Psyche
alle pijlers
Mijn partner is manisch depressief
zondag 8 maart 2020 om 16:43
Hoi,
Ik ben nieuw hier. ik ben een vrouw van 42, moeder van 2 jongens van 11 en bijna 15 en mijn vriend is manisch depressief.
Eigenlijk is de ellende 5 jaar geleden begonnen toen vriendlief depressief werd toen hij zijn baan verloor, zo depressief dat hij zijn bed niet meer uit kwam en in een hoekje van bank zat. Uit eindelijk heb ik de huisarts thuis laten komen en hem de keus gesteld of je laat je behandelen of ik ga weg. Hij ging aan de medicijnen en ging het iets beter. Toen werd hij opeens heel obsessief met bepaalde dingen, heel actief en eigenlijk gewoon eng. Natuurlijk wilde hij geen hulp want er was niks aan de hand alleen sliep hij slecht maar daar ging hij dan voor blowen......ik ben anti drugs, ik drink geen alcohol door een zeer slechte jeugd met een verslaafde moeder dus dat viel niet zo goed bij mij. Toen is hij het stiekem gaan doen en maar ontkennen terwijl zelfs de kinderen zeiden uhhh papa doet wel vreemd he....Ook bleef hij geld als water uitgeven terwijl dat niet kon dus we kwamen in de financiële problemen, zijn hulpverlener van het GGZ wilde niet luisteren want hij is niet mijn hulpverlener dus hij kon niks met mijn zorgen. In 2018 ging het echt niet meer dus voor mij was er geen andere oplossing dan de relatie verbreken en het koophuis waar we in zaten te koop te zetten. Daar schrok hij zo erg van dat hij weer in een depressie schoot. Hij is bij zijn ouders gaan wonen en ik met de jongens in een huurhuis, hij wilde erg echt alles aan doen en deed ook echt zijn best dus na een paar maanden was hij meer bij ons dan bij zijn ouders. We besloten het langzaam aan te doen en hij leek stabiel. Tot aan afgelopen kerst....toen kreeg hij een nieuwe baan en ging 80 uur per week werken, dat moest niet voor de functie, dat wilde zijn baas ook niet, dat wilde wij ook niet maar hij was niet meer stuiten. Hij werd steeds manischer tot het moment dat hij begon rond te zwerven, te vertellen dat hij miljonair is, dat de baas is van alles enz enz. Wij als familie hebben er alles aan gedaan om hem te laten opnemen maar daar moet het eerst voor escaleren en dat is ook gebeurt. 7 februari is hij afgevoerd door de politie naar een gesloten afdeling van de GGZ....op een vreselijke manier die de kinderen gelukkig niet hebben gezien. Hij is gesedeerd en heeft 19 uur geslapen. 15 februari is uit de kliniek ontsnapt door het dak op te klimmen en 7 meter naar beneden te springen....
En dat moesten wij de kliniek vertellen want hij belde ons dat hij op het station stond....kliniek had niks door. Eind van de dag is hij opgepakt door de politie en weer terug gebracht.
Hij is nog steeds manisch, is heeeeel erg boos op alles en iedereen en leeft in zijn eigen realiteit en hij komt morgen naar huis......wij als familie snappen hier geen houtje van.
Iedereen in paniek, kids in paniek want wij weten wat dit niet goed kan aflopen. Kliniek zegt ja hij is niet meer psychotisch dus de ambulante zorg gaat het nu overnemen. Ik roep al 4 weken houden jullie er rekening mee dat er kinderen in het spel zijn??? Niemand luistert.
Wij als familie staan machteloos maar moeten hem wel morgen ophalen. Hoe lang kan het goed gaan. Ondertussen ben ik zo ver dat ik met de kinderen heb afgesproken dat als hij gedrag laat zien wat wij niet willen, blowen, boos doen enz, dat hij weg moet uit het huis. Of hij nou wilt of niet. Wij hebben als familie een noodplan opgesteld want wij zien dat hij absoluut nog niet ´normaal´is.
Iemand die hier ook ervaring mee heeft?? Iemand die kan vertellen dat het allemaal goed komt? Ik ben niet meer positief en ben bang dat ik alleen nog maar voor de kids kan kiezen en hem deur moet wijzen met alle gevolgen van dien.
Thanx,
Ik ben nieuw hier. ik ben een vrouw van 42, moeder van 2 jongens van 11 en bijna 15 en mijn vriend is manisch depressief.
Eigenlijk is de ellende 5 jaar geleden begonnen toen vriendlief depressief werd toen hij zijn baan verloor, zo depressief dat hij zijn bed niet meer uit kwam en in een hoekje van bank zat. Uit eindelijk heb ik de huisarts thuis laten komen en hem de keus gesteld of je laat je behandelen of ik ga weg. Hij ging aan de medicijnen en ging het iets beter. Toen werd hij opeens heel obsessief met bepaalde dingen, heel actief en eigenlijk gewoon eng. Natuurlijk wilde hij geen hulp want er was niks aan de hand alleen sliep hij slecht maar daar ging hij dan voor blowen......ik ben anti drugs, ik drink geen alcohol door een zeer slechte jeugd met een verslaafde moeder dus dat viel niet zo goed bij mij. Toen is hij het stiekem gaan doen en maar ontkennen terwijl zelfs de kinderen zeiden uhhh papa doet wel vreemd he....Ook bleef hij geld als water uitgeven terwijl dat niet kon dus we kwamen in de financiële problemen, zijn hulpverlener van het GGZ wilde niet luisteren want hij is niet mijn hulpverlener dus hij kon niks met mijn zorgen. In 2018 ging het echt niet meer dus voor mij was er geen andere oplossing dan de relatie verbreken en het koophuis waar we in zaten te koop te zetten. Daar schrok hij zo erg van dat hij weer in een depressie schoot. Hij is bij zijn ouders gaan wonen en ik met de jongens in een huurhuis, hij wilde erg echt alles aan doen en deed ook echt zijn best dus na een paar maanden was hij meer bij ons dan bij zijn ouders. We besloten het langzaam aan te doen en hij leek stabiel. Tot aan afgelopen kerst....toen kreeg hij een nieuwe baan en ging 80 uur per week werken, dat moest niet voor de functie, dat wilde zijn baas ook niet, dat wilde wij ook niet maar hij was niet meer stuiten. Hij werd steeds manischer tot het moment dat hij begon rond te zwerven, te vertellen dat hij miljonair is, dat de baas is van alles enz enz. Wij als familie hebben er alles aan gedaan om hem te laten opnemen maar daar moet het eerst voor escaleren en dat is ook gebeurt. 7 februari is hij afgevoerd door de politie naar een gesloten afdeling van de GGZ....op een vreselijke manier die de kinderen gelukkig niet hebben gezien. Hij is gesedeerd en heeft 19 uur geslapen. 15 februari is uit de kliniek ontsnapt door het dak op te klimmen en 7 meter naar beneden te springen....
En dat moesten wij de kliniek vertellen want hij belde ons dat hij op het station stond....kliniek had niks door. Eind van de dag is hij opgepakt door de politie en weer terug gebracht.
Hij is nog steeds manisch, is heeeeel erg boos op alles en iedereen en leeft in zijn eigen realiteit en hij komt morgen naar huis......wij als familie snappen hier geen houtje van.
Iedereen in paniek, kids in paniek want wij weten wat dit niet goed kan aflopen. Kliniek zegt ja hij is niet meer psychotisch dus de ambulante zorg gaat het nu overnemen. Ik roep al 4 weken houden jullie er rekening mee dat er kinderen in het spel zijn??? Niemand luistert.
Wij als familie staan machteloos maar moeten hem wel morgen ophalen. Hoe lang kan het goed gaan. Ondertussen ben ik zo ver dat ik met de kinderen heb afgesproken dat als hij gedrag laat zien wat wij niet willen, blowen, boos doen enz, dat hij weg moet uit het huis. Of hij nou wilt of niet. Wij hebben als familie een noodplan opgesteld want wij zien dat hij absoluut nog niet ´normaal´is.
Iemand die hier ook ervaring mee heeft?? Iemand die kan vertellen dat het allemaal goed komt? Ik ben niet meer positief en ben bang dat ik alleen nog maar voor de kids kan kiezen en hem deur moet wijzen met alle gevolgen van dien.
Thanx,
dinsdag 17 maart 2020 om 19:43
Hoi Dames,
En toen was daar Carona....Alle face tot face gesprekken worden afgezegd, zitting wordt uitgesteld en je moet zoveel mogelijk binnen blijven.....Ik snap het helemaal maar jeetje ben ik blij dat ik 3 dagen werk en dat absoluut niet thuis kan doen
.
Ik wordt vrijdag gebeld door de poh van de huisarts maar ook die kan weinig doen behalve mij aanhoren. Adem in, adem uit...pffff
En toen was daar Carona....Alle face tot face gesprekken worden afgezegd, zitting wordt uitgesteld en je moet zoveel mogelijk binnen blijven.....Ik snap het helemaal maar jeetje ben ik blij dat ik 3 dagen werk en dat absoluut niet thuis kan doen
.Ik wordt vrijdag gebeld door de poh van de huisarts maar ook die kan weinig doen behalve mij aanhoren. Adem in, adem uit...pffff
