier toch veel met partners en vrienden familie. Dat die contacten/verplichtingen niet altijd leuk zijn komt volgens mij niet omdat iemand graag op zichzelf is, maar omdat die contacten; verjaardagen enzo gewoon niet boeiend zijn.
Ik ben graag op mezelf en als ik 3 maanden geen mens zou zien, zou me dat niet storen. Telefoon wordt ook regelmatig uitgezet en een partner heb ik al helemaal geen zin in. Ik werk vanuit huis en heb voornamelijk werkgerelateerde sociale contacten.
Komt misschien ook een beetje door de leeftijd (46), ik heb het allemaal onderhand wel een keer gehoord en heb niet zo'n behoefte om te zelf te praten.
Ik begrijp je. Wat je opschrijft, klinkt me ook zalig in de oren
3 maanden geen mens zien, telefoon eruit en vanuit huis werken... Ik zou er geen moeite mee hebben.
Wel getrouwd zijn is best lastig, zeker als het met iemand is die dus graag mensen om zich heen wil. Leeftijd maakt ook bij mij dat ik vaak denk, pfff....dat ken ik allemaal al. Herken ook veel in vorige posts dat ik me snel erger aan mensen. Ik krijg er gewoon geen energie van. Op een paar enkele na dan (en die mensen heb ik graag om me heen als ik genoeg alleen tijd heb) en dat maakt mij misschien niet een echte loner inderdaad.
Veel mannen zouden blij zijn als ze de zegen van de partner kregen om veel op stap te zijn.
Zat vrouwen die zouden zeggen "Ga je alweer weg?"
Hij mag zich in z'n handjes knijpen.
Ik had trouwens bij de topictitel iets meer echte loners verwacht. Er zijn hier toch veel met partners en vrienden familie. Dat die contacten/verplichtingen niet altijd leuk zijn komt volgens mij niet omdat iemand graag op zichzelf is, maar omdat die contacten; verjaardagen enzo gewoon niet boeiend zijn.
Ik ben graag op mezelf en als ik 3 maanden geen mens zou zien, zou me dat niet storen. Telefoon wordt ook regelmatig uitgezet en een partner heb ik al helemaal geen zin in. Ik werk vanuit huis en heb voornamelijk werkgerelateerde sociale contacten.
Komt misschien ook een beetje door de leeftijd (46), ik heb het allemaal onderhand wel een keer gehoord en heb niet zo'n behoefte om te zelf te praten.
Ik begrijp je. Wat je opschrijft, klinkt me ook zalig in de oren
3 maanden geen mens zien, telefoon eruit en vanuit huis werken... Ik zou er geen moeite mee hebben.
Wel getrouwd zijn is best lastig, zeker als het met iemand is die dus graag mensen om zich heen wil. Leeftijd maakt ook bij mij dat ik vaak denk, pfff....dat ken ik allemaal al. Herken ook veel in vorige posts dat ik me snel erger aan mensen. Ik krijg er gewoon geen energie van. Op een paar enkele na dan (en die mensen heb ik graag om me heen als ik genoeg alleen tijd heb) en dat maakt mij misschien niet een echte loner inderdaad.
donderdag 31 december 2015 om 00:52
Maar graag op jezelf zijn hóeft niet te betekenen dat je dan een 'echte loner' bent, wat dat dan ook zijn moge.
We bestaan allemaal bij de gratie van anderen; we hebben elkaar toch nodig.
Leuk hoor vanuit huis werken maar iemand zal toch moeten zorgen dat je eten hebt, een computer, desnoods een schrift, pen, materialen om te bouwen, noem maar op.
Graag op jezelf zijn is niet hetzelfde als je distantieren van de hele samenleving. Als ik moet kiezen tussen het gezelschap van energie zuigers en alleen zijn, ben ik liever alleen.
Als ik mag kiezen om nu en dan tijd door te brengen met mensen die ik graag zie, of 3 maanden zonder mensen, dan zie ik liever die
Mensen die ik graag zie (en dat hoeft echt niet elke dag hoor)
Als dat betekent dat je nu en dan ook geconfronteerd wordt met zuigers ja dan is dat maar zo.
Bijv ik woon liever in NL want heb hier wat vrienden. Maar dat betekent óók dat ik hier soms te maken heb met mensen die ik niet echt dichtbij hoef te hebben maar die je nu eenmaal soms tegenkomt.
Een partner van een vriendin, een vervelende oom, een chagrijnige postbode of een zeikerige winkelmedewerkster in je woonplaats.
Zonder eigen partner en kinderen maak je die confrontaties wel minder; je hoeft niet zijn vrienden over de vloer te tolereren, je hoeft niet naar het schoolplein / ouderavond/ zwemclub / balletles / vriendjes van de kinderen over de vloer, noem maar op. En heb je dus gemakkelijker de keuze om op jezelf te zijn, worden de confrontaties met vervelende mensen niet zo onvermijdelijk.
Toch denk ik dat zelfs degenen die zeggen 3 maanden geen mensen te zien prima zouden vinden, er heel anders over denken mocht dat echt gebeuren.
En als je dat wél echt hebt meegemaakt, vraag ik me oprecht af wat dat met je doet.
Ik kan me niet voorstellen dat dat gewoon prima is.
Maar dan heb ik het over letterlijk GEEN MENS ZIEN dus ook niet onbekenden op straat of het meisje bij de Hema achter de kassa of de marktkoopman of de boer waar je je eten haalt als je ergens zou zijn waar er nog echt afgelegen gebieden zijn.
Soort robinson crusoe ben je dan.
We bestaan allemaal bij de gratie van anderen; we hebben elkaar toch nodig.
Leuk hoor vanuit huis werken maar iemand zal toch moeten zorgen dat je eten hebt, een computer, desnoods een schrift, pen, materialen om te bouwen, noem maar op.
Graag op jezelf zijn is niet hetzelfde als je distantieren van de hele samenleving. Als ik moet kiezen tussen het gezelschap van energie zuigers en alleen zijn, ben ik liever alleen.
Als ik mag kiezen om nu en dan tijd door te brengen met mensen die ik graag zie, of 3 maanden zonder mensen, dan zie ik liever die
Mensen die ik graag zie (en dat hoeft echt niet elke dag hoor)
Als dat betekent dat je nu en dan ook geconfronteerd wordt met zuigers ja dan is dat maar zo.
Bijv ik woon liever in NL want heb hier wat vrienden. Maar dat betekent óók dat ik hier soms te maken heb met mensen die ik niet echt dichtbij hoef te hebben maar die je nu eenmaal soms tegenkomt.
Een partner van een vriendin, een vervelende oom, een chagrijnige postbode of een zeikerige winkelmedewerkster in je woonplaats.
Zonder eigen partner en kinderen maak je die confrontaties wel minder; je hoeft niet zijn vrienden over de vloer te tolereren, je hoeft niet naar het schoolplein / ouderavond/ zwemclub / balletles / vriendjes van de kinderen over de vloer, noem maar op. En heb je dus gemakkelijker de keuze om op jezelf te zijn, worden de confrontaties met vervelende mensen niet zo onvermijdelijk.
Toch denk ik dat zelfs degenen die zeggen 3 maanden geen mensen te zien prima zouden vinden, er heel anders over denken mocht dat echt gebeuren.
En als je dat wél echt hebt meegemaakt, vraag ik me oprecht af wat dat met je doet.
Ik kan me niet voorstellen dat dat gewoon prima is.
Maar dan heb ik het over letterlijk GEEN MENS ZIEN dus ook niet onbekenden op straat of het meisje bij de Hema achter de kassa of de marktkoopman of de boer waar je je eten haalt als je ergens zou zijn waar er nog echt afgelegen gebieden zijn.
Soort robinson crusoe ben je dan.
donderdag 31 december 2015 om 01:00
Dus even samengevat; graag op jezelf zijn kan imo prima samengaan met graag (bepaalde!) mensen zien. En van bepaalde mensen krijg ik wel degelijk ook energie. En tóch ben ik graag op mezelf.
Heel eerlijk gezegd geloof ik er niet in dat een échte loner, ervoor kiest om zo te zijn,
Maar idd ofwel te teleurgesteld is in mensen (niet het geluk gehad om vaak genoeg mensen te ontmoeten die bij hem passen; die op dezelfde golflengte zitten) ofwel zichzelf dat niet gunt en het dus is ingegeven door een soort zelf-afwijzing.
Maar echt als keuze omdat je nu eenmaal ALTIJD liever alleen bent?
Dat vind ik erg on-menselijk klinken. Dan is er echt iets mis met je.
En dat bedoel ik niet kwetsend ook al komt het misschien zo over. Dus mocht je deze post lezen en je je gekwetst of aangevallen voelen, dan hoop ik dat je heel eerlijk naar jezelf durft te kijken en durft om te proberen te achterhalen wat er achter die gekwetstheid schuilgaat.
(Dit laatste even in het algemeen he; voor eventuele -latere / onbekende- meelezers, dus niet persoonlijk naar wie dan ook in dit topic)
Heel eerlijk gezegd geloof ik er niet in dat een échte loner, ervoor kiest om zo te zijn,
Maar idd ofwel te teleurgesteld is in mensen (niet het geluk gehad om vaak genoeg mensen te ontmoeten die bij hem passen; die op dezelfde golflengte zitten) ofwel zichzelf dat niet gunt en het dus is ingegeven door een soort zelf-afwijzing.
Maar echt als keuze omdat je nu eenmaal ALTIJD liever alleen bent?
Dat vind ik erg on-menselijk klinken. Dan is er echt iets mis met je.
En dat bedoel ik niet kwetsend ook al komt het misschien zo over. Dus mocht je deze post lezen en je je gekwetst of aangevallen voelen, dan hoop ik dat je heel eerlijk naar jezelf durft te kijken en durft om te proberen te achterhalen wat er achter die gekwetstheid schuilgaat.
(Dit laatste even in het algemeen he; voor eventuele -latere / onbekende- meelezers, dus niet persoonlijk naar wie dan ook in dit topic)
donderdag 31 december 2015 om 01:01
quote:Stormkraft schreef op 31 december 2015 @ 00:52:
Maar graag op jezelf zijn hóeft niet te betekenen dat je dan een 'echte loner' bent, wat dat dan ook zijn moge.
We bestaan allemaal bij de gratie van anderen; we hebben elkaar toch nodig.
Leuk hoor vanuit huis werken maar iemand zal toch moeten zorgen dat je eten hebt, een computer, desnoods een schrift, pen, materialen om te bouwen, noem maar op.
Graag op jezelf zijn is niet hetzelfde als je distantieren van de hele samenleving. Als ik moet kiezen tussen het gezelschap van energie zuigers en alleen zijn, ben ik liever alleen.
Als ik mag kiezen om nu en dan tijd door te brengen met mensen die ik graag zie, of 3 maanden zonder mensen, dan zie ik liever die
Mensen die ik graag zie (en dat hoeft echt niet elke dag hoor)
Als dat betekent dat je nu en dan ook geconfronteerd wordt met zuigers ja dan is dat maar zo.
Bijv ik woon liever in NL want heb hier wat vrienden. Maar dat betekent óók dat ik hier soms te maken heb met mensen die ik niet echt dichtbij hoef te hebben maar die je nu eenmaal soms tegenkomt.
Een partner van een vriendin, een vervelende oom, een chagrijnige postbode of een zeikerige winkelmedewerkster in je woonplaats.
Zonder eigen partner en kinderen maak je die confrontaties wel minder; je hoeft niet zijn vrienden over de vloer te tolereren, je hoeft niet naar het schoolplein / ouderavond/ zwemclub / balletles / vriendjes van de kinderen over de vloer, noem maar op. En heb je dus gemakkelijker de keuze om op jezelf te zijn, worden de confrontaties met vervelende mensen niet zo onvermijdelijk.
Toch denk ik dat zelfs degenen die zeggen 3 maanden geen mensen te zien prima zouden vinden, er heel anders over denken mocht dat echt gebeuren.
En als je dat wél echt hebt meegemaakt, vraag ik me oprecht af wat dat met je doet.
Ik kan me niet voorstellen dat dat gewoon prima is.
Maar dan heb ik het over letterlijk GEEN MENS ZIEN dus ook niet onbekenden op straat of het meisje bij de Hema achter de kassa of de marktkoopman of de boer waar je je eten haalt als je ergens zou zijn waar er nog echt afgelegen gebieden zijn.
Soort robinson crusoe ben je dan.Ja. Eens. Ik bedoelde het ook min of meer zo maar kon het niet goed uitleggen. Echt 3 maanden niemand... nee, dat wil ik inderdaad niet.
Maar graag op jezelf zijn hóeft niet te betekenen dat je dan een 'echte loner' bent, wat dat dan ook zijn moge.
We bestaan allemaal bij de gratie van anderen; we hebben elkaar toch nodig.
Leuk hoor vanuit huis werken maar iemand zal toch moeten zorgen dat je eten hebt, een computer, desnoods een schrift, pen, materialen om te bouwen, noem maar op.
Graag op jezelf zijn is niet hetzelfde als je distantieren van de hele samenleving. Als ik moet kiezen tussen het gezelschap van energie zuigers en alleen zijn, ben ik liever alleen.
Als ik mag kiezen om nu en dan tijd door te brengen met mensen die ik graag zie, of 3 maanden zonder mensen, dan zie ik liever die
Mensen die ik graag zie (en dat hoeft echt niet elke dag hoor)
Als dat betekent dat je nu en dan ook geconfronteerd wordt met zuigers ja dan is dat maar zo.
Bijv ik woon liever in NL want heb hier wat vrienden. Maar dat betekent óók dat ik hier soms te maken heb met mensen die ik niet echt dichtbij hoef te hebben maar die je nu eenmaal soms tegenkomt.
Een partner van een vriendin, een vervelende oom, een chagrijnige postbode of een zeikerige winkelmedewerkster in je woonplaats.
Zonder eigen partner en kinderen maak je die confrontaties wel minder; je hoeft niet zijn vrienden over de vloer te tolereren, je hoeft niet naar het schoolplein / ouderavond/ zwemclub / balletles / vriendjes van de kinderen over de vloer, noem maar op. En heb je dus gemakkelijker de keuze om op jezelf te zijn, worden de confrontaties met vervelende mensen niet zo onvermijdelijk.
Toch denk ik dat zelfs degenen die zeggen 3 maanden geen mensen te zien prima zouden vinden, er heel anders over denken mocht dat echt gebeuren.
En als je dat wél echt hebt meegemaakt, vraag ik me oprecht af wat dat met je doet.
Ik kan me niet voorstellen dat dat gewoon prima is.
Maar dan heb ik het over letterlijk GEEN MENS ZIEN dus ook niet onbekenden op straat of het meisje bij de Hema achter de kassa of de marktkoopman of de boer waar je je eten haalt als je ergens zou zijn waar er nog echt afgelegen gebieden zijn.
Soort robinson crusoe ben je dan.Ja. Eens. Ik bedoelde het ook min of meer zo maar kon het niet goed uitleggen. Echt 3 maanden niemand... nee, dat wil ik inderdaad niet.
donderdag 31 december 2015 om 01:12
quote:Dollycat schreef op 31 december 2015 @ 01:01:
Soms klinkt het alleen aantrekkelijk
Dat dat in een gedachte-moment aantrekkelijk klinkt kan ik nog in komen (al vind ik 3 maanden dan lang, maar zeg, 2 weken, zou wel in me op kunnen komen)
In jouw huidige situatie snap ik wel dat je naar dit topic en zulke gedachten toe getrokken wordt. Hoop echt voor jou dat je man het idd eindelijk begrepen heeft, en dat het een positieve verandering inluidt. Want in feite is het een vlucht-gedachte die je hebt, en die komen voort uit onvrede met de huidige situatie (kan zowel voor externe als interne factoren gelden. Bijv niet blij met relatie of juist met je lijf of met je eigen gewoontes. Of allemaal tegelijk)
Dus als je bewust bent van die vluchtgedachten kun je daar als je wilt mee aan de slag. Wat zit er precies achter? Wat kan ik veranderen? Wat kan ik accepteren?
En dan is een beperkte vlucht, bijv jezelf helemaal verzuipen in een goed boek oid een iets minder drastisch alternatief voor het robinsonnen.
Daarop voortbordurend;
zijn jullie weleens van die mensen tegengekomen die helemaal verslaafd zijn aan (alleen) reizen? Die niet meer kunnen aarden en maar blijven mijmeren over de reizen in het verleden, ondertussen de volgende alweer plannend. Ook dat is een vorm van vluchten. Een hele lastige, lijkt me dat.
Ik ben ze weleens tegengekomen in het verleden en vroeger, toen ik een jaar of 18 of 20 was, keek ik er enorm tegenop.
Nu in de 30 is dat veranderen naar toch een soort meewarigheid. Kan er niet zo goed mee omgaan, tenzij diegene het zelf doorheeft dat dit aan de hand is, en daar eerlijk over is.
Maar als ze het niet doorhebben zie ik een wandelende vakantiebrochure met een dikke
Plaat beton voor de kop.
Dat even terzijde.
Soms klinkt het alleen aantrekkelijk
Dat dat in een gedachte-moment aantrekkelijk klinkt kan ik nog in komen (al vind ik 3 maanden dan lang, maar zeg, 2 weken, zou wel in me op kunnen komen)
In jouw huidige situatie snap ik wel dat je naar dit topic en zulke gedachten toe getrokken wordt. Hoop echt voor jou dat je man het idd eindelijk begrepen heeft, en dat het een positieve verandering inluidt. Want in feite is het een vlucht-gedachte die je hebt, en die komen voort uit onvrede met de huidige situatie (kan zowel voor externe als interne factoren gelden. Bijv niet blij met relatie of juist met je lijf of met je eigen gewoontes. Of allemaal tegelijk)
Dus als je bewust bent van die vluchtgedachten kun je daar als je wilt mee aan de slag. Wat zit er precies achter? Wat kan ik veranderen? Wat kan ik accepteren?
En dan is een beperkte vlucht, bijv jezelf helemaal verzuipen in een goed boek oid een iets minder drastisch alternatief voor het robinsonnen.
Daarop voortbordurend;
zijn jullie weleens van die mensen tegengekomen die helemaal verslaafd zijn aan (alleen) reizen? Die niet meer kunnen aarden en maar blijven mijmeren over de reizen in het verleden, ondertussen de volgende alweer plannend. Ook dat is een vorm van vluchten. Een hele lastige, lijkt me dat.
Ik ben ze weleens tegengekomen in het verleden en vroeger, toen ik een jaar of 18 of 20 was, keek ik er enorm tegenop.
Nu in de 30 is dat veranderen naar toch een soort meewarigheid. Kan er niet zo goed mee omgaan, tenzij diegene het zelf doorheeft dat dit aan de hand is, en daar eerlijk over is.
Maar als ze het niet doorhebben zie ik een wandelende vakantiebrochure met een dikke
Plaat beton voor de kop.
Dat even terzijde.
donderdag 31 december 2015 om 07:45
zijn jullie weleens van die mensen tegengekomen die helemaal verslaafd zijn aan (alleen) reizen? Die niet meer kunnen aarden en maar blijven mijmeren over de reizen in het verleden, ondertussen de volgende alweer plannend. Ook dat is een vorm van vluchten. Een hele lastige, lijkt me dat.
Ik ben ze weleens tegengekomen in het verleden en vroeger, toen ik een jaar of 18 of 20 was, keek ik er enorm tegenop.
Nu in de 30 is dat veranderen naar toch een soort meewarigheid. Kan er niet zo goed mee omgaan, tenzij diegene het zelf doorheeft dat dit aan de hand is, en daar eerlijk over is.
Maar als ze het niet doorhebben zie ik een wandelende vakantiebrochure met een dikke
Plaat beton voor de kop.
Ik vind je hierin wel wat kort door de bocht en ik merk dat je veel projecteert. Dus nee, ik herken dit niet. Mensen hebben gewoon verschillende behoeftes en sommigen komen nooit van huis en sommigen mogen ontzettend graag reizen. Ook ik mag graag reizen, maar ik zie dat niet als vluchten. Als ik meer geld had, zou ik meer reizen. Gelukkig houd mijn partner er ook van, dat is wel zo makkelijk.
Waarom kan je niet met 'deze' mensen omgaan? Of is het iets van jaloezie, dat je heel diep in je hart wel vaker wilt reizen?
Ik ben ze weleens tegengekomen in het verleden en vroeger, toen ik een jaar of 18 of 20 was, keek ik er enorm tegenop.
Nu in de 30 is dat veranderen naar toch een soort meewarigheid. Kan er niet zo goed mee omgaan, tenzij diegene het zelf doorheeft dat dit aan de hand is, en daar eerlijk over is.
Maar als ze het niet doorhebben zie ik een wandelende vakantiebrochure met een dikke
Plaat beton voor de kop.
Ik vind je hierin wel wat kort door de bocht en ik merk dat je veel projecteert. Dus nee, ik herken dit niet. Mensen hebben gewoon verschillende behoeftes en sommigen komen nooit van huis en sommigen mogen ontzettend graag reizen. Ook ik mag graag reizen, maar ik zie dat niet als vluchten. Als ik meer geld had, zou ik meer reizen. Gelukkig houd mijn partner er ook van, dat is wel zo makkelijk.
Waarom kan je niet met 'deze' mensen omgaan? Of is het iets van jaloezie, dat je heel diep in je hart wel vaker wilt reizen?
donderdag 31 december 2015 om 07:49
quote:Dollycat schreef op 30 december 2015 @ 23:50:
[...]
Ik heb het allemaal gezegd in een heel verdrietige bui vanavond. Hij begrijpt het nu voor het eerst geloof ik, dat ik me niet geaccepteerd voel. Hij heeft me beloofd om niet meer steeds te benadrukken hoe verschillend we zijn. We hebben het af en toe gewoon behoorlijk zwaar, door omstandigheden en met elkaar. We komen er wel uit hoop ik.
Goed dat je met hem gepraat hebt en dat hij het nu eindelijk een beetje begrijpt.
Loop jij zo langzamerhand op je tandvlees? Ik vind het niet zo gek, hoor, dat je niet meer kunt. Hoe slechter ik mij voel, hoe meer ik mij terugtrek. Het lijkt mij heel vermoeiend als je partner je dan ook nog laat voelen 'dat er iets mis met je is', wat natuurlijk niet zo is.
Zijn jullie al lang bij elkaar?
[...]
Ik heb het allemaal gezegd in een heel verdrietige bui vanavond. Hij begrijpt het nu voor het eerst geloof ik, dat ik me niet geaccepteerd voel. Hij heeft me beloofd om niet meer steeds te benadrukken hoe verschillend we zijn. We hebben het af en toe gewoon behoorlijk zwaar, door omstandigheden en met elkaar. We komen er wel uit hoop ik.
Goed dat je met hem gepraat hebt en dat hij het nu eindelijk een beetje begrijpt.
Loop jij zo langzamerhand op je tandvlees? Ik vind het niet zo gek, hoor, dat je niet meer kunt. Hoe slechter ik mij voel, hoe meer ik mij terugtrek. Het lijkt mij heel vermoeiend als je partner je dan ook nog laat voelen 'dat er iets mis met je is', wat natuurlijk niet zo is.
Zijn jullie al lang bij elkaar?
donderdag 31 december 2015 om 08:48
