Psyche
alle pijlers
Mijn "held"....
maandag 6 oktober 2008 om 08:59
Het was iets van 6 uur in de ochtend, mijn vriendin was al naar huis en ik ontdek dat mijn portemonnee gejat is. Nergens te bekennen natuurlijk....
Ik kon niemand bereiken en had dus geen taxigeld meer, waarop ik besloot om naar huis te lopen (lang verhaal kort). Onderweg begon ik steeds meer overstuur te raken, het regende, ik had erg hoge hakken aan, was niet bepaald nuchter en het was doodstil op straat. Met uitzondering van een hele enge man die een paar keer voorbij was gefietst, was er helemaal niemand. Ik had al bijna een half uur gelopen en moest nog minstens een uur voordat ik thuis was. Alles wat ik wou was naar huis en wel nu!
En daar was ie ineens....een jonge knul op de fiets. Ouder dan 20 zal hij niet geweest zijn. Hij fietste bijna voorij en zag toen mijn betraande gezicht, tranen van frustratie, en stopte. Of alles goed met mij was. Nou nee! Dus ik alles uitleggen. Gaandeweg het verhaal raakte ik steeds meer overstuur en ik begon op een gegeven moment echt te snikken. Dus hij zegt dat ie in een studentenhuis dichtbij woont en dat ik daar wel ff mocht wachten of een taxi mocht bellen of iets. Ik had dus geen geld meer dus ik zou dan wachten op de eerste bus, die niet lang daarna zou rijden.
Daar aangekomen gaf hij me wat water en ik kalmeerde een beetje, maar was nog wel verdrietig. Ik dacht nog wat apart het was dat zo'n jonge knul die moeite deed. Zag hem echt als een puppy zeg maar, realiseerde me niet dat een jongen van 19 a 20 ook gewoon een volwassen man is...
Op een gegeven moment sloeg hij "troostend" zijn arm om me heen en voordat ik het wist begon hij ineens aan me te zitten. Ik was compleet perplex, de alcohol hielp ook niet want mijn hersenen leken wel in slow motion te werken. Aangemoedigd door mijn gebrek aan reactie, denk ik, ging hij verder en uiteindelijk...nou ja....alles dus. Het ging erg snel, ik had een rok aan dus geen belemmeringen van dien, en ik was compleet verbaasd. Hij trok me daarna onder de deken en hield me vast. Ik moest maar lekker gaan slapen vond ie en dan zou hij me straks naar huis brengen. Ik heb nog eventjes als versteend gelegen en ben niet lang nadat hij sliep, hij was ook niet nuchter, weggeglipt.
Onderweg naar huis heb ik allerlei mensen proberen te bellen, maar ik kon niemand bereiken. Uiteindelijk was mijn beltegoed ook op en kon ik alleen nog smsen (ik heb apart sms tegoed). Ten einde raad heb ik Rosanna, ook van dit forum, gesmst en die heeft me meteen teruggebeld. Aan de telefoon kon ik bijna alleen maar huilen, was compleet onverstaanbaar volgens mij, en Roos besloot mij op te halen onderweg. Gelukkig! De lieverd
Thuis natuurlijk eerst gedouched en daarna meerdere bakken koffie naar binnen gegooid. De kinderen waren niet thuis op dat moment wat me behoorlijk goed uitkwam.
En nou weet ik niet wat ik voel.... Voel ik mij verkracht? Nee, dat niet helemaal. Ik heb geen nee gezegd, ik heb niks gezegd. Ik voel me wel erg ongemakkelijk met mijn lijf, anders kan ik het niet beschrijven. Was ik gisteren nog doordrenkt met alcohol, vanochtend dringt het helemaal door. Ik snap niet dat ik daar intrapte! Ik! Ik die altijd wantrouwend is tegenover werkelijk iedereen! En terecht blijkt nu....
Of hij zich van kwaad bewust is weet ik niet. Misschien dacht hij dat hij me overgehaald had of zo...geen idee. Maar wat zijn intenties ook waren, dat hij misbruik heeft gemaakt van de situatie staat voor mij buiten kijf. Ik heb ook de hele tijd daar zitten snikken dat ik zo graag naar huis wilde...dat was hem volkomen duidelijk. Zal nooit meer zo stom zijn...in wat voor situatie ik me ook bevind. Niemand vertrouwen, dat is wel duidelijk.
En nou weet ik dus niet helemaal wat ik voel....
Ga maar eens werken geloof ik.
Ik kon niemand bereiken en had dus geen taxigeld meer, waarop ik besloot om naar huis te lopen (lang verhaal kort). Onderweg begon ik steeds meer overstuur te raken, het regende, ik had erg hoge hakken aan, was niet bepaald nuchter en het was doodstil op straat. Met uitzondering van een hele enge man die een paar keer voorbij was gefietst, was er helemaal niemand. Ik had al bijna een half uur gelopen en moest nog minstens een uur voordat ik thuis was. Alles wat ik wou was naar huis en wel nu!
En daar was ie ineens....een jonge knul op de fiets. Ouder dan 20 zal hij niet geweest zijn. Hij fietste bijna voorij en zag toen mijn betraande gezicht, tranen van frustratie, en stopte. Of alles goed met mij was. Nou nee! Dus ik alles uitleggen. Gaandeweg het verhaal raakte ik steeds meer overstuur en ik begon op een gegeven moment echt te snikken. Dus hij zegt dat ie in een studentenhuis dichtbij woont en dat ik daar wel ff mocht wachten of een taxi mocht bellen of iets. Ik had dus geen geld meer dus ik zou dan wachten op de eerste bus, die niet lang daarna zou rijden.
Daar aangekomen gaf hij me wat water en ik kalmeerde een beetje, maar was nog wel verdrietig. Ik dacht nog wat apart het was dat zo'n jonge knul die moeite deed. Zag hem echt als een puppy zeg maar, realiseerde me niet dat een jongen van 19 a 20 ook gewoon een volwassen man is...
Op een gegeven moment sloeg hij "troostend" zijn arm om me heen en voordat ik het wist begon hij ineens aan me te zitten. Ik was compleet perplex, de alcohol hielp ook niet want mijn hersenen leken wel in slow motion te werken. Aangemoedigd door mijn gebrek aan reactie, denk ik, ging hij verder en uiteindelijk...nou ja....alles dus. Het ging erg snel, ik had een rok aan dus geen belemmeringen van dien, en ik was compleet verbaasd. Hij trok me daarna onder de deken en hield me vast. Ik moest maar lekker gaan slapen vond ie en dan zou hij me straks naar huis brengen. Ik heb nog eventjes als versteend gelegen en ben niet lang nadat hij sliep, hij was ook niet nuchter, weggeglipt.
Onderweg naar huis heb ik allerlei mensen proberen te bellen, maar ik kon niemand bereiken. Uiteindelijk was mijn beltegoed ook op en kon ik alleen nog smsen (ik heb apart sms tegoed). Ten einde raad heb ik Rosanna, ook van dit forum, gesmst en die heeft me meteen teruggebeld. Aan de telefoon kon ik bijna alleen maar huilen, was compleet onverstaanbaar volgens mij, en Roos besloot mij op te halen onderweg. Gelukkig! De lieverd
Thuis natuurlijk eerst gedouched en daarna meerdere bakken koffie naar binnen gegooid. De kinderen waren niet thuis op dat moment wat me behoorlijk goed uitkwam.
En nou weet ik niet wat ik voel.... Voel ik mij verkracht? Nee, dat niet helemaal. Ik heb geen nee gezegd, ik heb niks gezegd. Ik voel me wel erg ongemakkelijk met mijn lijf, anders kan ik het niet beschrijven. Was ik gisteren nog doordrenkt met alcohol, vanochtend dringt het helemaal door. Ik snap niet dat ik daar intrapte! Ik! Ik die altijd wantrouwend is tegenover werkelijk iedereen! En terecht blijkt nu....
Of hij zich van kwaad bewust is weet ik niet. Misschien dacht hij dat hij me overgehaald had of zo...geen idee. Maar wat zijn intenties ook waren, dat hij misbruik heeft gemaakt van de situatie staat voor mij buiten kijf. Ik heb ook de hele tijd daar zitten snikken dat ik zo graag naar huis wilde...dat was hem volkomen duidelijk. Zal nooit meer zo stom zijn...in wat voor situatie ik me ook bevind. Niemand vertrouwen, dat is wel duidelijk.
En nou weet ik dus niet helemaal wat ik voel....
Ga maar eens werken geloof ik.
dinsdag 7 oktober 2008 om 21:47
In feite is met iemand meelopen die bescherming aanbiedt dus een domme beslissing. Mwah, ik zou me ook niet direct bedreigd of angstig hebben gevoeld bij een twintigjarige. En niet helemaal nuchter meer zijn schijnt in NL een vrij normale omstandigheid te zijn na uitgaan.
Minny wilde geen sex. Punt. Ze kon het alleen niet onder woorden brengen. Ik denk dat de jongen een bepaald risico heeft genomen door niet bij haar te verifieren of er consent was en als hij daardoor als zedendelinquent wordt neergezet -is misbruik een zedendelict?- is dat zijn pech.
Hoe een melding andere verkrachtingsslachtoffers kwaad zou aandoen ontgaat me. De politie is zeer wel in staat, dunkt me, om een brute verkrachting te onderscheiden van een kennelijk op meerdere wijzen te interpreteren verhaal als dit. En de politie kijkt naar féiten.
Minny wilde geen sex. Punt. Ze kon het alleen niet onder woorden brengen. Ik denk dat de jongen een bepaald risico heeft genomen door niet bij haar te verifieren of er consent was en als hij daardoor als zedendelinquent wordt neergezet -is misbruik een zedendelict?- is dat zijn pech.
Hoe een melding andere verkrachtingsslachtoffers kwaad zou aandoen ontgaat me. De politie is zeer wel in staat, dunkt me, om een brute verkrachting te onderscheiden van een kennelijk op meerdere wijzen te interpreteren verhaal als dit. En de politie kijkt naar féiten.
anoniem_37392 wijzigde dit bericht op 07-10-2008 21:49
Reden: zin rammelde.
Reden: zin rammelde.
% gewijzigd
dinsdag 7 oktober 2008 om 22:03
Excuses in dat geval, Summerbreeze.
Korte versie
Ik denk dat het gedrag van Minny niet extreem dom was.
Minny wilde geen sex, de jongen gaf haar niet de tijd om te wennen aan zijn bedoelingen, eventuele gevolgen zijn probleem.
Politie is heel best in staat diverse verhalen van verkrachting c.q. misbruik van elkaar te scheiden dus Minny benadeelt niemand als ze met dit verhaal naar de politie zou gaan.
Korte versie
Ik denk dat het gedrag van Minny niet extreem dom was.
Minny wilde geen sex, de jongen gaf haar niet de tijd om te wennen aan zijn bedoelingen, eventuele gevolgen zijn probleem.
Politie is heel best in staat diverse verhalen van verkrachting c.q. misbruik van elkaar te scheiden dus Minny benadeelt niemand als ze met dit verhaal naar de politie zou gaan.
dinsdag 7 oktober 2008 om 22:06
Hoe zit het dan met die 'verlamming', heb je dan volgens jou echt geen recht van spreken meer als je in een bepaalde situatie zo flabbergasted bent dat je niet direct kunt reageren, Lindy?
Volgens mij heb je dat recht van spreken wel. Maar ja, ik ben dan ook zo iemand die in een geweldssituatie totaal lam afwachtte tot het voorbij was.
Volgens mij heb je dat recht van spreken wel. Maar ja, ik ben dan ook zo iemand die in een geweldssituatie totaal lam afwachtte tot het voorbij was.
dinsdag 7 oktober 2008 om 22:21
Er was geen communicatie. En Minny zou heel wel kunnen aanvoeren dat ze enigzins beneveld was én overstuur én met andere verwachtingen van de situatie dan dat ze uiteindelijk op haar bord kreeg. Op het moment dat ze met elkaar naar zijn huis gingen was er nog wel communicatie en die was gericht op hulp, niet op sex.
dinsdag 7 oktober 2008 om 22:23
dinsdag 7 oktober 2008 om 22:35
Ik heb het me al meermaals voorgenomen en nu is het duidelijk tijd om met dit topic op te houden.
Iemand die niet meewerkt en huilt aanzien voor een gewillige participant getuigd van het inzicht van een blinde autist met een IQ van 65. En dan beledig ik de autist in kwestie.
voor verdere discussie met me heb ik een profiel. Of open een ander topic.
Iemand die niet meewerkt en huilt aanzien voor een gewillige participant getuigd van het inzicht van een blinde autist met een IQ van 65. En dan beledig ik de autist in kwestie.
voor verdere discussie met me heb ik een profiel. Of open een ander topic.
dinsdag 7 oktober 2008 om 22:39
Hier gaat het nu net om geloof ik. Ze werkte wel degelijk voldoende mee blijkbaar, want er heeft gemeenschap plaatsgevonden.
(Indien ze tegenstribbelde door te bewegen, hem van zich af te duwen, nee te zeggen en/of haar benen bijv. bijeen te houden, dat maakt het verhaal anders ja, maar dit blijkt niet het geval)
dinsdag 7 oktober 2008 om 22:46
Ze werkte niet tegen. Hoe noemde Bianca dat ook weer, voor levend lijk erbij liggen of zo iets.
Ik kap er ook mee voor vanavond. Als ik een flink aantal bijdragen hier lees zie ik zo onderhand de meerwaarde niet meer van je verhaal doen aan een vrouwelijke politie-agente. Je zal er maar zo één treffen die alleen uitdrukkelijk nee nee genoeg vindt.
Ik kap er ook mee voor vanavond. Als ik een flink aantal bijdragen hier lees zie ik zo onderhand de meerwaarde niet meer van je verhaal doen aan een vrouwelijke politie-agente. Je zal er maar zo één treffen die alleen uitdrukkelijk nee nee genoeg vindt.
