Psyche
alle pijlers
Mijn schoonvader heeft de strijd tegen kanker opgegeven
maandag 25 april 2011 om 22:03
Het is nu definitief.Mijn schoonvader is uitbehandeld.Hij heeft
alvleesklierkanker met uitzaaiingen naar de lever,een hele
agressieve vorm van kanker.In december is hij geopereerd en konden ze het gezwel weghalen.Er zaten toen ook onrustige cellen in de lymfeklieren.De lever was schoon en de rest van zijn organen ook.
Kort danna begon de ellende.Tijdens de operatie hadden ze een lymfevat doorgesneden om bij het gezwel van de alvleesklier te
komen.Er bleef iedere dag maar een hoop wondvocht stromen en
het werd niet beter.Zijn buik was vaak opgeblazen en zelf was hij vaak down.Hij is enorm afgevallen.Toen besloten de artsen nog eens te opereren om het lymfevat te dichten en de tweede operatie heeft hem de das omgedaan.Hij kreeg geen kans meer om te herstellen.Een week later kwam hij naar huis en hij herstelde maar langzaam.We dachten dat dit normaal was omdat hij 2 grote operaties had gehad.We hoopten dat hij er weer zou komen beetje bij beetje.
2 weken geleden kreeg hij een trombosebeen en we dachten gewoon aan een ontsteking en niet aan uitzaaiingen.De ouders van mijn vriend zeiden dat we gewoon op vakantie moesten gaan en dat hebben we dan ook gedaan.Hebben dan wel iedere dag gebeld en op goede vrijdag kregen we te horen dat de kanker
uitgezaaid is naar de lever.Het gaat ook niet meer lang duren.Het
is een kwestie van een paar weken of misschien slechts enkele
dagen.Dat weten we niet precies.
Mijn schoonouders wisten al dat het niet goed was voordat we op vakantie gingen en wilden ons dat niet meteen vertellen omdat ze wilden dat we zouden genieten en op vakantie zouden gaan.Maar ze hebben het ons wel een paar dagen van tevoren gezegd (voordat we naar huis kwamen) zodat we aan het idee konden wennen (ik weet ff geen ander woord en weet dat dit vreemd klinkt).
Gisteren avond zijn we terug gekomen en vandaag nog naar mijn
schoonouders geweest.Ik barst ook meteen in tranen uit toen ik
mijn schoonvader zag.Hij zag er doodziek eruit en heel mager.
Het ergste vind ik nog dat hij 2 operaties heeft gehad en niet de kans kreeg om te herstellen.Dan had hij tenminste nog een paar
goede maanden gehad.Maar sinds december heeft hij geen kans meer gehad om goed vooruit te gaan.Hij krijgt geen chemo omdat hij daar te zwak voor is,hij is ook te zwak om nog leuke dingen te doen en te zwak om te vechten.Hij ligt de hele dag op de
bank.
Ik vind het erg naar om mijn schoonmoeder en vriend zo verdrietig te zien.Mijn vriend omschreef het als ''dat de bank waar hij zat leeg zou zijn en dat er niemand meer tegenover mijn schoonmoeder zou zitten als ze eet.Maar zelf vind ik het ook erg om mijn schoonvader te verliezen.Hij is de laatste 10 dagen ontzettend achteruit gegaan.Het is ook erg moeilijk voor de broers van mijn vriend.
Mijn vriend en ik steunen elkaar.Ik troost hem als hij moet huilen
maar ook ik hou het vaak niet droog.Heb vandaag tegen mijn
schoonmoeder gezegd dat wij er altijd voor haar zullen zijn en we hebben mijn schoonvader beloofd goed voor haar te zorgen.Ik heb
ook tegen mijn schoonvader gezegd dat hij een goede schoonvader is en mijn vriend zei dat hij geen betere vader had kunnen hebben.
Mijn schoonmoeder en ik zijn dan gaan wandelen zodat mijn
vriend met zijn vader kon praten en nog alle vragen kon stellen die hij belangrijk vind.Nu het nog kan want geestelijk is hij nog helemaal helder maar zijn lichaam is helemaal op.
We vinden het erg moeilijk om te zien dat hij steeds meer achteruit gaat en dat hij er op een gegeven moment niet meer zal zijn.Maar ik hoop ook dat hij niet teveel moet lijden en geen pijn gaat hebben.Hij krijgt nu morphine.Dat helpt ertegen.
We zullen er het beste van maken en nog zoveel mogelijk tijd bij mijn schoonouders doorbrengen.We willen ook niet de hele tijd over deze ziekte praten en ook over alledagse dingen.Tussendoor doen we ook dingen die ons afleiden en dat doet ons goed.Kwa emoties:Soms moeten we opeens huilen.Het moet eruit.Op dit moment gaan we door een moeilijke tijd heen.De begravenis is al geregeld en de rest horen we nog wel.
Nu heeft zijn broer ook botkanker met uitzaaingen.Het is gewoon
zo oneerlijk.Hoe lang zijn broer heeft weten we niet.De broer van
mijn schoonvader gaat soms ook naar mijn schoonvader toe.Ze
zitten beiden in dezelde situatie.
Ik wil nog kwijt dat ik dankbaar ben dat ik zo een goede schoonvader heb en dat het me pijn doet om hem te verliezen.We
laten de emoties toe als het moet maar weten aan de andere kant
ook dat we er samen wel doorheen komen.Door onze omgeving
krijgen we veel steun en dat helpt ons ontzettend.En ik vind ondanks alles dat we er goed mee omgaan en dat we sterk zijn.Ik
zal mijn best doen mijn mijn schoonouders,vriend en zwagers te
steunen en ze zoveel mogelijk troost te geven.
Mocht mijn text verwarrend zijn of met spelfouten dan ligt het eraan dat ik er niet helemaal bij ben.Ik weet ook niet hoe snel ik in
staat zal zijn om te reageren.
alvleesklierkanker met uitzaaiingen naar de lever,een hele
agressieve vorm van kanker.In december is hij geopereerd en konden ze het gezwel weghalen.Er zaten toen ook onrustige cellen in de lymfeklieren.De lever was schoon en de rest van zijn organen ook.
Kort danna begon de ellende.Tijdens de operatie hadden ze een lymfevat doorgesneden om bij het gezwel van de alvleesklier te
komen.Er bleef iedere dag maar een hoop wondvocht stromen en
het werd niet beter.Zijn buik was vaak opgeblazen en zelf was hij vaak down.Hij is enorm afgevallen.Toen besloten de artsen nog eens te opereren om het lymfevat te dichten en de tweede operatie heeft hem de das omgedaan.Hij kreeg geen kans meer om te herstellen.Een week later kwam hij naar huis en hij herstelde maar langzaam.We dachten dat dit normaal was omdat hij 2 grote operaties had gehad.We hoopten dat hij er weer zou komen beetje bij beetje.
2 weken geleden kreeg hij een trombosebeen en we dachten gewoon aan een ontsteking en niet aan uitzaaiingen.De ouders van mijn vriend zeiden dat we gewoon op vakantie moesten gaan en dat hebben we dan ook gedaan.Hebben dan wel iedere dag gebeld en op goede vrijdag kregen we te horen dat de kanker
uitgezaaid is naar de lever.Het gaat ook niet meer lang duren.Het
is een kwestie van een paar weken of misschien slechts enkele
dagen.Dat weten we niet precies.
Mijn schoonouders wisten al dat het niet goed was voordat we op vakantie gingen en wilden ons dat niet meteen vertellen omdat ze wilden dat we zouden genieten en op vakantie zouden gaan.Maar ze hebben het ons wel een paar dagen van tevoren gezegd (voordat we naar huis kwamen) zodat we aan het idee konden wennen (ik weet ff geen ander woord en weet dat dit vreemd klinkt).
Gisteren avond zijn we terug gekomen en vandaag nog naar mijn
schoonouders geweest.Ik barst ook meteen in tranen uit toen ik
mijn schoonvader zag.Hij zag er doodziek eruit en heel mager.
Het ergste vind ik nog dat hij 2 operaties heeft gehad en niet de kans kreeg om te herstellen.Dan had hij tenminste nog een paar
goede maanden gehad.Maar sinds december heeft hij geen kans meer gehad om goed vooruit te gaan.Hij krijgt geen chemo omdat hij daar te zwak voor is,hij is ook te zwak om nog leuke dingen te doen en te zwak om te vechten.Hij ligt de hele dag op de
bank.
Ik vind het erg naar om mijn schoonmoeder en vriend zo verdrietig te zien.Mijn vriend omschreef het als ''dat de bank waar hij zat leeg zou zijn en dat er niemand meer tegenover mijn schoonmoeder zou zitten als ze eet.Maar zelf vind ik het ook erg om mijn schoonvader te verliezen.Hij is de laatste 10 dagen ontzettend achteruit gegaan.Het is ook erg moeilijk voor de broers van mijn vriend.
Mijn vriend en ik steunen elkaar.Ik troost hem als hij moet huilen
maar ook ik hou het vaak niet droog.Heb vandaag tegen mijn
schoonmoeder gezegd dat wij er altijd voor haar zullen zijn en we hebben mijn schoonvader beloofd goed voor haar te zorgen.Ik heb
ook tegen mijn schoonvader gezegd dat hij een goede schoonvader is en mijn vriend zei dat hij geen betere vader had kunnen hebben.
Mijn schoonmoeder en ik zijn dan gaan wandelen zodat mijn
vriend met zijn vader kon praten en nog alle vragen kon stellen die hij belangrijk vind.Nu het nog kan want geestelijk is hij nog helemaal helder maar zijn lichaam is helemaal op.
We vinden het erg moeilijk om te zien dat hij steeds meer achteruit gaat en dat hij er op een gegeven moment niet meer zal zijn.Maar ik hoop ook dat hij niet teveel moet lijden en geen pijn gaat hebben.Hij krijgt nu morphine.Dat helpt ertegen.
We zullen er het beste van maken en nog zoveel mogelijk tijd bij mijn schoonouders doorbrengen.We willen ook niet de hele tijd over deze ziekte praten en ook over alledagse dingen.Tussendoor doen we ook dingen die ons afleiden en dat doet ons goed.Kwa emoties:Soms moeten we opeens huilen.Het moet eruit.Op dit moment gaan we door een moeilijke tijd heen.De begravenis is al geregeld en de rest horen we nog wel.
Nu heeft zijn broer ook botkanker met uitzaaingen.Het is gewoon
zo oneerlijk.Hoe lang zijn broer heeft weten we niet.De broer van
mijn schoonvader gaat soms ook naar mijn schoonvader toe.Ze
zitten beiden in dezelde situatie.
Ik wil nog kwijt dat ik dankbaar ben dat ik zo een goede schoonvader heb en dat het me pijn doet om hem te verliezen.We
laten de emoties toe als het moet maar weten aan de andere kant
ook dat we er samen wel doorheen komen.Door onze omgeving
krijgen we veel steun en dat helpt ons ontzettend.En ik vind ondanks alles dat we er goed mee omgaan en dat we sterk zijn.Ik
zal mijn best doen mijn mijn schoonouders,vriend en zwagers te
steunen en ze zoveel mogelijk troost te geven.
Mocht mijn text verwarrend zijn of met spelfouten dan ligt het eraan dat ik er niet helemaal bij ben.Ik weet ook niet hoe snel ik in
staat zal zijn om te reageren.
maandag 25 april 2011 om 22:53
quote:Geraldine schreef op 25 april 2011 @ 22:41:
Ik heb dit topic deze naam gegeven
omdat mijn schoonvader aan zijn einde is van zijn kracht en als
je niet meer kunt vechten omdat je te zwak bent dan geef
je op een gegeven moment op.Mijn schoonvader heeft er ook veel met mijn schoonmoeder over gepraat en heeft zich erbij neergelegd.Wat vreselijk veel durf, kracht en moed heeft een mens nodig, voor dit soort beslissingen. Durven stoppen is ook een beslissing, een ongelofelijk dappere zelfs. Jullie zijn kanjers dat je dat maar weet!
Ik heb dit topic deze naam gegeven
omdat mijn schoonvader aan zijn einde is van zijn kracht en als
je niet meer kunt vechten omdat je te zwak bent dan geef
je op een gegeven moment op.Mijn schoonvader heeft er ook veel met mijn schoonmoeder over gepraat en heeft zich erbij neergelegd.Wat vreselijk veel durf, kracht en moed heeft een mens nodig, voor dit soort beslissingen. Durven stoppen is ook een beslissing, een ongelofelijk dappere zelfs. Jullie zijn kanjers dat je dat maar weet!
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
maandag 25 april 2011 om 22:59
Very Cherry thanks!Ik ben zo ontzettend trots op mijn schoonvader.Had geen andere willen hebben.Mijn vriend en ik zullen hem ontzettend missen.Ik hoop nog zoveel mogelijk
mooie momenten in deze korte tijd met mijn schoonvader mee te mogen maken.
Ik ga nu naar bed en morgen ga ik vrijwilligerswerk doen.Dat doe ik met veel plezier en het is een leuke afleiding.Morgen avond dan waarschijnlijk weer naar mijn schoonouders.
Nogmaals bedankt voor jullie fijne woorden!Het ontroert me,echt.
mooie momenten in deze korte tijd met mijn schoonvader mee te mogen maken.
Ik ga nu naar bed en morgen ga ik vrijwilligerswerk doen.Dat doe ik met veel plezier en het is een leuke afleiding.Morgen avond dan waarschijnlijk weer naar mijn schoonouders.
Nogmaals bedankt voor jullie fijne woorden!Het ontroert me,echt.
maandag 25 april 2011 om 23:22
Geraldine, ik snap helemaal wat je bedoelt hoor met je titel. Afgelopen zomer ben ik mijn moeder verloren aan kanker. Iedereen zal een andere ervaring hebben maar de mijne was dat mijn moeder het gevecht, dat vanaf het begin uitzichtloos was, niet eens begonnen is. Ze gaf het meteen op. We konden daardoor meteen met accepteren en afscheid nemen beginnen. We hebben nog 6 maanden gehad met elkaar. Toen wilde ze zelf niet meer en vroeg om sedatie, ze kwam al een maand niet meer uit bed en wilde dat wij, vader, broer en ik, verder konden met leven. Een heel dapper besluit. Als je meer ervaring wil horen roep maar. In elk geval, kijk wat hij nog wil en wat mogelijk is. Met kleine dingen kan je hem misschien heel gelukkig maken.
maandag 25 april 2011 om 23:22
quote:sugarmiss schreef op 25 april 2011 @ 23:02:
[...]
Ik wil hier zeker geen ruzie topic van maken!
Maar goed als jullie iemand die even iets anders laat horen dan knuffel en sterkte willen afzeiken omdat ik niet meelevend genoeg zou zijn.
Be my quest. Als je je daar beter door voelt ga je gang..Hou nou toch op met doorzaniken. Jij herkent echt geen grenzen.
[...]
Ik wil hier zeker geen ruzie topic van maken!
Maar goed als jullie iemand die even iets anders laat horen dan knuffel en sterkte willen afzeiken omdat ik niet meelevend genoeg zou zijn.
Be my quest. Als je je daar beter door voelt ga je gang..Hou nou toch op met doorzaniken. Jij herkent echt geen grenzen.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
maandag 25 april 2011 om 23:33
quote:Geraldine schreef op 25 april 2011 @ 22:52:
Ik ben trouwens op zoek naar ervaringsberichten hier van anderen die ook zoiets meemaken of mee hebben gemaakt.
obim,bedankt voor je reactie!Ja,ik vind dat wij er goed mee
omgaan want we praten daar ook veel over.Maar het verdriet
blijft.Ik heb ook net mijn vriend zitten troosten.En we zullen van
ieder mooi moment met mijn schoonvader genieten zo lang
het nog kan.
Ik kan je nog geen ervaringsbericht geven, omdat mijn vader, die ook terminale kanker heeft, nu nog een gewoon leven kan leiden. Met behulp van een medicijn (tarceva) is de brontumor tot nu toe stabiel gebleven. Wat jij nu meemaakt is wat ik in het vooruitzicht heb. En ik hoop dat mijn man er dan zo voor mij en zijn schoonfamilie zal zijn als jij er nu voor je vriend en je schoonfamilie bent.
((((Geraldine))))
Ik ben trouwens op zoek naar ervaringsberichten hier van anderen die ook zoiets meemaken of mee hebben gemaakt.
obim,bedankt voor je reactie!Ja,ik vind dat wij er goed mee
omgaan want we praten daar ook veel over.Maar het verdriet
blijft.Ik heb ook net mijn vriend zitten troosten.En we zullen van
ieder mooi moment met mijn schoonvader genieten zo lang
het nog kan.
Ik kan je nog geen ervaringsbericht geven, omdat mijn vader, die ook terminale kanker heeft, nu nog een gewoon leven kan leiden. Met behulp van een medicijn (tarceva) is de brontumor tot nu toe stabiel gebleven. Wat jij nu meemaakt is wat ik in het vooruitzicht heb. En ik hoop dat mijn man er dan zo voor mij en zijn schoonfamilie zal zijn als jij er nu voor je vriend en je schoonfamilie bent.
((((Geraldine))))
maandag 25 april 2011 om 23:39
Ach lieverd toch! Wat schrijf je er mooi over ik vind het helemaal niet verwarrend.
Mijn vader is 6 maanden geleden gaan vechten tegen de kanker. Vol goede moed, hij was nog niet klaar met leven. Helaas was het een zinloze strijd, hoe hard hij ook vocht. Na 3 maanden kregen wij te horen dat de tumor groeide ondanks chemo. Nog een kuur wilde ze proberen maar eigenlijk tegen beter weten in en nog wilde hij niet opgeven. En toen kwam dat weekend. Mijn vader kon niet meer. Wilde zo graag leven maar hij was op. Moegestreden. We hebben urenlang gepraat, gehuild en geschreeuwd maar ook gelachen. Nog een keer al die mooie verhalen die wij nu moeten vertellen. Die maandag kreeg hij een klaplong en terwijl de artsen vochten voor zijn leven heeft hij opgegeven en kneep er stilletjes tussen uit.
Geniet van de tijd die jullie gegeven is. Vraag zelf ook om tijd met hem, het is ook jou schoonvader. Kijk of je hem nog ergens blij mee kan maken en doe dat. maar vooral geniet! heel veel sterkte.
Mijn vader is 6 maanden geleden gaan vechten tegen de kanker. Vol goede moed, hij was nog niet klaar met leven. Helaas was het een zinloze strijd, hoe hard hij ook vocht. Na 3 maanden kregen wij te horen dat de tumor groeide ondanks chemo. Nog een kuur wilde ze proberen maar eigenlijk tegen beter weten in en nog wilde hij niet opgeven. En toen kwam dat weekend. Mijn vader kon niet meer. Wilde zo graag leven maar hij was op. Moegestreden. We hebben urenlang gepraat, gehuild en geschreeuwd maar ook gelachen. Nog een keer al die mooie verhalen die wij nu moeten vertellen. Die maandag kreeg hij een klaplong en terwijl de artsen vochten voor zijn leven heeft hij opgegeven en kneep er stilletjes tussen uit.
Geniet van de tijd die jullie gegeven is. Vraag zelf ook om tijd met hem, het is ook jou schoonvader. Kijk of je hem nog ergens blij mee kan maken en doe dat. maar vooral geniet! heel veel sterkte.
Erger u niet, verwonder u slechts!
dinsdag 26 april 2011 om 01:41
Meis wat verschrikkelijk allemaal. Wat vreselijk lief ben je voor je vriend en je schoonouders. Ik weet even niet wat ik nog meer kan zeggen. Ik wens jou en je vriend en schoonfamilie heel veel sterkte. Ik hoop dat jullie nog een paar mooie momenten samen kunnen meemaken. Liefs xxx
Als je tot over je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven
dinsdag 26 april 2011 om 01:47
quote:Geraldine schreef op 25 april 2011 @ 22:24:
Lees alsjeblieft mijn posting!Ik zou nooit iemand de schuld
geven...zeker niet.Ik voel een huilbui aankomen,sorry!
Lieverd, trek het je niet aan. Ik lees het zeker niet als een verwijt. En ondanks je emotionele bui is je OP en je titel zeer duidelijk hoor wat je bedoelt.
(en trek het je nooit aan, ik zou anderen wel eens iets willen zien posten in een taal die niet je native taal is, altijd verontschuldig je je, maar het is altijd zeer duidelijk wat je bedoelt)
Lees alsjeblieft mijn posting!Ik zou nooit iemand de schuld
geven...zeker niet.Ik voel een huilbui aankomen,sorry!
Lieverd, trek het je niet aan. Ik lees het zeker niet als een verwijt. En ondanks je emotionele bui is je OP en je titel zeer duidelijk hoor wat je bedoelt.
(en trek het je nooit aan, ik zou anderen wel eens iets willen zien posten in een taal die niet je native taal is, altijd verontschuldig je je, maar het is altijd zeer duidelijk wat je bedoelt)
Als je tot over je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven
dinsdag 26 april 2011 om 02:19
Geraldine
Ik zal nog lang een paar woorden van forumster Bambi onthouden (weet niet of ze nog forumt)
Degenen die gestorven zijn hebben net zo hard gevochten als degenen die het overleven. (iets in die trant was het)
Even naar aanleiding van de vorige pagina dus.
Ik zal nog lang een paar woorden van forumster Bambi onthouden (weet niet of ze nog forumt)
Degenen die gestorven zijn hebben net zo hard gevochten als degenen die het overleven. (iets in die trant was het)
Even naar aanleiding van de vorige pagina dus.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 26 april 2011 om 08:00
Het lijkt me zo bevreemdend, om iemand waar je heel veel om geeft en waar je aan bent gehecht op korte termijn te moeten gaan missen. En dat diegene zelf heel goed beseft dat 'ie nu een man van de dag is. Je te realiseren dat dit, nu al, de allerlaatste dagen/weken zijn dat hij bestaat... En of het weken of slechts dagen worden, weet je nu ook nog niet.
Raar, raar, zo'n periode waarin elke minuut enorm kostbaar is. En toch... eigenlijk zouden we elke dag zo moeten leven. Of nee, voor mij is dat bij nader inzien beter van niet, omdat ik me dan alleen nog maar spontaan in dichtregels uit; tamelijk hoogdravend, en gewoon echt irritant voor anderen.
Hoe dan ook, Geraldine. Liefde, kracht en vrede wens ik jou, je partner en je schoonfamilie toe.
Raar, raar, zo'n periode waarin elke minuut enorm kostbaar is. En toch... eigenlijk zouden we elke dag zo moeten leven. Of nee, voor mij is dat bij nader inzien beter van niet, omdat ik me dan alleen nog maar spontaan in dichtregels uit; tamelijk hoogdravend, en gewoon echt irritant voor anderen.
Hoe dan ook, Geraldine. Liefde, kracht en vrede wens ik jou, je partner en je schoonfamilie toe.
dinsdag 26 april 2011 om 08:10
ten 1e heel veel sterkte gewenst en geniet toch nog van de laatste momenten helaas ben ik geen ervaringsdeskundige
mijn vader heeft 6jaar geleden (nog geen 9 maanden na de geboorte van ons 1e kindje) Zijn keuze zelf gemaakt, om niet de strijd met het ouderdom en zijn gebreken aan te gaan.
Ik heb nooit dit soort dingen kunnen vragen e.d.
(niet dat deze situatie beter, is want niks in ziek zijn en e.v.t. ergerere dingen) Maar probeer nog te genieten en te vragen wat je wil vragen dan wel weten
mijn vader heeft 6jaar geleden (nog geen 9 maanden na de geboorte van ons 1e kindje) Zijn keuze zelf gemaakt, om niet de strijd met het ouderdom en zijn gebreken aan te gaan.
Ik heb nooit dit soort dingen kunnen vragen e.d.
(niet dat deze situatie beter, is want niks in ziek zijn en e.v.t. ergerere dingen) Maar probeer nog te genieten en te vragen wat je wil vragen dan wel weten
dinsdag 26 april 2011 om 08:22
Heb nog niet alles gelezen.Maar de opmerking van Sugarmiss vond ik erg bot,ik werd er boos en verdrietig van want dit was niet op zijn plaats.Mijn vriend,zijn broers en ik maken een moeilijke tijd mee en hebben ff andere dingen aan ons hoofd.
Hartstikke bedankt voor jullie steun dames!Ik zal er later op
terug komen.Had vannacht moeite ermee om in slaap te
komen.Ik zag de hele tijd het ingevallen gezicht van mijn
schoonvader voor me.Vind dit al erg genoeg.Mijn vriend ziet
ertegen op om te gaan werken.Hij is toch gegaan.
Maar vremd genoeg herinner ik me ook een grappig moment
van gisteren.Ik heb mijn schoonvader beloofd om niet meer bij
een slager te solliciteren.Hij kent mij heel goed en weet dat ik
een kouwekleum ben en niet ertegen kan om achter een toonbank te staan waar het altijd koud is.Mijn schoonvader heeft zelf als slager gewerkt en spreekt uit ervaring.Ik heb hem dit gisteren beloofd.
Zal ook altijd aan hem denken.Ik ben stapelgek op mijn schoonvader.Vind het zo erg om hem te verliezen.
Ik zal zo snel mogelijk op iedereen reageren hier.
Hartstikke bedankt voor jullie steun dames!Ik zal er later op
terug komen.Had vannacht moeite ermee om in slaap te
komen.Ik zag de hele tijd het ingevallen gezicht van mijn
schoonvader voor me.Vind dit al erg genoeg.Mijn vriend ziet
ertegen op om te gaan werken.Hij is toch gegaan.
Maar vremd genoeg herinner ik me ook een grappig moment
van gisteren.Ik heb mijn schoonvader beloofd om niet meer bij
een slager te solliciteren.Hij kent mij heel goed en weet dat ik
een kouwekleum ben en niet ertegen kan om achter een toonbank te staan waar het altijd koud is.Mijn schoonvader heeft zelf als slager gewerkt en spreekt uit ervaring.Ik heb hem dit gisteren beloofd.
Zal ook altijd aan hem denken.Ik ben stapelgek op mijn schoonvader.Vind het zo erg om hem te verliezen.
Ik zal zo snel mogelijk op iedereen reageren hier.
dinsdag 26 april 2011 om 08:32
Het is geen verplichting Geraldine, om terug te reageren.
En voor wat betreft die lompe en vooral domme opmerking van Sugarmiss, ben ik het eens met onderstaande reactie:
quote:Very Cherry schreef op 25 april 2011 @ 22:22:
[...]
Dat zegt ze toch niet? Je geeft er een onredelijke, en zeker op dit moment nogal ongepaste, draai aan. Dat je dat zelf niet aanvoelt is nog storender dan hetgeen jij meent te ontwaren.
En voor wat betreft die lompe en vooral domme opmerking van Sugarmiss, ben ik het eens met onderstaande reactie:
quote:Very Cherry schreef op 25 april 2011 @ 22:22:
[...]
Dat zegt ze toch niet? Je geeft er een onredelijke, en zeker op dit moment nogal ongepaste, draai aan. Dat je dat zelf niet aanvoelt is nog storender dan hetgeen jij meent te ontwaren.
dinsdag 26 april 2011 om 08:38
Herkenbaar deze strijd en het komende einde. En wat heftig ook. Moest ook even huilen bij je OP. Wat is het toch een rotziekte.
Wat ontzettend 'fijn' dat je schoonvader op heeft kunnen geven. En dat er gepraat kan worden. Dat er laatste dingen gezegd kunnen worden en dat er over de begrafenis is gesproken.
Mijn familielid kon dat heel lang niet. Vond ik erg moeilijk. Voor haar, haar man en haar kinderen. Maarja, stel je eens voor; je gaat dood... Ik kan me eigenlijk heel goed voorstellen dat je je daar niet bij neer kunt leggen. Dat je je daar niet op voor kunt bereiden. Dat je er niet over kunt praten.
Gelukkig kon ze het de avond voor haar dood wel. En toen was ze ook klaar. Was ze op. Ze hebben haar morfine en een sterk slaapmiddel gegeven. Ze wilde niet meer nadenken. De dag erna is ze, in haar slaap, overleden.
Wees maar trots op je schoonvader. Hij klinkt als een hele moedige man. Jullie allemaal. Jullie gaan het onvermijdelijke duidelijk niet uit de weg en dat vind ik knap. Dat is groots.
Heel, heel veel sterkte. Pak al die momenten nog maar met elkaar.
Wat ontzettend 'fijn' dat je schoonvader op heeft kunnen geven. En dat er gepraat kan worden. Dat er laatste dingen gezegd kunnen worden en dat er over de begrafenis is gesproken.
Mijn familielid kon dat heel lang niet. Vond ik erg moeilijk. Voor haar, haar man en haar kinderen. Maarja, stel je eens voor; je gaat dood... Ik kan me eigenlijk heel goed voorstellen dat je je daar niet bij neer kunt leggen. Dat je je daar niet op voor kunt bereiden. Dat je er niet over kunt praten.
Gelukkig kon ze het de avond voor haar dood wel. En toen was ze ook klaar. Was ze op. Ze hebben haar morfine en een sterk slaapmiddel gegeven. Ze wilde niet meer nadenken. De dag erna is ze, in haar slaap, overleden.
Wees maar trots op je schoonvader. Hij klinkt als een hele moedige man. Jullie allemaal. Jullie gaan het onvermijdelijke duidelijk niet uit de weg en dat vind ik knap. Dat is groots.
Heel, heel veel sterkte. Pak al die momenten nog maar met elkaar.
dinsdag 26 april 2011 om 08:50
Ik lees ook dat je op zoek bent naar ervaringsverhalen. Ik heb het hele ziektebed van de tweelingzus van mijn moeder meegemaakt. Bij haar ging het ook snel. 4 maanden van diagnose tot haar dood.
En het ging ook alleen maar slechter. Ze ging voor genezing en is de loodzware behandeling aangegaan. Deze bleek totaal geen zin te hebben gehad en een 10 dagen later was ze er al niet meer.
Door deze behan deling heeft ze geen goed moment meer geahd. Eerst wilde ze nog een weekje weg met haar gezin (ging niet), toen wilde ze nog een weekendje dichtbij weg (ging niet), toen wilde ze nog een keer met zijn alleen uit eten (ging niet), toen wilde ze nog graag een rondje om lopen (is gelukt in de rolstoel).
Daar heb ik het erg moeilijk mee gehad. Geen 'kwaliteit' van leven meer. Maar zelf vond ze dat niet. Ze zei daarover dat het niet gaat om vakantie, uit eten, leuke dingen doen. Het gaat om mensen zei ze. 'Mijn' mensen. Ik heb die mensen bij me gehad, en dat boeit eingelijk alleen maar. En daar gaat het ook om denk ik. Ze heeft een kans(je) gehad om te genezen en was blij dat ze deze gepakt heeft. En daar gaat het om. Ze had er alles aan gedaan voor haar gevoel en dat wilde zij zelf heel graag.
De aftakeling zien is verschrikkelijk moeilijk. Tenminste; vond ik persoonlijk. Maar gelukkig vervaagt dat beeld met de tijd. Als ik nu aan haar denk, dan denk ik aan haar hoe ze was; en niet hoe ziek ze was.
Verder een tip; uit je bij elkaar. Nu kan het nog. Je kunt elkaar 'verder' helpen in het proces naar het einde. Jullie je schoonvader en elkaar, maar hij jullie ook. Maar zo te horen doen jullie dat ook.
Verder ben ik 1,5 jaar geleden ook mijn schoonvader verloren. Dus daar ook 'ervaring' in. Mocht je vragen hebben. Stel ze gerust. Hierin ook een tip (ook al doe je dat ook wel zo te lezen): jouw verdriet mag er ook zijn. Nogmaals sterkte!
En het ging ook alleen maar slechter. Ze ging voor genezing en is de loodzware behandeling aangegaan. Deze bleek totaal geen zin te hebben gehad en een 10 dagen later was ze er al niet meer.
Door deze behan deling heeft ze geen goed moment meer geahd. Eerst wilde ze nog een weekje weg met haar gezin (ging niet), toen wilde ze nog een weekendje dichtbij weg (ging niet), toen wilde ze nog een keer met zijn alleen uit eten (ging niet), toen wilde ze nog graag een rondje om lopen (is gelukt in de rolstoel).
Daar heb ik het erg moeilijk mee gehad. Geen 'kwaliteit' van leven meer. Maar zelf vond ze dat niet. Ze zei daarover dat het niet gaat om vakantie, uit eten, leuke dingen doen. Het gaat om mensen zei ze. 'Mijn' mensen. Ik heb die mensen bij me gehad, en dat boeit eingelijk alleen maar. En daar gaat het ook om denk ik. Ze heeft een kans(je) gehad om te genezen en was blij dat ze deze gepakt heeft. En daar gaat het om. Ze had er alles aan gedaan voor haar gevoel en dat wilde zij zelf heel graag.
De aftakeling zien is verschrikkelijk moeilijk. Tenminste; vond ik persoonlijk. Maar gelukkig vervaagt dat beeld met de tijd. Als ik nu aan haar denk, dan denk ik aan haar hoe ze was; en niet hoe ziek ze was.
Verder een tip; uit je bij elkaar. Nu kan het nog. Je kunt elkaar 'verder' helpen in het proces naar het einde. Jullie je schoonvader en elkaar, maar hij jullie ook. Maar zo te horen doen jullie dat ook.
Verder ben ik 1,5 jaar geleden ook mijn schoonvader verloren. Dus daar ook 'ervaring' in. Mocht je vragen hebben. Stel ze gerust. Hierin ook een tip (ook al doe je dat ook wel zo te lezen): jouw verdriet mag er ook zijn. Nogmaals sterkte!
dinsdag 26 april 2011 om 08:54
dinsdag 26 april 2011 om 09:58
Waar ik ook erg veel aan heb gehad in de tijd met mijn moeder was de tip van een vriendin die zei: volg je moeder, het gaat om haar en nu kan het nog. Mijn moeder heeft een maand op bed gelegen, zonder dat ze er zelf uit kon. Mijn vader was als de dood om haar eruit te halen, omdat hij haar dan pijn zou kunnen doen. Maar mijn moeder gaf wel steeds aan 0om het huis nog te willen zien, en de tuin. Uiteindelijk heb ik in overleg met de thuiszorg een techniek geleerd om hara uit bed te halen. Toen heeft ze in haar laatste week nog elke dag op de bank gelegen, in plaats van in bed. En heeft ze nog af en toe in de rolstoel voor het raam naar de tuin kunnen kijken.
Was ik de angst van mijn vader gevolgd had ik dat niet gedaan.
Was ik de angst van mijn vader gevolgd had ik dat niet gedaan.
