Psyche
alle pijlers
Militair verleden partner
zaterdag 3 december 2016 om 17:34
Nooit gedacht dat ik een stukje uit mijn privé op dit forum zou parkeren, maar wie weer zijn er vrouwen die zichzelf in deze situatie herkennen.
Sinds anderhalf jaar woon ik samen met mijn partner. Je kent het wel, koek en ei, sunshine and rainbows. Helaas was dit maar van korte duur.
Mijn partner heeft een recent militair verleden en is geregeld uitgezonden geweest. Zijn laatste uitzending ( en militaire carrière ) had een abrupt einde door een ernstig ongeval. We waren toen nog niet samen trouwens.
Gelukkig is hij hiervan lichamelijk hersteld. Of hij hiervan mentaal hersteld is weet ik niet. Hij geeft zelf aan, dat onze huidige problemen, niet door zijn militair verleden komen. Ik twijfel hier soms aan.
Onze relatie loopt op dit moment ontzettend stroef, er is hulp van buitenaf ingeschakeld om te kijken hoe nu verder. Partner sluit zichzelf volledig af, duwt iedereen weg, en er is ook geen intimiteit meer. Hij heeft een kort lontje en kan om de meest aparte dingen opgefokt worden, slaat zijn handen over zijn oren, en loopt driftig heen en weer. Ook familie bezoekjes lukken niet meer. De prikkels worden hem teveel waarop ik besluit hem mee naar huis te nemen, omdat ik bang ben dat het anders uit de hand gaat lopen.
Het enige wat er momenteel is, is beklemmende stilte. Hij wil en kan niet praten. Ik probeer dit te accepteren in afwachting van de onderzoeks resultaten maar het is verdomd lastig. Wanneer ik vraag waar hij dan wél graag over wil praten is het antwoord kort en duidelijk : niks eigenlijk.
Ik snijd overigens geen gevoelige onderwerpen aan, meer ditjes en datjes. Diepere gesprekken zijn funest.
Zoals ik eerder schreef is er dus ook geen intimiteit maar wel een fikse porno verslaving. Dit heeft mij ontzettend veel verdriet gedaan aangezien het een langdurige verslaving is, die ook langdurig tegenover mij is verzwegen.
De hulpverlening kan mij helaas niet helpen. Dit traject is namelijk voor hem. Wat ik ook begrijp, want niks lijkt mij fijner dan hem mentaal weer stabiel te zien worden.
Toch voel ik mezelf erg alleen. Ik wil mijn partner niet zo zien, ik wil hem helpen maar het kan en lukt niet.
Sinds anderhalf jaar woon ik samen met mijn partner. Je kent het wel, koek en ei, sunshine and rainbows. Helaas was dit maar van korte duur.
Mijn partner heeft een recent militair verleden en is geregeld uitgezonden geweest. Zijn laatste uitzending ( en militaire carrière ) had een abrupt einde door een ernstig ongeval. We waren toen nog niet samen trouwens.
Gelukkig is hij hiervan lichamelijk hersteld. Of hij hiervan mentaal hersteld is weet ik niet. Hij geeft zelf aan, dat onze huidige problemen, niet door zijn militair verleden komen. Ik twijfel hier soms aan.
Onze relatie loopt op dit moment ontzettend stroef, er is hulp van buitenaf ingeschakeld om te kijken hoe nu verder. Partner sluit zichzelf volledig af, duwt iedereen weg, en er is ook geen intimiteit meer. Hij heeft een kort lontje en kan om de meest aparte dingen opgefokt worden, slaat zijn handen over zijn oren, en loopt driftig heen en weer. Ook familie bezoekjes lukken niet meer. De prikkels worden hem teveel waarop ik besluit hem mee naar huis te nemen, omdat ik bang ben dat het anders uit de hand gaat lopen.
Het enige wat er momenteel is, is beklemmende stilte. Hij wil en kan niet praten. Ik probeer dit te accepteren in afwachting van de onderzoeks resultaten maar het is verdomd lastig. Wanneer ik vraag waar hij dan wél graag over wil praten is het antwoord kort en duidelijk : niks eigenlijk.
Ik snijd overigens geen gevoelige onderwerpen aan, meer ditjes en datjes. Diepere gesprekken zijn funest.
Zoals ik eerder schreef is er dus ook geen intimiteit maar wel een fikse porno verslaving. Dit heeft mij ontzettend veel verdriet gedaan aangezien het een langdurige verslaving is, die ook langdurig tegenover mij is verzwegen.
De hulpverlening kan mij helaas niet helpen. Dit traject is namelijk voor hem. Wat ik ook begrijp, want niks lijkt mij fijner dan hem mentaal weer stabiel te zien worden.
Toch voel ik mezelf erg alleen. Ik wil mijn partner niet zo zien, ik wil hem helpen maar het kan en lukt niet.
zaterdag 3 december 2016 om 17:40
quote:miedo schreef op 03 december 2016 @ 17:38:
Weet je wel goed waar je aan begint in deze relatie?
Je kunt hem niet helpen ,hij moet zichzelf helpen
Toen ik mijn partner pas leerde kennen, had ik nooit verwacht dat dit zou gebeuren. Als ik dit namelijk wist, had ik nog wel 3 x nagedacht. Ik weet dat hij zichzelf moet helpen, en ik wil
Mijzelf absoluut geen rol van hulpverlener aanmeten. Je voelt jezelf ontzettend
machteloos
Weet je wel goed waar je aan begint in deze relatie?
Je kunt hem niet helpen ,hij moet zichzelf helpen
Toen ik mijn partner pas leerde kennen, had ik nooit verwacht dat dit zou gebeuren. Als ik dit namelijk wist, had ik nog wel 3 x nagedacht. Ik weet dat hij zichzelf moet helpen, en ik wil
Mijzelf absoluut geen rol van hulpverlener aanmeten. Je voelt jezelf ontzettend
machteloos
zaterdag 3 december 2016 om 17:56
zaterdag 3 december 2016 om 18:00
quote:clafoutis schreef op 03 december 2016 @ 17:56:
Antwoord op lady Voldemort, ja misschien is het ook wel een enorme bokken lul. Maar gezien zijn geschop tegen alles wat burgermaatschappij is betwijfel ik het. Begrijp je reactie overigens wel. Krijg dat namelijk vaker te horen.
Hulp voor mijzelf word gezocht..Zijn mensen die overal tegenaan schoppen dan per definitie geen bokkenlul? Dat waag ik te betwijfelen hoor.
Antwoord op lady Voldemort, ja misschien is het ook wel een enorme bokken lul. Maar gezien zijn geschop tegen alles wat burgermaatschappij is betwijfel ik het. Begrijp je reactie overigens wel. Krijg dat namelijk vaker te horen.
Hulp voor mijzelf word gezocht..Zijn mensen die overal tegenaan schoppen dan per definitie geen bokkenlul? Dat waag ik te betwijfelen hoor.
zaterdag 3 december 2016 om 18:04
Herken jij hem in PTSS? Dan zou het best wel eens kunnen zijn dat het wel van zijn verleden komt, niet perse millitair trouwens, denk dat je er wel aanleg voor moet hebben en bepaalde dingen (extra) moeten zijn gebeurd.
Zoek idd hulp voor jezelf, jij mag er ook zijn. En is het niet mogelijk om een therapeut voor jullie samen te zoeken? Want je relatie lijdt er toch onder.
Zoek idd hulp voor jezelf, jij mag er ook zijn. En is het niet mogelijk om een therapeut voor jullie samen te zoeken? Want je relatie lijdt er toch onder.
zaterdag 3 december 2016 om 18:05
Heeft hij je de kans gegeven en/of heb jij naar mogelijkheden gezocht om iets in te voelen van wat een uitzending kan betekenen?
Mijn beste vriend heeft heel wat uitzendingen gehad, waaronder diverse malen Joegoslavië, en zijn grootste probleem met mensen: "ze snappen het echt niet". Hij heeft wegen gevonden mij er iets van te laten begrijpen en ik heb me daar maximaal voor open gesteld. Dat heeft onze vriendschap wel vooruit geholpen.
Mogelijk kan je daar wat mee? Het gevoel onbegrepen te zijn doet wat met een mens
Mijn beste vriend heeft heel wat uitzendingen gehad, waaronder diverse malen Joegoslavië, en zijn grootste probleem met mensen: "ze snappen het echt niet". Hij heeft wegen gevonden mij er iets van te laten begrijpen en ik heb me daar maximaal voor open gesteld. Dat heeft onze vriendschap wel vooruit geholpen.
Mogelijk kan je daar wat mee? Het gevoel onbegrepen te zijn doet wat met een mens
zaterdag 3 december 2016 om 18:07
quote:meaki schreef op 03 december 2016 @ 18:02:
Beseft hij wel dat zijn gedrag abnormaal en zorgwekkend is? Staat hij wel open voor de hulpverlening en heeft hij de wil om beter te worden?Ik denk niet dat hij zelf de ernst van zijn gedrag inziet. Hij zegt vaak ; ik doe dit voor jou. Ik ben van mening dat als je voor een ander verandert, het gedoemd is te mislukken. Je moet het zelf inzien.
Beseft hij wel dat zijn gedrag abnormaal en zorgwekkend is? Staat hij wel open voor de hulpverlening en heeft hij de wil om beter te worden?Ik denk niet dat hij zelf de ernst van zijn gedrag inziet. Hij zegt vaak ; ik doe dit voor jou. Ik ben van mening dat als je voor een ander verandert, het gedoemd is te mislukken. Je moet het zelf inzien.
zaterdag 3 december 2016 om 18:11
quote:Bugs_Bunny schreef op 03 december 2016 @ 18:05:
Heeft hij je de kans gegeven en/of heb jij naar mogelijkheden gezocht om iets in te voelen van wat een uitzending kan betekenen?
Mijn beste vriend heeft heel wat uitzendingen gehad, waaronder diverse malen Joegoslavië, en zijn grootste probleem met mensen: "ze snappen het echt niet". Hij heeft wegen gevonden mij er iets van te laten begrijpen en ik heb me daar maximaal voor open gesteld. Dat heeft onze vriendschap wel vooruit geholpen.
Mogelijk kan je daar wat mee? Het gevoel onbegrepen te zijn doet wat met een mensNatuurlijk, maar het blijft een feit dat ik geen militair ben. Dat word ook vaak tegen mik gezegd, dat hoe of wat, ik dat nooit zal begrijpen. ben er van overtuigd dat oorlogsgebieden mensen volledig veranderen en dat de impact zeer groot is.
Heeft hij je de kans gegeven en/of heb jij naar mogelijkheden gezocht om iets in te voelen van wat een uitzending kan betekenen?
Mijn beste vriend heeft heel wat uitzendingen gehad, waaronder diverse malen Joegoslavië, en zijn grootste probleem met mensen: "ze snappen het echt niet". Hij heeft wegen gevonden mij er iets van te laten begrijpen en ik heb me daar maximaal voor open gesteld. Dat heeft onze vriendschap wel vooruit geholpen.
Mogelijk kan je daar wat mee? Het gevoel onbegrepen te zijn doet wat met een mensNatuurlijk, maar het blijft een feit dat ik geen militair ben. Dat word ook vaak tegen mik gezegd, dat hoe of wat, ik dat nooit zal begrijpen. ben er van overtuigd dat oorlogsgebieden mensen volledig veranderen en dat de impact zeer groot is.
zaterdag 3 december 2016 om 18:14
quote:clafoutis schreef op 03 december 2016 @ 18:11:
[...]
Natuurlijk, maar het blijft een feit dat ik geen militair ben. Dat word ook vaak tegen mik gezegd, dat hoe of wat, ik dat nooit zal begrijpen. ben er van overtuigd dat oorlogsgebieden mensen volledig veranderen en dat de impact zeer groot is.
Natuurlijk, maar mensen kiezen er zelf voor om erheen te gaan.
Klinkt trouwens wel een beetje zielig, jij hebt misschien ook wel dingen meegemaakt die hij nooit begrijpen zal...
[...]
Natuurlijk, maar het blijft een feit dat ik geen militair ben. Dat word ook vaak tegen mik gezegd, dat hoe of wat, ik dat nooit zal begrijpen. ben er van overtuigd dat oorlogsgebieden mensen volledig veranderen en dat de impact zeer groot is.
Natuurlijk, maar mensen kiezen er zelf voor om erheen te gaan.
Klinkt trouwens wel een beetje zielig, jij hebt misschien ook wel dingen meegemaakt die hij nooit begrijpen zal...
zaterdag 3 december 2016 om 18:18
quote:clafoutis schreef op 03 december 2016 @ 18:11:
[...]
Natuurlijk, maar het blijft een feit dat ik geen militair ben. Dat word ook vaak tegen mik gezegd, dat hoe of wat, ik dat nooit zal begrijpen. ben er van overtuigd dat oorlogsgebieden mensen volledig veranderen en dat de impact zeer groot is.Jij kan een poging doen, hij kan een poging doen. Maar op voorhand afwijzen is natuurlijk makkelijker
[...]
Natuurlijk, maar het blijft een feit dat ik geen militair ben. Dat word ook vaak tegen mik gezegd, dat hoe of wat, ik dat nooit zal begrijpen. ben er van overtuigd dat oorlogsgebieden mensen volledig veranderen en dat de impact zeer groot is.Jij kan een poging doen, hij kan een poging doen. Maar op voorhand afwijzen is natuurlijk makkelijker
zaterdag 3 december 2016 om 18:24
quote:clafoutis schreef op 03 december 2016 @ 18:11:
[...]
Natuurlijk, maar het blijft een feit dat ik geen militair ben. Dat word ook vaak tegen mik gezegd, dat hoe of wat, ik dat nooit zal begrijpen. ben er van overtuigd dat oorlogsgebieden mensen volledig veranderen en dat de impact zeer groot is.Aan de andere kant zullen er ook best militairen zijn die zich niet gedragen als een bokkenlul. Erger nog: ik ken er zelfs een paar. En die zijn ook uitgezonden geweest, naar Srebrenica en zo. Heel naar allemaal, maar ze zijn er geen bokkenlul van geworden. Waarmee ik maar zeggen wil: je hoeft je niet alles aan te laten leunen omdat je vriend toevallig een paar keer uitgezonden is geweest. Een uitzending is geen vrijbrief om maar lekker te doen waar je zin in hebt en je naasten te schofferen.
[...]
Natuurlijk, maar het blijft een feit dat ik geen militair ben. Dat word ook vaak tegen mik gezegd, dat hoe of wat, ik dat nooit zal begrijpen. ben er van overtuigd dat oorlogsgebieden mensen volledig veranderen en dat de impact zeer groot is.Aan de andere kant zullen er ook best militairen zijn die zich niet gedragen als een bokkenlul. Erger nog: ik ken er zelfs een paar. En die zijn ook uitgezonden geweest, naar Srebrenica en zo. Heel naar allemaal, maar ze zijn er geen bokkenlul van geworden. Waarmee ik maar zeggen wil: je hoeft je niet alles aan te laten leunen omdat je vriend toevallig een paar keer uitgezonden is geweest. Een uitzending is geen vrijbrief om maar lekker te doen waar je zin in hebt en je naasten te schofferen.
zaterdag 3 december 2016 om 18:28
Och, heden, wat moet jij je eenzaam voelen
Defensie heeft hier volgens mij wel hele cursussen en programma's voor, voor zowel de naasten als voor de soldaten zelf.
Sowieso worden alle militairen nog voor ze terugkomen gescreend op of ze geen extra hulp/ondersteuning nodig hebben na terugkomst in NL.
Ik denk wel dat je voor jezelf moet gaan bepalen of je hier je energie in wil steken, zeker als hij zelf het probleem niet ziet. Dat kan uiteraard komen door de overlevingsmodus waar hij in zat/zit (en dus nooit is uitgekomen), maar het kan ook zijn dat hij nog niet diep genoeg zit om te accepteren dat hij een probleem heeft.
Zoek echt hulp voor jezelf, want jouw kringetje wordt op deze manier ook steeds kleiner. Jij kan ook niets meer. Zijn probleem gijzelt jou nu ook.
En besef je dat het met hulp weliswaar beter kan worden, maar dat de kans aanwezig is dat hij altijd sneller overprikkelt zal zijn, dat hij nooit lang op een verjaardag kan blijven en in slechte periodes weer terug zal vallen in dit gedrag. Het kan. Kun jij daar dan mee omgaan?
Defensie heeft hier volgens mij wel hele cursussen en programma's voor, voor zowel de naasten als voor de soldaten zelf.
Sowieso worden alle militairen nog voor ze terugkomen gescreend op of ze geen extra hulp/ondersteuning nodig hebben na terugkomst in NL.
Ik denk wel dat je voor jezelf moet gaan bepalen of je hier je energie in wil steken, zeker als hij zelf het probleem niet ziet. Dat kan uiteraard komen door de overlevingsmodus waar hij in zat/zit (en dus nooit is uitgekomen), maar het kan ook zijn dat hij nog niet diep genoeg zit om te accepteren dat hij een probleem heeft.
Zoek echt hulp voor jezelf, want jouw kringetje wordt op deze manier ook steeds kleiner. Jij kan ook niets meer. Zijn probleem gijzelt jou nu ook.
En besef je dat het met hulp weliswaar beter kan worden, maar dat de kans aanwezig is dat hij altijd sneller overprikkelt zal zijn, dat hij nooit lang op een verjaardag kan blijven en in slechte periodes weer terug zal vallen in dit gedrag. Het kan. Kun jij daar dan mee omgaan?
zaterdag 3 december 2016 om 18:35
quote:clafoutis schreef op 03 december 2016 @ 18:07:
[...]
Ik denk niet dat hij zelf de ernst van zijn gedrag inziet. Hij zegt vaak ; ik doe dit voor jou. Ik ben van mening dat als je voor een ander verandert, het gedoemd is te mislukken. Je moet het zelf inzien.
Dat vind ik ook. Mijn ex is ook militair en ook een aantal keer uitgezonden geweest, waarvan 2x tijdens onze relatie. Ik weet niet of de missies een rol spelen in zijn gedrag, maar 3 jaar nadat ik er een punt achter had gezet is hij nog altijd niet veranderd. Ik denk dat hij gewoon zo is. Hij had ook een aantal keer gezegd dat hij moet veranderen, de laatste keer was tijdens een bemiddelingssessie begin dit jaar. Echter, dat is alles, hij zegt er wat over, maar hij doet er niks aan. Helaas heb ik er een kind mee en ondervindt zij ook de gevolgen van zijn gedrag.
Mijn advies is om voorlopig alleen te wonen, zodat je niet meegezogen wordt in zijn gedrag. Dan kan hij alleen aan zichzelf werken zonder dat hij zich afreageert op jou, en kan jij eens goed nadenken of je hem daarna nog een kans wil geven.
[...]
Ik denk niet dat hij zelf de ernst van zijn gedrag inziet. Hij zegt vaak ; ik doe dit voor jou. Ik ben van mening dat als je voor een ander verandert, het gedoemd is te mislukken. Je moet het zelf inzien.
Dat vind ik ook. Mijn ex is ook militair en ook een aantal keer uitgezonden geweest, waarvan 2x tijdens onze relatie. Ik weet niet of de missies een rol spelen in zijn gedrag, maar 3 jaar nadat ik er een punt achter had gezet is hij nog altijd niet veranderd. Ik denk dat hij gewoon zo is. Hij had ook een aantal keer gezegd dat hij moet veranderen, de laatste keer was tijdens een bemiddelingssessie begin dit jaar. Echter, dat is alles, hij zegt er wat over, maar hij doet er niks aan. Helaas heb ik er een kind mee en ondervindt zij ook de gevolgen van zijn gedrag.
Mijn advies is om voorlopig alleen te wonen, zodat je niet meegezogen wordt in zijn gedrag. Dan kan hij alleen aan zichzelf werken zonder dat hij zich afreageert op jou, en kan jij eens goed nadenken of je hem daarna nog een kans wil geven.
zaterdag 3 december 2016 om 18:49
quote:meaki schreef op 03 december 2016 @ 18:35:
[...]
Dat vind ik ook. Mijn ex is ook militair en ook een aantal keer uitgezonden geweest, waarvan 2x tijdens onze relatie. Ik weet niet of de missies een rol spelen in zijn gedrag, maar 3 jaar nadat ik er een punt achter had gezet is hij nog altijd niet veranderd. Ik denk dat hij gewoon zo is. Hij had ook een aantal keer gezegd dat hij moet veranderen, de laatste keer was tijdens een bemiddelingssessie begin dit jaar. Echter, dat is alles, hij zegt er wat over, maar hij doet er niks aan. Helaas heb ik er een kind mee en ondervindt zij ook de gevolgen van zijn gedrag.
Mijn advies is om voorlopig alleen te wonen, zodat je niet meegezogen wordt in zijn gedrag. Dan kan hij alleen aan zichzelf werken zonder dat hij zich afreageert op jou, en kan jij eens goed nadenken of je hem daarna nog een kans wil geven.Helemaal eens.
[...]
Dat vind ik ook. Mijn ex is ook militair en ook een aantal keer uitgezonden geweest, waarvan 2x tijdens onze relatie. Ik weet niet of de missies een rol spelen in zijn gedrag, maar 3 jaar nadat ik er een punt achter had gezet is hij nog altijd niet veranderd. Ik denk dat hij gewoon zo is. Hij had ook een aantal keer gezegd dat hij moet veranderen, de laatste keer was tijdens een bemiddelingssessie begin dit jaar. Echter, dat is alles, hij zegt er wat over, maar hij doet er niks aan. Helaas heb ik er een kind mee en ondervindt zij ook de gevolgen van zijn gedrag.
Mijn advies is om voorlopig alleen te wonen, zodat je niet meegezogen wordt in zijn gedrag. Dan kan hij alleen aan zichzelf werken zonder dat hij zich afreageert op jou, en kan jij eens goed nadenken of je hem daarna nog een kans wil geven.Helemaal eens.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
zaterdag 3 december 2016 om 19:02
Er is hulp beschikbaar voor ''veteranen''. Weet niet in welke buurt je woont, maar hier in de buurt heb je een stichting die hulp bied aan veteranen, maar ook aan de vrouwen van veteranen. Denk bijvoorbeeld aan het veteranenloket! Veel mannen komen terug met PTSS en wil zeker geen diagnose stellen, maar het is altijd goed om dat in gedachten mee te nemen! Sterkte!
Tel wat je hebt, niet wat je mist
