Psyche
alle pijlers
Mijn schoonvader heeft de strijd tegen kanker opgegeven
maandag 25 april 2011 om 22:03
Het is nu definitief.Mijn schoonvader is uitbehandeld.Hij heeft
alvleesklierkanker met uitzaaiingen naar de lever,een hele
agressieve vorm van kanker.In december is hij geopereerd en konden ze het gezwel weghalen.Er zaten toen ook onrustige cellen in de lymfeklieren.De lever was schoon en de rest van zijn organen ook.
Kort danna begon de ellende.Tijdens de operatie hadden ze een lymfevat doorgesneden om bij het gezwel van de alvleesklier te
komen.Er bleef iedere dag maar een hoop wondvocht stromen en
het werd niet beter.Zijn buik was vaak opgeblazen en zelf was hij vaak down.Hij is enorm afgevallen.Toen besloten de artsen nog eens te opereren om het lymfevat te dichten en de tweede operatie heeft hem de das omgedaan.Hij kreeg geen kans meer om te herstellen.Een week later kwam hij naar huis en hij herstelde maar langzaam.We dachten dat dit normaal was omdat hij 2 grote operaties had gehad.We hoopten dat hij er weer zou komen beetje bij beetje.
2 weken geleden kreeg hij een trombosebeen en we dachten gewoon aan een ontsteking en niet aan uitzaaiingen.De ouders van mijn vriend zeiden dat we gewoon op vakantie moesten gaan en dat hebben we dan ook gedaan.Hebben dan wel iedere dag gebeld en op goede vrijdag kregen we te horen dat de kanker
uitgezaaid is naar de lever.Het gaat ook niet meer lang duren.Het
is een kwestie van een paar weken of misschien slechts enkele
dagen.Dat weten we niet precies.
Mijn schoonouders wisten al dat het niet goed was voordat we op vakantie gingen en wilden ons dat niet meteen vertellen omdat ze wilden dat we zouden genieten en op vakantie zouden gaan.Maar ze hebben het ons wel een paar dagen van tevoren gezegd (voordat we naar huis kwamen) zodat we aan het idee konden wennen (ik weet ff geen ander woord en weet dat dit vreemd klinkt).
Gisteren avond zijn we terug gekomen en vandaag nog naar mijn
schoonouders geweest.Ik barst ook meteen in tranen uit toen ik
mijn schoonvader zag.Hij zag er doodziek eruit en heel mager.
Het ergste vind ik nog dat hij 2 operaties heeft gehad en niet de kans kreeg om te herstellen.Dan had hij tenminste nog een paar
goede maanden gehad.Maar sinds december heeft hij geen kans meer gehad om goed vooruit te gaan.Hij krijgt geen chemo omdat hij daar te zwak voor is,hij is ook te zwak om nog leuke dingen te doen en te zwak om te vechten.Hij ligt de hele dag op de
bank.
Ik vind het erg naar om mijn schoonmoeder en vriend zo verdrietig te zien.Mijn vriend omschreef het als ''dat de bank waar hij zat leeg zou zijn en dat er niemand meer tegenover mijn schoonmoeder zou zitten als ze eet.Maar zelf vind ik het ook erg om mijn schoonvader te verliezen.Hij is de laatste 10 dagen ontzettend achteruit gegaan.Het is ook erg moeilijk voor de broers van mijn vriend.
Mijn vriend en ik steunen elkaar.Ik troost hem als hij moet huilen
maar ook ik hou het vaak niet droog.Heb vandaag tegen mijn
schoonmoeder gezegd dat wij er altijd voor haar zullen zijn en we hebben mijn schoonvader beloofd goed voor haar te zorgen.Ik heb
ook tegen mijn schoonvader gezegd dat hij een goede schoonvader is en mijn vriend zei dat hij geen betere vader had kunnen hebben.
Mijn schoonmoeder en ik zijn dan gaan wandelen zodat mijn
vriend met zijn vader kon praten en nog alle vragen kon stellen die hij belangrijk vind.Nu het nog kan want geestelijk is hij nog helemaal helder maar zijn lichaam is helemaal op.
We vinden het erg moeilijk om te zien dat hij steeds meer achteruit gaat en dat hij er op een gegeven moment niet meer zal zijn.Maar ik hoop ook dat hij niet teveel moet lijden en geen pijn gaat hebben.Hij krijgt nu morphine.Dat helpt ertegen.
We zullen er het beste van maken en nog zoveel mogelijk tijd bij mijn schoonouders doorbrengen.We willen ook niet de hele tijd over deze ziekte praten en ook over alledagse dingen.Tussendoor doen we ook dingen die ons afleiden en dat doet ons goed.Kwa emoties:Soms moeten we opeens huilen.Het moet eruit.Op dit moment gaan we door een moeilijke tijd heen.De begravenis is al geregeld en de rest horen we nog wel.
Nu heeft zijn broer ook botkanker met uitzaaingen.Het is gewoon
zo oneerlijk.Hoe lang zijn broer heeft weten we niet.De broer van
mijn schoonvader gaat soms ook naar mijn schoonvader toe.Ze
zitten beiden in dezelde situatie.
Ik wil nog kwijt dat ik dankbaar ben dat ik zo een goede schoonvader heb en dat het me pijn doet om hem te verliezen.We
laten de emoties toe als het moet maar weten aan de andere kant
ook dat we er samen wel doorheen komen.Door onze omgeving
krijgen we veel steun en dat helpt ons ontzettend.En ik vind ondanks alles dat we er goed mee omgaan en dat we sterk zijn.Ik
zal mijn best doen mijn mijn schoonouders,vriend en zwagers te
steunen en ze zoveel mogelijk troost te geven.
Mocht mijn text verwarrend zijn of met spelfouten dan ligt het eraan dat ik er niet helemaal bij ben.Ik weet ook niet hoe snel ik in
staat zal zijn om te reageren.
alvleesklierkanker met uitzaaiingen naar de lever,een hele
agressieve vorm van kanker.In december is hij geopereerd en konden ze het gezwel weghalen.Er zaten toen ook onrustige cellen in de lymfeklieren.De lever was schoon en de rest van zijn organen ook.
Kort danna begon de ellende.Tijdens de operatie hadden ze een lymfevat doorgesneden om bij het gezwel van de alvleesklier te
komen.Er bleef iedere dag maar een hoop wondvocht stromen en
het werd niet beter.Zijn buik was vaak opgeblazen en zelf was hij vaak down.Hij is enorm afgevallen.Toen besloten de artsen nog eens te opereren om het lymfevat te dichten en de tweede operatie heeft hem de das omgedaan.Hij kreeg geen kans meer om te herstellen.Een week later kwam hij naar huis en hij herstelde maar langzaam.We dachten dat dit normaal was omdat hij 2 grote operaties had gehad.We hoopten dat hij er weer zou komen beetje bij beetje.
2 weken geleden kreeg hij een trombosebeen en we dachten gewoon aan een ontsteking en niet aan uitzaaiingen.De ouders van mijn vriend zeiden dat we gewoon op vakantie moesten gaan en dat hebben we dan ook gedaan.Hebben dan wel iedere dag gebeld en op goede vrijdag kregen we te horen dat de kanker
uitgezaaid is naar de lever.Het gaat ook niet meer lang duren.Het
is een kwestie van een paar weken of misschien slechts enkele
dagen.Dat weten we niet precies.
Mijn schoonouders wisten al dat het niet goed was voordat we op vakantie gingen en wilden ons dat niet meteen vertellen omdat ze wilden dat we zouden genieten en op vakantie zouden gaan.Maar ze hebben het ons wel een paar dagen van tevoren gezegd (voordat we naar huis kwamen) zodat we aan het idee konden wennen (ik weet ff geen ander woord en weet dat dit vreemd klinkt).
Gisteren avond zijn we terug gekomen en vandaag nog naar mijn
schoonouders geweest.Ik barst ook meteen in tranen uit toen ik
mijn schoonvader zag.Hij zag er doodziek eruit en heel mager.
Het ergste vind ik nog dat hij 2 operaties heeft gehad en niet de kans kreeg om te herstellen.Dan had hij tenminste nog een paar
goede maanden gehad.Maar sinds december heeft hij geen kans meer gehad om goed vooruit te gaan.Hij krijgt geen chemo omdat hij daar te zwak voor is,hij is ook te zwak om nog leuke dingen te doen en te zwak om te vechten.Hij ligt de hele dag op de
bank.
Ik vind het erg naar om mijn schoonmoeder en vriend zo verdrietig te zien.Mijn vriend omschreef het als ''dat de bank waar hij zat leeg zou zijn en dat er niemand meer tegenover mijn schoonmoeder zou zitten als ze eet.Maar zelf vind ik het ook erg om mijn schoonvader te verliezen.Hij is de laatste 10 dagen ontzettend achteruit gegaan.Het is ook erg moeilijk voor de broers van mijn vriend.
Mijn vriend en ik steunen elkaar.Ik troost hem als hij moet huilen
maar ook ik hou het vaak niet droog.Heb vandaag tegen mijn
schoonmoeder gezegd dat wij er altijd voor haar zullen zijn en we hebben mijn schoonvader beloofd goed voor haar te zorgen.Ik heb
ook tegen mijn schoonvader gezegd dat hij een goede schoonvader is en mijn vriend zei dat hij geen betere vader had kunnen hebben.
Mijn schoonmoeder en ik zijn dan gaan wandelen zodat mijn
vriend met zijn vader kon praten en nog alle vragen kon stellen die hij belangrijk vind.Nu het nog kan want geestelijk is hij nog helemaal helder maar zijn lichaam is helemaal op.
We vinden het erg moeilijk om te zien dat hij steeds meer achteruit gaat en dat hij er op een gegeven moment niet meer zal zijn.Maar ik hoop ook dat hij niet teveel moet lijden en geen pijn gaat hebben.Hij krijgt nu morphine.Dat helpt ertegen.
We zullen er het beste van maken en nog zoveel mogelijk tijd bij mijn schoonouders doorbrengen.We willen ook niet de hele tijd over deze ziekte praten en ook over alledagse dingen.Tussendoor doen we ook dingen die ons afleiden en dat doet ons goed.Kwa emoties:Soms moeten we opeens huilen.Het moet eruit.Op dit moment gaan we door een moeilijke tijd heen.De begravenis is al geregeld en de rest horen we nog wel.
Nu heeft zijn broer ook botkanker met uitzaaingen.Het is gewoon
zo oneerlijk.Hoe lang zijn broer heeft weten we niet.De broer van
mijn schoonvader gaat soms ook naar mijn schoonvader toe.Ze
zitten beiden in dezelde situatie.
Ik wil nog kwijt dat ik dankbaar ben dat ik zo een goede schoonvader heb en dat het me pijn doet om hem te verliezen.We
laten de emoties toe als het moet maar weten aan de andere kant
ook dat we er samen wel doorheen komen.Door onze omgeving
krijgen we veel steun en dat helpt ons ontzettend.En ik vind ondanks alles dat we er goed mee omgaan en dat we sterk zijn.Ik
zal mijn best doen mijn mijn schoonouders,vriend en zwagers te
steunen en ze zoveel mogelijk troost te geven.
Mocht mijn text verwarrend zijn of met spelfouten dan ligt het eraan dat ik er niet helemaal bij ben.Ik weet ook niet hoe snel ik in
staat zal zijn om te reageren.
dinsdag 26 april 2011 om 13:12
quote:Noerie schreef op 26 april 2011 @ 08:38:
Wat ontzettend 'fijn' dat je schoonvader op heeft kunnen geven. En dat er gepraat kan worden. Dat er laatste dingen gezegd kunnen worden en dat er over de begrafenis is gesproken.
Mijn familielid kon dat heel lang niet. Vond ik erg moeilijk. Voor haar, haar man en haar kinderen. Maarja, stel je eens voor; je gaat dood... Ik kan me eigenlijk heel goed voorstellen dat je je daar niet bij neer kunt leggen.
Mee eens.
De vader van een goede vriendin van me 'weigerde' ook om sterfelijk en dus ziek te zijn. Hij heeft zich tegen afscheid verzet tot het eind en dat is een gemiste kans want gaan doen we nu eenmaal allemaal een keer
Alhoewel ik dus ook niet weet of ik zou kunnen berusten als puntje bij paaltje kwam. Daarom zo sterk van je schoonvader.
Wat ontzettend 'fijn' dat je schoonvader op heeft kunnen geven. En dat er gepraat kan worden. Dat er laatste dingen gezegd kunnen worden en dat er over de begrafenis is gesproken.
Mijn familielid kon dat heel lang niet. Vond ik erg moeilijk. Voor haar, haar man en haar kinderen. Maarja, stel je eens voor; je gaat dood... Ik kan me eigenlijk heel goed voorstellen dat je je daar niet bij neer kunt leggen.
Mee eens.
De vader van een goede vriendin van me 'weigerde' ook om sterfelijk en dus ziek te zijn. Hij heeft zich tegen afscheid verzet tot het eind en dat is een gemiste kans want gaan doen we nu eenmaal allemaal een keer
Alhoewel ik dus ook niet weet of ik zou kunnen berusten als puntje bij paaltje kwam. Daarom zo sterk van je schoonvader.
dinsdag 26 april 2011 om 19:56
Geraldine, wat spreekt er veel liefde uit je OP. En wat fijn dat jullie zo veel mogelijk tijd voor elkaar vrijmaken.
Natuurlijk hebben jullie het nu heel zwaar. Maar dit is ook een hele waardevolle tijd, waarin je afscheid kunt nemen, dingenuit kunt spreken die nog gezegd moeten worden, en elkaar kunt troosten. De dood is onontkoombaar, maar ik hoop dat je later toch nog met veel liefde terug kunt kijken op deze moeilijke tijd.
Gelukkig wordt de fysieke pijn van je schoonvader onderdrukt door medicatie.
Ik wens jullie heel veel liefde, steun en troost.
Natuurlijk hebben jullie het nu heel zwaar. Maar dit is ook een hele waardevolle tijd, waarin je afscheid kunt nemen, dingenuit kunt spreken die nog gezegd moeten worden, en elkaar kunt troosten. De dood is onontkoombaar, maar ik hoop dat je later toch nog met veel liefde terug kunt kijken op deze moeilijke tijd.
Gelukkig wordt de fysieke pijn van je schoonvader onderdrukt door medicatie.
Ik wens jullie heel veel liefde, steun en troost.
dinsdag 26 april 2011 om 20:34
Bedankt dat jullie zo met mij meeleven!Jullie woorden zijn erg ontroerend en doen me goed.Ik zal dan ook zo snel mogelijk antwoord geven.
Vandaag vrijwilligerswerk gedaan en de afleiding deed me goed.Ze reageerden ook heel lief.Mijn vriend heeft vanavond nog gebeld naar zijn schoonouders en had mijn schoonvader aan de lijn.Hij krijgt morgen een ziekenhuisbed.Hij zegt dat het op dit moment uit te houden is omdat hij morphine krijgt.We
zullen ook van alle mooie momenten genieten die we nog hebben.Ik wil mijn schoonvader altijd zo blijven herinneren zoals hij was.Tussendoor leef ik deels ook in een roes.Het is allemaal zo onwerkelijk.Hij is er nog,krijgt morphine en daardoor heeft hij geen pijn.Maar toch in mijn achterhoofd lopen wij ermee dat hij gaat overlijden.Hij maakt zich ook zorgen om zijn vrouw.Mijn schoonvader is iemand die eerst aan anderen denkt en dan pas aan zichzelf.We hebben hem
gerustgesteld dat we er altijd voor haar zullen zijn en haar ook mee zullen nemen op uitstapjes.Ze heeft ook veel vriendinnen en hobbies.Maar dannoch zullen wij er voor haar zijn.
Waarschijnlijk gaan we donderdagavond weer langs.
Mijn vriend en ik zijn erg blij dat hij geen pijn hoeft te lijden en we hopen dat,als het zo ver is,het ook zonder pijn gaat gebeuren.Mijn vriend en ik kunnen er goed over praten.Mijn schoonvader en schoonmoeder hebben ook veel samen gepraat.
Vandaag vrijwilligerswerk gedaan en de afleiding deed me goed.Ze reageerden ook heel lief.Mijn vriend heeft vanavond nog gebeld naar zijn schoonouders en had mijn schoonvader aan de lijn.Hij krijgt morgen een ziekenhuisbed.Hij zegt dat het op dit moment uit te houden is omdat hij morphine krijgt.We
zullen ook van alle mooie momenten genieten die we nog hebben.Ik wil mijn schoonvader altijd zo blijven herinneren zoals hij was.Tussendoor leef ik deels ook in een roes.Het is allemaal zo onwerkelijk.Hij is er nog,krijgt morphine en daardoor heeft hij geen pijn.Maar toch in mijn achterhoofd lopen wij ermee dat hij gaat overlijden.Hij maakt zich ook zorgen om zijn vrouw.Mijn schoonvader is iemand die eerst aan anderen denkt en dan pas aan zichzelf.We hebben hem
gerustgesteld dat we er altijd voor haar zullen zijn en haar ook mee zullen nemen op uitstapjes.Ze heeft ook veel vriendinnen en hobbies.Maar dannoch zullen wij er voor haar zijn.
Waarschijnlijk gaan we donderdagavond weer langs.
Mijn vriend en ik zijn erg blij dat hij geen pijn hoeft te lijden en we hopen dat,als het zo ver is,het ook zonder pijn gaat gebeuren.Mijn vriend en ik kunnen er goed over praten.Mijn schoonvader en schoonmoeder hebben ook veel samen gepraat.
dinsdag 26 april 2011 om 20:55
Hoi Geraldine,
Bijna 3 jaar geleden is mijn schoonvader overleden. Er zat bijna 6 weken tussen de diagnose en zijn overlijden. Voor mij man was het echt vreselijk, hij deed heel erg veel met zijn vader en ze waren heel close. We hadden ook niet door dat het zo snel ging, we zijn zelfs in die 6 weken nog 2 weken op vakantie gegaan omdat het toen beter leek te gaan. Maandagavond voelde hij zich nog goed (voor zover mogelijk dan), dinsdag mocht hij naar huis (had 5 weken in het ziekenhuis gelegen), daar verheugde hij zich erg op, woensdag en donderdag voelde hij zich heel slecht en vrijdag koos hij voor paliatieve sedatie, hij kon niet meer. Vrijdagmiddag is hij in slaap gebracht met slaapmiddel en morfine en ; s nachts is hij toen al overleden. Wij waren net te laat, maar zijn er verder wel steeds bij geweest. We zijn in de periode allemaal heel dicht bij elkaar geweest, onze dochter was op dat moment 2,5 en zij is ook bij het moment geweest dat mijn schoonvader in slaap viel. Ik was toen 4 maanden zwanger van mijn zoontje. Ik vond het echt vreselijk om te zien hoe slecht mijn schoonvader werd (hij had luiers nodig, was heeeeel mager en kon niet meer praten op het einde, waardoor er wel tijd was voor afscheid, maar hij kon niks meer zeggen. Bovendien had hij zoveel pijn dat niks hem meer kon schelen, alleen zijn kleindochter en het kind in mijn buik). Wel 'fijn' dat mijn schoonvader hier uiteindelijk zelf voor koos. Uit alles bleek dat hij er klaar voor was om dood te gaan. Hij wilde niet meer. De weken dat hij wist dat hij ging sterven was hij ook heel erg lief voor iedereen. We wisten dus hoeveel hij van iedereen hield. En nu is het al weer bijna 3 jaar geleden. Ongelooflijk dat de tijd zo snel gaat. Hij wordt nog steeds erg gemist.
Ik wil jou, je man en de rest van je familie heel veel sterkte wensen voor nu en de komende tijd. Je klinkt heel erg lief voor je man en jullie lijken een hechte familie. Koester dat, zeg wat je nog wil zeggen tegen je schoonvader en als je dat niet kan (zoals mijn man, die daar zoveel spijt van had, maar nu beseft dat mijn schoonvader alles wat hij wilde zeggen wel wist), besef dan dat liefde niet altijd uitgesproken hoeft te worden. Een hele dikke
Frans
Bijna 3 jaar geleden is mijn schoonvader overleden. Er zat bijna 6 weken tussen de diagnose en zijn overlijden. Voor mij man was het echt vreselijk, hij deed heel erg veel met zijn vader en ze waren heel close. We hadden ook niet door dat het zo snel ging, we zijn zelfs in die 6 weken nog 2 weken op vakantie gegaan omdat het toen beter leek te gaan. Maandagavond voelde hij zich nog goed (voor zover mogelijk dan), dinsdag mocht hij naar huis (had 5 weken in het ziekenhuis gelegen), daar verheugde hij zich erg op, woensdag en donderdag voelde hij zich heel slecht en vrijdag koos hij voor paliatieve sedatie, hij kon niet meer. Vrijdagmiddag is hij in slaap gebracht met slaapmiddel en morfine en ; s nachts is hij toen al overleden. Wij waren net te laat, maar zijn er verder wel steeds bij geweest. We zijn in de periode allemaal heel dicht bij elkaar geweest, onze dochter was op dat moment 2,5 en zij is ook bij het moment geweest dat mijn schoonvader in slaap viel. Ik was toen 4 maanden zwanger van mijn zoontje. Ik vond het echt vreselijk om te zien hoe slecht mijn schoonvader werd (hij had luiers nodig, was heeeeel mager en kon niet meer praten op het einde, waardoor er wel tijd was voor afscheid, maar hij kon niks meer zeggen. Bovendien had hij zoveel pijn dat niks hem meer kon schelen, alleen zijn kleindochter en het kind in mijn buik). Wel 'fijn' dat mijn schoonvader hier uiteindelijk zelf voor koos. Uit alles bleek dat hij er klaar voor was om dood te gaan. Hij wilde niet meer. De weken dat hij wist dat hij ging sterven was hij ook heel erg lief voor iedereen. We wisten dus hoeveel hij van iedereen hield. En nu is het al weer bijna 3 jaar geleden. Ongelooflijk dat de tijd zo snel gaat. Hij wordt nog steeds erg gemist.
Ik wil jou, je man en de rest van je familie heel veel sterkte wensen voor nu en de komende tijd. Je klinkt heel erg lief voor je man en jullie lijken een hechte familie. Koester dat, zeg wat je nog wil zeggen tegen je schoonvader en als je dat niet kan (zoals mijn man, die daar zoveel spijt van had, maar nu beseft dat mijn schoonvader alles wat hij wilde zeggen wel wist), besef dan dat liefde niet altijd uitgesproken hoeft te worden. Een hele dikke
Frans
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
dinsdag 26 april 2011 om 21:06
Mijn vader had kanker en zijn jongste zus kreeg een tijdje later dezelfde diagnose. Mijn vader en zijn zusje kwamen uit een groot gezin, ze waren de twee jongsten (nakomertjes) en zijn ook samen opgegroeid. Ze hebben in die laatste maanden van hun leven heel erg veel steun aan elkaar gehad. Ellenlange telefoongesprekken gevoerd met z'n tweetjes, over vroeger, over het leven, over hun ziekte en over de dood.
Heel symbolisch, eigenlijk. Vond het ook wel mooi dat ze zo samen zijn opgegroeid en ook bijna gelijktijdig het leven lieten, waarbij ze zowel aan het begin als aan het einde van hun leven heel close waren.
Ik hoop dat je schoonvader ook die synergie vindt met zijn broer.
Heel symbolisch, eigenlijk. Vond het ook wel mooi dat ze zo samen zijn opgegroeid en ook bijna gelijktijdig het leven lieten, waarbij ze zowel aan het begin als aan het einde van hun leven heel close waren.
Ik hoop dat je schoonvader ook die synergie vindt met zijn broer.
dinsdag 26 april 2011 om 23:22
Geraldine. Hier is het schoonmoeder die wel wilt leven maar na een operatie er niet goed voor staat. Morgen horen we het hoe en wat. Het enige wat we nu weten is dat de tumor galblaas, alvleesklier en lever "omhelst" zo groot is deze dus en niet meer te verwijderen is zonder schade aan deze organen toe te brengen
Wat een rot ziekte ook.
Mijn probleem is hoe ik vriend erin kan steunen want ik vind het erg moeilijk. Ik vraag het hem wel eens maar het er zijn vindt hij prima. (Waarom kan ik dan niet tevreden zijn met wat ik doe )
Wat een rot ziekte ook.
Mijn probleem is hoe ik vriend erin kan steunen want ik vind het erg moeilijk. Ik vraag het hem wel eens maar het er zijn vindt hij prima. (Waarom kan ik dan niet tevreden zijn met wat ik doe )
dinsdag 26 april 2011 om 23:31
quote:VivaPepsi schreef op 26 april 2011 @ 21:03:
Sterkte!
(En de ph is bij ons een f, en gezwel is met 1 l.)Even voor de vorm een plichtmatige Sterkte, en dan uitgebreid zeuren over spelling. Wat een types trekt zo'n forum toch ook aan he, ongelofelijk toch?
Sterkte!
(En de ph is bij ons een f, en gezwel is met 1 l.)Even voor de vorm een plichtmatige Sterkte, en dan uitgebreid zeuren over spelling. Wat een types trekt zo'n forum toch ook aan he, ongelofelijk toch?
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
woensdag 27 april 2011 om 00:43
quote:Very Cherry schreef op 27 april 2011 @ 00:36:
Ik durf hier bijna niet weg te gaan uit angst voor nog meer van die halve zolen
Het is dieptriest dat je zelfs in dit topic nog de behoefte hebt zoiets te zeggen. Maar oke, ik wil het niet verder vervuilen.
Hopelijk scrollt Geraldine er overheen.
(oeps, bij nalezen lijkt het net of ik jou bedoel! maar eh, nou je weet wel enzo hoop ik)
Ik durf hier bijna niet weg te gaan uit angst voor nog meer van die halve zolen
Het is dieptriest dat je zelfs in dit topic nog de behoefte hebt zoiets te zeggen. Maar oke, ik wil het niet verder vervuilen.
Hopelijk scrollt Geraldine er overheen.
(oeps, bij nalezen lijkt het net of ik jou bedoel! maar eh, nou je weet wel enzo hoop ik)
woensdag 27 april 2011 om 00:51
woensdag 27 april 2011 om 00:57
Geraldine en haar hele familie zijn kanjers. En ik blijf het herhalen; Besluiten een strijd niet langer te kunnen of willen strijden, vergt onvoorstelbaar veel moed. Dat weet TO als geen ander, en gelukkig de meeste forummers ook.
Zij gaan hier met z'n allen heel goed doorheen komen.
Zij gaan hier met z'n allen heel goed doorheen komen.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
woensdag 27 april 2011 om 00:58
Wat een verdriet...
Ik kan me goed voorstellen hoe verdrietig het allemaal moet zijn voor jullie. Mn partner verloor in een half jaar zijn zusje en zn vader. Je vraagt je soms af waarom een mens zoveel op zn bord krijgt. Veel praten, veel bij elkaar zijn. Je weet niet hoeveel tijd hem nog gegeven is maar kijk zsm eens naar het boek "pap vertel 's" misschien kan je partner dat samen met zijn vader nog invullen. Dat is zo'n ontzettenf mooi document!
Op zich heel truttig maar wat zouden veel mensen die hun vader, moeder, opa of oma moeten missen het fijn vinden om zo'n boek met antwoorden vsn hun geliefden te hebben.. Sterkte!
Ik kan me goed voorstellen hoe verdrietig het allemaal moet zijn voor jullie. Mn partner verloor in een half jaar zijn zusje en zn vader. Je vraagt je soms af waarom een mens zoveel op zn bord krijgt. Veel praten, veel bij elkaar zijn. Je weet niet hoeveel tijd hem nog gegeven is maar kijk zsm eens naar het boek "pap vertel 's" misschien kan je partner dat samen met zijn vader nog invullen. Dat is zo'n ontzettenf mooi document!
Op zich heel truttig maar wat zouden veel mensen die hun vader, moeder, opa of oma moeten missen het fijn vinden om zo'n boek met antwoorden vsn hun geliefden te hebben.. Sterkte!
woensdag 27 april 2011 om 01:07
quote:frans3 schreef op 26 april 2011 @ 20:55:
Hoi Geraldine,
Bijna 3 jaar geleden is mijn schoonvader overleden. Er zat bijna 6 weken tussen de diagnose en zijn overlijden. Voor mij man was het echt vreselijk, hij deed heel erg veel met zijn vader en ze waren heel close. We hadden ook niet door dat het zo snel ging, we zijn zelfs in die 6 weken nog 2 weken op vakantie gegaan omdat het toen beter leek te gaan. Maandagavond voelde hij zich nog goed (voor zover mogelijk dan), dinsdag mocht hij naar huis (had 5 weken in het ziekenhuis gelegen), daar verheugde hij zich erg op, woensdag en donderdag voelde hij zich heel slecht en vrijdag koos hij voor paliatieve sedatie, hij kon niet meer. Vrijdagmiddag is hij in slaap gebracht met slaapmiddel en morfine en ; s nachts is hij toen al overleden. Wij waren net te laat, maar zijn er verder wel steeds bij geweest. We zijn in de periode allemaal heel dicht bij elkaar geweest, onze dochter was op dat moment 2,5 en zij is ook bij het moment geweest dat mijn schoonvader in slaap viel. Ik was toen 4 maanden zwanger van mijn zoontje. Ik vond het echt vreselijk om te zien hoe slecht mijn schoonvader werd (hij had luiers nodig, was heeeeel mager en kon niet meer praten op het einde, waardoor er wel tijd was voor afscheid, maar hij kon niks meer zeggen. Bovendien had hij zoveel pijn dat niks hem meer kon schelen, alleen zijn kleindochter en het kind in mijn buik). Wel 'fijn' dat mijn schoonvader hier uiteindelijk zelf voor koos. Uit alles bleek dat hij er klaar voor was om dood te gaan. Hij wilde niet meer. De weken dat hij wist dat hij ging sterven was hij ook heel erg lief voor iedereen. We wisten dus hoeveel hij van iedereen hield. En nu is het al weer bijna 3 jaar geleden. Ongelooflijk dat de tijd zo snel gaat. Hij wordt nog steeds erg gemist.
Ik wil jou, je man en de rest van je familie heel veel sterkte wensen voor nu en de komende tijd. Je klinkt heel erg lief voor je man en jullie lijken een hechte familie. Koester dat, zeg wat je nog wil zeggen tegen je schoonvader en als je dat niet kan (zoals mijn man, die daar zoveel spijt van had, maar nu beseft dat mijn schoonvader alles wat hij wilde zeggen wel wist), besef dan dat liefde niet altijd uitgesproken hoeft te worden. Een hele dikke
Frans
Heel veel sterkte, wat goed dat je jouw verhaal hier vertelt
Ik heb gister een docu gezien over paliatieve sedatie bij het programma Kruispunt Special.
Ik moet wel zeggen, ik vond het heel emotioneel om te zien dus dat wil ik wel heel duidelijk erbij zeggen!!!
Emotioneel om te zien!
Hoi Geraldine,
Bijna 3 jaar geleden is mijn schoonvader overleden. Er zat bijna 6 weken tussen de diagnose en zijn overlijden. Voor mij man was het echt vreselijk, hij deed heel erg veel met zijn vader en ze waren heel close. We hadden ook niet door dat het zo snel ging, we zijn zelfs in die 6 weken nog 2 weken op vakantie gegaan omdat het toen beter leek te gaan. Maandagavond voelde hij zich nog goed (voor zover mogelijk dan), dinsdag mocht hij naar huis (had 5 weken in het ziekenhuis gelegen), daar verheugde hij zich erg op, woensdag en donderdag voelde hij zich heel slecht en vrijdag koos hij voor paliatieve sedatie, hij kon niet meer. Vrijdagmiddag is hij in slaap gebracht met slaapmiddel en morfine en ; s nachts is hij toen al overleden. Wij waren net te laat, maar zijn er verder wel steeds bij geweest. We zijn in de periode allemaal heel dicht bij elkaar geweest, onze dochter was op dat moment 2,5 en zij is ook bij het moment geweest dat mijn schoonvader in slaap viel. Ik was toen 4 maanden zwanger van mijn zoontje. Ik vond het echt vreselijk om te zien hoe slecht mijn schoonvader werd (hij had luiers nodig, was heeeeel mager en kon niet meer praten op het einde, waardoor er wel tijd was voor afscheid, maar hij kon niks meer zeggen. Bovendien had hij zoveel pijn dat niks hem meer kon schelen, alleen zijn kleindochter en het kind in mijn buik). Wel 'fijn' dat mijn schoonvader hier uiteindelijk zelf voor koos. Uit alles bleek dat hij er klaar voor was om dood te gaan. Hij wilde niet meer. De weken dat hij wist dat hij ging sterven was hij ook heel erg lief voor iedereen. We wisten dus hoeveel hij van iedereen hield. En nu is het al weer bijna 3 jaar geleden. Ongelooflijk dat de tijd zo snel gaat. Hij wordt nog steeds erg gemist.
Ik wil jou, je man en de rest van je familie heel veel sterkte wensen voor nu en de komende tijd. Je klinkt heel erg lief voor je man en jullie lijken een hechte familie. Koester dat, zeg wat je nog wil zeggen tegen je schoonvader en als je dat niet kan (zoals mijn man, die daar zoveel spijt van had, maar nu beseft dat mijn schoonvader alles wat hij wilde zeggen wel wist), besef dan dat liefde niet altijd uitgesproken hoeft te worden. Een hele dikke
Frans
Heel veel sterkte, wat goed dat je jouw verhaal hier vertelt
Ik heb gister een docu gezien over paliatieve sedatie bij het programma Kruispunt Special.
Ik moet wel zeggen, ik vond het heel emotioneel om te zien dus dat wil ik wel heel duidelijk erbij zeggen!!!
Emotioneel om te zien!
Als je tot over je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven
woensdag 27 april 2011 om 01:08
quote:Chatterly schreef op 27 april 2011 @ 01:03:
Haha, ja ho effe. Ben geen twintig meer en heb mn leesbril niet bij de hand. Ik heb altijd batworm gelezen
Wat is dit forum toch hartverwarmend. Wat een lieve mensen, op een enkele lomperik na, zitten er hier toch.
Leesbrilgedeelte: herkenbaar, het is u vergeven
Tweede gedeelte: Helemaal eens!
Haha, ja ho effe. Ben geen twintig meer en heb mn leesbril niet bij de hand. Ik heb altijd batworm gelezen
Wat is dit forum toch hartverwarmend. Wat een lieve mensen, op een enkele lomperik na, zitten er hier toch.
Leesbrilgedeelte: herkenbaar, het is u vergeven
Tweede gedeelte: Helemaal eens!
woensdag 27 april 2011 om 01:11
quote:VivaPepsi schreef op 26 april 2011 @ 21:03:
(En de ph is bij ons een f, en gezwel is met 1 l.)
Hoe is jouw Duits?
Het is toch gewoon heel goed te volgen, ze vraagt toch niet om taallessen? Laat haar met rust. Ze hoeft zich toch niet te verdedigen dat NL niet haar native taal is. Menigeen mag wensen dat ze zo goed NL schrijven. Zo.
(En de ph is bij ons een f, en gezwel is met 1 l.)
Hoe is jouw Duits?
Het is toch gewoon heel goed te volgen, ze vraagt toch niet om taallessen? Laat haar met rust. Ze hoeft zich toch niet te verdedigen dat NL niet haar native taal is. Menigeen mag wensen dat ze zo goed NL schrijven. Zo.
Als je tot over je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven
woensdag 27 april 2011 om 01:13
Geraldine schrijft beter en mooier Nederlands dan de gemiddelde forummer hier die Nederlands als moedertaal heeft. Ik zie bijna nooit fouten.
Dat terzijde.
Geraldine, heel veel sterkte in deze moeilijke tijd
Dat terzijde.
Geraldine, heel veel sterkte in deze moeilijke tijd
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 27 april 2011 om 01:17
Och Geraldine, heel veel sterkte gewenst en wat schrijf je liefdevol.quote:Mylene_Valerie schreef op 27 april 2011 @ 01:07:
[...]
Heel veel sterkte, wat goed dat je jouw verhaal hier vertelt
Ik heb gister een docu gezien over paliatieve sedatie bij het programma Kruispunt Special.
Ik moet wel zeggen, ik vond het heel emotioneel om te zien dus dat wil ik wel heel duidelijk erbij zeggen!!!
Emotioneel om te zien!Ook gezien deze docu, heftig hoor en werd er ook emotioneel van. Vond t wel heel puur.
[...]
Heel veel sterkte, wat goed dat je jouw verhaal hier vertelt
Ik heb gister een docu gezien over paliatieve sedatie bij het programma Kruispunt Special.
Ik moet wel zeggen, ik vond het heel emotioneel om te zien dus dat wil ik wel heel duidelijk erbij zeggen!!!
Emotioneel om te zien!Ook gezien deze docu, heftig hoor en werd er ook emotioneel van. Vond t wel heel puur.
