Mijn oma pleegde zelfmoord

TLDR: mijn oma pleegde zelfmoord en ik kan het haar niet vergeven.

Ik heb maar even een weggooi account aangemaakt. Dit verhaal is vrij herkenbaar, zeker aangezien het niet lang geleden is. Waarom ik dit online plaats is om te kijken of ik wat feedback/ervaringen krijg waar ik wat mee kan. En misschien omdat het goed zou kunnen voelen om dit op deze manier te delen. Ik vind het lastig om het hier met vrienden over te hebben. Gelukkig kan ik wel met mijn man hierover praten alleen die kijkt ook weer anders naar de situatie.

Afgelopen januari heeft mijn oma zelfmoord gepleegd. Dit heeft ze gedaan door van de flat bij haar om de hoek te springen.
Als kind kende ik haar als een “jonge” oma. Deed aan yoga (kon tot een paar jaar geleden haar been nog in haar nek leggen, haha), was gek op technologie en wist beter hoe ze met haar pc+smartphone om moest gaan dan haar dochter. Dit vond ik natuurlijk fantastisch. Ik kon goed met mijn oma over mijn jonge leven praten.

Bijna 10 jaar geleden is zij haar man (mijn opa) verloren. Wij dachten altijd dat mijn opa en oma samen zouden gaan. Dit hebben ze ook uitgesproken naar mijn moeder toe en was verder niet zo’n geheim. Ze hadden het wel eens gehad over te veel medicijnen innemen samen in bed als ze het tijd vonden of een van de twee ernstig ziek werd. Hier kon ik toen eigenlijk niet anders dan respect voor hebben. Euthanasie was ook iets waar open over gesproken werd binnen onze familie. Echter overleed mijn opa geheel plotseling aan een hartstilstand. Heel vredig eigenlijk.
Ik dacht dat ze er aan onderdoor zou gaan maar ze ging door, pakte haar leven zo goed mogelijk op en vond ook nog een nieuwe liefde in de coronatijd.

Iets waar ik niks van wist als kind/jongere: maar vanaf mijn 20e (ik ben nu 27) kwam ik er achter dat mijn oma vervelende kant heeft. Mijn moeder heeft altijd heel erg haar best gedaan om niet in details te treden als ze de af en toe moeizame band omschreef tussen haar en haar moeder. Dus ik wist van niks eigenlijk. Maar na verloop van tijd ging ik zien hoe moeilijk en manipulatief ze kon zijn. Ik merkte dat ik bozer werd op mijn oma en daar waar ik eerst heel graag met haar omging, nam ik meer afstand. Ik was bang dat ik de confrontatie aan zou gaan met een vrouw van achterin de 70, met iemand waarvan ik weet dat ze niet zal veranderen. Ik wilde de controle over mijn emoties niet verliezen en ik wilde het tussen ons niet laten “klappen”. Ik kan het hele verhaal wel omschrijven maar dat is te lang en uit respect voor mijn moeder en haar broer wil ik ook gewoon niet te veel op het wereldwijde web slingeren.

Waar ik tegenaan loop: voor ik dit meemaakte kon ik wel begrip opbrengen voor mensen die zelfmoord pleegden. Echter merk ik dat dit in deze situatie niet lukt. Ze heeft geen briefje achter gelaten. Geen sorry. Geen ik kan niet meer. Het enige wat ze heeft achtergelaten is een trauma voor ons en voor de mensen in de flat.
Ik wil eigenlijk niet geloven dat ze dit in een opwelling heeft gedaan, zoals vaak wordt gezegd als verzachtende woorden. Ze had het namelijk overduidelijk gepland (wist waar ze moest zijn, had de juiste spullen bij zich etc.). Anders had ze het wel anders aangepakt of op zijn minst een briefje achterlaten voor mijn moeder die ondanks hun moeizame band er ALTIJD voor haar was.
Misschien klinkt het hard. Misschien heb ik gelijk, misschien ook niet. Maar het is wat ik voel op dit moment en waar ik niet echt vanaf kom. Zoals je je kan voorstellen, is het geen prettig gevoel.

Men zegt altijd dat je anderen moet vergeven voor je eigen gemoedsrust maar ik kan het niet. Ik ga wel gewoon door met mijn leven en heb er niet heel veel last alleen ik kan haar niet vergeven. Stiekem schaam ik me hier voor. Dit merk ik ook nu ik dit wil plaatsen want ik ben toch bang dat anderen me kil zullen vinden. Ik weet alleen dat deze angst irrationeel is dus plaats ik het toch .
Ik ben erg benieuwd of er anderen zijn die met een soortgelijk gevoel kampen en of die tips voor mij hebben om hoe hiermee om te gaan.
Uiteindelijk moet ik er meer rust in gaan vinden maar ik voel af en toe een soort vuur in me oplaaien waarvan ik niet weet wat ik er mee moet. Ik ben bekend met psychologen en therapie maar het ontwricht mijn leven niet dusdanig om hier weer mee te starten.

Heel erg bedankt als je de tijd hebt genomen om dit te lezen.

PickingUpThePieces schreef: ↑

12-09-2023 00:34

Allereerst gecondoleerd en goed dat je dit topic hebt geopend. Wie weet kun je hier toch advies vinden of van je afschrijven.

Ik ben toevallig even oud als jij en vorig jaar augustus mijn moeder verloren door suïcide. Ook zij sprong van een flat 8 hoog. Destijds heb ik een topic geopend en daar heb ik heel veel aan gehad. Wellicht kun je dit eens doorlezen?

Helaas liet mijn moeder ook geen afscheidsbrief achter of iets waar ik troost uit kon halen. Dat houd me nog steeds bezig… zo’n klein gebaar wat een grote betekenis had kunnen zijn voor mij. Destijds heb ik wel besloten om 6 “eenmalige gesprekken” te hebben met een psycholoog waar ik eerder in behandeling was. Dit liet me toch de situatie van meerdere kanten bekijken en anders denken over dingen.

De ene dag ben ik boos, dan weer opgelucht en vervolgens voel ik schaamte. Een rouwproces icm met suïcide is schijnbaar ingewikkeld als ik internet moet geloven. Gun jezelf de tijd en accepteer dat alle emoties er mogen zijn

Ik heb jouw topic gevonden voor ik die van mij opende. Ik heb het inderdaad gelezen en er al veel uitgehaald. Het lijkt me verschrikkelijk om op deze manier je moeder te moeten verliezen (dat is ook waarom ik het zo moeilijk vind dat mijn moeder dit mee moet maken) en al helemaal vlak na de geboorte van je kind. En de nasleep...
Ik heb dus ook 6 gesprekken gehad met een psycholoog, dan wel niet mijn eerdere therapeut want die was gestopt , zij heeft me ook echt geholpen met het aangaan van gesprekken met mijn moeder. Want ik werd daar juist heel erg in geremd door mezelf.

watdachtjehiervan1 schreef: ↑

12-09-2023 11:33

Ik ben zo'n ouder die een kind op de wereld heeft gezet die het leven zwaar vindt. Ze is nu een puber en heeft gedachtes om een einde te maken aan haar leven. Ze heeft hier hulp bij en ik hoop dat ze handvaten krijgt die haar helpen het leven fijner te vinden. Stel dat dat niet zo is. Dat ze nooit echt van het leven gaat genieten. Dan vind ik niet dat ze ons iets schuldig is. Zij heeft inderdaad niet om haar leven gevraagd.

Wat een sterke worden. Ik wens jullie heel veel sterkte met (de zorgen om) jullie dochter.

Avocadeau schreef: ↑

12-09-2023 18:58

Wat mooi dat je tot dat inzicht gekomen bent Weggooi. Het klinkt logisch.
Ik hoop dat je de tijd neemt om verdrietig te zijn en dat je juist wel gaat praten met mensen erover.

Sterkte hoor!

Bedankt voor het delen van jouw verhaal! Ik wil jou ook sterkte en geluk toewensen