Psyche
alle pijlers
Militair verleden partner
zaterdag 3 december 2016 om 17:34
Nooit gedacht dat ik een stukje uit mijn privé op dit forum zou parkeren, maar wie weer zijn er vrouwen die zichzelf in deze situatie herkennen.
Sinds anderhalf jaar woon ik samen met mijn partner. Je kent het wel, koek en ei, sunshine and rainbows. Helaas was dit maar van korte duur.
Mijn partner heeft een recent militair verleden en is geregeld uitgezonden geweest. Zijn laatste uitzending ( en militaire carrière ) had een abrupt einde door een ernstig ongeval. We waren toen nog niet samen trouwens.
Gelukkig is hij hiervan lichamelijk hersteld. Of hij hiervan mentaal hersteld is weet ik niet. Hij geeft zelf aan, dat onze huidige problemen, niet door zijn militair verleden komen. Ik twijfel hier soms aan.
Onze relatie loopt op dit moment ontzettend stroef, er is hulp van buitenaf ingeschakeld om te kijken hoe nu verder. Partner sluit zichzelf volledig af, duwt iedereen weg, en er is ook geen intimiteit meer. Hij heeft een kort lontje en kan om de meest aparte dingen opgefokt worden, slaat zijn handen over zijn oren, en loopt driftig heen en weer. Ook familie bezoekjes lukken niet meer. De prikkels worden hem teveel waarop ik besluit hem mee naar huis te nemen, omdat ik bang ben dat het anders uit de hand gaat lopen.
Het enige wat er momenteel is, is beklemmende stilte. Hij wil en kan niet praten. Ik probeer dit te accepteren in afwachting van de onderzoeks resultaten maar het is verdomd lastig. Wanneer ik vraag waar hij dan wél graag over wil praten is het antwoord kort en duidelijk : niks eigenlijk.
Ik snijd overigens geen gevoelige onderwerpen aan, meer ditjes en datjes. Diepere gesprekken zijn funest.
Zoals ik eerder schreef is er dus ook geen intimiteit maar wel een fikse porno verslaving. Dit heeft mij ontzettend veel verdriet gedaan aangezien het een langdurige verslaving is, die ook langdurig tegenover mij is verzwegen.
De hulpverlening kan mij helaas niet helpen. Dit traject is namelijk voor hem. Wat ik ook begrijp, want niks lijkt mij fijner dan hem mentaal weer stabiel te zien worden.
Toch voel ik mezelf erg alleen. Ik wil mijn partner niet zo zien, ik wil hem helpen maar het kan en lukt niet.
Sinds anderhalf jaar woon ik samen met mijn partner. Je kent het wel, koek en ei, sunshine and rainbows. Helaas was dit maar van korte duur.
Mijn partner heeft een recent militair verleden en is geregeld uitgezonden geweest. Zijn laatste uitzending ( en militaire carrière ) had een abrupt einde door een ernstig ongeval. We waren toen nog niet samen trouwens.
Gelukkig is hij hiervan lichamelijk hersteld. Of hij hiervan mentaal hersteld is weet ik niet. Hij geeft zelf aan, dat onze huidige problemen, niet door zijn militair verleden komen. Ik twijfel hier soms aan.
Onze relatie loopt op dit moment ontzettend stroef, er is hulp van buitenaf ingeschakeld om te kijken hoe nu verder. Partner sluit zichzelf volledig af, duwt iedereen weg, en er is ook geen intimiteit meer. Hij heeft een kort lontje en kan om de meest aparte dingen opgefokt worden, slaat zijn handen over zijn oren, en loopt driftig heen en weer. Ook familie bezoekjes lukken niet meer. De prikkels worden hem teveel waarop ik besluit hem mee naar huis te nemen, omdat ik bang ben dat het anders uit de hand gaat lopen.
Het enige wat er momenteel is, is beklemmende stilte. Hij wil en kan niet praten. Ik probeer dit te accepteren in afwachting van de onderzoeks resultaten maar het is verdomd lastig. Wanneer ik vraag waar hij dan wél graag over wil praten is het antwoord kort en duidelijk : niks eigenlijk.
Ik snijd overigens geen gevoelige onderwerpen aan, meer ditjes en datjes. Diepere gesprekken zijn funest.
Zoals ik eerder schreef is er dus ook geen intimiteit maar wel een fikse porno verslaving. Dit heeft mij ontzettend veel verdriet gedaan aangezien het een langdurige verslaving is, die ook langdurig tegenover mij is verzwegen.
De hulpverlening kan mij helaas niet helpen. Dit traject is namelijk voor hem. Wat ik ook begrijp, want niks lijkt mij fijner dan hem mentaal weer stabiel te zien worden.
Toch voel ik mezelf erg alleen. Ik wil mijn partner niet zo zien, ik wil hem helpen maar het kan en lukt niet.
donderdag 8 december 2016 om 22:37
quote:clafoutis schreef op 07 december 2016 @ 16:39:
Volgens mij schetst niemand hier dat militairen de enigste zijn met een moeilijk verleden. Niemand schrijft hier dat een militair met een moeilijk verleden meer of minder is dan een ander mens met traumatisch verleden.
De oorlog opzoeken ? Hier voor worden ze dag in dag uit intensief getraind. Mede aan deze mannen en vrouwen heb ook jij je vrij en veiligheid te danken dame.
in 1940-1945 waren het anders de amerikanen die ons moesten komen redden.
De meeste oorlogen worden niet gevoerd om veiligheid, maar om geld en macht.
Volgens mij schetst niemand hier dat militairen de enigste zijn met een moeilijk verleden. Niemand schrijft hier dat een militair met een moeilijk verleden meer of minder is dan een ander mens met traumatisch verleden.
De oorlog opzoeken ? Hier voor worden ze dag in dag uit intensief getraind. Mede aan deze mannen en vrouwen heb ook jij je vrij en veiligheid te danken dame.
in 1940-1945 waren het anders de amerikanen die ons moesten komen redden.
De meeste oorlogen worden niet gevoerd om veiligheid, maar om geld en macht.
vrijdag 9 december 2016 om 11:54
Volgens mij maakt het niet uit waar het trauma door komt. Een partner met welk trauma dan ook, zal daar zelf doorheen moeten. En dat eenzaam voor hemzelf, maar ook voor jou. Want hoe goed bedoelt ook, jij kunt niet voelen wat hij voelt. Net zoals dat hij wel kan snappen hoe eenzaam jij je erdoor voelt, maar daar op dat moment niet de puf voor heeft om dat te veranderen.
Vaak zie je pas dat als iemand al een heel eind is met verwerking, er weer ruimte komt om de partner te betrekken in het proces.
Neemt niet weg dat hij je natuurlijk nog altijd wel met respect hoort te behandelen. Je hoeft niet zijn (figuurlijke) boksbal te worden.
Sterkte, want dit is geen makkelijk proces en het is dan erg verleidelijk om jezelf voorbij te lopen omdat je er zo graag voor hem wil zijn.
Vaak zie je pas dat als iemand al een heel eind is met verwerking, er weer ruimte komt om de partner te betrekken in het proces.
Neemt niet weg dat hij je natuurlijk nog altijd wel met respect hoort te behandelen. Je hoeft niet zijn (figuurlijke) boksbal te worden.
Sterkte, want dit is geen makkelijk proces en het is dan erg verleidelijk om jezelf voorbij te lopen omdat je er zo graag voor hem wil zijn.
vrijdag 9 december 2016 om 14:55
To via je huisarts kun je eventueel gesprekken krijgen bij de praktijkondersteuner geestenlijke gezondheidszorg.
Die kan je helpen om wat dingen duidenlijker te krijgen. Zonder dat je nou meteen een verwijzing naar de ggz psychologe moet hebben. En een intake hebt en te maken met wachtlijsten. Poh ggz weet ook of je daarna een doorverwijzing nodig hebt.
Ik heb er veel baat bij gehad. En je kunt gewoon naar de huisartsenpraktijk.
Die kan je helpen om wat dingen duidenlijker te krijgen. Zonder dat je nou meteen een verwijzing naar de ggz psychologe moet hebben. En een intake hebt en te maken met wachtlijsten. Poh ggz weet ook of je daarna een doorverwijzing nodig hebt.
Ik heb er veel baat bij gehad. En je kunt gewoon naar de huisartsenpraktijk.
