Psyche
alle pijlers
Mijn oma pleegde zelfmoord
maandag 11 september 2023 om 19:17
TLDR: mijn oma pleegde zelfmoord en ik kan het haar niet vergeven.
Ik heb maar even een weggooi account aangemaakt. Dit verhaal is vrij herkenbaar, zeker aangezien het niet lang geleden is. Waarom ik dit online plaats is om te kijken of ik wat feedback/ervaringen krijg waar ik wat mee kan. En misschien omdat het goed zou kunnen voelen om dit op deze manier te delen. Ik vind het lastig om het hier met vrienden over te hebben. Gelukkig kan ik wel met mijn man hierover praten alleen die kijkt ook weer anders naar de situatie.
Afgelopen januari heeft mijn oma zelfmoord gepleegd. Dit heeft ze gedaan door van de flat bij haar om de hoek te springen.
Als kind kende ik haar als een “jonge” oma. Deed aan yoga (kon tot een paar jaar geleden haar been nog in haar nek leggen, haha), was gek op technologie en wist beter hoe ze met haar pc+smartphone om moest gaan dan haar dochter. Dit vond ik natuurlijk fantastisch. Ik kon goed met mijn oma over mijn jonge leven praten.
Bijna 10 jaar geleden is zij haar man (mijn opa) verloren. Wij dachten altijd dat mijn opa en oma samen zouden gaan. Dit hebben ze ook uitgesproken naar mijn moeder toe en was verder niet zo’n geheim. Ze hadden het wel eens gehad over te veel medicijnen innemen samen in bed als ze het tijd vonden of een van de twee ernstig ziek werd. Hier kon ik toen eigenlijk niet anders dan respect voor hebben. Euthanasie was ook iets waar open over gesproken werd binnen onze familie. Echter overleed mijn opa geheel plotseling aan een hartstilstand. Heel vredig eigenlijk.
Ik dacht dat ze er aan onderdoor zou gaan maar ze ging door, pakte haar leven zo goed mogelijk op en vond ook nog een nieuwe liefde in de coronatijd.
Iets waar ik niks van wist als kind/jongere: maar vanaf mijn 20e (ik ben nu 27) kwam ik er achter dat mijn oma vervelende kant heeft. Mijn moeder heeft altijd heel erg haar best gedaan om niet in details te treden als ze de af en toe moeizame band omschreef tussen haar en haar moeder. Dus ik wist van niks eigenlijk. Maar na verloop van tijd ging ik zien hoe moeilijk en manipulatief ze kon zijn. Ik merkte dat ik bozer werd op mijn oma en daar waar ik eerst heel graag met haar omging, nam ik meer afstand. Ik was bang dat ik de confrontatie aan zou gaan met een vrouw van achterin de 70, met iemand waarvan ik weet dat ze niet zal veranderen. Ik wilde de controle over mijn emoties niet verliezen en ik wilde het tussen ons niet laten “klappen”. Ik kan het hele verhaal wel omschrijven maar dat is te lang en uit respect voor mijn moeder en haar broer wil ik ook gewoon niet te veel op het wereldwijde web slingeren.
Waar ik tegenaan loop: voor ik dit meemaakte kon ik wel begrip opbrengen voor mensen die zelfmoord pleegden. Echter merk ik dat dit in deze situatie niet lukt. Ze heeft geen briefje achter gelaten. Geen sorry. Geen ik kan niet meer. Het enige wat ze heeft achtergelaten is een trauma voor ons en voor de mensen in de flat.
Ik wil eigenlijk niet geloven dat ze dit in een opwelling heeft gedaan, zoals vaak wordt gezegd als verzachtende woorden. Ze had het namelijk overduidelijk gepland (wist waar ze moest zijn, had de juiste spullen bij zich etc.). Anders had ze het wel anders aangepakt of op zijn minst een briefje achterlaten voor mijn moeder die ondanks hun moeizame band er ALTIJD voor haar was.
Misschien klinkt het hard. Misschien heb ik gelijk, misschien ook niet. Maar het is wat ik voel op dit moment en waar ik niet echt vanaf kom. Zoals je je kan voorstellen, is het geen prettig gevoel.
Men zegt altijd dat je anderen moet vergeven voor je eigen gemoedsrust maar ik kan het niet. Ik ga wel gewoon door met mijn leven en heb er niet heel veel last alleen ik kan haar niet vergeven. Stiekem schaam ik me hier voor. Dit merk ik ook nu ik dit wil plaatsen want ik ben toch bang dat anderen me kil zullen vinden. Ik weet alleen dat deze angst irrationeel is dus plaats ik het toch
.
Ik ben erg benieuwd of er anderen zijn die met een soortgelijk gevoel kampen en of die tips voor mij hebben om hoe hiermee om te gaan.
Uiteindelijk moet ik er meer rust in gaan vinden maar ik voel af en toe een soort vuur in me oplaaien waarvan ik niet weet wat ik er mee moet. Ik ben bekend met psychologen en therapie maar het ontwricht mijn leven niet dusdanig om hier weer mee te starten.
Heel erg bedankt als je de tijd hebt genomen om dit te lezen.
Ik heb maar even een weggooi account aangemaakt. Dit verhaal is vrij herkenbaar, zeker aangezien het niet lang geleden is. Waarom ik dit online plaats is om te kijken of ik wat feedback/ervaringen krijg waar ik wat mee kan. En misschien omdat het goed zou kunnen voelen om dit op deze manier te delen. Ik vind het lastig om het hier met vrienden over te hebben. Gelukkig kan ik wel met mijn man hierover praten alleen die kijkt ook weer anders naar de situatie.
Afgelopen januari heeft mijn oma zelfmoord gepleegd. Dit heeft ze gedaan door van de flat bij haar om de hoek te springen.
Als kind kende ik haar als een “jonge” oma. Deed aan yoga (kon tot een paar jaar geleden haar been nog in haar nek leggen, haha), was gek op technologie en wist beter hoe ze met haar pc+smartphone om moest gaan dan haar dochter. Dit vond ik natuurlijk fantastisch. Ik kon goed met mijn oma over mijn jonge leven praten.
Bijna 10 jaar geleden is zij haar man (mijn opa) verloren. Wij dachten altijd dat mijn opa en oma samen zouden gaan. Dit hebben ze ook uitgesproken naar mijn moeder toe en was verder niet zo’n geheim. Ze hadden het wel eens gehad over te veel medicijnen innemen samen in bed als ze het tijd vonden of een van de twee ernstig ziek werd. Hier kon ik toen eigenlijk niet anders dan respect voor hebben. Euthanasie was ook iets waar open over gesproken werd binnen onze familie. Echter overleed mijn opa geheel plotseling aan een hartstilstand. Heel vredig eigenlijk.
Ik dacht dat ze er aan onderdoor zou gaan maar ze ging door, pakte haar leven zo goed mogelijk op en vond ook nog een nieuwe liefde in de coronatijd.
Iets waar ik niks van wist als kind/jongere: maar vanaf mijn 20e (ik ben nu 27) kwam ik er achter dat mijn oma vervelende kant heeft. Mijn moeder heeft altijd heel erg haar best gedaan om niet in details te treden als ze de af en toe moeizame band omschreef tussen haar en haar moeder. Dus ik wist van niks eigenlijk. Maar na verloop van tijd ging ik zien hoe moeilijk en manipulatief ze kon zijn. Ik merkte dat ik bozer werd op mijn oma en daar waar ik eerst heel graag met haar omging, nam ik meer afstand. Ik was bang dat ik de confrontatie aan zou gaan met een vrouw van achterin de 70, met iemand waarvan ik weet dat ze niet zal veranderen. Ik wilde de controle over mijn emoties niet verliezen en ik wilde het tussen ons niet laten “klappen”. Ik kan het hele verhaal wel omschrijven maar dat is te lang en uit respect voor mijn moeder en haar broer wil ik ook gewoon niet te veel op het wereldwijde web slingeren.
Waar ik tegenaan loop: voor ik dit meemaakte kon ik wel begrip opbrengen voor mensen die zelfmoord pleegden. Echter merk ik dat dit in deze situatie niet lukt. Ze heeft geen briefje achter gelaten. Geen sorry. Geen ik kan niet meer. Het enige wat ze heeft achtergelaten is een trauma voor ons en voor de mensen in de flat.
Ik wil eigenlijk niet geloven dat ze dit in een opwelling heeft gedaan, zoals vaak wordt gezegd als verzachtende woorden. Ze had het namelijk overduidelijk gepland (wist waar ze moest zijn, had de juiste spullen bij zich etc.). Anders had ze het wel anders aangepakt of op zijn minst een briefje achterlaten voor mijn moeder die ondanks hun moeizame band er ALTIJD voor haar was.
Misschien klinkt het hard. Misschien heb ik gelijk, misschien ook niet. Maar het is wat ik voel op dit moment en waar ik niet echt vanaf kom. Zoals je je kan voorstellen, is het geen prettig gevoel.
Men zegt altijd dat je anderen moet vergeven voor je eigen gemoedsrust maar ik kan het niet. Ik ga wel gewoon door met mijn leven en heb er niet heel veel last alleen ik kan haar niet vergeven. Stiekem schaam ik me hier voor. Dit merk ik ook nu ik dit wil plaatsen want ik ben toch bang dat anderen me kil zullen vinden. Ik weet alleen dat deze angst irrationeel is dus plaats ik het toch
.Ik ben erg benieuwd of er anderen zijn die met een soortgelijk gevoel kampen en of die tips voor mij hebben om hoe hiermee om te gaan.
Uiteindelijk moet ik er meer rust in gaan vinden maar ik voel af en toe een soort vuur in me oplaaien waarvan ik niet weet wat ik er mee moet. Ik ben bekend met psychologen en therapie maar het ontwricht mijn leven niet dusdanig om hier weer mee te starten.
Heel erg bedankt als je de tijd hebt genomen om dit te lezen.
maandag 11 september 2023 om 22:45
Ik vind het zo moeilijk als mensen zelfmoord egoïstisch noemen. Dat raakt me echt.
Ik ben jarenlang wanhopig geweest omdat ik niet dood mocht. Moest blijven leven, omdat anderen zich anders rot zouden voelen.
Maar dat ik me fulltime rot voelde, dat ik dat leven waar zij zoveel waarde aan hechten helemaal niet wilde, dat was dan weer geen goed excuus.
Het maakte dat ik me nog minder waard voelde, nog wanhopiger, mijn gevoelens en wensen deden er duidelijk totaal niet toe.
En omdat ik niemand verdriet wilde doen, niet egoïstisch wilde zijn bleef ik meestal braaf proberen.
Tot ik weer zo wanhopig was van het moeten bestaan dat ik dacht gek te worden, niet meer wist hoe ik nog een minuut langer kon verdragen, en toch weer een poging deed.
Die inderdaad heel doordacht was dan. Ik wilde dood, niet leven lang nog ongelukkiger.
Helaas/gelukkig steeds weer opgelapt.
Ik ben niet meer suicidaal nu, maar dood komt nog steeds als een fantastisch iets. Geen pijn, angst, schaamte schuld niets meer. Vrij. Eindelijk.
Ik heb gekozen voor kinderen, als ik toch moest leven, en zal daarom nooit meer actief proberen mijn leven te beëindigen.
Dat recht heb ik verloren toen ik bewust zwanger raakte, vind ik.
Maar ik vind het wel een onmenselijke opdracht, als iemand moet blijven leven, omdat anderen zich anders rot voelen.
In jou geval TO vind ik het mooi dat je boos bent omdat je oma je moeder pijn gedaan heeft. Of dat nou bewust was of niet, het lijkt een beschermingsdrang naar je moeder toe te zijn.
Maar is je moeder eigenlijk kwaad?
Of gunt zij je oma rust? Of heeft ze zelf misschien ook rust nu, naast haar grote verdriet? Sommige relaties zijn zo gecompliceerd dat het ook rust kan geven de ander wegvalt.
Vergeven lijkt me niet iets om van jezelf te eisen. En boosheid om jullie pijn en jullie gemis is prima lijkt me.
Maar nogmaals, het lijkt mij een onmenselijke opdracht dat je oma had moeten blijven leven omdat jullie je anders rot voelden.
En (dit is totaal ingevuld vanuit mijn eigen beleving, dus hoeft niet wat te zijn) misschien probeerde ze dat wel he, al die tijd. Wilde ze dat voor jullie blijven proberen.
Tot het moment dat het geen seconde langer meer draaglijk was, echt niet. En ze in een vlaag van emotie toch handelde.
Dan is er op dat moment geen ruimte voor een briefje. Dan is er alleen maar eindelijk het vooruitzicht aan rust.
Nogmaals, geen idee is dit zo was.
Ik ben jarenlang wanhopig geweest omdat ik niet dood mocht. Moest blijven leven, omdat anderen zich anders rot zouden voelen.
Maar dat ik me fulltime rot voelde, dat ik dat leven waar zij zoveel waarde aan hechten helemaal niet wilde, dat was dan weer geen goed excuus.
Het maakte dat ik me nog minder waard voelde, nog wanhopiger, mijn gevoelens en wensen deden er duidelijk totaal niet toe.
En omdat ik niemand verdriet wilde doen, niet egoïstisch wilde zijn bleef ik meestal braaf proberen.
Tot ik weer zo wanhopig was van het moeten bestaan dat ik dacht gek te worden, niet meer wist hoe ik nog een minuut langer kon verdragen, en toch weer een poging deed.
Die inderdaad heel doordacht was dan. Ik wilde dood, niet leven lang nog ongelukkiger.
Helaas/gelukkig steeds weer opgelapt.
Ik ben niet meer suicidaal nu, maar dood komt nog steeds als een fantastisch iets. Geen pijn, angst, schaamte schuld niets meer. Vrij. Eindelijk.
Ik heb gekozen voor kinderen, als ik toch moest leven, en zal daarom nooit meer actief proberen mijn leven te beëindigen.
Dat recht heb ik verloren toen ik bewust zwanger raakte, vind ik.
Maar ik vind het wel een onmenselijke opdracht, als iemand moet blijven leven, omdat anderen zich anders rot voelen.
In jou geval TO vind ik het mooi dat je boos bent omdat je oma je moeder pijn gedaan heeft. Of dat nou bewust was of niet, het lijkt een beschermingsdrang naar je moeder toe te zijn.
Maar is je moeder eigenlijk kwaad?
Of gunt zij je oma rust? Of heeft ze zelf misschien ook rust nu, naast haar grote verdriet? Sommige relaties zijn zo gecompliceerd dat het ook rust kan geven de ander wegvalt.
Vergeven lijkt me niet iets om van jezelf te eisen. En boosheid om jullie pijn en jullie gemis is prima lijkt me.
Maar nogmaals, het lijkt mij een onmenselijke opdracht dat je oma had moeten blijven leven omdat jullie je anders rot voelden.
En (dit is totaal ingevuld vanuit mijn eigen beleving, dus hoeft niet wat te zijn) misschien probeerde ze dat wel he, al die tijd. Wilde ze dat voor jullie blijven proberen.
Tot het moment dat het geen seconde langer meer draaglijk was, echt niet. En ze in een vlaag van emotie toch handelde.
Dan is er op dat moment geen ruimte voor een briefje. Dan is er alleen maar eindelijk het vooruitzicht aan rust.
Nogmaals, geen idee is dit zo was.
anoniem_65cc5baf55376 wijzigde dit bericht op 11-09-2023 22:46
0.04% gewijzigd
maandag 11 september 2023 om 22:46
Je kunt het er gewoon laten zijn, hoe je je er nu bij voelt. Het is ook allemaal nog vers hè. Misschien kijk je er over een jaar anders tegenaan. Of over tien jaar.Weggooi schreef: ↑11-09-2023 22:42Moeten is misschien niet het juiste woord. Het is waar ik naar op zoek was toen ik dit topic opende. Alle reacties hebben me geholpen om in te zien dat dit helemaal niet verplicht is en dat ik ook rust kan vinden in hoe ik me nu voel. Daar ga ik dan ook mee aan de slag.
Nee heb je, ja kun je krijgen
maandag 11 september 2023 om 22:49
maandag 11 september 2023 om 22:52
En zo is iedere situatie dus anders, en valt er niet iets eenduidigs over te zeggen: wel of niet boos zijn, wel of niet respect voor de gemaakte keuze kunnen opbrengen.lemoos2 schreef: ↑11-09-2023 22:35Nou ik kan mij wel wat boosheid voorstellen. In de situatie waarin ik ermee te maken had, had de persoon die zelfmoord heeft gepleegd een aantal zaken ‘geregeld’. Een erfstuk (horloge) afgedaan zodat dit niet zou beschadigen of ‘bezoedeld’ zou raken. Sokken en schoenen uitgedaan, schoenen nog netjes gepoetst. ‘Begrafeniskleding’ uitgezocht en klaargelegd op bed. Oude handdoeken klaargelegd.
Alleen geen planning over wie hem zou vinden, zo vlak na schooltijd thuis, geen deur afgesloten. De vinder was dus zijn kind.
Geen briefje, niets gevonden m.b.t. affaires, schulden, verslavingen. Geen verleden met psychische aandoeningen, depressie of overspannenheid.
Er werd gezegd dat het een balanssuïcide was en daarmee mocht de weduwe het doen, naast een kind dat compleet getraumatiseerd was. Inmiddels volwassen zichzelf aan het afvragen of hij niet genoeg was om hulp voor te zoeken. Of hijzelf ook dat ‘gen’ heeft.
Ik kan dat kind nog horen schreeuwen. En mijn 1e, 2e en 3e gedachte waren ‘Wat ben jij een ongelooflijke lul’.
Dus ja, ik kan mij wel indenken hoe verraden en boos je kunt zijn als jij de achterblijver bent die met die puinhoop mag dealen de rest van je leven. Dat je nog niet de kans is gegeven om te helpen of als het dan toch een uitgemaakte zaak is enige waarschuwing.
Dat vind ik een andere situatie dan een (hoog)bejaarde die niet meer verder wil en zo’n beetje alles en iedereen overleefd heeft. Dat zo iemand denkt: ‘Voor die drie dagen per jaar waarop ik op de foto moet… een jaartje eerder of later vertrekken maakt nu ook niets meer uit voor de klein- en achterkleinkinderen’.
Of iemand die knetterdepressief is zijn/haar halve leven en wiens leven bestaat uit een aaneenschakeling van mislukte interventies.
En ik begrijp het Lemoos (dat denk ik ten minste), je emoties en gedachten bij de situatie waar jij over schrijft: wat geef je je kind(eren) mee als je suïcide pleegt? Dat het kind niet (genoeg) de moeite waard is om voor te blijven leven? Angst om net zo te eindigen?
Zoals ik al eerder schreef: ik vind het voor beide kanten intens verdrietig. Zowel voor degene die geen andere uitweg ziet, als voor de naasten.
maandag 11 september 2023 om 22:54
AvocadeauAvocadeau schreef: ↑11-09-2023 22:45Ik vind het zo moeilijk als mensen zelfmoord egoïstisch noemen. Dat raakt me echt.
Ik ben jarenlang wanhopig geweest omdat ik niet dood mocht. Moest blijven leven, omdat anderen zich anders rot zouden voelen.
Maar dat ik me fulltime rot voelde, dat ik dat leven waar zij zoveel waarde aan hechten helemaal niet wilde, dat was dan weer geen goed excuus.
Het maakte dat ik me nog minder waard voelde, nog wanhopiger, mijn gevoelens en wensen deden er duidelijk totaal niet toe.
En omdat ik niemand verdriet wilde doen, niet egoïstisch wilde zijn bleef ik meestal braaf proberen.
Tot ik weer zo wanhopig was van het moeten bestaan dat ik dacht gek te worden, niet meer wist hoe ik nog een minuut langer kon verdragen, en toch weer een poging deed.
Die inderdaad heel doordacht was dan. Ik wilde dood, niet leven lang nog ongelukkiger.
Helaas/gelukkig steeds weer opgelapt.
Ik ben niet meer suicidaal nu, maar dood komt nog steeds als een fantastisch iets. Geen pijn, angst, schaamte schuld niets meer. Vrij. Eindelijk.
Ik heb gekozen voor kinderen, als ik toch moest leven, en zal daarom nooit meer actief proberen mijn leven te beëindigen.
Dat recht heb ik verloren toen ik bewust zwanger raakte, vind ik.
Maar ik vind het wel een onmenselijke opdracht, als iemand moet blijven leven, omdat anderen zich anders rot voelen.
In jou geval TO vind ik het mooi dat je boos bent omdat je oma je moeder pijn gedaan heeft. Of dat nou bewust was of niet, het lijkt een beschermingsdrang naar je moeder toe te zijn.
Maar is je moeder eigenlijk kwaad?
Of gunt zij je oma rust? Of heeft ze zelf misschien ook rust nu, naast haar grote verdriet? Sommige relaties zijn zo gecompliceerd dat het ook rust kan geven de ander wegvalt.
Vergeven lijkt me niet iets om van jezelf te eisen. En boosheid om jullie pijn en jullie gemis is prima lijkt me.
Maar nogmaals, het lijkt mij een onmenselijke opdracht dat je oma had moeten blijven leven omdat jullie je anders rot voelden.
En (dit is totaal ingevuld vanuit mijn eigen beleving, dus hoeft niet wat te zijn) misschien probeerde ze dat wel he, al die tijd. Wilde ze dat voor jullie blijven proberen.
Tot het moment dat het geen seconde langer meer draaglijk was, echt niet. En ze in een vlaag van emotie toch handelde.
Dan is er op dat moment geen ruimte voor een briefje. Dan is er alleen maar eindelijk het vooruitzicht aan rust.
Nogmaals, geen idee is dit zo was.
Niet (meer kunnen) nadenken over de gevolgen, dat had ik beter kunnen zeggen dan ***
maandag 11 september 2023 om 22:54
Avocadeau schreef: ↑11-09-2023 22:45Ik vind het zo moeilijk als mensen zelfmoord egoïstisch noemen. Dat raakt me echt.
Ik ben jarenlang wanhopig geweest omdat ik niet dood mocht. Moest blijven leven, omdat anderen zich anders rot zouden voelen.
Maar dat ik me fulltime rot voelde, dat ik dat leven waar zij zoveel waarde aan hechten helemaal niet wilde, dat was dan weer geen goed excuus.
Het maakte dat ik me nog minder waard voelde, nog wanhopiger, mijn gevoelens en wensen deden er duidelijk totaal niet toe.
En omdat ik niemand verdriet wilde doen, niet egoïstisch wilde zijn bleef ik meestal braaf proberen.
Tot ik weer zo wanhopig was van het moeten bestaan dat ik dacht gek te worden, niet meer wist hoe ik nog een minuut langer kon verdragen, en toch weer een poging deed.
Die inderdaad heel doordacht was dan. Ik wilde dood, niet leven lang nog ongelukkiger.
Helaas/gelukkig steeds weer opgelapt.
Ik ben niet meer suicidaal nu, maar dood komt nog steeds als een fantastisch iets. Geen pijn, angst, schaamte schuld niets meer. Vrij. Eindelijk.
Ik heb gekozen voor kinderen, als ik toch moest leven, en zal daarom nooit meer actief proberen mijn leven te beëindigen.
Dat recht heb ik verloren toen ik bewust zwanger raakte, vind ik.
Maar ik vind het wel een onmenselijke opdracht, als iemand moet blijven leven, omdat anderen zich anders rot voelen.
In jou geval TO vind ik het mooi dat je boos bent omdat je oma je moeder pijn gedaan heeft. Of dat nou bewust was of niet, het lijkt een beschermingsdrang naar je moeder toe te zijn.
Maar is je moeder eigenlijk kwaad?
Of gunt zij je oma rust? Of heeft ze zelf misschien ook rust nu, naast haar grote verdriet? Sommige relaties zijn zo gecompliceerd dat het ook rust kan geven de ander wegvalt.
Vergeven lijkt me niet iets om van jezelf te eisen. En boosheid om jullie pijn en jullie gemis is prima lijkt me.
Maar nogmaals, het lijkt mij een onmenselijke opdracht dat je oma had moeten blijven leven omdat jullie je anders rot voelden.
En (dit is totaal ingevuld vanuit mijn eigen beleving, dus hoeft niet wat te zijn) misschien probeerde ze dat wel he, al die tijd. Wilde ze dat voor jullie blijven proberen.
Tot het moment dat het geen seconde langer meer draaglijk was, echt niet. En ze in een vlaag van emotie toch handelde.
Dan is er op dat moment geen ruimte voor een briefje. Dan is er alleen maar eindelijk het vooruitzicht aan rust.
Nogmaals, geen idee is dit zo was.
, ook al meen ik me te herinneren dat je knuffels moeilijk vindt.
maandag 11 september 2023 om 22:58
Ik ken ook zo’n soort situatie. Tot op de dag van vandaag is het voor iedereen die diegene heeft gekend totale verbijstering, en zijn omgeving waren echt geen emotioneel domme mensen ofzo. Het is eigenlijk ook niet zo goed te verwerken daardoor voor de nabestaanden merk ik. Zijn vrouw zei: ‘wat heb ik in godsnaam allemaal gemist? Net of ik hem nooit heb gekend.’lemoos2 schreef: ↑11-09-2023 22:35Nou ik kan mij wel wat boosheid voorstellen. In de situatie waarin ik ermee te maken had, had de persoon die zelfmoord heeft gepleegd een aantal zaken ‘geregeld’. Een erfstuk (horloge) afgedaan zodat dit niet zou beschadigen of ‘bezoedeld’ zou raken. Sokken en schoenen uitgedaan, schoenen nog netjes gepoetst. ‘Begrafeniskleding’ uitgezocht en klaargelegd op bed. Oude handdoeken klaargelegd.
Alleen geen planning over wie hem zou vinden, zo vlak na schooltijd thuis, geen deur afgesloten. De vinder was dus zijn kind.
Geen briefje, niets gevonden m.b.t. affaires, schulden, verslavingen. Geen verleden met psychische aandoeningen, depressie of overspannenheid.
Er werd gezegd dat het een balanssuïcide was en daarmee mocht de weduwe het doen, naast een kind dat compleet getraumatiseerd was. Inmiddels volwassen zichzelf aan het afvragen of hij niet genoeg was om hulp voor te zoeken. Of hijzelf ook dat ‘gen’ heeft.
Ik kan dat kind nog horen schreeuwen. En mijn 1e, 2e en 3e gedachte waren ‘Wat ben jij een ongelooflijke lul’.
Dus ja, ik kan mij wel indenken hoe verraden en boos je kunt zijn als jij de achterblijver bent die met die puinhoop mag dealen de rest van je leven. Dat je nog niet de kans is gegeven om te helpen of als het dan toch een uitgemaakte zaak is enige waarschuwing.
Dat vind ik een andere situatie dan een (hoog)bejaarde die niet meer verder wil en zo’n beetje alles en iedereen overleefd heeft. Dat zo iemand denkt: ‘Voor die drie dagen per jaar waarop ik op de foto moet… een jaartje eerder of later vertrekken maakt nu ook niets meer uit voor de klein- en achterkleinkinderen’.
Of iemand die knetterdepressief is zijn/haar halve leven en wiens leven bestaat uit een aaneenschakeling van mislukte interventies.
Heel erg lijkt me dat.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
maandag 11 september 2023 om 23:08
No hard feelings hoor.noglangnietjarig schreef: ↑11-09-2023 22:54Avocadeau
Niet (meer kunnen) nadenken over de gevolgen, dat had ik beter kunnen zeggen dan ***
Ik kan me ook wel indenken dat iemand die niet zo denkt het als egoïstisch ziet.
Maar ik vind het wel fijn om te lezen dat je mijn standpunt ook lijkt te snappen.
maandag 11 september 2023 om 23:09
Ik heb niet alle reacties gelezen.
Ja, ik heb een zelfdoding meegemaakt van iemand die zeer dichtbij stond.
Ik moest huilen toen ik je verhaal las. Ik ben nog steeds af en toe heel verdrietig, ik mis de persoon nog steeds. Ik ben razend geweest om de jonge puberkinderen die achtergelaten werden. Om het feit dat er geen afscheidsbrief was. Ook niet voor de kinderen. Boos, onbegrip en inderdaad veel zorg voor de partner van de persoon die is overleden. Ik vergat mijn eigen verdriet en dat herken ik in het verhaal van jou. Je maakt je zorgen over je moeder en andere mensen in de flat bijvoorbeeld. Denk maar eens heel egocentrisch aan jou.
Wat mij enorm heeft geholpen is om alles maar te voelen en toe te laten. Veel rust te nemen, een vakantie te boeken, superlief voor mezelf te zijn en hulp gezocht bij een goede psycholoog.
Uiteindelijk is acceptatie de oplossing. Het is niemands schuld, het is vreselijk verdrietig en naar. En al je gevoelens mogen er zijn. Ook boosheid. Alles toelaten en tijd nemen voor jezelf. Dingen doen die jij fijn vindt ook als je vindt dat je er eigenlijk voor anderen moet zijn of dat het erger is voor anderen. Boek die vakantie, neem de tijd, laat de boel maar even de boel.
Sterkte.
Ja, ik heb een zelfdoding meegemaakt van iemand die zeer dichtbij stond.
Ik moest huilen toen ik je verhaal las. Ik ben nog steeds af en toe heel verdrietig, ik mis de persoon nog steeds. Ik ben razend geweest om de jonge puberkinderen die achtergelaten werden. Om het feit dat er geen afscheidsbrief was. Ook niet voor de kinderen. Boos, onbegrip en inderdaad veel zorg voor de partner van de persoon die is overleden. Ik vergat mijn eigen verdriet en dat herken ik in het verhaal van jou. Je maakt je zorgen over je moeder en andere mensen in de flat bijvoorbeeld. Denk maar eens heel egocentrisch aan jou.
Wat mij enorm heeft geholpen is om alles maar te voelen en toe te laten. Veel rust te nemen, een vakantie te boeken, superlief voor mezelf te zijn en hulp gezocht bij een goede psycholoog.
Uiteindelijk is acceptatie de oplossing. Het is niemands schuld, het is vreselijk verdrietig en naar. En al je gevoelens mogen er zijn. Ook boosheid. Alles toelaten en tijd nemen voor jezelf. Dingen doen die jij fijn vindt ook als je vindt dat je er eigenlijk voor anderen moet zijn of dat het erger is voor anderen. Boek die vakantie, neem de tijd, laat de boel maar even de boel.
Sterkte.
maandag 11 september 2023 om 23:40
Ja. Maar dat is het ook als iemand sterft aan kanker. Suicide is het gevolg van een complexe ziekte/calamiteit/crisis in je hersenen. Dat zoiets iemand overkomt is pech. Je vraagt er niet om. Beetje begrip kan geen kwaad.noglangnietjarig schreef: ↑11-09-2023 22:44Ook dat idd.
Ingewikkeld blijft het voor de nabestaanden.
dinsdag 12 september 2023 om 00:01
dinsdag 12 september 2023 om 00:04
dinsdag 12 september 2023 om 00:18
Wat verdrietig Avocadeau..
Ik vind het goed om jouw perspectief te lezen.
Ik heb ook meegemaakt dat mensen in mijn omgeving zelfmoord hebben gepleegd.
Bij sommigen was ik boos: ik vond het naar dat ze niet hebben weten dat ze zich zo radeloos hebben gevoeld en dat ik niet heb kunnen luisteren of helpen.
En bij anderen blijft het vaag, en onduidelijkheid waarom iemand daarvoor koos.
Goed dat je het deelt TO, ik hoop dat je een stukje begrip ervaart⚘️
dinsdag 12 september 2023 om 00:34
Allereerst gecondoleerd en goed dat je dit topic hebt geopend. Wie weet kun je hier toch advies vinden of van je afschrijven.
Ik ben toevallig even oud als jij en vorig jaar augustus mijn moeder verloren door suïcide. Ook zij sprong van een flat 8 hoog. Destijds heb ik een topic geopend en daar heb ik heel veel aan gehad. Wellicht kun je dit eens doorlezen?
Helaas liet mijn moeder ook geen afscheidsbrief achter of iets waar ik troost uit kon halen. Dat houd me nog steeds bezig… zo’n klein gebaar wat een grote betekenis had kunnen zijn voor mij. Destijds heb ik wel besloten om 6 “eenmalige gesprekken” te hebben met een psycholoog waar ik eerder in behandeling was. Dit liet me toch de situatie van meerdere kanten bekijken en anders denken over dingen.
De ene dag ben ik boos, dan weer opgelucht en vervolgens voel ik schaamte. Een rouwproces icm met suïcide is schijnbaar ingewikkeld als ik internet moet geloven. Gun jezelf de tijd en accepteer dat alle emoties er mogen zijn
Ik ben toevallig even oud als jij en vorig jaar augustus mijn moeder verloren door suïcide. Ook zij sprong van een flat 8 hoog. Destijds heb ik een topic geopend en daar heb ik heel veel aan gehad. Wellicht kun je dit eens doorlezen?
Helaas liet mijn moeder ook geen afscheidsbrief achter of iets waar ik troost uit kon halen. Dat houd me nog steeds bezig… zo’n klein gebaar wat een grote betekenis had kunnen zijn voor mij. Destijds heb ik wel besloten om 6 “eenmalige gesprekken” te hebben met een psycholoog waar ik eerder in behandeling was. Dit liet me toch de situatie van meerdere kanten bekijken en anders denken over dingen.
De ene dag ben ik boos, dan weer opgelucht en vervolgens voel ik schaamte. Een rouwproces icm met suïcide is schijnbaar ingewikkeld als ik internet moet geloven. Gun jezelf de tijd en accepteer dat alle emoties er mogen zijn
dinsdag 12 september 2023 om 06:55
Heb je wel door wat je hier zegt overigens onder de 30 is doodsoorzaak nr 1 suicidenoglangnietjarig schreef: ↑11-09-2023 22:07Wss overvallen door een soort egoïsme, wie zal het zeggen.
dinsdag 12 september 2023 om 07:17
Nee hoor, ik ken ook een zelfmoord van iemand die dacht iedereen tot last te zijn, en er dus maar beter niet meer kon zijn. Dat kreeg omgeving hem niet uit het hoofd gepraat.noglangnietjarig schreef: ↑11-09-2023 22:07Wss overvallen door een soort egoïsme, wie zal het zeggen.
dinsdag 12 september 2023 om 07:26
Qua egoïsme en je ouders nog iets aandoen, daar denk ik echt heel anders over. Want ouders doen een kind het leven aan, niemand heeft gevraagd op aarde gezet te worden. En dan zou je dat leven ook nog vol moeten houden voor je ouders? Dat is wat mij betreft de omgekeerde wereld.
Naar je kinderen toe ligt het iets anders, daar heb je natuurlijk wel een verantwoordelijkheid voor. Maar persoonlijk zie ik overlijden aan suïcide niet anders dan overlijden aan een andere aandoening.
Naar je kinderen toe ligt het iets anders, daar heb je natuurlijk wel een verantwoordelijkheid voor. Maar persoonlijk zie ik overlijden aan suïcide niet anders dan overlijden aan een andere aandoening.
dinsdag 12 september 2023 om 07:35
Alle moeders, hoe perfect ook, hebben ooit wel iets verkeerd gedaan wat de kinderen als een trauma ervaarden en hun voor eeuwig na bleven dragen.
Daarentegen zullen kinderen nog veel meer pijn en ongemak bij hun ouders hebben veroorzaakt. Pa is leuker dan jij. Jij bent stom. Mijn vriendinnetje haar moeder kookt veel lekkerder dan jij. Ik haat je! Ik schaam me voor je! Etc. etc. Maar ouders vergeven hun kinderen veel makkelijker en vollediger dan kinderen hun ouders. Dat gaat eigenlijk altijd wel zo.
Je moet ook begrijpen dat het om conflict gaat, een interactie, een dynamiek, tussen twee mensen. De ene reactie lokt de volgende uit. En jij krijgt de kant, de pijn en de teleurstelling dus, van je moeder te horen. Kinderen blijven altijd onthouden wat ouders verkeerd hebben gedaan, ouders blijven altijd, in normale omstandigheden, van hun kinderen houden en vergeven ze alles. Uitgezonderd psychisch gestoorden natuurlijk.
Daarentegen zullen kinderen nog veel meer pijn en ongemak bij hun ouders hebben veroorzaakt. Pa is leuker dan jij. Jij bent stom. Mijn vriendinnetje haar moeder kookt veel lekkerder dan jij. Ik haat je! Ik schaam me voor je! Etc. etc. Maar ouders vergeven hun kinderen veel makkelijker en vollediger dan kinderen hun ouders. Dat gaat eigenlijk altijd wel zo.
Je moet ook begrijpen dat het om conflict gaat, een interactie, een dynamiek, tussen twee mensen. De ene reactie lokt de volgende uit. En jij krijgt de kant, de pijn en de teleurstelling dus, van je moeder te horen. Kinderen blijven altijd onthouden wat ouders verkeerd hebben gedaan, ouders blijven altijd, in normale omstandigheden, van hun kinderen houden en vergeven ze alles. Uitgezonderd psychisch gestoorden natuurlijk.
Dan moet het maar zoals het kan
dinsdag 12 september 2023 om 07:43
Ik vind dat iedereen het recht heeft met zijn leven te doen wat hij wil, dus hij mag het ook beeindigen en hoeft geen verantwoording af te leggen. Ook al begrijpen ze er geen barst van. Sommigen begrijpen gewoon veel minder dan een ander en kennelijk voorzag ze dat dus ze deed geen moeite.
Dan moet het maar zoals het kan
dinsdag 12 september 2023 om 07:51
Je leven hoeft niet ontwricht te zijn om te starten met psychologen. Ik heb geen ervaring met suïcide, maar wel met een plotseling verlies door een niet-natuurlijke oorzaak. De schok was enorm en te groot om zelf te verwerken. Achteraf gezien heb ik misschien wel te lang gewacht om daarbij hulp te zoeken en heeft het verwerken langer geduurd dan noodzakelijk. Gewoon hulp zoeken als je daar behoefte aan hebt.
dinsdag 12 september 2023 om 10:37
Iedereen gaat daar anders mee om. Ik vind het idee dat iemand lijdt aan het leven veel en veel erger om mee te leven. En helemaal is iemand dat allemaal doorstaat, alleen voor mij al nabestaande.
Toen ik een zeer vergelijkbaar situatie meemaakte, dacht ik juist; ze heeft eindelijk de rust gevonden die ze zocht en heeft geen verdriet meer.
Maar ik begrijp ook dat een ander dat anders ervaart.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
