Psyche
alle pijlers
Meer mensen die graag op zichzelf zijn?
zaterdag 6 juni 2015 om 12:47
Hoi allemaal,
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
donderdag 13 april 2017 om 13:11
quote:Dymphnatam schreef op 13 april 2017 @ 12:47:
Ten eerste heb ik geen moreel oordeel geveld over wie dan ook. Ik begin met te vertellen hoe iemand op mij overkomt. Niet hoe iemand is. Daar zit een groot verschil tussen. Hoe iemand overkomt zegt voor een groot deel ook iets over mijn referentiekader.
Ten tweede zou je mijn post dus kunnen lezen als een uitnodiging aan Spell om zich nader te verklaren (ook omdat het inderdaad maar woorden zijn waarop je je op een forum een beeld moet zien te vormen). En niet zozeer een oordeel. Korter gezegd: een uitnodiging laat ruimte open. Een oordeel niet.
Ten derde vind ik dan twee zaken heel bijzonder. Spell geeft aan geen oordeel te vellen op basis van woorden. Er staat nog geen punt achter deze zin of in de volgende zin gooit ze de deur dicht op basis van...mijn woorden. Hoezo boter op je hoofd?
Daarnaast zegt ze zelf alleen te oordelen op basis van wat iemand doet. Welnu, mijn mening is gebaseerd op het stukje waarin van de één op de andere dag vrienden aan de kant worden gezet.
En over dat laatste gaat het. Dat heeft geen raakvlakken meer met het wel of niet voldoen aan sociale conventies. Dat is voor mij een grens over naar complete desinteresse voor wat een ander voelt.
Ik ben spell niet, maar hoe ik redeneer, en ook hij als ik het correct heb (99% zeker) is het feit dat jij redeneert van uit gevoelens, niet per se wie jij bent als compleet persoon, voor hem de reden dat jullie niet bij elkaar passen.
En dat heb ik zelf ook, ik kan ook minder goed met mensen overweg die 'redeneren' van uit gevoelens (de overgrote meerderheid doet dat). Dus in je stukje aan mij, je geeft zelf aan te redeneren van uit compassie. Dat is het verschil.
Ten eerste heb ik geen moreel oordeel geveld over wie dan ook. Ik begin met te vertellen hoe iemand op mij overkomt. Niet hoe iemand is. Daar zit een groot verschil tussen. Hoe iemand overkomt zegt voor een groot deel ook iets over mijn referentiekader.
Ten tweede zou je mijn post dus kunnen lezen als een uitnodiging aan Spell om zich nader te verklaren (ook omdat het inderdaad maar woorden zijn waarop je je op een forum een beeld moet zien te vormen). En niet zozeer een oordeel. Korter gezegd: een uitnodiging laat ruimte open. Een oordeel niet.
Ten derde vind ik dan twee zaken heel bijzonder. Spell geeft aan geen oordeel te vellen op basis van woorden. Er staat nog geen punt achter deze zin of in de volgende zin gooit ze de deur dicht op basis van...mijn woorden. Hoezo boter op je hoofd?
Daarnaast zegt ze zelf alleen te oordelen op basis van wat iemand doet. Welnu, mijn mening is gebaseerd op het stukje waarin van de één op de andere dag vrienden aan de kant worden gezet.
En over dat laatste gaat het. Dat heeft geen raakvlakken meer met het wel of niet voldoen aan sociale conventies. Dat is voor mij een grens over naar complete desinteresse voor wat een ander voelt.
Ik ben spell niet, maar hoe ik redeneer, en ook hij als ik het correct heb (99% zeker) is het feit dat jij redeneert van uit gevoelens, niet per se wie jij bent als compleet persoon, voor hem de reden dat jullie niet bij elkaar passen.
En dat heb ik zelf ook, ik kan ook minder goed met mensen overweg die 'redeneren' van uit gevoelens (de overgrote meerderheid doet dat). Dus in je stukje aan mij, je geeft zelf aan te redeneren van uit compassie. Dat is het verschil.
donderdag 13 april 2017 om 13:19
quote:Dymphnatam schreef op 13 april 2017 @ 12:47:
Ten eerste heb ik geen moreel oordeel geveld over wie dan ook. Ik begin met te vertellen hoe iemand op mij overkomt. Niet hoe iemand is. Daar zit een groot verschil tussen. Hoe iemand overkomt zegt voor een groot deel ook iets over mijn referentiekader.
Ten tweede zou je mijn post dus kunnen lezen als een uitnodiging aan Spell om zich nader te verklaren (ook omdat het inderdaad maar woorden zijn waarop je je op een forum een beeld moet zien te vormen). En niet zozeer een oordeel. Korter gezegd: een uitnodiging laat ruimte open. Een oordeel niet.
Ten derde vind ik dan twee zaken heel bijzonder. Spell geeft aan geen oordeel te vellen op basis van woorden. Er staat nog geen punt achter deze zin of in de volgende zin gooit ze de deur dicht op basis van...mijn woorden. Hoezo boter op je hoofd?
Daarnaast zegt ze zelf alleen te oordelen op basis van wat iemand doet. Welnu, mijn mening is gebaseerd op het stukje waarin van de één op de andere dag vrienden aan de kant worden gezet.
En over dat laatste gaat het. Dat heeft geen raakvlakken meer met het wel of niet voldoen aan sociale conventies. Dat is voor mij een grens over naar complete desinteresse voor wat een ander voelt.
Ten eerste: ik ben een hij. Verder heb ik geschreven dat ik niet over personen kan oordelen, dus ook niet op basis van woorden, niet dat ik niet oordeel.
Ik heb verder ook geen oordeel over jou als persoon. Het enige wat ik gedaan heb, is aangeven dat je woorden een cognitieve functie uitstralen, waar ik standaard niet mee overweg kan (en omgekeerd). En dat blijkt inherent al uit onze posten.
En je post aan strikje versterkt mijn idee.
Je zegt " op dat moment niet meer paste". Je neemt dus ook op "een moment" afscheid, dat is dus ook van de ene op de andere dag. maar blijkbaar maakt het opzij zetten van vrienden dat jij iemand als een onaangenaam persoon ervaart, maar als het kennissen betreft dan heb je dat niet. Logisch want voor introverte voelers is hun intern gevoelsreferentiekader leidend voor de kwalificatie goed of slecht. Enige afwijking daarop nemen zij persoonlijk en ik neem nooit iets persoonlijk en daar gaat het vaak fout.
Maar als jij van mensen afscheid neemt dan sta je dus ook niet stil dat je een ander er misschien pijn mee doet. Dat komt mij dan weer erg inconsequent over.
Ten eerste heb ik geen moreel oordeel geveld over wie dan ook. Ik begin met te vertellen hoe iemand op mij overkomt. Niet hoe iemand is. Daar zit een groot verschil tussen. Hoe iemand overkomt zegt voor een groot deel ook iets over mijn referentiekader.
Ten tweede zou je mijn post dus kunnen lezen als een uitnodiging aan Spell om zich nader te verklaren (ook omdat het inderdaad maar woorden zijn waarop je je op een forum een beeld moet zien te vormen). En niet zozeer een oordeel. Korter gezegd: een uitnodiging laat ruimte open. Een oordeel niet.
Ten derde vind ik dan twee zaken heel bijzonder. Spell geeft aan geen oordeel te vellen op basis van woorden. Er staat nog geen punt achter deze zin of in de volgende zin gooit ze de deur dicht op basis van...mijn woorden. Hoezo boter op je hoofd?
Daarnaast zegt ze zelf alleen te oordelen op basis van wat iemand doet. Welnu, mijn mening is gebaseerd op het stukje waarin van de één op de andere dag vrienden aan de kant worden gezet.
En over dat laatste gaat het. Dat heeft geen raakvlakken meer met het wel of niet voldoen aan sociale conventies. Dat is voor mij een grens over naar complete desinteresse voor wat een ander voelt.
Ten eerste: ik ben een hij. Verder heb ik geschreven dat ik niet over personen kan oordelen, dus ook niet op basis van woorden, niet dat ik niet oordeel.
Ik heb verder ook geen oordeel over jou als persoon. Het enige wat ik gedaan heb, is aangeven dat je woorden een cognitieve functie uitstralen, waar ik standaard niet mee overweg kan (en omgekeerd). En dat blijkt inherent al uit onze posten.
En je post aan strikje versterkt mijn idee.
Je zegt " op dat moment niet meer paste". Je neemt dus ook op "een moment" afscheid, dat is dus ook van de ene op de andere dag. maar blijkbaar maakt het opzij zetten van vrienden dat jij iemand als een onaangenaam persoon ervaart, maar als het kennissen betreft dan heb je dat niet. Logisch want voor introverte voelers is hun intern gevoelsreferentiekader leidend voor de kwalificatie goed of slecht. Enige afwijking daarop nemen zij persoonlijk en ik neem nooit iets persoonlijk en daar gaat het vaak fout.
Maar als jij van mensen afscheid neemt dan sta je dus ook niet stil dat je een ander er misschien pijn mee doet. Dat komt mij dan weer erg inconsequent over.
donderdag 13 april 2017 om 13:21
Dan snap ik iets niet, waar je mij misschien mee wil helpen. Ik heb jouw posts ook teruggelezen, en je geeft aan dat je scheiding van intellect en gevoel als een soort ultieme vrijheid ervaart (vertaal ik het zo goed?).
In bovenstaand stukje lees ik juist weer dat je een "compleet persoon" ziet in iemand die juist niet ofwel vanuit intellect, ofwel vanuit gevoel redeneert. Dus deze twee integreert in zijn/ haar "zijn".
Overigens ervaar ik het als houden van balans. Ik heb een zeer rijk gevoelsleven, maar breng dit pas naar buiten als het door mijn intellect wordt "goedgekeurd". Ik ben altijd zoekende naar wat wel/ wat niet, zeg maar.
In bovenstaand stukje lees ik juist weer dat je een "compleet persoon" ziet in iemand die juist niet ofwel vanuit intellect, ofwel vanuit gevoel redeneert. Dus deze twee integreert in zijn/ haar "zijn".
Overigens ervaar ik het als houden van balans. Ik heb een zeer rijk gevoelsleven, maar breng dit pas naar buiten als het door mijn intellect wordt "goedgekeurd". Ik ben altijd zoekende naar wat wel/ wat niet, zeg maar.
donderdag 13 april 2017 om 13:27
quote:strikjemetstippels schreef op 13 april 2017 @ 13:11:
[...]
Ik ben spell niet, maar hoe ik redeneer, en ook hij als ik het correct heb (99% zeker) is het feit dat jij redeneert van uit gevoelens, niet per se wie jij bent als compleet persoon, voor hem de reden dat jullie niet bij elkaar passen.
En dat heb ik zelf ook, ik kan ook minder goed met mensen overweg die 'redeneren' van uit gevoelens (de overgrote meerderheid doet dat). Dus in je stukje aan mij, je geeft zelf aan te redeneren van uit compassie. Dat is het verschil.Dat klopt. Emoties zijn vooroordelend (is dat een woord?), ratio is dat niet. Die ziet wat er is zonder daar een oordeel aan te verbinden.
[...]
Ik ben spell niet, maar hoe ik redeneer, en ook hij als ik het correct heb (99% zeker) is het feit dat jij redeneert van uit gevoelens, niet per se wie jij bent als compleet persoon, voor hem de reden dat jullie niet bij elkaar passen.
En dat heb ik zelf ook, ik kan ook minder goed met mensen overweg die 'redeneren' van uit gevoelens (de overgrote meerderheid doet dat). Dus in je stukje aan mij, je geeft zelf aan te redeneren van uit compassie. Dat is het verschil.Dat klopt. Emoties zijn vooroordelend (is dat een woord?), ratio is dat niet. Die ziet wat er is zonder daar een oordeel aan te verbinden.
donderdag 13 april 2017 om 13:29
quote:spell68 schreef op 13 april 2017 @ 13:19:
[...]
Ten eerste: ik ben een hij. Verder heb ik geschreven dat ik niet over personen kan oordelen, dus ook niet op basis van woorden, niet dat ik niet oordeel.
Ik heb verder ook geen oordeel over jou als persoon. Het enige wat ik gedaan heb, is aangeven dat je woorden een cognitieve functie uitstralen, waar ik standaard niet mee overweg kan (en omgekeerd). En dat blijkt inherent al uit onze posten.
En je post aan strikje versterkt mijn idee.
Je zegt " op dat moment niet meer paste". Je neemt dus ook op "een moment" afscheid, dat is dus ook van de ene op de andere dag. maar blijkbaar maakt het opzij zetten van vrienden dat jij iemand als een onaangenaam persoon ervaart, maar als het kennissen betreft dan heb je dat niet. Logisch want voor introverte voelers is hun intern gevoelsreferentiekader leidend voor de kwalificatie goed of slecht. Enige afwijking daarop nemen zij persoonlijk en ik neem nooit iets persoonlijk en daar gaat het vaak fout.
Excuses, ik ging er van uit dat je een vrouw was.
Misschien is het een juistere omschrijving om te zeggen dat ik me er op enig moment van bewust was dat iemand niet meer tot mijn sociale kring behoorde. De persoon zal dan al een tijdje uit beeld zijn.
Overigens heb ik moeite met jouw omschrijving van mijn gevoelsreferentiekader. Bij mijn althans zijn zaken niet zo zwart/ wit. Iemand is niet per definitie het ene of het andere. De ervaring leert dat goede mensen soms slechte dingen doen, en andersom. Het gebeurt regelmatig dat ik mijn aanvankelijke gevoelens jegens bijstuur op basis van logisch nadenken. Zoals ik al schreef is het voor mij constant zoeken naar een balans. Zowel gevoel als ratio doen allebei even hard mee.
[...]
Ten eerste: ik ben een hij. Verder heb ik geschreven dat ik niet over personen kan oordelen, dus ook niet op basis van woorden, niet dat ik niet oordeel.
Ik heb verder ook geen oordeel over jou als persoon. Het enige wat ik gedaan heb, is aangeven dat je woorden een cognitieve functie uitstralen, waar ik standaard niet mee overweg kan (en omgekeerd). En dat blijkt inherent al uit onze posten.
En je post aan strikje versterkt mijn idee.
Je zegt " op dat moment niet meer paste". Je neemt dus ook op "een moment" afscheid, dat is dus ook van de ene op de andere dag. maar blijkbaar maakt het opzij zetten van vrienden dat jij iemand als een onaangenaam persoon ervaart, maar als het kennissen betreft dan heb je dat niet. Logisch want voor introverte voelers is hun intern gevoelsreferentiekader leidend voor de kwalificatie goed of slecht. Enige afwijking daarop nemen zij persoonlijk en ik neem nooit iets persoonlijk en daar gaat het vaak fout.
Excuses, ik ging er van uit dat je een vrouw was.
Misschien is het een juistere omschrijving om te zeggen dat ik me er op enig moment van bewust was dat iemand niet meer tot mijn sociale kring behoorde. De persoon zal dan al een tijdje uit beeld zijn.
Overigens heb ik moeite met jouw omschrijving van mijn gevoelsreferentiekader. Bij mijn althans zijn zaken niet zo zwart/ wit. Iemand is niet per definitie het ene of het andere. De ervaring leert dat goede mensen soms slechte dingen doen, en andersom. Het gebeurt regelmatig dat ik mijn aanvankelijke gevoelens jegens bijstuur op basis van logisch nadenken. Zoals ik al schreef is het voor mij constant zoeken naar een balans. Zowel gevoel als ratio doen allebei even hard mee.
donderdag 13 april 2017 om 13:30
quote:Dymphnatam schreef op 13 april 2017 @ 13:21:
Dan snap ik iets niet, waar je mij misschien mee wil helpen. Ik heb jouw posts ook teruggelezen, en je geeft aan dat je scheiding van intellect en gevoel als een soort ultieme vrijheid ervaart (vertaal ik het zo goed?).
In bovenstaand stukje lees ik juist weer dat je een "compleet persoon" ziet in iemand die juist niet ofwel vanuit intellect, ofwel vanuit gevoel redeneert. Dus deze twee integreert in zijn/ haar "zijn".
Overigens ervaar ik het als houden van balans. Ik heb een zeer rijk gevoelsleven, maar breng dit pas naar buiten als het door mijn intellect wordt "goedgekeurd". Ik ben altijd zoekende naar wat wel/ wat niet, zeg maar.
Ik weet niet of ik die zin goed begrijp, maar hoe het voor mij werkt: je zit gewoon niet op de zelfde golflengte, om dat je een andere innerlijke standaard hebt waar aan je die golflengte toetst. Ik kan geen gevoelens gissen bij een ander, en vind het ook niet iets waar ik iets mee kan of zou moeten kunnen. En ja, ik ervaar intellect scheiden van emotie als vrijheid, om dat ongemak, of dat nu voort komt uit sociale conventies of biologie, altijd begrenst. De enige taal waar mens x met emoties abc met mens y met emoties def kunnen spreken, is logica.
Daar om werkt het niet als de ene persoon emotie spreekt en de ander logica, net zo min als het werkt als de een Chinees spreekt en de ander Russisch. Verschillende talen.
Dan snap ik iets niet, waar je mij misschien mee wil helpen. Ik heb jouw posts ook teruggelezen, en je geeft aan dat je scheiding van intellect en gevoel als een soort ultieme vrijheid ervaart (vertaal ik het zo goed?).
In bovenstaand stukje lees ik juist weer dat je een "compleet persoon" ziet in iemand die juist niet ofwel vanuit intellect, ofwel vanuit gevoel redeneert. Dus deze twee integreert in zijn/ haar "zijn".
Overigens ervaar ik het als houden van balans. Ik heb een zeer rijk gevoelsleven, maar breng dit pas naar buiten als het door mijn intellect wordt "goedgekeurd". Ik ben altijd zoekende naar wat wel/ wat niet, zeg maar.
Ik weet niet of ik die zin goed begrijp, maar hoe het voor mij werkt: je zit gewoon niet op de zelfde golflengte, om dat je een andere innerlijke standaard hebt waar aan je die golflengte toetst. Ik kan geen gevoelens gissen bij een ander, en vind het ook niet iets waar ik iets mee kan of zou moeten kunnen. En ja, ik ervaar intellect scheiden van emotie als vrijheid, om dat ongemak, of dat nu voort komt uit sociale conventies of biologie, altijd begrenst. De enige taal waar mens x met emoties abc met mens y met emoties def kunnen spreken, is logica.
Daar om werkt het niet als de ene persoon emotie spreekt en de ander logica, net zo min als het werkt als de een Chinees spreekt en de ander Russisch. Verschillende talen.
donderdag 13 april 2017 om 13:33
quote:spell68 schreef op 13 april 2017 @ 13:27:
[...]
Dat klopt. Emoties zijn vooroordelend (is dat een woord?), ratio is dat niet. Die ziet wat er is zonder daar een oordeel aan te verbinden.Hartstikke tof. Maar ik zou mijn emoties toch niet willen missen. Ik zie meer in een model waarbij de boel elkaar in evenwicht houdt.
[...]
Dat klopt. Emoties zijn vooroordelend (is dat een woord?), ratio is dat niet. Die ziet wat er is zonder daar een oordeel aan te verbinden.Hartstikke tof. Maar ik zou mijn emoties toch niet willen missen. Ik zie meer in een model waarbij de boel elkaar in evenwicht houdt.
donderdag 13 april 2017 om 13:34
quote:spell68 schreef op 13 april 2017 @ 11:33:
[...]
Idd, over mijn woorden kan zij zich een mening vormen. Maar zij een mening over mijn persoon. Ik oordeel op basis van wat iemand doet, maar ik heb nooit een oordeel over iemand als persoon, want dat kan ik letterlijk niet als introverte denker, ik heb die functie niet dus ik kan wel degelijk zeggen dat ik dat nooit doe. Sterker nog met het volwassener worden, heb ik tegenwoordig nog maar zelden een mening over wat anderen allemaal doen. Het interesseert me gewoonweg niet.
Dit is niet een opmerking op de inhoud, maar puur over deze uitspraak, want ik denk dat dat niet ligt aan een introverte denker zijn. Dat ben ik namelijk ook (INTJ om precies te zijn), maar ik denk dat ik wel soms een oordeel over een ander als persoon heb.
Dit intrigeert me, want voel jij je nooit beter dan iemand anders? Ik kan het me niet voorstellen. Als ik iemand in een internetfilmpje zegt: "das echt zo, dat heb op feesboek gestaan". Dan denk ik: wat ben jij een dom mens zeg. Dat is echt wel een oordeel over iemand als persoon, en ik kan me niet voorstellen dat jij nooit dergelijke negatieve gedachtes over iemand anders hebt.
We mogen ons als introverten dan wel eensgezind vinden ten opzichte van de extraverten, maar binnen de introverten zijn er ook totaal verschillende types. En uit eigen ervaring weet ik dat ik niet klik met introverte voelers en alles wat dym schrijft, ademt een introverte voeler uit. Iemand die op basis van een intern gevoelssysteem oordeelt of een ander persoon goed of slecht is.
En wat is er nauw aan mensen die niks toevoegen te verwijderen uit je leven. Ik heb liever dat mensen dat gewoon tegen me zeggen dan dat ze uit "medelijden of barmhartigheid" me mee slepen. Dus zo handel ik ook naar een ander.
Er is in principe helemaal niets mis met iemand verwijderen uit je leven, ik heb ook liever dat iemand dat doet dan iets wat niet werkt eindeloos te laten voortslepen. Het zit hem er meer in dat je iemand niet een toevoeging aan je leven vindt. Daar klinkt voor mij wel een beetje een oordeel in door. Ik heb ook wel eens een vriendschap met iemand beëindigd, maar dan zag ik wel alsnog de kwaliteiten van die persoon.
Ik snap de opmerking wel dat je niet sympathiek overkomt. Ik ben ook nogal van bijvoorbeeld praktisch en eerlijk zijn, en heb ook mensen uit mijn leven verwijderd, maar het klinkt alsof jij dat wel zo snel en daarbij ook zo bot mogelijk doet.
Minivoorbeeld:
Als iemand mij vraagt wat ik van een kledingstuk vind, dan geef ik daar een eerlijke mening over en ga ik niet liegen. Maar ik heb wel geleerd dat je beter "hij is niet zo mijn smaak" kunt zeggen dan "godsamme wat een lelijk gedrocht". Met die laatste opmerking maak je het jezelf gewoon onnodig moeilijk. Eerlijk zijn kan ook op een andere manier.
[...]
Idd, over mijn woorden kan zij zich een mening vormen. Maar zij een mening over mijn persoon. Ik oordeel op basis van wat iemand doet, maar ik heb nooit een oordeel over iemand als persoon, want dat kan ik letterlijk niet als introverte denker, ik heb die functie niet dus ik kan wel degelijk zeggen dat ik dat nooit doe. Sterker nog met het volwassener worden, heb ik tegenwoordig nog maar zelden een mening over wat anderen allemaal doen. Het interesseert me gewoonweg niet.
Dit is niet een opmerking op de inhoud, maar puur over deze uitspraak, want ik denk dat dat niet ligt aan een introverte denker zijn. Dat ben ik namelijk ook (INTJ om precies te zijn), maar ik denk dat ik wel soms een oordeel over een ander als persoon heb.
Dit intrigeert me, want voel jij je nooit beter dan iemand anders? Ik kan het me niet voorstellen. Als ik iemand in een internetfilmpje zegt: "das echt zo, dat heb op feesboek gestaan". Dan denk ik: wat ben jij een dom mens zeg. Dat is echt wel een oordeel over iemand als persoon, en ik kan me niet voorstellen dat jij nooit dergelijke negatieve gedachtes over iemand anders hebt.
We mogen ons als introverten dan wel eensgezind vinden ten opzichte van de extraverten, maar binnen de introverten zijn er ook totaal verschillende types. En uit eigen ervaring weet ik dat ik niet klik met introverte voelers en alles wat dym schrijft, ademt een introverte voeler uit. Iemand die op basis van een intern gevoelssysteem oordeelt of een ander persoon goed of slecht is.
En wat is er nauw aan mensen die niks toevoegen te verwijderen uit je leven. Ik heb liever dat mensen dat gewoon tegen me zeggen dan dat ze uit "medelijden of barmhartigheid" me mee slepen. Dus zo handel ik ook naar een ander.
Er is in principe helemaal niets mis met iemand verwijderen uit je leven, ik heb ook liever dat iemand dat doet dan iets wat niet werkt eindeloos te laten voortslepen. Het zit hem er meer in dat je iemand niet een toevoeging aan je leven vindt. Daar klinkt voor mij wel een beetje een oordeel in door. Ik heb ook wel eens een vriendschap met iemand beëindigd, maar dan zag ik wel alsnog de kwaliteiten van die persoon.
Ik snap de opmerking wel dat je niet sympathiek overkomt. Ik ben ook nogal van bijvoorbeeld praktisch en eerlijk zijn, en heb ook mensen uit mijn leven verwijderd, maar het klinkt alsof jij dat wel zo snel en daarbij ook zo bot mogelijk doet.
Minivoorbeeld:
Als iemand mij vraagt wat ik van een kledingstuk vind, dan geef ik daar een eerlijke mening over en ga ik niet liegen. Maar ik heb wel geleerd dat je beter "hij is niet zo mijn smaak" kunt zeggen dan "godsamme wat een lelijk gedrocht". Met die laatste opmerking maak je het jezelf gewoon onnodig moeilijk. Eerlijk zijn kan ook op een andere manier.
donderdag 13 april 2017 om 13:38
quote:spell68 schreef op 13 april 2017 @ 13:27:
[...]
Dat klopt. Emoties zijn vooroordelend (is dat een woord?), ratio is dat niet. Die ziet wat er is zonder daar een oordeel aan te verbinden.
Bij ratio heb je wel alle informatie nodig om tot juiste conclusies te komen. Beschikken over alle informatie is vrijwel onmogelijk. Hoe doe je dat dan?
Of heb je nergens een oordeel of mening over?
[...]
Dat klopt. Emoties zijn vooroordelend (is dat een woord?), ratio is dat niet. Die ziet wat er is zonder daar een oordeel aan te verbinden.
Bij ratio heb je wel alle informatie nodig om tot juiste conclusies te komen. Beschikken over alle informatie is vrijwel onmogelijk. Hoe doe je dat dan?
Of heb je nergens een oordeel of mening over?
donderdag 13 april 2017 om 13:38
quote:
Ik snap de opmerking wel dat je niet sympathiek overkomt. Ik ben ook nogal van bijvoorbeeld praktisch en eerlijk zijn, en heb ook mensen uit mijn leven verwijderd, maar het klinkt alsof jij dat wel zo snel en daarbij ook zo bot mogelijk doet.
Minivoorbeeld:
Als iemand mij vraagt wat ik van een kledingstuk vind, dan geef ik daar een eerlijke mening over en ga ik niet liegen. Maar ik heb wel geleerd dat je beter "hij is niet zo mijn smaak" kunt zeggen dan "godsamme wat een lelijk gedrocht". Met die laatste opmerking maak je het jezelf gewoon onnodig moeilijk. Eerlijk zijn kan ook op een andere manier.
Sterker nog, ik zeg er dan nog bij dat het niet mijn smaak is, maar dat ik hem bij hem/ haar perfect vind passen. En dat meen ik dan nog echt ook. Niet gelogen, en niemand voor het hoofd gestoten...
Mijn vrijheid schuilt in alles kunnen zeggen en toch gevoel tonen
Ik snap de opmerking wel dat je niet sympathiek overkomt. Ik ben ook nogal van bijvoorbeeld praktisch en eerlijk zijn, en heb ook mensen uit mijn leven verwijderd, maar het klinkt alsof jij dat wel zo snel en daarbij ook zo bot mogelijk doet.
Minivoorbeeld:
Als iemand mij vraagt wat ik van een kledingstuk vind, dan geef ik daar een eerlijke mening over en ga ik niet liegen. Maar ik heb wel geleerd dat je beter "hij is niet zo mijn smaak" kunt zeggen dan "godsamme wat een lelijk gedrocht". Met die laatste opmerking maak je het jezelf gewoon onnodig moeilijk. Eerlijk zijn kan ook op een andere manier.
Sterker nog, ik zeg er dan nog bij dat het niet mijn smaak is, maar dat ik hem bij hem/ haar perfect vind passen. En dat meen ik dan nog echt ook. Niet gelogen, en niemand voor het hoofd gestoten...
Mijn vrijheid schuilt in alles kunnen zeggen en toch gevoel tonen
donderdag 13 april 2017 om 13:38
quote:Dymphnatam schreef op 13 april 2017 @ 13:33:
[...]
Hartstikke tof. Maar ik zou mijn emoties toch niet willen missen. Ik zie meer in een model waarbij de boel elkaar in evenwicht houdt.
Je doet net of het een keuze is, wat het niet is. Ik kan heel goed doen als of, maar in feite begrijp ik van de meeste mensen diep in mijn zijn echt helemaal niks. Dus fijn dat jij die balans van nature hebt, maar dat heeft lang niet iedereen en ook lang niet iedereen heeft het in zich om dat te kunnen hebben.
Wat ok zou moeten zijn, ware het niet dat dat het niet is voor veel mensen.
[...]
Hartstikke tof. Maar ik zou mijn emoties toch niet willen missen. Ik zie meer in een model waarbij de boel elkaar in evenwicht houdt.
Je doet net of het een keuze is, wat het niet is. Ik kan heel goed doen als of, maar in feite begrijp ik van de meeste mensen diep in mijn zijn echt helemaal niks. Dus fijn dat jij die balans van nature hebt, maar dat heeft lang niet iedereen en ook lang niet iedereen heeft het in zich om dat te kunnen hebben.
Wat ok zou moeten zijn, ware het niet dat dat het niet is voor veel mensen.
donderdag 13 april 2017 om 13:43
quote:strikjemetstippels schreef op 13 april 2017 @ 13:38:
[...]
Je doet net of het een keuze is, wat het niet is. Ik kan heel goed doen als of, maar in feite begrijp ik van de meeste mensen diep in mijn zijn echt helemaal niks. Dus fijn dat jij die balans van nature hebt, maar dat heeft lang niet iedereen en ook lang niet iedereen heeft het in zich om dat te kunnen hebben.
Wat ok zou moeten zijn, ware het niet dat dat het niet is voor veel mensen.
Nee, absoluut niet. Die balans is pas ontstaan in de loop der jaren, en niet nadat ik eerst ontelbare keren hard op mijn gezicht was gegaan. In die zin is het inderdaad een keuze. Of eerder een bewust streven naar. En daar moet je inderdaad gemotiveerd voor zijn.
Zoals jij het brengt komt het op mij over alsof emoties iets zijn waar je helemaal niets mee kan. Maar je zal toch wel een eigen innerlijk gevoelsleven hebben? Hoe ga je daar dan mee om?
[...]
Je doet net of het een keuze is, wat het niet is. Ik kan heel goed doen als of, maar in feite begrijp ik van de meeste mensen diep in mijn zijn echt helemaal niks. Dus fijn dat jij die balans van nature hebt, maar dat heeft lang niet iedereen en ook lang niet iedereen heeft het in zich om dat te kunnen hebben.
Wat ok zou moeten zijn, ware het niet dat dat het niet is voor veel mensen.
Nee, absoluut niet. Die balans is pas ontstaan in de loop der jaren, en niet nadat ik eerst ontelbare keren hard op mijn gezicht was gegaan. In die zin is het inderdaad een keuze. Of eerder een bewust streven naar. En daar moet je inderdaad gemotiveerd voor zijn.
Zoals jij het brengt komt het op mij over alsof emoties iets zijn waar je helemaal niets mee kan. Maar je zal toch wel een eigen innerlijk gevoelsleven hebben? Hoe ga je daar dan mee om?
donderdag 13 april 2017 om 13:43
quote:yesss schreef op 12 april 2017 @ 14:05:
[...]
Wat dacht je van; 'Je sluit je af' Die heb ik ook vaak gehoord en ik heb dat zelfs een tijdje geloofd... een vriend van mij heeft een keer letterlijk gezegd;' Je leid een erg terug getrokken leven' Toen was ik nog niet zelfverzekerd genoeg om daar tegenin te gaan, maar zoiets hoeft iemand echt niet meer tegen mij te zeggen hoor, is gewoon absoluut niet waar en het krijgt vaak zo'n negatieve lading.
En weet je wat nou ook zo typisch is, ik hoor dus bijna niks meer van een vriendin van mij omdat zij het dus altijd zo druk heeft. Dan stuur ik iets leuks via Whatsapp, geen reactie, die kan gerust weken niks laten horen, maar dat is dan sociaal geaccepteerd, want ze heeft het nou eenmaal druk.
Maar als ik even niks laat horen dan ben ik me af aan het zonderen...
Wat een leuk topic.
[...]
Wat dacht je van; 'Je sluit je af' Die heb ik ook vaak gehoord en ik heb dat zelfs een tijdje geloofd... een vriend van mij heeft een keer letterlijk gezegd;' Je leid een erg terug getrokken leven' Toen was ik nog niet zelfverzekerd genoeg om daar tegenin te gaan, maar zoiets hoeft iemand echt niet meer tegen mij te zeggen hoor, is gewoon absoluut niet waar en het krijgt vaak zo'n negatieve lading.
En weet je wat nou ook zo typisch is, ik hoor dus bijna niks meer van een vriendin van mij omdat zij het dus altijd zo druk heeft. Dan stuur ik iets leuks via Whatsapp, geen reactie, die kan gerust weken niks laten horen, maar dat is dan sociaal geaccepteerd, want ze heeft het nou eenmaal druk.
Maar als ik even niks laat horen dan ben ik me af aan het zonderen...
Wat een leuk topic.
donderdag 13 april 2017 om 13:45
quote:SF_ schreef op 13 april 2017 @ 13:38:
[...]
Bij ratio heb je wel alle informatie nodig om tot juiste conclusies te komen. Beschikken over alle informatie is vrijwel onmogelijk. Hoe doe je dat dan?
Of heb je nergens een oordeel of mening over?Hier wil ik nog wat over kwijt: ik heb leren ervaren dat mijn lichaam zelf ook de nodige informatie geeft. In de vorm van (jawel) emoties, maar ook fysieke sensaties. Af en toe is het zelfs zo dat mijn lichaam eerder dingen weet, nog voor ik het mij cognitief bewust ben.
[...]
Bij ratio heb je wel alle informatie nodig om tot juiste conclusies te komen. Beschikken over alle informatie is vrijwel onmogelijk. Hoe doe je dat dan?
Of heb je nergens een oordeel of mening over?Hier wil ik nog wat over kwijt: ik heb leren ervaren dat mijn lichaam zelf ook de nodige informatie geeft. In de vorm van (jawel) emoties, maar ook fysieke sensaties. Af en toe is het zelfs zo dat mijn lichaam eerder dingen weet, nog voor ik het mij cognitief bewust ben.
donderdag 13 april 2017 om 13:46
quote:Dymphnatam schreef op 13 april 2017 @ 13:29:
[...]
Excuses, ik ging er van uit dat je een vrouw was.
Misschien is het een juistere omschrijving om te zeggen dat ik me er op enig moment van bewust was dat iemand niet meer tot mijn sociale kring behoorde. De persoon zal dan al een tijdje uit beeld zijn.
Overigens heb ik moeite met jouw omschrijving van mijn gevoelsreferentiekader. Bij mijn althans zijn zaken niet zo zwart/ wit. Iemand is niet per definitie het ene of het andere. De ervaring leert dat goede mensen soms slechte dingen doen, en andersom. Het gebeurt regelmatig dat ik mijn aanvankelijke gevoelens jegens bijstuur op basis van logisch nadenken. Zoals ik al schreef is het voor mij constant zoeken naar een balans. Zowel gevoel als ratio doen allebei even hard mee.
Geen probleem hoor.
Maar volgens mij was jij degene die reageerde op mijn post, waarbij je aangaf dat ik overkwam als een onaangenaam persoon. Wat jou (waarschijnlijk) triggerde was dat ik iets zei dat afwijkt van jouw intern referentiekader en dat maakt het voor jou persoonlijk. Dat wil ik zeggen.
Natuurlijk is dat referentiekader op zich niet zwart-wit, net zoals mijn logisch referentiekader geen vaststaand gegeven is. Dat verandert door ervaring en volwassen worden.
Het sleutelverschil tussen ons is dat ik mensen nooit zie als goed of slecht, maar alleen hun actie beoordeel als juist of onjuist. En dat leidt vaak tot misverstanden.
[...]
Excuses, ik ging er van uit dat je een vrouw was.
Misschien is het een juistere omschrijving om te zeggen dat ik me er op enig moment van bewust was dat iemand niet meer tot mijn sociale kring behoorde. De persoon zal dan al een tijdje uit beeld zijn.
Overigens heb ik moeite met jouw omschrijving van mijn gevoelsreferentiekader. Bij mijn althans zijn zaken niet zo zwart/ wit. Iemand is niet per definitie het ene of het andere. De ervaring leert dat goede mensen soms slechte dingen doen, en andersom. Het gebeurt regelmatig dat ik mijn aanvankelijke gevoelens jegens bijstuur op basis van logisch nadenken. Zoals ik al schreef is het voor mij constant zoeken naar een balans. Zowel gevoel als ratio doen allebei even hard mee.
Geen probleem hoor.
Maar volgens mij was jij degene die reageerde op mijn post, waarbij je aangaf dat ik overkwam als een onaangenaam persoon. Wat jou (waarschijnlijk) triggerde was dat ik iets zei dat afwijkt van jouw intern referentiekader en dat maakt het voor jou persoonlijk. Dat wil ik zeggen.
Natuurlijk is dat referentiekader op zich niet zwart-wit, net zoals mijn logisch referentiekader geen vaststaand gegeven is. Dat verandert door ervaring en volwassen worden.
Het sleutelverschil tussen ons is dat ik mensen nooit zie als goed of slecht, maar alleen hun actie beoordeel als juist of onjuist. En dat leidt vaak tot misverstanden.
donderdag 13 april 2017 om 13:48
quote:Dymphnatam schreef op 13 april 2017 @ 13:43:
[...]
Nee, absoluut niet. Die balans is pas ontstaan in de loop der jaren, en niet nadat ik eerst ontelbare keren hard op mijn gezicht was gegaan. In die zin is het inderdaad een keuze. Of eerder een bewust streven naar. En daar moet je inderdaad gemotiveerd voor zijn.
Zoals jij het brengt komt het op mij over alsof emoties iets zijn waar je helemaal niets mee kan. Maar je zal toch wel een eigen innerlijk gevoelsleven hebben? Hoe ga je daar dan mee om?
Ik heb natuurlijk wel een gevoelsleven, volgens mij is het nog wel rijk ook. Ik bedoel dan meer aan kunst, ik geniet extreem van mooie kunst, boeken, muziek, beeldende kunst, haast obsessief. Ik ben extreem gefascineerd door patronen, die ik altijd herken in kunst en wiskunde (wiskunde gestudeerd).
Maar in het alledaagse nee, ik snap er vaak niets van. Ook deze wending omtrent spell niet. Het begint met een en al herkenning als ik terug lees, en in eens komt er de eerste 'volgens mij vind ik jou niet aangenaam' om voor mij onduidelijke reden. Dan volgen er meer zaken daar omtrent, dat het ook gelezen kan worden als uitnodiging (voor mij: huh) ter verduidelijking, en dan over voor mij ongerelateerde zaken als onnodig bot zijn (echt, ik zie geen enkele samenhang tot wat spell zei en dat).
En hoe ik daar mee om ga: afzondering, want in een zee vol vissen de andere kant op zwemmen niet om dat ik het wil maar om dat ik enkel die kant op kán zwemmen, put me uit. Je zou mijn emoties kunnen samen vatten als 'teleurgesteld.'
[...]
Nee, absoluut niet. Die balans is pas ontstaan in de loop der jaren, en niet nadat ik eerst ontelbare keren hard op mijn gezicht was gegaan. In die zin is het inderdaad een keuze. Of eerder een bewust streven naar. En daar moet je inderdaad gemotiveerd voor zijn.
Zoals jij het brengt komt het op mij over alsof emoties iets zijn waar je helemaal niets mee kan. Maar je zal toch wel een eigen innerlijk gevoelsleven hebben? Hoe ga je daar dan mee om?
Ik heb natuurlijk wel een gevoelsleven, volgens mij is het nog wel rijk ook. Ik bedoel dan meer aan kunst, ik geniet extreem van mooie kunst, boeken, muziek, beeldende kunst, haast obsessief. Ik ben extreem gefascineerd door patronen, die ik altijd herken in kunst en wiskunde (wiskunde gestudeerd).
Maar in het alledaagse nee, ik snap er vaak niets van. Ook deze wending omtrent spell niet. Het begint met een en al herkenning als ik terug lees, en in eens komt er de eerste 'volgens mij vind ik jou niet aangenaam' om voor mij onduidelijke reden. Dan volgen er meer zaken daar omtrent, dat het ook gelezen kan worden als uitnodiging (voor mij: huh) ter verduidelijking, en dan over voor mij ongerelateerde zaken als onnodig bot zijn (echt, ik zie geen enkele samenhang tot wat spell zei en dat).
En hoe ik daar mee om ga: afzondering, want in een zee vol vissen de andere kant op zwemmen niet om dat ik het wil maar om dat ik enkel die kant op kán zwemmen, put me uit. Je zou mijn emoties kunnen samen vatten als 'teleurgesteld.'
donderdag 13 april 2017 om 13:48
quote:strikjemetstippels schreef op 13 april 2017 @ 13:30:
[...]
Ik weet niet of ik die zin goed begrijp, maar hoe het voor mij werkt: je zit gewoon niet op de zelfde golflengte, om dat je een andere innerlijke standaard hebt waar aan je die golflengte toetst. Ik kan geen gevoelens gissen bij een ander, en vind het ook niet iets waar ik iets mee kan of zou moeten kunnen. En ja, ik ervaar intellect scheiden van emotie als vrijheid, om dat ongemak, of dat nu voort komt uit sociale conventies of biologie, altijd begrenst. De enige taal waar mens x met emoties abc met mens y met emoties def kunnen spreken, is logica.
Daar om werkt het niet als de ene persoon emotie spreekt en de ander logica, net zo min als het werkt als de een Chinees spreekt en de ander Russisch. Verschillende talen.Ahhh daarom hou ik zo van mijn introverte abstracte denkers, die kunnen een item heel mooi verwoorden tot een mooie algehele theoretische benadering, iets wat ik dan weer bijna niet kan. Dank je!
[...]
Ik weet niet of ik die zin goed begrijp, maar hoe het voor mij werkt: je zit gewoon niet op de zelfde golflengte, om dat je een andere innerlijke standaard hebt waar aan je die golflengte toetst. Ik kan geen gevoelens gissen bij een ander, en vind het ook niet iets waar ik iets mee kan of zou moeten kunnen. En ja, ik ervaar intellect scheiden van emotie als vrijheid, om dat ongemak, of dat nu voort komt uit sociale conventies of biologie, altijd begrenst. De enige taal waar mens x met emoties abc met mens y met emoties def kunnen spreken, is logica.
Daar om werkt het niet als de ene persoon emotie spreekt en de ander logica, net zo min als het werkt als de een Chinees spreekt en de ander Russisch. Verschillende talen.Ahhh daarom hou ik zo van mijn introverte abstracte denkers, die kunnen een item heel mooi verwoorden tot een mooie algehele theoretische benadering, iets wat ik dan weer bijna niet kan. Dank je!
donderdag 13 april 2017 om 13:57
quote:Dymphnatam schreef op 13 april 2017 @ 13:33:
[...]
Hartstikke tof. Maar ik zou mijn emoties toch niet willen missen. Ik zie meer in een model waarbij de boel elkaar in evenwicht houdt.
Dit wekt weer de indruk dat je het als een persoonlijke aanval ervaart, terwijl het, nogmaals geen oordeel is over hoe jij het leven ervaart. Het is gewoon wat het is.
Ik heb wel emoties, maar ze zullen zelden van invloed zijn op mijn beslissingen. Maar zou je me zien staan aan de pooltafel en het gaat niet goed, dan krijg ik de ene emotionele uitbarsting na de andere. Het lijkt echt nergens op, want ze zijn rauw en totaal ongecontroleerd en oppervlakkig (blij of boos, veel meer ken ik niet). ik zou mijn emoties ook willen missen, maar ze zijn voor mij onbetrouwbaar en definiëren met niet.
Terwijl mijn logisch denken en waarnemend vermogen dan weer ontzettend verfijnd zijn. Ik pik de kleinste details of afwijkingen op (daarom weet ik dat een vriendschap al ten einde komt ver voor dat "moment" van dumpen er is. Van welke kan het ook komt). Daarom leef ik of in mijn hoofd of in het moment.
Aan de andere kant weet ik dat jij een rijk gevoelsleven hebt. Maar voor mij is dat een woord, ik heb geen idee wat het inhoudt, want ik heb het niet (dat is over het algemeen ook de reden dat mensen me regelmatig vragen of ik autist ben).
[...]
Hartstikke tof. Maar ik zou mijn emoties toch niet willen missen. Ik zie meer in een model waarbij de boel elkaar in evenwicht houdt.
Dit wekt weer de indruk dat je het als een persoonlijke aanval ervaart, terwijl het, nogmaals geen oordeel is over hoe jij het leven ervaart. Het is gewoon wat het is.
Ik heb wel emoties, maar ze zullen zelden van invloed zijn op mijn beslissingen. Maar zou je me zien staan aan de pooltafel en het gaat niet goed, dan krijg ik de ene emotionele uitbarsting na de andere. Het lijkt echt nergens op, want ze zijn rauw en totaal ongecontroleerd en oppervlakkig (blij of boos, veel meer ken ik niet). ik zou mijn emoties ook willen missen, maar ze zijn voor mij onbetrouwbaar en definiëren met niet.
Terwijl mijn logisch denken en waarnemend vermogen dan weer ontzettend verfijnd zijn. Ik pik de kleinste details of afwijkingen op (daarom weet ik dat een vriendschap al ten einde komt ver voor dat "moment" van dumpen er is. Van welke kan het ook komt). Daarom leef ik of in mijn hoofd of in het moment.
Aan de andere kant weet ik dat jij een rijk gevoelsleven hebt. Maar voor mij is dat een woord, ik heb geen idee wat het inhoudt, want ik heb het niet (dat is over het algemeen ook de reden dat mensen me regelmatig vragen of ik autist ben).
donderdag 13 april 2017 om 14:00
quote:spell68 schreef op 13 april 2017 @ 13:46:
[...]
Geen probleem hoor.
Maar volgens mij was jij degene die reageerde op mijn post, waarbij je aangaf dat ik overkwam als een onaangenaam persoon. Wat jou (waarschijnlijk) triggerde was dat ik iets zei dat afwijkt van jouw intern referentiekader en dat maakt het voor jou persoonlijk. Dat wil ik zeggen.
Natuurlijk is dat referentiekader op zich niet zwart-wit, net zoals mijn logisch referentiekader geen vaststaand gegeven is. Dat verandert door ervaring en volwassen worden.
Het sleutelverschil tussen ons is dat ik mensen nooit zie als goed of slecht, maar alleen hun actie beoordeel als juist of onjuist. En dat leidt vaak tot misverstanden.
Je zet me heel diep aan het denken, waarvoor mijn oprechte dank.
Ik denk dat ik snel geneigd ben om dingen aan elkaar te verbinden. Om een voorbeeld te geven: van iemand waarvan ik weet dat hij een notoire vreemdganger is, verwacht ik niet ineens dat hij op andere gebieden goudeerlijk en als een kind zo onschuldig is. Terwijl ik alleen bekend ben met die ene actie, neem ik toch wat afstand van de persoon an sich.
Vraag: vanuit welk referentiekader beoordeel jij een actie dan als juist/ onjuist, als je niet op een moreel kompas vaart?
[...]
Geen probleem hoor.
Maar volgens mij was jij degene die reageerde op mijn post, waarbij je aangaf dat ik overkwam als een onaangenaam persoon. Wat jou (waarschijnlijk) triggerde was dat ik iets zei dat afwijkt van jouw intern referentiekader en dat maakt het voor jou persoonlijk. Dat wil ik zeggen.
Natuurlijk is dat referentiekader op zich niet zwart-wit, net zoals mijn logisch referentiekader geen vaststaand gegeven is. Dat verandert door ervaring en volwassen worden.
Het sleutelverschil tussen ons is dat ik mensen nooit zie als goed of slecht, maar alleen hun actie beoordeel als juist of onjuist. En dat leidt vaak tot misverstanden.
Je zet me heel diep aan het denken, waarvoor mijn oprechte dank.
Ik denk dat ik snel geneigd ben om dingen aan elkaar te verbinden. Om een voorbeeld te geven: van iemand waarvan ik weet dat hij een notoire vreemdganger is, verwacht ik niet ineens dat hij op andere gebieden goudeerlijk en als een kind zo onschuldig is. Terwijl ik alleen bekend ben met die ene actie, neem ik toch wat afstand van de persoon an sich.
Vraag: vanuit welk referentiekader beoordeel jij een actie dan als juist/ onjuist, als je niet op een moreel kompas vaart?
donderdag 13 april 2017 om 14:11
quote:Zanahoria schreef op 13 april 2017 @ 13:34:
[...]
Ik snap de opmerking wel dat je niet sympathiek overkomt. Ik ben ook nogal van bijvoorbeeld praktisch en eerlijk zijn, en heb ook mensen uit mijn leven verwijderd, maar het klinkt alsof jij dat wel zo snel en daarbij ook zo bot mogelijk doet.
Minivoorbeeld:
Als iemand mij vraagt wat ik van een kledingstuk vind, dan geef ik daar een eerlijke mening over en ga ik niet liegen. Maar ik heb wel geleerd dat je beter "hij is niet zo mijn smaak" kunt zeggen dan "godsamme wat een lelijk gedrocht". Met die laatste opmerking maak je het jezelf gewoon onnodig moeilijk. Eerlijk zijn kan ook op een andere manier.
Je hebt gelijk. Ik haal het daar zelf door elkaar. Het moet zijn "ik kan dat letterlijk niet als extravert voeler".
Als INTJ is jouw tertiaire functie introvert voelen. Dat verklaart dat jij een oordeel hebt over de persoon, hetzij wat minder sterk, omdat het je derde functie is.
Ik schat dat dym een INFP of ISFP is of zo. Daar is het de dominante functie.
Als iemand mij vraagt wat ik van een kledingstuk vind dan is het antwoord: "geen idee, ik heb er niet op gelet". Hoewel ik veel details oppik, dump ik die data ook meteen als ik er niets mee kan.
Over je faceboekvoorbeeld: het eerste wat ik denk is: wat is dat een domme uitspraak zeg. Ik denk niet dat het een dom mens is. Hoe kan ik dat oordeel nu vellen op basis van één zinnetje. Misschien is ze op ander gebieden wel heel ontwikkeld, waar ze weinige domme dingen zegt/ doet.
[...]
Ik snap de opmerking wel dat je niet sympathiek overkomt. Ik ben ook nogal van bijvoorbeeld praktisch en eerlijk zijn, en heb ook mensen uit mijn leven verwijderd, maar het klinkt alsof jij dat wel zo snel en daarbij ook zo bot mogelijk doet.
Minivoorbeeld:
Als iemand mij vraagt wat ik van een kledingstuk vind, dan geef ik daar een eerlijke mening over en ga ik niet liegen. Maar ik heb wel geleerd dat je beter "hij is niet zo mijn smaak" kunt zeggen dan "godsamme wat een lelijk gedrocht". Met die laatste opmerking maak je het jezelf gewoon onnodig moeilijk. Eerlijk zijn kan ook op een andere manier.
Je hebt gelijk. Ik haal het daar zelf door elkaar. Het moet zijn "ik kan dat letterlijk niet als extravert voeler".
Als INTJ is jouw tertiaire functie introvert voelen. Dat verklaart dat jij een oordeel hebt over de persoon, hetzij wat minder sterk, omdat het je derde functie is.
Ik schat dat dym een INFP of ISFP is of zo. Daar is het de dominante functie.
Als iemand mij vraagt wat ik van een kledingstuk vind dan is het antwoord: "geen idee, ik heb er niet op gelet". Hoewel ik veel details oppik, dump ik die data ook meteen als ik er niets mee kan.
Over je faceboekvoorbeeld: het eerste wat ik denk is: wat is dat een domme uitspraak zeg. Ik denk niet dat het een dom mens is. Hoe kan ik dat oordeel nu vellen op basis van één zinnetje. Misschien is ze op ander gebieden wel heel ontwikkeld, waar ze weinige domme dingen zegt/ doet.
donderdag 13 april 2017 om 14:19
quote:SF_ schreef op 13 april 2017 @ 13:38:
[...]
Bij ratio heb je wel alle informatie nodig om tot juiste conclusies te komen. Beschikken over alle informatie is vrijwel onmogelijk. Hoe doe je dat dan?
Of heb je nergens een oordeel of mening over?
Als iemand met een auto tegen een muur rijdt dan is de conclusie dat ie niet reed waar hij zou moeten rijden. Verder heb ik daar geen oordeel over, want ik heb geen idee, waardoor hij daar terecht gekomen is.
Weet ik dat ie gezopen heeft, dan denk ik eigen schuld en ze zouden je de bak in moeten gooien, omdat je moedwillig anderen in gevaar hebt gebracht. Puur alleen door de actie, meer niet, want dat is eigen keuze. Maar ik weet ook niet waarom ie zoveel gedronken heeft. is ie net zijn baan kwijt, is zijn vrouw vreemd gegaan of is het een alcoholist en was dit niet het eerste ongeluk. Elke mogelijkheid werpt weer net een ander licht op de zaak.
Aan de andere kant is het misschien een fantastische vader of een heel goede werkgever voor zijn werknemers.
Zo kan ik wel doorgaan en juist daardoor kan ik geen oordeel over hem als persoon vormen.
Kun je het een beetje volgen?
In geval van bijvoorbeeld een onderwerp dan kom ik vaak tot conclusies op basis van logische gevolgtrekkingen en daar ben ik heel erg goed in.
[...]
Bij ratio heb je wel alle informatie nodig om tot juiste conclusies te komen. Beschikken over alle informatie is vrijwel onmogelijk. Hoe doe je dat dan?
Of heb je nergens een oordeel of mening over?
Als iemand met een auto tegen een muur rijdt dan is de conclusie dat ie niet reed waar hij zou moeten rijden. Verder heb ik daar geen oordeel over, want ik heb geen idee, waardoor hij daar terecht gekomen is.
Weet ik dat ie gezopen heeft, dan denk ik eigen schuld en ze zouden je de bak in moeten gooien, omdat je moedwillig anderen in gevaar hebt gebracht. Puur alleen door de actie, meer niet, want dat is eigen keuze. Maar ik weet ook niet waarom ie zoveel gedronken heeft. is ie net zijn baan kwijt, is zijn vrouw vreemd gegaan of is het een alcoholist en was dit niet het eerste ongeluk. Elke mogelijkheid werpt weer net een ander licht op de zaak.
Aan de andere kant is het misschien een fantastische vader of een heel goede werkgever voor zijn werknemers.
Zo kan ik wel doorgaan en juist daardoor kan ik geen oordeel over hem als persoon vormen.
Kun je het een beetje volgen?
In geval van bijvoorbeeld een onderwerp dan kom ik vaak tot conclusies op basis van logische gevolgtrekkingen en daar ben ik heel erg goed in.
donderdag 13 april 2017 om 14:24
@Spell, dank je wel voor je antwoord. Ik ben erachter dat ik het hele topic 'even' moet doorlezen. Ik vind het wel interessant, zelf ook introvert, maar ook aan het worstelen met gevoel. Als kind heb ik geleerd gevoelens weg te stoppen en alles op te lossen met ratio. De laatste jaren heb ik therapie om juist dat gevoel weer een beetje de ruimte te geven en daarop te leren vertrouwen. Maar ik vind het lastig. Ik heb soms het idee dat rationeel zijn een groot onderdeel is van mijn identiteit en iets waar ik op kan vertrouwen, dus vandaar mijn geworstel. Interessant om hier te lezen hoe dat bij anderen gaat.
donderdag 13 april 2017 om 14:30
donderdag 13 april 2017 om 14:36
quote:Zanahoria schreef op 13 april 2017 @ 14:16:
Ik vind dit topic nog veel leuker dan eerst, zelfs een van de leukste op het forum. Een beschaafde discussie die mensen aan het denken zet, wat is er nou mooier dan dat Ik kan daar dus echt heel blij van worden Hier ben ik het dus helemaal mee eens! Heerlijk om mezelf even op scherp te kunnen zetten en inderdaad om andere kanten en zienswijzen te lezen (en proberen in te VOELEN, haha)
Ik vind dit topic nog veel leuker dan eerst, zelfs een van de leukste op het forum. Een beschaafde discussie die mensen aan het denken zet, wat is er nou mooier dan dat Ik kan daar dus echt heel blij van worden Hier ben ik het dus helemaal mee eens! Heerlijk om mezelf even op scherp te kunnen zetten en inderdaad om andere kanten en zienswijzen te lezen (en proberen in te VOELEN, haha)
