Mijn vet grote gestoorde familie

05-07-2021 01:08 20 berichten
Hi nog overgebleven lezers!


Wie heeft ook zoiets meegemaakt? En wat zijn je vervolgstappen geweest? Zowel qua heling/genezing van jezelf als contact met familieleden?

Ik hoor heel graag nog van jullie! Oh en tips voor een nieuwe plek zijn ook welkom🙏🏻
anoniem_400259 wijzigde dit bericht op 08-07-2021 13:31
60.38% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Het is nogal vaag of het gaat om een familie die disfunctioneel is omdat voorouders een ingrijpend trauma hebben meegemaakt of dat er iets erfelijks speelt.

Voor tips over alternatieven voor dit forum: overig/het-grote-waar-verhuizen-wij-naa ... #p33064519
Nee heb je, ja kun je krijgen
lemoos2 schreef:
05-07-2021 01:41
Het is nogal vaag of het gaat om een familie die disfunctioneel is omdat voorouders een ingrijpend trauma hebben meegemaakt of dat er iets erfelijks speelt.

Voor tips over alternatieven voor dit forum: overig/het-grote-waar-verhuizen-wij-naa ... #p33064519

Dank voor je reactie Lemoos!
Nog een paar dagen lees ik, ik was al verder aan het doorpluizen hoe het er nu voorstaat. Even goed dank voor dat deel van je reactie met link. Ik denk dat ik ook zal verhuizen naar het forum dat jij van naam hebt voorzien, maar ik wilde toch graan nu al wat schrijven…

Ik zie nu dat het ook wel tijdelijk op ouders past. Ik ga daar verder☺️
En of het het een of het ander is, dat maakt me niet zoveel uit. Ik weet dat er een groot jeugdtrauma is nu. Maar het kan zijn dat er ook nog erfelijke gevoeligheid bij komt…

Ik ben vooral benieuwd naar hoe verder
Je verhaal is mij te onduidelijk.
Alle reacties Link kopieren
Beetje vaag.

Is het een persoon overkomen, of jullie allemaal?
Is het iets wat binnen de familie heeft gespeeld, of kwam het van buitenaf?
Wat heb jij ervan meegekregen: gezien, gehoord, de consequenties ervaren?
Ik heb het meegemaakt. Er kwam iets naar boven waardoor voor mij heel veel disfunctionele zaken binnen de familie verklaard werden. De puzzelstukjes vielen op hun plek.

Ik heb veel gepraat met tantes, liefst aangetrouwden en met vrienden van de familie om het voor mezelf helder te krijgen. Dat hielp mij goed.
Alle reacties Link kopieren
Jij bent verantwoordelijk voor jezelf. Richt je op je eigen herstel. Het is niet jouw taak de familie te ‘redden’.
Parella schreef:
05-07-2021 06:24
Ik heb het meegemaakt. Er kwam iets naar boven waardoor voor mij heel veel disfunctionele zaken binnen de familie verklaard werden. De puzzelstukjes vielen op hun plek.

Ik heb veel gepraat met tantes, liefst aangetrouwden en met vrienden van de familie om het voor mezelf helder te krijgen. Dat hielp mij goed.
Fijn dat je het herkent. Ik heb eerder (langer terug) veel gepraat en gedacht dat ik er wat uit kon halen. Dat is echter niet zo. Nu de bom gebarsten is, vallen ook hier de puzzelstukjes op zijn plek. Echter, dat heeft ook tot een énorm conflict geleid en praten is nu zo goed als onmogelijk geworden. Daar waar het eerder al problematisch was. Dus die weg is er niet meer. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk geschokt ben. Daar waar ik dacht zelf gewoon wat issues te hebben en dat dit vaker in families voorkomt, blijkt het écht van een andere orde te zijn. Eerder zeiden vrienden dat al, maar dat is nu ook uit een andere hoek bevestigd
FransjeG schreef:
05-07-2021 05:58
Beetje vaag.

Is het een persoon overkomen, of jullie allemaal?
Is het iets wat binnen de familie heeft gespeeld, of kwam het van buitenaf?
Wat heb jij ervan meegekregen: gezien, gehoord, de consequenties ervaren?
Het is de familie al een ruim halve eeuw geleden overkomen, of eigenlijk nog langer terug. Ik wist hier nooit echt het fijne van, tot afgelopen week. Daarmee is veel ineens duidelijk geworden, waarom mensen altijd op een bepaalde manier hebben gereageerd. En nu, door een bepaald incident, heeft het zich heel sterk op mijn tak van de familie gericht.
Ik vind het heel lastig om het concreter te maken, want ik wil echt niet herkend worden => nóg meer kwaadheid mijn kant uit. Ik ben daar vreselijk van geschrokken. Tegelijkertijd begrijp ik mijn ouders en mijzelf opeens een stuk beter, ook al ben ik niet perse blij met wat ik heb ontdekt. Eerder niet en weet ik dat er heel veel te doen staat om mijn probleem op te lossen
OohBoy schreef:
05-07-2021 07:58
Jij bent verantwoordelijk voor jezelf. Richt je op je eigen herstel. Het is niet jouw taak de familie te ‘redden’.
Ok, dank! Hoe zou jij/heb jij dat aangepakt?
Het is best een bekend fenomeen en er is ook wel onderzoek naar. Oorlogstrauma's, verslavingen en andere ellende werken generaties door. In mijn familie speelt dit ook. Ik heb veel gehad aan een psycholoog die ik af en toe sprak, die me kon helpen het een beetje in perspectief te blijven zien.

Dat er nu een conflict is en niemand in staat is om te praten, betekent niet automatisch dat dat de komende 30 jaar zo is. Probeer het te zien voor wat het is: de bom is net gebarsten en de emoties die daar bijhoren zijn heftig.

Je bent nu volwassen en je hebt je eigen verantwoordelijkheid over je leven. Dat betekent dat je zelf de regie in handen moet nemen. Maar ook dat je bepaalde beelden van hoe het zou moeten zijn los moet laten. Als voorbeeld: in mijn jeugd is ook het een en ander gebeurd. Ik heb moeten leren mijn ouders dat te vergeven. Dat is niet hetzelfde als iets goedpraten. Het lukte me pas toen ik het beeld kon loslaten dat mijn ouders wel leuke en betrokken ouders zouden kunnen zijn (als ik me maar wat beter zou gedragen! riep de papegaai op mijn schouder dan)
Spijt_voor_twee schreef:
05-07-2021 08:33
Fijn dat je het herkent. Ik heb eerder (langer terug) veel gepraat en gedacht dat ik er wat uit kon halen. Dat is echter niet zo. Nu de bom gebarsten is, vallen ook hier de puzzelstukjes op zijn plek. Echter, dat heeft ook tot een énorm conflict geleid en praten is nu zo goed als onmogelijk geworden. Daar waar het eerder al problematisch was. Dus die weg is er niet meer. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk geschokt ben. Daar waar ik dacht zelf gewoon wat issues te hebben en dat dit vaker in families voorkomt, blijkt het écht van een andere orde te zijn. Eerder zeiden vrienden dat al, maar dat is nu ook uit een andere hoek bevestigd

Dat had ik ook, dat ik dacht dat het aan mij lag maar ik bleek onderdeel van een familieprobleem/geschiedenis.

Met praten bedoel ook nadat de bom gebarsten is. Ik heb niet gepraat om iets op te lossen maar om perspectieven van buitenaf te verzamelen. Dus aangetrouwden, vrienden van de familie. Met direct betrokkenen kom je inderdaad vaak geen steek verder. Die vrienden die dat eerder al tegen je zeiden, misschien kan je hen vragen over hoe ze dat dan zagen en wat ze wisten. Het klinkt wat weinig toevoegend misschien, maar dat soort inzichten van anderen hebben mij heel erg geholpen de zaken helder te zien. De puzzel van verderaf te bekijken, zeg maar. En ik kreeg daar ook gratis meestal wat empathie bij en een erkenning over hoe kut het toch eigenlijk voor mij moest zijn. Dat voelde toch fijn, ook al is het achteraf.

Daarnaast natuurlijk therapie. Een psycholoog kan je helpen die puzzel en de invloed ervan op jou, een plek te geven.

Het is alsof een steen in een vijver valt en het rimpeleffect gaat nog lang door. Zelfs al sta je helemaal aan de rand in de vijver, de rimpeling komt ook bij jou. Ik heb nog lang geprobeerd met een half been, op mijn voorwaarden in die vijver te blijven, maar uiteindelijk was het voor mij het beste om eruit te stappen en op de oever een ander leven te gaan leiden. Ik heb dus geen contact meer met mijn naaste familie.
Alle reacties Link kopieren
Bij mijn ex in de familie speelt ook iets dergelijks. Daar gaat het om een klein kerkgenootschap.
Opa en oma van mijn ex waren echt wappie en diens ouders ook.
Mijn ex-schoonmoeder en haar broers en zussen zijn echt psychisch totaal verrot geraakt daardoor… verslavingsproblematiek, zelfmoord etc. Mijn ex en vooral zijn zusje, die ook nog eens geadopteerd is, hebben hechtingsproblemen (ex’ vader is wel beter mee gehecht trouwens), mijn ex heeft last van depressies en ook wel eens gedacht om er maar mee te kappen. Dit heeft uiteraard ook weer invloed op onze kinderen.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
Parella schreef:
05-07-2021 09:02
Dat had ik ook, dat ik dacht dat het aan mij lag maar ik bleek onderdeel van een familieprobleem/geschiedenis.

Met praten bedoel ook nadat de bom gebarsten is. Ik heb niet gepraat om iets op te lossen maar om perspectieven van buitenaf te verzamelen. Dus aangetrouwden, vrienden van de familie. Met direct betrokkenen kom je inderdaad vaak geen steek verder. Die vrienden die dat eerder al tegen je zeiden, misschien kan je hen vragen over hoe ze dat dan zagen en wat ze wisten. Het klinkt wat weinig toevoegend misschien, maar dat soort inzichten van anderen hebben mij heel erg geholpen de zaken helder te zien. De puzzel van verderaf te bekijken, zeg maar. En ik kreeg daar ook gratis meestal wat empathie bij en een erkenning over hoe kut het toch eigenlijk voor mij moest zijn. Dat voelde toch fijn, ook al is het achteraf.

Daarnaast natuurlijk therapie. Een psycholoog kan je helpen die puzzel en de invloed ervan op jou, een plek te geven.

Het is alsof een steen in een vijver valt en het rimpeleffect gaat nog lang door. Zelfs al sta je helemaal aan de rand in de vijver, de rimpeling komt ook bij jou. Ik heb nog lang geprobeerd met een half been, op mijn voorwaarden in die vijver te blijven, maar uiteindelijk was het voor mij het beste om eruit te stappen en op de oever een ander leven te gaan leiden. Ik heb dus geen contact meer met mijn naaste familie.
Dank je Parella, dit klinkt als hoe ik mijn situatie nu ervaar. Ik zal kijken in hoeverre het lukt om nog meer perspectief boven tafel te krijgen vanuit derden. Dat is misschien wel zinvol, zoals jij ook beschrijft. Misschien wel nog wat geduld hebben, want het voelt momenteel ook als heel gevoelig.

Heb jij nog specifieke therapietips? Of dat niet?
suzyqfive schreef:
05-07-2021 09:13
Bij mijn ex in de familie speelt ook iets dergelijks. Daar gaat het om een klein kerkgenootschap.
Opa en oma van mijn ex waren echt wappie en diens ouders ook.
Mijn ex-schoonmoeder en haar broers en zussen zijn echt psychisch totaal verrot geraakt daardoor… verslavingsproblematiek, zelfmoord etc. Mijn ex en vooral zijn zusje, die ook nog eens geadopteerd is, hebben hechtingsproblemen (ex’ vader is wel beter mee gehecht trouwens), mijn ex heeft last van depressies en ook wel eens gedacht om er maar mee te kappen. Dit heeft uiteraard ook weer invloed op onze kinderen.
Ik kom er ook nu achter dat dit invloed heeft op mijn gezin en op hoe ik me ten opzichte van mijn kinderen gedraag. Dat vind ik een heel pijnlijke conclusie. Ik wil mijn kinderen niet verder beschadigen, zoals met velen in mijn generatie is gebeurd😞
HP2021 schreef:
05-07-2021 08:50
Het is best een bekend fenomeen en er is ook wel onderzoek naar. Oorlogstrauma's, verslavingen en andere ellende werken generaties door. In mijn familie speelt dit ook. Ik heb veel gehad aan een psycholoog die ik af en toe sprak, die me kon helpen het een beetje in perspectief te blijven zien.

Dat er nu een conflict is en niemand in staat is om te praten, betekent niet automatisch dat dat de komende 30 jaar zo is. Probeer het te zien voor wat het is: de bom is net gebarsten en de emoties die daar bijhoren zijn heftig.

Je bent nu volwassen en je hebt je eigen verantwoordelijkheid over je leven. Dat betekent dat je zelf de regie in handen moet nemen. Maar ook dat je bepaalde beelden van hoe het zou moeten zijn los moet laten. Als voorbeeld: in mijn jeugd is ook het een en ander gebeurd. Ik heb moeten leren mijn ouders dat te vergeven. Dat is niet hetzelfde als iets goedpraten. Het lukte me pas toen ik het beeld kon loslaten dat mijn ouders wel leuke en betrokken ouders zouden kunnen zijn (als ik me maar wat beter zou gedragen! riep de papegaai op mijn schouder dan)
Dank voor je reactie HP! Waardevolle woorden
In mijn ervaring: loslaten.
Je kan een ander niet veranderen.

Dat heeft mij toch wel erg geholpen in het verwerken van bepaalde zaken.
Alle reacties Link kopieren
Spijt_voor_twee schreef:
05-07-2021 08:38
Het is de familie al een ruim halve eeuw geleden overkomen, of eigenlijk nog langer terug. Ik wist hier nooit echt het fijne van, tot afgelopen week. Daarmee is veel ineens duidelijk geworden, waarom mensen altijd op een bepaalde manier hebben gereageerd. En.................. Eerder niet en weet ik dat er heel veel te doen staat om mijn probleem op te lossen
Ik ken het.

Ik heb deels afstand genomen en geprobeerd om oude gewoontes te doorbreken. Ik kies bewust mijn eigen pad. Hierbij houd ik altijd deze twee stellingen in acht:

Niks doen is ook een keuze, dus je bent hoe dan ook verantwoordelijk voor je eigen daden.

Als iets niet bevalt, kun je daar vanaf vandaag verandering in proberen aan te brengen.
Alle reacties Link kopieren
Spijt_voor_twee schreef:
05-07-2021 08:40
Ok, dank! Hoe zou jij/heb jij dat aangepakt?

Je verhaal is echt te vaag om daar iets concreets over te kunnen zeggen.
Maar in de basis: ga in therapie werken aan je eigen trauma’s en reacties daarop. Schema’s en gedachtenpatronen die je hebt ontwikkeld. Hou het bij jezelf en als het nodig is voor jou welzijn, neem wat afstand van je familie.
Ik heb een vrij oppervlakkige band met mijn familie. We kunnen prima door één deur, maar hebben het niet over emotionele zaken en gevoelens of het verleden. Daardoor ook nooit ruzie of problemen. Zij zouden graag dieper contact willen, maar voor mij werkt het alleen op deze manier.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven