Psyche
alle pijlers
Mijn oma pleegde zelfmoord
maandag 11 september 2023 om 19:17
TLDR: mijn oma pleegde zelfmoord en ik kan het haar niet vergeven.
Ik heb maar even een weggooi account aangemaakt. Dit verhaal is vrij herkenbaar, zeker aangezien het niet lang geleden is. Waarom ik dit online plaats is om te kijken of ik wat feedback/ervaringen krijg waar ik wat mee kan. En misschien omdat het goed zou kunnen voelen om dit op deze manier te delen. Ik vind het lastig om het hier met vrienden over te hebben. Gelukkig kan ik wel met mijn man hierover praten alleen die kijkt ook weer anders naar de situatie.
Afgelopen januari heeft mijn oma zelfmoord gepleegd. Dit heeft ze gedaan door van de flat bij haar om de hoek te springen.
Als kind kende ik haar als een “jonge” oma. Deed aan yoga (kon tot een paar jaar geleden haar been nog in haar nek leggen, haha), was gek op technologie en wist beter hoe ze met haar pc+smartphone om moest gaan dan haar dochter. Dit vond ik natuurlijk fantastisch. Ik kon goed met mijn oma over mijn jonge leven praten.
Bijna 10 jaar geleden is zij haar man (mijn opa) verloren. Wij dachten altijd dat mijn opa en oma samen zouden gaan. Dit hebben ze ook uitgesproken naar mijn moeder toe en was verder niet zo’n geheim. Ze hadden het wel eens gehad over te veel medicijnen innemen samen in bed als ze het tijd vonden of een van de twee ernstig ziek werd. Hier kon ik toen eigenlijk niet anders dan respect voor hebben. Euthanasie was ook iets waar open over gesproken werd binnen onze familie. Echter overleed mijn opa geheel plotseling aan een hartstilstand. Heel vredig eigenlijk.
Ik dacht dat ze er aan onderdoor zou gaan maar ze ging door, pakte haar leven zo goed mogelijk op en vond ook nog een nieuwe liefde in de coronatijd.
Iets waar ik niks van wist als kind/jongere: maar vanaf mijn 20e (ik ben nu 27) kwam ik er achter dat mijn oma vervelende kant heeft. Mijn moeder heeft altijd heel erg haar best gedaan om niet in details te treden als ze de af en toe moeizame band omschreef tussen haar en haar moeder. Dus ik wist van niks eigenlijk. Maar na verloop van tijd ging ik zien hoe moeilijk en manipulatief ze kon zijn. Ik merkte dat ik bozer werd op mijn oma en daar waar ik eerst heel graag met haar omging, nam ik meer afstand. Ik was bang dat ik de confrontatie aan zou gaan met een vrouw van achterin de 70, met iemand waarvan ik weet dat ze niet zal veranderen. Ik wilde de controle over mijn emoties niet verliezen en ik wilde het tussen ons niet laten “klappen”. Ik kan het hele verhaal wel omschrijven maar dat is te lang en uit respect voor mijn moeder en haar broer wil ik ook gewoon niet te veel op het wereldwijde web slingeren.
Waar ik tegenaan loop: voor ik dit meemaakte kon ik wel begrip opbrengen voor mensen die zelfmoord pleegden. Echter merk ik dat dit in deze situatie niet lukt. Ze heeft geen briefje achter gelaten. Geen sorry. Geen ik kan niet meer. Het enige wat ze heeft achtergelaten is een trauma voor ons en voor de mensen in de flat.
Ik wil eigenlijk niet geloven dat ze dit in een opwelling heeft gedaan, zoals vaak wordt gezegd als verzachtende woorden. Ze had het namelijk overduidelijk gepland (wist waar ze moest zijn, had de juiste spullen bij zich etc.). Anders had ze het wel anders aangepakt of op zijn minst een briefje achterlaten voor mijn moeder die ondanks hun moeizame band er ALTIJD voor haar was.
Misschien klinkt het hard. Misschien heb ik gelijk, misschien ook niet. Maar het is wat ik voel op dit moment en waar ik niet echt vanaf kom. Zoals je je kan voorstellen, is het geen prettig gevoel.
Men zegt altijd dat je anderen moet vergeven voor je eigen gemoedsrust maar ik kan het niet. Ik ga wel gewoon door met mijn leven en heb er niet heel veel last alleen ik kan haar niet vergeven. Stiekem schaam ik me hier voor. Dit merk ik ook nu ik dit wil plaatsen want ik ben toch bang dat anderen me kil zullen vinden. Ik weet alleen dat deze angst irrationeel is dus plaats ik het toch
.
Ik ben erg benieuwd of er anderen zijn die met een soortgelijk gevoel kampen en of die tips voor mij hebben om hoe hiermee om te gaan.
Uiteindelijk moet ik er meer rust in gaan vinden maar ik voel af en toe een soort vuur in me oplaaien waarvan ik niet weet wat ik er mee moet. Ik ben bekend met psychologen en therapie maar het ontwricht mijn leven niet dusdanig om hier weer mee te starten.
Heel erg bedankt als je de tijd hebt genomen om dit te lezen.
Ik heb maar even een weggooi account aangemaakt. Dit verhaal is vrij herkenbaar, zeker aangezien het niet lang geleden is. Waarom ik dit online plaats is om te kijken of ik wat feedback/ervaringen krijg waar ik wat mee kan. En misschien omdat het goed zou kunnen voelen om dit op deze manier te delen. Ik vind het lastig om het hier met vrienden over te hebben. Gelukkig kan ik wel met mijn man hierover praten alleen die kijkt ook weer anders naar de situatie.
Afgelopen januari heeft mijn oma zelfmoord gepleegd. Dit heeft ze gedaan door van de flat bij haar om de hoek te springen.
Als kind kende ik haar als een “jonge” oma. Deed aan yoga (kon tot een paar jaar geleden haar been nog in haar nek leggen, haha), was gek op technologie en wist beter hoe ze met haar pc+smartphone om moest gaan dan haar dochter. Dit vond ik natuurlijk fantastisch. Ik kon goed met mijn oma over mijn jonge leven praten.
Bijna 10 jaar geleden is zij haar man (mijn opa) verloren. Wij dachten altijd dat mijn opa en oma samen zouden gaan. Dit hebben ze ook uitgesproken naar mijn moeder toe en was verder niet zo’n geheim. Ze hadden het wel eens gehad over te veel medicijnen innemen samen in bed als ze het tijd vonden of een van de twee ernstig ziek werd. Hier kon ik toen eigenlijk niet anders dan respect voor hebben. Euthanasie was ook iets waar open over gesproken werd binnen onze familie. Echter overleed mijn opa geheel plotseling aan een hartstilstand. Heel vredig eigenlijk.
Ik dacht dat ze er aan onderdoor zou gaan maar ze ging door, pakte haar leven zo goed mogelijk op en vond ook nog een nieuwe liefde in de coronatijd.
Iets waar ik niks van wist als kind/jongere: maar vanaf mijn 20e (ik ben nu 27) kwam ik er achter dat mijn oma vervelende kant heeft. Mijn moeder heeft altijd heel erg haar best gedaan om niet in details te treden als ze de af en toe moeizame band omschreef tussen haar en haar moeder. Dus ik wist van niks eigenlijk. Maar na verloop van tijd ging ik zien hoe moeilijk en manipulatief ze kon zijn. Ik merkte dat ik bozer werd op mijn oma en daar waar ik eerst heel graag met haar omging, nam ik meer afstand. Ik was bang dat ik de confrontatie aan zou gaan met een vrouw van achterin de 70, met iemand waarvan ik weet dat ze niet zal veranderen. Ik wilde de controle over mijn emoties niet verliezen en ik wilde het tussen ons niet laten “klappen”. Ik kan het hele verhaal wel omschrijven maar dat is te lang en uit respect voor mijn moeder en haar broer wil ik ook gewoon niet te veel op het wereldwijde web slingeren.
Waar ik tegenaan loop: voor ik dit meemaakte kon ik wel begrip opbrengen voor mensen die zelfmoord pleegden. Echter merk ik dat dit in deze situatie niet lukt. Ze heeft geen briefje achter gelaten. Geen sorry. Geen ik kan niet meer. Het enige wat ze heeft achtergelaten is een trauma voor ons en voor de mensen in de flat.
Ik wil eigenlijk niet geloven dat ze dit in een opwelling heeft gedaan, zoals vaak wordt gezegd als verzachtende woorden. Ze had het namelijk overduidelijk gepland (wist waar ze moest zijn, had de juiste spullen bij zich etc.). Anders had ze het wel anders aangepakt of op zijn minst een briefje achterlaten voor mijn moeder die ondanks hun moeizame band er ALTIJD voor haar was.
Misschien klinkt het hard. Misschien heb ik gelijk, misschien ook niet. Maar het is wat ik voel op dit moment en waar ik niet echt vanaf kom. Zoals je je kan voorstellen, is het geen prettig gevoel.
Men zegt altijd dat je anderen moet vergeven voor je eigen gemoedsrust maar ik kan het niet. Ik ga wel gewoon door met mijn leven en heb er niet heel veel last alleen ik kan haar niet vergeven. Stiekem schaam ik me hier voor. Dit merk ik ook nu ik dit wil plaatsen want ik ben toch bang dat anderen me kil zullen vinden. Ik weet alleen dat deze angst irrationeel is dus plaats ik het toch
.Ik ben erg benieuwd of er anderen zijn die met een soortgelijk gevoel kampen en of die tips voor mij hebben om hoe hiermee om te gaan.
Uiteindelijk moet ik er meer rust in gaan vinden maar ik voel af en toe een soort vuur in me oplaaien waarvan ik niet weet wat ik er mee moet. Ik ben bekend met psychologen en therapie maar het ontwricht mijn leven niet dusdanig om hier weer mee te starten.
Heel erg bedankt als je de tijd hebt genomen om dit te lezen.
maandag 11 september 2023 om 21:02
Ik heb zelf ook een vergelijkbare zelfmoord in mijn directe omgeving meegemaakt.
Mijn gevoelens erbij waren en zijn totaal anders. Ten eerste niemand is het aan een ander verplicht te blijven leven. Ten tweede had ik sterk de indruk dat ze eigenlijk al langer dan ze aankon zonder haar overleden man had volbracht. Als het aan haar had gelegen was ze enkele jaren erna vanzelf overleden. Maar ze ging maar niet, ze was gewoon gezond en ze bleef hem missen. Dus is ze er zelf uitgestapt. Ergens gunde ik haar die rust. Het verdriet was te groot.
Mijn gevoelens erbij waren en zijn totaal anders. Ten eerste niemand is het aan een ander verplicht te blijven leven. Ten tweede had ik sterk de indruk dat ze eigenlijk al langer dan ze aankon zonder haar overleden man had volbracht. Als het aan haar had gelegen was ze enkele jaren erna vanzelf overleden. Maar ze ging maar niet, ze was gewoon gezond en ze bleef hem missen. Dus is ze er zelf uitgestapt. Ergens gunde ik haar die rust. Het verdriet was te groot.
lorem_ipsum wijzigde dit bericht op 11-09-2023 21:11
0.27% gewijzigd
maandag 11 september 2023 om 21:02
Ben je boos om dat wat er speelde tussen je moeder en je oma? Vind je dat je oma tot inkeer had moeten komen en excuses aanbieden, ook al weet je rationeel gezien dat dat nooit zou gebeuren?
Misschien helpt het om met je moeder hierover te praten. Voor jou is je oma een leuk mens geweest, voor je moeder kennelijk minder. Laat dat deel bij je moeder, je kunt dat niet voor haar 'oplossen'.
Misschien helpt het om met je moeder hierover te praten. Voor jou is je oma een leuk mens geweest, voor je moeder kennelijk minder. Laat dat deel bij je moeder, je kunt dat niet voor haar 'oplossen'.
maandag 11 september 2023 om 21:03
En het is heel goed voor mij om nog eens te lezen dat mensen echt niet rationeel nadenken als ze zoiets doen. Want op de een of andere manier raak ik gefrustreerd als dat gezegd wordt omdat ik zo sterk het gevoel heb dat ze het wel bewust heeft gedaan omdat het zo afwijkt van "het plan" dat ik kende.
Ik wist ook dat toen mijn moeder belde dat mijn oma was overleden, dat ze zelfmoord had gepleegd. Niemand had het nog gezegd maar ik was er al vanuit gegaan dat ze "gewoon" zichzelf een overdosis had toegediend en in bed was gaan liggen. Dus ik kwam nog geen half uur later bij mijn oma thuis aan. En was eigenlijk voornamelijk bezig met mijn moeder en mijn oma haar partner.
Pas toen de begrafenisondernemer begon over "haar spullen die nog in zijn auto lagen" vroeg ik wat hij bedoelde. Toen moest mijn moeder dat vertellen en schrok ik me rot.
Het helpt dat jullie de tijd nemen om te lezen en te reageren, bedankt!
Ik wist ook dat toen mijn moeder belde dat mijn oma was overleden, dat ze zelfmoord had gepleegd. Niemand had het nog gezegd maar ik was er al vanuit gegaan dat ze "gewoon" zichzelf een overdosis had toegediend en in bed was gaan liggen. Dus ik kwam nog geen half uur later bij mijn oma thuis aan. En was eigenlijk voornamelijk bezig met mijn moeder en mijn oma haar partner.
Pas toen de begrafenisondernemer begon over "haar spullen die nog in zijn auto lagen" vroeg ik wat hij bedoelde. Toen moest mijn moeder dat vertellen en schrok ik me rot.
Het helpt dat jullie de tijd nemen om te lezen en te reageren, bedankt!
maandag 11 september 2023 om 21:06
Bedankt dat je de tijd neemt om te reageren. Ik heb het geluk dat ik mij nog nooit zo gevoeld heb dus ik kon me niet verplaatsen in dat gevoel. Door wat je omschrijft lukt dat beter dus dat waardeer ik heel erg.miep schreef: ↑11-09-2023 21:02Ik kan als overlever van suicide zeggen dat je nooit zomaar zo een stap zet. Ik wilde bijvoorbeeld niet dood maar een ander leven. Maar ik had geen hoop, niemand die mij hoop op een ander leven gaf, ook de hulpverleners niet.
Als iemand suicide pleegt met of zonder brief zullen er altijd een diversiteit aan emoties zijn, die er mogen zijn. Waar komt bijvoorbeeld die boosheid vandaan ergens diep van binnen wat je hebt meegemaakt in je leven en nu naar boven komt.
Wij als mens willen zo graag begrijpen waarom een ander tot dit besluit is gekomen, en ja er heerst nog een groot taboe over.
maandag 11 september 2023 om 21:07
heel graag gedaan, mocht je nog vragen hebben stel ze gerust.
maandag 11 september 2023 om 21:11
Hoe iemand reageert en of het een trauma kan worden hangt af van de persoon en op welke manier die ondersteuning krijgtNemophilista schreef: ↑11-09-2023 20:25Het lijkt me eigenlijk niet zo abnormaal als je boos bent. Je oma heeft een radicale keuze gemaakt en laat jullie vast met vragen achter. Zou het een optie zijn om eens te kijken naar lotgenotengroepen? Die zijn er vast voor achterblijvers na zelfmoord.
Voor wat betreft het trauma van de bewoners van de flat, daar zou ik me niet druk over maken. Ik heb ooit iemand gevonden die van mijn flat was gesprongen en dat was wel even rot, maar geen trauma.
maandag 11 september 2023 om 21:11
Dat is ook de reden waarom ik nooit ruzie heb zitten zoeken met mijn oma. Over het algemeen deed ze niet vervelend tegen mij. Maar ze heeft mijn moeder door deze actie nóg een keer pijn gedaan. En ondanks dat houdt mijn moeder nog steeds van haar moeder. Ze heeft een flinke opdonder gekregen maar heeft hier gelukkig hulp voor gezocht (o.a. EMDR).Shepherdspie schreef: ↑11-09-2023 21:02Ben je boos om dat wat er speelde tussen je moeder en je oma? Vind je dat je oma tot inkeer had moeten komen en excuses aanbieden, ook al weet je rationeel gezien dat dat nooit zou gebeuren?
Misschien helpt het om met je moeder hierover te praten. Voor jou is je oma een leuk mens geweest, voor je moeder kennelijk minder. Laat dat deel bij je moeder, je kunt dat niet voor haar 'oplossen'.
Het raakt me inderdaad het meest dat mijn moeder dit moet verwerken. Juist omdat mijn moeder het zo bij me weg wil houden (wat ik heel gezond vind, overigens), voel ik me schuldig denk ik (?). Ik ga hier eens meer over nadenken. Bedankt voor dit inzicht.
maandag 11 september 2023 om 21:19
Vaak wordt het wel omschreven als een ‘point of no return’, als iemand echt zijn leven gaat beëindigen. Dat als iemand echt wil gaan ze een soort hyperfocus krijgen waarin ze eigenlijk helemaal nergens meer aan denken. Mentaal zijn ze dan al weg, zeg maar.
Sommigen schrijven daarvoor wel een brief, anderen komen daar niet toe. In mijn ervaring maakt het uiteindelijk niet veel verschil of iemand dat wel of niet heeft gedaan.
Het blijft gewoon ingewikkeld om iemand te verliezen, zeker aan zelfdoding. Meestal heb je een gezamenlijke ‘vijand’ (kanker, ouderdom, een ernstig ongeluk, etc.), bij zelfdoding voelt dat (soms) anders, maar je moet niet onderschatten dat mensen psychisch zodanig kunnen lijden dat de ziekte helemaal de overhand neemt, waardoor ze eigenlijk overlijden aan hun ziekte/lijden (niet iedereen die ernstig psychisch lijdt heeft natuurlijk een depressie ofzo), net als bij bijvoorbeeld kanker. Sommigen genezen wel, anderen niet.
Sommigen schrijven daarvoor wel een brief, anderen komen daar niet toe. In mijn ervaring maakt het uiteindelijk niet veel verschil of iemand dat wel of niet heeft gedaan.
Het blijft gewoon ingewikkeld om iemand te verliezen, zeker aan zelfdoding. Meestal heb je een gezamenlijke ‘vijand’ (kanker, ouderdom, een ernstig ongeluk, etc.), bij zelfdoding voelt dat (soms) anders, maar je moet niet onderschatten dat mensen psychisch zodanig kunnen lijden dat de ziekte helemaal de overhand neemt, waardoor ze eigenlijk overlijden aan hun ziekte/lijden (niet iedereen die ernstig psychisch lijdt heeft natuurlijk een depressie ofzo), net als bij bijvoorbeeld kanker. Sommigen genezen wel, anderen niet.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
maandag 11 september 2023 om 21:20
Boos zijn is prima. Dat ebt waarschijnlijk weg na een tijdje, en dan komt er (meer) ruimte voor verdriet. Acceptatie is weer een volgende stap.Weggooi schreef: ↑11-09-2023 21:03En het is heel goed voor mij om nog eens te lezen dat mensen echt niet rationeel nadenken als ze zoiets doen. Want op de een of andere manier raak ik gefrustreerd als dat gezegd wordt omdat ik zo sterk het gevoel heb dat ze het wel bewust heeft gedaan omdat het zo afwijkt van "het plan" dat ik kende.
Ik wist ook dat toen mijn moeder belde dat mijn oma was overleden, dat ze zelfmoord had gepleegd. Niemand had het nog gezegd maar ik was er al vanuit gegaan dat ze "gewoon" zichzelf een overdosis had toegediend en in bed was gaan liggen. Dus ik kwam nog geen half uur later bij mijn oma thuis aan. En was eigenlijk voornamelijk bezig met mijn moeder en mijn oma haar partner.
Pas toen de begrafenisondernemer begon over "haar spullen die nog in zijn auto lagen" vroeg ik wat hij bedoelde. Toen moest mijn moeder dat vertellen en schrok ik me rot.
Het helpt dat jullie de tijd nemen om te lezen en te reageren, bedankt!
En wat dat rationeel denken betreft: als je zo wanhopig bent, en ervan overtuigd bent dat er geen uitweg is, voelt de keuze voor suïcide volkomen logisch. Ik heb van een overlever van suïcide begrepen dat ze echt dacht: ik heb het zo verkloot, mijn kinderen zijn beter af zonder mij.
Als je zo diep zit, is er voor de alledaagse ratio geen plaats meer. Dat is intens verdrietig, voor degene die niet meer kan, en voor degenen om die persoon heen.
Edit: ik zie nu dat mijn reactie een beetje mosterd is, Lux heeft al heel mooi verwoord wat ik hierboven probeer te zeggen.
maandag 11 september 2023 om 21:30
Ik snap boos zijn al niet, tenminste niet over het willen stoppen met leven.
Dat mogen mensen echt zelf weten en moeten mensen die echt graag er niet meer zijn dan maar blijven leven voor de achterblijvers? Bij kleine kinderen kan ik daar nog een beetje in mee gaan, misschien maar verder? Nee.
Dat mogen mensen echt zelf weten en moeten mensen die echt graag er niet meer zijn dan maar blijven leven voor de achterblijvers? Bij kleine kinderen kan ik daar nog een beetje in mee gaan, misschien maar verder? Nee.
Jaja.
maandag 11 september 2023 om 21:30
Relaties tussen moeders en dochters kunnen soms heel gecompliceerd zijn, anders dan grootouder en kleinkind. Je moeder heeft daarin haar eigen pad te gaan. Voor haar is het moeilijk, net haar vader verloren en nu haar moeder op deze wijze en nu wees. Dat zal tijd nodig hebben. Dat doet niks af aan liefde die er is.
maandag 11 september 2023 om 21:31
Ik haak even aan bij deze zin: ze heeft mijn moeder nóg een keer pijn gedaan.Weggooi schreef: ↑11-09-2023 21:11Dat is ook de reden waarom ik nooit ruzie heb zitten zoeken met mijn oma. Over het algemeen deed ze niet vervelend tegen mij. Maar ze heeft mijn moeder door deze actie nóg een keer pijn gedaan. En ondanks dat houdt mijn moeder nog steeds van haar moeder. Ze heeft een flinke opdonder gekregen maar heeft hier gelukkig hulp voor gezocht (o.a. EMDR).
Het raakt me inderdaad het meest dat mijn moeder dit moet verwerken. Juist omdat mijn moeder het zo bij me weg wil houden (wat ik heel gezond vind, overigens), voel ik me schuldig denk ik (?). Ik ga hier eens meer over nadenken. Bedankt voor dit inzicht.
Ik kende je oma niet, dus ik houd een aantal slagen om de arm, maar ik denk dat haar intentie niet is geweest om je moeder nog een keer pijn te doen.
Ja, dat pijn doen is een gevolg van het feit dat jouw oma suïcide heeft gepleegd, maar het zal niet haar oogmerk zijn geweest. Zoals lux- al beschreef, zijn mensen die suïcide plegen het punt van rationeel denken en handelen vaak al voorbij. Hun wanhoop/verdriet/onmacht weegt vele malen zwaarder dan het besef dat hun naasten veel verdriet zullen hebben.
Wat het verdriet van jouw moeder betreft en de moeilijke verstandhouding tussen haarzelf en haar moeder: misschien helpt het jou om tegenover je moeder uit te spreken dat je ook om haar verdrietig bent?
Jouw positieve herinneringen aan je oma mogen gewoon naast de herinneringen van je moeder bestaan. Jouw herinneringen hoeven niet met terugwerkende kracht negatief te worden, enkel omdat jouw oma minder lief is geweest voor je moeder dan voor jou.
maandag 11 september 2023 om 21:45
Weggooi 
Een vriendin van ons heeft zich van het leven beroofd door voor een naderende trein te gaan lopen.
Ik kon daar, en nog steeds niet, totaal geen respect voor opbrengen, want de treinmachinist rijdt zo’n iemand tegen zn wil in aan.
Later hoorde ik ook nog van iemand die vlakbij dat stuk spoor woont het heeft zien gebeuren.
Ze is dus door een speciaal reinigingsdienst als het ware bijelkaar geveegd en in de kist gegaan.
Ook geen briefje achtergelaten en dit was haar 4e (?) zelfmoordpoging.
Wat ze achter heeft gelaten is een moeder die er nooit overheen zal komen en een zus en broer.
Nog niet zolang geleden een collega die dood op bed gevonden werd, door zn vader(!!!) na een lading medicijnen.
Ook zonder een afscheidsbriefje achter te hebben gelaten.
Die medicijnen had hij opgespaard, want hij had op dat moment een aandoening waar ik ook mee deal.
Verder had hij al jaren psychische klachten (depressief).
Waar ik me heel kwaad over maak is dat hij zn ouders (op leeftijd) hierdoor, elke dag, iets heel heftigs heeft aangedaan, die hebben sinds die dag geen leven meer.
Weggooi, voel je absoluut nergens schuldig over!
Een vriendin van ons heeft zich van het leven beroofd door voor een naderende trein te gaan lopen.
Ik kon daar, en nog steeds niet, totaal geen respect voor opbrengen, want de treinmachinist rijdt zo’n iemand tegen zn wil in aan.
Later hoorde ik ook nog van iemand die vlakbij dat stuk spoor woont het heeft zien gebeuren.
Ze is dus door een speciaal reinigingsdienst als het ware bijelkaar geveegd en in de kist gegaan.
Ook geen briefje achtergelaten en dit was haar 4e (?) zelfmoordpoging.
Wat ze achter heeft gelaten is een moeder die er nooit overheen zal komen en een zus en broer.
Nog niet zolang geleden een collega die dood op bed gevonden werd, door zn vader(!!!) na een lading medicijnen.
Ook zonder een afscheidsbriefje achter te hebben gelaten.
Die medicijnen had hij opgespaard, want hij had op dat moment een aandoening waar ik ook mee deal.
Verder had hij al jaren psychische klachten (depressief).
Waar ik me heel kwaad over maak is dat hij zn ouders (op leeftijd) hierdoor, elke dag, iets heel heftigs heeft aangedaan, die hebben sinds die dag geen leven meer.
Weggooi, voel je absoluut nergens schuldig over!
maandag 11 september 2023 om 21:54
Nee natuurlijk niet. Maar dan kun je als nabestaande natuurlijk wel boosheid ervaren. Emoties zijn nu eenmaal niet rationeel en rouw roept vaak gevoelens van boosheid of onmacht op. Die overledene heeft daar geen last meer van dus je doet er niemand kwaad mee om te accepteren dat je boos bent, een menselijke emotie als menselijke reactie op een nare gebeurtenis.LuciFee2023 schreef: ↑11-09-2023 21:30Ik snap boos zijn al niet, tenminste niet over het willen stoppen met leven.
Dat mogen mensen echt zelf weten en moeten mensen die echt graag er niet meer zijn dan maar blijven leven voor de achterblijvers? Bij kleine kinderen kan ik daar nog een beetje in mee gaan, misschien maar verder? Nee.
Ik was ook boos op mijn vader toen hij was overleden. Ik had gewild dat hij dapperder was geweest, beter afscheid van ons had genomen. Ik was boos op hem dat hij dat niet kon (hij overleed aan kanker en ging in de ontkenning).
Nu ben ik allang niet meer boos. Wel vind ik het nog steeds jammer dat we die kans nooit hebben gehad, om samen de dood in de ogen te kijken. Maar ik besef ook dat de dood in de ogen kijken nu eenmaal een ziljoen keer makkelijker is voor degene die blijft leven.
lux- wijzigde dit bericht op 11-09-2023 21:58
24.97% gewijzigd
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
maandag 11 september 2023 om 21:57
Noglangnietjarig: wat maakt dat jíj hier zo boos over bent en het zo persoonlijk opneemt? Jou is toch niets aangedaan? Dat je meevoelt met de achterblijvers snap ik, maar waarom ben je boos over het feit dat zij verdriet hebben? De kans is groot dat ze al jaren verdriet hadden om hun kind/broer/zus, omdat ze zagen dat het niet goed ging.
Je oordeelt erg hard en eenzijdig over iets dat behoorlijk complex is. Lees eerst eens wat lux- heeft geschreven over de gemoedstoestand van mensen die suïcide plegen.
Je oordeelt erg hard en eenzijdig over iets dat behoorlijk complex is. Lees eerst eens wat lux- heeft geschreven over de gemoedstoestand van mensen die suïcide plegen.
maandag 11 september 2023 om 21:58
Je gaat er vanuit dat diegene helder nadacht.noglangnietjarig schreef: ↑11-09-2023 21:45Weggooi
Een vriendin van ons heeft zich van het leven beroofd door voor een naderende trein te gaan lopen.
Ik kon daar, en nog steeds niet, totaal geen respect voor opbrengen, want de treinmachinist rijdt zo’n iemand tegen zn wil in aan.
Onder andere mijn oma heeft zelfmoord gepleegd. Geen briefje. Ze is eerst een aantal dagen zoek geweest voordat ze is gevonden.
Nadat haar tweede man overleed raakte ze goed de weg kwijt en was ze depressief. Ik heb er vrede mee, het leven was, al lange tijd, niet fijn meer voor haar. Ik mis haar soms nog steeds, al is het zo’n 25 jaar geleden.
maandag 11 september 2023 om 21:59
Zouden die mensen die zelfmoord plegen, wel bezig zijn met anderen? Wat denk je?noglangnietjarig schreef: ↑11-09-2023 21:45Weggooi
Een vriendin van ons heeft zich van het leven beroofd door voor een naderende trein te gaan lopen.
Ik kon daar, en nog steeds niet, totaal geen respect voor opbrengen, want de treinmachinist rijdt zo’n iemand tegen zn wil in aan.
Later hoorde ik ook nog van iemand die vlakbij dat stuk spoor woont het heeft zien gebeuren.
Ze is dus door een speciaal reinigingsdienst als het ware bijelkaar geveegd en in de kist gegaan.
Ook geen briefje achtergelaten en dit was haar 4e (?) zelfmoordpoging.
Wat ze achter heeft gelaten is een moeder die er nooit overheen zal komen en een zus en broer.
Nog niet zolang geleden een collega die dood op bed gevonden werd, door zn vader(!!!) na een lading medicijnen.
Ook zonder een afscheidsbriefje achter te hebben gelaten.
Die medicijnen had hij opgespaard, want hij had op dat moment een aandoening waar ik ook mee deal.
Verder had hij al jaren psychische klachten (depressief).
Waar ik me heel kwaad over maak is dat hij zn ouders (op leeftijd) hierdoor, elke dag, iets heel heftigs heeft aangedaan, die hebben sinds die dag geen leven meer.
Weggooi, voel je absoluut nergens schuldig over!
maandag 11 september 2023 om 22:02
Ik heb een bepaalde manier van kijken en reageren. Dit kan voor anderen kwetsend of aanstootgevend overkomen. Mocht dit het geval zijn dan op voorhand mjin excuses.
Niet iedereen die zelfmoord pleegt laat een brief(je) achter, zal eerder uitzondering dan regel zijn denk ik zo.
Je oma zal haar redenen hebben gehad en dat deze manier voor haar de enige juiste uitweg was. Hoe moeilijk het ook is, probeer troost te vinden dat ze nu rust heeft gevonden.
Beste TO, jouw oma is nog maar recent overleden. Rouw op jouw manier en laat het gepraat je ene oor in en het andere oor uitgaan. Vergeven kun je alleen als jouw hart dat aan geeft en jij er aan toe bent.
Dan is vergeven geen gemoedsrust voor jezelf maar het definitief afsluiten en loslaten en liefdevol kunnen kijken naar wat is geweest.
Dit is iets dat zich niet laat forceren, niet afdwingbaar is en uit vrije wil en in liefde gedaan wordt. Niet omdat het moet.
Veel sterkte toegewenst.
Niet iedereen die zelfmoord pleegt laat een brief(je) achter, zal eerder uitzondering dan regel zijn denk ik zo.
Je oma zal haar redenen hebben gehad en dat deze manier voor haar de enige juiste uitweg was. Hoe moeilijk het ook is, probeer troost te vinden dat ze nu rust heeft gevonden.
Beste TO, jouw oma is nog maar recent overleden. Rouw op jouw manier en laat het gepraat je ene oor in en het andere oor uitgaan. Vergeven kun je alleen als jouw hart dat aan geeft en jij er aan toe bent.
Dan is vergeven geen gemoedsrust voor jezelf maar het definitief afsluiten en loslaten en liefdevol kunnen kijken naar wat is geweest.
Dit is iets dat zich niet laat forceren, niet afdwingbaar is en uit vrije wil en in liefde gedaan wordt. Niet omdat het moet.
Veel sterkte toegewenst.
maandag 11 september 2023 om 22:02
maandag 11 september 2023 om 22:03
maandag 11 september 2023 om 22:05
Ik ben vooral ‘boos’ ( zo beter uitgelegd hoop ik) over wat ze achterlaten; ouders die daarna nergens meer van kunnen genieten.Shepherdspie schreef: ↑11-09-2023 21:57Noglangnietjarig: wat maakt dat jíj hier zo boos over bent en het zo persoonlijk opneemt? Jou is toch niets aangedaan? Dat je meevoelt met de achterblijvers snap ik, maar waarom ben je boos over het feit dat zij verdriet hebben? De kans is groot dat ze al jaren verdriet hadden om hun kind/broer/zus, omdat ze zagen dat het niet goed ging.
Je oordeelt erg hard en eenzijdig over iets dat behoorlijk complex is. Lees eerst eens wat lux- heeft geschreven over de gemoedstoestand van mensen die suïcide plegen.
Dat ze zelfmoord plegen is hun eigen keuze geweest idd.
maandag 11 september 2023 om 22:07
Ik denk dat ze dachten dat de ouders beter af waren zonder hen.noglangnietjarig schreef: ↑11-09-2023 22:05Ik ben vooral ‘boos’ ( zo beter uitgelegd hoop ik) over wat ze achterlaten; ouders die daarna nergens meer van kunnen genieten.
Dat ze zelfmoord plegen is hun eigen keuze geweest idd.
maandag 11 september 2023 om 22:07
Ja, ik denk dat ook. Maar niet op de manier die niet-suïcidale mensen hanteren.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
