Psyche
alle pijlers
Mijn oma pleegde zelfmoord
maandag 11 september 2023 om 19:17
TLDR: mijn oma pleegde zelfmoord en ik kan het haar niet vergeven.
Ik heb maar even een weggooi account aangemaakt. Dit verhaal is vrij herkenbaar, zeker aangezien het niet lang geleden is. Waarom ik dit online plaats is om te kijken of ik wat feedback/ervaringen krijg waar ik wat mee kan. En misschien omdat het goed zou kunnen voelen om dit op deze manier te delen. Ik vind het lastig om het hier met vrienden over te hebben. Gelukkig kan ik wel met mijn man hierover praten alleen die kijkt ook weer anders naar de situatie.
Afgelopen januari heeft mijn oma zelfmoord gepleegd. Dit heeft ze gedaan door van de flat bij haar om de hoek te springen.
Als kind kende ik haar als een “jonge” oma. Deed aan yoga (kon tot een paar jaar geleden haar been nog in haar nek leggen, haha), was gek op technologie en wist beter hoe ze met haar pc+smartphone om moest gaan dan haar dochter. Dit vond ik natuurlijk fantastisch. Ik kon goed met mijn oma over mijn jonge leven praten.
Bijna 10 jaar geleden is zij haar man (mijn opa) verloren. Wij dachten altijd dat mijn opa en oma samen zouden gaan. Dit hebben ze ook uitgesproken naar mijn moeder toe en was verder niet zo’n geheim. Ze hadden het wel eens gehad over te veel medicijnen innemen samen in bed als ze het tijd vonden of een van de twee ernstig ziek werd. Hier kon ik toen eigenlijk niet anders dan respect voor hebben. Euthanasie was ook iets waar open over gesproken werd binnen onze familie. Echter overleed mijn opa geheel plotseling aan een hartstilstand. Heel vredig eigenlijk.
Ik dacht dat ze er aan onderdoor zou gaan maar ze ging door, pakte haar leven zo goed mogelijk op en vond ook nog een nieuwe liefde in de coronatijd.
Iets waar ik niks van wist als kind/jongere: maar vanaf mijn 20e (ik ben nu 27) kwam ik er achter dat mijn oma vervelende kant heeft. Mijn moeder heeft altijd heel erg haar best gedaan om niet in details te treden als ze de af en toe moeizame band omschreef tussen haar en haar moeder. Dus ik wist van niks eigenlijk. Maar na verloop van tijd ging ik zien hoe moeilijk en manipulatief ze kon zijn. Ik merkte dat ik bozer werd op mijn oma en daar waar ik eerst heel graag met haar omging, nam ik meer afstand. Ik was bang dat ik de confrontatie aan zou gaan met een vrouw van achterin de 70, met iemand waarvan ik weet dat ze niet zal veranderen. Ik wilde de controle over mijn emoties niet verliezen en ik wilde het tussen ons niet laten “klappen”. Ik kan het hele verhaal wel omschrijven maar dat is te lang en uit respect voor mijn moeder en haar broer wil ik ook gewoon niet te veel op het wereldwijde web slingeren.
Waar ik tegenaan loop: voor ik dit meemaakte kon ik wel begrip opbrengen voor mensen die zelfmoord pleegden. Echter merk ik dat dit in deze situatie niet lukt. Ze heeft geen briefje achter gelaten. Geen sorry. Geen ik kan niet meer. Het enige wat ze heeft achtergelaten is een trauma voor ons en voor de mensen in de flat.
Ik wil eigenlijk niet geloven dat ze dit in een opwelling heeft gedaan, zoals vaak wordt gezegd als verzachtende woorden. Ze had het namelijk overduidelijk gepland (wist waar ze moest zijn, had de juiste spullen bij zich etc.). Anders had ze het wel anders aangepakt of op zijn minst een briefje achterlaten voor mijn moeder die ondanks hun moeizame band er ALTIJD voor haar was.
Misschien klinkt het hard. Misschien heb ik gelijk, misschien ook niet. Maar het is wat ik voel op dit moment en waar ik niet echt vanaf kom. Zoals je je kan voorstellen, is het geen prettig gevoel.
Men zegt altijd dat je anderen moet vergeven voor je eigen gemoedsrust maar ik kan het niet. Ik ga wel gewoon door met mijn leven en heb er niet heel veel last alleen ik kan haar niet vergeven. Stiekem schaam ik me hier voor. Dit merk ik ook nu ik dit wil plaatsen want ik ben toch bang dat anderen me kil zullen vinden. Ik weet alleen dat deze angst irrationeel is dus plaats ik het toch
.
Ik ben erg benieuwd of er anderen zijn die met een soortgelijk gevoel kampen en of die tips voor mij hebben om hoe hiermee om te gaan.
Uiteindelijk moet ik er meer rust in gaan vinden maar ik voel af en toe een soort vuur in me oplaaien waarvan ik niet weet wat ik er mee moet. Ik ben bekend met psychologen en therapie maar het ontwricht mijn leven niet dusdanig om hier weer mee te starten.
Heel erg bedankt als je de tijd hebt genomen om dit te lezen.
Ik heb maar even een weggooi account aangemaakt. Dit verhaal is vrij herkenbaar, zeker aangezien het niet lang geleden is. Waarom ik dit online plaats is om te kijken of ik wat feedback/ervaringen krijg waar ik wat mee kan. En misschien omdat het goed zou kunnen voelen om dit op deze manier te delen. Ik vind het lastig om het hier met vrienden over te hebben. Gelukkig kan ik wel met mijn man hierover praten alleen die kijkt ook weer anders naar de situatie.
Afgelopen januari heeft mijn oma zelfmoord gepleegd. Dit heeft ze gedaan door van de flat bij haar om de hoek te springen.
Als kind kende ik haar als een “jonge” oma. Deed aan yoga (kon tot een paar jaar geleden haar been nog in haar nek leggen, haha), was gek op technologie en wist beter hoe ze met haar pc+smartphone om moest gaan dan haar dochter. Dit vond ik natuurlijk fantastisch. Ik kon goed met mijn oma over mijn jonge leven praten.
Bijna 10 jaar geleden is zij haar man (mijn opa) verloren. Wij dachten altijd dat mijn opa en oma samen zouden gaan. Dit hebben ze ook uitgesproken naar mijn moeder toe en was verder niet zo’n geheim. Ze hadden het wel eens gehad over te veel medicijnen innemen samen in bed als ze het tijd vonden of een van de twee ernstig ziek werd. Hier kon ik toen eigenlijk niet anders dan respect voor hebben. Euthanasie was ook iets waar open over gesproken werd binnen onze familie. Echter overleed mijn opa geheel plotseling aan een hartstilstand. Heel vredig eigenlijk.
Ik dacht dat ze er aan onderdoor zou gaan maar ze ging door, pakte haar leven zo goed mogelijk op en vond ook nog een nieuwe liefde in de coronatijd.
Iets waar ik niks van wist als kind/jongere: maar vanaf mijn 20e (ik ben nu 27) kwam ik er achter dat mijn oma vervelende kant heeft. Mijn moeder heeft altijd heel erg haar best gedaan om niet in details te treden als ze de af en toe moeizame band omschreef tussen haar en haar moeder. Dus ik wist van niks eigenlijk. Maar na verloop van tijd ging ik zien hoe moeilijk en manipulatief ze kon zijn. Ik merkte dat ik bozer werd op mijn oma en daar waar ik eerst heel graag met haar omging, nam ik meer afstand. Ik was bang dat ik de confrontatie aan zou gaan met een vrouw van achterin de 70, met iemand waarvan ik weet dat ze niet zal veranderen. Ik wilde de controle over mijn emoties niet verliezen en ik wilde het tussen ons niet laten “klappen”. Ik kan het hele verhaal wel omschrijven maar dat is te lang en uit respect voor mijn moeder en haar broer wil ik ook gewoon niet te veel op het wereldwijde web slingeren.
Waar ik tegenaan loop: voor ik dit meemaakte kon ik wel begrip opbrengen voor mensen die zelfmoord pleegden. Echter merk ik dat dit in deze situatie niet lukt. Ze heeft geen briefje achter gelaten. Geen sorry. Geen ik kan niet meer. Het enige wat ze heeft achtergelaten is een trauma voor ons en voor de mensen in de flat.
Ik wil eigenlijk niet geloven dat ze dit in een opwelling heeft gedaan, zoals vaak wordt gezegd als verzachtende woorden. Ze had het namelijk overduidelijk gepland (wist waar ze moest zijn, had de juiste spullen bij zich etc.). Anders had ze het wel anders aangepakt of op zijn minst een briefje achterlaten voor mijn moeder die ondanks hun moeizame band er ALTIJD voor haar was.
Misschien klinkt het hard. Misschien heb ik gelijk, misschien ook niet. Maar het is wat ik voel op dit moment en waar ik niet echt vanaf kom. Zoals je je kan voorstellen, is het geen prettig gevoel.
Men zegt altijd dat je anderen moet vergeven voor je eigen gemoedsrust maar ik kan het niet. Ik ga wel gewoon door met mijn leven en heb er niet heel veel last alleen ik kan haar niet vergeven. Stiekem schaam ik me hier voor. Dit merk ik ook nu ik dit wil plaatsen want ik ben toch bang dat anderen me kil zullen vinden. Ik weet alleen dat deze angst irrationeel is dus plaats ik het toch
.Ik ben erg benieuwd of er anderen zijn die met een soortgelijk gevoel kampen en of die tips voor mij hebben om hoe hiermee om te gaan.
Uiteindelijk moet ik er meer rust in gaan vinden maar ik voel af en toe een soort vuur in me oplaaien waarvan ik niet weet wat ik er mee moet. Ik ben bekend met psychologen en therapie maar het ontwricht mijn leven niet dusdanig om hier weer mee te starten.
Heel erg bedankt als je de tijd hebt genomen om dit te lezen.
dinsdag 12 september 2023 om 10:54
Het belangrijkste is dat we met zijn allen proberen het taboe rondom suïcide te doorbreken. Het is echt niet helpend om mensen egoïstisch te noemen of te gooien met oordelen.
Niemand verdiend het op deze manier eenzaam te sterven.
Samen kunnen we het verschil hierin maken.
Iedereen kan gratis de gratis trainingen volgen bij 113 online, durf door te vragen!
Niemand verdiend het op deze manier eenzaam te sterven.
Samen kunnen we het verschil hierin maken.
Iedereen kan gratis de gratis trainingen volgen bij 113 online, durf door te vragen!
dinsdag 12 september 2023 om 11:00
Ligt wat mij betreft ook nog aan diverse omstandigheden.Lorem_Ipsum schreef: ↑12-09-2023 10:37Iedereen gaat daar anders mee om. Ik vind het idee dat iemand lijdt aan het leven veel en veel erger om mee te leven. En helemaal is iemand dat allemaal doorstaat, alleen voor mij al nabestaande.
Toen ik een zeer vergelijkbaar situatie meemaakte, dacht ik juist; ze heeft eindelijk de rust gevonden die ze zocht en heeft geen verdriet meer.
Maar ik begrijp ook dat een ander dat anders ervaart.
Iedereen heeft een eigen verhaal natuurlijk.
* geknipt *
Hij is er "vanaf" en wij bleven met heel veel ellende die ruim 10 jaar na dato nog voelbaar is, achter.
Ik ben dan ook een groot voorstander van verruiming van de euthanasiewet(maar dat is een andere discussie).
Dus ik begrijp het niet kunnen vergeven van TO heel goed(los van de verschillen tussen onze verhalen).
flipflop wijzigde dit bericht op 13-09-2023 09:36
21.22% gewijzigd
dinsdag 12 september 2023 om 11:23
Eens hoor, dat zei ik hier eerder ook al, als ouder heb je naar je kinderen toe heb je nog wel verantwoordelijkheid.Flipflop schreef: ↑12-09-2023 11:00Ligt wat mij betreft ook nog aan diverse omstandigheden.
Iedereen heeft een eigen verhaal natuurlijk.
Ik verloor mijn (pas geworden) ex partner en liet mij achter met ons kind. Hij was geestelijk ziek, maar accepteerde geen hulp. Dat zal ik hem dus nooit vergeven, hoe erg zijn lijden ook was. Hij liet zijn kind achter.
Ik kan op mijn beurt dus niets met het indenken dat het voor hem heel zwaar was en hoe moeilijk dat moet zijn geweest. Ik kan natuurlijk beamen dat dat ongetwijfeld klopt en het is ook zo. Maar ik veeg er spreekwoordelijk mijn reet mee af, want ik kan niks met die informatie.
Hij is er "vanaf" en wij bleven met heel veel ellende die ruim 10 jaar na dato nog voelbaar is, achter.
Ik ben dan ook een groot voorstander van verruiming van de euthanasiewet(maar dat is een andere discussie).
Dus ik begrijp het niet kunnen vergeven van TO heel goed(los van de verschillen tussen onze verhalen).
Ik heb vrijwel exact TO’s verhaal meegemaakt, en daar zie en ervaar ik het toch anders. Laat die vrouw lekker gaan. Het leven was afgerond voor oma.
Maar er sprak hier ook iemand over wat iemand zijn ouders aandoet. Ouders zetten kinderen ongevraagd op aarde, dus die mag je dan bedanken als het leven je zwaar valt.
dinsdag 12 september 2023 om 11:25
Ik kan jouw boosheid en gevoelens wel begrijpen als ik je zo lees.Flipflop schreef: ↑12-09-2023 11:00Ligt wat mij betreft ook nog aan diverse omstandigheden.
Iedereen heeft een eigen verhaal natuurlijk.
Ik verloor mijn (pas geworden) ex partner en liet mij achter met ons kind. Hij was geestelijk ziek, maar accepteerde geen hulp. Dat zal ik hem dus nooit vergeven, hoe erg zijn lijden ook was. Hij liet zijn kind achter.
Ik kan op mijn beurt dus niets met het indenken dat het voor hem heel zwaar was en hoe moeilijk dat moet zijn geweest. Ik kan natuurlijk beamen dat dat ongetwijfeld klopt en het is ook zo. Maar ik veeg er spreekwoordelijk mijn reet mee af, want ik kan niks met die informatie.
Hij is er "vanaf" en wij bleven met heel veel ellende die ruim 10 jaar na dato nog voelbaar is, achter.
Ik ben dan ook een groot voorstander van verruiming van de euthanasiewet(maar dat is een andere discussie).
Dus ik begrijp het niet kunnen vergeven van TO heel goed(los van de verschillen tussen onze verhalen).
Mag ik vragen, ik wil dat graag oprecht begrijpen, of het voor jou verschil had gemaakt als je expartner dmv euthanasie gestorven was?
En wat dat verschil geweest was?
Het lijkt me als dierbare ontzettend wanhopig en frustrerend als iemand alle hulp weigert.
dinsdag 12 september 2023 om 11:27
Klopt, dat ben ik met je eens. Je kiest er niet voor om geboren te worden.Lorem_Ipsum schreef: ↑12-09-2023 11:23Eens hoor, dat zei ik hier eerder ook al, als ouder heb je naar je kinderen toe heb je nog wel verantwoordelijkheid.
Ik heb vrijwel exact TO’s verhaal meegemaakt, en daar zie en ervaar ik het toch anders. Laat die vrouw lekker gaan.
Maar er sprak hier ook iemand over wat iemand zijn ouders aandoet. Ouders zetten kinderen ongevraagd op aarde, dus die mag je dan bedanken als het leven je zwaar valt.
dinsdag 12 september 2023 om 11:28
Wat naar voor je.
Ik denk dat als mensen zelfmoord plegen, ze meestal al zo ver heen zijn dat ze alleen nog maar willen dat de pijn stopt. Dus ik denk dat het gebrek aan een briefje oid kan zijn omdat ze dat stadium al voorbij was en alleen nog in een waas was van pijn. Die is nu over.
Je weet ook niet wat voor dingen oma heeft meegemaakt in haar jeugd. Er kan van alles hebben gespeeld dat ze jullie wilde besparen, maar waar ze nog wel last van had bijvoorbeeld.
Ik denk dat als mensen zelfmoord plegen, ze meestal al zo ver heen zijn dat ze alleen nog maar willen dat de pijn stopt. Dus ik denk dat het gebrek aan een briefje oid kan zijn omdat ze dat stadium al voorbij was en alleen nog in een waas was van pijn. Die is nu over.
Je weet ook niet wat voor dingen oma heeft meegemaakt in haar jeugd. Er kan van alles hebben gespeeld dat ze jullie wilde besparen, maar waar ze nog wel last van had bijvoorbeeld.
dinsdag 12 september 2023 om 11:33
Ik ben zo'n ouder die een kind op de wereld heeft gezet die het leven zwaar vindt. Ze is nu een puber en heeft gedachtes om een einde te maken aan haar leven. Ze heeft hier hulp bij en ik hoop dat ze handvaten krijgt die haar helpen het leven fijner te vinden. Stel dat dat niet zo is. Dat ze nooit echt van het leven gaat genieten. Dan vind ik niet dat ze ons iets schuldig is. Zij heeft inderdaad niet om haar leven gevraagd.Lorem_Ipsum schreef: ↑12-09-2023 11:23Maar er sprak hier ook iemand over wat iemand zijn ouders aandoet. Ouders zetten kinderen ongevraagd op aarde, dus die mag je dan bedanken als het leven je zwaar valt.
dinsdag 12 september 2023 om 11:35
Zo zie ik het ook. Maakt het niet minder zwaar voor de ouder, natuurlijk.watdachtjehiervan1 schreef: ↑12-09-2023 11:33Ik ben zo'n ouder die een kind op de wereld heeft gezet die het leven zwaar vindt. Ze is nu een puber en heeft gedachtes om een einde te maken aan haar leven. Ze heeft hier hulp bij en ik hoop dat ze handvaten krijgt die haar helpen het leven fijner te vinden. Stel dat dat niet zo is. Dat ze nooit echt van het leven gaat genieten. Dan vind ik niet dat ze ons iets schuldig is. Zij heeft inderdaad niet om haar leven gevraagd.
dinsdag 12 september 2023 om 11:42
* geknipt *Avocadeau schreef: ↑12-09-2023 11:25Ik kan jouw boosheid en gevoelens wel begrijpen als ik je zo lees.
Mag ik vragen, ik wil dat graag oprecht begrijpen, of het voor jou verschil had gemaakt als je expartner dmv euthanasie gestorven was?
En wat dat verschil geweest was?
Het lijkt me als dierbare ontzettend wanhopig en frustrerend als iemand alle hulp weigert.
Het zou voor mij heel anders zijn geweest als hij hulp had geaccepteerd. En als dat na meerdere trajecten niet succesvol zou zijn geweest met euthanasie als enige optie, dan zou ik daar meer begrip voor hebben gehad en zou het vraagstuk "vergiffenis " voor mij persoonlijk niet ter zake doen. En dat is nu wel anders.
* geknipt *
flipflop wijzigde dit bericht op 13-09-2023 09:38
Reden: Iets teveel privé achteraf gezien
Reden: Iets teveel privé achteraf gezien
40.56% gewijzigd
dinsdag 12 september 2023 om 11:47
Wat ontzettend ruimdenkend van je dat je dat zo kan zien!watdachtjehiervan1 schreef: ↑12-09-2023 11:33Ik ben zo'n ouder die een kind op de wereld heeft gezet die het leven zwaar vindt. Ze is nu een puber en heeft gedachtes om een einde te maken aan haar leven. Ze heeft hier hulp bij en ik hoop dat ze handvaten krijgt die haar helpen het leven fijner te vinden. Stel dat dat niet zo is. Dat ze nooit echt van het leven gaat genieten. Dan vind ik niet dat ze ons iets schuldig is. Zij heeft inderdaad niet om haar leven gevraagd.
Ik kan me zo indenken dat de angst om je kind te verliezen je toch ook meer 'egoistisch' maakt (ik weet het goede woord niet) en je haar bij je wilt houden. Ook voor het geval ze 'er nog overheen groeit' of er met hulp doorheen komt en het leven gaat waarderen.
Ik vind het echt heel bijzonder en liefdevol dat je als moeder dan toch ook haar kant kan zien.
Sterkte voor jou!
dinsdag 12 september 2023 om 11:52
Wat loodzwaar.watdachtjehiervan1 schreef: ↑12-09-2023 11:33Ik ben zo'n ouder die een kind op de wereld heeft gezet die het leven zwaar vindt. Ze is nu een puber en heeft gedachtes om een einde te maken aan haar leven. Ze heeft hier hulp bij en ik hoop dat ze handvaten krijgt die haar helpen het leven fijner te vinden. Stel dat dat niet zo is. Dat ze nooit echt van het leven gaat genieten. Dan vind ik niet dat ze ons iets schuldig is. Zij heeft inderdaad niet om haar leven gevraagd.
En (helaas) deels herkenbaar.
dinsdag 12 september 2023 om 11:54
BedanktAvocadeau schreef: ↑12-09-2023 11:47Wat ontzettend ruimdenkend van je dat je dat zo kan zien!
Ik kan me zo indenken dat de angst om je kind te verliezen je toch ook meer 'egoistisch' maakt (ik weet het goede woord niet) en je haar bij je wilt houden. Ook voor het geval ze 'er nog overheen groeit' of er met hulp doorheen komt en het leven gaat waarderen.
Ik vind het echt heel bijzonder en liefdevol dat je als moeder dan toch ook haar kant kan zien.
Sterkte voor jou!
.Jouw verhaal in dit topic raakt me heel erg!
Het is als moeder echt verschrikkelijk om je kind zo ontzettend verdrietig te zien en zo te zien worstelen. Ik hoop natuurlijk met alle vezels in mijn lijg dat ze van het leven gaat genieten! We bekijken het dag voor dag.
dinsdag 12 september 2023 om 14:15
Oh wat naar zeg, jou zo de schuld in de schoenen schuiven van zijn keuze.Flipflop schreef: ↑12-09-2023 11:42Ik heb alles geprobeerd wat in mijn macht lag, om hem te doen inzien dat hij hulp nodig had. Voor zover ik nog een rol had als verse ex. Het was ook een enorm pijnlijk proces. Het was op een zeker moment niet meer de vraag of het ging gebeuren, maar wanneer. Voor mij was dat heel duidelijk. Gedwongen opname was niet im frage(crisis opname wel, maar dat was een open, vrijwillige opname en dan kun je dus gaan wanneerje wil. En tijdens een crisis opname was er ook geen sprake van therapie of hulp, maar enkel tot rust komen). Hij kon mooi praten en naar mij werd niet geluisterd (door zorgverleners). Hadden ze dat maar wel gedaan. Dan was de uitkomst wellicht anders geweest.
Het zou voor mij heel anders zijn geweest als hij hulp had geaccepteerd. En als dat na meerdere trajecten niet succesvol zou zijn geweest met euthanasie als enige optie, dan zou ik daar meer begrip voor hebben gehad en zou het vraagstuk "vergiffenis " voor mij persoonlijk niet ter zake doen. En dat is nu wel anders.
Ik ben er echt aan kapot gegaan. En er gaat nog geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. En voor de duidelijkheid (voor zover het nodig is om het uit te leggen): we gingen niet uit elkaar vanwege zijn problemen, maar door ontrouw van zijn kant. En in de afscheidsbrief laat hij fijntjes weten dat ik de oorzaak ben van zijn aktie.
Dan snap ik je boosheid helemaal, ik geloof dat ik ook goed verbitterd zou zijn.
Ik hoop dat je ondertussen kan voelen dat jij geen schuld hebt aan zijn dood.
Wat er ook gebeurd is, je kan nooit verantwoordelijk zijn voor een anders geluk.
Dit is een keuze geweest die hij gemaakt heeft.
Ik vind het ontzettend naar voor je dat je dit hebt moeten meemaken!
dinsdag 12 september 2023 om 14:22
Dat lijkt me ook echt een nachtmerrie. Verdriet van je kind voelt zo machteloos.watdachtjehiervan1 schreef: ↑12-09-2023 11:54Bedankt
Jouw verhaal in dit topic raakt me heel erg!
Het is als moeder echt verschrikkelijk om je kind zo ontzettend verdrietig te zien en zo te zien worstelen. Ik hoop natuurlijk met alle vezels in mijn lijg dat ze van het leven gaat genieten! We bekijken het dag voor dag.
Misschien troost het je: een moeder met begrip en vol liefde had waarschijnlijk al het verschil gemaakt.
En ondertussen heb ik echt vrede met mijn keuze en een leven om dankbaar voor te zijn.
dinsdag 12 september 2023 om 15:15
Dank je welAvocadeau schreef: ↑12-09-2023 14:15Oh wat naar zeg, jou zo de schuld in de schoenen schuiven van zijn keuze.
Dan snap ik je boosheid helemaal, ik geloof dat ik ook goed verbitterd zou zijn.
Ik hoop dat je ondertussen kan voelen dat jij geen schuld hebt aan zijn dood.
Wat er ook gebeurd is, je kan nooit verantwoordelijk zijn voor een anders geluk.
Dit is een keuze geweest die hij gemaakt heeft.
Ik vind het ontzettend naar voor je dat je dit hebt moeten meemaken!
Gelukkig heb ik me nooit schuldig gevoeld. Mede doordat ik alles gedaan heb, wat binnen mijn kunnen lag in die periode. Het staat overigens los van de intense pijn en verdriet die ik gevoeld heb.
dinsdag 12 september 2023 om 17:12
Dat troost me heel erg! Omdat jij in zo'n soort situatie zat waar mijn dochter in zit is de opmerking zeer waardevol.Avocadeau schreef: ↑12-09-2023 14:22Dat lijkt me ook echt een nachtmerrie. Verdriet van je kind voelt zo machteloos.
Misschien troost het je: een moeder met begrip en vol liefde had waarschijnlijk al het verschil gemaakt.
En ondertussen heb ik echt vrede met mijn keuze en een leven om dankbaar voor te zijn.
Fijn dat jij je leven nu dankbaar bent. Je bent vast zelf een lieve moeder omdat je weet hoe belangrijk dat is
dinsdag 12 september 2023 om 17:48
Bedankt voor je reactie. Heftig om te lezen dat je hier nog dagelijks mee te maken hebt en je klinkt als een sterk persoon. Ik heb respect voor je keuze en het feit dat je omwille van je kinderen voor het leven hebt gekozen/moest kiezen.Avocadeau schreef: ↑11-09-2023 22:45Ik vind het zo moeilijk als mensen zelfmoord egoïstisch noemen. Dat raakt me echt.
Ik ben jarenlang wanhopig geweest omdat ik niet dood mocht. Moest blijven leven, omdat anderen zich anders rot zouden voelen.
Maar dat ik me fulltime rot voelde, dat ik dat leven waar zij zoveel waarde aan hechten helemaal niet wilde, dat was dan weer geen goed excuus.
Het maakte dat ik me nog minder waard voelde, nog wanhopiger, mijn gevoelens en wensen deden er duidelijk totaal niet toe.
En omdat ik niemand verdriet wilde doen, niet egoïstisch wilde zijn bleef ik meestal braaf proberen.
Tot ik weer zo wanhopig was van het moeten bestaan dat ik dacht gek te worden, niet meer wist hoe ik nog een minuut langer kon verdragen, en toch weer een poging deed.
Die inderdaad heel doordacht was dan. Ik wilde dood, niet leven lang nog ongelukkiger.
Helaas/gelukkig steeds weer opgelapt.
Ik ben niet meer suicidaal nu, maar dood komt nog steeds als een fantastisch iets. Geen pijn, angst, schaamte schuld niets meer. Vrij. Eindelijk.
Ik heb gekozen voor kinderen, als ik toch moest leven, en zal daarom nooit meer actief proberen mijn leven te beëindigen.
Dat recht heb ik verloren toen ik bewust zwanger raakte, vind ik.
Maar ik vind het wel een onmenselijke opdracht, als iemand moet blijven leven, omdat anderen zich anders rot voelen.
In jou geval TO vind ik het mooi dat je boos bent omdat je oma je moeder pijn gedaan heeft. Of dat nou bewust was of niet, het lijkt een beschermingsdrang naar je moeder toe te zijn.
Maar is je moeder eigenlijk kwaad?
Of gunt zij je oma rust? Of heeft ze zelf misschien ook rust nu, naast haar grote verdriet? Sommige relaties zijn zo gecompliceerd dat het ook rust kan geven de ander wegvalt.
Vergeven lijkt me niet iets om van jezelf te eisen. En boosheid om jullie pijn en jullie gemis is prima lijkt me.
Maar nogmaals, het lijkt mij een onmenselijke opdracht dat je oma had moeten blijven leven omdat jullie je anders rot voelden.
En (dit is totaal ingevuld vanuit mijn eigen beleving, dus hoeft niet wat te zijn) misschien probeerde ze dat wel he, al die tijd. Wilde ze dat voor jullie blijven proberen.
Tot het moment dat het geen seconde langer meer draaglijk was, echt niet. En ze in een vlaag van emotie toch handelde.
Dan is er op dat moment geen ruimte voor een briefje. Dan is er alleen maar eindelijk het vooruitzicht aan rust.
Nogmaals, geen idee is dit zo was.
Ik ben niet van mening dat mijn oma in leven had moeten blijven voor haar omgeving. Ik vind echter dat zij dit anders aan had moeten pakken. Ook al klinkt/is dat onredelijk om van een suïcidaal persoon te vragen, toch voel ik dat op dit moment.
Mijn moeder is niet kwaad ook helemaal niet kwaad geweest. Zij heeft het inmiddels al best een eind verwerkt (voor zover dat kan binnen 7 maanden) en vertelde me dat ze inmiddels ook weer fijne herinneringen aan haar moeder terugkrijgt. Vlak na haar dood was mijn moeder bang dat alles overschaduwd zou worden door haar zelfmoord maar dat is gelukkig niet het geval.
dinsdag 12 september 2023 om 18:06
Ik wil nog even duidelijk maken dat mijn moeder ook een hele fijne band had met haar moeder. Ik wil niet te veel in details treden omdat ik het niet herkenbaar wil laten zijn en ook niet het verhaal van mijn moeder zomaar wil delen. Maar ik snap dat dit voor een eenduidig beeld zorgt van de band tussen mijn oma en mijn moeder.
Mijn oma is een lieve vrouw geweest en ik weet dat ze veel worstelde met het feit dat zij anders in elkaar zat dan anderen. Door de jaren heen werd dit steeds erger, eigenlijk. De dood van mijn opa maakte dat er een buffer weg was tussen haar en de rest van de wereld.
Door het openen van dit topic en het lezen van jullie reacties, kom ik er achter dat ik al die maanden te veel in mijn boosheid ben blijven hangen en niet heb toegestaan dat ik verdrietig was. Dit omdat het in mijn rationele gedachten heel normaal is om je oma te verliezen. Grootouders gaan nou eenmaal dood. Dat is iets verdrietigs maar niet iets om heel lang om te kniezen.
Even een disclaimer want ik ga hieronder details noemen die voor sommigen vervelend kunnen zijn om te lezen. Niet dat ze zó ernstig zijn maar ik wil niet trauma-dumpen zonder melding. Ik houd ze ook altijd voor me behalve bij mijn man.
Het is pijnlijker om het idee toe te laten dat zij wanhopig was, dan om mezelf voor te houden dat het opzet/kwade wil/rationeel was. Blijkbaar vind ik boos zijn makkelijker dan verdrietig zijn.
Want het is gewoon pijnlijk om na te denken over het feit dat ze in het holst van de nacht daar in de kou gestaan heeft.
En dat je zo'n 10 uur later met je handen in een vuilniszak met haar natte, verscheurde en bebloede kleren aan het zoeken bent naar aanwijzingen.
Ik heb dit niet vermeld maar ik ben een maand of anderhalf na haar overlijden een stuk of 5 keer naar een psycholoog gegaan. Dit heeft mij genoeg geholpen maar als ik merk dat ik meer problemen krijg, ga ik opnieuw.
Mijn oma is een lieve vrouw geweest en ik weet dat ze veel worstelde met het feit dat zij anders in elkaar zat dan anderen. Door de jaren heen werd dit steeds erger, eigenlijk. De dood van mijn opa maakte dat er een buffer weg was tussen haar en de rest van de wereld.
Door het openen van dit topic en het lezen van jullie reacties, kom ik er achter dat ik al die maanden te veel in mijn boosheid ben blijven hangen en niet heb toegestaan dat ik verdrietig was. Dit omdat het in mijn rationele gedachten heel normaal is om je oma te verliezen. Grootouders gaan nou eenmaal dood. Dat is iets verdrietigs maar niet iets om heel lang om te kniezen.
Even een disclaimer want ik ga hieronder details noemen die voor sommigen vervelend kunnen zijn om te lezen. Niet dat ze zó ernstig zijn maar ik wil niet trauma-dumpen zonder melding. Ik houd ze ook altijd voor me behalve bij mijn man.
Het is pijnlijker om het idee toe te laten dat zij wanhopig was, dan om mezelf voor te houden dat het opzet/kwade wil/rationeel was. Blijkbaar vind ik boos zijn makkelijker dan verdrietig zijn.
Want het is gewoon pijnlijk om na te denken over het feit dat ze in het holst van de nacht daar in de kou gestaan heeft.
En dat je zo'n 10 uur later met je handen in een vuilniszak met haar natte, verscheurde en bebloede kleren aan het zoeken bent naar aanwijzingen.
Ik heb dit niet vermeld maar ik ben een maand of anderhalf na haar overlijden een stuk of 5 keer naar een psycholoog gegaan. Dit heeft mij genoeg geholpen maar als ik merk dat ik meer problemen krijg, ga ik opnieuw.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
