Mijn oma pleegde zelfmoord

TLDR: mijn oma pleegde zelfmoord en ik kan het haar niet vergeven.

Ik heb maar even een weggooi account aangemaakt. Dit verhaal is vrij herkenbaar, zeker aangezien het niet lang geleden is. Waarom ik dit online plaats is om te kijken of ik wat feedback/ervaringen krijg waar ik wat mee kan. En misschien omdat het goed zou kunnen voelen om dit op deze manier te delen. Ik vind het lastig om het hier met vrienden over te hebben. Gelukkig kan ik wel met mijn man hierover praten alleen die kijkt ook weer anders naar de situatie.

Afgelopen januari heeft mijn oma zelfmoord gepleegd. Dit heeft ze gedaan door van de flat bij haar om de hoek te springen.
Als kind kende ik haar als een “jonge” oma. Deed aan yoga (kon tot een paar jaar geleden haar been nog in haar nek leggen, haha), was gek op technologie en wist beter hoe ze met haar pc+smartphone om moest gaan dan haar dochter. Dit vond ik natuurlijk fantastisch. Ik kon goed met mijn oma over mijn jonge leven praten.

Bijna 10 jaar geleden is zij haar man (mijn opa) verloren. Wij dachten altijd dat mijn opa en oma samen zouden gaan. Dit hebben ze ook uitgesproken naar mijn moeder toe en was verder niet zo’n geheim. Ze hadden het wel eens gehad over te veel medicijnen innemen samen in bed als ze het tijd vonden of een van de twee ernstig ziek werd. Hier kon ik toen eigenlijk niet anders dan respect voor hebben. Euthanasie was ook iets waar open over gesproken werd binnen onze familie. Echter overleed mijn opa geheel plotseling aan een hartstilstand. Heel vredig eigenlijk.
Ik dacht dat ze er aan onderdoor zou gaan maar ze ging door, pakte haar leven zo goed mogelijk op en vond ook nog een nieuwe liefde in de coronatijd.

Iets waar ik niks van wist als kind/jongere: maar vanaf mijn 20e (ik ben nu 27) kwam ik er achter dat mijn oma vervelende kant heeft. Mijn moeder heeft altijd heel erg haar best gedaan om niet in details te treden als ze de af en toe moeizame band omschreef tussen haar en haar moeder. Dus ik wist van niks eigenlijk. Maar na verloop van tijd ging ik zien hoe moeilijk en manipulatief ze kon zijn. Ik merkte dat ik bozer werd op mijn oma en daar waar ik eerst heel graag met haar omging, nam ik meer afstand. Ik was bang dat ik de confrontatie aan zou gaan met een vrouw van achterin de 70, met iemand waarvan ik weet dat ze niet zal veranderen. Ik wilde de controle over mijn emoties niet verliezen en ik wilde het tussen ons niet laten “klappen”. Ik kan het hele verhaal wel omschrijven maar dat is te lang en uit respect voor mijn moeder en haar broer wil ik ook gewoon niet te veel op het wereldwijde web slingeren.

Waar ik tegenaan loop: voor ik dit meemaakte kon ik wel begrip opbrengen voor mensen die zelfmoord pleegden. Echter merk ik dat dit in deze situatie niet lukt. Ze heeft geen briefje achter gelaten. Geen sorry. Geen ik kan niet meer. Het enige wat ze heeft achtergelaten is een trauma voor ons en voor de mensen in de flat.
Ik wil eigenlijk niet geloven dat ze dit in een opwelling heeft gedaan, zoals vaak wordt gezegd als verzachtende woorden. Ze had het namelijk overduidelijk gepland (wist waar ze moest zijn, had de juiste spullen bij zich etc.). Anders had ze het wel anders aangepakt of op zijn minst een briefje achterlaten voor mijn moeder die ondanks hun moeizame band er ALTIJD voor haar was.
Misschien klinkt het hard. Misschien heb ik gelijk, misschien ook niet. Maar het is wat ik voel op dit moment en waar ik niet echt vanaf kom. Zoals je je kan voorstellen, is het geen prettig gevoel.

Men zegt altijd dat je anderen moet vergeven voor je eigen gemoedsrust maar ik kan het niet. Ik ga wel gewoon door met mijn leven en heb er niet heel veel last alleen ik kan haar niet vergeven. Stiekem schaam ik me hier voor. Dit merk ik ook nu ik dit wil plaatsen want ik ben toch bang dat anderen me kil zullen vinden. Ik weet alleen dat deze angst irrationeel is dus plaats ik het toch .
Ik ben erg benieuwd of er anderen zijn die met een soortgelijk gevoel kampen en of die tips voor mij hebben om hoe hiermee om te gaan.
Uiteindelijk moet ik er meer rust in gaan vinden maar ik voel af en toe een soort vuur in me oplaaien waarvan ik niet weet wat ik er mee moet. Ik ben bekend met psychologen en therapie maar het ontwricht mijn leven niet dusdanig om hier weer mee te starten.

Heel erg bedankt als je de tijd hebt genomen om dit te lezen.

LuciFee2023 schreef: ↑

11-09-2023 22:02

Dat kan, ik snap dat alleen niet, welke boosheid en wat moet er vergeven worden aan de dode. Er straalt dingen uit de OP die me erg tegen staan/tegen de haren wrijven.

En ik heb ervaring met beiden kanten. Al ben ik niet dood.

Maar aantal anderen in mijn leven wel, door eigen hand.

Ik kan me voorstellen dat ik dingen schrijf waar je geen begrip voor hebt. Dat mag ook. Ik heb datzelfde gevoel bij sommige berichten. Ik plaats dit bericht juist omdat ik behoefte heb aan ervaringen en perspectieven van anderen. Ook als die niet aansluiten bij mijn gevoel.
Het heeft denk ik geen zin om verder uit te leggen waarom ik boos ben en in eerste instantie het idee had te moeten vergeven.

noglangnietjarig schreef: ↑

11-09-2023 21:45

Weggooi

Een vriendin van ons heeft zich van het leven beroofd door voor een naderende trein te gaan lopen.
Ik kon daar, en nog steeds niet, totaal geen respect voor opbrengen, want de treinmachinist rijdt zo’n iemand tegen zn wil in aan.
Later hoorde ik ook nog van iemand die vlakbij dat stuk spoor woont het heeft zien gebeuren.
Ze is dus door een speciaal reinigingsdienst als het ware bijelkaar geveegd en in de kist gegaan.

Ook geen briefje achtergelaten en dit was haar 4e (?) zelfmoordpoging.

Wat ze achter heeft gelaten is een moeder die er nooit overheen zal komen en een zus en broer.

Nog niet zolang geleden een collega die dood op bed gevonden werd, door zn vader(!!!) na een lading medicijnen.

Ook zonder een afscheidsbriefje achter te hebben gelaten.
Die medicijnen had hij opgespaard, want hij had op dat moment een aandoening waar ik ook mee deal.
Verder had hij al jaren psychische klachten (depressief).

Waar ik me heel kwaad over maak is dat hij zn ouders (op leeftijd) hierdoor, elke dag, iets heel heftigs heeft aangedaan, die hebben sinds die dag geen leven meer.

Weggooi, voel je absoluut nergens schuldig over!

Heel naar dat je dit in je nabije omgeving heb moeten meemaken.

Ik heb ook moeite met respect opbrengen. Ik lees dat mensen dat niet nodig vinden omdat het iemands eigen keuze is. Ik begrijp dat zij er zo over denken.Alleen op de een of andere manier heb ik het gevoel dat er een soort van rust in/respect/begrip/ voor de situatie moet komen en dat is er (nog) niet bij mij. Vandaar ook dit topic.

lemoos2 schreef: ↑

11-09-2023 22:35

Waarom moet je dat van jezelf?

Moeten is misschien niet het juiste woord. Het is waar ik naar op zoek was toen ik dit topic opende. Alle reacties hebben me geholpen om in te zien dat dit helemaal niet verplicht is en dat ik ook rust kan vinden in hoe ik me nu voel. Daar ga ik dan ook mee aan de slag.