
Mijn partner is manisch depressief
zondag 8 maart 2020 om 16:43
Hoi,
Ik ben nieuw hier. ik ben een vrouw van 42, moeder van 2 jongens van 11 en bijna 15 en mijn vriend is manisch depressief.
Eigenlijk is de ellende 5 jaar geleden begonnen toen vriendlief depressief werd toen hij zijn baan verloor, zo depressief dat hij zijn bed niet meer uit kwam en in een hoekje van bank zat. Uit eindelijk heb ik de huisarts thuis laten komen en hem de keus gesteld of je laat je behandelen of ik ga weg. Hij ging aan de medicijnen en ging het iets beter. Toen werd hij opeens heel obsessief met bepaalde dingen, heel actief en eigenlijk gewoon eng. Natuurlijk wilde hij geen hulp want er was niks aan de hand alleen sliep hij slecht maar daar ging hij dan voor blowen......ik ben anti drugs, ik drink geen alcohol door een zeer slechte jeugd met een verslaafde moeder dus dat viel niet zo goed bij mij. Toen is hij het stiekem gaan doen en maar ontkennen terwijl zelfs de kinderen zeiden uhhh papa doet wel vreemd he....Ook bleef hij geld als water uitgeven terwijl dat niet kon dus we kwamen in de financiële problemen, zijn hulpverlener van het GGZ wilde niet luisteren want hij is niet mijn hulpverlener dus hij kon niks met mijn zorgen. In 2018 ging het echt niet meer dus voor mij was er geen andere oplossing dan de relatie verbreken en het koophuis waar we in zaten te koop te zetten. Daar schrok hij zo erg van dat hij weer in een depressie schoot. Hij is bij zijn ouders gaan wonen en ik met de jongens in een huurhuis, hij wilde erg echt alles aan doen en deed ook echt zijn best dus na een paar maanden was hij meer bij ons dan bij zijn ouders. We besloten het langzaam aan te doen en hij leek stabiel. Tot aan afgelopen kerst....toen kreeg hij een nieuwe baan en ging 80 uur per week werken, dat moest niet voor de functie, dat wilde zijn baas ook niet, dat wilde wij ook niet maar hij was niet meer stuiten. Hij werd steeds manischer tot het moment dat hij begon rond te zwerven, te vertellen dat hij miljonair is, dat de baas is van alles enz enz. Wij als familie hebben er alles aan gedaan om hem te laten opnemen maar daar moet het eerst voor escaleren en dat is ook gebeurt. 7 februari is hij afgevoerd door de politie naar een gesloten afdeling van de GGZ....op een vreselijke manier die de kinderen gelukkig niet hebben gezien. Hij is gesedeerd en heeft 19 uur geslapen. 15 februari is uit de kliniek ontsnapt door het dak op te klimmen en 7 meter naar beneden te springen....
En dat moesten wij de kliniek vertellen want hij belde ons dat hij op het station stond....kliniek had niks door. Eind van de dag is hij opgepakt door de politie en weer terug gebracht.
Hij is nog steeds manisch, is heeeeel erg boos op alles en iedereen en leeft in zijn eigen realiteit en hij komt morgen naar huis......wij als familie snappen hier geen houtje van.
Iedereen in paniek, kids in paniek want wij weten wat dit niet goed kan aflopen. Kliniek zegt ja hij is niet meer psychotisch dus de ambulante zorg gaat het nu overnemen. Ik roep al 4 weken houden jullie er rekening mee dat er kinderen in het spel zijn??? Niemand luistert.
Wij als familie staan machteloos maar moeten hem wel morgen ophalen. Hoe lang kan het goed gaan. Ondertussen ben ik zo ver dat ik met de kinderen heb afgesproken dat als hij gedrag laat zien wat wij niet willen, blowen, boos doen enz, dat hij weg moet uit het huis. Of hij nou wilt of niet. Wij hebben als familie een noodplan opgesteld want wij zien dat hij absoluut nog niet ´normaal´is.
Iemand die hier ook ervaring mee heeft?? Iemand die kan vertellen dat het allemaal goed komt? Ik ben niet meer positief en ben bang dat ik alleen nog maar voor de kids kan kiezen en hem deur moet wijzen met alle gevolgen van dien.
Thanx,
Ik ben nieuw hier. ik ben een vrouw van 42, moeder van 2 jongens van 11 en bijna 15 en mijn vriend is manisch depressief.
Eigenlijk is de ellende 5 jaar geleden begonnen toen vriendlief depressief werd toen hij zijn baan verloor, zo depressief dat hij zijn bed niet meer uit kwam en in een hoekje van bank zat. Uit eindelijk heb ik de huisarts thuis laten komen en hem de keus gesteld of je laat je behandelen of ik ga weg. Hij ging aan de medicijnen en ging het iets beter. Toen werd hij opeens heel obsessief met bepaalde dingen, heel actief en eigenlijk gewoon eng. Natuurlijk wilde hij geen hulp want er was niks aan de hand alleen sliep hij slecht maar daar ging hij dan voor blowen......ik ben anti drugs, ik drink geen alcohol door een zeer slechte jeugd met een verslaafde moeder dus dat viel niet zo goed bij mij. Toen is hij het stiekem gaan doen en maar ontkennen terwijl zelfs de kinderen zeiden uhhh papa doet wel vreemd he....Ook bleef hij geld als water uitgeven terwijl dat niet kon dus we kwamen in de financiële problemen, zijn hulpverlener van het GGZ wilde niet luisteren want hij is niet mijn hulpverlener dus hij kon niks met mijn zorgen. In 2018 ging het echt niet meer dus voor mij was er geen andere oplossing dan de relatie verbreken en het koophuis waar we in zaten te koop te zetten. Daar schrok hij zo erg van dat hij weer in een depressie schoot. Hij is bij zijn ouders gaan wonen en ik met de jongens in een huurhuis, hij wilde erg echt alles aan doen en deed ook echt zijn best dus na een paar maanden was hij meer bij ons dan bij zijn ouders. We besloten het langzaam aan te doen en hij leek stabiel. Tot aan afgelopen kerst....toen kreeg hij een nieuwe baan en ging 80 uur per week werken, dat moest niet voor de functie, dat wilde zijn baas ook niet, dat wilde wij ook niet maar hij was niet meer stuiten. Hij werd steeds manischer tot het moment dat hij begon rond te zwerven, te vertellen dat hij miljonair is, dat de baas is van alles enz enz. Wij als familie hebben er alles aan gedaan om hem te laten opnemen maar daar moet het eerst voor escaleren en dat is ook gebeurt. 7 februari is hij afgevoerd door de politie naar een gesloten afdeling van de GGZ....op een vreselijke manier die de kinderen gelukkig niet hebben gezien. Hij is gesedeerd en heeft 19 uur geslapen. 15 februari is uit de kliniek ontsnapt door het dak op te klimmen en 7 meter naar beneden te springen....
En dat moesten wij de kliniek vertellen want hij belde ons dat hij op het station stond....kliniek had niks door. Eind van de dag is hij opgepakt door de politie en weer terug gebracht.
Hij is nog steeds manisch, is heeeeel erg boos op alles en iedereen en leeft in zijn eigen realiteit en hij komt morgen naar huis......wij als familie snappen hier geen houtje van.
Iedereen in paniek, kids in paniek want wij weten wat dit niet goed kan aflopen. Kliniek zegt ja hij is niet meer psychotisch dus de ambulante zorg gaat het nu overnemen. Ik roep al 4 weken houden jullie er rekening mee dat er kinderen in het spel zijn??? Niemand luistert.
Wij als familie staan machteloos maar moeten hem wel morgen ophalen. Hoe lang kan het goed gaan. Ondertussen ben ik zo ver dat ik met de kinderen heb afgesproken dat als hij gedrag laat zien wat wij niet willen, blowen, boos doen enz, dat hij weg moet uit het huis. Of hij nou wilt of niet. Wij hebben als familie een noodplan opgesteld want wij zien dat hij absoluut nog niet ´normaal´is.
Iemand die hier ook ervaring mee heeft?? Iemand die kan vertellen dat het allemaal goed komt? Ik ben niet meer positief en ben bang dat ik alleen nog maar voor de kids kan kiezen en hem deur moet wijzen met alle gevolgen van dien.
Thanx,
zondag 8 maart 2020 om 18:45
Het moeilijkste is dat de jongens het niet snappen als ik hun vader niet help. Ik praat veel met ze en verzeker hun dat ze niks kunnen doen. Dat als hij niet geholpen wilt worden het ophoudt. Maar mama hij is ziek, je moet hem helpen want anders zien we hem nooit meer. Ze hebben gelijk die lieverds. Kinderen zijn loyaal aan hun ouders.
Waarom ziet de hulpverlening dat niet? Onmogelijk gewoon. Ik heb nu met ze afgesproken dat als papa bepaalde dingen doet die hun en ik niet fijn vinden hij echt niet welkom is in ons huis. Ik zie de strijd in hun hart, ze zien dat hij daar en boos doet maar blijft toch hun papa
Waarom ziet de hulpverlening dat niet? Onmogelijk gewoon. Ik heb nu met ze afgesproken dat als papa bepaalde dingen doet die hun en ik niet fijn vinden hij echt niet welkom is in ons huis. Ik zie de strijd in hun hart, ze zien dat hij daar en boos doet maar blijft toch hun papa
zondag 8 maart 2020 om 18:45
Het moeilijkste is dat de jongens het niet snappen als ik hun vader niet help. Ik praat veel met ze en verzeker hun dat ze niks kunnen doen. Dat als hij niet geholpen wilt worden het ophoudt. Maar mama hij is ziek, je moet hem helpen want anders zien we hem nooit meer. Ze hebben gelijk die lieverds. Kinderen zijn loyaal aan hun ouders.
Waarom ziet de hulpverlening dat niet? Onmogelijk gewoon. Ik heb nu met ze afgesproken dat als papa bepaalde dingen doet die hun en ik niet fijn vinden hij echt niet welkom is in ons huis. Ik zie de strijd in hun hart, ze zien dat hij daar en boos doet maar blijft toch hun papa
Waarom ziet de hulpverlening dat niet? Onmogelijk gewoon. Ik heb nu met ze afgesproken dat als papa bepaalde dingen doet die hun en ik niet fijn vinden hij echt niet welkom is in ons huis. Ik zie de strijd in hun hart, ze zien dat hij daar en boos doet maar blijft toch hun papa
zondag 8 maart 2020 om 18:46
Al eens psycho-educatie met de jongens gehad?Hoopa schreef: ↑08-03-2020 18:45Het moeilijkste is dat de jongens het niet snappen als ik hun vader niet help. Ik praat veel met ze en verzeker hun dat ze niks kunnen doen. Dat als hij niet geholpen wilt worden het ophoudt. Maar mama hij is ziek, je moet hem helpen want anders zien we hem nooit meer. Ze hebben gelijk die lieverds. Kinderen zijn loyaal aan hun ouders.
Waarom ziet de hulpverlening dat niet? Onmogelijk gewoon. Ik heb nu met ze afgesproken dat als papa bepaalde dingen doet die hun en ik niet fijn vinden hij echt niet welkom is in ons huis. Ik zie de strijd in hun hart, ze zien dat hij daar en boos doet maar blijft toch hun papa![]()
Honey, you should see me in a crown
zondag 8 maart 2020 om 18:52
Dit komt alleen maar goed als het fout gaat. Anders gezegd; pas als hij echt een probleem merkt, of de artsen, komt er een actie. Zorg dat de plek waar het fout gaat, niet in de buurt van jouw kinderen is.
Concreet; Kies voor je kinderen en haal hem niet op. Meld dit ook aan de behandelaar; hij is emotioneel en psychisch niet stabiel en daarmee onveilig voor het gezin. Overweeg hem uit te schrijven uit jouw huis, zodat voor iedereen duidelijk is dat hij niet meer bij jullie woont. Staat hij toch op de stoep; meteen politie bellen. Zeker als je hem hebt uitgeschreven, want dan kunnen ze zich niet verschuilen achter relatiecrisis gedoe. Niet binnen laten, politie blijven bellen, totdat zijn manische brein snapt dat er iets niet klopt.
En ja, dat is heel zwaar. Maar je doet het omdat je zijn ziekte de deur wijst. En omdat je er als moeder voor je kinderen staat. Meer dan voor je volwassen ex-vriend.
Concreet; Kies voor je kinderen en haal hem niet op. Meld dit ook aan de behandelaar; hij is emotioneel en psychisch niet stabiel en daarmee onveilig voor het gezin. Overweeg hem uit te schrijven uit jouw huis, zodat voor iedereen duidelijk is dat hij niet meer bij jullie woont. Staat hij toch op de stoep; meteen politie bellen. Zeker als je hem hebt uitgeschreven, want dan kunnen ze zich niet verschuilen achter relatiecrisis gedoe. Niet binnen laten, politie blijven bellen, totdat zijn manische brein snapt dat er iets niet klopt.
En ja, dat is heel zwaar. Maar je doet het omdat je zijn ziekte de deur wijst. En omdat je er als moeder voor je kinderen staat. Meer dan voor je volwassen ex-vriend.

zondag 8 maart 2020 om 19:12
Maandag27 schreef: ↑08-03-2020 18:52Dit komt alleen maar goed als het fout gaat. Anders gezegd; pas als hij echt een probleem merkt, of de artsen, komt er een actie. Zorg dat de plek waar het fout gaat, niet in de buurt van jouw kinderen is.
Concreet; Kies voor je kinderen en haal hem niet op. Meld dit ook aan de behandelaar; hij is emotioneel en psychisch niet stabiel en daarmee onveilig voor het gezin. Overweeg hem uit te schrijven uit jouw huis, zodat voor iedereen duidelijk is dat hij niet meer bij jullie woont. Staat hij toch op de stoep; meteen politie bellen. Zeker als je hem hebt uitgeschreven, want dan kunnen ze zich niet verschuilen achter relatiecrisis gedoe. Niet binnen laten, politie blijven bellen, totdat zijn manische brein snapt dat er iets niet klopt.
En ja, dat is heel zwaar. Maar je doet het omdat je zijn ziekte de deur wijst. En omdat je er als moeder voor je kinderen staat. Meer dan voor je volwassen ex-vriend.
Het is mijn huis. Dus hij heeft geen poot om op te staan maar ja dat snapt hij niet. Zijn behandelaar is hiervan op de hoogte, zijn artsen ook. Inderdaad het moet eerst weer escaleren en dat wil ik mijn kinderen zo graag besparen. Waarom laten ze iemand die manisch is gaan? Hoe kunnen ze mensen in zo een onmogelijk positie zetten?


zondag 8 maart 2020 om 19:33
Ik neem bovendien aan dat je komende week werkt.derooiekater schreef: ↑08-03-2020 19:27Zijn je buren op de hoogte of mensen op loopafstand die op de hoogte zijn van alles. Stel het escaleert dat de kinderen gelijk kunnen weglopen naar een veilige plek?
En de kinderen naar school moeten.
Ik zou de hele buurt dus verwittigen voor het geval hij het idee krijgt om in te breken in je huis, de boel in de fik te steken in zijn wanen, ... zodat iemand wel politie belt als hij het ziet gebeuren.
Niet dat ze als een havik je huis in 't oog moeten houden natuurlijk. Maar als ze hem toevallig zien rondlopen en hij gedraagt zich onmogelijk ...

zondag 8 maart 2020 om 20:01
Vraag zal zijn uit wat die ambulante zorg zal bestaan.
Als dat 1 keer per week een gesprek van een half uur of een uur is zou ik me daar helaas niet al te veel bij voorstellen.
Die psych oordeelt dan ook maar alleen op wat ie dan ziet.
En dan moet ie zelf nog willen gaan én meewerken.
Fijn wel dat je zijn familie mee hebt in 't verhaal.

zondag 8 maart 2020 om 20:18
Geef het tijd . Eens zijn medicatie op punt staat , zal hij weer normaal kunnen functioneren.
Spijtig dat ze daar niet begrijpen dat het te vroeg is voor ambulante therapie .
Daardoor zitten jullie nu in de problemen.
Op dit gebied heb ik helaas geen raad voor je .
Maar bedenk , je kinderen komen op de éérste plaats .
Probeer samen met familie een oplossing te zoeken.
En blijf aandringen bij de kliniek .
Niet opgeven.
Spijtig dat ze daar niet begrijpen dat het te vroeg is voor ambulante therapie .
Daardoor zitten jullie nu in de problemen.
Op dit gebied heb ik helaas geen raad voor je .
Maar bedenk , je kinderen komen op de éérste plaats .
Probeer samen met familie een oplossing te zoeken.
En blijf aandringen bij de kliniek .
Niet opgeven.
anoniem_323253 wijzigde dit bericht op 08-03-2020 20:19
Reden: Typfout
Reden: Typfout
0.35% gewijzigd
zondag 8 maart 2020 om 20:29
Marnamai schreef: ↑08-03-2020 20:01Vraag zal zijn uit wat die ambulante zorg zal bestaan.
Als dat 1 keer per week een gesprek van een half uur of een uur is zou ik me daar helaas niet al te veel bij voorstellen.
Die psych oordeelt dan ook maar alleen op wat ie dan ziet.
En dan moet ie zelf nog willen gaan én meewerken.
Fijn wel dat je zijn familie mee hebt in 't verhaal.
Wij zijn dus ook bang dat de ambulante hulp niks zal voorstellen.
zondag 8 maart 2020 om 20:35
Sterrenwacht007 schreef: ↑08-03-2020 20:18Geef het tijd . Eens zijn medicatie op punt staat , zal hij weer normaal kunnen functioneren.
Spijtig dat ze daar niet begrijpen dat het te vroeg is voor ambulante therapie .
Daardoor zitten jullie nu in de problemen.
Op dit gebied heb ik helaas geen raad voor je .
Maar bedenk , je kinderen komen op de éérste plaats .
Probeer samen met familie een oplossing te zoeken.
En blijf aandringen bij de kliniek .
Niet opgeven.
Hij dreigt al dat hij de lithium niet gaat nemen. En zijn spiegel is nog aan de lage kant. Ik vindt het onbegrijpelijk dat wij als familie zeggen niet laten gaan dat ze daar niet naar luisteren.
We geven niet op maar we zijn wel moe. Zodra hij uit de kliniek is kunnen we niks meer, alleen maar weer crisisdienst bellen, 112 bellen. En dus hele duidelijke grenzen stellen waar hij zich niet aan gaat houden. Alleen maar drama.
Ik kies inderdaad voor de kinderen. Ik zie er erg tegenop
zondag 8 maart 2020 om 21:35
Wat een gedoe. Het ‘vervelende’ aan hoe de zorg met psychiatrisch patiënten omgaat, is dat mensen zelf om hulp moeten vragen. Laat dat ziekte-inzicht nou net dátgene zijn wat iemand met wanen niet heeft. Vandaar dat er pas ingegrepen wordt als iemand echt een gevaar is voor zichzelf of de omgeving. En zelfs over de mate van gevaar is dan nog discussie.Hoopa schreef: ↑08-03-2020 20:35Hij dreigt al dat hij de lithium niet gaat nemen. En zijn spiegel is nog aan de lage kant. Ik vindt het onbegrijpelijk dat wij als familie zeggen niet laten gaan dat ze daar niet naar luisteren.
We geven niet op maar we zijn wel moe. Zodra hij uit de kliniek is kunnen we niks meer, alleen maar weer crisisdienst bellen, 112 bellen. En dus hele duidelijke grenzen stellen waar hij zich niet aan gaat houden. Alleen maar drama.
Ik kies inderdaad voor de kinderen. Ik zie er erg tegenop
Maar je keuze voor de kinderen is de enige juiste. Sterkte, want het is niet eenvoudig.
zondag 8 maart 2020 om 21:51
Precies dat ja. Hij heeft geen ziekte inzicht. Hij is niet gek, de rest van de wereld is gek.Maandag27 schreef: ↑08-03-2020 21:35Wat een gedoe. Het ‘vervelende’ aan hoe de zorg met psychiatrisch patiënten omgaat, is dat mensen zelf om hulp moeten vragen. Laat dat ziekte-inzicht nou net dátgene zijn wat iemand met wanen niet heeft. Vandaar dat er pas ingegrepen wordt als iemand echt een gevaar is voor zichzelf of de omgeving. En zelfs over de mate van gevaar is dan nog discussie.
Maar je keuze voor de kinderen is de enige juiste. Sterkte, want het is niet eenvoudig.
Als familie wil je escalatie verkomen want dat is voor hem ook een trauma maar ja daar denken de instanties anders over.

maandag 9 maart 2020 om 00:26
Wat naar dat jullie in deze situatie zitten. Heftig voor de kinderen ook.
Mijn ervaring is heel anders; toen mijn man op de gesloten afdeling zat, had ik een goed contact met zijn hulpverleners, en was ik bij alle gesprekken met de psychiater aanwezig. Hij is ook eerst twee keer "op proef" een weekend thuisgeweest. Na zijn ontslag kreeg hij twee keer per week IHT, maar dat mocht ook vaker.
Bij ons is het dus goed gegaan, maar verhalen zoals de jouwe hoor ik vaker. Ik raad je aan om toch op je strepen te blijven staan, en een gesprek aan te vragen met de dienstdoende psychiater. Misschien krijg je dan meer helderheid over hun handelen.
Kijk eens op de website van Plusminus (de patientenvereniging) en van Ypsilon (voor naasten van mensen met een psychosegevoeligheid).
Ik wens jullie heel veel sterkte!
Mijn ervaring is heel anders; toen mijn man op de gesloten afdeling zat, had ik een goed contact met zijn hulpverleners, en was ik bij alle gesprekken met de psychiater aanwezig. Hij is ook eerst twee keer "op proef" een weekend thuisgeweest. Na zijn ontslag kreeg hij twee keer per week IHT, maar dat mocht ook vaker.
Bij ons is het dus goed gegaan, maar verhalen zoals de jouwe hoor ik vaker. Ik raad je aan om toch op je strepen te blijven staan, en een gesprek aan te vragen met de dienstdoende psychiater. Misschien krijg je dan meer helderheid over hun handelen.
Kijk eens op de website van Plusminus (de patientenvereniging) en van Ypsilon (voor naasten van mensen met een psychosegevoeligheid).
Ik wens jullie heel veel sterkte!
maandag 9 maart 2020 om 02:50
hoi Hoopa,
het klinkt mij helaas erg bekend in de oren.
Ik had ( nu ongeveer 12 jaar geleden) ook een aantal jaren een relatie met een partner, die bipolair bleek te zijn. en het aller moeilijkste ervan was dat hij ook geen ziekte inzicht had.
Dus het moest dan dus ook 'fout' gaan eer hij geholpen werd. En dat ging het ook. Hij deed mij niets aan, maar is wel wegens agressief gedrag tegen mensen op straat opgepakt. En dan belde de politie van een paar steden verderop dat ze hem (lopend op de A4 middenberm) van de snelweg gehaald hadden, of dat hij aan een boodschappen tas hing van een mevrouw om haar appeltaart te eten. Ze hadden dan 8 politie agenten nodig om hem tegen de vloer te krijgen.
En dan dus met rechterlijke machtiging wéér in de gesloten afdeling. En weer medicijnen erin, cursussen en lessen in zin ziekte en steeds een beetje meer naar buiten.
En dan over naar de ambulante zorg en dus weer thuis.
Hoe vaak ik niet 'sterkte he?' toegewenst kreeg van de behandelaars en dat je dan s'nachts je compleet manische partner weer mag gaan zoeken op straat/ allerlei rare fratsen in huis moet toestaan/ tot kalmte mag zien te krijgen. Dat was afschuwelijk.
Na iedere gedwongen opname mocht hij dan beetje bij beetje ook weer naar huis. Tot na de 3e keer (geloof ik) dat hij helemaal thuis mocht gaan wonen, met een wekelijkse afspraak bij een maatschappelijk werker. Maar ik kon het niet meer.
Ik durfde het niet meer aan. Wij hadden (godzijdank) geen kinderen nog. Maar ik was gesloopt.
Hij zag maar niet in dat hij zelf de sleutel tot gezond gedrag was. Hij zat ook aan de lithium en nog wat andere dingen, maar hij voelde zich weer goed en dus.... stopte hij met het gebruik. en dan ging ie weer padje af.
Ik heb zoooo vaak aan die behandelaars gevraagd, hoe kan ik dit nou volhouden, hoe kunnen jullie mij helpen, wat kan ik verwachten voor de toekomst, hoe kunnen we nou zorgen dat hij het goed blijft doen, wie kan ik bellen voor hulp, maar ik kreeg nooit een bruikbaar antwoord. prognoses geven doen ze niet, advies ook nauwelijks, hulp voor mij was er niet. het was altijd dat handje en 'sterkte he'.
Dus ik heb helaas niet de positiviteit die je vraagt in je openingspost.
en ik zit te denken hoe je aan je kinderen kunt uitleggen waarom je "hem net helpt". eigenlijk denk ik dat je misschien kunt uitleggen dat, als jij helpt, de artsen dan niets meer doen (oftwel, het moet fout gaan voordat ze hem weer opnemen)
en beetje als die oude vergelijking, er ligt een zak chips voor je neus. als je kunt wachten krijg je de hele zak, maar als je nu een handje pakt, dan is de rest niet meer voor je. Misschien klinkt dit raar als ik dit zo schrijf, maar ik denk dat het wel -misschien- hopelijk helpt met wat ik bedoel te zeggen. Als jij hem nu opneemt in huis, dan is dat het handje chips. maar als je hem juist niet helpt, dan is die zak chips van grotere orde en alstie klapt, dan komen die behandelaars in actie.
Jij kunt je man niet helpen. het is een veel te moeilijke ziekte die hijzelf niet onderkent. Net als bij mijn partner destijds.
Het enige wat nodig is, is dat die artsen/behandelaars zien dat hij een gevaar is voor zichzelf/anderen. DAN pas kunnen ze actie ondernemen. Dus het moet eerst -helaas- weer fout gaan, zodat hij kan worden opgenomen.
Ik had destijds wel een noodnummer gekregen van zijn maatschappelijk werker. Heb ik dan ook lustig gebruik van mogen maken.
(om dan te horen dat de dag erna hij voor een gesprek mag komen, waarin partner dan zei dat het allemaal helemaal prima met hem ging. en we dus weer mochten gaan. handje en 'sterkte he'? )
Pas toen hij zichzelf uit het raam beukte om te vluchten voor de stemmen in zijn hoofd, toen stond per direct een psychiater met loeiende sirenes voor de deur.)
oi oi, wat was dat een moeilijke tijd.
Ik stuur je een digitale knuffel
en hou jezelf en je kinderen goed in de gaten en vooral veilig, Jullie kunnen je partner niet redden/genezen/helpen. je kunt het alleen melden zodra het gevaar opduikt voor hemzelf of iemand anders. Pas dan kunnen ze hem ophalen en behandelen. in alle andere gevallen moet hijzelf zich melden. (en dat doet een manisch iemand natuurlijk nooit)
En eens met de mensen voor mij die het al schreven, iinderaad, NIET in huis nemen. Je kinderen raken daar veel te veel bij betrokken, krijgen traumatische scenes te zien en jij mag dan gaan redderen. Dat sloopt je.
Toen ik ook aangaf dat ik mijn partner niet meer thuis wilde, toen hebben ze hem langer gehouden en zijn met/voor hem woonruimte gaan zoeken. hou dus vol dat je partner niet kan komen. (en voor je kinderen, als je partner niet bij jullie thuis komt, wordt hij beter geholpen door de artsen. denk aan dat stomme zakje chips)
het klinkt mij helaas erg bekend in de oren.

Ik had ( nu ongeveer 12 jaar geleden) ook een aantal jaren een relatie met een partner, die bipolair bleek te zijn. en het aller moeilijkste ervan was dat hij ook geen ziekte inzicht had.
Dus het moest dan dus ook 'fout' gaan eer hij geholpen werd. En dat ging het ook. Hij deed mij niets aan, maar is wel wegens agressief gedrag tegen mensen op straat opgepakt. En dan belde de politie van een paar steden verderop dat ze hem (lopend op de A4 middenberm) van de snelweg gehaald hadden, of dat hij aan een boodschappen tas hing van een mevrouw om haar appeltaart te eten. Ze hadden dan 8 politie agenten nodig om hem tegen de vloer te krijgen.
En dan dus met rechterlijke machtiging wéér in de gesloten afdeling. En weer medicijnen erin, cursussen en lessen in zin ziekte en steeds een beetje meer naar buiten.
En dan over naar de ambulante zorg en dus weer thuis.
Hoe vaak ik niet 'sterkte he?' toegewenst kreeg van de behandelaars en dat je dan s'nachts je compleet manische partner weer mag gaan zoeken op straat/ allerlei rare fratsen in huis moet toestaan/ tot kalmte mag zien te krijgen. Dat was afschuwelijk.
Na iedere gedwongen opname mocht hij dan beetje bij beetje ook weer naar huis. Tot na de 3e keer (geloof ik) dat hij helemaal thuis mocht gaan wonen, met een wekelijkse afspraak bij een maatschappelijk werker. Maar ik kon het niet meer.
Ik durfde het niet meer aan. Wij hadden (godzijdank) geen kinderen nog. Maar ik was gesloopt.
Hij zag maar niet in dat hij zelf de sleutel tot gezond gedrag was. Hij zat ook aan de lithium en nog wat andere dingen, maar hij voelde zich weer goed en dus.... stopte hij met het gebruik. en dan ging ie weer padje af.
Ik heb zoooo vaak aan die behandelaars gevraagd, hoe kan ik dit nou volhouden, hoe kunnen jullie mij helpen, wat kan ik verwachten voor de toekomst, hoe kunnen we nou zorgen dat hij het goed blijft doen, wie kan ik bellen voor hulp, maar ik kreeg nooit een bruikbaar antwoord. prognoses geven doen ze niet, advies ook nauwelijks, hulp voor mij was er niet. het was altijd dat handje en 'sterkte he'.
Dus ik heb helaas niet de positiviteit die je vraagt in je openingspost.
en ik zit te denken hoe je aan je kinderen kunt uitleggen waarom je "hem net helpt". eigenlijk denk ik dat je misschien kunt uitleggen dat, als jij helpt, de artsen dan niets meer doen (oftwel, het moet fout gaan voordat ze hem weer opnemen)
en beetje als die oude vergelijking, er ligt een zak chips voor je neus. als je kunt wachten krijg je de hele zak, maar als je nu een handje pakt, dan is de rest niet meer voor je. Misschien klinkt dit raar als ik dit zo schrijf, maar ik denk dat het wel -misschien- hopelijk helpt met wat ik bedoel te zeggen. Als jij hem nu opneemt in huis, dan is dat het handje chips. maar als je hem juist niet helpt, dan is die zak chips van grotere orde en alstie klapt, dan komen die behandelaars in actie.
Jij kunt je man niet helpen. het is een veel te moeilijke ziekte die hijzelf niet onderkent. Net als bij mijn partner destijds.
Het enige wat nodig is, is dat die artsen/behandelaars zien dat hij een gevaar is voor zichzelf/anderen. DAN pas kunnen ze actie ondernemen. Dus het moet eerst -helaas- weer fout gaan, zodat hij kan worden opgenomen.
Ik had destijds wel een noodnummer gekregen van zijn maatschappelijk werker. Heb ik dan ook lustig gebruik van mogen maken.

Pas toen hij zichzelf uit het raam beukte om te vluchten voor de stemmen in zijn hoofd, toen stond per direct een psychiater met loeiende sirenes voor de deur.)
oi oi, wat was dat een moeilijke tijd.

Ik stuur je een digitale knuffel

En eens met de mensen voor mij die het al schreven, iinderaad, NIET in huis nemen. Je kinderen raken daar veel te veel bij betrokken, krijgen traumatische scenes te zien en jij mag dan gaan redderen. Dat sloopt je.
Toen ik ook aangaf dat ik mijn partner niet meer thuis wilde, toen hebben ze hem langer gehouden en zijn met/voor hem woonruimte gaan zoeken. hou dus vol dat je partner niet kan komen. (en voor je kinderen, als je partner niet bij jullie thuis komt, wordt hij beter geholpen door de artsen. denk aan dat stomme zakje chips)

pilamie wijzigde dit bericht op 09-03-2020 02:51
Reden: typos
Reden: typos
6.48% gewijzigd
maandag 9 maart 2020 om 07:28
Het verhaal van Pilamie met die chips-zak is een goede voor je kinderen denk ik. Wat hier ook hielp in de communicatie was verschil maken tussen mens en ziekte. Zoals je tegen kinderen niet zegt ‘jij bent fout’, maar wel ‘je doet het fout’, kun je dat met dit soort ziektes ook
‘Papas ziekte maakt dat hij nare rare dingen zegt en niet snapt dat hij dat doet. Pas als de dokters hem daar bij helpen kun je weer gewoon met hem praten. Maar het lastige is, dat de ziekte er ook voor zorgt dat papa zich juist niet wil laten helpen. Daarom is het beter dat hij ergens anders is. Waar ze goed voor hem zorgen en zijn ziekte bestrijden of waardoor hij merkt dat de ziekte hem in de problemen brengt en hij hulp wil aannemen’
‘Papas ziekte maakt dat hij nare rare dingen zegt en niet snapt dat hij dat doet. Pas als de dokters hem daar bij helpen kun je weer gewoon met hem praten. Maar het lastige is, dat de ziekte er ook voor zorgt dat papa zich juist niet wil laten helpen. Daarom is het beter dat hij ergens anders is. Waar ze goed voor hem zorgen en zijn ziekte bestrijden of waardoor hij merkt dat de ziekte hem in de problemen brengt en hij hulp wil aannemen’
maandag 9 maart 2020 om 08:14
Ik heb de jongens uitgelegd dat zijn hersens ziek zijn, dat als je hersens te snel gaan en niet genoeg rust je raar gaat doen. Net als een accu van een auto, die moet ook opladen anders gaat hij stuk, net als dat je je telefoon moet opladen anders gaat ie uit. Wij als volwassenen snappen dat zolang hij zelf geen inzicht heeft er geen beginnen aan is. De kids snappen dat nog niet. Hoewel ze steeds meer zien dat zijn gedrag zo afwijkend is dat het eng wordt.
Ik snap niet dat een hulpinstantie iemand laten gaan waarvan ze weten dat hij nog een keer opgenomen gaat worden omdat hij nog steeds wanen heeft. Ze weten dat hij met dit gedrag zijn leven sloopt, werk, relaties, financieel. Ze weten wat er bij dit ziektebeeld hoort, geen inzicht en ik ben niet ziek. Onbegrijpelijk
Ik snap niet dat een hulpinstantie iemand laten gaan waarvan ze weten dat hij nog een keer opgenomen gaat worden omdat hij nog steeds wanen heeft. Ze weten dat hij met dit gedrag zijn leven sloopt, werk, relaties, financieel. Ze weten wat er bij dit ziektebeeld hoort, geen inzicht en ik ben niet ziek. Onbegrijpelijk