Psyche
alle pijlers
Mijn oma pleegde zelfmoord
maandag 11 september 2023 om 19:17
TLDR: mijn oma pleegde zelfmoord en ik kan het haar niet vergeven.
Ik heb maar even een weggooi account aangemaakt. Dit verhaal is vrij herkenbaar, zeker aangezien het niet lang geleden is. Waarom ik dit online plaats is om te kijken of ik wat feedback/ervaringen krijg waar ik wat mee kan. En misschien omdat het goed zou kunnen voelen om dit op deze manier te delen. Ik vind het lastig om het hier met vrienden over te hebben. Gelukkig kan ik wel met mijn man hierover praten alleen die kijkt ook weer anders naar de situatie.
Afgelopen januari heeft mijn oma zelfmoord gepleegd. Dit heeft ze gedaan door van de flat bij haar om de hoek te springen.
Als kind kende ik haar als een “jonge” oma. Deed aan yoga (kon tot een paar jaar geleden haar been nog in haar nek leggen, haha), was gek op technologie en wist beter hoe ze met haar pc+smartphone om moest gaan dan haar dochter. Dit vond ik natuurlijk fantastisch. Ik kon goed met mijn oma over mijn jonge leven praten.
Bijna 10 jaar geleden is zij haar man (mijn opa) verloren. Wij dachten altijd dat mijn opa en oma samen zouden gaan. Dit hebben ze ook uitgesproken naar mijn moeder toe en was verder niet zo’n geheim. Ze hadden het wel eens gehad over te veel medicijnen innemen samen in bed als ze het tijd vonden of een van de twee ernstig ziek werd. Hier kon ik toen eigenlijk niet anders dan respect voor hebben. Euthanasie was ook iets waar open over gesproken werd binnen onze familie. Echter overleed mijn opa geheel plotseling aan een hartstilstand. Heel vredig eigenlijk.
Ik dacht dat ze er aan onderdoor zou gaan maar ze ging door, pakte haar leven zo goed mogelijk op en vond ook nog een nieuwe liefde in de coronatijd.
Iets waar ik niks van wist als kind/jongere: maar vanaf mijn 20e (ik ben nu 27) kwam ik er achter dat mijn oma vervelende kant heeft. Mijn moeder heeft altijd heel erg haar best gedaan om niet in details te treden als ze de af en toe moeizame band omschreef tussen haar en haar moeder. Dus ik wist van niks eigenlijk. Maar na verloop van tijd ging ik zien hoe moeilijk en manipulatief ze kon zijn. Ik merkte dat ik bozer werd op mijn oma en daar waar ik eerst heel graag met haar omging, nam ik meer afstand. Ik was bang dat ik de confrontatie aan zou gaan met een vrouw van achterin de 70, met iemand waarvan ik weet dat ze niet zal veranderen. Ik wilde de controle over mijn emoties niet verliezen en ik wilde het tussen ons niet laten “klappen”. Ik kan het hele verhaal wel omschrijven maar dat is te lang en uit respect voor mijn moeder en haar broer wil ik ook gewoon niet te veel op het wereldwijde web slingeren.
Waar ik tegenaan loop: voor ik dit meemaakte kon ik wel begrip opbrengen voor mensen die zelfmoord pleegden. Echter merk ik dat dit in deze situatie niet lukt. Ze heeft geen briefje achter gelaten. Geen sorry. Geen ik kan niet meer. Het enige wat ze heeft achtergelaten is een trauma voor ons en voor de mensen in de flat.
Ik wil eigenlijk niet geloven dat ze dit in een opwelling heeft gedaan, zoals vaak wordt gezegd als verzachtende woorden. Ze had het namelijk overduidelijk gepland (wist waar ze moest zijn, had de juiste spullen bij zich etc.). Anders had ze het wel anders aangepakt of op zijn minst een briefje achterlaten voor mijn moeder die ondanks hun moeizame band er ALTIJD voor haar was.
Misschien klinkt het hard. Misschien heb ik gelijk, misschien ook niet. Maar het is wat ik voel op dit moment en waar ik niet echt vanaf kom. Zoals je je kan voorstellen, is het geen prettig gevoel.
Men zegt altijd dat je anderen moet vergeven voor je eigen gemoedsrust maar ik kan het niet. Ik ga wel gewoon door met mijn leven en heb er niet heel veel last alleen ik kan haar niet vergeven. Stiekem schaam ik me hier voor. Dit merk ik ook nu ik dit wil plaatsen want ik ben toch bang dat anderen me kil zullen vinden. Ik weet alleen dat deze angst irrationeel is dus plaats ik het toch
.
Ik ben erg benieuwd of er anderen zijn die met een soortgelijk gevoel kampen en of die tips voor mij hebben om hoe hiermee om te gaan.
Uiteindelijk moet ik er meer rust in gaan vinden maar ik voel af en toe een soort vuur in me oplaaien waarvan ik niet weet wat ik er mee moet. Ik ben bekend met psychologen en therapie maar het ontwricht mijn leven niet dusdanig om hier weer mee te starten.
Heel erg bedankt als je de tijd hebt genomen om dit te lezen.
Ik heb maar even een weggooi account aangemaakt. Dit verhaal is vrij herkenbaar, zeker aangezien het niet lang geleden is. Waarom ik dit online plaats is om te kijken of ik wat feedback/ervaringen krijg waar ik wat mee kan. En misschien omdat het goed zou kunnen voelen om dit op deze manier te delen. Ik vind het lastig om het hier met vrienden over te hebben. Gelukkig kan ik wel met mijn man hierover praten alleen die kijkt ook weer anders naar de situatie.
Afgelopen januari heeft mijn oma zelfmoord gepleegd. Dit heeft ze gedaan door van de flat bij haar om de hoek te springen.
Als kind kende ik haar als een “jonge” oma. Deed aan yoga (kon tot een paar jaar geleden haar been nog in haar nek leggen, haha), was gek op technologie en wist beter hoe ze met haar pc+smartphone om moest gaan dan haar dochter. Dit vond ik natuurlijk fantastisch. Ik kon goed met mijn oma over mijn jonge leven praten.
Bijna 10 jaar geleden is zij haar man (mijn opa) verloren. Wij dachten altijd dat mijn opa en oma samen zouden gaan. Dit hebben ze ook uitgesproken naar mijn moeder toe en was verder niet zo’n geheim. Ze hadden het wel eens gehad over te veel medicijnen innemen samen in bed als ze het tijd vonden of een van de twee ernstig ziek werd. Hier kon ik toen eigenlijk niet anders dan respect voor hebben. Euthanasie was ook iets waar open over gesproken werd binnen onze familie. Echter overleed mijn opa geheel plotseling aan een hartstilstand. Heel vredig eigenlijk.
Ik dacht dat ze er aan onderdoor zou gaan maar ze ging door, pakte haar leven zo goed mogelijk op en vond ook nog een nieuwe liefde in de coronatijd.
Iets waar ik niks van wist als kind/jongere: maar vanaf mijn 20e (ik ben nu 27) kwam ik er achter dat mijn oma vervelende kant heeft. Mijn moeder heeft altijd heel erg haar best gedaan om niet in details te treden als ze de af en toe moeizame band omschreef tussen haar en haar moeder. Dus ik wist van niks eigenlijk. Maar na verloop van tijd ging ik zien hoe moeilijk en manipulatief ze kon zijn. Ik merkte dat ik bozer werd op mijn oma en daar waar ik eerst heel graag met haar omging, nam ik meer afstand. Ik was bang dat ik de confrontatie aan zou gaan met een vrouw van achterin de 70, met iemand waarvan ik weet dat ze niet zal veranderen. Ik wilde de controle over mijn emoties niet verliezen en ik wilde het tussen ons niet laten “klappen”. Ik kan het hele verhaal wel omschrijven maar dat is te lang en uit respect voor mijn moeder en haar broer wil ik ook gewoon niet te veel op het wereldwijde web slingeren.
Waar ik tegenaan loop: voor ik dit meemaakte kon ik wel begrip opbrengen voor mensen die zelfmoord pleegden. Echter merk ik dat dit in deze situatie niet lukt. Ze heeft geen briefje achter gelaten. Geen sorry. Geen ik kan niet meer. Het enige wat ze heeft achtergelaten is een trauma voor ons en voor de mensen in de flat.
Ik wil eigenlijk niet geloven dat ze dit in een opwelling heeft gedaan, zoals vaak wordt gezegd als verzachtende woorden. Ze had het namelijk overduidelijk gepland (wist waar ze moest zijn, had de juiste spullen bij zich etc.). Anders had ze het wel anders aangepakt of op zijn minst een briefje achterlaten voor mijn moeder die ondanks hun moeizame band er ALTIJD voor haar was.
Misschien klinkt het hard. Misschien heb ik gelijk, misschien ook niet. Maar het is wat ik voel op dit moment en waar ik niet echt vanaf kom. Zoals je je kan voorstellen, is het geen prettig gevoel.
Men zegt altijd dat je anderen moet vergeven voor je eigen gemoedsrust maar ik kan het niet. Ik ga wel gewoon door met mijn leven en heb er niet heel veel last alleen ik kan haar niet vergeven. Stiekem schaam ik me hier voor. Dit merk ik ook nu ik dit wil plaatsen want ik ben toch bang dat anderen me kil zullen vinden. Ik weet alleen dat deze angst irrationeel is dus plaats ik het toch
.Ik ben erg benieuwd of er anderen zijn die met een soortgelijk gevoel kampen en of die tips voor mij hebben om hoe hiermee om te gaan.
Uiteindelijk moet ik er meer rust in gaan vinden maar ik voel af en toe een soort vuur in me oplaaien waarvan ik niet weet wat ik er mee moet. Ik ben bekend met psychologen en therapie maar het ontwricht mijn leven niet dusdanig om hier weer mee te starten.
Heel erg bedankt als je de tijd hebt genomen om dit te lezen.
maandag 11 september 2023 om 20:25
Het lijkt me eigenlijk niet zo abnormaal als je boos bent. Je oma heeft een radicale keuze gemaakt en laat jullie vast met vragen achter. Zou het een optie zijn om eens te kijken naar lotgenotengroepen? Die zijn er vast voor achterblijvers na zelfmoord.
Voor wat betreft het trauma van de bewoners van de flat, daar zou ik me niet druk over maken. Ik heb ooit iemand gevonden die van mijn flat was gesprongen en dat was wel even rot, maar geen trauma.
Voor wat betreft het trauma van de bewoners van de flat, daar zou ik me niet druk over maken. Ik heb ooit iemand gevonden die van mijn flat was gesprongen en dat was wel even rot, maar geen trauma.
anoniem_6629f3d15a872 wijzigde dit bericht op 11-09-2023 20:26
0.11% gewijzigd
maandag 11 september 2023 om 20:25
Niemand pleegt zelfmoord voor zijn lol, dan moet je toch wel ver heen zijn. Dan is er niet altijd veel ruimte meer voor anderen. Een van mijn ouders is ook jarenlang suïcidaal geweest, was in zijn wanhoop ook niet echt fijn in omgang. Maar uiteindelijk was het veel zwaarder voor hem dan voor mij. Waarom moet je vergeven en niet gewoon accepteren dat dingen soms gewoon zo gaan als ze gaan.
snuffelkleed wijzigde dit bericht op 11-09-2023 20:28
14.20% gewijzigd
maandag 11 september 2023 om 20:26
Gelukkig niet meegemaakt maar ik ga wel door een rouwproces. Hier zijn mijn twee centen, fwiw...
Je mag haar wel vergeven, ook al is ze er niet meer. Voor jezelf. Maar, in mijn ervaring (maar misschien geldt dat niet voor iedereen): je kunt dat niet echt afdwingen en de woede die je soms nog voelt is begrijpelijk, en daar doe je nu ook niets aan.
Neem de tijd, probeer te accepteren dat je soms nog kwaad op haar bent en haar nog niet kunt vergeven maar dat kan ook nog heel goed veranderen.
En gecondoleerd. Verlies is al moeilijk en kut, maar in deze situatie is het nog complexer.
Je mag haar wel vergeven, ook al is ze er niet meer. Voor jezelf. Maar, in mijn ervaring (maar misschien geldt dat niet voor iedereen): je kunt dat niet echt afdwingen en de woede die je soms nog voelt is begrijpelijk, en daar doe je nu ook niets aan.
Neem de tijd, probeer te accepteren dat je soms nog kwaad op haar bent en haar nog niet kunt vergeven maar dat kan ook nog heel goed veranderen.
En gecondoleerd. Verlies is al moeilijk en kut, maar in deze situatie is het nog complexer.
maandag 11 september 2023 om 20:32
maandag 11 september 2023 om 20:33
In mijn studententijd woonde ik in een hoge flat waar regelmatig (meerdere keren per jaar) mensen naar beneden sprongen. Aantal keer vlak voor mijn raam. Het is naar en verdrietig, maar om nu te zeggen dat ik er een trauma aan overgehouden heb...Nee. Voor de mensen zelf en naasten is het 1000x erger dan voor mij als toeschouwer. Dus de mensen in de flat redden zich wel.
Dat het voor jullie traumatisch is, kan ik goed begrijpen. Het is vreselijk moeilijk om iemand te verliezen zonder afscheid, zeker op deze manier. Maar blijkbaar was je oma dermate ongelukkig dat ze deze beslissing heeft gemaakt. Laat haar los. Ze wilde niet meer leven en vond waarschijnlijk haar leven geleefd. Het is heel verdrietig dat ze dit zonder enig afscheid heeft gedaan, maar als ik je bericht zo lees past het ook wel bij haar. Ik denk dat boosheid een hele normale fase is in de rouwverwerking. Mocht je niet verder komen, zou ik professionele hulp aanraden.
Dat het voor jullie traumatisch is, kan ik goed begrijpen. Het is vreselijk moeilijk om iemand te verliezen zonder afscheid, zeker op deze manier. Maar blijkbaar was je oma dermate ongelukkig dat ze deze beslissing heeft gemaakt. Laat haar los. Ze wilde niet meer leven en vond waarschijnlijk haar leven geleefd. Het is heel verdrietig dat ze dit zonder enig afscheid heeft gedaan, maar als ik je bericht zo lees past het ook wel bij haar. Ik denk dat boosheid een hele normale fase is in de rouwverwerking. Mocht je niet verder komen, zou ik professionele hulp aanraden.
maandag 11 september 2023 om 20:34
Dat TO, echt.Snuffelkleed schreef: ↑11-09-2023 20:25Niemand pleegt zelfmoord voor zijn lol, dan moet je toch wel ver heen zijn. Dan is er niet altijd veel ruimte meer voor anderen. Een van mijn ouders is ook jarenlang suïcidaal geweest, was in zijn wanhoop ook niet echt fijn in omgang. Maar uiteindelijk was het veel zwaarder voor hem dan voor mij. Waarom moet je vergeven en niet gewoon accepteren dat dingen soms gewoon zo gaan als ze gaan.
Acceptatie lijkt me enige wat je kan doen, voor jezelf. Ik zou daar op inzetten, met hulp.
Jaja.
maandag 11 september 2023 om 20:36
Ach TO, dit is heel herkenbaar voor veel mensen denk ik hoor. Ik heb in de privésfeer gelukkig nooit met een zelfmoord te maken gehad, maar ik denk dat gevoelens van boosheid en onbegrip, of zelfs je in de steek gelaten voelen heel logisch zijn.
Voor sommige naasten komt het als donderslag bij heldere hemel en die zijn verontwaardigd dat ze nooit iets hebben gehoord van hoe slecht het ging.
Dat soort gevoelens zijn normaal, die mogen er zijn. Je hoeft je oma (nu) dan ook niet te vergeven. Ook op de doden mag je prima boos zijn. Ze kan het niet meer aanhoren en ‘goedmaken’ met je, maar jij kunt het zelf wel doorwerken. Dat kost tijd. Dus neem die vooral. En als je merkt dat je erin vastloopt is het echt helemaal niet raar om er eens met bijvoorbeeld je huisarts of diens POH-GGZ te praten, mocht je daar behoefte aan hebben.
Ook al is het al even geleden, alsnog gecondoleerd. En sterkte met het verwerkingsproces.
Voor sommige naasten komt het als donderslag bij heldere hemel en die zijn verontwaardigd dat ze nooit iets hebben gehoord van hoe slecht het ging.
Dat soort gevoelens zijn normaal, die mogen er zijn. Je hoeft je oma (nu) dan ook niet te vergeven. Ook op de doden mag je prima boos zijn. Ze kan het niet meer aanhoren en ‘goedmaken’ met je, maar jij kunt het zelf wel doorwerken. Dat kost tijd. Dus neem die vooral. En als je merkt dat je erin vastloopt is het echt helemaal niet raar om er eens met bijvoorbeeld je huisarts of diens POH-GGZ te praten, mocht je daar behoefte aan hebben.
Ook al is het al even geleden, alsnog gecondoleerd. En sterkte met het verwerkingsproces.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
maandag 11 september 2023 om 20:38
maandag 11 september 2023 om 20:38
Kort door de bocht maar ik snap m . . .LuciFee2023 schreef: ↑11-09-2023 20:19Ik ga als een lelijke trut klinken maar iets beters kan ik er niet van maken:
Je hoeft haar ook niets te vergeven. Ze is dood, blijkbaar wilde ze dat.
Gaat u anders ondertussen even wat voor u zelf doen. (Viktor)
maandag 11 september 2023 om 20:40
Dit dus.LuciFee2023 schreef: ↑11-09-2023 20:19Ik ga als een lelijke trut klinken maar iets beters kan ik er niet van maken:
Je hoeft haar ook niets te vergeven. Ze is dood, blijkbaar wilde ze dat.
Wat valt er te vergeven? Vergeven is in mijn ogen vrij 'arrogant', omdat jij een soort oordeel velt.
Mijn broer heeft ooit zelfmoord gepleegd en ik heb geen idee wat er te vergeven valt. Het is zoals het is, hij heeft gedaan wat hij vond dat ie moest doen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
maandag 11 september 2023 om 20:49
Bedankt voor jullie reacties. Even voor de duidelijkheid: ik zal een reactie niet zo snel te hard vinden. Vind ook niemand als een trut klinken 
. Het helpt me juist om die wat hardere woorden te lezen.
Het is ook niet alsof ik gebroken ben en lig te huilen in mijn bed. Het voelt soms alleen frustrerend en dan komt er van alles omhoog. Met name irritatie en boosheid.
Maar op de een of andere manier had ik het gevoel dat ik moest vergeven. Zo te lezen aan de reacties "moet" dat inderdaad helemaal niet. Apart dat je dat soms van iemand buiten je eigen omgeving moet horen/lezen voordat het landt.
. Het helpt me juist om die wat hardere woorden te lezen.Het is ook niet alsof ik gebroken ben en lig te huilen in mijn bed. Het voelt soms alleen frustrerend en dan komt er van alles omhoog. Met name irritatie en boosheid.
Maar op de een of andere manier had ik het gevoel dat ik moest vergeven. Zo te lezen aan de reacties "moet" dat inderdaad helemaal niet. Apart dat je dat soms van iemand buiten je eigen omgeving moet horen/lezen voordat het landt.
maandag 11 september 2023 om 20:51
Wel ervaring met suïcides in de familie.
Natuurlijk heb je gevoelens van woede en onbegrip vlak na een suïcide. Maar het maakt de zaak niet anders. Er zijn veel boeken geschreven over het verwerken van de zelfmoord van een naaste, waar je iets aan zou kunnen hebben. Mocht de woede niet weggaan, is het denk ik handig om daar iets mee te doen, professionele hulp bijvoorbeeld.
Uiteindelijk heeft iemand zulke wanhoop gevoeld dat dit de enige uitweg leek. Dat is enorm verdrietig.
Natuurlijk heb je gevoelens van woede en onbegrip vlak na een suïcide. Maar het maakt de zaak niet anders. Er zijn veel boeken geschreven over het verwerken van de zelfmoord van een naaste, waar je iets aan zou kunnen hebben. Mocht de woede niet weggaan, is het denk ik handig om daar iets mee te doen, professionele hulp bijvoorbeeld.
Uiteindelijk heeft iemand zulke wanhoop gevoeld dat dit de enige uitweg leek. Dat is enorm verdrietig.
maandag 11 september 2023 om 20:51
Ik heb meerdere zelfmoorden en pogingen van nabij meegemaakt.
Allemaal geen briefje, verklaring, niets.
Maar ik begreep ze achteraf stuk voor stuk.
De een had teveel verliezen geleden en wilde liever hen volgen, dan hier nog langer te moeten blijven leven.
De ander liep zo erg vast in het leven dat dit alleen nog overbleef.
Ik denk dat er een hele binnenwereld bij je oma was waar jij geen weet van hebt, die haar hiertoe heeft gedreven. Het is nogal wat om welbewust de leegte in te stappen en te weten dat het daarmee eindigt. Ik snap je emoties en gevoelens. En ook dat je oma deze had.
Allemaal geen briefje, verklaring, niets.
Maar ik begreep ze achteraf stuk voor stuk.
De een had teveel verliezen geleden en wilde liever hen volgen, dan hier nog langer te moeten blijven leven.
De ander liep zo erg vast in het leven dat dit alleen nog overbleef.
Ik denk dat er een hele binnenwereld bij je oma was waar jij geen weet van hebt, die haar hiertoe heeft gedreven. Het is nogal wat om welbewust de leegte in te stappen en te weten dat het daarmee eindigt. Ik snap je emoties en gevoelens. En ook dat je oma deze had.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
maandag 11 september 2023 om 20:52
Ik begrijp dat het arrogant is. Alleen ik veroordeel het wel degelijk en ik moet leren dat dit ook een "eindpunt" kan zijn. Dat is nu eenmaal iets wat ik denk ik niet kan veranderen, namelijk.Solomio schreef: ↑11-09-2023 20:40Dit dus.
Wat valt er te vergeven? Vergeven is in mijn ogen vrij 'arrogant', omdat jij een soort oordeel velt.
Mijn broer heeft ooit zelfmoord gepleegd en ik heb geen idee wat er te vergeven valt. Het is zoals het is, hij heeft gedaan wat hij vond dat ie moest doen.
maandag 11 september 2023 om 20:55
Ik vind je niet kil, verre van. Als je een stuk steen was zat je niet zo in je maag over het verdriet dat jouw moeder is aangedaan.
Verder ben ik niet zo van die school van ‘vergeving’. In dit geval zie ik niet wat er te vergeven valt (tenzij heel gelovig, bij mensen die heel christelijk zijn kan ik mij daar dan weer wat bij voorstellen dat ze zulke dingen zeggen en vinden dat ze dat zelf ook moeten doen).
Verder ben ik niet zo van die school van ‘vergeving’. In dit geval zie ik niet wat er te vergeven valt (tenzij heel gelovig, bij mensen die heel christelijk zijn kan ik mij daar dan weer wat bij voorstellen dat ze zulke dingen zeggen en vinden dat ze dat zelf ook moeten doen).
Nee heb je, ja kun je krijgen
maandag 11 september 2023 om 20:56
maandag 11 september 2023 om 20:56
Je kiest er niet voor om te moeten leven, die keuze maken anderen voor je (je ouders). Je kunt er wel zelf voor kiezen om een einde aan het leven te maken, die keuze moet je respecteren.
Euthanasie krijg je niet zomaar, dat is ook een lastig traject (als je depressief bent bijvoorbeeld mag je geen euthanasie plegen, mijn oma heeft dit traject net doorlopen. Zij was niet depressief verklaard door de psycholoog, gelukkig voor haar, anders zou ze dus geen euthanasie hebben mogen plegen en dan had ze er zelf een einde aan moeten maken).
Euthanasie krijg je niet zomaar, dat is ook een lastig traject (als je depressief bent bijvoorbeeld mag je geen euthanasie plegen, mijn oma heeft dit traject net doorlopen. Zij was niet depressief verklaard door de psycholoog, gelukkig voor haar, anders zou ze dus geen euthanasie hebben mogen plegen en dan had ze er zelf een einde aan moeten maken).
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
maandag 11 september 2023 om 20:57
Hoe rot ook voor de mensen die het hebben meegemaakt, ben ik best blij dat er hier mensen zijn die mensen gevonden hebben/hebben zien springen en hier op deze manier over kunnen schrijven.
Op de een of andere gekke manier heb ik een soort plaatsvervangende schaamte of schuld naar de mensen die haar gevonden hebben. Die hebben overigens ook gezegd te gaan verhuizen. Ze woonden pas net in de flat...
Maar rationeel weet ik dat hun gevoel niet mijn probleem is om op te lossen en ik heb daar geen controle over.
Op de een of andere gekke manier heb ik een soort plaatsvervangende schaamte of schuld naar de mensen die haar gevonden hebben. Die hebben overigens ook gezegd te gaan verhuizen. Ze woonden pas net in de flat...
Maar rationeel weet ik dat hun gevoel niet mijn probleem is om op te lossen en ik heb daar geen controle over.
maandag 11 september 2023 om 20:57
maandag 11 september 2023 om 20:59
Wat mij betreft mag je het veroordelen, boos zijn, whatever.
Veroordeel alleen jezelf daar niet om.
Ik vind het nog steeds oerstom dat mijn broer het gedaan heeft, inmiddels meer dan 30 jaar geleden. Maar het maakt niet uit wat je ervan vindt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
maandag 11 september 2023 om 21:02
Ik kan als overlever van suicide zeggen dat je nooit zomaar zo een stap zet. Ik wilde bijvoorbeeld niet dood maar een ander leven. Maar ik had geen hoop, niemand die mij hoop op een ander leven gaf, ook de hulpverleners niet.
Als iemand suicide pleegt met of zonder brief zullen er altijd een diversiteit aan emoties zijn, die er mogen zijn. Waar komt bijvoorbeeld die boosheid vandaan ergens diep van binnen wat je hebt meegemaakt in je leven en nu naar boven komt.
Wij als mens willen zo graag begrijpen waarom een ander tot dit besluit is gekomen, en ja er heerst nog een groot taboe over.
Als iemand suicide pleegt met of zonder brief zullen er altijd een diversiteit aan emoties zijn, die er mogen zijn. Waar komt bijvoorbeeld die boosheid vandaan ergens diep van binnen wat je hebt meegemaakt in je leven en nu naar boven komt.
Wij als mens willen zo graag begrijpen waarom een ander tot dit besluit is gekomen, en ja er heerst nog een groot taboe over.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
