Psyche
alle pijlers
Mijn partner is manisch depressief
zondag 8 maart 2020 om 16:43
Hoi,
Ik ben nieuw hier. ik ben een vrouw van 42, moeder van 2 jongens van 11 en bijna 15 en mijn vriend is manisch depressief.
Eigenlijk is de ellende 5 jaar geleden begonnen toen vriendlief depressief werd toen hij zijn baan verloor, zo depressief dat hij zijn bed niet meer uit kwam en in een hoekje van bank zat. Uit eindelijk heb ik de huisarts thuis laten komen en hem de keus gesteld of je laat je behandelen of ik ga weg. Hij ging aan de medicijnen en ging het iets beter. Toen werd hij opeens heel obsessief met bepaalde dingen, heel actief en eigenlijk gewoon eng. Natuurlijk wilde hij geen hulp want er was niks aan de hand alleen sliep hij slecht maar daar ging hij dan voor blowen......ik ben anti drugs, ik drink geen alcohol door een zeer slechte jeugd met een verslaafde moeder dus dat viel niet zo goed bij mij. Toen is hij het stiekem gaan doen en maar ontkennen terwijl zelfs de kinderen zeiden uhhh papa doet wel vreemd he....Ook bleef hij geld als water uitgeven terwijl dat niet kon dus we kwamen in de financiële problemen, zijn hulpverlener van het GGZ wilde niet luisteren want hij is niet mijn hulpverlener dus hij kon niks met mijn zorgen. In 2018 ging het echt niet meer dus voor mij was er geen andere oplossing dan de relatie verbreken en het koophuis waar we in zaten te koop te zetten. Daar schrok hij zo erg van dat hij weer in een depressie schoot. Hij is bij zijn ouders gaan wonen en ik met de jongens in een huurhuis, hij wilde erg echt alles aan doen en deed ook echt zijn best dus na een paar maanden was hij meer bij ons dan bij zijn ouders. We besloten het langzaam aan te doen en hij leek stabiel. Tot aan afgelopen kerst....toen kreeg hij een nieuwe baan en ging 80 uur per week werken, dat moest niet voor de functie, dat wilde zijn baas ook niet, dat wilde wij ook niet maar hij was niet meer stuiten. Hij werd steeds manischer tot het moment dat hij begon rond te zwerven, te vertellen dat hij miljonair is, dat de baas is van alles enz enz. Wij als familie hebben er alles aan gedaan om hem te laten opnemen maar daar moet het eerst voor escaleren en dat is ook gebeurt. 7 februari is hij afgevoerd door de politie naar een gesloten afdeling van de GGZ....op een vreselijke manier die de kinderen gelukkig niet hebben gezien. Hij is gesedeerd en heeft 19 uur geslapen. 15 februari is uit de kliniek ontsnapt door het dak op te klimmen en 7 meter naar beneden te springen....
En dat moesten wij de kliniek vertellen want hij belde ons dat hij op het station stond....kliniek had niks door. Eind van de dag is hij opgepakt door de politie en weer terug gebracht.
Hij is nog steeds manisch, is heeeeel erg boos op alles en iedereen en leeft in zijn eigen realiteit en hij komt morgen naar huis......wij als familie snappen hier geen houtje van.
Iedereen in paniek, kids in paniek want wij weten wat dit niet goed kan aflopen. Kliniek zegt ja hij is niet meer psychotisch dus de ambulante zorg gaat het nu overnemen. Ik roep al 4 weken houden jullie er rekening mee dat er kinderen in het spel zijn??? Niemand luistert.
Wij als familie staan machteloos maar moeten hem wel morgen ophalen. Hoe lang kan het goed gaan. Ondertussen ben ik zo ver dat ik met de kinderen heb afgesproken dat als hij gedrag laat zien wat wij niet willen, blowen, boos doen enz, dat hij weg moet uit het huis. Of hij nou wilt of niet. Wij hebben als familie een noodplan opgesteld want wij zien dat hij absoluut nog niet ´normaal´is.
Iemand die hier ook ervaring mee heeft?? Iemand die kan vertellen dat het allemaal goed komt? Ik ben niet meer positief en ben bang dat ik alleen nog maar voor de kids kan kiezen en hem deur moet wijzen met alle gevolgen van dien.
Thanx,
Ik ben nieuw hier. ik ben een vrouw van 42, moeder van 2 jongens van 11 en bijna 15 en mijn vriend is manisch depressief.
Eigenlijk is de ellende 5 jaar geleden begonnen toen vriendlief depressief werd toen hij zijn baan verloor, zo depressief dat hij zijn bed niet meer uit kwam en in een hoekje van bank zat. Uit eindelijk heb ik de huisarts thuis laten komen en hem de keus gesteld of je laat je behandelen of ik ga weg. Hij ging aan de medicijnen en ging het iets beter. Toen werd hij opeens heel obsessief met bepaalde dingen, heel actief en eigenlijk gewoon eng. Natuurlijk wilde hij geen hulp want er was niks aan de hand alleen sliep hij slecht maar daar ging hij dan voor blowen......ik ben anti drugs, ik drink geen alcohol door een zeer slechte jeugd met een verslaafde moeder dus dat viel niet zo goed bij mij. Toen is hij het stiekem gaan doen en maar ontkennen terwijl zelfs de kinderen zeiden uhhh papa doet wel vreemd he....Ook bleef hij geld als water uitgeven terwijl dat niet kon dus we kwamen in de financiële problemen, zijn hulpverlener van het GGZ wilde niet luisteren want hij is niet mijn hulpverlener dus hij kon niks met mijn zorgen. In 2018 ging het echt niet meer dus voor mij was er geen andere oplossing dan de relatie verbreken en het koophuis waar we in zaten te koop te zetten. Daar schrok hij zo erg van dat hij weer in een depressie schoot. Hij is bij zijn ouders gaan wonen en ik met de jongens in een huurhuis, hij wilde erg echt alles aan doen en deed ook echt zijn best dus na een paar maanden was hij meer bij ons dan bij zijn ouders. We besloten het langzaam aan te doen en hij leek stabiel. Tot aan afgelopen kerst....toen kreeg hij een nieuwe baan en ging 80 uur per week werken, dat moest niet voor de functie, dat wilde zijn baas ook niet, dat wilde wij ook niet maar hij was niet meer stuiten. Hij werd steeds manischer tot het moment dat hij begon rond te zwerven, te vertellen dat hij miljonair is, dat de baas is van alles enz enz. Wij als familie hebben er alles aan gedaan om hem te laten opnemen maar daar moet het eerst voor escaleren en dat is ook gebeurt. 7 februari is hij afgevoerd door de politie naar een gesloten afdeling van de GGZ....op een vreselijke manier die de kinderen gelukkig niet hebben gezien. Hij is gesedeerd en heeft 19 uur geslapen. 15 februari is uit de kliniek ontsnapt door het dak op te klimmen en 7 meter naar beneden te springen....
En dat moesten wij de kliniek vertellen want hij belde ons dat hij op het station stond....kliniek had niks door. Eind van de dag is hij opgepakt door de politie en weer terug gebracht.
Hij is nog steeds manisch, is heeeeel erg boos op alles en iedereen en leeft in zijn eigen realiteit en hij komt morgen naar huis......wij als familie snappen hier geen houtje van.
Iedereen in paniek, kids in paniek want wij weten wat dit niet goed kan aflopen. Kliniek zegt ja hij is niet meer psychotisch dus de ambulante zorg gaat het nu overnemen. Ik roep al 4 weken houden jullie er rekening mee dat er kinderen in het spel zijn??? Niemand luistert.
Wij als familie staan machteloos maar moeten hem wel morgen ophalen. Hoe lang kan het goed gaan. Ondertussen ben ik zo ver dat ik met de kinderen heb afgesproken dat als hij gedrag laat zien wat wij niet willen, blowen, boos doen enz, dat hij weg moet uit het huis. Of hij nou wilt of niet. Wij hebben als familie een noodplan opgesteld want wij zien dat hij absoluut nog niet ´normaal´is.
Iemand die hier ook ervaring mee heeft?? Iemand die kan vertellen dat het allemaal goed komt? Ik ben niet meer positief en ben bang dat ik alleen nog maar voor de kids kan kiezen en hem deur moet wijzen met alle gevolgen van dien.
Thanx,
maandag 9 maart 2020 om 08:27
Hij heeft een gedwongen opname, hij gaat nu met ontslag met een RM. Instantie zegt hij is zit niet meer in een psyhose dus niet meer in crisis dus ambulante hulp moet het overnemen want wij zijn crisis opvang. Hij is op een afschuwelijke manier afgevoerd dus zodra je het woord politie zegt vlucht hij. De verpleging van de kliniek zegt zelfs tja wij denken ook dat hij weer in psyhose gaat want hij zit nog in zijn eigen realiteit. Waarom laten ze hem dan gaan?viva-amber schreef: ↑09-03-2020 08:19Heb je er weleens over gedacht om via de CIZ een gedwongen opname aan te vragen?
maandag 9 maart 2020 om 09:37
omdat er giga veel bedden zijn weggehaald bij de GGZHoopa schreef: ↑09-03-2020 08:27Hij heeft een gedwongen opname, hij gaat nu met ontslag met een RM. Instantie zegt hij is zit niet meer in een psyhose dus niet meer in crisis dus ambulante hulp moet het overnemen want wij zijn crisis opvang. Hij is op een afschuwelijke manier afgevoerd dus zodra je het woord politie zegt vlucht hij. De verpleging van de kliniek zegt zelfs tja wij denken ook dat hij weer in psyhose gaat want hij zit nog in zijn eigen realiteit. Waarom laten ze hem dan gaan?
omdat ambulant , fact , iht dat nu op moet vangen
en jij , als familie
maandag 9 maart 2020 om 10:11
Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt met mijn parnter, maar dan zijn /waren bij mij geen kinderen in het spel.
Wat ik heb geleerd is; kies voor mezelf.
Hoe lastig het ook is omdat je van hem houdt, misschien is het beter voor jezelf als je hem verlaat.
Verwacht niet dat hij verandert. En als hij wél verandert duurt misschien wel jaren.
Voor jullie kinderen is rust en zekerheid belangrijk. Kan je dat bieden in deze situatie?
Voor jezelf kiezen en met de kinderen verder gaan is niet het einde van de wereld, maar wel wellicht het begin van een periode die beter en rooskleuriger is voor jou.
Sterkte!
Wat ik heb geleerd is; kies voor mezelf.
Hoe lastig het ook is omdat je van hem houdt, misschien is het beter voor jezelf als je hem verlaat.
Verwacht niet dat hij verandert. En als hij wél verandert duurt misschien wel jaren.
Voor jullie kinderen is rust en zekerheid belangrijk. Kan je dat bieden in deze situatie?
Voor jezelf kiezen en met de kinderen verder gaan is niet het einde van de wereld, maar wel wellicht het begin van een periode die beter en rooskleuriger is voor jou.
Sterkte!
maandag 9 maart 2020 om 13:23
maandag 9 maart 2020 om 14:38
Dank je wel. Moet gewoon bijna huilen. Dank je.turquasi schreef: ↑09-03-2020 13:23Hoe gaat het nu? Heb je een oog dicht kunnen doen vannacht?
hopelijk houd hij zich bij jullie een beetje in en escaleert het elders...
schrijf hier gewoon door als je wilt, dan kunnen wij je vertellen dat je het goed doet, dat je niet harteloos bent maar een topmoeder
Dat hij kwam was hij heel boos en ging gelijk weg met de auto ondanks alle medicijnen die hij krijgt waarmee je volgens mij niet mag rijden...
Hij gaat zijn geld halen..dus niemand weet waar hij is. Morgen moet hij om 3 uur naar zijn hulpverlener.
maandag 9 maart 2020 om 15:12
Ben toch benieuwd waar zijn geldboom dan staat!Hoopa schreef: ↑09-03-2020 14:38Dank je wel. Moet gewoon bijna huilen. Dank je.
Dat hij kwam was hij heel boos en ging gelijk weg met de auto ondanks alle medicijnen die hij krijgt waarmee je volgens mij niet mag rijden...
Hij gaat zijn geld halen..dus niemand weet waar hij is. Morgen moet hij om 3 uur naar zijn hulpverlener.
Gelukkig komt de escalatie tenminste ergens anders en niet thuis.
Let’s go Brandon!
maandag 9 maart 2020 om 16:27
maandag 9 maart 2020 om 16:32
[...]Hoopa schreef: ↑09-03-2020 08:27Hij heeft een gedwongen opname, hij gaat nu met ontslag met een RM. Instantie zegt hij is zit niet meer in een psyhose dus niet meer in crisis dus ambulante hulp moet het overnemen want wij zijn crisis opvang. Hij is op een afschuwelijke manier afgevoerd dus zodra je het woord politie zegt vlucht hij. De verpleging van de kliniek zegt zelfs tja wij denken ook dat hij weer in psyhose gaat want hij zit nog in zijn eigen realiteit. Waarom laten ze hem dan gaan?
moderatorviva wijzigde dit bericht op 10-03-2020 09:44
Reden: spam
Reden: spam
66.66% gewijzigd
maandag 9 maart 2020 om 18:49
Hoi Marja,
Ik ben zelf dochter van een zwaar verslaafde moeder die mij heel erg heeft mishandeld. Ik ben uit huis geplaatst voor mijn veiligheid. Ik had geen ouder die voor mij op kwam dus geloof mij ik ga voor mijn kinderen. Mijn huisarts is volledig op de hoogte, spreek haar meerdere keren per week. Ik blijf maar roepen er zijn twee kinderen in het spel. Niemand luistert.
Weet je wat zijn hulpverlener vandaag zei? Blijf nou maar gewoon rustig, zeker voor je kinderen, ook al is hij niet rustig en is hij boos. Ga er maar niet op in.
Ik wil niet dat mijn kinderen weer een escalatie moeten zien. Dus uit eindelijk moet ik een onmogelijk keuze maken. Onmogelijk voor alle partijen en ik snap niet dat de hulpinstanties dat niet inzien.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 10-03-2020 09:44
Reden: quote verwijderd
Reden: quote verwijderd
56.50% gewijzigd
maandag 9 maart 2020 om 19:38
maandag27 verwoord het mooi en Hoopa, jouw vergelijking met een telefoon/batterij is ook een goede.
En yup, hij wordt niet geholpen als hijzelf niet aan de bel trekt bij zijn behandelaars.
Terwijl dat juist een kenmerk van die ziekte is, het NIET erkennen dat het mis is. Ze komen alleen in actie als hij een gevaar is voor zichzelf/anderen of als hij zelf die hulp vraagt. (wat dus ziekte inzicht vereist). Zoniet, ze doen nix, nada, noppes. Op van tegen de muren op te gaan. met je gezonde hoofd dan ook nog. En ik heb wat muren van dichtbij gezien 
Vrijheidsbeperking is een hele zware maatregel en die nemen ze niet zonder 'bewijs'. Terwijl jij als partner -met je kinderen- dat hele voortraject van zijn ziekte over je heen ziet komen. Ik heb het zeer met je te doen.
Als je man NIET gaat inzien dat hij ziek is, zoals bij mij destijds, dan wordt dat een hopeloze herhaling van zetten.
Ik begrijp goed hoe je voelt. ik hoop van harte dat hij alsnog kan erkennen dat hij ziek is.
Mocht je hier stoom willen afblazen, ga gerust je gang. Ik lees niet iedere dag, maar zal je topic in de gaten houden. De medische wereld doet echt haar best, maar oh, in dit soort gevallen sta jij mooi buiten alle hulp om (behalve dan huisarts. Ik hoop dat die jou kan ondersteunen of je naar een praatgroep/ 1e lijn hulpverlener kan verwijzen waar jij je frustraties kwijt kunt)
En yup, hij wordt niet geholpen als hijzelf niet aan de bel trekt bij zijn behandelaars.
Terwijl dat juist een kenmerk van die ziekte is, het NIET erkennen dat het mis is. Ze komen alleen in actie als hij een gevaar is voor zichzelf/anderen of als hij zelf die hulp vraagt. (wat dus ziekte inzicht vereist). Zoniet, ze doen nix, nada, noppes. Op van tegen de muren op te gaan. met je gezonde hoofd dan ook nog. En ik heb wat muren van dichtbij gezien Vrijheidsbeperking is een hele zware maatregel en die nemen ze niet zonder 'bewijs'. Terwijl jij als partner -met je kinderen- dat hele voortraject van zijn ziekte over je heen ziet komen. Ik heb het zeer met je te doen.
Als je man NIET gaat inzien dat hij ziek is, zoals bij mij destijds, dan wordt dat een hopeloze herhaling van zetten.
Ik begrijp goed hoe je voelt. ik hoop van harte dat hij alsnog kan erkennen dat hij ziek is.
Mocht je hier stoom willen afblazen, ga gerust je gang. Ik lees niet iedere dag, maar zal je topic in de gaten houden. De medische wereld doet echt haar best, maar oh, in dit soort gevallen sta jij mooi buiten alle hulp om (behalve dan huisarts. Ik hoop dat die jou kan ondersteunen of je naar een praatgroep/ 1e lijn hulpverlener kan verwijzen waar jij je frustraties kwijt kunt)
maandag 9 maart 2020 om 19:44
ps. ik heb 1 van de keren dat het echt ook niet goed was met mijn partner, en ze hem ook naar buiten wilden laten gaan, een her gesprek met de rechter 'afgedwongen' en daarna ook met die man zelf gesproken. Ik heb hem kunnen uitleggen wat de situatie was en daarna is hij met mijn partner gaan praten. Die heel kalm overkwam maar godzijdank snapte die rechter dat het echt niet goed zat en partner nog veel te ziek was. toen kreeg hij 3 maanden extra RM uiteindelijk. 3 maanden!! anders had hij op straat gestaan. Ik was ze heel dankbaar dat de behandelende psych dat gesprek toch toen toegestaan had. . maar je stapt dan wel in de rol van behandelaar. en dat is zwaar. Geen idee of je dat kunt/wilt proberen VOORDAT ze hem laten gaan.
Ik vroeg zeg maar een soort second opinion waar jij zelf de rechter ook spreekt.
Ik vroeg zeg maar een soort second opinion waar jij zelf de rechter ook spreekt.
maandag 9 maart 2020 om 20:15
Hij is al vrij. Vandaag. En wij hebben eerdaags een rechtzetting om de zorgmaatregel met een half jaar te verlengen. Daar gaat zijn zusje heen want mij wil hij daar niet bij hebben...Hij wil mij bij geen gesprek want ik zeg de waarheid. Helaas is dat niet goed genoeg.pilamie schreef: ↑09-03-2020 19:44ps. ik heb 1 van de keren dat het echt ook niet goed was met mijn partner, en ze hem ook naar buiten wilden laten gaan, een her gesprek met de rechter 'afgedwongen' en daarna ook met die man zelf gesproken. Ik heb hem kunnen uitleggen wat de situatie was en daarna is hij met mijn partner gaan praten. Die heel kalm overkwam maar godzijdank snapte die rechter dat het echt niet goed zat en partner nog veel te ziek was. toen kreeg hij 3 maanden extra RM uiteindelijk. 3 maanden!! anders had hij op straat gestaan. Ik was ze heel dankbaar dat de behandelende psych dat gesprek toch toen toegestaan had. . maar je stapt dan wel in de rol van behandelaar. en dat is zwaar. Geen idee of je dat kunt/wilt proberen VOORDAT ze hem laten gaan.
Ik vroeg zeg maar een soort second opinion waar jij zelf de rechter ook spreekt.
dinsdag 10 maart 2020 om 03:04
dinsdag 10 maart 2020 om 07:55
Gadver. Het is zo naar als iemand door wanen helemaal niet door heeft welk effect zijn gedrag heeft en jullie ondertussen in angst zitten.
Zou inderdaad wel naar die zitting gaan. Zijn ziekte wil je er niet bij hebben, maar je bent er in het belang van je kinderen die bovenmatig door deze ziekte getroffen worden. En dat kun je de rechter wel duidelijk maken. Als je ‘vriend’ daarop heftig reageert, hoe naar ook, is het wel een escalatie ‘in het zicht van de hulpverleners’. Waarbij ze kunnen zien hoe zeer zijn gedrag niet zo veel te maken heeft of jij wel of niet rustig bent.
Heb je iemand die jou bij staat? Die mee kan gaan naar bv de zitting? Als laatste; hopelijk heb je school/bos/Kdv geïnformeerd. Dat ze kinderen niet aan vader mogen meegeven Ivm ziekte.
En, zoals meerderen zeggen, blijf hier gerust schrijven. Al kunnen we hem niet beter maken of helpen, hopelijk ondersteunt het jou.
Zou inderdaad wel naar die zitting gaan. Zijn ziekte wil je er niet bij hebben, maar je bent er in het belang van je kinderen die bovenmatig door deze ziekte getroffen worden. En dat kun je de rechter wel duidelijk maken. Als je ‘vriend’ daarop heftig reageert, hoe naar ook, is het wel een escalatie ‘in het zicht van de hulpverleners’. Waarbij ze kunnen zien hoe zeer zijn gedrag niet zo veel te maken heeft of jij wel of niet rustig bent.
Heb je iemand die jou bij staat? Die mee kan gaan naar bv de zitting? Als laatste; hopelijk heb je school/bos/Kdv geïnformeerd. Dat ze kinderen niet aan vader mogen meegeven Ivm ziekte.
En, zoals meerderen zeggen, blijf hier gerust schrijven. Al kunnen we hem niet beter maken of helpen, hopelijk ondersteunt het jou.
woensdag 11 maart 2020 om 15:51
Hoopa schreef: ↑09-03-2020 20:15Hij is al vrij. Vandaag. En wij hebben eerdaags een rechtzetting om de zorgmaatregel met een half jaar te verlengen. Daar gaat zijn zusje heen want mij wil hij daar niet bij hebben...Hij wil mij bij geen gesprek want ik zeg de waarheid. Helaas is dat niet goed genoeg.
Heftig Hoopa. Mag hij jou weghouden bij die zitting eigenlijk, wettelijk gezien?
donderdag 12 maart 2020 om 08:26
donderdag 12 maart 2020 om 08:33
To, ik lees al de hele tijd mee maar nog niet gereageerd. Wat een lastige situatie en wat moet je nu sterk zijn. In ieder geval fijn dat de huisarts achter je staat, al kan die nu niet veek betekenen.
Vertrouw je je schoonzus erop dat ze goed over kan brengen hoe het nu gaat? Heb je goed contact met haar?
Wat een hartverscheurende situatie, je partner kiest er niet voor, maar jij staat nu voor bijna onmogelijke keuzes. Ik hoop voor je dat de rechtszitting positief verloopt.
Vertrouw je je schoonzus erop dat ze goed over kan brengen hoe het nu gaat? Heb je goed contact met haar?
Wat een hartverscheurende situatie, je partner kiest er niet voor, maar jij staat nu voor bijna onmogelijke keuzes. Ik hoop voor je dat de rechtszitting positief verloopt.
