Psyche
alle pijlers
meerdere therapieën / medicatie ???
vrijdag 11 november 2016 om 17:02
Hallo
Ik ben vanaf mei vorig jaar onder behandeling. in oktober vorig jaar ben ik 4 maanden opgenomen geweest en daarna heb ik bij begeleid wonen gezeten. Vanaf mei stond ik op de wachtlijst voor DGT, maar in oktober kreeg ik te horen dat dat voor mij niet de juiste plek zou zijn.
Nu lopen er 2 dingen door elkaar heen, zo is er schematherapie besproken. maar er werd ook gezegd dat ik daar niet teveel van moest verwachten. dit begrijp ik niet goed, het is een intensieve therapie, maar met weinig resultaat?
Daarnaast kwam een hulpverlener met psychodynamisch centrum in lunteren. Dit zou intensiever zijn en ik las ook dat zij ook schematherapie geven als onderdeel van de behandeling.
Gisteren na 3,5 week wachten eindelijk een reactie gekregen van de psychiater, zij stelde voor om eerst die schematherapie te gaan volgen en daarna eventueel nog naar lunteren te gaan. ik heb zoiets van kan het niet in 1x. ik ben moe van dit wachten.
op dit moment heb ik geen leuk leven, alles kost moeite en ik kom niet vooruit. Zij denkt dat het anders te zwaar is, maar ik vind dit te zwaar. ik vind het onmenselijk om al vanaf januari (na de stabilisatie) op een behandeling te moeten wachten.
Ik heb jarenlang gewerkt en door geploeterd en dat is me ook lang gelukt. ik denk dat een zware therapie eerder bevrijdend werkt dan dat ik het niet aan kan. het idee dat ik eerst schematherapie moet volgen met misschien weinig resultaat en dan als nog naar lunteren moet gaan maakt me eerder moedeloos en voelt alsof er geen eind aan komt.
Tevens zit ik met medicatie te stoeien.
Nu blow is soms om de spanning en onmacht weg te blowen. ik weet dat het niet goed is, daarom wil ik ook naar een medicijn gaan wat ik zo lang kan gebruiken tot dat de therapie begint. Gisteren van de psychiater wel diazepam gekregen, maar dat is tijdelijk. zij wilde dat ik weer naar het anti psychoticum ging, maar daar heb ik weinig steun aan. ik ben daar al langere tijd mee gestopt en zelfs toen ik het gebruikte had ik dezelfde klachten als nu. dus ik denk niet dat ik het in die hoek moet zoeken.
vorig jaar heb ik wel voor een periode van 4 weken 3x daags die diazepam gehad, maar dat leek haar nu te veel.
ik word onderhand moe van deze situatie, ik heb er geen woorden meer voor. hoe voel je je, hoe voel je je, nou gefrustreerd!
hoe zou jij je voelen als je 1,5 jaar op een bankje aan het wachten bent en het doel is nog niet concreet duidelijk.
ondertussen wel 1600 euro betaald aan begeleiding en zorgkosten...
Mijn probleem komt uit meerdere trauma's in mijn jeugd (misbruik, alcoholmisbruik, scheiding en emotioneel misbruik) en relatie die nu niet werken. ik kan mezelf niet zijn en voel mezelf niet goed genoeg. daar komt het concreet op neer.
door dat ik zo lang heb doorgelopen ben ik een sociale angst stoornis aan het ontwikkelen, naast dat ik ptts, trekjes van borderline en vermijdende persoonlijkheid heb.
Graag advies, want ik komt er niet meer uit. ik weet niet meer wat ik tegen de hulpverlening moet zeggen zodat ze mij goed kunnen helpen.
Tevens ben ik benieuwd naar ervaringen over de genoemde therapieën
Ik ben vanaf mei vorig jaar onder behandeling. in oktober vorig jaar ben ik 4 maanden opgenomen geweest en daarna heb ik bij begeleid wonen gezeten. Vanaf mei stond ik op de wachtlijst voor DGT, maar in oktober kreeg ik te horen dat dat voor mij niet de juiste plek zou zijn.
Nu lopen er 2 dingen door elkaar heen, zo is er schematherapie besproken. maar er werd ook gezegd dat ik daar niet teveel van moest verwachten. dit begrijp ik niet goed, het is een intensieve therapie, maar met weinig resultaat?
Daarnaast kwam een hulpverlener met psychodynamisch centrum in lunteren. Dit zou intensiever zijn en ik las ook dat zij ook schematherapie geven als onderdeel van de behandeling.
Gisteren na 3,5 week wachten eindelijk een reactie gekregen van de psychiater, zij stelde voor om eerst die schematherapie te gaan volgen en daarna eventueel nog naar lunteren te gaan. ik heb zoiets van kan het niet in 1x. ik ben moe van dit wachten.
op dit moment heb ik geen leuk leven, alles kost moeite en ik kom niet vooruit. Zij denkt dat het anders te zwaar is, maar ik vind dit te zwaar. ik vind het onmenselijk om al vanaf januari (na de stabilisatie) op een behandeling te moeten wachten.
Ik heb jarenlang gewerkt en door geploeterd en dat is me ook lang gelukt. ik denk dat een zware therapie eerder bevrijdend werkt dan dat ik het niet aan kan. het idee dat ik eerst schematherapie moet volgen met misschien weinig resultaat en dan als nog naar lunteren moet gaan maakt me eerder moedeloos en voelt alsof er geen eind aan komt.
Tevens zit ik met medicatie te stoeien.
Nu blow is soms om de spanning en onmacht weg te blowen. ik weet dat het niet goed is, daarom wil ik ook naar een medicijn gaan wat ik zo lang kan gebruiken tot dat de therapie begint. Gisteren van de psychiater wel diazepam gekregen, maar dat is tijdelijk. zij wilde dat ik weer naar het anti psychoticum ging, maar daar heb ik weinig steun aan. ik ben daar al langere tijd mee gestopt en zelfs toen ik het gebruikte had ik dezelfde klachten als nu. dus ik denk niet dat ik het in die hoek moet zoeken.
vorig jaar heb ik wel voor een periode van 4 weken 3x daags die diazepam gehad, maar dat leek haar nu te veel.
ik word onderhand moe van deze situatie, ik heb er geen woorden meer voor. hoe voel je je, hoe voel je je, nou gefrustreerd!
hoe zou jij je voelen als je 1,5 jaar op een bankje aan het wachten bent en het doel is nog niet concreet duidelijk.
ondertussen wel 1600 euro betaald aan begeleiding en zorgkosten...
Mijn probleem komt uit meerdere trauma's in mijn jeugd (misbruik, alcoholmisbruik, scheiding en emotioneel misbruik) en relatie die nu niet werken. ik kan mezelf niet zijn en voel mezelf niet goed genoeg. daar komt het concreet op neer.
door dat ik zo lang heb doorgelopen ben ik een sociale angst stoornis aan het ontwikkelen, naast dat ik ptts, trekjes van borderline en vermijdende persoonlijkheid heb.
Graag advies, want ik komt er niet meer uit. ik weet niet meer wat ik tegen de hulpverlening moet zeggen zodat ze mij goed kunnen helpen.
Tevens ben ik benieuwd naar ervaringen over de genoemde therapieën
vrijdag 11 november 2016 om 17:19
Ik zou de medicijnen slikken die de psychiater voorstelt en de therapieen ook doen zoals hij aangeeft. Blowen kan ook een psychose uitlokken.
Het kan niet zo zijn dat je alleen maar geholpen wilt worden wanneer alles op jou manier gaat. Je zult wel vaker in je leven een compromis moeten sluiten om iets voor elkaar te krijgen. Probeer om medicijn en therapie trouw te zijn.
Het kan niet zo zijn dat je alleen maar geholpen wilt worden wanneer alles op jou manier gaat. Je zult wel vaker in je leven een compromis moeten sluiten om iets voor elkaar te krijgen. Probeer om medicijn en therapie trouw te zijn.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 11 november 2016 om 17:32
Vreemde opmerking over die schematherapie. Ik heb soortgelijke diagnoses als jij en heb er juist heel veel aan gehad.
Maar de ene medicatie is de andere niet dus ik zou zeker die optie wel overwegen. Tenslotte stelt je psychiater het niet voor niets voor.
Het zoeken naar de juiste behandeling kan soms lang duren helaas. Wel is het prettig dat ze echt kijken naar een plek waar jij tot je recht zal komen. Sterkte iig.
Maar de ene medicatie is de andere niet dus ik zou zeker die optie wel overwegen. Tenslotte stelt je psychiater het niet voor niets voor.
Het zoeken naar de juiste behandeling kan soms lang duren helaas. Wel is het prettig dat ze echt kijken naar een plek waar jij tot je recht zal komen. Sterkte iig.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
vrijdag 11 november 2016 om 18:19
vrijdag 11 november 2016 om 19:24
quote:viva-amber schreef op 11 november 2016 @ 17:19:
Ik zou de medicijnen slikken die de psychiater voorstelt en de therapieen ook doen zoals hij aangeeft. Blowen kan ook een psychose uitlokken.
Het kan niet zo zijn dat je alleen maar geholpen wilt worden wanneer alles op jou manier gaat. Je zult wel vaker in je leven een compromis moeten sluiten om iets voor elkaar te krijgen. Probeer om medicijn en therapie trouw te zijn.
Klopt inderdaad, maar ik kan me voorstellen dat als je maanden op een wachtlijst staat en je behandelaar opeens bedenkt dat het toch anders moet en dan nog eens zegt dat je van één van de nieuw voorgestelde therapieën niet zo veel moet verwachten en het andere voorstel niet moet doen zou ik er ook een beetje klaar mee zijn. Je staat dus maanden op een wachtlijst, de therapie waar je wel wat van kan verwachten raden ze af en de therapie die ze aanraden moet TO niet veel van verwachten. Uit onderzoek blijkt dat de werkrelatie belangrijker is voor een succesvolle therapie dan de gebruikte methodiek. En op deze manier help je je werkrelatie wel om zeep.
Wacht even, ik lees het opnieuw. Klopt het dat je van een hulpverlener (niet jouw behandelaar) hebt gehoord van het psychodynamisch centrum in Lunteren? Je hebt dit aan je psychiater voorgesteld. Na 3,5 weken kreeg je reactie en de psychiater stelt voor om eerst schematherapie te doen en wellicht daarna door te gaan? Daar kan ik me wel meer bij voorstellen. Dat een therapie intensiever is betekent niet dat het beter bij jou past.
Als je behandelaar iets zegt en je begrijpt het niet moet je je vragen aan je behandelaar stellen. Dat is veel effectiever dan aan het vivaforum vragen. Wij weten de ins en outs niet van jouw situatie. Dan kan je behandelaar het uitleggen, misschien heb je het anders geïnterpreteerd dan je behandelaar het bedoelde. Zo lang je het niet snapt, steeds blijven vragen tot het je duidelijk is. Over het algemeen is schematherapie wel effectief.
1,5 jaar is een lange wachttijd als je gezondheid niet in orde is. Maar volgens mij sta je niet 1,5 jaar op een wachtlijst, maar ben je hier 1,5 jaar mee bezig en is de juiste therapie nog niet gevonden/gestart. Dat is niet zo heel gek Als je problemen hebt met een wachttijd kun je ook contact opnemen met je zorgverzekeraar. Zij kunnen vaak met je meedenken over de situatie. Daarnaast loont het soms wel om rond te shoppen naar een plek met een kortere wachtlijst of die eerder iets kan bieden om te overbruggen. Maar het is wel gewoon zo dat het met complexe problematiek vaak lang duurt voordat je de juiste behandeling (en behandelaar!) hebt gevonden én er ook nog iets aan hebt.
Ik zou de medicijnen slikken die de psychiater voorstelt en de therapieen ook doen zoals hij aangeeft. Blowen kan ook een psychose uitlokken.
Het kan niet zo zijn dat je alleen maar geholpen wilt worden wanneer alles op jou manier gaat. Je zult wel vaker in je leven een compromis moeten sluiten om iets voor elkaar te krijgen. Probeer om medicijn en therapie trouw te zijn.
Klopt inderdaad, maar ik kan me voorstellen dat als je maanden op een wachtlijst staat en je behandelaar opeens bedenkt dat het toch anders moet en dan nog eens zegt dat je van één van de nieuw voorgestelde therapieën niet zo veel moet verwachten en het andere voorstel niet moet doen zou ik er ook een beetje klaar mee zijn. Je staat dus maanden op een wachtlijst, de therapie waar je wel wat van kan verwachten raden ze af en de therapie die ze aanraden moet TO niet veel van verwachten. Uit onderzoek blijkt dat de werkrelatie belangrijker is voor een succesvolle therapie dan de gebruikte methodiek. En op deze manier help je je werkrelatie wel om zeep.
Wacht even, ik lees het opnieuw. Klopt het dat je van een hulpverlener (niet jouw behandelaar) hebt gehoord van het psychodynamisch centrum in Lunteren? Je hebt dit aan je psychiater voorgesteld. Na 3,5 weken kreeg je reactie en de psychiater stelt voor om eerst schematherapie te doen en wellicht daarna door te gaan? Daar kan ik me wel meer bij voorstellen. Dat een therapie intensiever is betekent niet dat het beter bij jou past.
Als je behandelaar iets zegt en je begrijpt het niet moet je je vragen aan je behandelaar stellen. Dat is veel effectiever dan aan het vivaforum vragen. Wij weten de ins en outs niet van jouw situatie. Dan kan je behandelaar het uitleggen, misschien heb je het anders geïnterpreteerd dan je behandelaar het bedoelde. Zo lang je het niet snapt, steeds blijven vragen tot het je duidelijk is. Over het algemeen is schematherapie wel effectief.
1,5 jaar is een lange wachttijd als je gezondheid niet in orde is. Maar volgens mij sta je niet 1,5 jaar op een wachtlijst, maar ben je hier 1,5 jaar mee bezig en is de juiste therapie nog niet gevonden/gestart. Dat is niet zo heel gek Als je problemen hebt met een wachttijd kun je ook contact opnemen met je zorgverzekeraar. Zij kunnen vaak met je meedenken over de situatie. Daarnaast loont het soms wel om rond te shoppen naar een plek met een kortere wachtlijst of die eerder iets kan bieden om te overbruggen. Maar het is wel gewoon zo dat het met complexe problematiek vaak lang duurt voordat je de juiste behandeling (en behandelaar!) hebt gevonden én er ook nog iets aan hebt.
vrijdag 11 november 2016 om 21:03
Ik heb je andere topics zojuist ook doorgelezen. Als ik jou was zou ik een boekje kopen over schematherapie (Patronen doorbreken of dat andere boek waarvan ik de naam kwijt ben). Ik denk dat je daarin wel wat zal herkennen waardoor je misschien ook meer vertrouwen krijgt in het plan om eerst schematherapie te doen.
De schematherapie die voorgesteld wordt, is dat individueel, in een groep of deeltijd? Ik heb individueel gedaan en deeltijd waarbij de laatste me het meeste gebracht heeft. Ik was daar vanwege een ontwijkende persoonlijkheid en seksueel misbruik verleden. Sociale angst stoornis heb ik ook gehad (was bij mij ook een gevolg van de andere problemen).
Bij mij in de schemagroep destijds waren er een paar doorgestroomd naar Lunteren. Ik denk dat dat ook het standaard behandelplan is. Eerst intern een deeltijd therapie (schema) en als dat onvoldoende blijkt naar Lunteren.
Wachtlijsten zijn klote. Ik werd te lang aan het lijntje gehouden tussen twee therapieen door. Ik was al verder aan het kijken naar alternatieven maar besloot toch om bij de GGZ instelling te blijven vanwege beloftes. Uiteindelijk duurde het daarna nog meer dan een half jaar voordat ik met iets anders begon (schema individueel) en ben ik het vertrouwen in die tijd kwijtgeraakt. Zonder vertrouwen en geloof in een goede afloop heeft hulpverlening weinig zin.
Ik weet niet hoe je er financieel bij zit maar je schrijft iets over 1600 euro. Als je ptss hebt en een misbruik verleden dan kun je wellicht aanspraak maken op een tegemoetkoming van het schadefondsgeweldsmisdrijven.
De schematherapie die voorgesteld wordt, is dat individueel, in een groep of deeltijd? Ik heb individueel gedaan en deeltijd waarbij de laatste me het meeste gebracht heeft. Ik was daar vanwege een ontwijkende persoonlijkheid en seksueel misbruik verleden. Sociale angst stoornis heb ik ook gehad (was bij mij ook een gevolg van de andere problemen).
Bij mij in de schemagroep destijds waren er een paar doorgestroomd naar Lunteren. Ik denk dat dat ook het standaard behandelplan is. Eerst intern een deeltijd therapie (schema) en als dat onvoldoende blijkt naar Lunteren.
Wachtlijsten zijn klote. Ik werd te lang aan het lijntje gehouden tussen twee therapieen door. Ik was al verder aan het kijken naar alternatieven maar besloot toch om bij de GGZ instelling te blijven vanwege beloftes. Uiteindelijk duurde het daarna nog meer dan een half jaar voordat ik met iets anders begon (schema individueel) en ben ik het vertrouwen in die tijd kwijtgeraakt. Zonder vertrouwen en geloof in een goede afloop heeft hulpverlening weinig zin.
Ik weet niet hoe je er financieel bij zit maar je schrijft iets over 1600 euro. Als je ptss hebt en een misbruik verleden dan kun je wellicht aanspraak maken op een tegemoetkoming van het schadefondsgeweldsmisdrijven.
vrijdag 11 november 2016 om 21:11
Wat betreft je andere topic. Het is klote, verdrietig, frustrerend als je niet de steun krijgt die je nodig hebt. Ik kan daar helaas over meepraten. Schematherapie heeft me hier wel inzicht in gegeven hoe dat werkt bij mij. Ik zat/zit vast in een patroon waardoor ik niet krijg wat ik nodig heb (emotioneel vlak). Niet van familie en vrienden heb ik niet echt, dus dan houd het al snel op. Zo'n patroon wordt gevormd door opvoeding, trauma's, etc. Doorzien hoe zaken bij je werken is heel nuttig want dat betekend dat je er ook iets aan kan gaan doen. Je handelt vaak ook naar zo'n patroon waardoor je er in blijft vastzitten. Denk hierbij aan bijvoorbeeld aan mensen met wie je omgaat en je patroon bevestigen. In een ander topic van je zijn er ook mensen die reageren op bepaalde dingen die je schreef over steun en voldoen aan de wensen van anderen. Dan denk ik meteen aan de schema's die daarachter verscholen zitten.
Ik weet niet of je nog bij de GGZ instelling zit en of dat toevallig dezelfde is waar ik zat. Kan zomaar van wel. Daar was namelijk ook een soort cursus ter voorbereiding op schematherapie. Je zou die misschien kunnen doen om te kijken of het wat is voor je.
Ik lees veel herkenbaars in de andere topics van jou.
Ik weet niet of je nog bij de GGZ instelling zit en of dat toevallig dezelfde is waar ik zat. Kan zomaar van wel. Daar was namelijk ook een soort cursus ter voorbereiding op schematherapie. Je zou die misschien kunnen doen om te kijken of het wat is voor je.
Ik lees veel herkenbaars in de andere topics van jou.
zaterdag 12 november 2016 om 06:16
Bedankt voor jullie reacties,
Die hulpverleners die over Lunteren begon, is ook betrokken bij die psychiater. Het is geen buitenstaander er zij is er ook vanaf het begin bij betrokken.
Ik ga het inderdaad nog een keer aan kaarten wat ze nu precies bedoelen.
Medicatie ga ik niet zo maar slikken, vooral omdat ik deze ken en weet wat het effect is. Het moet wel werken....de angst en spanning nekt me op dit momwnt, dus daarom wil ik graag iets dat daarop gericht is. Maar ik zal dat nog maals aankaarten bij haar.
Bedankt voor de tip, ik ga eens informeren of er een soort cursus is. Het boek leven in je leven (als ik me niet vergis) heb ik een keer gelezen. Maar was best heftig om daar alleen door te moeten.
Bedankt voor jullie reactie...
Die hulpverleners die over Lunteren begon, is ook betrokken bij die psychiater. Het is geen buitenstaander er zij is er ook vanaf het begin bij betrokken.
Ik ga het inderdaad nog een keer aan kaarten wat ze nu precies bedoelen.
Medicatie ga ik niet zo maar slikken, vooral omdat ik deze ken en weet wat het effect is. Het moet wel werken....de angst en spanning nekt me op dit momwnt, dus daarom wil ik graag iets dat daarop gericht is. Maar ik zal dat nog maals aankaarten bij haar.
Bedankt voor de tip, ik ga eens informeren of er een soort cursus is. Het boek leven in je leven (als ik me niet vergis) heb ik een keer gelezen. Maar was best heftig om daar alleen door te moeten.
Bedankt voor jullie reactie...
zaterdag 12 november 2016 om 09:57
Ik kan mij best voorstellen dat een arts zegt. Wees niet de optimistisch over 1 therapie. Je bent er daarna wellicht nog niet, daarnaast heb je aandoeningen die in je persoonlijkheid/karakter zijn ingebakken die gaan dus niet over en worden hooguit beter hanteerbaar. Ik lees ook dat je alles snel wil en tegelijk. In die context snap ik de uitspraak van je behandelaar dat je niet te snel te veel van 1 therapie moet verwachten. Een onhandige uitspraak wellicht. Nog steeds is het geen reden om dan maar niet je medicijnen te slikken en ook geen therapie te doen. Je behandelaar speelt geen mooi weer en waarschijnlijk terecht.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 13 november 2016 om 11:35
Ik vind moeilijk om mensen te vertrouwen, ook hulpverlening. Dan denk ik begrijpen ze me wel, zien ze het wel goed, verlies ik geen tijd?
Vind van mezelf dat ik al veel verder had moeten zijn en denk soms wel eens dat het te laat is om dat leven te krijgen wat ik wil.
Leuke vrienden groep / lekker dansen / er op uit zonder al die spanning in mijn lijf / mezelf leuk kleden /
Tevens wil ik mijn familie laten zien dat ik het aan kan en eindelijk eens plezier heb in het leven en kan genieten. Dat hebben ze ook verdient, ze zijn niet altijd even begripvol (grote mond/ klein hartje), maar hebben me wel geholpen met bvb opvang katten enz.
Sinds vorig jaar voorzichtig wel de hpv aan het vertrouwen. Maar ben wel gevoelig voor wat mensen zeggen en weet soms niet goed hoe ik iets moet interpreteren.
Vaak voel ik me op het moment al zo gespannen, dat ik niet rustig een gesprek kan voeren. Het klinkt dan aannemelijk wat er gezegd wordt en daardoor ga ik er in mee.
Vervolgens denk ik na het gesprek over ieder woord na en dan heb ik meer vragen.
Ik voel me dan gauw bezwaard om weer te bellen, die vrouw heeft het al zo druk en mij net aan de lijn gehad.
Gisteravond op de verjaardag geweest van me broer en merkte dat ik me al socialer kon opstellen. Zo blij, had wel momenten van blokkades maar ik kon wel weer terugschakelen en niet dat de angst de overhand had en je daardoor al geen woord neer kon uitbrengen. Daar heb ik erg van genoten, gewoon een leuke gezellige avond.
Maar vandaag word ik dan wakker en overvalt het verdriet, dan denk ik waarom mocht ik hier niet opgroeien. Waarom moest ik door al die shit. Het voelt alsof ik in een etalage leef en alleen kan toekijken hoe het bij andere wel lukt. Het komt ze niet aanwaaien dat weet ik ook wel. Maar ze weten hoe, ik weet gewoon niet hoe.
Voel me soms zo dom en verdrietig. Ik geef niet op daarvoor heb ik die shit niet doorstaan en dat wil ik mijn vader niet aandoen, maar soms denk ik wel eens van laat allemaal maar.
De pijn die ik voel slaat vervolgens ook weer om in woede en ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan. Ben nu nog bij mijn vader, ik wil niet blowen, maar de pijn steekt gewoon in me borst. Wat kan ik doen?
Vind van mezelf dat ik al veel verder had moeten zijn en denk soms wel eens dat het te laat is om dat leven te krijgen wat ik wil.
Leuke vrienden groep / lekker dansen / er op uit zonder al die spanning in mijn lijf / mezelf leuk kleden /
Tevens wil ik mijn familie laten zien dat ik het aan kan en eindelijk eens plezier heb in het leven en kan genieten. Dat hebben ze ook verdient, ze zijn niet altijd even begripvol (grote mond/ klein hartje), maar hebben me wel geholpen met bvb opvang katten enz.
Sinds vorig jaar voorzichtig wel de hpv aan het vertrouwen. Maar ben wel gevoelig voor wat mensen zeggen en weet soms niet goed hoe ik iets moet interpreteren.
Vaak voel ik me op het moment al zo gespannen, dat ik niet rustig een gesprek kan voeren. Het klinkt dan aannemelijk wat er gezegd wordt en daardoor ga ik er in mee.
Vervolgens denk ik na het gesprek over ieder woord na en dan heb ik meer vragen.
Ik voel me dan gauw bezwaard om weer te bellen, die vrouw heeft het al zo druk en mij net aan de lijn gehad.
Gisteravond op de verjaardag geweest van me broer en merkte dat ik me al socialer kon opstellen. Zo blij, had wel momenten van blokkades maar ik kon wel weer terugschakelen en niet dat de angst de overhand had en je daardoor al geen woord neer kon uitbrengen. Daar heb ik erg van genoten, gewoon een leuke gezellige avond.
Maar vandaag word ik dan wakker en overvalt het verdriet, dan denk ik waarom mocht ik hier niet opgroeien. Waarom moest ik door al die shit. Het voelt alsof ik in een etalage leef en alleen kan toekijken hoe het bij andere wel lukt. Het komt ze niet aanwaaien dat weet ik ook wel. Maar ze weten hoe, ik weet gewoon niet hoe.
Voel me soms zo dom en verdrietig. Ik geef niet op daarvoor heb ik die shit niet doorstaan en dat wil ik mijn vader niet aandoen, maar soms denk ik wel eens van laat allemaal maar.
De pijn die ik voel slaat vervolgens ook weer om in woede en ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan. Ben nu nog bij mijn vader, ik wil niet blowen, maar de pijn steekt gewoon in me borst. Wat kan ik doen?
